Morgunblaðið - 08.06.1999, Blaðsíða 50

50 ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
+ Einar Valgeir
Sigurjónsson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 4. júií
1916. Hann lést á
sjúkrahúsi Reykja-
víkur 31. maí síð-
astliðinn. Valgeir
var sonur Sigurjóns
Pálssonar, f. 21.6.
1887, d. 4.6. 1969,
og Kristjönu Ein-
arsdóttur, f. 18.11.
1891, d. 9.10. 1964.
Valgeir var alinn
upp hjá afa sínum
og ömmu Einari
Nikulássyni (1867-1950) og
Valgerði Oddsdóttur
(1870-1941) á Búðarhóii í Aust-
ur-Landeyjum. Alsystkin voru
Björgvin og Guðmunda, sem
bæði eru látin. Hálfsystkin frá
móður: Haraldur, sem er lát-
inn, Friðrik, Rúrik og Ása.
Hálfsystkin frá föður: Rósa,
Hansína, Guðfinna, Margrét,
Guðný og Svavar.
Vaigeir kvæntist Hansinu
Jónsdóttur, f. 4. ágúst 1916, en
hún iést 22. júní 1989. Foreldr-
ar hennar voru Guðrún Árna-
Þegar gamall vinur er kvaddur og
minningarnar einar eru eftir, skerp-
ist mynd hins horfna. Hvemig var
hann? Hvað lifir eftir að líkaminn er
horfinn? Þegar við minnumst Val-
geirs Sigurjónssonar, eða Valla eins
og hann var allajafna kallaður, kem-
ur fyrst upp í hugann hlýjan sem
stafaði frá honum. Hann var með
allra óeigingjömustu mönnum sem
.v hægt er að búast við að fyrirhitta á
lífsleiðinni. Hann hafði svo ótrúlega
mikið að gefa, gefa af sjálfum sér til
þess að gleðja aðra. Hann bar um-
hyggju fyrir öðrum langt út fyrir það
sem venjulegt getur talist og fjöl-
skyldan okkar varð þessarar um-
hyggju óspart aðnjótandi.
Leiðir fjölskyldunnar og Valgeirs
lágu saman fyrir um það bil áratug.
Það var erfiður tími í lífi móður okk-
ar, Sigríðar Jóhannesdóttur, sem
hafði misst maka sinn eftir 54 ára
sambúð. Framundan var ellin,
óskemmtileg og einmana. En einmitt
í þessum þrengingum kom ljósgeisl-
inn inn í líf hennar í formi Hafnfirð-
ings sem var tilbúinn að gefa af sér
og sínum tíma til að gleðja hana. Þau
áttu vel saman, móðir okkar og Val-
geir. Þau höfðu yndi af að dansa og
skemmta sér á meðan kraftamir
leyfðu. Gaman var að fara með þau í
smáferðalög, borða nesti í fallegri
laut, eða bara skreppa í bæinn og
skoða mannlífið. Þau fluttu saman í
Jökulgrunn í íbúð aldraðra og voru
þar í nokkur ár, en þegar kraftamir
þmtu vom þau saman uppi á Hrafn-
istu þar til móðir okkar var flutt á
sjúkradeild. Þótt hún væri komin á
sjúkradeild en hann fleygur og fær
kom Valgeir til hennar á hveijum
degi og stundum oft á dag, stytti
henni stundir, fór með hana út í sóíina
eða bara hélt í hendina á henni. Og
hún ljómaði þegar „Valli minn“ var
kominn. Allir aðrir vinir hurfu í sam-
anburði við hann.
Valgeir var gamansamur og hafði
alltaf á reiðum höndum græskulaus-
ar gamansögur af fólki sem hann
hafði hitt á lífsleiðinni, fólki austan
úr Meðallandi eða bara samferða-
mönnunum. Hann hafði eitt máltæki
sem allir hefðu gott af að hafa hug-
fast þegar vel gengur. Oft sagði Valli
nefnilega „þetta má ekki vera
betra“! Þetta sýnir kannski í hnot-
skum hvað hann gat glaðst yfir litlu
og hversu litlar kröfur hann gerði
fyrir sjálfan sig. Aldrei kvartaði
f' hann um eigin lasleika þrátt fyrir að
hann væri sárt kvalinn vegna
mjaðmarmeins, og væri hann spurð-
ur var heilsan alltaf miklu betri í dag
en í gær.
