Morgunblaðið - 26.01.1999, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 26. JANÚAR 1999 41
slitnað þótt vegalengdin á milli hafl
lengst.
Kári og Magga hafa alla tíð verið
einstaklega bamgóð. Þegar við Sig-
rún voram í heimsókn í Eikjuvogin-
um brást það vart að dyrabjöllunni
væri hringt og úti stæðu böm úr ná-
grenninu, sem vora að koma í heim-
sókn. Alltaf var til teiknipappír og
litir og börnin settust inn í herbergi
eða stofu til að teikna eða þau fengu
að heyra sögur. Auðvitað dró það
ekki úr vinsældunum að oftast var til
eitthvað gott í munninn uppi í skáp
sem þau litlu fengu í skilnaðargjöf.
Bamelska Kára kemur líka skýrt
fram í bókum hans, enda urðu þær í
hópi vinsælustu bamabókanna um
langt skeið. Skýringarinnar er trá-
lega að leita í þeirri staðreynd að
hann átti alla tíð einstaklega auðvelt
með að setja sig inn í hugarheim
barna. Eg er þehrar skoðunar að
ástæðan hafi verið sú að honum
tókst alla sína löngu ævi að varðveita
bamið í sjálfum sér og miðla því til
lesenda sinna. Bamabækur Kái'a
vora saklausar ævintýrabækur þar
sem vandamálin vora tíðast víðs
fjarri, enda þótt slys gætu hent.
Hann hafði skilning á því að bamið
þai'f að eiga sína ævintýraveröld þai'
sem flestir era góðir og féU aldrei í
þá gryfju, sem hent hefur suma
seinni tíma höfunda, að skrifa vanda-
málabækur íyrh' unga lesendur.
Framan af áram vora kvæði Kára
bundin stuðlum og höfuðstöfum.
Þau voru liðlega rímuð og sýndu hve
góð tök hann hafði á þessari fornu
þjóðaiíþrótt. Þetta fann ég glöggt í
þeim kvæðum hans sem ég hef gert
lög við því erfitt er að fella lag að illa
rímuðu kvæði. Honum þótti vænt
um þessi lög og sjálfsagt höfum við
báðir borið þá von í brjósti að nöfn
okkar frændanna varðveittust sam-
an í þessum sameiginlegu hugverk-
um. Seinna lagði hann og fyrir sig
órímaða ljóðagerð og náði einnig
tökum á því formi. Alltaf var ég þó
hrifnari af rímuðu ljóðunum. Síðasta
nýja kvæðið eftir Kára frænda, sem
mér er kunnugt um að komið hafi út
á prenti, birtist í ljóðabók sem Rit-
höfundasamband Islands gaf út árið
1993 og nefndist Vörður. Þessi
ljóðabók var ekki seld heldur gefin
og með því var Rithöfundasamband-
ið að mótmæla virðisaukaskatti á
bækur, sem þá hafði verið komið á.
Var Kári langelsti höfundurinn sem
átti ljóð í þeirri bók. Kvæði Kára
nefnist Aðeins á vorin. I þessu
kvæði finnst mér sem hann hugsi
með trega heim til æskustöðvanna í
Víðikeri. Þá tilfinningu á sá létt með
að skilja sem sjálfur hefur tekið sig
upp frá æskustöðvunum en skilið
þar eftir hluta af rótum sínum. Því
veittist mér létt að fella lag að þessu
ljóði sem frændi okkar beggja,
Askell Jónsson frá Mýri, var svo
elskulegur að útsetja fyrir blandað-
an kór. Ljóðið læt ég fylgja þessum
minningarorðum um leið og við Sig-
rán þökkum ævarandi vináttu og
tryggð og sendum öllum aðstand-
endum Kára frænda innilegar sam-
úðarkveðjur.
Góður maður er genginn.
Aðeinsávorin
eitthvað hugann lokkar
út yfii' blámans djúp
i leit að gjöfum.
Mjúklega seiðir
minningin og leiðir
myndii' á fund þinn
ofar tímans höfiim.
