Morgunblaðið - 26.06.1999, Blaðsíða 44

(^44 LAUGARDAGUR 26. JÚNÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
ÓLAFUR
HALLDÓRSSON
+ Ólafur Halldórs-
son fæddist á
fsafírði 16. júlí 1929.
Hann lést á Sjúkra-
húsi ísafjarðar laug-
ardaginn 19. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Halldór Sigurðsson
og Svanfríður Al-
bertsdóttir.
Systkini hans
voru í aldursröð:
Anna (látin), Katrín
(látin), Guðjón (lát-
inn), Lilja, Sigurður,
Sturla, Guðjón Guð-
mundur (látinn), Steindór, Mál-
fríður, Jón Laxdal og Jón (Kæi).
Ólafur var kvæntur Sesselju
Ásgeirsdóttur frá
Hnífsdal, sem lést
31. janúar 1993. Þau
áttu átta börn;
Hugljúfu f. 1950,
Margréti f. 1952,
Hrólf f. 1954, Ás-
gerði f. 1955, Guðjón
f. 1958 (Iést 1994),
Halldór f. 1961, Ein-
ar f. 1962 og Elínu f.
1965. Þau Olafur og
Sesselja eignuðust
einnig tuttugu og
eitt barnabarn og
íjögur barnabania-
börn.
Ólafur verður jarðsunginn
frá Isaíjarðarkirkju laugardag-
inn 26. júní klukkan 14.
Heimspekingurinn Nietzche
sagði að Guð væri dáinn og átti þar
við ofurmennið svokallaða í víðum
skilningi. Sama segi ég um þig
pabbi minn, þú varst og verður
alltaf ofurmenni í mínum huga. Ef
ég ætti að lýsa þér í einni setningu
þá væri það; stór maður með stórt
og gott hjarta. Það var gott að eiga
1 þig sem pabba og þó svo að
mamma hafl hugsað mest um okk-
ur systkinin í æsku þá vannst þú
alla tíð myrkranna á milli fyrir fæði
og klæði til handa okkur öllum. Þó
svo að sjórinn hafí átt hug þinn all-
an þá held ég að mamma, við börn-
in og þeir sem stóðu þér næst hafi
átt sérstakan stað í stóru hjarta
þínu. Það var svo margt sem mað-
ur vildi segja við þig á meðan þú
varst hjá okkur, en einhvern veg-
inn var bara nóg að vera hjá þér,
_torð voru ekki alltaf nauðsynleg í
nærveru þinni. Maður komst við
þegar Gummi hans Gauja heitins
bróður gaf þér áletrað spjald þar
sem stóð; „Það er svo gott til þess
að vita, að höndin sem ég leiði
leiddi líka pabba þegar hann var
lítill. Afar og afabörn hæfa hvort
öðru. Ekki veit ég hvemig ég
kæmist af án afa. Hann ratar um
stígana. Afi, þú þarft ekki að gera
neitt. Vertu bara nálægur."
Minningarnar koma núna þegar
þú ert farinn elsku pabbi minn. Uti-
legurnar, laxveiðiferðirnar, spila-
mennskan, bros þitt og hlátur. Þó
svo að þú hafir oft á tíðum ekki sagt
mikið þá skynjaði maður að mann-
» legur auður þinn var mikill og það
var ákveðinn kraftur í persónugerð
þinni sem maður bar mikla virðingu
fyrir. Orð eins og dugnaður, þraut-
seigja, skapfesta, stolt, hógværð,
lífskraftur, lífsánægja, vinátta og
traust og allir aðrir eiginleikar þín-
ir sem maður vonar og væri stoltur
af að hafa einhvem snefíl af koma
upp í hugann. Duglegur varstu með
afbrigðum og þökk sé þér þá
kenndir þú okkur systkinunum að
vinnan er dyggð. Þrautseigari
manneskju hef ég heldur ekki
kynnst, en hana sá ég best þegar
þú varst nær dauða en lífi á spítal-
anum héma fyrir sunnan en náðir
þér upp úr því með miklu harðfylgi
og stefndir síðan ótrauður áfram að
næsta markmiði. Aðrar minningar
koma upp í hugann og ein er sú
