Morgunblaðið - 06.07.1999, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚLÍ 1999 47
sem mátti ekkert aumt sjá og vildi
hvers manns vandræði leysa. Dísir
eignuðust þau tvær, Hildi (1936) og
Jódísi (1942). Hjónaband Villa og
Gunnu var skemmtilega ástríkt og
ferðir tíðar austur í Laugardal í
sumarhreiðrið þar sem Villi gat
loksins setið einn að Gunnu sinni.
Áfallið var þungt þegar hann veikt-
ist og dó rétt sextugur sumai-ið 72.
Og í kjölfarið kom annað reiðarslag
tveimur árum síðar þegar eldri dótt-
urinni, Hildi, var svipt brott, aðeins
36 ára gamalli og lét eftir sig eigin-
mann og þrjú börn, það yngsta eins
og hálfs árs. Gunna tók áföllunum af
stöku æðruleysi og lagði nú allt
kapp á að ganga dótturbörnum sín-
um í móðurstað. Um þetta leyti var
hún flutt til yngri dóttur sinnar, Jó-
dísar, og deildi húsi með hennar
fjölskyldu upp frá því, fyrst á
Sunnuflöt og síðustu árin við Bjark-
argötu hér í borg.
Þær systur lifðu allar menn sína
og má segja að lokakaflinn í tón-
verkinu hafi með vissum hætti end-
urtekið upphafið, að viðbættu öllu
því fjörugóssi sem lífið hafði skilað.
Þær voru aufúsugestir í öllum boð-
um, ævinlega mættar til að sam-
gleðjast og samfagna í sístækkandi
hópi afkomenda. Stundum heyrir
maður talað um einsemd aldraðra
sem sitji yfirgefnir á ævikvöldi. I
Gunnu dæmi var því öfugt farið,
álitamál hvort það flokkaðist ekki
undir slæma meðferð á eldri konu
að þræla henni út í öllum þessum
boðum. Það þurfti að bóka hana
fram í tímann ef maður ætlaði að fá
hana í graut eða annan fjölskyldu-
fagnað. Sem betur fer var hún ak-
andi fram undir það síðasta og gat
skotist á milli heimilanna.
Hún hafði aldrei neitt „starf1 á
hendi sem svo er kallað og sat áreið-
anlega aldrei í neinni nefnd. Hún
bara var. Því þótt nefndir og störf
eigi áreiðanlega fullan rétt á sér, þá
skulum við ekki gleyma orðunum
góðu um að „eitt sé nauðsynlegt“.
Þar stóð Gunna vaktina. Og Kristi
verður líka tíðrætt um uppskeru og
sáningu, meðal annars talar hann
um mustarðskornið sem er hverju
sáðkorni smærra en verður að lim-
fögru tré og „fuglar himinsins koma
og hreiðra sig í greinum þess.“ Upp-
skera Gunnu var vissulega ríkuleg
og þeii’ voru margir fuglarnir sem
hreiðruðu sig í hennar tré.
Og nú þegar hún er kvödd fyllast
hjörtun af þakklæti og hugirnir af
gleði. Og söngui'inn í trénu mun
óma lengi enn.
Pétur Gunnarsson.
Hlýja, mýkt og ástúð eru orðin
sem koma fyrst upp í hugann þegar
við hugsum um ömmu Gu. Hún var
mjúk hvernig sem á hana var litið.
Persónuleikinn var mjúkur sem
kom fram í óvenjulega jákvæðri
framkomu og frá henni streymdi
einstök hlýja og alltumvefjandi ást-
úð. En amma Gu var líka mjúk í
bókstaflegri merkingu því hún var
alla tíð svolítið þybbin. Hún var í
megrun eins lengi og við munum og
gerði óspart grín að sjálfri sér í
þeirri baráttu. Hún skóf til dæmis
alltaf glassúrinn af vínarbrauðinu
en gat síðan aldrei látið vera að
borða hann á eftir.
Hún amma Gu var reyndar ekki
amma okkar heldur var hún tví-
burasystir mömmu og þær voru
giftar bræðrum. Systurnar áttu því
ýmislegt sameiginlegt, bjuggu
lengst af í sama húsi og svo áttu
þær okkur börnin sjö. Mamma
fæddi fimm og Gu tvö en það skipti
eiginlega ekki máli. Við efuðumst
aldrei um að Gu hefði vaðið eld fyr-
ir okkur alveg eins og dætur sínar
tvær. Og ástin var gagnkvæm. Þeg-
ar við eignuðumst svo börn varð Gu
auðvitað amma Gu alveg eins og
mamma varð amma Sigga. Við ól-
umst upp í húsinu við Oldugötuna
sem afi og amma byggðu og það
var nógu stórt til að rúma börnin
þeirra fjögur, mömmu, Gu, Mundu
og Einar, og fjölskyldur þeirra
allra en samtals urðu barnabörnin
fjórtán. Þar bjuggu allir saman á
fjórum hæðum og í minningunni
var húsið ein stór íbúð þar sem dyr
voru aldrei lokaðar. Munda og
Gunnar bjuggu efst með börnin sín
sjö, amma, afi og Einar á þriðju
hæðinni, mamma og pabbi og við
öll á þeirri annarri og Gu og Villi
með dætur sínar tvær á jarðhæð-
inni. Þar sem Gu og Villi bjuggu
neðst var Gu alltaf fyrst út ef eitt-
hvert okkar kom grátandi heim og
faðmurinn hennar var svo hlýr og
mjúkur þegar hún kom hlaupandi
út til að hugga. Svo komu mamma
eða Munda á harðakani niður stig-
ann og þá var hægt að fá annan
skammt af vorkunnsemi og faðm-
lögum.