Þú verður aftur
bai'n á meðal blóma,
brekkan þín týnda
skín í töfraljóma.
Aðeins á vorin
innra með þér vaknar
eitthvað sem dýpri og dýpri
fógnuð vekur.
Eitthvað sem gefur
ekkert glatast hefur,
ógnir og skugga
vor á burtu hrekur.
Naumast þú skilur
sjálfs þín hugarheima,
hærra og stæira mark
þig fer að dreyma.
Hvíldu í Guðs friði, elsku frændi
og vinur.
Ilaukur Harðarson
frá Svartárkoti.
BJÖRNFRÍÐUR
SIGURÐARDÓTTIR
+ Björnfríður Sig-
urðardóttir er
fædd í Akurhúsum,
Garði, Gerðahreppi,
9. júní 19X4. Hún lést
á Hjúkrunardeild
Seljahlíðar 17. janú-
ar síðastliðinn.
Björnfríður var
fimmta í röðinni af
sex systkinum,
ásamt fjóinrn fóstur-
systkinum. Hún ólst
upp á Garðskaga hjá
foreldrum sínum
Sigurði Magnússyni,
f. 20. ágúst 1867,
Ytri Njarðvík, d. 23. október
1945 í Akurhúsum, Garði, og
Guðbjörgu Illugadóttur, f. 25.
febrúar 1881 á Litla Lambhaga í
Leirársveit, d. 8. júlí 1953 í Akur-
húsum, Garði. Björnfríður fluttist
til Reykjavíkur um tvítugt og fór
að vinna hjá Skógerð Lárusar G.
Lúðvígssonar sem einnig var með
hanska- og töskugerð og síðan
seinna hjá Garðari G. Gíslasyni,
töskugerð, Hverfisgötu 4 og hjá
Vinnufatagerð Islands við
skyrtusaum.
Árið 1943, þá 28 ára gömul
giftist Björnfríður Einari Jó-
hanni Jónssyni bifreiðasljóra, f.
8. apríl 1912, d. 10. september
1945. Þau eignuðust tvo syni.
Einar Má, f. 7. júlí 1943, og Jó-
hann, f. 7. ágúst 1945, en fyrir
átti hann þrjú börn: Svavar, f. 10.
nóvember 1933, d. 7.
janúar 1989; Sigríði,
f. 13. apríl 1936; og
Aldísi, f. 17. febrúai'
1940. Tvö af eldri
börnum hans bjuggu
hjá þeim hjónum.
Björnfríður missti
mann sinn aðeins
þremur áium eftir
að þau giftust, að-
eins 33 ára gamlan
en liann fékk heila-
blóðfall. Fluttist hún
þá aftur til foreldra
sinna með syni sfna
og bjó þar í tvö ár en
fékk þá leigt herbergi í Reykja-
vík og bjó í höfuðborginni til
dauðadags. Bjó hún alla tíð með
sonum sínum og þeirra konum
eða þar til hún fluttist í Seljahlíð
árið 1986 þar sem hún bjó þar til
hún lést. Fyrri kona Einars Más
er Guðrún Jónsdóttir, f. 18.1.
1940 og eiga þau saman þrjár
dætur og þrjú bamabörn. Seinni
kona Einars Más er Sigríður I.
Kristjánsdóttir, f. 1.10. 1943.
Fyrri kona Jóhanns er Ebba Unn-
ur Jakobsdóttir, f. 23.2. 1945, og
eiga þau saman eina dóttur og
þrjá syni og þijú barnabörn.
Seinni kona Jóhanns er Esther
Ásgeirsdóttir, f. 10.3. 1945. Þau
em búsett í Danmörku.
Utför Björnfríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Sumir eiga sorgir
og sumir eiga þrá
sem aðeins í draumheimum
uppíyllast má.
(Davíð Stef.)
Mig langai' að minnast ömmu
minnar Björnfríðar Sigurðardóttur
með nokkrum orðum. Mín sterkasta
minning um hana er að hún var alltaf
til staðar þegar mér lá á. Hvort held-
ur það var með heitan mat eða brauð-
sneið í kaffinu þegar úr skólanum
kom eða ef dúkkumar mínar vora
fatalitlar, þá var það nú lítið mál, hún
bara settist við saumavélina og sim,
sala, bim! Það urðu til þessi fínu fót
úr efnisafgöngum sem ekkert voru.
