Morgunblaðið - 12.03.1999, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 12. MARZ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
KRISTÍN
SALÓMONSDÓTTIR
Kristín
Salómonsdóttir
fæddist að Giljum í
Hvolhreppi hinn 28.
október 1915. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 6.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þor-
valdína Þorleifsdótt-
ir, f. 17.4. 1895, d.
10.10. 1981, og
Salómon Bárðarson,
f. 7.5. 1889, d. 8.2.
1966. Þau bjuggu
lengst af á Miðhús-
um í Hvolhreppi. Bróðir Kristín-
ar er Bragi Salómonsson, f.
28.12.1924.
Kristín giftist 5.6. 1939 Óskari
Magnússyni, f. 8.5. 1914, d. 6.7.
1946. Foreldrar hans voru
Magnús Þórðarson og Sigrún
Arnadóttir frá Hvammsvík í
I^jós og Móum á Kjalarnesi.
Kristín og Óskar eignuðust, þrjú
börn. 1) drengur, f. 16.11. 1939,
d. 16.11. 1939. 2) Gústav, f. 29.5.
1942. Maki Elsa Haraldsdóttir, f.
1.6. 1943. Börn: Óskar, f. 23.10.
-> 1966, Ríkharður, f. 25.4. 1970,
Harpa, f. 6.6. 1979; 3) Sigrún
Þóra, f. 14.2. 1944. Áður gift, Ei-
ríki Árna Sigtryggssyni, f. 14.9.
1943. Dóttir: Eyrún Eiríksdóttir,
f. 30.9. 1964.
Kristín giftist 16.6. 1951 Hall-
grími Péturssyni, f. 14.6. 1918,
d. 28.1. 1990. For-
eldrar hans voru
Soffía Guðmunds-
dóttir og Pétur Guð-
mundsson frá Stóru-
Hildisey í Landeyj-
um. Kristín og Hall-
grímur eignuðust
þrjár dætur. 1) Soff-
ía Rut, f. 19.2. 1951.
Maki Emil Ágústs-
son, f. 6.3. 1947.
Synir: Amar Þór, f.
11.6. 1979, Rafn, f.
25.10.1981.2) Anna,
f. 2.12. 1954. Maki
Amgrímur Her-
mannsson, f.1.12. 1953. Synir:
Hallgrímur Örn, f. 20.3. 1979,
Hermann, f. 10.10. 1981, Hauk-
ur, f. 3.10. 1986. 3) ína Salóme, f.
11.12. 1955. Maki Gunnar Borg-
arsson, f. 18.3. 1958. Börn: Krist-
ín, f. 24.5. 1986, Brynjar, f. 25.2.
1989.
Þau Hallgrímur bjuggu í
Stóra Ási á Seltjamamesi til
ársins 1964. Þá fluttu þau í Fells-
múla 10 og síðar í Dalaland 14 í
Reykjavík. Krístín útskrifaðist
úr Kvennaskólanum í Reykjavík
1935. Hún var húsmóðir og
starfaði til margra ára hjá Slát-
urfélagi Suðurlands. Hún söng
með Tónlistarfélagskómum og
kór Rangæingafélagsins.
Utför Kristínar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar til að minnast elskulegr-
ar æskuvinkonu minnar, Kristínar
Salómonsdóttur, sem andaðist 6.
þ.m., með nokkrum orðum.
Andlátsfregn Kristínar eða
Kiddu, eins og hún var venjulega
kölluð, kom mér að vísu ekki á
óvart, þar sem hún hafði lengi átt
við vanheilsu að stríða, sem varð
henni æ þyngri í skauti, sem árin
liðu.
En eftirsjáin er söm, er ég nú sé
á bak blíðri og brosmildri konu, sem
nú hefur fengið langþráða hvíld.
Upp í huga minn leita eins og
ósjálfrátt hinar fógru ljóðlínur úr
pílagrímssöngnum úr Tannhauser
eftir R. Wagner.
