Morgunblaðið - 21.11.1998, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 21. NÓVEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Alfreð Bjami
Jörgensen fædd-
ist í Reykjavík 29.
apríl 1960. Hann
lést af slysförum
hinn 12. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Grensáskirkju 20.
nóvember.
I fomiála minn-
ingargreinar um
Alfreð Bjarna í
Morgunblaðinu í
gær, var barnsnióð-
ir hans rangnefnd.
Hún heitir Sigríður
Halldórsdóttir. Einnig var farið
rangt með fæðingarár Agnars
Bjarna sonar hins látna. Hann
fæddist 15. ágúst 1990.
Ég kynntist Alfreð Bjarna Jörg-
ensen fyi'st árið 1982. Hann var þá
ríflega tvítugur. Ég, nokkrir úr fjöl-
skyldu minni, venslafólk og kunn-
ingjar höfðum þá nýverið keypt í fé-
lagi hesthús. Við vorum í óða önn að
breyta hesthúsi þessu, þegar fund-
um okkar Alfreðs bar fyrst saman.
Ég man, sem hefði það gerst í gær,
hvað mér þótti maður þessi líflegur
og duglegur. Hann heimsótti okkur
í hesthúsið nokkrum sinnum meðan
á breytingum þessum stóð. Hann
tók þá oftar en ekki óumbeðinn til
hendinni og aðstoðaði okkur. Það er
alkunna, að verk vinnast betur þeg-
ar létt er í mönnum, þegar gaman
er. Það var gaman þá að hafa Alfreð
nálægt sér. Reyndar hefur mér
ávallt þótt ljúft að hafa Alfreð ná-
lægt mér. Síðan við kynntumst er
liðinn hálfur annar áratugur. Sam-
skipti okkar hafa þennan tíma verið
mismikil, en við höfum ávallt vitað
hvor af öðrum.
Þegar ég nú lít um öxl og hugleiði
hvað hafi helst einkennt Alfreð,
kemur margt upp í hugann. Ég man
t.d. aldrei eftir því, að nein verkefni
hafi verið honum of-
vaxin. Ef ég bað hann
einhvers var viðvikið
ávallt sjálfsagt og
„ekkert mál“. Ég
minnist þess einnig,
hversu röskur hann
var í öllu er hann tók
sér fyrir hendur. Ég
held líka að hann hafi
haft verkvit umfram
margan manninn. Ég
tók einnig snemma eft-
ir því, að Alfreð hafði
hlotnast í vöggugjöf
mikil og næm kímni-
gáfa. Þessa kímni sína
kunni Alfreð að nota. Með kímni
sinni drejfði hann glaðværð í ki'ing-
um sig. Ég er einn þeirra sem naut
vináttu Alfreðs. Ég er einn þeirra
sem naut kímni Alfreðs. Ég er einn
þeirra sem naut verka Alfreðs. Ég
er einn þeirra sem þótti Alfreð
drengur góður. Hann er nú horfinn
okkur. Eg er einn margra sem
munu sakna Alfreðs.
Um leið og ég og mitt fólk kveðj-
um Aifreð með þessum fátæklegu
orðum óskum við honum alls hins
besta í nýrri vist. Þá viljum við,
heimilisfólkið að Klyfjaseli 26,
Reykjavík, votta Freyju Hilmars-
dóttur, foreldrum Alfreðs, systkin-
um hans og syni okkar dýpstu hlut-
tekningu.
Ómar Kjartansson.
Þegai' þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. Sum ykkar segja: í
heimi hér er meira af gleði en sorg
og aðrir segja: „Nei, sorgh'nar eru
fleiri.“ En ég segi þér, sorgin og
gleðin ferðast saman að húsi þínu og
þegar önnur situr við borð þitt, sefur
hin í rúmi þínu. Þú vegur salt milli
gleði og sorgar, jafnvægi nærð þú
aðeins á þínum dauðu stundum. (Ka-
hlil Gibran.)
Orð fá ekki lýst þeirri sorg er
gagntók okkur er við fréttum af frá-
falli Alfreðs Bjarna. Þó að dauðinn
sé leiðin okkar allra kemur hann
manni ævinlega á óvart.