Þegar við nú kveðjum Valgeir Sig-
urjónsson, er þakklæti efst í huga
okkar fjölskyldunnar. Þakklæti fyrir
allar þær góðu stundir sem hann gaf
' móður okkar, þakklæti fyrir að hafa
kynnst þessu ljúfmenni og heiðurs-
dóttir, f. 10.6. 1898,
d. 3.5. 1975, og Jón
Hannesson, f. 24.6.
1862, d. 1940. Þau
eignuðust fjögur
börn: 1) Bergþóra,
f. 10.8. 1938, gift
Ellert Svavarssyni
og eiga þau fjögur
börn. 2) Valgerður,
f. 5.10. 1941, gift
Andrési Olafssyni
sem lést 17.2. 1999.
Þau eiga fjögur
börn. 3) Guðbjörg,
f. 13.12. 1944, gift
Gottskálk Guðjóns-
syni. Þau eiga eitt barn. 4) Ólaf-
ur, f. 26.12. 1948, kvæntur
Rögnu Ólafsdóttur. Þau eiga
þijá syni. Fyrir á Ólafur tvö
börn. Valgeir á nítján langafa-
böm og eitt langalangafabarn.
Valgeir vann við ýmis störf
bæði til sjós og lands. Hann
lærði síðan múrverk og vann
við það uns hann hætti störfum
sökum aldurs.
títför Einars Valgeirs verður
gerð frá Þjóðkirkjunni í Hafn-
arfirði í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
manni sem átti alltaf eitthvað gott til
að segja við alla sem að garði bar.
Fyrir hönd móður okkar sendum við
börnum Valgeirs og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu samúðar-
kveðjur með þakklæti fyrir allar
góðar stundir.
Sigrún Klara, Elín Hrefna,
Sveinn og fjölskyldur þeirra.
Kæri vinur.
Ekki áttum við von á að svo stutt
yrði í skilnaðarstundina þegar við
hittumst síðast. Þú sast með okkur
niðri í anddyri og sagðir okkur sögur
af samferðamönnum með þínu lagi.
Það var einmitt þannig sem þú
varst, sást alltaf ljósu hliðamar á líf-
inu, enda varstu sannkölluð himna-
sending henni mömmu. Eftir að hún
fór á sjúkradeildina talaði hún oft
um tímann sem þið áttuð bæði í
Glaðheimum og Jökulgrunni, hvað
oft var skemmtilegt að fara í göngut-
úra og ferðalög. Ef veður var þannig
að ekki gaf til útivistar var strætó
tekinn vestur á Granda og áð í Kaffi-
vagninum.
Það var góða skapið þitt sem alltaf
hafði vinninginn, enda getur enginn
verið með ólund út í mann sem í stað
þess að karpa, svarar með því að
spila á munnhörpu.
Þú varst í fullu starfi við að hugsa
um mömmu alveg til hins síðasta.
Keyrðir hana í hjólastólnum út í
skotið ykkar þegar sól var, enda
sagði hún þegar henni voru sögð tíð-
indin að þú kæmir ekki aftur, „nú
verða fáir sólardagar í sumar, eng-
inn Valli að klappa á öxlina og
spyija, er ekki allt í lagi Sigga mín“.
Þegar við hittum ykkur og fórum
að spjalla var næsta víst að kæmi
einhver skondin saga eða athuga-
semd.
Þú varst ekki að kvarta þó að þú
gætir varla gengið, það var alltaf allt
að lagast eða hlutirnir máttu bara
ekki vera betri.
Það er Ijúft hverjum sem í hlut á
að eiga minningu um mann sem
alltaf sá björtu hliðamar á tilverunni
og það er einmitt þannig sem við
munum þig.
Kæri vinur, hafðu hjartans þökk
fyrir allt það sem þú varst mömmu
og okkur systkinunum.
Við viljum þakka börnum þínum
fyrir þá góðvild og ræktarsemi sem
þau sýndu mömmu og vottum þeim
og öðrum aðstandendum innilega
samúð.
Björg og Siguijón.
