Morgunblaðið - 04.09.1998, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 1998 45
um leið og við biðjum góðan Guð að
blessa minningu Guðleifar Guðjóns-
dóttur og Guðmundar Guðjónsson-
ar, „ömmu og afa á Háteigs ...
Sólveig Birna, Þór og
Ari Eyberg.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast hans afa míns sem lést
hinn 22. ágúst síðastliðinn. Það er
erfítt að koma minningum í orð og
ég hef svo ótalmargs að minnast.
Afi var afí eins og þeir gerast
bestir. Eg man þegar bekkjarsyst-
ir mín sagði einu sinni: „Hvað, áttu
bara einn afa?“ Henni fannst það
víst heldur lítið. Þá varð ég svolítið
sár og fannst þetta nú eitthvað fá-
tæklegt hjá mér en ég áttaði mig
nú fljótt, því að eiga afa eins og
minn var nú á við marga. Slík var
ástúðin og umhyggjusemin. Flest-
ar af minningunum tengjast Há-
teigsveginum en þar bjó hann
ásamt ömmu frá árinu 1959, þar til
hann fluttist á Lindargötuna fyrir
tæplega 5 árum.
Það voru jóla- og fjölskylduboðin,
heimsóknir um helgar, rifsberja-
tínsla, nestisferðir og margt margt
fleira. Þegar ég fékk í fyrsta skipti
að fara ein með strætó úr Breiðholt-
inu og heimsækja afa og ömmu
fannst mér ég nú vera orðin stór.
Síðan styttist á milli okkar þar sem
við fluttumst í Norðurmýrina ásamt
móðurömmu okkar en hún er nú
einnig látin.
Þá var nú gaman, örstutt að
hlaupa yfir, þar sem alltaf bauðst
lítil kók í gleri og góður moli úr skál
eða þá heitt kakó. Ég gisti oft hjá
ömmu og afa á Háteigs þó svo að
stutt væri á milli heimilanna. Það
var svo notalegt að taka vel saman-
brotin lökin úr skápnum og búa um
litla beddann, spila síðan lönguvit-
leysu við afa langt fram á kvöld.
Ekki má gleyma sunnudagsmatnum
sem ég reyndi að missa ekki af.
Þannig að þótt ég gisti ekld hljóp ég
nú oft yfir og fékk uppáhaldsmat-
inn, steiktar lærissneiðar að hætti
afa og sætsúpu á eftir. En ég þurfti
að passa að vera komin kl. 12 á há-
degi því að stundvísi og reglusemi
voru eitt aðalsmerki ömmu og afa.
Síðan eignaðist ég vinkonu á neðri
hæðinni og þá var nú líka gott að
eiga afa uppi því að á skrifstofunni
hans fékk ég að geyma barbídótið
mitt. Þar var líka alltaf nóg af
teikniblokkum og litum svo að hægt
væri að teikna og mála og alltaf
fannst afa þetta vera mikil lista-
verk, sumt geymdi hann árum sam-
an.
Guðleif amma var sjúklingur svo
mikill tími afa helgaðist umönnun
hennar. Ég var ekki lítið stolt eitt
sumarið þegar afi bað mig um að
sitja hjá ömmu öðru hvoru og halda
henni selskap þegar hann þurfti að
bregða sér frá. Þetta gerði ég með
mikilli ánægju og við amma undum
okkur vel saman. Ekki varð ánægj-
an minni þegar afi sagði að ég væri
búin að vera svo dugleg að ég ætti
að fara að velja mér nýtt hjól sem
þau ætluðu að gefa mér. Gjafmildin
og rausnarskapurinn var mikill og
þau afi kunnu að gleðja ef ekki í
gjörðum þá í orðum. Þegar Guðleif
amma lést svo árið 1984 þá var það
erfiður tími fyrir okkur öll. Við stóð-
um saman þá eins og við gerum
núna og ég veit að hún hefur tekið á
móti afa og þeim líður vel.
Þau voru ófá skiptin sem ég
klippti afa en hann lagði mikið upp-
úr því að vera snyrtilegur til fara og
vildi helst ekki vera loðinn um koll-
inn, eins og hann orðaði það alltaf.