Mér fannst það alveg makalaust hvað
þetta vai' allt fínt, alveg eins og úr
búð. En það skipti hana engu hvort
hún var að sauma á dúkku eða mann-
eskju, það varð að vera vel gert. Þær
vora líka ófáar flíkumar sem hún
saumaði á mig í gegnum tíðina. Hún
hafði líka alltaf tíma til að spjalla við
mig um lífið og tilveruna og góð ráð
átti hún ef á þurfti að halda.
Efth’ að hún flutti í Seljahlíð fór
hún að mála á dúka og vöggusett sem
voru svo vel gerð og falleg að allir
vildu eiga og hafði hún vart undan.
Aldrei heyi'ði ég ömmu tala illa um
nokkurn mann og engan dæma. En
ekki var hún allra. Mér fannst alltaf
að hún hefði setninguna: „Aðgát skal
höfð í nærveru sálar“ að leiðarljósi.
Mér reyndist hún betri en enginn og
kann ég henni þakkir fyrir.
Gerður Hrund Einarsdóttir.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Og til eru ýmsir, sem ferðalag þetta þrá.
En svo eru margir, sem ferðalaginu kvíða.
Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.
En það er margt um manninn á svona stað
og meðal gestanna sífelldur þys og læti.
Allt lendir í stöðugri keppni um að koma sér að
og krækja sér í nógu þægileg sæti.
En þó eru sumir, sem láta sér lynda það,
Að lifa út' í horni, óáreittir og spakir.
Þ\I það er svo misjafnt, sem mennirnir leita
að,
og misjafn tilgangurinn, sem fyrír þeim vakir.
(Tómas Guðm.)
Viljum við þakka starfsfólki hjúki-
unardeildai- Seljahlíðar sem önnuð-
ust hana af mikilli umhyggju.
Guðrún, Fríða, Daníel Kári, Jóna,
Bessi, Kara Björk og Aníta Mjöll.
Hún amma mín var dul og einræn
kona sem fáir þekktu vel. En fyrir
okkur afkomendur hennar var sagan
önnur.
Amma ólst upp í stóram hópi
systkina og fóstursystkina og var sú
sem lifði lengst. Hún hafði engan
áhuga á hinu kyninu fyrr en hún
kynntist Einari Jóhanni tæplega þrí-
tug. Þau giftu sig og eignuðust tvo
drengi, Jóhann Svein pabba og Einar
Má (Einar Jóhann átti þrjú börn fyr-
ir). Þremur áram seinna dundi ógæf-
an yfir og Einar Jóhann dó úr heila-
blóðfalli aðeins 33 ára gamall.
Amma stóð uppi allslaus með tvö
ung börn en hún bjargaði sér með því
að stunda saumaskap og þvo þvott
jafnframt því að vera ákaflega spar-
söm. Það má segja að hennar líf ein-
kenndist af sparsemi og nægjusemi.
Eg ólst upp í ömmuhúsum sem
smábarn. Amma átti ruggustól og
raggaði og ruggaði og ég vissi ekki
neitt betra en að skríða upp í kjöltu
ömmu þegar hún var í stólnum. I
mínum smábai'nahuga var kjalta
ömmu öraggasti staðurinn í heimin-
um. Amma hafði brennandi áhuga á
öllu vísindalegu og framandi og hafði
langað að halda áfram í skóla en í þá
daga var ekki til peningur og hvað
var svo sem vit í því að stúlkur væru
að mennta sig! Seinna meir þegar
hún var komin á fimmtugsaldur var
henni boðið að fara i enskuskóla í
nokkrar vikur í Englandi og henni
fannst ekkert eins skemmtilegt. Hún
var elsti nemandinn í skólanum en
það kom ekki að sök.
