Alþýðublaðið - 24.12.1920, Blaðsíða 5

ALÞYÐUBLAÐIÐ
5
Þegar „Eikhaug“ sökk.
Kafll úr bréfi frá Slg. E Birkls,
8em var ein! farþeginn með
skipinu þegar það sökk.
— Nóttiaa milli 25.—26 sept.
kl. rúml. 12 vorurn við komnir
ina f Slragerak á móts við F ede
rikshavn. Veður var gott, lygnt
Og stjörnubjart, en þungur sjór
Eg var að lesa í rúmi mínu til
kl. 12, þá slökti eg og ætlaði að
fara að sofa og hugsaði gott til
að vakna í Ksupmannahöfn morg
uninn eftir. Ferðin hafði að vísu
gengið vel frá Siglufirði, ekki tek-
ið lengri tíma en búist var við
þegar við lögðum af stað. — J.eja,
eftir stutta stund pípir MEikh2ug“
þrisvar sinnum með stuttu milli
bili. Ekki datt mér f hug að nein
hætta væri á ferðum, lít þó út um
gluggann og sé þá að grlðarstórt
gufuskip kemur með miklum hraða
og stefnir á ,Eikhaug“ miðskips
(þar sem eg var). í sömu svipan
varð ógurlegur árekstur. Eg hend-
ist fram á gólf og kemst út á þil
farið, mæti þar skipstióra (aðeins
á næiskyrturmi) ög er hann að
skipa mönnum sínum að setja bát-
aaa út. Viá fætur œér sá eg rifu
í þilfarið á p.ð giska i1/*—2 feta
breiða og náði hún niður í sjó.
Sný eg nú strax við og ætla inn
í klefa minn til að reyna að ná í
yfirfrakkann minn og handtösku
sem þar var inni, cn þá hallast
skipið svo mikið að eg kemst ekki
upp þilfarið til að komast aftur
fyrir stjórnpallinn, renn til baka
aftur og kemst ina f herbergi skip
stjórans sem er þá að fyllast af
sjó, kafa þó í gegnum það og
upp í reykskálann, en gekk seint
óg illa sú ferð, og þaðan út á
borðstokkinn, eru þá allir skipverj
ar þar hangandi utan á grindverki
á afturenda skipsins, sem stóð nú
næstum upp á endann. Hötðu þá
allir feagið björgunarbelti — einn-
jg eg — og stukkum svo aliir f
sjóinn til þess að komast eins
langt frá skipinu og hægt yrði,
áður en það sogaðist alveg niður.
Skipið sem sigldi á okkur var
nú snúið við og sendi þeg&r út
bát til að bjarga okkur, en það
varaði þó um 1V2 kl.tfma þangað
til þeim fyrstu varð bjargað, og
var eg einn af þeim; 4 björguð-
ust ekki 'yr en eftir 5 tíma, en
þeir höfðu komist á kjoi a öðrum
sk'psbatnum, og 3 menn drukn
uðu
.E.khaug* sökk á 10—15 mtn
útum — Diginn eitir vorum við
svo settir á land i Frederikshavn.
Enginn meiddist neitt af þeim sem
a land komust, og við urðum all
ir furðu fljótt hressir, en lengi
mun eg mmnast þess hræðilega
tíma, er eg var að synda f Skage
rak. —
(„Fram*, 6. nóv)
í „Aalesunds Avis" 9 okt sl.
er b<rt ýtarlegn skýrsla skipstjór-
ans Willie, gefin af honum við
sjópróf, sem haldin hafa verid út
af slysinu.
í skýrslu skipstjórans er þeirra
getið er fórust, og voru það: véla-
maður Johs Olsen, grfskur háseti
og spanskur kindsri. Kveðst skip-
stjóri hafa séð Olsen vélamann,
sem vakt hafði f vélarúminu, á
þilfarinu að árekstrinum afstöðn-
um, á þilfar hafi allir skipsmenn
verið komnir þegar skipin rákust
á, en alítur að Olsen hafi hlaupið
niður í vélarúm til að koma vél
dælunum í gang, því hann hafi
heyrt þær ganga, og þar hafi.
Olsen sennilega farist, meðan
hann rækti skyldustarf sitt, og
þykir slíkt jafnan hinn hreystileg
asti dauðdagi.
Sökiaa fýrir áreksturina telur
skipstjóri alia hjá hinu framandi
skipi, sem var enskt gufuskip,
hlaðið timbri, á leið til Englands.
Þar sem Eikhaug sökk er aðeins
12 faðma dýpi, og er búist við
að jsfnvel muni takast að ná skip
inu upp.
í aðaldráttunum er frásögn skip-
stjóra svipuð frásögn herra Sig.
E. Birkis, sem birt var hér f sfð-
asta blaði, nema hvað munar
ærið miklu á tfmalengd þeirri, er
þeir teija dvölina f sjónum, eftir
að fóikið kastar sér frá borði.
Skipstjóri segir að á næsta stund
arfjórðangi hafi 10 af þeim 17,
sem utn botð voru á Eikhaug,
verið bjargað af báturn frá skip-
inu sem á þá sigldi. En Sigurður
telur að f þetta hafi gengið alt að
hálfum öðrum klukkutíma.
Kona skipstjóra var með f þess
ari svaðilför og var meðal þeirra
sem fyrst komust af.
(„Fram“, 13. nóv.)
1 nýjustu norskutn b'öðum er
ssgt fra því, að verið sé að gera
tilraun til þess að ná Eikhaug
UPP> °g talið senoilegt að það
takist, vegna þess hve grunt er
þar sem það sökk.
Smávegis.
Líka afsökun.
Hún: Hr. p ótessor, þér sitjið
á hattinum mínum.
Hann: Æ, eg bið mikillega
fyrirgefningar, eg hélt það væri
köttur.
óþirfl
Karlmaður kernur í heimsókn.
Þjónustustúlka lýkur upp, hverfur
eitt augnablik inn, en kemur aft-
ur og segir afsakandi, að hús-
móðirin sé ekki heima.
— Það er leitt, segir maðurinn
og leitar í brjóstvasa sínum, að
eg hefi gleymt nafnspjaldabókinni
minni heima. en —
— Það gerir ekkert til, greip
stúikan framm f, því húsmóðirin
þekti yður á málrómnum.
Vel syarað.
Parísarblað birti nýlega þessa
verðlaunaspurningu og áttu les~
endurnir að svara: Frægur flug-
maður, lærður maður, hraustur
hershöfðingi og dugandi stjórn-
málamaður eru allir f sama loft-
farinu. Til þess að bjarga þvf
verður að kasta einum útbyrðis.
Hvern kýst þú?
Sá, sem verðlaunin fékk svaraði:
Þann feitasta.
Mannamunur.
„Cæsar, Karl og Napoleon eru
gleymdir.
En það, að ungur maður í Aust-
urlöndum gerði sér á tímurn Róm*
verja hugsanir um guð og mann-
kynið, endurómar í sérhverju orði
vorra tfma, í sérhverri athöfn, sér-
hverjum dómi, sérhverri stjórnar-
ráðstöfun og sérhverjum sið.
Hið varanlega f vitund heimsins
er ekki athöfn, heldur hugsun.”
Walther Rathenau.
(„Ungeschriebene Schriften*)*