Morgunblaðið - 21.01.1999, Side 52

52 FIMMTUDAGUR 21. JANÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ólöf Matthías-
dóttir var fædd
á Litluhólum í Vest-
mannaeyjum 28.
maí 1918. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð 14. janú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Matthías
Finnbogason, járn-
smiður, og Sigríður
Þorsteinsdóttir,
húsmóðir, þá búsett
í Vestmannaeyjum
en bæði ættuð úr
Mýrdal. Þau eign-
uðust átta börn. Þau voru Júlía,
var gift sr. Þorsteini L. Jónssyni
og eru þau bæði látin; Matthild-
ur, var gift Sigurði Jónssyni,
bæði látin; Klara, ógift látin;
Bogi, var kvæntur Rósu Bjarna-
dóttur og eru bæði látin; Frið-
þjófur, ókvæntur, látinn; Ágúst,
hann er lát.inn, kona hans, Sig-
urbjörg Benediktsdóttir lifir
mann sinn. Tvíburasystir
(ílafar, Sigurbjörg, lést ung en
þær systur voru yngstar. Ólöf
ólst upp hjá foreldrum sínum og
systkinum á Litluhólum fram
yfír 16 ára aldur. Vann ýmsa
vinnu í Vestmannaeyjum á ung-
°ega[' leiðir okkar Ólafar tengda-
móður minnar lágu saman voru
vissir umbrotatímar í samfélaginu.
Þetta var árið 1969 og við Svavar,
yngri sonur hennar, kynntumst það
vor. Hún var létt í spori og létt í
lund og vakti strax athygli mína fyr-
ir hvað hún var alltaf vel til höfð.
Hún eyddi talsverðum tíma í að
snyrta sig og mála hvern dag og hár
hennar var alltaf greitt og lagt viku-
lega á hárgreiðslustofu. Hún vann
við afgreiðslustörf í mjólkurbúð
sem þá voru I hverju hverfí í
Reykjavík. Hún var góður fulltrúi
sinnar kynslóðar. Eg kom úr
annarri átt en hún átti von á um til-
vonandi tengdadóttur og henni stóð
ekki á sama um skoðanir mínar og
lingsárum að lokinni
skólagöngu þar. Hún
var eitt ár í Hús-
mæðraskóla í Reykja-
vík og vann ýmis
þjónustu- og verslun-
arstörf næstu árin í
Reykjavík þar sem
hún bjó.
Liðlega tvítug
kynntist hún eftirlif-
andi manni sínum,
Stefáni Geir Svavars,
viðskiptafræðingi, f.
4. maí 1920. Þau giftu
sig hinn 2. febrúar
1947. Stefán er sonur
Svavars S. Svavars kaupm. í
Reykjavík og konu hans Jónu
Bjarnadóttur Svavars, húsmóður.
Systkini hans voru sr. Garðar,
Hildur og Bjarni. Foreldrar og
systkini Stefáns eru látin. Ólöf og
Stefán áttu heimili í Reykjavík
fram til ársins 1992 er þau flutt-
ust í Sunnuhlíð í Kópavogi. Þau
eignuðust tvo syni. Þeir eru 1)
Þorsteinn Júlíus, mjólkurfræð-
ingur. Hann er kvæntur Margréti
Kristjánsdóttur, verslunarmanni,
og eiga þau og reka verslunina
Litabæ, Seltjarnarnesi, og eru
búsett þar. Þau eiga tvö börn: a)
ólöf, húsmóðir, býr í Mflanó á
hugmyndir um hlutverk kvenna í
samfélaginu sem ég lét óspart í ljós
þegar tækifæri gafst. Hún hafði sín-
ar skoðanir og þær fóru ekki beint
við mínar á þessum tíma. Þetta
tímabil riíjum við Svavar stundum
upp til gamans í fjölskyldunni og
tekið sem dæmi um að stundum er
það ekki hnökralaust þegar kyn-
slóðir mætast.