„Nú hýmar geð, ég sé heim inn í dalinn,
í himindýrð lít ég bláfjallasalinn.11
Nú, þegar þessi vinkona er horfín
sjónum okkar yfir móðuna miklu á
vit hins óræða, er svo margs að
minnast og margt að þakka; æsku-
KRISTJÁN
KRISTJÁNSSON
+ Kristján Krist-
jánsson fæddist
á Akureyri 2. sept-
ember 1929. Hann
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavfkur 3.
mars síðastliðinn,
69 ára að aldri. For-
eldrar hans voru
Kristján Kristjáns-
son, forstjóri BSA á
Akureyri, f. 19.6.
1899, d. 16.6. 1968,
og Málfríður Frið-
riksdóttir, f. 8.2.
1896, d. 17.10. 1970.
Kristján var fæddur
á Kambsstöðum í Hálshreppi en
flutti ásamt fjölskyldu sinni
ungur til Birningsstaða þar sem
hann ólst upp. Var hann oft
nefndur Kristján Birningur af
þeim sem þekktu hann vel. Mál-
fríður var ættuð frá Hvalsnesi á
Reykjanesi. Afi Málfríðar í föð-
urætt var Árni snikkari, frum-
byggi Sauðárkróks.
Kristján og Málfríður
eignuðust fjögur
börn. Elst var óskírð
dóttir f. 1928, hún
lést við fæðingu.
Næstur kom Kristján,
f. 1929. Bróðir hans
er Friðrik, f. 18.11.
1930. Systir hans er
Kolbrún, f. 15.3.
1934.
I maí 1951 kvænt-
ist Kristján Stellu
Sæberg, f. 13.5. 1927,
frá Hafnarfirði. Kri-
stján og Stella slitu
samvistir 1968. Synir þeirra eru:
1) Kristján Kristjánsson, kerfis-
fræðingur, f. 22.9. 1951, kona
hans er Valgerður Snæland Jóns-
dóttir, skólastjóri, f. 17.4. 1950.
Sonur þeirra er Kristján, f. 9.1.
1993. 2) Árni Sæberg Kristjáns-
son, ljósmyndari hjá Morgunblað-
inu, f. 30.5.1956.
árin á söguslóðum Rangárþings
með hugljúfum endurminningum úr
fagurri sveit, Hvolhreppnum, vin-
áttu og tryggð, sem aldrei bar
skugga á.
Allt þetta og margt annað kölluðu
fram löngu liðnar samverustundir
og atvik, er ég spurði andlát Kiddu.
Hvíld er hinum ferðlúna ávallt
kærkomin eftir langvinna baráttu,
og Kidda var orðin vegmóð.
Á kveðjustund er hollt að hug-
leiða hversu skammt við mennirnir
sjáum fram á leið. I gegnum rof
skýsins sést í stjörnuna, sem vísar
okkur leiðina gegnum þrenging-
arnar til æðri og bjartari tilveru,
þar sem með ástúð og kærleika er
tekið á móti vegmóðum jarðar-
börnum.
Kristín kom mér alltaf fyrir sjón-
ir sem hæglát, einstaklega góðlynd
og þægileg unglingsstúlka og ég á
margar skemmtilegar endurminn-
ingar frá æskuárum okkar á Mið-
húsum í Hvolhreppi, en þar bjuggu
foreldrar hennar og Braga bróður
hennar góðu búi, þar til fjölskyldan
flutti til Reykjavíkur 1948.
Einhvernveginn var það nú svo
að tengslin urðu stopulli í áranna
rás, en ávallt var þó vináttan jafn
hlý og vermandi.
Kristín var tvígift. Fyrri maður
hennar var Óskar Magnússon, en
með honum átti hún soninn Gústav
og dótturina Sigrúnu Þóru. Seinni
maður hennar var Hallgrímur Pét-
ursson, og áttu þau 3 dætur, Rut,
Önnu og Inu Salóme.
Nú, þegar vegir skiljast þá íylgja
Kiddu hugheilar óskir um fararheill
er hún nú gengur til móts við hið
nýja og óþekkta. Með þessum fá-
tæklegu minningarorðum langar
mig fyrir mína hönd og fjölskyldu
minnai- að votta eftirlifandi dætr-
um, syni, bróður og öðrum aðstand-
endum Kristínar, samúð okkar.
