Morgunblaðið - 30.12.1998, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 1998 59 j*
SVEINN PETUR
BJÖRNSSON
+ Sveinn Pétur
Björnsson fædd-
ist á Siglufirði 27.
júní 1924. Hann lést
18. desember síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Siglu-
íjarðarkirkju 29.
desember.
Við óvænt fráfall
kærs frænda, fóður-
bróður okkar, Sveins
Péturs Björnssonar,
leita á hugann allar
þær góðu og skemmti-
legur samverustundir sem við syst-
urnar áttum með þeim hjónum,
Sveini og Hansínu.
A hverju sumri áttum við tilhlökk-
unarefni, sem vai’ síst minna en
böm í dag eiga um ferðir til fjar-
lægi’a landa - að fai’a til Siglufjarð-
ar. Þótt ekki séu mjög mörg ár síðan
var þetta mikið ferðalag. Lagt vai’ af
stað snemma morguns og oft var
gist í tjaldi á leiðinni. En markmið-
inu var á endanum náð og móttök-
umai’ létu ekki á sér standa. A
heimili Sveins og Hansínu lifðum við
eins og prinsessur. Allt var gert til
að dekra við okkur og okkur leið vel.
Okkur er minnisstætt hversu
Sveinn hafði gaman af að „keyra út
i gat“ til að kanna veðrið, þegai-
þangað var komið gat Sveinn spáð
af mikilli nákvæmni um veður.
Héðinsfjarðarferðirnar vora há-
tindurinn - ef til stóð að fara til
Héðinsfjarðar - á æskuslóðir
Sveins og föður okkar - var Sveinn
ávallt búinn að undirbúa ferðirnar
af kostgæfni. Og þar reyndi virki-
lega á hetjudáðir gömlu sjóaranna
Sveins og pabba því sjóferðin til
Héðinsfjarðar var ekki alltaf auð-
veld. Þegar þangað kom gafst
tækifæri til að skima inn í fortíðina.
Allt er þar ósnortið af nútímaþæg-
indum svo bræðurnir urðu sem
ungir drengir og kepptust við að
sýna okkur hvernig hlutimir vora
þegar þeir vora ungir.
Okkur er sérstaklega í minni
ferðin sem við og börnin fóram
1996 með þeim bræðram og Hans-
ínu, en þá var Sveinn kominn á átt-
ræðisaldurinn. Það var sem ekkert
hafði breyst - fjörðurinn ósnortinn
og bræðurnir hlupu um fjöll og dali
eins og smástrákar.
Sveinn var í hópi eldri systkin-
anna, barna þeirra Eiríksínu og
Björns. Hann var leiðtogi þeirra
bræðra sem voru - og era enn
þekktir sem „Eiríksínuguttarnir".
Sveinn var alltaf atkvæðamikill
innan fjölskyldunnar og hefur hann
haldið nákvæma tölu á allri ættinni
nokkrar aldir aftur. Þegar eitthvað
var á seyði hjá þeim systkinum var
hann ávallt til taks við skipulagn-
ingu, eins og t.d. ættarmótið á
Siglufirði sumarið 1997 - þá var
gott að eiga hann að.
Glaðlyndi, drengskapur og góð
kímnigáfa vora einkenni Sveins.
Hann hafði alltaf lag á því að gera
hversdagslegustu hluti að mestu
skemmtun með því að setja þá í
spaugilegan búning.
Okkur sló harmur að heyi-a að
nú væri Sveinn skyndilega hrifinn
burt frá okkur í miðri dagsins önn.
Sveini féll helst aldrei verk úr
hendi - hann var alltaf eitthvað að
sýsla - þannig hélt hann áfram
fram á síðustu stund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyi’ir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þá hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæri frændi við
kveðjum þig með
söknuði og heilli þökk.
Hansínu og öðrum að-
standendum vottum
við innilega samúð
okkar.
Þínar frænkur
Hrönn og Katrín
Björnsdætur.
