Morgunblaðið - 04.09.1998, Blaðsíða 44

-M4 FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
GUÐJÓNSSON
+ Guðmundur
Guðjónsson var
fæddur í Voðmúla-
staða-Austurhjá-
leigu í Austur-
Landeyjum 1. sept-
ember 1915. Hann
lést á heimili sínu,
Lindargötu 57, 22.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðjón Guð-
mundsson, f. 12.5.
1890, d. 3.6. 1955,
og Jóna Guðmunds-
dóttir, f. 6.5. 1887,
d. 11.7. 1972. Systk-
ini hans: 1) Ingimundur, f.
28.12. 1916, d. 4.12. 1982. Fyrri
kona Guðrún Kristjánsdóttir, f.
4.10. 1916. Þeirra sonur er
Jónas. S.k. Margrét Róberts-
dóttir, f. 23.1. 1932, d. 17.10.
1993. Þeirra börn eru: Elísabet
Anna, Róbert Karl og Albert
Ingi. 2) Eggert f. 17.11. 1918, d.
27.4. 1996. Kona hans Geirlaug
Þórarinsdóttir, f. 13.8. 1916.
Þeirra börn eru: Guðjón Ingi,
Oddur Jónas og Þórunn Arndís.
3) Kristján B., f. 15.9. 1920.
Kona hans Guðb'n Kristinsdótt-
ir, f. 20.9. 1926. Þeirra börn
eru: Kristinn Gústaf, Guðjóna,
Krisiján Erik og Guðlín Erla. 4)
Guðrún, f. 21.1. 1922. Maður
hennar Sigurður O. Sigurðsson,
f. 18.6. 1922, d. 24.7. 1994.
Þeirra börn eru: Jóna Sigríður,
Ragnheiður Björg og Júníus
Sigurður. 5) Jóhanna, f. 18.1.
1924, d. 15.4. 1980. 6) Sigríður,
f. 25.10. 1925. Maður hennar
Ágúst Valmundsson, f. 30.8.
1918, d. 21.2. 1997. Þeirra dótt-
ir er Sigrún. 7) Sigurður Þ., f.
11.6. 1927, d. 8.5. 1998. 8) Þórð-
ur, f. 15.7. 1928. 9) Leifur Grét-
ar, f. 15.7. 1928, d. 27.1. 1960.
10) Guðni, f. 12.4. 1931. Kona
hans Barbara Stanzeit, f. 19.5.
1935. Þeirra börn eru: Greta,
Gunnar, Gylfi, Barbara Helga,
Bryndís og Berglind. 11) Krist-
inn Sigmundur, f. 24.3. 1933, d.
2.12. 1933. Guðmundur kvænt-
ist 30.12. 1939 Guðleifu Þórunni
Guðjónsdóttur frá
Voðmúlastaða-Mið-
hjáleigu, f. 28.10.
1907, d. 30.6. 1984.
Synir þeirra eru: 1)
Sævar, f. 9.8. 1940.
Kona hans Álfheið-
ur Bjarnadóttir, f.
18.5. 1940. Börn
þeirra eru: 1) Sól-
veig Birna Sigurð-
ardóttir, f. 14.6.
1964, maður hennar
Þór Þorgeirsson, f.
1.6. 1963. Börn
þeirra eru: Álfiieið-
ur, f. 15.4. 1981,
Bjarni Sævar, f. 15.5. 1992, og
Árni Þór, f. 13.10. 1995. 2) Ari
Eyberg, f. 3.8. 1967, sambýiis-
kona Ásta Ósk Hákonardóttir
Skaftfells, f. 17.7. 1972. 3) Guð-
leif Sunna, f. 23.4. 1973, sambýl-
ismaður Baldvin Hrafnsson, f.
20.8. 1973. Sonur þeirra er Guð-
mundur Hrafn, f. 6.11. 1997. 4)
Jóhanna Bjarndís, f. 7.1. 1980.
2) Helgi Þór, f. 22.11. 1943.
Kona hans Salóme Guðný Guð-
mundsdóttir, f. 19.8. 1944. Dótt-
ir þeirra er Auður, f. 25.5.1967.
Guðmundur stundaði sjósókn
frá unglingsárum í Grindavík
og Vestmannaeyjum uns hann
hóf búskap á Snotru í A-Land-
eyjum 1940. Tók hann við bú-
skap af foreldrum sfnum í
Austurhjáleigu 1948 og breytti
nafni jarðarinnar í Búland.