Kæra vinkona, hvíl þú í friði, frið-
ur Guðs þig blessi.
Geir R. Tómasson.
í dag verður borin til grafar frá
Bústaðakirkju tengdamóðir mín,
Kristín Salómonsdóttir.
Eftir að hafa fæðst og alist upp í
Hvolhreppnum, lengst af í Miðhús-
Kristján lauk námi frá Gagn-
fræðaskólanum á Akureyri
1946 og starfaði síðan við Ut-
vegsbankann á Akureyri um
skeið. Einnig starfaði hann á
þessum árum við Sfldarverk-
smiðjuna á Raufarhöfn. Hann
stundaði nám við Samvinnu-
skólann í Reykjavík á árunum
1948-1950. Árið 1950-1951
dvaldi hann ásamt Friðriki
bróður sinum í London þar sem
þeir lögðu stund á nám í ensku
og verslunarfræðum við Pitt-
mans College. Árið 1954 fór
Kristján til Bandaríkjanna og
stundaði m.a. nám í viðskipta-
fræðum við Columbia Uni-
versity í New York. Eftir heim-
komuna frá Bandaríkjunum
starfaði hann við bókhald í
nokkur ár í fyrirtæki föður síns,
Ford umboðinu Kr. Kristjáns-
son. Hann starfaði siðan um
árabil á Skattstofunni í Reykja-
vík, hjá Ríkisendurskoðun og
hjá Richards Co. Est. í Vestur-
Þýskalandi. Síðustu starfsárin
vann hann á Múlalundi.
Útför Kristjáns fór fram í
kyrrþey frá Fossvogskapellu
fimmtudaginn 11. mars.
Kallið er komiú,
komin ernú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn siðsta blund.
(V. Briem.)
Síðustu dagar Didda, eins og
-*hann var jafnan kallaður meðal
vina, voru afar sólskinsríkir og fal-
legir í orðsins fyllstu merkingu.
Hann naut afar hlýlegrar aðhlynn-
ingar fram á hinstu stund. Þeim
sem eftir lifa eru slíkar skilnaðar-
stundir mikilvægar.
Diddi var fæddur á Akureyri og
bar hann alla tíð mjög sterkar taug-
ar til Akureyrar en þar bjó hann
fram undir tvítugsaldur - flest árin
að Brekkugötu 4 sem foreldrar
hans byggðu og fluttu inn í 1934, ár-
ið sem Kolbrún dóttir þeirra fædd-
ist. Hann var stoltur af því að hafa
fæðst í húsinu að Strandgötu 1 en í
því húsi fæddist Friðrik bróðir hans
ári síðar og um svipað leyti Magnús
Óskarsson, fyrrverandi borgarlög-
maður. Þeir hafa verið nánir vinir
alla tíð. Faðir Didda var Kristján
Kristjánsson, forstjóri, en hann
stofnaði og átti um margra ára
skeið Bifreiðastöð Akureyrar og
Ford-umboðið Kr. Kristjánsson í
Reykjavík. Mikil umsvif voru í
kringum rekstur fyrirtækjanna á
sínum tíma og hafði lífið í kringum
fyrirtækin mikil áhrif á uppvaxtarár
bamanna og líf fjölskyldunnar.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
^greina fari ekkfcyfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
^siög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
um, giftist Kristín Óskari Magnús-
syni og átti með honum 3 böm.
Lífíð fór ekki ljúfum höndum um
hana, þá í blóma líf síns. Missti hún
frumburðinn strax eftir fæðingu og
Óskar sem var sjómaður fórst
nokkrum árum seinna.
Ekkja með 2 börn, Sigrúnu Þóm
og Gústa, hefur ekki verið eftisókn-
anvert hlutverk á þessum ámm. En
Kristín var engin venjuleg kona.
Hún var bráðmyndarleg og mjög
tiguleg í fasi og tilbúin til að takast
á við lífið.
