Morgunblaðið - 07.01.1999, Blaðsíða 48

%8 FIMMTUDAGUR 7. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Haraldur G.
Guðmundsson
netagerðarmaður
var fæddur á Pat-
reksfirði 6. ágúst
1917. Hann lést á
Landspítalanum
aðfaranótt 3. janú-
ar. Foreldrar Har-
aldar voru Guðrún
Ágústa Jónsdóttir
og Guðmundur Er-
lendsson. Hann var
' yngstur þriggja
bræðra. Bræður
hans voru Jón
Ingvar, látinn, og
Gísli. Hálfsystkini voru, Sigur-
björn Árnason, látinn, sam-
mæðra og Valdís, samfeðra.
Haraldur kvæntist Hallborgu
Sigurjónsdóttur saumakonu
25. október 1941. Foreldrar
hennar voru Hólmfríður Hall-
dórsdóttir og Sigurjón Símon-
arson. Hallborg lést 6. maí
1989. Börn þeirra eru: 1) Sig-
urjóna, gift Erni Zebitz. 2)
Guðrún Agústa, gift Robert H.
Cary. 3) Eiður Hafsteinn, í
Vorið kom, og hann afi minn stóð
í fjörunni og horfði á sólarupprásina
senda alla regnbogans liti út yfir
hafíð.
Sumarið kom, og þar sem sólin
stóð hátt á lofti og baðaði allt í
gullnum geislum sínum sigldi hann
afí minn út yfir hafíð.
Haustið kom, og hann afí minn
settist að í landi og horði á úfnar
öldumar skoppa um hafíð.
Veturinn kom, og þar sem vind-
urinn gnauðaði fyrir utan gluggann,
Á?í hann afí minn og hugsaði um haf-
ið. Já hann afí minn og hafið voru
ein órjúfanleg heild.
Elsku afí, nú á þessari stundu
þegar þú hefur hlotið vist á æðri
stað hellast yfir mann fullt af yndis-
legum minningarbrotum. Fyrst
þegar ég var pínu pons og þú hoss-
aðir mér á lærinu á þér. Síðar þegar
ég fór í hringferð um landið með
ykkur ömmu og Fríðu og kaffikann-
an valt um koll í tjaidinu og ég
teiknaði mynd af því og sendi
mömmu og pabba. Já við hlógum oft
að þessari minningu núna síðustu
árin. Öll jólin okkar saman, allar
stundimar í eldhúsinu hennar
jnömmu, þegar þú tókst svo hlýlega
'a móti bömunum mínum og þuldir
með þeim „þessi datt í sjóinn“.
Hvað mér þótti vænt um að þú
komst alltaf í afmæli hjá bömunum
mínum. Það var svo gaman að
gleðja þig núna um jólin þegar ég,
Berglind og Arnar Freyr komum að
heimsækja þig á Hrafnistu. Amar
Freyr var svo spenntur þegar hann
mætti í jólasveinabúningnum sínum
og lék Stekkjarstaur og fékk síðan
brjóstsykur sem hann vissi að þú
áttir alltaf. Bömunum mínum þótti
svo gaman að heimsækja langafa á
DAS og fá svo að skoða stóra skipið.
Elsku afí, nú hefur þú fengið und-
ursamlegt útsýni yfir hafíð sem þú
elskaðir og dáðir. En það besta er
\'ð þú getur notið þessa með henni
ömmu minni þar sem þið hafíð nú
sameinast á ný. Já þú skilur eftir
sambúð með Björk
V ermundsdóttur.
4) Ester, gift Sig-
geir Ólafssyni. 5)
Jón Ingvar, kvænt-
ur Sólveigu Jónu
Jónsdóttur. 6)
Hólmfríður, gift
Helga Lárussyni.
Fyrir átti Haraldur
son, Svanberg, en
móðir hans var Júl-
íana Jónsdóttir,
látin. Svanberg er
kvæntur Aðalheiði
Sigurðardóttur.
Haraldur fór
ungur til sjós og starfaði
lengst af sem netamaður á tog-
urum. Hann hóf störf í landi
árið 1970 og vann sem neta-
gerðarmaður. Hann tók virkan
þátt í félagsstörfum og var for-
maður Nótar, félags netagerð-
armanna, um árabil. Hann var
heiðursfélagi í Félagi járniðn-
aðarmanna.
Útför Haraldar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
þig söknuð hér í þessum heimi en
minningin um hlýleika þinn mun
ávallt varðveitast í hjörtum okkar.
Blessuð sé minning þín.
Hallborg og fjölskylda.
Haraldur Guðmundsson neta-
gerðarmaður, fyrrverandi formaður
Nótar, sveinafélags netagerðar-
manna, lést sunnudaginn 2. janúar.