Amma var mjög hæglát og frábær
hlustandi og besta leiðin til að fá
hana til að rabba var að minnast á
uppáhaldssjónvarpsþáttinn hennar,
Nýjasta tækni og vísindi, e*a spyi’ja
hvort það væri eitthvað merkilegt í
Mogganum sem hún las endanna á
milli á hverjum degi. Seinna meir fór
ég að flakka um erlend lönd en í
hvert skipti þegar ég kom heim fór
ég til ömmu og sagði henni ævintýra-
sögurnar og hún hlustaði með mikl-
um áhuga. Þegar ég loksins settist að
í Bandaríkunum átti hún það til að
senda mér úrklippur úr Mogganum,
bæði fréttir frá Islandi sem fræði-
greinar, og var það allt vel þegið. En
r Blómabúðirt t
öa^ðskom
. v/ .Fossvogskid<jwc)ci»*ð .
Símii 554 0500
aldrei gat ég vanið hana af því að
reyna að stinga að mér aurum þegai-
ég kom heim. Það skipti ekki máli þó
ég væri komin á þrítugsaldur og
fannst ég of fullorðin til að taka við
þessu. Hún tók ekki i mál að ég af-
þakkaði og mótmælti kröftuglega og
sagði að hún hefði ekkert við aurana
að gera sjálf! Síðustu mánuðina var
amma orðin mjög veik og flutt niður
á sjúkradeild í Seljahlíð.
Hún vildi fá að fara héðan en ég er
fegin að hún beið með það þangað til
pabbi (sem nú býr í Danmörku) og ég
gátum komið heim þessi jól og kvatt
hana. Tveimur dögum eftir að ég fór
aftur til Bandaríkjanna fékk hún
mikinn hita og nokkram dögum síðai'
var hún farin.
Það verður ekki það sama að koma
heim næst án þess að stoppa við í
Seljahlíð á leiðinni frá flugvellinum
til að heilsa upp á ömmu. Hennar
verður sárt saknað.
Margrét Indíana Jóhaims-
dóttir (Maddý Jana).
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum minnai' kæru móð-
ursystur BjömMðar Sigurðardóttur,
eða Fríðu, eins og hún var alltaf köll-
uð, sem kvaddi þennan heim 17.
þessa mánaðar, södd lífdaga. Það
sem hún þráði orðið mest var að
komast frá þessum þjáningum sem
voru alltaf að versna, næstum allt
síðastliðið ár. Það var svo erfitt að
horfa á hana vansæla og þjást svona
mikið og geta lítið eða ekkert linað
þjáningar hennar eða létt henni lund.
Þetta var svo erfitt fyrir okkur öll
sem voram nálægt henni, ekki síst
fyrir Einar son hennar sem allt hvíldi
á og hún lagði allt sitt traust á og
gerði alltaf, einnig Jóhann sem var
fjarstaddur, bai-naböm og aðra ná-
komna, en hjá henni skein alltaf um-
hyggja og velvilji fyrir afkomendum
sínum og hvað hún var meðvituð um
allt, bæði það sem var að gerast og
hafði gerst, hún gleymdi engu þó hún
væri sjálf að segja að hún væri farín
að gleyma svo miklu. Hún saknaði
alltaf svo mikið Einars mannsins
síns, sem dó ungur frá henni og korn-
ungum drengjunum þeirra.
Frá þessum tíma man ég svo vel,
unga frænkan sem var mér alltaf svo
góð, átti svo fallegan og skemmtileg-
an mann sem allir löðuðust að og hún
ljómaði af hamingju. Þó ég hafi verið
ung skynjaði ég þessa hamingju
þeirra hjóna og dáðist að. Einar hreif
alla með sér, foreldra mína sem aðra.
Þetta voru hamingjudagar hjá
henni frænku minni. Þá kom reið-
ai'slagið. Einar varð bráðkvaddur
stuttu eftir að yngri sonurinn fædd-
ist. í mínum huga hlýtur endurfund-
urinn að vera fallegur, hún tráði því
að hann biði hennar, við það getum
við huggað okkur, sem söknum henn-
ar. Hún lifði síðan fyrir drengina
sína, við vitum öll hvað þeir vora
henni og hún þeim.