Honum fannst mikill lúxus að fá
svona þjónustu heim og var það mér
mikil ánægja að geta gert þetta fyr-
ir hann. Þá var nú spjallað um ýmis-
legt því afi var ungur í anda og
skildi yngri kynslóðirnar vel.
Hann afi var mikil félagsvera og
kom það vel í ljós hin seinni ár þar
sem hann hellti sér út í félagsstarf
aldraðra, dans meðan heilsan leyfði,
spilamennsku og fleira. Þegar ég
svo kynntist Baldvini tók afi honum
af sinni alkunnu hlýju. Það er til
marks um hug maka bamabarn-
anna til hans, að þau kölluðu hann
líka afa og var hann hæstánægður
með það. Þegar við Baldvin eignuð-
umst son í nóvember sl. kom ekkert
annað til greina í okkar huga en að
skíra hann í höfuðið á afa. Við eig-
um eftir að segja Guðmundi Hrafni
margar sögur af langafa sínum.
Við biðjum algóðan Guð að blessa
minningu afa og ömmu, Guðmundar
Guðjónssonar og Guðleifar Þórunn-
ar Guðjónsdóttur.
Guðleif Sunna Sævarsdóttir,
Baldvin Hrafnsson.
Stóðstu beinn er starfið hófstu
styrkur þá til beggja handa
erfiðleika í gleymsku grófstu
greiddir skjótt úr hveijum vanda.
Förunaut þú fékkst við hæfi
fylgt þér hefir langa ævi.
Sof þú vært í faðmi foldar
- fyrirbænir anda hlýjar -
upp af gróðurmagni moldar
munu vaxa jurtir nýjar.
Sumamóttin blessuð breiði
blómdögg yfir afa leiði.
(Kristj. Bjamason.)
Þökk fyrir allt, elsku afi minn.
Þín
Jóhanna Bjarndís.
Nú skil ég, hví sál okkar sorgin grípur.
- Söngvanna töfrum hún krýpur -
Harmanna regn yfir huga minn
af hörpustrengjunum drýpur.
Það er granur í orðlausum óði,
sem að okkur hefur sótt,
um vegi, sem skiljast, og ást, sem aðeins
var ómur um þögla nótt.
(Tómas Guðm.)
Elsku afi, minning þín lifir í
hjörtum okkar.
Hvíl þú í friði.
Þín langafaböm,
Álfheiður, Bjarni Sævar og
Árni Þór.
Elsku langafi. Ég þakka fyrir
þær stundir sem við áttum saman.
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Mér gott bam gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa,
svo ei mér nái’ að spilla.
Mig styrk í stríði nauða,
æ, styrk þú mig í dauða.
Þitt hfsins ljósið bjarta
þá ljómi’ í mínu hjarta.
Með blíðum bamarómi
mitt bænakvak svo hjjómi:
Þitt gott bam gef ég veri
og góðan ávöxt beri.
(Páll Jónsson.)
Þinn litli nafni,
Guðmundur Hrafn.
Elsku Guðmundur „afi“. Það var
fyrir tæpum þremur árum að ég
hitti þig fyrst. Ég mun aldrei
gleyma því þegar ég var kynnt fyrir
þér sem unnusta Ara sonarsonar
þíns. Þú vafðir mig örmum og sagð-
ir hátíðlega „ég er afi“ og upp frá
því leit ég á þig sem afa minn. Þú
varst ávallt jákvæður og glaðlegur
og elskulegt viðmót þitt og hlýja í
minn garð mun standa upp úr í
minningunni um þig, elsku vinur.
Minningamar sem koma upp í hug-
ann á þessari stundu eru margar,
sérstaklega minnist ég þess er þú
tilkynntir hátíðlega við trúloftm
okkar Ara að þú hygðist gefa okkur
nýjan ísskáp þegar við hæfum bú-
skap. Þú hafðir þann sið að gefa
barnabörnum þínum þessa veglegu
gjöf í upphafi búskapar og svo sann-
arlega stóðst þú við þín orð. Einnig
minnist ég síðasta gamlárskvölds,
heima hjá Álfheiði og Sævari. Þú
varst orðinn þreyttur og lúinn en
lést á engu bera, varst kátur og
glaður eins og ávallt og er ég þakk-
lát fyrir að hafa fengið að eyða
þessu kvöldi með þér.
