Alþýðublaðið - 24.12.1920, Blaðsíða 3
24 Des 1920.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
3
Jólahugleiðing-ar.
E ft i r
Ingimar
c a n d.
Ár eftir ár í margar aldir
lieíir jólaboðskapurinn verið
fluttur miijónum manna. Ár eftir
ár hefir þessi boðskapur, boð-
skapurinn um frið á jörðu og
velþóknun guðs á mönnunum,
látið birta yfir í sálum fjölda
inanna.
Fiestir munu finna til þess,
að jólin hafi öðruvísi áhrif á
|>á en aðrir dagar ársins, já,
meira að segja sterkari áhrif en
aðrir hátíðisdagar. Það er ekki
eingöngu hátíðin, sein veldur
því, heldur lika tilefni hátíðar-
snnar og minningarnar sem við
bana eru tengdar.
Fleslir finna fremur á jólun-
íim en endranær hvöt hjá sér
iil að hugsa gott, gera gott eða
einsetja sér að láta eitthvað gott
af sér Ieiða. Það er eins og hið
Ibezta í hverjum manni sé þá
svo óvenjulega ofarlega. — En
eftir jólin byrjar nýtt ár, heilt
ár til næstu jóla, og oft vill það
samt verða líkt þeim, sem á
undan voru gengin. Eftir hátíð-
ina kemur hversdagslífið með
höl sitt og strit, óánægju og ill-
deilur, ófrið og ógæfu. Þá end-
ast ekki alt af áhrifin frá jól-
anum, — því er ver.
Það er því sízt furða, þótt sú
Spurning vakni í huga sumra
manna, hvort líf og starf þess,
sem jólin eru helguð, hafi ekki
-orðið til ónýtis. Sagan um hann,
sem gekk um kring og gerði
jþeim gott, sem bágstaddir voru,
«r að vísu dýrlega fögur, segja
jþeir, en er hún ekki tilbúning-
ur til þess að friða menn í svip?
Sumir taka dýpra í árinni og
segja: Hvað eru jólin? Og hvað
ér Kristur? Jólin eru vani, og
S)ó að Kristur kunni að hafa
verið til, þá er hann nú orðið
ekki annað en þjóðsaguahetja,
— að eins nafnið tómt!
Þjóðsaga! Þetta er þó saga,
sem hundruð miljóna hlýða á
með fögnuði. Nafn Krists er þekt
um alia jörðina, heimskautanna
niillum. Voldugir keisarar og
J ó n s s o n
t h e o 1.
konungar hafa lifað og dáið, og
nú man enginn, að þeir hafi
verið til, hvað þá, að þeirra sé
minst með lotningu og elsku.
Snjallir herforingjar hafa verið
uppi og verið dýrkaðir af sam-
tið sinni, en nú eru þeir gleymd-
ir og enginn minnist þeirra
framar. En hundruð miljóna
manna hugsa daglega til sonar
fátæka smiðsins frá Nazaret. —
Hann, sem átti hvergi höfði sínu
að að halla, er nu meira met-
inn en mestu stórmenni mann-
kyussögunnar. Minningin um
nóttina, þegar hann fæddist,
megnar enn þá að veita friði
og elskn inn í kviðafullar sálir
mannanna. Nafn hans er ódauð-
legt fremur en nokkurt annað
nafn, sem sagan getur um. Og
jafnt fyrir það þótt lærðir menn
þrátti um það, hvort hann hafi
nokkurntima verið til eða ekki,
og þótt efasetndamenn telji frá-
sagntrnar um hann ekki nægi-
lega sannaðar, sem þeir nefna
svo. Og hvers vegna? Vegna
þess að hann vann eingöngu í
þarfir hins góða, vann að því
að vekja í mönnum hið bezta,
hið eiiífa, vekja guðseðlið í
mönnunum. Þeir, sem vinna
fyrir sjálfa sig og fallvalta hluti,
hljóta að falla f gleymskunnar
dá, en þeir, sem fórna sér fyrir
aðra og vinna fyrir eilift mál-
efni hins góða, verða ódauðleg-
ir i ást og lotningu mannkyns-
ins.
Og það var einmití þetta, sem
Kristnr geröi. Hann reyndi að
koma mönnunum iskilningum,
að allir væru bræður, allir guðs
börn — þrátí fyrir marga bresti
þeirra. Hann reyndi að kenna
þeim að breyta við hvern maun
eins og bróður. Meðaumkun
hans og samúð var svo tak-
markalaus að hann gat sagt:
»það, sem þér hafið gert einum
minna minstu bræðra, það hafið
þér gert mér«. Hann var mál-
svari réttlætisins, og sýndi þeim
sérstaka ástúð, sem vesalir voru
og miuui máttar. Fyrir alt þettif**
hefir hann hlotið elsku og til-
beiðslu mannkynsins. Þessvegna
eru jólin fagnaðarhátíð. Þess
vegna vekur fæöingarhátið hans
allar beztu tilfinningarnar i
mannsbjörtunum.
En nú líta menn yfir heiminn
og sjá allskonar ranglæti og yfir-
gang, þjáningar og neyð, strið
og þjáningar. Og menn spyrja:
Hvernig má þetta ske, eftir að
slik kenning hefir verið flutt i
nítján aldir: Það sýnist þó svo
ofur einföld reglan, sem Kristnr
gaf: Breyttu eins við aðra og
þú vilt að þeir breyti við þig.
Já, reglan er ein/öld og hún er
líka einhlit til þess að útrýma
bölinu úr heiminum. En hún er
erfið, krafan er há. Og það verð-
ur að viðurkenna, að enn ertt
menu ekki svo langt koinnir
alment, að þeir geti fullnægt
henni ixt i yztu æsar. Ándi
Krists hefir enn ekki náð að
gegnsýra þjóðirnar. Fórnfýsin og
óeigingirnin eiga enn ekki nægi-
lega sterk ítök í hjörtum manna.
Eigingirni og sjálfselska fá að
ráða alt of miklu i viðskiftum
einstaklinga og þjóða. Því fer nú
sem fer. Þeir eru að vísu margir,
sem viðurkenna fegurð Krists-
hugsjónarinnar, en þegar til þess
kemur, að framfylgja henni S
verki, þá verður annað nppi.
Og þó er altaf að þokast i
áítina. Mönnrnn kann reyndar
að virðast sem svo sé ekki, er
þeir líta á viðburði siðustu ára,
og enda sumt það, sem enn er
að gerast í heiminum. Mörgum
hafa virzt siðustu árin vera ein-
hver dekksti bletturinn í sögu
áífu vorrar. En ef menn grafa
dýpra og líta eigi að eins á yfir-
borðið, munu þeir sjá volduga
strauma, sem stefna f gagnstæða
átt og vaxa jafnt og þétt að
styrkleika, þólt minna beri á
þeim en hinum. Þessir straumar
gera vart við sig i þjóðfélags-
málum og yfirleitt í öllu samlifi
manna. Aldrei hefir verið lögð
jafnmikil áherzla á óeigingjarnt
starf en nú, starf i þaríir með-
bræðra sinna, borið uppi af
þeim anda, sem öllu vill fórna
fyrir hugsjón sína. Hin sára
reynzla undangengins tima hefir
kent mönnum, að eina leiðin út
úr erfiðleikum þeim, sem nu