Við andlát mágs okkar Einars Val-
geirs Sigurjónssonar er okkur
bræðrum efst í huga þakklæti fyrir
að hafa verið samferðamenn þessa
MINNINGAR
ágæta öðlings. Hann kom inn í fjöl-
skyldu okkar þegar hann kvæntist
systur okkar, Hansínu Jónsdóttur,
fyrir rúmum 50 árum og við munum
aldrei eftir einu styggðaryrði frá
honum í okkar garð allan þennan
tíma.
Valgeir var einstakt ljúfmenni í
allri framkomu og hlýhugur hans í
garð móður okkar er okkur eftir-
minnilegur. Þetta kom glöggt í ljós
þegar móðir okkar dvaldi sín síðustu
ár í skjóli þeirra Sínu og Valla á
Öldugötu 29 í Hafnarfirði en þar var
heimili hans stærstan hluta ævi-
skeiðsins. Þar byggði Valli sér stór-
an bílskúr og flestar frístundir dvaldi
hann þar við smíðar og lagfæringar á
hlutum sem ættingjar og vinir leit-
uðu með til hans. Hann vann löngum
við múrverk og þar var ekki dregið
af sér frekar en í öðru. Líklega hefur
hugur hans þó frekar staðið til
smíða, en hann þar var hann hinn
mesti völundur. I bílskúrnum setti
hann saman margs konar smíðavélar
úr ótrúlegustu hlutum og hélt til
haga gömlum mótorum sem hann
tengdi við þær með mikilli hugvits-
semi. Ef aðstæður hefðu verið aðrar
á uppvaxtartímum hans hefði hann
sjálfsagt getað náð langt á sviði upp-
finninga á vélum til ýmissa verkefna.
Þegar Hansína systir okkar missti
heilsuna kom tryggð hans enn betur
í ljós og eftir að systir okkar flutti á
hjúkrunarheimili leið ekki sá dagur
að hann væri ekki hjá henni. Eftir
andlát systur okkar eignaðist Val-
geir að förunaut síðustu árin Sigríði
Jóhannesdóttur og var það örugg-
lega báðum til mikillar gæfu. Síðustu
árin dvöldu þau á Hrafnistu í
Reykjavík og var Valli mjög ánægð-
ur með þá góðu umönnun sem hann
fékk þar. Samband Valla við börn
Sigríðar var ávallt gott og reyndust
þau honum vel. Sigríður liggur nú á
sjúkrabeði og er missir hennar mikill
við óvænt fráfall þessa góða vinar
hennar.
Við bræður sendum börnum hans,
þeim Bergþóru, Valgerði, Guðbjörgu
og Ólafi, samúðarkveðjur okkar svo
og niðjum þeirra Valla og Sínu sem
eru fjölmargir og var hann sannar-
lega stoltur af fjölskyldu sinni. Við
Valgeir Sigurjónsson eru eingöngu
tengdar góðar minningar og svo mun
farið hjá öllum þeim sem hann átti
að samferðamönnum. Slíkir menn
þurfa ekki að kvíða nýjum heim-
kynnum.
Árni Jónsson, Erlingur Jóns-
son og Rúnar Brynjólfsson.
Við systkinin viljum fá að minnast
afa og ömmu með fáeinum orðum.
Hugurinn reikar upp á Öldugötu
þar sem við bjuggum í kjallaranum í
húsinu sem afi byggði. Oft og iðu-
lega var leitað upp á loft til afa og
ömmu í margvíslegum erindagjörð-
um. Ævinlega var tekið vel á móti
okkur. Margar eru minningarnar
sem við eigum, t.d. um jólin á Öldu-
götunni þar sem við söfnuðumst
saman og opnuðum jólapakkana.
Brallið út í bílskúr í leit að fjársjóð-
um í öllu dótinu hans afa. Ferðirnar
til Vestmannaeyja. Fyrsta alvöru
vinnan á bryggjunni með afa. Sög-
urnar fyrir háttinn um Einbjörn og
Tvíbjörn. Svo ekki sé minnst á
girnilega matinn á borðinu hjá afa
og ömmu þegar hann var ekki alveg
nógu góður hjá mömmu. Og svona
mætti lengi telja. Umburðarlyndi
afa og ömmu var mikið í okkar garð.
