Morgunblaðið - 09.07.1999, Blaðsíða 48

^8 FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Móðursystir okkar,
ÞÓRHILDUR SIGURÐARDÓTTIR,
Hátúni 10a,
Reykjavfk,
er látin. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látinu.
Brynja D. Runólfsdóttir,
Jón H. Runólfsson,
Gunnar Runólfsson.
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR Þ. JOHNSON,
Sóltúni 28,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
mánudaginn 12. júlí kl. 10.30.
Jóhanna Þ. Matthíasdóttir,
Margrét Shimko,
Þorsteinn Ó. Johnson, Arndís Björnsdóttir,
Kristinn Óskarsson, Kristín M. Indriðadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
rsíj
Eiginmaður minn,
BJÖRN ÞORSTEINSSON,
Snartarstöðum,
Lundarreykjadal,
er lést á heimili sínu fimmtudaginn 1. júlí, verður
jarðsunginn frá Lundarkirkju laugardaginn 10. júlí
kl. 13.30.
•M- Guðrún Hannesdóttir,
börn, tengdadóttir og barnabörn.
Alúðar þakkir til allra sem sýndu okkur hlýhug og
samúð við andlát og útför eiginkonu minnar,
móður okkar, tengdadóttur, systur og
mágkonu,
RÖGNU ÞÓRUNNAR STEFÁNSDÓTTUR,
Hálsaseli 38,
Jón S. Guðmundsson,
Guðrún Jónsdóttir, Helga Kristín Jónsdóttir,
Ingveldur Gísladóttir,
Kristín S. Kvaran, Einar B. Kvaran.
+
Hugheilar þakkir til allra sem sýndu okkur
hlýhug vegna andláts og útfarar systur okkar
og frænku,
JÚLÍÖNU EINARSDÓTTUR
kjólasaumsmeistara.

Indriði Einarsson, Haraldur Einarsson,
Arndís Einarsdóttir, Finnbogi Einarsson
og systkinabörn.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför dóttur
okkar, systur og barnabarns,
BENEDIKTU ÓLAFSDÓTTUR,
Dvergaborgum 5.
Ólafur Benediktsson, Móeiður Jónsdóttir,
Jón Ingi Ólafsson,
Kristín Ósk Ólafsdóttir,
Óli Ben Ólafsson,
Ingigerður Eiríksdóttir, Jón Ingvarsson.
JÓHANN
STEINASON
+ Jóhann Steina-
son fæddist á
Narfastöðum í
Melasveit í Borgar-
fjarðarsýslu 20.
október 1912. Hann
lést í Hjúkrunar-
heimilinu Skógabæ
5. júlí siðastliðinn.
Jóhann var sonur
hjónanna Steina
Björns Arnórssonar
bónda þar, f. 8.
ágúst 1862, d. 11.
ágúst 1952 og
Steinunnar Sigurð-
ardóttur, f. 2. ágúst
1865, d. 20. október 1955. Jó-
hann var yngstur 12 systkina
sem með andláti hans eru öil
látin. Systkini hans voru: 1)
Arnbjörg, f. 15.5. 1889, d. 14.2.
1979, 2) Pálína, f. 24.2. 1891, d.
21.8. 1960, 3) Lijja Guðrún, f.
15.3. 1892, d. 21. 6. 1917, 4)
Efemía, f. 22.1. 1894, d. 29.5.
1894, 5) Efemía, f.
25.3. 1895, d. 10.4.
1973, 6) Arnór, f.
17.12. 1897, d. 23.1.
1988, 7) Hans, f. 10.4.
1900, d. 22.5. 1985, 8)
Þóra, f. 5.8. 1902, d.
27.3. 1998, 9) Ólafía
Ester, f. 21.1. 1905, d.
17.4. 1995, 10) Þor-
valdur, f. 6.4. 1907 d.
15.1. 1973, 11) Jó-
hanna, f. 27.5. 1909,
d. 27.12. 1910.
Jóhann kvæntist
11. júní 1949 Maríu
Sigríði Finsen, f. 25.
október 1916. Foreldrar hennar
voru Carl Finsen forstjöri í
Reylyavík, f. 10.7. 1879, d. 8.11.
1955 og Guðrún Aðalsteinsdóttir,
f. 8.6. 1995, d. 25.2. 1959. María
og Jóhann eignuðust fjögur
börn: 1) Karl Finsen lögfræðing-
ur, f. 19. apríl 1950 kvæntur
Bergljótu Aradóttur kennara, f.