Samband systranna, Gu, Mundu
og mömmu var einstaklega náið og
fallegt. Þær voru yfirleitt kallaðar
tvíburasysturnar þrjár því þær voru
alltaf saman. Og aldrei skorti um-
ræðuefni og mikið rosalega var
alltaf hlegið. Þótt þær væru mjög
ólíkar manneskjur, Gu hlédrægust,
kepptust þær um að hafa orðið þeg-
ar þær voru saman og gleymdu
gjarnan stað og stund. Stundum
hefur verið rifjuð upp sagan af því
þegar þær voru á spjalli í strætis-
vagni sem stöðvaðist án þess að þær
tækju eftir því. Allt í einu sá ein
þeirra hvar bílstjórinn stóð í öngum
sínum fyrir utan og reyndi að ná at-
hygli þeirra með bendingum og
handapati. Kviknað hafði í vagnin-
um og allir löngu famir út en þær
héldu áfram að spjalla. Þann daginn
höfðu þær sennilega hist í morgun-
kaffi, aftur eftir hádegið og áttu svo
auðvitað erindi saman eitthvert út í
bæ síðdegis.
En nábýlið var ekki bara á Öldu-
götunni því pabbi og Villi tóku sig til
fyrir fimmtíu árum og keyptu lítinn,
25 fermetra sumarbústað við Laug-
arvatn. Þar dvöldu mamma og Gu
með okkur öll sumur og pabbi og
Villi komu um helgar. Það er erfitt
að ímynda sér hvernig þetta var
hægt í svona litlu plássi og svo kom
Munda stundum í heimsókn með
nokkur böm með sér. Það var eins
gott að það rigndi aldrei í þá daga.
Við minnumst þess að minnsta kosti
ekki.
Þegar við bömin í húsinu við
Öldugötuna voram orðin fjórtán
vora þrengslin orðin töluverð og
foreldrar okkar urðu fyrstir til að
flytja í burtu með okkur fimm. Það
var átak fyrir móður okkar að flytja
frá systkinum sínum og móður en
þær systurnar vora þá orðnar 42
ára gamlar. Gu og Villi fluttu
nokkram áram síðar í Gai’ðabæ en
það breytti engu um samband systr-
anna. Þær töluðust þá bara við í
síma og hittust alltaf þegar þær
gátu. Síðari árin, eftir að mamma
varð ein, kom Gu alltaf til hennar á
fimmtudögum og var fram á sunnu-
dag og var með í „grjónagrautnum"
sem var haldinn á hverjum laugar-
degi í Sigtúninu en það var hefð frá
Öldugötunni. Og þegar móðir okkar
veiktist og eins þegar hún slasaðist
illa flutti Gu alveg inn til hennar og
hugsaði um hana eins lengi og
þurfti.
Náið samband systranna hefur
kennt okkur öllum hvers virði ást-
vinasambönd era. Þegar sorgin
knúði dyi’a voru þær björgunar-
hringurinn hver fyrir aðra sem
alltaf var tU staðar. Amma Gu missti
mikið á langri ævi. Villi lést fyrir 28
áram en hjónaband hans og Gu var
fallegasta samband hjóna sem hægt
er að hugsa sér. Ast þeirra og gagn-
kvæm virðing fór ekki fram hjá
neinum og alltaf var stutt í kímnina
á mUli þeirra.
Dóttir þeirra, Hildur, lést korn-
ung frá þremur ungum bömum að-
eins tveimur árum eftir að faðir
hennar dó. Missirinn var óumræði-
lega sár fyrir ömmu Gu en hún átti
Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tilefni.
Gjafavörur.
v Qraníf
' HELLUHRAUN 14
220 HAFNARFJÖRÐUR
HEIMASÍÐA: www.granit.is SÍMI: 565 2707 FAX: 565 2629
LEGSTEINAR
Guðmundur Jónsson
E 16.5 1807
D. 12.4 1885
Minningin lifir
stóran hóp ástvina sem gættu henn-
ar og áttu auðvelt með að endur-
gjalda hlýjuna þegar hún þurfti á
henni að halda. Siðan hefur Gu
misst bróður og tvær systur en
þrátt fyrir alla þessa sorg varð
aldrei vart við biturleika í fari henn-
ar. Heilbrigð skynsemi hennar og
jákvætt viðhorf til lífsins og tilver-
unnar hjálpaði henni án efa til að að
komast yfir mestu sorgina. Eftir lát
Hildar tók amma Gu að sér að gæta
þriggja ungra barna hennar og Sig-
urðar Þórðarsonar. í því fólst hugg-
un fyrir hana sjálfa og um leið var
hún Sigurði og börnunum styrkur
sem var ómetanlegur á erfiðum
tíma og þau koma vafalaust til með
að búa að því alla tíð.