Seinna þegar við Svavar flutt-
umst austur í Neskaupstað og
stofnuðum okkar heimili þar, fann
ég strax að hún bar mikla um-
hyggju fyrir okkur og bömum okk-
ar þegar þau fæddust. Sambandið
var nú aðallega í síma því ekki var
farið til Reykjavíkur nema tvisvar
til þrisvar á ári. En hún Olla amma
Ítalíu ásamt manni sínum Andr-
ea Bonometti framkvæmda-
sljóra. Þau eiga einn son, Vikt-
or Stein. b) Símon Geir, nemi í
fþróttakennaraháskólanum á
Laugarvatni. 2) Savar, prestur,
nú forstöðumaður Svæðisvinnu-
miðlunar Suðurlands. Hann er
kvæntur Auði Björk Kristins-
dóttur, sérkennslufulltrúa á
Skólaskrifstofu Suðurlands og
búa þau á Selfossi. Þau eiga
þijú börn: a) Hildur Björk,
verkefnastjóri hjá rannsóknar-
þjónustu HI. Hún er gift Einari
Frey Magnússyni, bygginga-
fræðingi, starfsmanni VIS og
eiga þau eina dóttur. Sóleyju
Björk og búa í Reykjavík. b)
Stefán, nemi í Menntaskólanum
við Hamrahlíð. c) Kristinn Arn-
ar í foreldrahúsum.
Ólöf vann lengst af ýmsa
vinnu með heimili sínu, fyrstu
árin í fiskvinnu. Fjölmörg sum-
ur var hún til aðstoðar við
heimilishald hjá Júlíu systur
sinni og sr. Þorsteini er þau
bjuggu í Söðulsholti á Snæfells-
nesi. Ólöf vann einnig lengi við
ræstingar og kaffiumsjón í
Langholtsskólanum. Síðar sem
afgreiðslukona hjá Mjólkursam-
sölunni og síðast sem aðstoðar-
maður hjá Lyfjaverslun ríkis-
ins. Hún lét þar af störfum um
1993.
títför Ólafar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
og Stefán afí komu þó oft austur um
páska og siimartímann og dvöldu
hjá okkur. Eg veit að Olla átti frum-
kvæðið að þessum ferðum því hún
þráði það mjög að vera samvistum
við barnabörnin sín. Þá var verið að
spila við krakkana og segja sögur af
henni og afa eða lífinu í Vestmanna-
eyjum og Söðulsholti. Þær sögur
voru stundum nokkuð skrautlegar
og við vorum ekki alveg viss hverju
átti að trúa enda átti hún ekki langt
að sækja ýkjustílinn því faðir henn-
ar var þekktur í Eyjum fyrir sögur
af eigin svaðilfönim. Þegar við vor-
um í námsdvöl í Ameríku fundum
við að Ollu langaði til að koma til
okkar og það varð úr að hún og afi
komu þangað til okkar vorið 1990.
Þá var haldið upp á 70 afmæli afa á
fljótabát á Allegheny-ánni í mið-
borg Pittsburgh. Okkur öllum var
þetta ógleymanlegt ævintýri en þó
bar þann skugga á að afi var farinn
að þjást nokkuð af minnisleysi og ég
fann að Olla átti mjög erfitt með að
sætta sig við það. En samfundimir
eru allir merktir hlýju og umhyggju
hennar sem gott var að finna, hún
var óspör á hrós og uppörvun og gaf
sér tíma til að sinna þeim yngri.
Nú síðustu árin bjuggu þau í
íbúðum aldraðra í Sunnuhlíð í
Kópavogi. Það var þeim töluvert
átak að flytja úr Álfheimum 36 þar
sem þau áttu fallegt og hlýlegt
heimili. En þau komu sér fyrir í
Sunnuhlíðinni og nú vorum við flutt
suður. Henni fannst við koma sjald-
an ef við litum ekki við einu sinni í
viku. Nú var Kristinn Arnar, yngsti
sonur okkar, gjarnan með í för og
hún var alltaf svo ánægð að sjá
hann, spjallaði við hann og stakk að
honum nammi, oft meira en foreldr-
amir kærðu sig um, en hún laumaði
þá aukaskammti í vasa hans frammi
í eldhúsi þegar enginn sá til. Þegar
síðan Sóley, dótturdóttir mín, fædd-
ist fékk hún ómældan skammt af
aðdáun hennar og alltaf fagnaði
amman langömmubarni sínu með
sínum hætti.