Elsku Sveinn afa-
bróðir, í örfáum orðum
viljum við frænkumar
minnast þín og þakka
þér fyrir yndislegar stundir sem við
áttum með þér í Héðinsfirði sumar-
ið 1996, þú varst svo skemmtilegur,
kallaðir Swiss Miss Kiss Miss, við
hlógum í hvert skipti sem þú
bauðst okkur Kiss Miss. En nú ertu
farinn frá okkur en við munum
sakna þín og varðveita minningarn-
ar um þig. Sárastur er söknuður
Hansínu og við biðjum Guð að
halda veradarhendi yfir henni og
gefa henni styrk á þessari erfiðu
stund.
Nú, legg ég augun aftur,
0, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Anna Bryndís og Ásbjörg.
Það var okkur mikið áfall þegar
við fengum þær fréttir hinn 18. des.
að Sveinn væri dáinn. Það kom eins
og reiðai-slag, þú sem varst svo lífs-
glaðm- og okkur fannst þú eiga svo
mikið eftir. Við voram svo lánsöm
að fá að kynnast þér þegar við flutt-
um á efri hæðina hjá þér og Hans-
ínu á Hverfisgötunni. Mikið reynd-
ust þið hjónin okkur alltaf vel. Þið
tókuð okkur eins og við værum ein
af fjölskyldunni. Alltaf gátu bömin
okkar leitað til ykkar, þú varst þeim
eins og besti afi. Elsku Sveinn mikið
eigum við eftir að sakna þín, en við
vitum að þér líður vel núna. Elsku
Hansína, Sigurður og fjölskylda, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Megi góður guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg ykkar.
Guó blessi þig, þú blóm fékkst grætt
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll
við aldrei gleymum þér.
Fanney, Steini,
Birkir Már og Birgitta.
Elsku Svenni.
Kallið þitt bar snöggt að, núna
mitt í jólaundirbúningnum. Við
höfum eytt saman margri jólafost-
unni á Hvei-fisgötu 29 á Siglufirði,
þar sem kynni okkai’ hófust í byrj-
un árs 1975. Þá fluttum við „litla
fjölskyldan“ á efri hæðina, og þið
Hansína bjugguð niðri. Skömmu
síðar fæddist yngsti meðlimur fjöl-
skyldunnai’, hún Elfa Dögg, og
með ykkur tókst sterk vinátta.
Sambýlið í húsinu var alla tíð mjög
náið og var stundum eins og að ein
stór fjölskylda byggi þar, rétt eins
og Áðnr var í þessu húsi.
Á þessum tíma, meðan við
bjuggum öll á Hverfisgötunni, var
oft glatt á hjalla og nutum við sam-
vistanna mjög og eigum við þaðan
margar og góðar minningar. Marg-
ar vora þær ferðirnar sem yngri
meðlimirnir fóra á neðri hæðina til
ykkar Hansínu. Móttökurnar vora
alltaf eins, hlýjar og notalegar og
oftar en ekki lumaðir þú á ís eða
öðru góðgæti.
Fyrir nokkram áram komu upp
mikil veikindi hjá þér, elsku
Svenni, og var þá litla stelpan okk-
ar á efri hæðinni mikill styrkur fyr-
ir þig með æsku sinni og fjöri. En
örlögin höguðu þ\ú þannig til að þú
og Hansína þín urðuð mikill styrk-
ur þegar svo skyndilega sorgina
bar að garði hjá okkur.
Við þökkum þér, elsku Svenni,
fyrir allt það sem við áttum saman.
Elsku Hansína, við sendum þér
og þínum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur.
Guðbjörg Sigþórsdóttir,
Kristín, Sigþór og Elfa
Dögg Marteinsbörn.
Sveinn Björnsson, vinur minn og
fyrram samstarfsmaður, er látinn.
Við voram samtíða hjá Síldarverk-
smiðjum ríkisins um árabil. Ég tel
það hafa verið lán að fá að kynnast
Sveini, hann var einn af þeim, sem
mannbætandi er að umgangast.
Sveinn var trúnaðarmaður stéttar-
félags síns á vinnustað í mörg ár og
þar naut sín vel þessi þægilega
lund, sem hann hafði og vil ég full-
yrða að hann naut óskoraðs traust
félaga sinna sem og vinnuveitenda.