Hann hætti búskap 1959 og
fluttist fjölskyldan til Reykja-
víkur og bjó lengst af á Há-
teigsvegi 4. Hann hóf störf hjá
Olíufélaginu Skeljungi og var
lengst af verkstjóri í olíustöð
félagsins í Skeijafirði uns hann
lét af störfum vegna aldurs
1990. Síðustu æviárin tók hann
virkan þátt í starfi Félags eldri
borgara í Reykjavík.
Kveðjuathöfn verður í Foss-
vogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett
verður frá Voðmúlastaðaka-
pellu í Austur-Landeyjum,
laugardaginn 5. september kl.
13.
Mér er tregt tungu að hræra, nú
þegar ég kveð þig í hinsta sinn,
minn hjartkæri tengdafaðir.
Við hittumst fyrst fyrir rúmum
aldarfjórðungi. Þið Guðleif tengda-
mamma stóðuð tilbúin í holinu á
Háteigsvegi 4 að taka á móti mér.
Eg tók strax eftir þínum sterka per-
sónuleika og geislandi gleði sem
fylgdi þér alla tíð, þegar þú tókst
skref á móti mér og sagðir þinni
styrku röddu: „Loksins fáum við að
sjáþig.“
Eg kom ekki ein inn í líf ykkar
tengdaforeldra minna. Með mér
voru bömin mín, Sólveig Birna og
Ari Eyberg, þriggja og sex ára. Síð-
ar eignuðumst við Sævar tvær dæt-
ur, Guðleifu Sunnu og Jóhönnu
Bjarndísi.
Þegar maður hefur orðið fyrir
áföllum í lífinu var mér ekki alveg
kvíðalaust að bindast að nýju með
bömin tvö. En ekki hefði ég þurft
að bera áhyggjur af því. Þið tókuð
okkur öll inn að hjarta ykkar. Hjá
þér og Guðleifu var alltaf opinn
faðmur, ástúð og tryggð. Það var
eins og við hefðum alltaf tilheyrt
ykkur og svo var til ykkar hinstu
stundar.
Alla tíð hafðir þú orðið að vinna
mikið. Hann var stór systkinahóp-
urinn þinn. Foreldrar þínir þurftu
að metta ellefu börn og börn í sveit-
inni byrjuðu snemma að taka til
hendi til að létta undir.
Fjórtán ára gamall fórstu til sjós,
til Njarðvíkur og síðar til Vest-
mannaeyja og varst á vertíðum þar
og í Grindavík. Þegar þú svo kvænt-
ist Guðleifu tengdamóður minni var
ákvörðun tekin um að búa í sveitinni
ykkar, Austur-Landeyjum. Fyrst á
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærrar ömmu
okkar, tengdamóður, langömmu og langa-
langömmu,
MAGNEU V. EINARSDÓTTUR,
Sólvangi,
áður Grænukinn 17,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Sólvangs fyrir góða umönnun.
Haraldur R. Gunnarsson, G. María Gunnarsdóttir,
Ársæll Már Gunnarsson, Magnea Þ. Gunnarsdóttir,
Olga Gunnarsdóttir, Auður Gunnarsdóttir,
Gunnar Már Torfason,
tengdabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Snotru og þar fæddust drengirnir
ykkar, Sævar og Helgi Þór, en síð-
an á Búlandi. I samtölum okkar
fannst mér samt alltaf að hugur
þinn hafi meira hneigst til sjó-
mennsku en búskapar.
Þegar tengdamóðir mín missti
heilsuna var vandi á höndum og
margar áhyggju- og andvökustund-
ir urðu hjá þér, elsku Guðmundur.
En þegar þú tókst ákvarðanir var
það ekki gert í neinni fljótfæmi. Því
veit ég að þú hefur marghugsað
málin með hliðsjón af veikindum
konunnar þinnar og hvernig velferð
hennar væri best borgið. I annan
stað var það hugsunin um að
drengirnir ykkar fengju tækifæri til
að mennta sig og búa sig undir lífið.
Aftast í umhyggjukeðjuna settir þú
sjálfan þig, sem velferð hinna
byggðist þó algjörlega á. Svo flutti
fjölskyldan til Reykjavíkur. Þú
fékkst vinnu hjá Skeljungi í Skerja-
firðinum, þar sem þú vannst þaðan í
frá alla þína starfsævi, lengst af
sem verkstjóri. Það var keypt hæð í
húsinu á Háteigsvegi 4. Þar var
fastur tilverunnar punktur fyrir
fjölskylduna þína allt þar til þú
tókst þá ákvörðun nokkru eftir lát
tengdamömmu að kaupa þjónustuí-
búð á Lindargötu 57. Þar áttirðu
tæp fimm ár, undir þér vel og eign-
aðist marga kunningja og vini. Fé-
lagslyndi var þér í blóð borið.