Margt vai' Fríðu til lista lagt, hún
var mjög listræn kona, allt sem hún
tók að sér var vel gert, hvort það var
fatasaumur, útsaumur, málun eða
önnur handavinna, allt var það gert á
listrænan hátt. í minni fjölskyldu var
alltaf sagt ef einhver skaraði fram úr
í verklagni að hann eða hún væri með
Akurhúsahendur, það var Fríða svo
sannarlega. Hún og hennar systkini
voru alin upp í Akurhúsum í Garði og
voru mörg þeirra svona handlagin.
Margs er að minnast um hana
frænku mína, hún tók á móti mér er
ég kom í heiminn og það var henni
erfitt sagði hún mér, það gekk ekki
sem skyldi. Hún fann til með mér eft-
ir að móðh’ mín dó, þá var ég ung og
óreynd og nýbúin að eignast mitt
fyrsta barn. Eg naut alltaf umhyggju
hennar svo og mín fjölskylda, hún
kenndi mér svo margt, hvernig ég
átti að halda á hlutunum svo það væri
einhver mynd á því sem ég var að
gera o.s.frv. Hún sagði manninum
mínum til þegar hann var við hús-
verkin, hann fór eftir því sem hún
sagði og þótti bæði vænt um og hafði
gaman af. Það kemur upp í hugann
og sýnir okkur öllum hve minnug hún
vai'. Eg var að fara til Parísar fyrir
tveimur ái'um, þá fór hún að kenna
mér setningar í frönsku sem ég gæti
notað við matarpantanir og kveðjur,
hún hafði lært þetta þegar Vigdís
Finnbogadóttir kenndi frönsku í út-
varpinu fyrir löngu, svona var hún.
Ekki er hægt að tala um lífshlaup
frænku minnar Fríðu án þess að
minnast á Stínu, Kristínu Benedikts-
dóttur, og fallegan og óeigingjarnan
vinskap þeirra alla tíð frá því að
Stína var tíu ára gömul og Fríða 20
ára. Gaman var að heyra þær hlæja
og segja frá því sem þær höfðu gert
saman. Ég veit að Stína létti Fríðu
róðurinn oft og mörgum sinnum.
Ég og mín fjölskylda kveðjum
þessa sómakonu og ég bið guð að
varðveita hana og gefa að henni líði
núna vel í faðmi þeirra sem á undan
eru famir á guðs vegum. Sonum
hennar og afkomendum vottum við
samúð okkar með þökk fyrir að hafa
átt hana að. Góðar minningar era
okkur dýrmætar.
Farðu í friði, elsku Fríða mín.
Erna Hannesdóttir.
Markmið Útfararstofu Islands er að veita trausta og persónulega þjónustu.
Aðstandendur geta leitað útfararstjóra hvenær sólarhrings sem er. Útfarar-
stofa (slands er aðstandendum innan handar um alla þá þætti, er hafa ber í
huga er dauðsfall ber að. Útfararstjórar Útfararstofu Islands búa yfir mikilli
reynslu og hafa starfað við útfararþjónustu um árabil.
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur að sér umsjón útfarar í samráði
við prest og aðstandendur.
Flytja hinn látna af dánarstað I líkhús.
Aðstoða við val á kistu og líkklæðum.
Undirbúa llk hins látna i kistu og snyrta ef
með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar:
Prest.
Dánarvottorð.
Stað og stund fyrir kistulagningu og útför.
Legstað í kirkjugarði.
Organista, sönghópa, einsöngvara, einleikara
og/eða annað listafólk.
Kistuskreytingu og fána.
Blóm og kransa.
Sálmaskrá og aðstoðar við val á sálmum.
Líkbrennsluheimild.
Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
Sal fyrir erfidrykkju.
Kross og skllti á leiði.
Legstein.
Flutning á kistu út á land eða utan af landi.
Flutning á kistu til landsins og frá landinu.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suðurhlíð 35-105 Reykjavík.
Sími 581 3300 - allan sólarhringinn.