Margs er að minnast
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hþóta skalt.
(V. Briem)
Elsku afi, nú þegar þú ert kominn
tO ömmu viljum við þakka ykkur fyr-
ir allan þann tíma sem við áttum með
ykkur.
Guð geymi ykkur.
Svavar, Valgeir, Sigríður
og Hansína.
+ Ingibjörg fædd-
ist á Þursstöð-
um í Borgarbyggð
hinn 23. ágúst 1913.
Hún lést á Dvalar-
heimili aldraðra í
Borgarnesi 3. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðrún
Magnea Þórðar-
dóttir og Helgi
Jónas Jónsson bú-
endur á Þursstöð-
um og var Ingibjörg
næstyngst sex
barna þeirra en að
auki átti hún tvö hálfsystkini.
Guðrún móðir Ingibjargar
var frá Gróttu á Seltjarnarnesi
af Engeyjarætt en Helgi faðir
hennar var frá Bálkastöðum
ytri við Hrútafjörð en alinn
upp í Rauðanesi í Borgar-
byggð. Systkini Ingibjargar
eru öll látin en þau voru: Svava
sem búsett var í Reykjavík og
var gift Jóhanni Arnasyni,
Helgi Jónas sem bjó að Þurs-
stöðum og var kvæntur Guð-
rúnu Tryggvadóttur, Sigur-
björg sem gift var Valdimar
Valdimarssyni og bjó í Reykja-
vík, Jórunn sem var gift Sigur-
moni Símonarssyni, en hún bjó
lengst að Göruðm í Staðarsveit
en yngstur þeirra alsystkin-
anna var Þórður. Hann kvænt-
ist ekki en átti alltaf heima á
Þursstöðum. Hálfsystkinin
voru Þórður, sem dó ungur og
var sammæðra, og Ásgerður,
sem var samfeðra við Ingi-
björgu. Hún þjó í Borgarnesi
og var gift Olafi Guðmunds-
syni. Voru hálfsystkinin hinum
eldri.
Árið 1940 giftist Ingibjörg
Kristjáni Ágúst Magnússyni frá
Á hvítum vængjum
kom vorið inn um gluggann
og leysti líkama þinn úr viðjum
rétti þér hönd
og hvíslaði:
Komdu með mér
í ferð um ódáinslendur
þar sem gullnar rósir vaxa
í hverju spori
svo hverfum við saman
í sólarlagið.
(Þórdís Guðj ónsdóttir.)
Ég ætlaði aldrei að skrifa eftir
þig, elsku mamma mín. Það var
vegna þess, að ég vissi, að þú vild-
ir aldrei láta neitt á þér bera né
trana þér fram. Það er líkara þér
að „krjúpa og faðma fótskör frels-
ara þíns“ í auðmýkt en að nota
tilduryrði. Á síðustu stundu er ég
þó sestur við að skrifa nokkur
minningarorð. Mér fannst að ef ég
gerði það ekki þá væri ég að skilja
þig útundan, svo oft sem ég hef
gert þetta. Það kæmi líka úr hörð-
ustu átt, því enda þótt þú elskaðir
okkur öll jafnt, bömin þín, og lík-
lega mannkyn allt, þá hefir þitt
stóra hjarta líklega aldrei verið
jafnt hlýtt og þegar það hefur
slegið fyrir mig og mína. Það
finnst mér að minnsta kosti,
mamma mín.
Þessi orð eru skrifuð með ávarpi.
Það hef ég ekki gert áður, né mun
gera það síðar. Það átt þú ein.
Hins vegar er það svo, að þó
mitt nafn sé hér skrifað undir, þá
tel ég að hér sé mælt fyrir munn
okkar allra, systkinanna. Ég ætla
aðeins að rifja upp minningu frá
því við systkinin vorum ungir
krakkar. Þá bar það við í sveitinni,
að kona dó frá ungum börnum sín-
um skömmu eftir jól. Þá var það
að þú taldir okkur systkinin á að
gefa þessum sorgmæddu bömum
dótin sem við fengum í jólagjöf.
Eigingirnin og góðsemin toguðust
Hrútsholti í Eyja-
hreppi, en þau
höfðu byijað bú-
skap þar árið 1938.