Nú í sumar hrakaði heilsu þinni
mjög og hvarflaði það að mér að
brátt myndir þú fara. Nýlega þegar
ég kvaddi þig á sjúkrahúsinu fannst
mér að þú værir að kveðja mig sér-
staklega. Þú greipst fast um hönd
mína, hélst lengi í hana og kysstir
hana svo og það voru tár í augum
þínum. Þessi kveðjustund var erfið,
en mér þykir ákaflega vænt um
hana.
Síðast þegar ég hitti þig viku áð-
ur en þú fórst varst þú allur að
hressast. Þú leist svo vel út, glað-
legur og bjartsýnn og þú varst á
leiðinni heim í litlu íbúðina þína sem
þér leið svo vel í. Ég býst við að þá,
sem biðu þess að taka á móti þér,
hafi verið farið að lengja eftir komu
þinni og því hafir þú farið svo
snögglega frá okkur. Ég sé þig svo
greinilega fyrir mér núna, í gráu
jakkafötunum þínum, beinan í baki
með bros á vör ganga inn í eilífðina.
Ég heyri svo greinilega að þú segir
þessi orð sem þú sagðir svo oft og
mér þykir svo vænt um , já já, það
held ég nú“. Ég er sannfærð um að
þú ert sáttur að fara, ævistarfi þínu
héma megin er nú lokið en eitthvað
annað tekur nú við þar sem þú verð-
ur. Stjömumar á himninum munu
vísa þér veginn og ég veit að það
verður vel tekið á móti þér.
Ég vil þakka þér, elsku Guðmundur
„afi“, fyrir ánægjuleg en allt of stutt
kynni. Minningin um þig verður
ávallt varðveitt í hjarta mínu. Megi
allir englar guðs varðveita þig að ei-
h'fu.
Fjölskyldunni allri votta ég mína
dýpstu samúð.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er seíúr hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt,
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fydgi,
hans dýrðarhnoss þú hþóta skalt.
(V. Briem.)
Ástarkveðja,
Ásta Ósk Skaftfells.
Við kveðjum í dag góðan vin,
Guðmundur Guðjónsson er genginn
á vit hins óþekkta.
Stundin með Þórdísi; minnumst
hans með eftirsjá. Hann mætti
alltaf stundvíslega, með góðlegan
svip og hýrt bros. Slíkur maður á
góða heimkomu vísa á landinu
óræða, bak við móðuna miklu.
Með innilegri samúðarkveðju til
aðstandenda.
Nokkrir vinir á Vitatorgi.
Kveðja frá Félagi eldri borgara í
Reykjavík og nágrenni.
Nú er nýlátinn góður félagi okk-
ar, sem hvergi lét merkið falla.
Guðmundur gerðist félagi í FEB
strax við stofnun félagsins fyrir 12
árum. Hann varð þegar ötull félagi,
sem ekki skoraðist undan að taka að
sér ýmis störf fyrir félagið, en hæst
ber þó forustu hans í hópi þeirra,
sem spila félagsvist 2svar í viku á
vegum félagsins. Varð hann strax
forustumaður hópsins og stjórnaði
vistinni um fjölda ára svo að allir
voru ánægðir og þótti vænt um
hann.
Þegar menn mættu var Guð-
mundur til staðar og tók á móti fé-
lögunum með bros á vör og glað-
væran glampa í augum. Það gat
enginn komist hjá því að hrífast af
þessum eldri borgara. Síðustu árin
hrakaði heilsu Guðmundar og hann
átti erfitt með að komast milli húsa,
en áhuginn var óbilandi og viðmótið
það sama.
Félag okkar stendur í mikilli
þakkarskuld íyrir störf brautryðj-
endanna, en þar var Guðmundur í
fremstu röð. Færum við þakkir fyr-
ir hið mikla og óeigingjama starf
hans.
Við færum börnum hans og ætt-
ingjum innilegar samúðarkveðjur.