þegar þú barst mig á háhesti um
Vaglaskóg og ég fann hvað höfuð
þitt var stórt, skeggbroddamir
harðir og hvað það var gott að sitja
á öxlum þínum. Eg man líka hvað
það var gott að hvfla í kjöltu þinni,
hvað þessar stóm og hrjúfu sjó-
mannshendur voru samt svo mjúk-
ar og fullar hlýju. Og ég man þegar
við bræðumir komum heim að
^tjaldi úr einum könnunarleið-
^angrinum um skóginn að ég var
nær dauða en lífi af hræðslu þegar
ég sagðist hafa séð dauða belju. Þú
engdist um af hlátri þegar þú varst
búin að skoða „dauðu beljuna" sem
reyndist bara vera úldið tré, og
stríddir mér mikið á eftir. Þú varst
ansi stríðinn, sem betur fer. Stríðn-
fin og húmorinn voru líka eitt af þín-
um einkennum. Þú sagðir okkur
margar sögurnar af sjónum, þegar
þú varst að stríða Konna, besta vini
þínum, og hvernig hann stríddi þér
á móti. Það var eins og þú færir í
annan heim þegar þú sagðir okkur
þessar sögur. Hvernig þið fylltuð
rækjutroflið og björguðust oft við
illan leik úr sjávarháska, þið vomð
eins og bræður úr ævintýri, þú og
Konni. Einu sinni áttir þú að hafa
bjargað honum úr hafinu á ótrúleg-
an hátt var mér sagt, þegar hann
datt útbyrðis og þú teygðir þig bara
í hann og kipptir honum strax um
borð aftur með annarri hendi.
Sannkallað ofurmenni, enda varstu
víst ótrúlega sterkur og sögumar
sem mér hafa verið sagðar ættu vel
heima í íslendingasögunum.
Húmorinn var heldur aldrei langt
undan. Eg man þegar þú leiðst
einna mestu kvalirnar í veikindum
þínum, þá hafðir þú samt alltaf
orku til að gantast við starfsfólk
sjúkrahúsanna í Reykjavík og á
Isafirði - jafnvel á ögurstundu.
Mikill keppnismaður varstu líka -
takk fyrir það. Afltaf varðst þú að
vinna og líka gagnvart dauðanum,
það var okkur mikill léttir að sjá
hversu sáttur þú varst að mæta
honum, en þú vissir að þú varst að
fara á betri stað. Ég man líka eftir
því heima á Hlíðarveginum að þú
leyfðir okkur stundum að vinna í
spilunum, en ég held það hafi bara
verið til þess að við myndum nenna
að spila við þig áfram. En þegar við
urðum eldri þá var oft eins og við
værum að spila um lífið sjálft, svo
ákafur varstu í spilinu. Eins þegar
við fórum með ykkur systkinunum
og fjölskyldum inn í Langadal í lax,
þá varðst þú alltaf að veiða mest og
stærst, annars varstu ekki ánægð-
ur. Þú veiddir heldur ekki vel á
rækjunni ef þú komst ekki heim
með fullan bátinn. Vonandi hefur
maður einhvern snefil af þessu öllu
frá þér, því þetta er líka spuming
um metnað í starfi og leik sem mað-
ur getur vonandi nýtt sér inn í
framtíðina. Þegar ég kom heim af
mínu fyrsta skíðamóti og hafði
staðið mig vel að mér fannst, lent í
þriðja sæti, stríddir þú mér og
spurðir hvort það hefðu verið þrír
keppendur. Þetta var þín aðferð til
að efla okkur systkinin. Þá fylltist
ég reiði og metnaði og ákvað að
sigra allan heiminn, bara til að sýna
þér að ég gæti það. Sigra heiminn
fyrir þig. Það tókst nú ekki en ég
upplifði mjög góða tíma og ég veit
núna að þú varst mjög stoltur af
mér, og kannski var það bara það
sem mig vantaði frá þér - stolt frá
ofurmenninu pabba.