Um það leyti sem Villi dó flutti
Gu til yngri dóttur sinnar, Jódísar,
og bjó hjá henni, Jóni og strákunum
þeirra þremur alla tíð síðan. Sú
sambúð var einstök. Tvisvar sinnum
hefur Jón útbúið íbúð fyrir tengda-
móður sína í kjallaranum því aldrei
kom til að Gu flytti ekki með þeim
þegar hann og Jódís skiptu um hús-
næði. Það segir sína sögu um þau öll
og fallegt samband þeirra.
Það var ömmu Gu líkt að leyfa
okkur að venjast tilhugsuninni um
að nú væri hún að fara frá okkur
fyrir fullt og allt. Hún varð alvar-
lega veik í febrúar sl. en náði sér
nokkuð. Eftir það vissum við öll að
kveðjustundin nálgaðist hratt. Þessi
tími var henni erfiður því hún var
aldrei útskrifuð af spítalanum aftur
og það var svo sem ekki um framför
að ræða heldur alltaf svolitla aftur-
för. Ef hún var spurð hvernig henni
liði var svarið: „Ég hef það svo
prýðilegt; svolítið þreytt en annars
er allt í lagi með mig,“ og hún hafði
alltaf mestar áhyggjur ef hún hélt
hún væri að íþyngja öðram. Maður
gat þvi aldrei verið viss um að hún
segði satt þegar hún var spurð um
eigin líðan.
Með ömmu Gu er horfinn síðasti .
hlekkurinn við fortíðina í stórfjöl- *"
skyldunni. Þar með er öll sú kynslóð
búin að kveðja og óhjákvæmilega
verða nú nokkur kaflaskil. Vonandi
beram við gæfu til að rækta okkar
sambönd eins og amma Gu og allir
hinir kenndu okkur. Við munum
halda áfram að hittast í gijónó á
laugardögum og rifja upp minning-
arnar um elskulega frænku sem vai’
svo hlý og mjúk.
Takk fyrir allt, elsku amma Gu.
Þorgeir, Eyþór, Hildur,
Hilmar og Sólveig.
Elsku amma langa. Nú ertu
komin til afa Villa, ömmu Hildar,
systra þinna og annarra sem þér
þótti vænt um. Það er öragglega
mjög gaman hjá ykkur öllum en
samt sakna ég þín svo mikið. Þú
varst alltaf svo góð við mig, passað-
ir mig oft og varst alltaf svo blíð og
aldrei reið. Einu sinni varstu að
passa okkur Hildi systur mína og
ég læsti ykkur úti og þú varst svo
hrædd um að ég færi mér að voða
en þú skammaðir mig aldrei. Ég
man öll skrýtnu orðin sem þú not-
aðir. Þú sagir svo oft: „Mikið lif-
andis skelfing.“ En elsku amma,
við eigum eftir að hittast seinna hjá v
guði.
Takk fyrir allt, elsku amma mín.
Lárus Gauti Georgsson.
• Fleiri minningargreinar um
Guðrúnu Þorgeirsdóttur biða birt-
ingar og munu birtast i blaðinu
næstu daga.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SVEINBJÖRN ANTON JÓNSSON,
Steinahlíð 3E,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
þriðjudaginn 29. júní, verður jarðsunginn í dag
þriðjudaginn 6. júlí kl. 13.30, frá Akureyrar-
kirkju.
Erla Einarsdóttir,
Jón Sveinbjörnsson, Heiða Grétarsdóttir,
Einar Sveinbjörnsson, Þórey Sveinsdóttir,
Sigurlaug Sveinbjörnsdóttir, Sverrir Sveinsson,
Sveinbjörn Sveinbjörnsson,
Elsa Birna Sveinbjörnsdóttir,
Bjarni Sveinbjörnsson, Halla Kr. Halldórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn. <
+
Hjartkær bróðir okkar og mágur,
ÁRNI SIGURJÓNSSON
bankafulltrúi,
Laugarásvegi 1,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur föstudaginn
2. júlí.
Þorbjörg Sigurjónsdóttir, Friðrik Vigfússon,
Jóna Sigurjónsdóttir,
Svanlaug Sigurjónsdóttir, Heiðar Haraldsson,
Vilborg Jóhannesdóttir.
+
Alúðar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdadóttur, systur og
mágkonu,
RÖGNU ÞÓRUNNAR STEFÁNSDÓTTUR,
Hálsaseli 38,
Jón S. Guðmundsson,
Guðrún Jónsdóttir, Helga Kristín Jónsdóttir,
Ingveldur Gísladóttir,
Kristín S. Kvaran, Einar B. Kvaran.