Meðan Guðleif lifði hafði allt þitt
líf snúist um að gera henni tilveruna
léttari. Þegar hún kvaddi okkur
myndaðist eðlilega tómarúm, sem
við fjölskyldan þín vissum ekki al-
veg hvernig þú myndir takast á við.
Þær áhyggjur reyndust óþarfar. Þú
gekkst af fullri atorku til liðs við fél-
gsstarf eldri borgara. Þú hafðir
yndi af að dansa og spila brids og
félagsvist og í mörg ár stjórnaðir þú
spilamennsku í Risinu. Við grínuð-
umst oft með það að það þyrfti að
panta tíma til að hitta þig, þú værir
alltaf upptekinn.
Það var fastur liður á sunnudags-
morgnum að synir þínir mættu í
heimsókn og svo á tilteknum tíma
eftir hádegismatinn varst þú keyrð-
ur í spilamennskuna. Svo kom að
því að þú, heilsunnar vegna, treystir
þér ekki til að stjóma lengur í Ris-
inu. Nú vom fæturnir líka að gefa
sig og þú gast ekki lengur dansað.
En þá snerir þú þér bara af þeim
krafti sem enn leyndist með þér í að
nýta þér þá félagsstarfsemi, sem þú
treystir þér í innanhúss hjá þér, við
Vitatorgið.
Þegar ástvinur deyr verður ekk-
ert eins og áður var. Frá því við
Sævar stofnuðum heimili vomm við
svo lánsöm að hafa ykkur hjónin hjá
okkur hvert aðfangadagskvöld, þar
til Guðleif dó. Hin síðari ár voru þau
kvöld haldin hátíðleg heima hjá Sól-
veigu Birnu og Þór, en gamlárs-
kvöldin hjá okkur Sævari. Margar
fjölskyldur halda fast í hefðir. Hjá
okkur var hefðin sú að rétt íyrir ár-
talaskiptin á miðnætti stóðum við
öll í þéttri keðju fyrir framan sjón-
varpið og héldum fast hvert utan
um annað, svo að við mættum öll
fylgjast að á nýju ári. Frá síðasta
gamlárskvöldi á ég þá góðu minn-
ingu að ég spilaði fyrir þig lag, sem
mér þykir svo fallegt, af diski með
Geirmundi. Litla barn heitir það og
textinn svo grípandi og skemmtileg-
ur. Þú varst nú ekki lengi að taka
við þér og læra viðlagið og saman
sungum við af hjartans lyst og tók-
um nokkur nett dansspor. Það var
alltaf hrein unun að fá þig í heim-
sókn. Þú varst svo jákvæður og lífs-
glaður, með þessa sérstöku útgeisl-
un sem allir er sáu þig tóku eftir.
Hugsun þín var svo lifandi og þú
tókst eftir minnstu smáatriðum,
eins og klippingu eða góðri greiðslu.
„Nei, en kollurinn fínn,“ varstu
fljótur að segja. Meira að segja
mjög veikur á spítalanum tókstu
eftir að ég var vel tilhöfð um hárið
og komst með hrósyrði. Þú varst
mikið í því að gleðja. Venjulega
gekkst þú eftirlitsferð í hvert her-
bergi í Funafoldinni í heimsóknum
þínum. Alltaf jafnspenntur að vita
hverju ég hefði nú breytt síðan þú
komst síðast, eða hvort mér hefði
áskotnast eitthvað nýtt í söfnin mín.
Þú vissir að ég hafði gaman af að
punta og hafðir lifandi áhuga á að
fylgjast með. Oft hlógum við að því
sem mér datt í hug, eins og leik-
fanga- og dúkkusafninu og öllu því
sem var gyllt og bleikt og þér
fannst allt fallegt. Þú sagðir mér að
halda áfram að varðveita það sem
ég nefndi mína barnalegu eiginleika
og ég held að ég geri það bara
áfram.
Oft fannst mér ég líta á þig sem
ímynd þess föður sem ég missti sem
komabarn og fékk því aldrei að
kynnast. Að minnsta kosti fannst
mér ég vera, eftir því sem árin liðu,
meira dóttir þín en tengdadóttir.