Olla var heilsuhraust og bar sig
vel, grannvaxin og alltaf hélt hún
sínum stfl að vera vel til höfð með
skart við hæfi. En fyrir rúmum
tveimur áram veiktist hún og dvald-
ist síðustu misserin á hjúkrunar-
heimilinu í Sunnuhlíð þar sem ein-
staklega vel var hugsað um hana af
hlýju og kærleika. Fyrir það viljum
við þakka.
Fyrir rúmri viku þegar við
kvöddum hana við sjúkrabeðinn,
var hún farin að heilsu og kröftum.
Hún þekkti okkur greinilega þó að
hún mætti ekki mæla og það var
dæmigert fyrir hana að þegar
Kristinn Arnar og Sóley litla lutu
yfír hana til að kveðja ömrnu í síð-
asta sinn, þá færðist bros yfir allt
andlitið hennar. Því munum við ekki
gleyma, það var síðasta brosið sem
við sáum.
Blessuð sé minning hennar,
þakkir fyrir allt sem hún var mér og
fjölskyldu okkar.
Auður.
Það var fínleg og vel snyrt kona í
fallegum kjól sem hann Steini
kynnti mig fyrir haustið 1965 og það
var engin tilviljun því tilvonandi
tengdamóður minni var mjög annt
um útlit sitt og gaf sér góðan tíma
áður en hún fór út úr húsi að greiða
hárið og setja á sig farða og skart-
gripi. Síðan var farið í skó með há-
um hælum og sett yfir hárið þunn
hvít slæða svo hárgreiðslan færi
ekki úr skorðum. Þegar hún var
komin hátt á áttræðisaldur og enn á
háu hælunum og ég að vara hana
við hættunum sem af því gætu hlot-
ist, svaraði hún: „Margrét, ég er svo
lítil og ef ég færi í sléttbotna skó
myndi ég bara detta aftur fyrir
mig.“
Það eru margar góðar minningar
sem koma upp í hugann þegar ég
kveð Ollu. Ein af þeim er þegar hún
heimsótti okkur Steina til Dan-
merkur sumarið 1967 í sinni fyrstu
utanlandsferð og var þá margt til
gamans gert og oft rifjuðum við upp
skemmtileg atvik úr þessari yndis-
legu ferð hennar. Þar bjuggum við í
litlum bæ, með fáum verslunum og
það átti nú ekki við hana tengda-
móður mína. Því gerði hún sér lítið
fyrir og hjólaði til næsta bæjar til
að skoða í búðir og var þetta í fyrsta
og eina skiptið sem ég sá hana
hjóla. Þau hjónin áttu eftir að ferð-
ast mikið saman um ævina, bæði
innanlands og utan.
Olla var oftast létt í lund og gam-
an að vera nálægt henni, þó svo að
hjá henni eins og okkur flestum
hafi skipst á skin og skúrir. Hún
var í essinu sínu þegar hún sagði
sögur úr fortíðinni og fór oft á kost-
um í frásögnum sínum enda ekki
dóttir hans Matthíasar frá Litluhól-
um í Vestmannaeyjum íýiir ekki
neitt. Kom hún þá öllum í kringum
sig í gott skap. Fræg er sagan
hennar um frostaveturinn mikla
1918 en hann var ofarlega í minni
Ollu, því hún mundi svo vel eftir
þegar mjólkin fraus í pelanum
hennar. Þessi eiginleiki hennar
nýttist vel þegar hún passaði
barnabörnin og sagði þeim sögur.
Þá var ekki farið í bókaskápinn
heldur skálduð fram hin fjölbreytt-
ustu ævintýri með miklum tilþrif-
um. Olla var einstaklega barngóð
og hafði yndi af því að hafa barna-
börnin hjá sér.