Samskipti okkar voru ekki mikil,
en við hittumst þó stundum, þá
helst á fjölskyldumótum. Þess á
milli fengum við fréttir af þér frá
fjölskyldu þinni. Fyrir um ári
komstu hingað vestur til Olafsvíkur
og dvaldir hjá okkur í nokkra daga.
Þú hafðir verið svo elskulegur að
gefa þér tíma til að koma og vinna
fyrir okkur í nýja húsinu. Við áttum
þarna saman skemmtilegar stundir
og var mikið talað og hlegið.
Elsku vinur, nú er komið að
kveðjustund. Við söknum þín sárt.
Blessuð sé minning þín. Samúðar-
kveðjur til allra þeirra sem eiga um
sárt að binda.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn sídsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrdarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Bjarney, Jón Þór,
Gígja, Janus og Hilma.
Okkur langar með örfáum orðum
að minnast Alfreðs Jörgensens sem
lést í hörmulegu bílslysi hinn 12.
þessa mánaðar. Kynni okkar voru
aðallega í kringum hestamennskuna
sem ávallt skipaði stóran sess í lífi
hans. Alla gekk vel að eiga við
hesta, náði langt í keppnismennsku
og var góður járningamaður. Við
deildum hesthúsi um tíma og áttum
þá margar og eftirminnilegar sam-
verustundir. Alli var daglegur gest-
ur á heimili okkar um langt skeið og
þá var margt brallað. Það var svo
gaman að fá hann í mat, hann var
svo þakklátur og fannst allt svo gott
sem fyrir hann var borið.
Þegar litið er um öxl er svo ótal
margs að minnast. Glaðværð hans og
kímnigáfa, hjálpsemi, einlægni og
þægilegt viðmót standa þó uppúr.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum hann Alla. Hann lifði hratt
og kynntist mörgum og ólíkum hlið-
um lífsins. Þar skiptust á skin og
skúrir eins og gengur og ekki var
alltaf ljóst hvað morgundagurinn
bæri í skauti sér. En síðustu árin
virtist vera komin ákveðin festa í líf
Alla. Hann var kominn í samband við
Freyju og þegar við hittumst síðast
mátti sjá að þau voru mjög ham-
ingjusöm saman. Sorg hennar og
söknuður hlýtur að vera mikill.
Ættingjum öllum og vinum viljum
við votta dýpstu samúð. Hafðu þökk
fyrir allt, Alli minn, og megir þú
hvíla í friði.
Lúther, Hanna María og Úlfar.
Banaslys á Suðuriandsvegi! Guð
minn góður, enn eitt banaslysið í um-
ferðinni, hugsa ég með mér. Vona
samt að það sé enginn sem ég þekki,
sem er ekkert annað en eigingirni,
en þannig held ég samt að flestir
hugsi þegai' svona frétth' berast. En
því miður fékk ég þær fréttir að
gamall skólabróðir minn og vinur
hafí látist í þessu slysi.
Hvað lífíð er hverfult, á einu
augnabliki eru hrifinn á brott úr
þessu jarðlífi.
Ég minnist þess þegar við kynnt-
umst, en það var á Bændaskólanum
á Hólum. Skömmu síðar komumst
við að því að mæður okkar voru
æskuvinkonur.
Ég minnist þess þegar við vorum
vinnufólk á Sandhólaferju. Þú,
Gugga og ég með litlu dóttur mína.
Ég man þegar við vorum að sjóða
hafragrautinn ofan í gömlu merina,
ættmóðurina, sem var orðin þritug,
gráhærð og tannlaus.
Ég minnist þess er þú varst með
hann Jarp minn og varst að ná úr
honum tölti, sem var ekki auðvelt, en
þér tókst það eftir mikla vinnu. Ég
minnist allra úti'eiðatúranna okkar
þennan vetur í Heiðmörk og víðar,
og þegar við riðum austur fyi'ir fjall
um vorið með hestana í sumarhaga.