En þú áttir líka aðra tengdadóttur
sem þótti vænt um þig og er búin að
vera þér samferða töluvert lengur
en ég. Hún Lóa hans Helga og
einkadóttir þeirra, Auður, hafa
sannarlega lagt sitt af mörkum í að-
stoð og umhyggjusemi þegar heilsu
þinni fór að hraka. Þú kunnir líka að
meta það sem að þér sneri frá fjöl-
skyldunni þinni allri.
Þú upplifðir það að eignast nafna.
Lítill sonur Guðleifar og Baldvins
var skírður Guðmundur Hrafn, í
höfuðið á langafa og föðurafa sínum.
Þú varst stoltur þann dag. Ég á
ekki betri ósk til handa litla nafna
þínum en að hann erfi sem flesta af
þínum góðu eiginleikum.
Ég mun sakna þín sárt. Sakna
næstum hins daglega sambands
okkar gegnum símann og ekki fer
ég framar einu sinni í viku á Lind-
argötuna til að setja í lyfjaboxið
þitt. Ekki fæ ég lengur ánægjuna af
því að hafa með mér nýsoðna kjöt-
súpu með miklum rófum, því þú
saknaðir þess að fá ekki lengur kjöt
með beini, eins og þú sagðir. Ég
sakna þess að fá ekki lengur að sjá
gleðina í augum þínum þegar ég
komst að því að þig langaði svo oft í
vöfflur og þú sást að eftir það
fylgdu þær súpunni. Það er svo
margt sem ég sakna.
Svo fórstu að verða veikari og
veikari. Lengi vel var haldið að það
væri „bara hjartað og asminn“.
Lystarleysið var grunsamlegt og
það var ekki hægt að freista þín
með neinni tilbreytingu. Svo kom
úrskurðurinn um illkynja æxli í
ristli. Þú fórst í aðgerð sem gat ver-
ið tvísýn. Hún virtist takast vel, en
þú varst auðvitað mikið veikur og
þóttir gott að ég héldi í höndina á
þér í heimsóknartímunum. Þú varst
kvíðinn og þjáður og þótti batinn
hægfara. Smám saman tók að birta
og einn góðan veðurdag varst þú,
elsku Guðmundur minn, kominn til
baka eins og þú varst fyrr. Farinn
að brosa og gleðin að fæöast aftur í
andlitinu.
Þegar kom að því að þú færir að
komast heim af spítalanum veiktist
ég skyndilega og þurfti að fara í að-
gerð. Við lágum á sama gangi og
stofumar okkar næstum samhliða.
Nú varst það þú sem komst á veik-
um fótum i göngugrindinni þinni
inn til mín, sast á rúmstokknum og
hélst í höndina á mér. Daginn sem
þú útskrifaðist birtistu í dyrununi
uppábúinn. Stundvísin var þitt að-
alsmerki og því varstu tímanlega á
ferð svo þú gætir tyllt þér hjá mér
þar til Lóa og Auður kæmu. Enn
héldumst við í hendur og á kveðju-
stund var faðmlagið hlýtt. „Við sjá-
umst þegar ég kem heim,“ var það
síðasta sem ég sagði við þig en það
fór á annan veg. Síðasta minningin
um þig í lifenda lífi er þegar þú
snerir þér hægt við í dyrunum og
lyftir hendi í kveðjuskyni.
Elsku Helgi, Lóa, Áuður, Sævar,
börnin okkar, tengdabörn og barna-
börn. Guð gefi okkur styrk í söknuði
okkar og þökkum fyrir að hafa átt
svo langa og góða samfylgd sem
aldrei bar skugga á.
Viltu leiða vininn minn,
verndarengill fagur,
þar sem heiða himininn
hyllir kveldlaus dagur.
(H.J.)
Ég bið Guð að blessa minningu
tengdaforeldra minna, Guðleifar og
Guðmundar, og gefa þeim eilífa
dýrð og frið.
Álfheiður Bjarnadóttir.
Elsku afi, okkur kom þetta svo í
opnu skjöldu, þrátt fyrir undanfarin
veikindi þín. Þú varst kominn heim
af spítalanum eftir erfiða aðgerð og
virtist ætla að ná þér eitthvað á
strik. En svo kom kallið skjótt og
þú svaraðir, eflaust feginn. Þú áttir
þá ósk að þurfa ekki að dragnast
með þreyttan líkamann mikið leng-
ur.