Páll Gíslason, formaður FEB.
+ Elín Vilhjálms-
dóttir var fædd
í Reykholti í Vest-
mannaeyjum 28. júlí
1924. Hún lést í St.
Jósefsspítala 29.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Vil-
hjálmur Guðmunds-
son, útvegsbóndi, d.
1961 og Margrét
Einarsdóttir, d.
1979, bæði ættuð úr
Vestur-Skaftafells-
sýslu. Systir Elínar
er Kjartanía búsett
í Hafnarfirði.
Elín gifist 31. desember 1954
Þórarni Gisla Jónssyni frá Ár-
móti, skrifstofumanni, f. 18.5.
1921, d. 1987. Þau byggðu sér
hús að Ásavegi 18 og bjuggu
þar til 1973, en fluttu til Hafn-
arfjarðar að Mosabarði 9 þegar
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast hennar Ellu frænku sem nú
er látin. Ella var systir hennar
ömmu minnar og þar sem þær voru
aðeins tvær systurnar þá voru þær
mjög nánar. Það leið tæpast sá dag-
ur að þær töluðu ekki saman og þá
sérstaklega nú hin síðari ár. Þó svo
maður sjálfur væri ekki í stöðugu
sambandi við EIlu vissum við um allt
sem var að gerast hjá henni og
hennar fjölskyldu í gegnum ömmu,
og það sama gilti um hana með okk-
ur. Það liðu e.t.v. mánuðir á milli
þess sem við hittumst en samt var
eins og það væru bara nokkrir dag-
ar liðnir því hún var alltaf með á
hreinu hvað var að gerast í lífi
manns.
Þegar ég var yngri og bjó í Eyjum
hitti ég Ellu bara á sumrin þegar
fjölskyldan fór upp á land í sumar-
frí. Þá var alltaf komið við í Mosa-
barðinu hjá Ellu og Tóta og iðulega
sló Ella þá upp matarveislu með öllu
tilheyrandi svo það var oftast stopp-
að í nokkra klukkutíma hjá þeim.
Minnist ég þessara heimsókna enn
og þá sérstaklega vegna þess hve
manni leið alltaf vel hjá Ellu og
Tóta. Bæði voru þau miklar barna-
gælur og höfðu gaman af því að hafa
börn í kringum sig. Ella kom nú líka
stundum til Eyja á sumrin enda
ræturnar þar og þar átti hún margt
vinafólk.
Eftir að Ella fór að reskjast tók
hún mikið þátt í félagsstarfi aldr-
aðra og fór í ferðir með þeim enda
vildi hún vera á ferðinni og hafa fólk
í kringum sig.
Mig langar að segja sögu af Ellu
sem mér finnst vera lýsandi fyrir
hversu yndisleg hún var. Þegar ég
var nýbúin að eignast dóttur mína
Kristínu Rós birtist Ella alveg
óvænt einn daginn uppi í Grafar-
vogi, þar sem ég bjó, að heilsa upp á
nýjasta meðlim fjölskyldunnar. Þá
hafði hún gert sér lítið fýrir og kom-
ið með strætó úr Hafnarfirði, rúm-
lega sjötug að aldri og vissi ekki
einu sinni hvort ég var heima, svo
þetta hefði getað orðið fýluferð.
Þegar við svo höfðum fengið okkur
kaffisopa (ég var svo heppin að eiga
köku með kaffinu) og spjallað saman
svolitla stund fór hún að huga að
heimferð. Ég bauðst að sjálfsögðu til
þess að aka henni til baka í Fjörðinn
en það mátti hún ekki heyra minnst
á og tók strætó heim aftur. Eftir
stóð ég rúmlega tvítug manneskjan
alveg hissa á orkunni í henni frænku
minni, en svona var hún. Ekkert
mál.
Vort líf er svo ríkt af ljóssins þrá,
að lokkar oss himins sólarbrá,
og húmið hlýtur að dvína,
er hrynjandi geislar skína.
Vor sál er svo rík af trausti og trú,
að trauðla mun bregðast huggun sú.