Við lögðum af stað í ágætu veðri en
hrepptum svo rammíslenskt slagveð-
ur eins og það gerist verst, beint í
fangið, alla leið yfii' heiðina, austur á
Kambabrún. En við vorum búin að
skipuleggja þetta vel og vorum vel
útbúin fyrir þessa ferð, með gott
nesti, kaffi og smá söngvatn, svona
rétt til að við gætum sungið betur,
enda stoppuðum við oft, sungum,
sögðum brandara og hlógum heil
ósköp. Hvað við skemmtum okkur
vel í þessari ferð þrátt fyrir að veð-
urguðirnir væru ekki í eins góðu
skajii og við.
Ég minnist þess er ég eitt sinn
sagði þér að eitt það besta sem ég
fengi væri saltað hrossakjöt og þú
grettir þig og sagðist ekki geta
ímyndað þér að það væri gott, svo ég
bauð þér í mat til okkar hjónanna
sem þú þáðir með semingi, en þér
þótti það bara ljómandi gott og borð-
aðir mikið.
Þú varst léttur í lund og áttir auð-
velt með að sjá spaugilegu hliðarnar
á öllu og margar á ég minningarnar
um það þegar við veltumst um af
hlátri yfir öllu mögulegu og ómögu-
legu.
Kæri vinur, þú fórst alltof fljótt,
og vil ég þakka þér fyrir alla vinátt-
una í gegnum árin. Hvíldu í friði.
Ég bið Guð að hugga og styrkja
ungan son, foreldra, systkini, vin-
konu og aðra aðstandendur.
Linda.
Kæri frændi. Síðast þegar ég sá
þig varst þú mjög glaður og ég hugs-
aði að nú liði þér vel. Ég þakka þér
fyrir hjálpsemina þegar ég var að
stíga mín fyrstu skref í hesta-
mennskunni og ég trúi því að þér líði
einnig vel þar sem þú ert nú. Ég
votta ástvinum Alfreðs dýpstu sam-
úð mína um leið og ég kveð góðan
frænda.
Sigrún Þórarinsdóttir.
mörgu skemmtilegu fólki og bröll-
uðum við margt skemmtilegt sam-
an.
Eftir að ég byrjaði að búa fyrir
norðan, fyrir rúmlega 12 árum,
lágu leiðir okkar æ sjaldnar saman.
Hún kom þó einu sinni með Hjalta
í afmælisboð föður míns, þar sem
við skemmtum okkur vel að venju.
Anna var fjölhæf kona, ávallt
reiðubúin að læra eitthvað nýtt.
Sótti hún m.a. námskeið hjá Náms-
flokkum Reykjavíkur. Hún var
bráðlagin í höndum og mikil lista-
kona. Saumaði fatnað, batikmálaði
og málaði myndir.
Anna gekk í öll verk, inni og úti.
Henni entist sjaldan dagurinn til
að koma öllum sínum verkum frá.
Hún var lífsglöð manneskja, full
orku og gladdist alltaf að loknu
verkefni.
Það var mjög gestkvæmt hjá
þeim hjónum og þrátt fyrir mikla
vinnu tók Anna alltaf vel á móti
gestunum og með miklum myndar-
skap. Sjálf ferðaðist Anna mikið
innanlands sem utan, fór í leikhús
og boð og ýmsar fleiri skemmtanir.
Þau hjónin dvöldu árlega á heilsu-
hælinu í Hveragerði til að hlaða
batteríin. Anna var alltaf trúuð
kona, hún var sterk og vann sig út
úr öllum erfiðleikum sjálf, án þess
að tala mikið um það. Hún var
hreinskilin, hafði sínar ákveðnu
skoðanir um þjóðfélagsmál og var
mjög dugandi að hjálpa fólki sem
átti í erfiðleikum.
Hún ásamt Hjalta hjálpaði mér
að ná fótfestu í þessu landi, sem
var framandi fyrir mér, og fyrir
það er ég mjög þakklát.
Nú er Anna farin þangað sem við
eigum öll eftir að fara, en minning-
in um þessa glæsilegu konu lifir
áfram.
Ég votta Hjalta, börnunum og
barnabörnunum mína dýpstu sam-
úð. Megi Guð styrkja ykkur á þess-
ari erfiðu stundu.