Árið 1987 var stofnað Starfs-
mannafélag Síldarverksmiðja ríkis-
ins. Að þetta félag varð til, var al-
farið Sveini að þakka og átti hann
allan veg og vanda af stofnun þess.
Sveinn var formaður félagsins frá
upphafi og þar til hann lét af störf-
um hjá SR fyrir aldurssakir, árið
1994. Það ár var hann gerður heið-
ursfélagi í Starfsmannafélagi SR.
Ég starfaði með Sveini í stjórn fé-
lagsins frá upphafi og þar kynntist
ég honum best og lærði að meta
hve sá félagslegi þroski, sem
Sveinn hafði til að bera er mikils
virði í samskiptum fólks. Ég veit að
ég mæli fyrir munn allra þeii-ra,
sem hafa tekið þátt í starfsemi fé-
lagsins okkar, þegar ég segi að
stofnun þess hafi verið mikið
heillaspor. Mai’ga ánægjustund
höfum við átt á ferðum og öðram
skemmtunum á vegum þess. Alla
tíð var Sveinn hrókur alls fagnaðar
og nú síðast þegar við í félaginu
fóram út að borða á Hótel Læk í
nóvember s.l. Sveinn var eftirsótt-
ur í öllum féagsskap. Hann söng
afskaplega vel, hafði fallega tenór-
rödd og var mjög lagvís, sem gerði
hann eftirsóttan í kóram og hann
söng í Vorboðum, kór eldri borgara
á Siglufirði, fram á síðasta dag.
Eina stutta sögu má ég til að láta
fylgja með, en mér þykir hún sýna
glettnina, sem var svo rík í fari
Sveins. Hann kom einu sinni á skrif-
stofuna til mín og þurfti að fá ljósrit-
aða nokkra texta. Þetta var íyrir
skemmtun þar sem Vorboðar áttu að
koma fram. Ég gerði eins og hann
bað um og hann virtist vera ánægður
með það, því hann þakkaði mér inni-
lega fyrir og bætti svo við: Ekki veit
ég hvemig ég fer að þegar þú verður
dauð! Að þessu var mildð hlegið,
enda Sveinn talsvert eldri en ég.
Ég vil að lokum, fyrir hönd St-
arfsmannafélags SR, þakka fyrir
að hafa fengið að njóta krafta góðs
drengs. Hansínu og hennar fólki
sendi ég mínar innilegustu samúð-
arkveðjur og bið Guð að styrkja
þau í sorginni. _
Ólöf Markúsdóttir.
Þá er Sveinn farinn í óvissuferð-
ina miklu. Snögglega og of fljótt að
okkai’ mati sem hér eram eftir og
kveðjum með söknuði.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast Sveins móðurbróður míns.
Hann tengist órjúfanlega þeim
fjársjóði minninga sem ég eignað-
ist á Siglufirði er ég fékk sem barn
og unglingur tækifæri til að dvelja
á heimili ömmu og afa. Þar voru
þau yngri systkini móður minnar í
fyrstu. Með áranum lágu síðan
leiðir þeirra í burtu til að stofna
eigin heimili en Sveinn stofnaði sitt
á neðri hæðinni á Hverfisgötu 29
með Hansínu sem varð lífsfóra-
nautur hans. Þar bjuggu þau síðan
þar til fyrir tæpu ári. Frá upphafi
var mikill samgangur á milli heim-
ilanna á báðum hæðum enda voru
sömu gildi í heiðri höfð um sam-
hjálp, samkennd og ósérhlífni.