Tengdafaðir minn, Jóhann
Steinason, er látinn á 87. aldursári.
Undanfarin ár átti Jóhann við van-
heilsu að stríða, en hann var lög-
maður og stundaði lögmannsstörf
allt til ársins 1994 eða á meðan
heilsan leyfði. Hann hélt þó þokka-
legri heilsu fram á sl. haust er
hann varð fyrir áfóllum. Hann
fékk þó nokkum bata, en nú í vor
hrakaði honum aftur og þar sem
hann var ekki fær um að dvelja
lengur heima hjá sér fékk hann
inni á hjúkrunarheimilinu Skógar-
bæ í lok maí þar sem hann andað-
ist aðfaranótt sl. mánudags. Þrátt
fyrir veikindi sín kvartaði hann
aldrei og hann hélt andlegri reisn
allt til loka.
Jóhann var kominn hátt á sjö-
tugsaldur er ég kom inn í fjöl-
skylduna. Hann tók strax vel á
móti mér með þeirri alúð, góð-
mennsku, örlæti og umburðarlyndi
sem einkenndi hann jafnan.
Honum var mjög annt um fjöl-
skyldu sína og velferð hennar.
Enda þótt hann og tengdamóðir
mín, María, hafi á margan hátt
verið ólík, ríkti jafnræði með þeim
og hann kom fram við hana jafnan
af ást og virðingu. í veikindum Jó-
hanns sýndi tengdamóðir mín hon-
um mikla umhyggju og alúð og er
missir hennar mikill.
Alla tíð hafði Jóhann mikinn
áhuga á þjóðmálum og hélst áhugi
hans í þeim efnum til æviloka. Jó-
hann var mikill bókamaður og
enda þótt sjónin væri farin að gefa
sig í lokin aftraði það ekki honum
frá lestri bóka og blaða. Hann var
mikill grúskari og kunni skil á hin-
um ólíklegustu efnum, einkum á
sviði ættfræði og sögu. Hann hafði
yndi af því að ferðast um landið og
hann var gjörkunnugur í hinum
ýmsu landshlutum og það var
ótrúlegt hve mikið hann vissi um
einstaka staði, sögu þeirra, íbúa og
ættir. Mér er í fersku minni þegar
hann rakti ættir okkar saman í 5.
og 6. lið strax og hann vissi hverra
manna ég var. Enda þótt vinnu-
staður hans hafi lengst af verið í
Reykjavík var hann úr sveit og
hann hafði ávallt mjög sterkar
taugar þangað, einkum til æsku-
stöðva sinna í Melasveit.
Jóhann var maður hægur og
dagfarsprúður en þó ákveðinn og
fylginn sér ef með þurfti, jafnvel
þrjóskur og skapmaður gat hann
orðið. Hann gat greint á við mann,
en alltaf byggðist afstaða hans á
sanngimi og réttsýni. Hann var
mjög frændrækinn og ekki mátti
hann heyra styggðarorð um ætt-
ingja sína eða vini öðru vísi en
hann snérist þeim til varnar. Hann
var samt maður sáttar og friðar.
Það var honum mikið gleðiefni í
byrjun júnímánaðar að koma heim
til sín af hjúkrunarheimilinu þar
sem haldin var í senn veisla í til-
efni gullbrúðkaups hans og
tengdamóður minnar og svo stúd-
entsprófs sonarsonarins Ara. A
myndum sem teknar voru af hon-
um á þessum degi sést hann ljóma
af ánægju en jafnframt má þar
greina trega eins og honum hefði
verið Ijósara en öllum öðrum
hversu stutt væri í lokin hjá hon-
um.
Eg vil að lokum þakka elskuleg-
um tengdaföður mínum fyrir alla
þá vinsemd og hlýju sem hann
jafnan sýndi mér og mínum. Það
verður tómlegt að koma á Greni-
melinn þar sem hann er ekki leng-
ur til staðar að taka á móti okkur
með sínu brosi sem geislaði af
gleði og góðmennsku.
Blessuð sé minning Jóhanns
Steinasonar.
Bergljót Aradóttir.
