Morgunblaðið - 04.07.1999, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 4. JÚLÍ 1999 35
hann hefði það. Það er erfitt að
sætta sig við að svona ungur og
hraustur strákur sem átti svo bjarta
framtíð fyrir höndum sé kallaður á
brott svona snemma. En því fáum
við mennirnir ekki ráðið.
Elsku Guðný, Svavar, Kristín,
Hrefna, Baldi, Óskar, María, Reyn-
ir, Heiðdís og Hrefna amma, við
biðjum góðan guð að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg sem þið hafið
orðið fyrir.
Eiki, við þökkum þér fyrir allar
góðu stundimar sem við áttum með
þér. Þín verður sárt saknað.
Eyrún, Rúnar, Ingi
Þór og Þórdís.
Með þessum línum viljum við
systurnar kveðja Eirík Berg
frænda okkar með söknuði. Lífið
getur verið miskunnarlaust, en
aldrei héldum við að svona hart
gæti það orðið. Fallegur, góður og
skemmtilegur, hrifinn burt frá fjöl-
skyldu og unnustu, sem öll elskuðu
hann svo mikið.
En kannski vegna þess, hve hann
var einstakur, hefur verið þörf fyrir
hann á betri stað.
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær,
núna mátt þú höfði halla,
við herrans brjóst, er hvíldin vær.
I sölum himins sólin skín,
við sendum kveðju upp tii þín.
(HJ)
Elsku Eiríkur, Guð geymi þig.
Sigríður Björk og Kristín
Birna Halldórsdætur.
Sorg og myrkur umlykja mig
þennan örlagaríka morgun. Eiki er
látinn. Hversu vel ég man seinasta
skiptið sem ég sá hann. Hann og
Kristín Helga komu til mín í heim-
sókn á föstudagskvöldi þegar ég var
ein heima og við ætluðum að slappa
af og skemmta okkur saman, því
það var orðið ansi langt síðan höfð-
um komið svona saman. Hann Eiki
leit mjög vel út, hann gerði grín að
hárinu sínu og honum leið bara vel
enda alsæll með lífið þó að eitthvað
bjátaði á. Það var einn af kostum
Eika að geta litið á björtu hliðamar.
Það var ekkert of alvarlegt né eitt-
hvað alslæmt.
Ég minnist 10. bekkjar með hlý-
hug. Eiki var að sjálfsögðu á meðal
vinsælustu strákanna og þar af leið-
andi algjör töffari en undir töffara-
skapnum leyndist hlýr og góður
strákur. Hann var aldrei of mikill
töffari til að setjast niðui- og spjalla
við bekkjarfélaga sína. Eiríkur
Bergur Svavarsson, eða Eiki Beggi
Svabbi eins og við kölluðum hann í
10. bekk, var einnig mikill prakkari,
honum fannst ekkert skemmtilegra
en að koma mér í klandur með því
að tala við mig í tímum og þegar
kennarinn varð reiður horfði hann á
mig og sagði: „Jessie, ég sagði þér
að hætta trufla mig,“ og glotti.
Hann og Gulli sátu alltaf fyrir fram-
an eða aftan mig í skólanum og í
hverri viku hvarf strokleðrið mitt,
mig grunaði þá að sjálfsögðu alltaf
en þeir hjálpuðu mér alltaf að leita
og neituðu algerlega sökinni. Svo
seinasta kennsludaginn komu þeir
báðir með fullt pennaveski af
strokleðrum og spurðu: „Vantar þig
strokleður?" Þeir hlógu sig mátt-
lausa og minntu mig oft á hve mikil
ljóska ég hafði verið.
Eitt skipti kom Eiki til mín og
bað mig um ráð. „Hvernig veit ég
hvort ég sé hrifinn af stelpu eða
ekki?“ Eg brosti og sagði: „Þú veist
það bara.“ Og viti menn, nokkrum
dögum seinna voru hann og Kristín
Helga byrjuð saman, hann hafði átt-
að sig í hjarta sínu. Aldrei hafði ég
séð hann jafn ánægðan. Ég get ekki
byrjað að lýsa því hve mikið hann
elskaði hana, það var ekkert sem
hann hefði ekki gert fyrir. hana og
hún gerði hann svo ánægðan.
Þegar Eiki veiktist var hún alltaf
við hlið hans og studdi hann í gegn-
um allt, hún var hans hægri hönd
og ég vil þakka henni fyrir allt sem
hún gerði fyrir hann og fjölskyldu
hans; Kristín, þú átt heiður skilið.
Ég gæti haldið svona endalaust
áfram um hvað Eiki var nú frábær,
fyndinn og skemmtilegur en orð fá
því ekki lýst hve mikils virði hann
var heiminum og hve heimurinn er
fátækari án hans. En þeir bestu
deyja ungir er sagt og til að hjálpa
mér í gegnum þennan tíma þá verð
ég að reyna að trúa að Guð hafi
ætlað honum stærra hlutverk.
Ekki kemur mér það á óvart að
Guð tímdi ekki að hafa hann á jörð-
inni; hann vill hafa hann fyrir sjálf-
an sig.
Elsku Eiki minn, ég veit að þér
líður betm- og ert á betri stað og ég
mun aldrei geta fyrirgefið sjálfri
mér fyrir að hafa ekki heimsótt þig
en ég vil að þú vitir að þú varst
alltaf í huga mínum. Ég get ekki
þakkað þér nóg fyrir hversu mikil
áhrif þú hafðir á líf mitt, takk, elsku
vinur minn. Heimurinn mun sakna
þín óskaplega. Elsku Svavar, Guð-
ný, Hrefna, Óskar, Reynir, Heiðdís
og Kristín Helga og fjölskylda, það
er ekkert sem ég get sagt til að
draga úr kvöl ykkar en megi Guð
geyma ykkur og hjálpa ykkur í
gegnum þessa erfiðu daga framund-
an.
Þegar einhver deyr, breytist ský í engil,
og ílýgur upp til að segja Guði
að setja annað blóm á kodda.
Fugl kemur skilaboðunum aftur til heimsins
Og syngur hljóða bæn
sem fær regnið til að gráta.
Fólk hverfur en það fer í raun aldrei.
Andarnir þarna uppi setja sólina í rúmið,
vekja grasið og snúa jörðinni í hringi.
Stundum að degi til geturðu séð þá
dansa á skýjunum, þegar þeir eiga að vera
sofandi.
Þeir mála regnbogann og sólsetrið
og láta öldumar lemja að bjarginu.
Þeir skjóta hrapandi stjömum og hlusta
áóskir.
Og þegar þeir syngja söngva vindsms hvísla
þau til okkar,
ekki sakna mín of mikið,
útsýnið er frábært og ég hef það fínt.
(Ashley, þýð. J.LA.)
Þín vinkona,
Jessica L. Andrésdóttir.
Við viljum minnast fyrrverandi
bekkjarfélaga okkar og vinar með
fáeinum orðum.
Þegar við fréttum af andláti þínu,
Eiki, var okkur illa brugðið. Því
þrátt fyrir þín erfiðu veikindi vild-
um við ekki trúa því að þú myndir
yfirgefa okkur svo fljótt.
Við eigum aldrei eftir að gleyma
fjörugum og viðburðaríkum vetri
sem við áttum saman í 10. bekk í
Langholtsskóla. Þú varst vinalegur
og vildir öllum vel. Alltaf var gaman
að vera nálægt þér því þú komst öll-
um í gott skap með skemmtilegum
uppátækjum. Þrátt fyrir að leiðir
skildu eftir 10. bekk og samveru-
stundirnar yrðu færri misstum við
aldrei sjónar hvert af öðru. Alltaf
var gaman að hitta þig, því aldei
varstu það upptekinn að ekki gæfist
tími fyrir skemmtilegt spjall.
Þótt söknuður okkar sé mikill er
hann þó mestur hjá fjölskyldu þinni
og kærustunni, henni Kristínu, og
við sendum þeim samúðarkveðjur.
Eiki okkar, takk fyrir að fá að
kynnast þér
Fyrir hönd bekkjarfélaga í 10,-
F.O.,
Kristjana Björk, Bjarni Þór,
Eva Hrönn, Stefán Svan.
Ástlaus erum við dauðleg,
ódauðleg þegar við elskum.
(Karl Jaspers)
Sumarið kemur, þú ferð.
Lífið kviknar, lífið deyr.
Ég veit að þú ert kominn á betri
stað og að þér líður vel.
Ég held að til þess að komast
þangað verði maður að vera ákveðn-
um kostum gæddur s.s. sjálfstjóm
og gæsku.
Suma tekur þetta langan tíma að
temja sér en aðra ekki.
Það hlýtur að vera mikilvægt
verkefnið sem bíður þín fyrst að þú
varst tekinn svona fljótt frá okkur.
Elsku vinur minn, ég kveð þig
með söknuði, minning þín mun lifa
með mér.
Elsku Svavar, Guðný, Kristín og
fjölskylda, megi Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Eg hugsa til ykkar.
Mig langar að enda þetta á
nokkrum fallegum og hug-
hreystandi orðum:
„Þó ég sé látinn harmið mig ekki
með tárum. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi eða ótta. Ég er svo
nærri að hvert tár snertir mig og
kvelur þó látinn mig haldið.
En þegar þér hlæið og syngið
með glöðum hug lyftist sál mín upp
á móti til ljóssins. Verið glöð og
þakklát fyrir það sem lífið gefur og
ég, þó látinn sé, tek þátt í gleði ykk-
ar í lífinu.“ (Höf. ókunnur.)
Þín vinkona
Vilborg Jónsdóttir.
Að kveðja vin sinn í hinsta sinn er
erfitt. Það er eins og vondur draum-
ur, sem maður getur ekki vaknað
upp af. Allt er svo óraunverulegt, en
samt er verulekinn svona bitur og
kaldur.
Það er erfitt að hugsa til þess að í
framtíðinni verði Eiki ekki lengur
með okkur. Við Eiki vorum vinir frá
því við fluttum til Reykjavíkur fyrir
átta ái'um. Við vorum saman í skóla,
við lékum okkur saman, rifumst
stundum dálítið, en alltaf skildum
við sem vinir og betri vin en Eika
var ekki hægt að eignast. Minning-
amar eru margar um allt sem við
brölluðum saman. Allar góðu stund-
irnar sem nú heyra fortíðinni til
verða til þess að ylja okkur um alla
framtíð. Við þökkum Eika fyiir
samveruna, en við munum alltaf
sakna hans, hann verður aldrei
glejnmdur.
Élsku Kristín, Guðný, Svavar,
systkini og fjölskylda, við vottum
ykkur innilegustu samúð og þökk-
um ykkur fyrir að hafa fengið að
fylgjast með allt til enda. Megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
F.h. vinahópsins,
Hannes og Hallur.
Á Laugarásveginum var alltaf líf
og fjör og þar hittumst við
frændsystkinin á sunnudögum hjá
ömmu og afa. Þaðan á ég margai’
góðar minningar sem nú er sælt að
minnast. Ymsir leiðangrar voru
famir út í móa eða til bóndans og að
sjálfsögðu var Eiki með í för. Eiki
litli var alltaf svo glaður og hress
pjakkur. Ég man ekki hve lengi við
systkinin vorum að reyna að kenna
honum að segja S. Aldrei tókst það
og er ég því mjög fegin, það varð
eitt af hans persónueinkennum,
hans yndislegi framburður.
Það var svo fyrir tæplega ári sem
þú veiktist, Eiki minn. Eg vildi að
ég hefði getað átt meiri þátt í bar-
áttu þinni. Ég man þegar ég hitti
þig og Kristínu í strætó og við vor-
um að tala um veikindi þín. Þú tókst
þessu öllu með stakri ró og því gat
ég ekki annað en gert hið sama. Svo
um leið og ég steig út úr strætó
opnuðust allar flóðgáttir og ég hljóp
grátandi heim. Ég var svo stolt af
þér. Þú varst svo sterkur og stund-
um þegar ég hitti þig óskaði ég þess
að þú værir ekki svona hreinskilinn.
Kannski var gangur þinn orðinn svo
þungur að þú þráðir heitast vorið.
En vqrið kom og veislu hélt ég
heima. Ég vonaði heitast af öllu að
þú kæmir og ég, þú og Hrefna
myndum stinga af í smá tíma og
gera góðlátlegt grín af ættingjum
okkar eins og við höfðum oft gert á
fjölskyldusamkomum. En vegna
veikinda þinna komstu ekki og því
varð ekkert úr þessari von minni.
Nú hefur vorað hjá þér, elsku
frændi minn. Minnningar mínar um
þig eru nú gulls ígildi og finnst mér
tilvalið að enda þessa grein með
orðum formóður okkar.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldreiskaléggleymaþér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Sorgir okkar eru nú þungar sem
blý og vona ég að guð hjálpi fjöl-
skyldu hans og öllum þeim sem
minnast Eiríks Bergs.
Þín frænka,
Kristín.
FANNY
EGILSON
+ Fanný Jónsdótt-
ir Egilson fædd-
ist á Sauðárkóki 30.
apríl 1901. Hún lést
á Landakoti 25. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Jón
Á. Egilson, f. 7. sept.
1865, d. 16. júlí 1931,
og Guðrún Ragn-
heiður Benedikts-
dóttir Blöndal, f. 1.
mars 1865, d. 18. maí
1949. Systkini
Fannýjar voru Þor-
valdur J. Egilson, f.
13. júní 1897, d. 6.
feb. 1971, Margrét Arndís J. Egil-
son, f. 20. jan. 1899, d. 4. jan.
1967, og Benedikt Gísli Blöndal,
f. 15. jan. 1906, d. 16. feb. 1916.
Hinn 4. janúar 1930 giftist
Fanný Högna Halldórssyni, f. 24.
Löng ævi þarf ekki að vera við-
burðarík, en þeir sem hafa lifað
mestalla þessa öld hafa séð og
kynnst miklum breytingum. Tvær
heimsstyrjaldir, fullveldi 1918 og
lýðveldisstofnun 1944. Ör og bylt-
ingarkennd þróun hefur orðið á öll-
um sviðum mannlegs lífs á þessari
öld. Hún Fanný frænka mín hafði
upplifað þessar miklu breytingar og
kom það oft fram þegar málin voru
rædd. Hún var á unglingsaldri þeg-
ar sá mikli áfangi náðist að Island
varð fullvalda ríki og hún var á
besta aldri þegar lýðveldið var
stofnað. Hún hafði því frá mörgu að
segja. Hún ólst upp í foreldrahúsum
og bjuggu þau í Olafsvík, Stykkis-
hólmi og í Reykjavík. í Reykjavík
varð fjölskyldan fyrir því óláni að
heimili þeirra varð eldsvoða að
bráð, en innbúið bjargaðist að
mestu. Lítill hundur úr bleiku gleri
fannst í rústunum og dettur mér
alltaf í hug frásögnin af brunanum
þegar ég sé hann.
Högni og hún byggðu sér hús
inni á Langholtinu í Reykjavík sem
er í beinu framhaldi af Kleppsholt-
inu og stofnuðu þar óðalsjörð upp
úr 1930. Þau nefndu býlið Vík.
Þetta varð síðar Langholtsvegur
145. Búskap stunduðu þau fram
undir 1960 en þá hafði byggðin
þrengt svo að þeim að þau urðu að
láta af honum. Það má til gamans
geta þess að frændfólk okkar sem
átti heima á Laugavegi 71 var tekið
í sveit inni í Vík, sem sagt inni á
Langholtsvegi. Húsið sem þau
byggðu var gert af mikilli framsýni
og eins voru þau stórhuga í garð-
rækt eins og garðurinn við Lang-
holtsveginn ber gott vitni um. Þau
gerðu fallega laut fram af svölum
íbúðarhússins og minnast margir
gleðistunda í því umhverfi. Þessi
fagra umgerð um íbúðarhúsið pass-
aði sérstaklega vel við hið fagra og
fínlega heimili sem Fanný og Högni
höfðu skapað sér.
Einkabarn Fannýjar og Högna
giftist Charles Ansiau, en hann er
Belgi að upruna en fæddur i Am-
sterdam. Þau stofnuðu heimili í
Brussel og hafa búið þar síðan.
Vegna búsetu dótturinnar voru
farnar margar ferðir til Belgíu og
dvalið þar í lengri eða skemmri
tima. Þá ferðuðust Fanný og Högni
oft með dóttur sinni og tengdasyni
til Miðjarðarhafsins og sigldu þar
um á snekkju og heimsóttu ýmis
lönd. Eftir þessar ferðir var frá
mörgu að segja, sérkennilegu
landslagi, margbreytilegum bú-
skap, fallegum og jafnvel furðuleg-
um gróðri og skrítnum siðum ann-
arra þjóða. Þrátt fyrir að himinn og
haf skildu að Belgíu og ísland var
allra bragða beitt til að halda góðu
sambandi við frændfólkið í Belgíu.
Þetta varð auðveldara þegai- árin
ágúst 1896, d. 28. >
desember 1984. Þau
eiga eina dóttur,
Guðrúnu Rögnu, f.
13. mars 1932. Hún
giftist 18. maí 1953
Charles Ansiau og
hafa þau búið í Brus-
sel. Þau eiga þrjár
dætur: Christine
Fannýju, f. 27. maí
1954, Catherine, f. 6.
des. 1957, og Chan-
tal, f. 4. mars 1967.
Synir Christine og
Denis Asselberghs
manns hennar eru:
Arthur, f. 1. júm 1991, og Charles
Alexandre, f. 8. des. 1993.
Utför Fannýjar fer fram frá
Fríkirkjunni á morgun, mánu-
daginn 5. júlí, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
liðu með bættum flugsamgöngum
og annarri tækni.
Mjög náið samband var milli
móður minnar Erlu og Fannýjar
föðursystur hennar. Móðir mín var í
heimili hjá Fannýju og Högna með
ömmu sinni Guðrúnu Blöndal. Síð-
an þegar foreldrar mínir stofnuðu
heimili bjó fjölskyldan í kjallaran-_
um á Langholtsvegi 145 eða allt þar
til þau byggðu hús ásamt öðrum í
Goðheimum 18. Þau byggðu síðan
hús við hliðina á Vík við Langholts-
veg og stendur það hús við Bai-ða-
vog.
Af þessu sem hér hefur verið rak-
ið er ekki skrítið þótt ég hafi litið á
Fannýju og Högna sem ömmu og
afa og þær Guðrúnu og móður mína
sem systur. Högni sagði líka á góð-
um stundum: „Þú fæddist í rúminu
mínu, góurinn."
Vegna búsetu einkadótturinnar í
fjarlægu landi kom það í hlut móður
minnar að annast um Fannýju þeg-
ar aldurinn færðist yfir og eftir að
hún fór á Landakot. Móður minni
var mjög umhugað um líðan frænku
sinnar og fór margar ferðir á
Landakot og dvaldi þá oft löngum
stundum hjá henni og er hér með
komið á framfæri kæru þakklæti til
starfsfólks á deild K2 á Landakoti
fyrir góða umönnun og nærgætni.
Fanný frænka mín var fremur
lagvaxin, en hún var fríð sýnum og
alltaf vel til höfð og lagði mikið upp
úr því að vera vel klædd svo lengi
sem hún hafði andlegt þrek til. Það
vita víst ekki aðrir en þeir sem
þekktu vel til að Fanný gekk aldrei
heil til skógar. Hún bæði veiktist og
slasaðist á baki þegar hún var barn
að aldri og gekk alltaf í stuðnings-
belti upp frá því, þannig að lífið var
ef til vill ekki alltaf sá dans á rósum
hjá henni sem öðrum sýndist. Hún
var fáskiptin við ókunnuga, en því
opnari og notalegri við þá sem
stóðu henni næst. Hún var sæmi-
léga ættfróð, þótt hún stæði systur
sinni Margréti ekki á sporði hvað
það varðar.
Frænka mín, margs er að minn-
í ast nú þegar litið er yfir farinn veg
og vil ég að lokum minnast sérstak-
lega á gleði þína yfir fögru umhverfi
Borgarness og nærsveita þegar þú
heimsóttir mig og fjölskyldu fyrir ‘
fjórum árum. Gleði þln var svo inni-
leg að hún varpaði enn meiri Ijóma
á þó undurfagurt landslagið.
Minningabrotin hafa hrannast
upp í huganum síðustu dægrin, nú
þegar komið er að leiðarlokum.
Fjölskylda mín og foreldrar mín-
ir sameinast nú Guðrúnu og
Charles, dætrum þeirra, tengdasyni
og barnabörnum í þakklæti fyrir
sameiginlegar stundii’ í blíðu og
stríðu og hljóðri bæn í fullvissu um
að þú munir ganga á guðsvegum.
Stefán Skarphéðinsson. f
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1116, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.