Það hafa verðið ákveðnir tveir
einstaklingar þegar þau Kristín og
Hallgrímur ákváðu að hefja sam-
búð. Þau komu bæði frá svipuðum
slóðum. Hallgrímur sjálfur reynt
ýmisleg einn 14 systkina. Þau vom
ákveðin í að gera sitt besta. Þau
byrjuðu að búa í Stóra-Ási á Sel-
tjarnarnesi og síðan fluttu þau í
Fellsmúlann.
Þrjár gullfallegar stúlkur eignuð-
ust þau saman og þegar ég kynntist
Önnu minni varð ég strax einn af
fjöskyldunni,-
En hvílík fjölskylda - hún ætlaði
aldrei nokkurn enda að taka.
Fyrir utan ömmu og afa og bömin
fimm var sama hver var, ef aumur
var á einhverjum þá var hann ætíð
velkominn. Það gat verið hvundags í
mat, á tyllidögum, til hátíða eða til
gistingar um lengri eða skemmri
tíma. Þegar gaus í Vestmannaeyjum
bættist Jón í hópinn og átti að vera í
nokkra daga, en var á heimilinu í
nokkur ár. Þetta var stórt heimili.
Hallgrímur vann langan vinnudag
alla daga. Kristín var í hlutavinnu
hjá Sláturfélagi Suðurlands, sá um
heimilið og féll aldrei verk úr hendi.
Saumaði öll fót á stelpumar og með
útsjónarsemi skorti aldrei neitt þó
lítiÚ væri afgangurinn. Bakaði flat-
kökur, soðbrauð, klatta, og hinar
ógleymanlegu kleinur sem voru í
miklu uppáhaldi hjá mér. Steikjandi
og hvetjandi mig stækkaði Kidda
kleinuskammtana. Þótt hún hafi
ekki látið mikið á því bera hafði hún
unun af því að sjá hve mörgum
kleinum ég gat torgað. Þetta er
leyndarmálið okkar. Þótt ekki gæf-
ist mikill tími aflögu til tómstunda
störfuðu þau bæði í kór Rangæinga
um langt árabil.
Á sínum unglingsárum var Diddi
afar góður námsmaður. Hann átti
auðvelt með að læra og sinnti nám-
inu af miklum áhuga. Hann varð
fljótt mjög fróður um marga hluti.
Sérstaklega fannst honum gaman
að landafræði og sögu. Brennandi
áhugi á þessu tvennu fylgdi honum
alla tíð. Saga stríðsáranna var hon-
um afar hugleikin og rifjaði hann oft
upp sérstaka reynslu ungmenna á
Ákureyri og við Eyjafjörð frá
stríðsárunum. Hann var mjög góður
enskumaður, enda hafði hann á sín-
um yngri árum dvalið við nám bæði
í Bretlandi og Bandaríkjunum. Eft-
ir að hann komst á efri ár varð hann
mjög áhugasamur um ættfræði og
var hann ósínkur á að miðla til sinna
nánustu af þeim þekkingarbrunni
sínum.
Fyrir sex árum slasaðist Diddi al-
varlega á höfði og hefur dvalið síðan
sem vistmaður á dvalarheimilinu í
Arnarholti á Kjalamesi. Þar hefur
hann notið einstakrar aðhlynningar
og hjúkrunar hjá þeim einstöku
starfsmönnum sem þar starfa. Þeim
eru hér með færðar alúðarþakkir
fyrir umhyggju og hlýju sem þeir
sýndu Didda þann tíma er hann
dvaldi hjá þeim.
Eg minnist Didda af hlýhug. Þeg-
ar við hittumst var hann ávallt létt-
ur í lund og það einkenndi hann hve
opinn hann var og hve auðvelt hann
átti með að ræða við hvem sem var
um hvað sem var. Stórfjölskyldan
saknar góðs vinar en við vitum að
hann er í góðum höndum.
Far þú í friði,
frióur Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Valgerður Snæland Jónsdóttir.
Elsku afi. Ég sakna þin mjög
mikið. Ég veit að þú vakir núna yfir
Fljótlega komu fleiri biðlar og
þannig flugu Rut og ína einnig úr
hreiðrinu - hófst þá nýtt tímabil í
sögu Kristínar og Hallgríms. Loks-
ins vom þau orðin ein eftir langt
ævistarf.