Árið 1992 fluttu Olla og Stefán úr
Álfheimum 36 og keyptu íbúð í
Sunnuhlíð í Kópavogi. Það var mikil
gæfa fyrir þau, því undir það síðasta
hafa þau bæði þurft að nýta sér þá
þjónustu sem Hjúkrunarheimilið í
Sunnuhlíð býður upp á.
Olla var vinnusöm, góður starfs-
kraftur og ætíð mjög heilsuhraust.
Það hefur því sjálfsagt verið mikið
álag á hana þegar Stefán veiktist af
Alzheimer, því mjög var farið að
draga af henni bæði andlega og lík-
amlega síðustu árin.
Fyrir tæpum tveimur árum
greindist hún með krabbamein í
lunga og fluttist fljótlega á hjúkrun-
ardeild Sunnuhlíðar þar sem hún
naut einstakrar hlýju og umhyggju.
Varð henni tíðrætt um hvað allir
væru góðir við sig og hversu vel
henni liði þar. Heilsu Ollu hrakaði
ört undir lokin en við minnumst
hennar sem duglegrar og kátrar
konu sem þratt fyrir að vera orðin
mikið veik, átti með fjölskyldu sinni
notalegan dag, þegar hún varð 80
ára 28. maí sl.
Olla mín, ég þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og fjöl-
skyldu mína. Þú sagðir oft að þú
kviðir ekki dauðanum, því þá mynd-
ir þú hitta aftur foreldra þína og
systkini og ef ég þekki ykkur öll
rétt þá er eflaust glatt á hjalla yfir
endurfundunum.
Þín tengdadóttir,
Margrét.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR ÞORSTEINN STEFÁNSSON
fyrrum bóndi Víðihóli, Fjöllum,
til heimilis á
Miðvangi 22, Egilsstöðum,
áður Löngumýri 12, Akureyri,
verður jarðsunginn frá Egilsstaðakirkju laugar-
daginn 30. janúar kl. 14.00.
Gunnlaug Ólafsdóttir, Sigurður Sveinsson,
Þórunn Guðlaug Ólafsdóttir, Einar Rafn Haraldsson,
Gunnlaugur Oddsen Ólafsson,
Oktavía Halldóra Ólafsdóttir,
Margrét Pála Ólafsdóttir, Lilja S. Sigurðardóttir,
Stefán Sigurður Ólafsson, Hrafnhildur L. Ævarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
ÁSGRÍMUR BJÖRNSSON,
Hvanneyrarbraut 55,
Siglufirði,
verður jarðsunginn frá Siglufjarðarkirkju laug-
ardaginn 23. janúar kl. 14.00.
Guðbjörg Friðriksdóttir,
Sigurður Ásgrímsson, Ingibjörg Ó. Þorvaldsdóttir,
Friðrik M. Jónsson, Birna Hauksdóttir,
Björn Z. Ásgrímsson, Sóley Ólafsdóttir,
Eiríksína Kr. Ásgrímsdóttir, Jónas Jónasson,
Stefán Ásgrfmsson, Hrefna Hjálmarsdóttir
og barnabörn.
ÓLÖF
MA TTHÍASDÓTTIR
Mér fannst hún alltaf öðravísi en
aðrar ömmur. Frá því ég man eftir
svaf hún til hádegis um helgar,
snerti aldrei handavinnu, bakaði
hvorki né hitaði kakó eins og ömm-
um er oftast tamt. Ég komst að því
að sennilega era það ekki þessi atriði
sem gera ömmur að ömmum heldur
miklu frekar ást, umhyggja og dálít-
ið dekur við barnabömin. Kók og
nammi geta alveg komið í stað kakós
og kleina en hina þættina er erfiðara
að finna staðgengil fyiir. Ég minnist
áranna í Álfheimum, bíóferða og
sundferða með afa sem voru ævin-
týri fyrir böm sem bjuggu á stað þar
sem slíkt var fátítt, bíltúra til að
kaupa ís, sem oftast var borðaður ut-
an bílsins þótt amma reyndi að full-
vissa afa um að tíu ára böm misstu
sjaldan niður ís í bílsæti.