Haraldur var alla starfsævina sjó-
maður og netagerðarmaður. Tæp-
lega 13 ára var hann kominn á 28
tonna snurvoðarbát sem reri frá
Reykjavík. Þá strax kom í ljós
dugnaðurinn og krafturinn sem í
honum bjó og þegar gert var upp
um haustið fór Haraldur með fullan
hlut frá borði. Þannig var það í öðr-
um verkum sem hann kom að, hvort
sem var til lands eða sjós, í hand-
verki og félagsstörfunum, alltaf
skilaði hann góðu verki.
Ég kynntist Haraldi þegar hann
var í forystu fyrir Nót, sveinafélag
netagerðarmanna, þar sem við sát-
um m.a. saman í miðstjóm Málm-
og skipasmiðasambands Islands.
Haraldur tók við formennsku í Nót
1979 við erfiðar aðstæður og gegndi
því forystuhlutverki með miklum
sóma til 1988 og var síðan áfram í
stjórn félagsins og starfsmaður í
hlutastarfi.
Hann átti drjúgan þátt í samein-
ingu Nótar, sveinafélags netagerð-
armanna, og Félags járniðnaðar-
manna og hafði þar að leiðarljósi að
kjara- og menntunarmálum neta-
gerðarmanna væri vel fyrir komið í
framtíðinni. Fyrir störf sín að
verkalýðsmálum var Haraldur kjör-
inn heiðursfélagi í Félagi jámiðnað-
armanna og sæmdur gullmerki fé-
lagsins. Haraldur var hafsjór af
fróðleik um sjómennsku og málefni
netagerðarinnar og miðlaði af þeirri
þekkingu sinni af hógværð. Hann
var athugull og kraftmikill í starfí
sínu fyrir verkalýðshreyfinguna,
laginn við að koma málum í höfn, en
lét ekki fara mikið fyrir sér í fjöl-
miðlum.
Eftir að hann hætti störfum hélt
hann góðu sambandi við félagið.
Það var okkur starfsmönnum Fé-
lags járniðnaðarmanna ávallt gleði-
efni þegar hann gerði stuttan stans
á Suðurlandsbrautinni til að taka
púlsinn á verkalýðsmálunum og
veita okkur um leið innsýn í barátt-
una eins og hún var fyrr á áram.
Það er mikils virði að hafa kynnst
svo góðum dreng.
Örn Friðriksson, formaður
Félags járniðnaðarmanna.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Elsku afi okkar, hvern hefði
grunað að lífíð myndi skyndilega
taka slíkum stakkaskiptum? Nýja
árið nýgengið í garð með öllum sín-
um fyrirheitum og þú svo sviplega
horfínn frá okkur. Að nú aðeins
hálfum mánuði eftir að við fórum
saman að leiði ömmu, skulum við
fylgja þér á sama stað, er nokkuð
sem engan hefði órað fyrir.
Það eru ótal minningar sem koma
upp í hugann þegar við rifjum upp
uppvaxtarár okkar í Holtsbúðinni.
Hversu gaman það var að skreppa
niður til þín og ömmu og heyra allar
sögurnar þínar sem fyrir okkur
vora hreint ótrúlegar, að heyra þig
tala um sjóferðir þínar þar sem að-
stæður allar vora hinar frumstæð-
ustu, eina ljósið var frá olíulampa
og menn böðuðu sig upp úr sjó. Það
var óeigingjarnt starf sem þú inntir
af hendi og fjarvistir frá fjölskyld-
unni oft miklar. Þetta líf var svo
fjarri okkur að það var eins og ann-
ar heimur. Nú hin seinni ár hefur
það oft orðið okkur umtalsefni
hversu merkilegu lífi þú hafir lifað
og sögumar þínar orðnar okkur
dýrmætar heimildir um horfna
tíma. Það er sorgleg tilhugsun að
eiga ekki eftir að hitta þig á göngu-
ferðum þínum um bæinn, og þú sem
áttir eftir að heimsækja okkur á
nýju heimilin okkar í gamla bænum
sem var þér svo kær. Það var hreint
ótrúlegt hversu minnugur þú varst
á löngu liðin atvik og menn, og
kunnir þú ótal sögur af þeim breyt-
ingum sem borgin hefur undirgeng-
ist á þínu lífsskeiði. Okkur þótti
alltaf jafn merkilegt hversu vel þú
fylgdist með því sem við vorum að
gera og alúðin sem þú sýndir fyrsta
barnabarninu í fjölskyldu okkar er
okkur ógleymanleg. Elsku afi; Við
munum aldrei gleyma styrk þínum
og dugnaði, né heldur glaðlyndi
þínu og blíðu.