Andrea Laible.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
FRIÐGEIR ÁGÚSTSSON,
er látinn.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Jónas Friðgeirsson,
Sigurveig Runólfsdóttir,
Sigurveig Friðgeirsdóttir, Jón Pétur Sveinsson,
Ágúst Friðgeirsson, Sigurbjörg Traustadóttir,
Ásgeir Friðgeirsson, Natasa Babic,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar,
BRYNDfS SIGURÐARDÓTTIR,
Hrafnistu,
Hafnarfirði,
lést fimmtudaginn 19. nóvember.
Elísabet Erla Gísladóttir,
Þuríður Gísladóttir,
Sigurður Örn Gíslason.
t
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
ODDSJÓNSSONAR
bónda,
Gili, Dýrafirði.
Guð blessi ykkur öll.
Ingunn Jónsdóttir,
Valgerður Jóna Oddsdóttir, Sævar Ari Finnbogason,
Kristín Berglind Oddsdóttir, Kristján Andri Guðjónsson,
Ingunn Rós Kristjánsdóttir.
ANNA
EINARSDÓTTIR
T Anna Einars-
" dóttir fæddist 4.
nóveniber 1921.
Hún lést á lieimili
sínu á Kiðafelli í
Kjós 11. nóvember
siðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Dómkirkjunni
18. nóvember.
Elsku amma. Okkur
tekur það sárt að geta
ekki verið við jarðar-
fórina þína, en aðstæð-
urnar eru nú einu
sinni þannig að við ráðum ekki við
það. Þess vegna ákváðum við að
setja nokkur orð á blað til þess að
sýna að okkur þótti líka vænt um
þig. Við munum alltaf minnast
þeirra stunda sem við áttum sam-
an. Hvort sem það var við matar-
borðið, úti í garði að leika með
steinana þína eða á hestbaki. Við
minnumst þessara stunda með
gleði í hjarta og bros á vör.
Elsku afi, mamma, Bóbó, Lilli,
Bjössi, Sigga, Magga, Einat;,
Steini, Gauja og fjölskyldur. Á
þessari sorgarstundu er hugur
okkar hjá ykkur öllum. Guð veri
með ykkur.
Sigþrúður og Agústa.
Þegar ég heyrði um andlát Önnu
í útvarpinu varð ég harmi slegin.
En dauðinn gerir nú aldrei boð á
undan sér. Ég ætlaði einmitt loks-
ins að heimsækja hana, því við
höfðum ekki sést í þó nokkurn
tíma, en þá er hún allt í einu farin.
Ég á erfitt með að trúa að við Anna
getum aldrei hist framar.
Ég kynntist Önnu fyrir rúmlega
18 árum á fallegum
degi í júlímánuði þeg-
ar ég réð mig í vinnu
til þeirra hjónanna.
Hún hafði þá skrifað
mér nokki-um vikum
áður og beðið mig að
koma að hjálpa sér í
ferðaþjónustu og
hestaleigu.
Um leið og ég byrj-
aði að vinna hjá þeim
hjónum líkaði mér
strax vel við Önnu. Ég
hafði á tilfinningunni
að þarna væri ég vel-
komin. Eg kunni lítið til verka í
ferðaþjónustu svo og öðrum sveita-
störfum þar sem ég kom beint utan
frá erlendri stórborg og hafði
aldrei unnið slík störf áður.
Anna, sem alltaf var hreinskilin
og ákveðin, kenndi mér réttu
vinnubrögðin frá upphafi án þess
að skammast. Alltaf kom hún hlý-
lega fram við mig, enda var það
henni í blóð borið. Hún vildi að ég
ynni verkin hratt og vel og þannig
var hún almennt.
Þegar leið á dvölina mynduðust
milli okkar sterk vináttubönd, sem
héldust fram til dauðadags hennar.
Þó svo að ég þyrfti oft að vinna
mikið, þá slógum við Anna líka á
létta strengi. Við skruppum saman
í útreiðartúra um „fallegu sveitina“
hennar í Kjósinni, eins og hún kall-
aði sveitina sína alltaf. Hún hafði
áhuga á hestum eins og ég og var
dugleg að sitja hest og njóta
þeirra.
En við gerðum oft margt annað
sameiginlega; fórum stundum í bæ-
inn, bæði í heimsóknir og búðir,
eða löbbuðum bara niður Lauga-
veginn. Hún kynnti mig fyrir
ALFREÐ BJARNI
JÖRGENSEN