Vinnan hennar ömmu í Lyfja-
versluninni gaf henni svo mikið, sér-
staklega eftir að afi missti heilsuna.
Hún var alltaf komin á fætur fyrir
klukkan sjö á morgnana til að hafa
sig til fyrir vinnuna - það er ein af
mínum uppáhaldsminningum þegar
ég sat með stírarnar í augunum
snemma morguns hinum megin við
eldhúsborðið og horfði á hana með
kaffibollann og sígarettuna að taka
úr sér hárrúllurnar eftir nóttina og
snyi’ta sig.
Amma var fjörug kona. Hún hafði
gaman af því að segja sögur og þá
skipti sannleikurinn ekki höfuðmáli,
þó aðallega hvað hana sjálfa varð-
aði. Ef henni tókst að ná fram hlátri
eða jafnvel hneykslan var takmark-
inu náð. Hún hafði líka gaman af því
að spila á spil við barnabömin sín
og vann þau yfirleitt alltaf með öll-
um ráðum, okkur til sárrar gremju
en henni til einstakrar ánægju.
En svona var hún amma. Ánægja
hennar yfir langömmubörnunum
tveimur var ósvikin, hún þreyttist
seint á að monta sig af þeim við hin-
ar langömmurnar í húsinu. Þótt hún
gæti ekki borið saman handavinnu
eða skipst á kökuuppskriftum við
þær átti hún samt þessi langömmu-
börn eins og þær. Hún fann upp
ótal gælunöfn fyrir Sóleyju; snússa,
snúlla, gullið, og fannst ég agaleg
móðir fyir að leyfa henni ekki að
gefa baminu heilan konfektkassa að
setja upp í sig þegar við komum í
heimsókn.
Síðustu tvö árin hennar ömmu
voru henni erfið. Seiglan í henni var
ótrúleg. Undir lokin var líkami
hennar að engu orðinn en samt
skynjaði hún svo vel kveðjustundina
sem við áttum í síðustu viku, þekkti
okkur öll og brosti þegar Sóley
snerti hana. Það var mér ómetan-
legt að fá að vera hjá henni síðustu
mínúturnar í lífí hennar og ég mun
aldrei gleyma því. Elsku afi hefur
misst mikið þótt hann skynji það ef
til vill ekki fullkomlega. Hann á ef-
laust eftir að spyrja eftir henni Ollu
sinni nokkrum sinnum. Guð veri
með honum og Steina og pabba. Ég
kveð hana ömmu mína með söknuði.
Hildur Björk Svavarsdóttir.
Elsku amma mín. Nú er komið að
okkar hinstu kveðjustund og þeirri
erfiðustu. Það er mér dýrmætara
en orð fá lýst að hafa fengið að vera
með þér þína síðustu daga, að hafa
fengið að kveðja þig, en því mun ég
aldrei gleyma.
Eins og ég mun aldrei gleyma
hvað það var gaman að fá að gista
hjá þér þegar ég var lítil, máta
flottu fötin þín, prófa fína skartið
þitt og spila við þig olsen olsen fram
á nótt. Ollum sögunum þínum sem
þú oftar en ekki saltaðir og krydd-
aðir eftir eigin smekk og fengu
mann til að hlæja og sjá sögulegar
staðreyndir eða hversdagslega at-
burði í öðru ljósi. Öllum stundunum
sem við sátum með kaffibolla og
spjölluðum saman um lífið og tilver-
una. Öllum blíðyi-ðunum, öllum
faðmlögunum og allri gleðinni sem
ég fann alltaf frá þér þegar við hitt-
umst, þeirri trú og þeirri væntum-
þykju sem þú hafðir alltaf á mér.
Ég mun sakna þín mikið en ég
veit að nú ert þú komin á stað þar
sem þér líður vel, sæt og fín eins og
þú varst alltaf.
Þín
Ólöf.