Þó að kali heitur hver,
hylji dalijökullber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Skáld-Rósa)
Það er svo sárt að þurfa að kveðja
þig en við vitum að þú færð öragg-
lega bestu hugsanlegu móttökur
þegar þú nú loksins hittir ömmu aft-
ur. Minning þín mun alltaf lifa með
okkur.
Björk Eiðsdóttir,
Siguijón Eiðsson,
Einar Már Eiðsson.
HARALDUR G.
GUÐMUNDSSON
SVEINN HEIÐBERG
AÐALS TEINSSON
+ Sveinn Heiðberg Aðal-
steinsson fæddist í Flögu í
Hörgárdal 24. október 1933.
*. Hann lést á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 14. desember síðastliðinn
og fór útför hans fram frá Foss-
vogskirkju 21. desember.
Mig langar að minnast vinar
míns Sveins Aðalsteinssonar sem
Jést 14. desember sl. langt um ald-
•ur fram.
Við höfðum keyrt saman á
Hreyfli um árabil, en kynni okkar
hófust fyrst að ráði þegar Hreyfill
hóf byggingu á húsnæði því sem
bílaþvottaaðstaðan er í, en hún var
að mestu byggð af bifreiðastjórum
Hreyfils undir minni stjóm. Þá
kynntist ég dugnaði og ósérhlífni
Svenna.
Seinna fór Svenni að vinna hjá
mér við smíðar og fór á námssamn-
ing sem hann lauk. Þó hann lyki
ekki sveinsprófi, veit ég að margir
nutu góðs af handlagni hans og
hjálpsemi við smíðar.
Á þessum áram unnum við mikið
tveir saman, og þá voru oft sagðar
skemmtilegar veiðisögur og sögur
frá æskustöðvunum.
Svenni var söngelskur og söng
oft við vinnuna, einnig sungum við
saman í samkór TR um árabil.
Eftir að Svenni fór á Bæjarleiðir
hittumst við sjaldnar, en alltaf fann
ég vinarhug þegar við hittumst. Og
þegar við hittumst síðast nokkrum
vikum fyrir andlát hans átti ég
ekki von á því að það væri okkar
síðasta handtak.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Elsku Fanney, AIli, Smári og
Lilja Rós, Guð styrki ykkur og
blessi.
Guðni J. Ottósson.
GUÐNÝ
SIGFÚSDÓTTIR
+ Guðný Sigfús-
dóttir fæddist í
Skarði, Landsveit,
Rangárval lasýslu,
16. janúar 1919.
Hún varð bráð-
kvödd á heimili sínu
aðfaranótt 10. des-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Fossvogs-
kirkju 18. desem-
ber.
3 Enginn ræður sín-
um næturstað, ekki
einu sinni næsta skrefí, er stundum
sagt. Það sannaðist best, er hún
Guðný vinkona okkar og stjórnar-
kona í kvenfélagi Neskirkju ætlaði
að ganga til hvílu sinnar að kvöldi
9. des. Hún komst ekki alla leið, því
henni var búin önnur hvíla, sem við
öll eram kölluð til, fyrr eða síðar.
Svo snöggt og óvænt var klippt á
lífsþráðinn. Guðný sem alltaf var
svo kát og hress, sagðist ekki
kenna sér neins meins. Við sem
ætluðum að fara á kaffihús. Ég
hafði heimsótt hana stuttu áður,
hún spurði mig hvort ég gæti ekki
stoppað lengur, en ég varð að
hlaupa, því klukkan kallaði, alltaf
þessi flýtir. Lofaði henni ég kæmi
fljótlega og við færum á kaffihús.
Sú ferð verður aldrei farin, en við
Guðný hittumst seinna. Hvort þá
verður kaffihúsferð skal ég ekki
segja.
Fundum okkar Guðnýjar bar
fyrst saman í kvenfélagi Nes-
kírkju, við unnum saman í eldhús-
inu og seinna í stjórn félagsins. Ef
ég bað Guðnýju um aðstoð í eld-
húsinu, sagði hún oftar en einu
sinni: „Ég kem, Ella.“ Alltaf var
hægt að treysta á meðlæti Guðnýj-
ar ef eitthvað stóð til, og terturnar
hennar gleymast seint að öðram
ólöstuðum. Enda vel tekið til matar
síns við kaffiborðið.
Það er stutt stórra
högga á milli í fjöl-
skyldu Guðnýjar.
Síðastliðið vor andað-
ist móðir hennar há-
öldrað. Stuttu seinna
eiginmaðurinn Guð-
mundur, sem hún bar
mikla umhyggju fyrir
og hugsaði vel um.
Mun það hafa verið
mikið áfall. Nokkru
seinna andaðist Sigríð-
ur Kristinsdóttir, mik-
il vinkona hennar,
einnig kvenfélags-
kona, vora þær mjög samrýndar.
Eftir allt þetta bar Guðný sig eins
og hetja, en undir niðri hefur ef-
laust sársaukinn búið um sig.
Guðný var hugguleg kona og
alltaf fín. Hún gladdist yfir vel-
gengni barna sinna og bamabarna.
Nú í haust heimsótti hana sonar-
dóttir hennar, Annie, sem er við
nám erlendis, með litla dóttur sína
og var Guðný afar ánægð með þá
heimsókn, sem stóð í nokkra daga.
Það verða mikil viðbrigði fyrir
barnabörnin að geta ekki gist á
Grenimelnum, hjá ömmu Guðnýju.
Hennar Guðnýjar verður sárt
saknað við fundarborðið okkar, er
við komum saman næst.
Nú fer hátíð ljóss og friðar í
hönd. Ekki verður hún Guðný
meðal okkar nema í andanum.
Heldur mun hún njóta hátíðar þar
sem eilíf birta og fegurð ríkir.
Hún hefur sannarlega fengið góða
heimkomu. Á kveðjustund er mér
efst í huga innilegt þakklæti fyrir
góða kynningu. I fjarska finnst
mér ég heyra óm af röddinni
hennar Guðnýjar, er hún segir:
„Já, ég kem Ella.“
Ég sendi öllum ástvinum samúð-
arkveðjur.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Elín S. Kristinsdóttir.
SIGURÐUR B.
ÓLAFSSON
+ Sigurður Breið-
fjörð Ólafsson
fæddist í Fagradal í
Dalasýslu 8. mars
1911. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 15. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Keflavíkurkirkju
22. desember.
Ég stóð fram á
Vatnsnesklettum um
miðnætti eitt sumar-
kvöld, himinninn var
dökkur og hafið drangalegt, ég
horfði á eftir litla horninu hans
pabba sem stakkst og skoppaði á
haffletinum eins og eldspýtustokk-
ur á leiðinni langt út á haf. Ég laut
höfði og bað allan himnanna her að
fara með honum í þessa ferð. Þessi
hálfáttræði maður var ennþá svo
ungur í anda og átti svo bágt með
að segja skilið við sjóinn og það að-
dráttarafl sem hefur togað í hann
mestan hluta ævi hans. Við systk-
inin eram Guði svo þakklát fyrir að
hafa gefið okkur föður sem þennan.
Hann var ekkert nema prúð-
mennskan, styggðaryrði komu ekki
út af hans munni, hann bar virð-
ingu fyrir okkur og við báram virð-
ingu fyrir honum. Hann hafði svo
góða kosti til að bera, ósérhlífni
hans var endalaus, hann lagði allt
sitt í sölurnar fyrir okkur, og þó
fjölskyldan væri stór og margir
munnar að fæða þá var þeim ekki
gleymt sem minni máttar voru og
höfðu lítið. Honum væri ekki réttur
gerður ef ekki væri minnst á snilli
hans í höndunum, það var sama
hvað hann tók sér fyrir hendur, allt
var gert af nákvæmni
og smekk.
Á seinni áram dund-
aði hann við að smíða
líkön af árabátum,
sem sitja á hillum víða
um land. Að endingu
kveður ungur dóttur-
sonur afa sinn, en
hann var honum sem
faðir, hann minnist
þess hve oft þeir sátu
saman og borðuðu fisk
og kartöflur, afi
smurði brauðið og
smjörið var þykkara
en sneiðin. Við söknum þessa mikla
manns í lífi okkar og það fararnesti
sem hann lét okkur eftir mun verða
okkur til mikillar blessunar á lífs-
leiðinni.
Við kveðjum hann í von um end-
urfundi í ríki Jesú Krists. _
Bragi, Óli, Jóhanna, Ágústa,
Ásta.
Mig langar að minnast hans afa
míns með nokkrum orðum.
Ég bjó hjá afa og ömmu fyrstu
mánuði ævi minnar. Hann tók mig
upp ef eitthvað amaði að mér.
Hann beið alltaf eftir mér í hádeg-
inu svo að við gætum snætt saman
fisk og kartöflur. Hann tók mig oft
í Grófina til þess að gá hvernig
fiskaðist eða spjalla við kunningja
sína eða að gá hvort Bragi væri
kominn í land. Hann var hjá mér í
blíðu og stríðu og hann studdi mig
alltaf í hverju sem var. En nú er
hann farinn frá mér á leið í hina
stóru himnahöll.
Aron Leifsson.