Þó æfin sem elding þjóti,
guðs eilífð blasir oss móti.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
eldgos hófst í Vest-
mannaeyjum. Sonur
Elínar og Þórarins
er Pétur Þórarins-
son f. 1968, í sam-
búð með Irisi Björk
Gylfadóttur. Þeirra
börn eru Gylfi Þór,
f. 1994 og tví-
burarnir Arnar og
Bjarki, f. 1997.
Eli'n lauk námi
frá Gagnfræðaskóla
Vestmannaeyja og
síðar frá hús-
mæðraskólanum að
Laugalandi í Eyja-
firði. Utan heimilisstarfa vann
hún við skrifstofu- og verslun-
arstörf í Eyjum og si'ðan í Hafn-
arfirði.
Útför Eh'nar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur - síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Þegar ég lít til baka og minnist
Ellu frænku, þá er það íyrsta sem
kemur í hugann létta lundin og hlýj-
an sem einkenndu hana.
Elsku Pétur, missir þinn er mikill,
en aðdáunarvert er hversu vel þú
reyndist henni mömmu þinni í veik-
indum hennar allt tii síðustu stund-
ar. Þér og þinni fjölskyldu, Irisi, og
ömmustrákunum Gylfa Þór, Arnari
og Bjarka votta ég mína dýpstu
samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Dröfn Ólöf Másdóttir.
Kær vinkona okkar og skólasystir,
hún Ella, hefur kvatt þetta líf eftir
erfið veikindi í eitt og hálft ár.
Hún er önnur úr hópnum okkar
sem kveður, en við vorum allar við
nám í Húsmæðraskólanum að
Laugalandi í Eyjafirði veturinn
1947-48, við vorum 31 námsmær,
samtaka hópur í einu og öllu, það var
svo lifandi ósköp gaman hjá okkur
þennan vetur og enn höldum við
hópinn.
I júní síðastliðnum fögnuðum við
50 ára skólaafmæli á Gistiheimilinu
að Öngulstöðum í Eyjafirði og áttum
saman yndislega helgi, sem verður
okkui- ógleymanleg, ekki gat' Ella
okkar verið með sökum sjúkleika, en
hún sendi okkur heillaskeyti sem
vakti mikinn fögnuð.
í 50 ár höfum við átt vináttu Ellu
og eftir gos flutti hún frá Vest-
mannaeyjum til Hafnarfjarðar
ásamt manni sínum Þórarni og syni
þeirra Pétri. Þau áttu sér yndislegt
heimili að Mosabarði 9. Þá bættist
hún í saumaklúbb okkar „Allt eftir
þræði“. Áttum við góðar stundir með
henni á Mosabarði, þá var hlátur,
glens og gaman og gaman að vera
saman.
Eftir lát Þórarins bjó Ella áfram
með syni sínum Pétri, síðan bættist
við kona hans Iris og litli augastein-
inn Gylfi Þór og seinna litlu tví-
burarnir sem voru ljós í lífi Ellu.
Ella flutti í fallega íbúð að Suður-
braut 2 í Hafnarfirði, þar nutum við
gestrisni hennar og vináttu, hún var
frábær húsmóðir og vandvirk handa-
vinnukona, kát og gefandi vinkona
sem alltaf tók fagnandi á móti okkur.
Við skólasystur höfum komið sam-
an á 5 og 10 ára fresti ýmist fyrir
norðan eða sunnan og var Ella alltaf
mætt glöð og kát, eins höfum við far-
ið styttri ferðir saman og ávallt var
hún trausti góði ferðafélaginn. Kæra
EUa, við eigum eftir að sakna þín úr
hópnum okkar, þíns ljúfa viðmóts og
hlýju, en þótt þú sért horfin, lifir þú
áfram í hugum okkar, við eigum ekk-
ert nema góðar og ljúfar minningar
um þig, og við erum svo þakklátar að
hafa átt vináttu þína öll þessi ár.
Kæri Pétur og fjölskylda, okkar
innilegustu samúðarkveðjur til ykk-
ar allra, góður guð styrki ykkur og
blessi.
Guð blessi minningu Elínar Vil-
hjálmsdóttur.
Jóhanna Kristinsdóttir.
ELÍN
VILHJÁLMSDÓTTIR