Þrátt fyrir gleði okkar, fyrir þína
hönd, sverfur söknuðurinn að og
margs er að minnast. Fyrsta minn-
ingin sem við Atá bróðir minn áttum
um þig og ömmu Guðleifu, sem
kvaddi þennan heim fyrir all-
nokkrum árum, var um okkar
fyrstu kynni. Við vorum ekki tengd
blóðböndum. Pabbi, sonur þinn,
gekk okkur Ara í föðurstað.
Einn góðan sunnudag fórum við
ásamt mömmu og pabba að hitta
ykkur ömmu í fyrsta sinn. Það voru
eftirvæntingarfullar barnssálir sem
lögðu af stað. En jafnframt vorum
við svolítið kvíðin um hvernig þetta
myndi nú allt saman ganga. Þegar
upp á Háteigsveg 4 var komið, þar
sem þú og amma bjugguð, löbbuð-
um við upp stigana. Síðan opnaði
pabbi dynar og við fórum öll inn.
Þar stóðuð þið svo falleg og
geislandi með útbreidda faðma og
bros á vörum. Þið umföðmuðuð okk-
ur í ást og einlægni frá fyrstu tíð.
Hafi einhver kvíði læðst að okkur
eða feimni, hvarf það gjörsamlega á
þessu augnabliki. Orðin „amma og
afi á Háteigs ... „ voru greypt í
okkar barnslegu hjörtu frá fyrsta
degi. Síðar eignuðumst við Ari tvær
yndislegar systur, Guðleifu Sunnu
(Gullu) og Jóhönnu Bjarndísi, sem
voru ykkui’ náttúrulega blóðtengd-
ar. En aldrei bar skugga á þá ást og
væntumþykju sem þið amma báruð
til okkar Ara. Þið voruð svo heil og
sönn, svo og allt ykkar fólk.
Eftir að við Ari urðum fullorðin
og eignuðumst okkar maka og fjöl-
skyldur, eignaðir þú þér, elsku afi,
þetta allt saman og tókst hverjum
nýjum fjölskyldumeðlim af alúð.
Það var þér líkt.
Það voru miklar gleðistundir í lífi
okkar, barnabarna þinna, heim-
sóknirnar á Háteigsveginn. Alltaf
áttuð þið amma kók í gleri og svo
nammi og annað góðgæti sem
gladdi og kætti. Þar sem amma
Guðleif var alla tíð mikill sjúklingur,
kom það í þinn hlut og sona þinna
að annast hana af natni og alúð. Síð-
ustu árin sem hún lifði, snerist líf
þitt nær eingöngu um velferð henn-
ar og öryggi. Amma kvaddi þennan
heim jafn snögglega og þú núna.
Það var mikið áfall fyrir þig og okk-
ur.
Eftir þennan erfiða tíma myndi
margur maðurinn hafa lokað sig
inni og einangrast í söknuði og sorg.
En þú sýndir það og sannaðir
hversu stórkostlegur þú varst. Þú
lifðir lífinu lifandi, skelltir þér í fé-
lagsstarf eldri borgara, spilaðir,
dansaðir og naust efri áranna. Þú
varst vinsæll og góður félagi, fjöl-
skyldu þinnar og vina. Við dáðumst
alla tíð að dugnaði þínum og glað-
værð.
Alla tíð fylgdist þú af áhuga með
okkur fjölskyldu þinni og varst
alltaf reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd. Undanfarin ár, varst þú alltaf
hjá mér (Sólveigu Birnu) og fjöl-
skyldu minni á aðfangadagskvöld.
Þar vorum við öll saman komin,
mamma, pabbi, systkini, makar og
börn. Það skipti okkur svo miklu
máli að vera saman þessa heilögu
kvöldstund. Síðan hittumst við aftur
hjá mömmu og pabba á gamlárs-
kvöld. Því ómissandi hefð er fyrir
því að við leiðumst saman inn í nýtt
ár.
Elsku afi, nú verður enn einum
diskinum færra við jólaborðið og
enn eitt skarð höggvið í fjölskyldu-
hringinn á gamlárskvöld. En það er
okkar huggun og vissa, að þú og
amma Guðleif, ásamt ástkærri móð-
urömmu okkar, verðið ekki langt
undan og leiðið okkur í anda, hverja
stund gleði og sorgar.
Við þökkum þér fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur. Við þökkum al-
mættinu fyrir að senda þig og
ömmu í okkar líf. Það var okkar
gæfa að fá að þekkja ykkur.
Elsku pabbi, mararaa, Gulla, Jó-
hanna, Helgi, Lóa og Auður. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð