Morgunblaðið - 01.06.1999, Síða 60

60 ÞRIÐJUDAGUR 1. JÚNÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
INGOLFUR GUNNLA UGSSON
SESSELJA SVEINSDÓTTIR
+ Ingólfur Gunn-
laugsson fædd-
ist 17. júní 1906.
Hann lést 20. apríl
1974 og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskapeliu 30.
apríl 1974.
Sesselja Sveinsdótt-
ir fæddist 9. maí
1911. Hún lést á
Hrafnistu 17. maí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Áskirkju 25.
maí.
Einhver besta gjöf sem okkur
mannanna börnum getur hlotnast
er að hafa notið umhyggju ástríkra
foreldra í uppvextinum. Það er
veganesti sem við búum að æ síðan
og veitir ómeðvitaða öryggiskennd,
eins konar bakhjarl á erfíðum
stundum.
Foreldrar mínir voru ákaflega
samrýnd og samhent hjón og báru
gæfu til þess að jafna ágreining án
átaka. Gagnkvæm virðing þeirra
hvort iyrir öðru hefur eflaust ráð-
ið því. Til tuttugu og tveggja ára
aldurs dvaldi ég í foreldrahúsum
og heyrði aldrei skakkt orð fara
þeirra í millum þrátt fyrir mis-
munandi skoðanir á ýmsum hlut-
um. Málin voru bara leyst hávaða-
laust. Pabbi átti til að segja kím-
inn: „Hverju heldurðu að móðir
þín hafi tekið upp á núna?“ Eða:
„Hvað heldurðu að móðir þín hafi
afrekað í gær?“ Þetta var ef til vill
eitthvað sem honum hafði fundist
fjarstæða en hún komið í gegn
með lagni og meira að segja tekist
að gera hann hreykinn af. Annars
var hann ákaflega hægur, traustur
og jafnlyndur og enginn mál-
skrafsmaður en léti hann álit sitt í
ljós vógu orð hans þungt. Hann
var hugsjónamaður sem snemma
gekk ungmennafélagshreyfing-
unni á hönd, síðar samvinnuhreyf-
ingunni og verkalýðshreyfingunni.
Hann var náttúruunnandi, elskaði
alltaf sveitina sína Miðfjörðinn og
reyndi að fara þangað eins oft og
hann gat og fór þar um allt fót-
gangandi til að upplifa landið sem
best. Þegar hann yfirgaf sveitina
fór hann í Samvinnuskólann. Það
var ekki fyrr en síðar á ævinni
sem honum nýttist sú menntun, en
hann var lengi verslunarstjóri hjá
Ki-on í Kleppsholti. Það var meðan
Kron var með hverfisverslanir
víðs vegar um borgina. En ég held
að hann hafi í hjarta sínu alltaf
verið verkamaður.
Hann gekk snemma í Dagsbrún
og sat þar í stjórn á tímabili á dög-
um Sigurðar Guðnasonar sem þar
var lengi formaður. A fjórða og
fimmta áratugnum stóð hann með
félögum sínum í Dagsbrún í eld-
línu baráttunnar og lenti í öllum
verkföllum sem yfir dundu á þessu
tímabili. Ég held að verkalýðsbar-
áttan á þessum tíma hafi bitnað
harkalegast á verkamönnum í
Reykjavík því að á mörgum stöð-
um á landinu biðu menn eftir að
verkfalli Dagsbrúnarmanna lyki
og síðan var samið með hliðsjón af
samningum þeirra. Efnahagurinn
á heimilinu var því oft æði þröng-
ur framan af. En þrátt fyrir það
var takmark foreldra minna að öll
börnin fimm hlytu þá menntun að
þau gætu notið sín sem sjálfstæðir
einstaklingar og til þess urðu þau
að færa ýmsar fórnir. Þau höfðu
til dæmis bæði mjög gaman af að
ferðast en þann munað gátu þau
ekki leyft sér fyrr en um fimm-
tugt. Þau náðu að ferðast nokkuð
innanlands og utan áður en hann
féll frá tæplega sextíu og átta ára
að aldri.
Fráfall föður míns varð móður
minni mikið áfall því að þau höfðu
eins og svo margir hlakkað til eft-
irlaunaaldursins og þess sem þau
ætluðu að gera þegar brauðstrit-
inu linnti. Þótt söknuðurinn væri
mikill lét hún ekki bugast og lifði
nú fyrir börnin og barnabörnin
sem alltaf voru henni ofarlega í
huga.
I verunni hafði hún létta lund
og fyrr á árum var eldhúsið á
Kambsveginum félagsmiðstöð
ættingjanna því að á litlum skika í
Kleppsholtinu bjó bæði föður- og
móðurfólk mitt og í seinni tíð sé ég
að móðir mín var miðdepillinn og
tengiliður allra þessara ættingja
minna. Þarna fór fram þjóðfélags-
umræða, bækur Kiljans voru
ræddar um leið og þær komu út
sem og leikrít leikhúsanna því að
það var sá munaður sem þau
leyfðu sér, að fara í leikhús og
taka okkur með þegar við átti.
Foreldrar mínir voru bæði mjög
bókhneigð og guði sé lof að móðir
mín gat stytt sér stundir til hins
síðasta við lestur.
Sem fyrr segir var líflegt í eld-
húsinu á Kambsveginum. Þar var
mikið sungið og þar lærði ég lög,
ljóð og sálma og hef ég sumt af því
hvergi séð á prenti. Eftir að Una
frænka á efri hæðinni fékk sér gít-
ar og kenndi mér stelpunni, jafn-
framt því sem hún lærði, hljómaði
gítarspil og margraddaður söngur
því að mamma bjó til milliraddir
eftir þörfum. Hún söng við bakst-
urinn og eldamennskuna sem ekki
var hennar uppáhaldsiðja en gerð
af illri nauðsyn, trúði hún mér fyr-
ir. Við þetta sem annað lagði hún
sig fram til að þóknast fjölskyld-
unni. Þetta var einn ríkasti þáttur-
inn í hennar skapgerð, að leggja á
sig ómælt erfiði til að geðjast öðr-
um.
Einn af hennar góðu eiginleikum
var næmt skopskyn. Hún gerði
óspart grín að sjálfri sér og íyrtist
aldrei þó að við systkinin skopuð-
umst stundum að tiltektum henn-
ar. Þrátt fyrir mikil veikindi,
stundum kvalir og þverrandi þrek
síðastliðið ár var hún enn hlátur-
mild og gat skellihlegið í símann
þegar hún var að segja mér frá
heimsóknum langömmubamanna,
hvað þau höfðu sagt og gert í heim-
sókninni. Áhugi hennar á velferð
afkomendanna var óskertur til
hinstu stundar og hún fékk það
ríkulega endurgoldið því að böm
og ekki síður barnaböm hafa sinnt
henni vel og látið hana finna hvað
hún var þeim mikils virði.
A okkar síðustu samverastund
þremur dögum áður en hún
kvaddi sagði hún við mig: „Inga
mín! Ég er bara ekki tilbúin að
fara alveg strax, ég þarf að fylgj-
ast lengur með litlu börnunum.“
Það vom yngstu börnin,
langömmubörnin, sem hún var að
tala um. Hún hélt í lífið, ekki af
ótta við dauðann heldur vegna
þess að hún elskaði lífið.
Inga.
HORÐUR SÆVAR
GUNNARSSON
+ Hörður Sævar
Gunnarsson
fæddist í Reykjavík
2. mars 1941. Hann
lést 15. maí síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 25. maí.
Hún var ekki gleði-
leg fréttin um andlát
þitt, Hörður. Fréttin
um það að maður í
blóma lífsins hefði
kvatt þennan heim og
skilið okkur hin eftir
þessa sorgarfrétt og þrátt fyrir að
mörgum spurningum verði e.t.v.
aldrei svarað, vekur minningin um
þig gleði.
Þegar við rifjum upp kynnin við
þig, skýtur gleðin upp kollinum og
bros færist yfir andlitin. Það er
ekki annað hægt. Þar sem þú fórst
um þar skildir þú eftir bros. Já,
Hörður, þú varst einstaklega glað-
sinna maður. Kímnigáfa þín og
glettni var einstök. Þú hafðir sér-
staklega jákvæða og hressandi
nærvem. Það var líka hreint undur
að fylgjast með þér við störf og í
er minning um góðan og glaðsinna
dreng. Mann sem færði bros inn í
hjarta þeirra sem hann mætti,
mann sem hressti við og hreyfði við
öðram með krafti sínum, jákvæðri
og glaðlegri framkomu.
Við vottum aðstandendum þín-
um öllum okkar innilegustu samúð.
Það mátti alltaf skilja, þegar þú
minntist á fjölskyldu þína, að þar
voru þínar perlur og þinn fjársjóð-
ur. Guð blessi ykkur í sorginni og
gefi ykkur styi’k.
Ólafur og Jóhanna.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem við-
hengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd - eða 2.200 slög. Höf-
undar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
AGUST
NORDGULEN
leik. Krafturinn og elj- JL Ágúst 1 Nordgulen
■ ■ an var slík. Það var
ánægjulegt að starfa fæddist í Reykjavík
með þér hjá Vífilfelli. 30. júlí 1957. Hann lii-
jlw y Það verður missir að lést á Landspftalan- w y§B
þér þar. Þú varst um 23. maí síðast-
traustur og harðdug- liðinn og fór útför l • i/
legur. Eins verður það hans fram frá Bú-
\ Jt missir að hitta þig staðakirkju 28. maí.
m y flkw. aldrei aftur fyrir utan
;fy. y§j Sundlaug Kópavogs þar sem þú iðkaðir íþróttir af kappi og elju. En eitt hefur þú skilið eftir, Hörður, sem verður ekki frá Kæri vinur, nú er komið að kveðjustund. Undir það síðasta viss- um við öll að hverju stefndi eftir erfiða bar- áttu við þennan illvíga
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför systur
minnar og frænku okkar,
SIGRÍÐAR JÓHANNESDÓTTUR,
Hjarðarhaga 56.
Eyrún Jóhannesdóttir
og ættingjar.
sjúkdóm, en þetta var svo endan-
legt þegar stundin rann upp og viss-
an að við myndum ekld hittast aftur
héma megin fyllti okkm- miklum
söknuði. Við minnumst allra þeirra
góðu stunda sem við áttum saman
með innilegu þakklæti og þú munt
ætíð eiga stað í hjarta okkar sem
góður og sannur vinur.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum,
það yrði margt ef telja skyldi það.
I lífsins bók það lifir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Eg fann í þínu heita stóra hjarta
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Elsku Asta, Halla, Anna Rut,
Agúst Orri og aðrir aðstandendur,
megi Guð almáttugur styrkja ykk-
ur og varðveita í sorg ykkar sem
og um alla framtíð.
Þorsteinn Pálmarsson og
Guðrún Steinþórsdóttir.
Leiknum er lokið, dómarinn
flautaði hann af á hvítasunnudag.
Betra liðið tapaði. Af hverju? Hvers
vegna? Okkur áhorfendum finnst
þetta í meira lagi ósanngjöm úrslit.
Það var barist af þvílíkri bjartsýni,
baráttu og æðmleysi við andstæð-
inginn en engu að síður tapaðist
hann í seinni hálfleik. En það þýðir
ekki að deila við dómarann.
Mér er þungt um hjarta og tregt
um tungu þegar ég
hugsa um baráttu
Gústa systursonar
míns við hið miskunn-
arlausa krabbamein
sem allt of margir lúta
í lægra haldi fyrir. Það
er huggun harmi að
hann barðist ekki einn
og það vissi hann, í
baráttuliði sínu hafði
hann ástkæra eigin-
konu sína Astu, bömin
þrjú, tengdasoninn,
mág og tengdamóður
sem kom frá Akureyri
og var þeim stoð og stytta í þá tvo
mánuði sem seinni hálfleikurinn
tók. Ekki má gleyma Erlu frænku
okkar sem sinnti frænda sínum af
óeigingjarnri elsku sinni. Þá vora
það líka pabbi hans, bræður og ein-
stakir vinir sem aðstoðuðu hann
með fyrirtækið, hann hafði oft orð
á þessu og fannst vænt um. Bið ég
Guð að blessa allt þetta góða fólk.
Gústi minn var næstelstur fimm
bræðra og minnist ég þess nú þegar
ég ung að árum passaði þá Einar og
Gústa þegar mamma og pabbi
skruppu út, alltaf var hann jafn ljúf-
ur og góður við mig, það breyttist
aldrei, ég man líka eftir því þegar
hann kynnti mig fyrir Ástu sinni,
ungri stúlku frá Akureyri, hve sæll
hann var og hamingjan leyndi sér
ekki, þar' hafði hann fundið sannan
sálufélaga. Eftir það vora þau aldrei
nefnd nema í sama orðinu á mínu
heimili, ég hringdi ekki í Ástu, ég
hringdi í Ástu og Gústa.
Það var yndislegt að fá að fylgj-
ast með ungu hjónunum eignast
bömin sín og með elju og dugnaði
eignast sitt fallega heimili og fyrir-
tækið sem þau unnu í eins og einn
maður.
Fyrir níu árum dró ský fyrir sólu
er móðir hans veiktist og hefur hún
verið vistmaður á Hjúkranarheim-
ilinu Eir frá stofnun þess. Ásta og
Gústi hafa æ síðan borið hag henn-
ar fyrir brjósti og hugsað afar vel
um velferð hennar, og ber okkur
hinum að þakka það.
Elsku Ásta mín, Halla Sjöfn,
Anna Rut, Ágúst Orri, foreldrar,
tengdaforeldrar og aðrir ástvinir,
við Birgir, börnin og fjölskyldur
biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu góðs drengs og gefa ykkur
styrk í sorginni. Ljúfur drengur
hefur kvatt okkur, æðralaus mætti
hann örlögum sínum, umvafinn
ástvinum.
Ég þakka þér samfylgdina
frændinn minn og bið Guð að leiða
þig í ljósið.
Þín frænka
Aldís (Alla).
Kveðja frá litla frænda.
Elsku frændi minn. Nú ert þú
farinn frá okkur allt of snemma.
Tími okkar saman var það stuttur
að ég kem ekki til með að muna
þig. Pabbi og mamma lofa því að ég
komi til með að vaxa úr grasi með
minningu um góðan frænda og fal-
lega nafnið þitt ber ég alla tíð. Þótt
ég væri oft órólegur leið mér alltaf
jafn vel þegar ég kom til ykkar í
Fannafoldina, þar vora margir
faðmar sem tóku á móti mér og
alltaf heyrðist rödd þín „Hæ
frændi." Stundum tók ég mér
blund og fékk þá að kúra hjá þér.
Það vora stundir sem við áttum
bara tveir einir.
Elsku frændi, ég vona að sak-
laust bros mitt og litlir slefkossar
hafi yljað hjarta þitt á erfiðum tím-
um. Ég sendi þér að kveðju þá bæn
sem þér fannst bæna fallegust og
sterkust og þú færðir mér á skírn-
ardaginn.
Faðir vor, þú, sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn, til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð.
Og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur
frelsa oss frá illu.
Því að þitt er ríkið, mátturinn og dýrðin
aðeilífu. Amen.
Elsku frændi minn, megi litlir
englar kúra hjá þér, ylja þér og
vemda.
Elsku Ásta, Halla Sjöfti, Anna
Rut, Ágúst Orri og Frikki. Þegar
fram líða stundir og sársaukinn
víkur fyrir fallegum minningum
bið ég ykkur að deila þeim með
mér. Guð gefi ykkur styrk, blessi
ykkur og verndi um ókomna tíð.
Þinn
Kristófer Ágúst.