Síðar bjuggu þau á
ýmsum stöðum, en
lengst af á Feiju-
bakka í Borgarfirði
ojg svo síðast í
Olafsvík. Þau slitu
síðan samvistir.
Börn þeirra Ingi-
bjargar og Krist-
jáns eru: Svanur, f.
1937, kvæntur
Eddu Laufeyju
Pálsdóttur. Þau eru
búsett í Þorlákshöfn og eiga
þrjú börn, Laufeyju Elfu, Pál
Kristján og Guðrúnu Ingi-
björgu. Helgi Jónsson, f. 1939,
kvæntur Sonju Guðlaugsdóttur.
Þeirra börn eru: Guðlaugur
Gunnarsson, sem Sonja eignað-
ist fyrir þeirra kynni, Krislján
Freyr, Ingi Fróði og ísafold,
auk tveggja sona sem dóu í
frumbernsku. Sonja og Helgi
búa í Olafsvík. Þá er Magnús,
kvæntur Jónínu Kristínu Ey-
vindsdóttur. Þau búa í Borgar-
nesi. Þeirra synir em: Eyvindur
Svanur, Kristján Ágúst og
Magnús Helgi. Yngst barna
þeirra Ingibjargar og Krisljáns
er Magnea Sigurbjörg, hennar
maður er Sigþór Guðbrandsson
og em þau búsett í Olafsvík.
Þeirra synir em Stefán Máni og
Sigurður Kristófer. Barna-
barnaböm Ingibjargar em
fjórtán.
Ingibjörg hafði verið allmörg
ár á Dvalarheimili aldraðra í
Borgamesi er hún lést.
títför Ingibjargar verður
gerð frá Borgarneskirkju í dag,
8. júní, en jarðsett verður að
Borg á Mýmm.
mikið á í hugum okkar þá, en þá
gafst þú okkur mikið, því oft höf-
um við rifjað þetta upp og reiknað
okkur til tekna.
Þið bjugguð okkur góða
bemsku, foreldrar okkar, þótt við
ramman reip væri að draga hvað
efnahag varðaði og vinna þyrfti
mikið. Þið dróguð svo sannarlega
ekki af, voruð hvort á sínu sviði þó.
Pabbi bar meira hina ytri ábyrgð
og var vinnuharður, þó einkum við
sjálfan sig. Það varð að vera, því
heyskapur var afar erfiður á
Ferjubakka, einkum áður en vélar
tóku að létta störfin.
Ég man til dæmis eftir því að
faðir okkar fór um miðjar nætur á
engjar á Ferjubakkaflóa, tveggja
tíma lestargang frá bænum. Það
kom svo í hlut þinn að vekja okkur
til þess að láta kýrnar inn svo að
þú gætir mjólkað áður en þú tókst
til við að elda matinn sem þú
reiddir svo fyrir framan þig á en-
gjarnar. Þar vannst þú svo til
kvölds, að þú reiðst aftur heim til
mjalta. Svona var lífið þá og erfitt
fyrir okkur hin yngri að skilja nú á
þægindatímum. Já, pabbi var
vissulega blíður við okkur þegar
hann gat látið það eftir sér, sem
oft var. En þú varst alltaf eins. Þú
breiddir alltaf yfir bresti okkar og
ekki bara meðan við vorum yngri,
heldur alla tíð.
En það var alltaf glaðværð á
æskuheimili okkar og mikið var
sungið, gjarnan söngst þú við
vinnu þína. Það var líka gest-
kvæmt og við áttum yndislega ná-
granna. Var víðfrægt um sveitir
hve Ferjubakkabændur og þeirra
fólk kom sér vel saman þar sem
fjögur heimili þurftu að búa við
óskipt land ásamt Ferjukoti. Það
var ekki hægt að smala, nema allir
kæmu sér saman um það, svo eitt-
hvað sé nefnt. Þetta var hægt
vegna þess að fólkinu var hlýtt
hverju til annars og entist vinátt-
an allt lífið.
Og þú máttir aldrei aumt sjá,
EINAR VALGEIR
> SIG URJÓNSSON
INGIBJÖRG
HELGADÓTTIR