Maður vai’ eins og blómi í eggi
hjá ykkur mömmu og ekki var það
verra að sjá hversu heitt þið skötu-
hjúin elskuðuð hvort annað. Þó svo
að ég viti núna að þetta hafi verið
erfitt hjá mömmu, að ala upp átta
böm, þá veit ég að þú veittir henni
allt sem þú mögulega gast. Það var
mestur missir fyrir þig þegar hún
fór, en nú eruð þið sameinuð á ný og
dansið saman ófjötruð og það veitir
okkur hinum hugarró. En auðvitað
hefðum við viljað frekar að þið
væruð með okkur lengur til að sjá
MINNINGAR
öfl bama- og bamabömin vaxa úr
grasi. En ofurmenni deyja líka eins
og aðrir og þótt sorgin kalli á okkur
hin núna þá er hún aðeins gríma
gleðinnar. Því það sem syrgir okkur
núna var gleði okkar meðan þú lifð-
ir. Því segi ég takk fyrir pabbi
minn, bæði fyrir gleðina og sorgina,
og skilaðu kveðju til mömmu og
Gauja bróður frá okkur öllum, við
munum ávallt sakna ykkar.
Einar og fjöiskylda.
Hjartkær bróðir okkar og vinur
er horfinn af sjónarsviðinu og yfir
móðuna miklu. Ólafur, bróðir okk-
ar, sem lést að morgni 19. júní síð-
astliðins hafði þjáðst lengi af syk-
ursýki og vegna þess misst neðan
af báðum fótum, sjónin var að
minnka og nýrun að gefa sig. Það
er mikill harmur kveðinn að systk-
inahópnum vegna fráfalls Óla bróð-
ur, þótt okkur sé kært að þjáning-
um hans sé lokið og hann sé kom-
inn heim til sinnar ástkæra eigin-
konu, Sellu, og sonar síns, Guðjóns.
Ég, sem þessar línur rita fyrir
hönd systkina minna, minnist Ólafs
bróður sem gífurlegs dugnaðar-
manns í öllum sínum verkum, dug-
andi sjómanns, mikils aflamanns
og góðs skipstjóra. A æskuárum
sínum var leikvöllur okkar fjaran
og sjórinn fram af „Bökkunum“ og
við „Dokkuna". Við bjuggum til
allskonar fleytur úr timbri eða
járntunnum, fóram á „Rifið“, sem
Sundahöfn stendur á núna, með
þvottabalann hennar mömmu
bundinn við beltisstað, stungum
þar kúfisk og seldum í beitu. Þegar
við stálpuðumst, fórum við til
skiptis, bræðurnir, með pabba á
trillunni Bylgjunni IS-582 til
fiskjar, bæði með línu og færi, og
stundum á smokkfískaveiðar, sem
við veiddum vel á, mest inn á Isa-
fjarðarbotni; þar fylltum við bátinn
tvisvar sinnum, 5 tonn í hvort sinn.
Pabbi vildi aldrei að við væram
fleiri en 2 feðgar á sama báti. Ég
held því fram að við bræður, sem
stunduðum sjóinn, höfum fengið
góðan skóla hjá föður okkar, er að
sjónum sneri.
Við Óli bróðir og Kæi fósturbróð-
ir keyptum bát 1959, bátinn Mími
IS-30, sem áður hét Valbjörn IS-13,
og nefndum hann Gylfa IS-303 um
áramótin 1960. Óli bróðir tók við
bátnum 1. júní 1964, þegar ég fór í
land til annarra starfa, og aflaði
mjög vel. 1968 voram við neyddir
til að selja bátinn en Óli bróðir fór í
vinnu hjá Ólsen hf. um nokkum
tíma, en keypti þá bát með Konráði
Eggertsyni og nefndu þeir þann
bát Halldór Sigurðsson IS-14, en
enn er til bátur með því nafni í eigu
Konráðs og sona hans, en þeir voru
vildarvinir Ólafs bróður.
Við systkinin, sem eftir lifum,
söknum Ólafs bróður mikið, en við
vitum að hann er kominn í góða
höfn. Við vitum að mikifl harmur
og söknuður er kveðinn að börnum
hans og fjölskyldum þeirra. Við
systkinin biðjum góðan Guð að
gefa ykkur styrk og vera ykkur
stoð í framtíðinni. Við systkinin
kveðjum þig, bróðir, að sinni.
Guð geymi þig.
F.h. Lilju, Málfríðar, Sigurðar,
Steindórs, Jóns Laxdal og Jóns
Hjartar. Sturla Halldórsson.
Elsku afi.
„Ættu öll börn svona afa, vitran
og skynsaman, blíðan og þolinmóð-
an, miskunnsaman og ákveðinn,
gjöfulan og snjallan, væru nú ekki
vandræði í henni veröld.“ (Pam
Brown.)
Elsku besti afi okkar, nú ert þú
búinn að yfirgefa þessa jörð og ert
kominn til hennar elsku ömmu okk-
ar sem þú hefur saknað svo mildð
síðan hún féll frá. Við eram vissir
um að hún hafi tekið höfðinglega á
móti þér og að þér líði mun betur
núna en undanfama mánuði sem
hafa verið þér og okkur erfiðir. En
þrátt fyrir veikindi þín varstu svo
þrjóskur og ákveðinn eins og fjöl-
skyldunni sæmir og reyndir eins
mikið og þú gast að berjast fram á
síðasta dag. Þegar símtalið kom á
laugardagsmorguninn síðastliðinn
voram við undirbúin þótt missi sem
þennan sé alltaf erfitt að undirbúa
og sætta sig við. Það sem styður
okkur áfram er það að þú varst
sterkur við fráhvarf ömmu og vilt
að við séum sterkir núna. Að hafa
þig ekki hjá okkur lengur verður
skrýtið, að fara ekki reglulega nið-
ur á sjúkrahús og tala við þig en
skrýtnast verður þó að hafa þig
ekki hér á jólunum. A síðustu jólum
varstu með okkur og ekki datt okk-
ur í hug þá að þetta yrðu þín síð-
ustu jól miðað við hvað þú varst á
hraðri uppleið en sú varð raunin.
Þessi jól vora yndisleg og það, að
sjá þig borða eins og ekkert hefði í
skorist og gera grín að „stubbun-
um“ þínum eins og við kölluðum þá,
var nokkuð sem við verðum ævin-
lega þakklátir fyrir og þessi jól
munu seint gleymast.
Að koma í heimsókn til ömmu og
afa á Hlíðarveginn eða í sveitina var
afltaf jafnmikið fagnaðarefni. Spilin
vora stór partur af lífi þínu og var
oft tekið í spil. Þú varst alltaf
spenntastur fyrir orastunni, hvort
það var vegna þess að þú vannst
alltaf í henni eða hvort þér þótti hún
svo skemmtileg vitum við ekki en
eitt er víst að við höfðum spilað oft-
ar orastu við þig en nokkum annan.
Að koma í sveitina og fá að svamla í
pottinum var alltaf jafngaman og
eigum við margar góðar minningar
þaðan. Ekki má heldur gleyma
ömmukökunum sem þú slóst aldrei
hendinni á móti né öðra sætmeti.
Þú varst sælkeri eins og fleiri og má
segja að við höfum kannski erft
þetta frá þér. Nú hefðir þú orðið 70
ára í júlí og var von okkar að þú
myndir þrauka það og vera með
okkur en í staðinn muntu eiga af-
mæli í faðmi ömmu og Guðjóns og
efumst við ekki um að þar verður
veisla eins og henni einni er lagið.
Elsku afí, það er víst að minn-
ingin um þig mun seint gleymast
og þrátt fyrir veikindi þín og allt
sem þú hefur mátt þola er sárt að
þú sért farinn frá okkur. Þú varst
ekki bara besti afi í heimi heldur
varstu vinur í raun og mátti alltaf
leita til þín ef eitthvað var að. Tím-
inn sem við vorum saman var besta
gjöf sem okkur hefur nokkum tím-
ann verið gefin. Við biðjum Guð að
geyma þig alla tíð og vonum að þér
líði vel núna.
Strákarnir þínir,
Bjarni og Brynjar Brynjólfssynir.
• Fleiri minningargreinar um Ólaf
Halldórsson bíða birtingar og munu
birtast i blaðinu næstu daga.
GUÐRÚN
SIG URÐARDÓTTIR
+ Guðrún Sigurð-
ardóttir fæddist
á Markeyri í Skötu-
fírði 16. maí 1901.
Hún lést á sjúkrahús-
inu í Bolungarvík 21.
júní siðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Evlalia Guðmunds-
dóttir og Sigurður
Þórðarson. Systkini
hennar voru fjögur
og er eitt þeirra á
lífi, Þórður Sigurðs-
son, 93 ára.
Guðrún giftist
Guðmundi Salómons-
syni 1921 og hófu
þau búskap á Folafæti í Isafjarð-
ardjúpi en fluttust síðan til Bol-
ungarvíkur og bjuggu allan sinn
búskap þar. Þeim varð tólf barna
auðið og eru sex þeirra á lífi.
Utfór Guðrúnar fer fram frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þegar ég sest niður og skrifa
kveðjuorð til móður minnar koma
margar minningar í hugann. Þessi
yndislega kona lifði það að halda upp
á nítugasta og áttunda afmælisdag
sinn umvafin ættingjum. Efst ber þó
allar þær hannyrðir sem eftir hana
liggja en afköst hennar vora með
ólíkindum í þeim efnum og era ótald-
ir litlir fingur og fætur sem sokkam-
ir hennar góðu og vettlingar hafa
vermt. Fannst henni mjög miður
þegar hún gat ekki lengur pijónað.
Síðasta mánuð lá hún rúmföst
en alltaf var stutt í fallega brosið
hennar. Naut hún frábærrar um-
önnunar alls starfsfólks á sjúkra-
húsinu sem alltaf var
elskulegt við hana. Þá
ber að þakka bræðr-
um mínum og mág-
konum sem hún bjó
hjá áður en hún fór á
sjúkrahúsið og held ég
að á engan sé hallað
þó að Rannveigu
Snorradóttur, tengda-
dóttur hennar, séu
færðar sérstakar
þakkir fyrir hennar
frábæru umönnun og
elskulegheit.
Við hjónin, börnin
okkar og bamaböm
kveðjum hana með þakklæti og
virðingu.
Sigríður Sigurborg
Guðmundsdóttir.
Elsku amma mín. Nú ert þú
horfin á braut á vit ævintýranna
sem bíða okkar fyrir handan. Ég er
viss um að afi og synir þínir hafa
tekið vel á móti þér og hugur minn
segir mér að þér líði örugglega vel
þar sem þú ert. En samt er svo
skrýtið að við eigum ekki eftir að
hittast meir hérna megin, eigum
ekki eftir að spila meira. Ég þekki
ekki neina manneskju sem hefur
jafn gaman af að spila og þér þótti.
Ég er nú yngsta barnabamið þitt
og mínar helstu minningar um þig
tengjast spilunum, jólunum, sokk-
unum og vettlingunum sem þú
prjónaðir á mig og namminu í
skúffunni þinni. Alltaf lumaði
amma á nammi í skúffunni, ég man
ekki til þess að það hafi bragðist.
Svo varst þú svo stór hluti af jólun-
um hjá okkur því jóladagurinn var
mesti spiladagurinn á árinu og við
byrjuðum að spila fyrir hádegi og
alveg fram á kvöld. Þú sast alltaf á
þínum stað í þínum stól allan dag-
inn og spilaðir, en við hin þreytt-
umst og skiptum inn á annað slag-
ið. Svo tókum við nú hlé til að næra
okkur, en þú vildir helst ekki eyða
of miklum tíma í það svo við gætum
spilað meira. Það var nú líka svo
skrýtið að þú fékkst nánast alltaf
svo góð spil að maður var ávallt
feginn að lenda með þér í kana, því
undantekningarlítið lumaðir þú á
ásum og svoleiðis. Já, elsku amma
mín, ég dáist að því hvað þú varst
dugleg að spila á jólunum þrátt
fyrir háan aldur. Svo var Snorri
bróðir oft að stríða þér þegar við
voram að spila, en þú hlóst bara að
honum.
Já, það var alltaf stutt í brosið þitt
og hreinskilin varstu, þú mátt eiga
það. Ég minnist þess að nýlega
spurðirðu mig af hveiju í ósköpun-
um ég hefði látið skíra bamið mitt
Erík, og þegar ég sagði að það hefði
ég gert vegna þess að mér fannst
það fallegt nafn, fussaðir þú og þá
sagði ég þér að sumum hefði þótt
það skrýtið fyrst en svo hefði það
vanist. Én, nei, þú varst ekki á því
að það myndi venjast og sagðir mér
hreint og beint að þér fyndist þetta
ljótt nafn og hananú. „Átti ég að
skíra hann Jón, amma mín?“ spurði
ég þá. ,,Já, mildu frekar,“ var svarið
þitt. Ég var nú ekkert móðguð,
elsku amma mín, ég hafði bara gam-
an af þessu. En hann Erik Snær veit
að nú er langamma hjá Guði.
Ég þakka þér, elsku amma mín,
fyrir stundimar sem við áttum sam-
an. Minninguna um þig mun ég
varðveita í hjarta mínu um ókomnar
stundir.
Þín
Ema Jónsdóttir.