Amma og afi vora aldamótafólk
sem horfði fram á veginn til betri
tíma og aukinna möguleika til
betra mannlífs og spöraðu ekki
krafta sína til að hlúa að þeirri
hugsjón. Á heimili þeirra vora svo
sannarlega andleg verðmæti sett
ofar öðra og miklar kröfúr gerðar í
uppeldinu. Systkinahópurinn var
stór, fimm systur og fimm bræður,
og hefur þar oft verið líflegt og hef-
m- einnig reynt á samstöðu og vin-
áttu þeirra á milli enda hefur þar
augljóslega þróast gott og innilegt
samband. Sveinn var óumdeilan-
lega grallarinn í hópnum, gleði og
galsi í bland við djúpa alvöra og
rótgróna hógværð. Hann hafði
góða söngrödd og hafði yndi af
söng og tónlist ásamt ýmsum öðr-
um áhugamálum er tengdust lestri
ýmiskonar og grúski, þá ekki síst í
ættfræði á seinni áratugum. Sveinn
stundaði sjó í mörg ár og þá í nokk-
ur ár á eigin trillu. Eitt sumarið
eða 1963 tók hún Hansína upp á
því að stunda sjóinn með honum á
trillunni og gerði það síðan í fjögur
sumur. Sýndist mér að þar færa
saman sjómenn sem vel kunnu að
meta frelsið og tengslin við hafið
og náttúrana sem slík atvinna hafði
í för með sér. Ekki leyndi sér hvað
þ'au voru samstillt hvort sem var til
sjós eða lands. Margs er að minn-
ast frá sumrunum fyrir norðan, þá
ekki síst ferðanna í Héðinsfjörðinn.
Siglufjörður, síldarævintýri, sum-
ar og sól, heimilið á Hverfisgötu 29 í
fjallshlíðinni, fífilbrekka, gróin
gnmd allt í kring, ofar í fjallinu
lyngi vaxnai’ lauth- og hjalandi læk-
ir. Þannig er ramminn um minning-
ar sumargestsins um náttúrana og
mannlífið í norðlenskum firði. Fjái’-
sjóður minninga sem Sveinn átti
sinn þátt í að gefa. Hugurinn fyllist
söknuði og um leið þakklæti.
Jóhanna Bogadóttir.
Kæri frændi, nú þegar komið er
að hinstu kveðjustund streyma
minningarnar fram í huga mínum.
Minningar sem eru mér mikils
virði. Margar þeirra fá mig til að
brosa gegnum tárin. Æskuminning
mín um þig sem hlýja og góða
frændann sem alltaf hafði tíma til
að gefa sig að okkur frændsystkin-
unum og gantast og spauga á góðri
stund. Gjafmildur og innilegur sem
við öll hlökkuðum til að hitta aftur.
Minningar í blíðu og stríðu.
Söngelska þín og karlakórinn Vísir.
Örlagaferð okkar Hansínu með þér
til London fyrir fimmtán áram í
hjartaskurðinn þar sem líf þitt stóð
tæpt og við urðum vitni að undra-
verðum lífsvilja þínum. Sigri lífsins
yfir dauðanum. En eitt sinn skal
hver deyja. Og nú er kveðjustundin
rannin upp.
Ferð okkar saman á æskuslóðir
afa og ömmu í Héðinsfirði fyrir
nokkram áram þar sem þú lékst við
hvem þinn fingur er mér minnis-
stæð. Veðrið var dásamlegt, logn og
blíða og fjörðurinn skartaði sínu
fegursta. Þú sást um matarbirgð-
imar og vora þær ekki af skornum
skammti eins og þín var von og vísa.
Þess var vandlega gætt að enginn
yrði svangur enda þú mesti sælker-
inn sjálfur. Þið bræðurnir lögðuð
net fyrh’ silung í vatninu en ég
fylgdist með og hjálpaði til. Ekki
þurfti að mæla fram orð við verkið
því þið Ási bróðir þinn unnuð saman
eins og einn maður. Stundum verð-
ur mér hugsað til þessa augnabliks
til efth-breytni fyrir land og syni. Á
meðan á þessu stóð fór Hansína
veiðikló sínar eigin leiðir og dró inn
aflann á stöng. Hlýja og virðing þín
í samskiptum við annað fólk, sem
var þitt einkenni, skein í gegn í fal-
legu sambandi ykkar Hansínu á
þessum fallega degi sem endranær.
Áhugi þinn á ættfræði og gerð
niðjatals fjölskyldunnar sem þú út-
bjóst fyrir ættarmótin á Siglufirði
og miðlaðir til okkar hinna verður
lengi í minnum hafður. Hann sýndi
virðingu þína fyrir sterkum ættar-
böndum sem einkennir fjölskyldu
okkar og hvetur okkur sem yngri
erum til að rækta og vera stolt af
upprana okkar. Ættarmótunum
stýi’ðir þú af skörangsskap þar
sem regla númer eitt var að
skemmta sér og sínum.