Þau komu sér fyrir í Dalalandi í
íbúð sem hæfði þeim tveimur mun
betur. Eftir öll þessi ár og mikla
vinnu voru þau í fyrsta skipti orðin
tvö ein í heimili. Mér fannst þeim
líða afskapleg vel þarna.
Umhyggja þeirra fyrir börnum
sínum skilaði sér til baka á þessum
seinni árum þeirra. Þau voru hvött
og studd rækilega til að láta sér
ekki lengur nægja að ferðast um ís-
land heldur leggja einnig útlönd
undir fót og þau fóru víða. Ymsir
draumar þeirra rættust á þessum
árum, draumar sem dugmikið fólk
hefur ekki mikið í frammi, draumar
þeirra sem náðu langtum lengra en
eingöngu að sjá börnin sín spjara
sig í lífinu. Þeirra eigin draumar
sem þau ætluðust raunar aldrei til
að myndu rætast.
Það var mikið áfall fyrir tengda-
mömmu og alla fjölskylduna þegar
Hallgrímur dó. Alzheimer-sjúkdóm-
ur Kristínar kom greinileg fram við
það og henni hrakaði hratt eftir að
Hallgríms naut ekki lengur við.
Þessi laumulegi sjúkdómur hafði
greininlega verið að koma sér fyrir
án þess að nokkur tæki eftir því.
Bæði er það að Kristín var einkar
róleg og yfirveguð kona og einnig
svo jákvæð í öllu sem hún gerði að
erfitt var að segja til um sjúkdóm-
inn.
Fljótlega leyndi sér ekki hvert
stefndi, en hún var aldeilis ekki ein
á báti. Af sömu hugulseminni og
hún hafði svo mikið af gerðu börn
hennar allt sem í þeirra valdi stóð
til að létta henni lífið. Þegar
alzheimer er annars vegar er þetta
ósanngjarn og ójafn leikur. Sú um-
hyggja starfsmanna á Blesastöðum,
Laugaskjóli og á Eir fyrir Kristínu
verður seint fullþökkuð.
I Kristínu var kærleikurinn ofar
öllu öðru. Henni verður eigi svo létt
gleymt, því hún lifir í börnum sín-
um.
Minningin um Kristínu mun ylja
okkur um ókomin ár.
Arngrúnur Hermannsson.
mér af því að nú ert þú orðinn engill
hjá Guði. Við skulum biðja þessa
bæn saman.
Eg fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
ÖÖ bömin þín svo blundi rótt.
(M.J.)
Kristján
Hann Kristján föðurbróðir okkar
hefur nú kvatt eftir langa sjúk-
dómslegu og langar okkur til að
minnast hans með örfáum orðum.
Diddi skipaði ákveðinn sess í
uppvexti okkar. I minningunni er
hann hressi frændinn sem kom oft
í heimsókn og borðaði með okkur,
talaði hátt og hló mikið og sagði
alls kyns skrýtnar og skemmtileg-
ar sögur. Hann var greindur mað-
ur og margfróður og minnugur svo
af bar. Okkur krökkunum sýndi
hann alltaf einlægan áhuga og
gerði sér far um að spjalla við okk-
ur um allt milli himins og jarðar.
Frásagnir Didda voru bráð-
skemmtilegar, gjarnan kryddaðar
smáýkjum og átti hann það til að
bregða fyrir sig framandlegu norð-
lensku tungutaki við mikinn fögnuð
hinna reykvísku barna. Það var
aldrei lognmolla í kringum þennan
frænda okkar.
Lífið var honum Didda ekki alltaf
auðvelt og hin síðari ár átti hann við
mikil og langvinn veikindi að stríða.
Nú hefur hann fengið hvíldina og
erum við þess fullviss að honum líð-
ur betur þar sem hann er nú. Að
leiðarlokum viljum við þakka hon-
um samfylgdina og vottum Árna,
Kristjáni, Valgerði, Kristjáni litla
og öðrum ástvinum samúð okkar.
Hvíli hann í friði.
Vala, Friðrik, Kristján, Kol-
brún og Bergljót, Friðriksbörn.