Gömul saga frá barnæsku þinni
lýsir vel hvers konar prakkari þú
varst í raun. Presturinn sem skírði
þig klappaði þér á kollinn og sagði
,jæja góði minn, það var nú ég sem
skírði þig“, þú svaraðir þá að
bragði ,já, og pabbi klippti mig“.
Svona vora tilsvör þín oft og
krydduðu tilverana enda stutt í
spaugið og gleðin jafnan við völd
þar sem þú fórst.
Elsku besti frændi minn. Ég
þakka þér samfylgdina í gegnum líf-
ið og það sem þú hefur kennt mér.
Ekki er víst að það hafí allt komist
til skila á þessari stundu. Eftir
stendur minningin um góðan dreng
og einkunnarorðin um að lifa lífinu
lifandi. Eiríksínuguttinn hefur lagt
upp í sína síðustu ferð. Að þessu
sinni er ferðinni ekki heitið í Héðins-
fjörð heldur til annars heims, þang-
að sem við munum öll hittast aftur
að lokum. Blessuð sé minning þín.
Þín frænka,
Eiríksína Kristbjörg
Hafsteinsdóttir og fjölskylda.
Dauðinn kemur alltaf jafnmikið á
óvart, við eram aldrei tilbúin til að
takast á við hann. Sveinn minn nú
hefur þú kvatt þetta líf, svo skyndi-
lega, svo óvænt. Þegar ég fékk
fréttina stóð tíminn kyrr, hugur
minn leitaði til Hansínu sem svo
skyndilega stendm- ein, síðan leitaði
hugui’ minn aftur til bamæsku
minnar, þú og Hansína vorað alltaf
hluti af fjölskyldunni og minni
berasku. Fyrst kemur í hugann
spilamennskan, það var nú ekki
lognmollan í kringum spilin, þar var
líf og fjör. Ég man allar kvöldstund-
imar heima hjá þér og Hansínu á
Hverfisgötunni þegar mamma,
pabbi og ég börðumst í hvaða færð
og veðri sem var niður túnið til að
spila, oftar en ekki sofnaði ég í sóf-
anum í stofunni hjá ykkur við spila-
sagnir og útslag en það glumdi oft
vel í borðinu þegar slegið var út.
Á hverjum aðfangadegi fór ég til
ykkar, sat hjá ykkur í góðu yfir-
læti, fékk jólapakka, hlýtt faðmlag
og jólaóskir, þessar heimsóknir til
ykkar á aðfangadag var ómissandi
hluti af jólahaldinu. Öll gamlárs-
kvöldin okkar saman á Háveginum
hjá mömmu og pabba, þá áttir þú
til að taka lagið en þú varst söng-
elskur og mikil félagsvera. Árin
liðu og ég hitti þig ekki jafn oft og
áður en fylgdist alltaf vel með ykk-
ur í gegnum mömmu og pabba og
við héldum áfram að hittast á
gamlárskvöld. Þegar foreldrar
mínir dóu með stuttu millibili,
gladdi það mig og mín systkini
mikið þegar þér og Hansínu var út-
hlutað íbúð foreldra okkar í Skálar-
hlíð, tími þinn þar var því miður
stuttur, náði ekki ári.
Elsku Hansína mín, allt í einu
stendur þú ein, ég hugsa til þín,
Guð leiði þig og styrki. Siggi og
fjölskylda og aðrir aðstandendur,
minningin um Svein mun lifa áfram
meðal okkar. Elsku Sveinn, minn-
ingamar era margar, það var gott
að eiga þig að, hafðu þökk fyrir og
sæll að sinni.
Þín
Margrét Guðmundsdóttir.
UTFARARSFOFA
OSWALDS
si'Mi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
AÐAI.STRÆ.TI 411* 10 J RF.YKJAVÍK
LÍ K KISTUVIN N USIOFA
EYVINÐAR ÁRNASONAR