„Taka lýsi eða tala dönsku“ var
ráð afa Jóhanns í átökum lífsins,
sorgum þess og gleði, sama
hversu fjarstæðukennd lausn það
virtist. Ef menn meiddu sig átti
að taka lýsi eða tala dönsku, ef
menn voru hlæjandi skyldu þeir
taka lýsi og tala dönsku og ef ekk-
ert sérstakt var á seyði átti und-
antekningalaust að taka lýsi og
tala dönsku. Aldrei ræddi afi þó
gagnsemi eða vísindalegar rann-
sóknir þessa ráðs síns, en maður
fann fljótt að það virkaði, a.m.k.
kallaði það fram bros eða hlátur
sem létti lundina. Síðustu dagana,
þar sem hann lá helsjúkur og
kvalinn á hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ, var mér ósjaldan
hugsað til þessarar setningar
hans og í hvert sinn leið manni of-
urlítið betur.
Afi Jóhann var umfram allt ljúf-
lingur í umgengni, þrátt fyrir að
skaplaus væri hann ekki. Hann
átti það til að rjúka upp í bræði ef
honum var misboðið, en það var
jafnskjótt fokið aftur úr honum.
Okkur barnabörnunum var hann
góður og tók hann alltaf á móti
manni með bros á vör og léttu
spaugi. Aldrei hastaði hann á mig
eða skammaði íyrir að láta hátt
eða þegar ég ærslaðist um stofurn-
ar á Grenimel og var þó oft drjúg
ástæða þegar ég átti í hlut. Hann
fylgdist vel með sínu fólki og
spurði jafnan frétta um nám þess
og störf. Nokkrum dögum áður en
hann lést spurði hann mig í þaula
um nýja vinnu sem ég hafði ráð
mig í og nú í vor þegar ég var að
þreyta stúdentspróf vildi hann fá
að vita sem mest um prófin, enda
hafði hann sjálfur lokið prófum frá
MR 1935.
Afi Jóhann fylgdist einnig vel
með fréttum og hafði hann ein-
stakt lag á því að leggja út af þeim
af miklum húmor. Nú í byrjun
júnímánaðar þegar við horfðum
3.1. 1950. Þau eiga tvö börn,
Ara, f. 24.9. 1979 og Hönnu
Maríu, f. 15.1. 1986. Fósturson-
ur Karls og sonur Bergljótar er
Davíð Ágúst Sveinsson, f. 12.10.
1969. 2) Steini Björn vélfræð-
ingur, f. 8.2. 1953. 3) Gunnar
stýrimaður, f. 4.12. 1955. Gunn-
ar á eina dóttur, Kristrúnu f.
6.7. 1975. 4) Anna Guðrún
skrifstofumaður, f. 16. 1. 1963.
Barnabarnabörnin eru tvö. Áð-
ur átti Jóhann dóttur, Stein-
unni skrifstofumann, f. 30.10.
1943, með Guðbjörgu Helgu
Bjarnadóttur. Jóhann varð
stúdent frá Menntaskólanum í
Reykjavík árið 1935 og lög-
fræðingur frá Háskóla Islands
vorið 1941. Að loknu námi varð
Jóhann bóndi á Narfastöðum til
ársins 1945 er hann gerðist
fulltrúi hjá Magnúsi Thorlacius
hrl. í október 1948 hóf hann
rekstur eigin lögmannsskrif-
stofu í Reykjavík og rak hana
til ársins 1994. Hann varð hdl.
1948 og hrl. 1971.
Utför hans verður gerð frá
Grensárskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
saman á kvöldfréttirnar, þar sem
meðal annars var greint frá því í
nokkrum æsifréttastíl að iðnaðar-
ráðuneytið væri ekki tilbúið með
útboðsgögn fyrir eitthvert ál-
versútboðið, horfði hann á mig
glottandi og sagði: „Hvaða æsing-
ur er þetta? Finnur kann bara
ekki að reikna.“ Afi var séntilmað-
ur og kavalér á sinn eigin hátt,
færði ömmu te og ristað brauð í
rúmið á morgnana og síðan aftur
milli tíu og ellefu á kvöldin. Ef fyr-
ir kom að lítill gestur væri hjá
þeim yfir nótt fékk hann sömu
trakteringar. Ömmu kallaði hann
yfirleitt frú Maríu og var kært
með þeim. Hann leyfði ekki að á
hana væri hallað á nokkurn hátt. Á
afmælum ömmu og á jólum var
samningur í gildi á milli þeirra
hjóna, amma valdi sér gjöf og afi
borgaði.
Sem lögmaður var hann sam-
viskusamur og rækti sín störf af
skyldurækni og alúð. Hann rak um
áratuga skeið lögfræðistofu og
hætti ekki að vinna þrátt fýrir að
eftirlaunaaldri væri náð. Síðari ár-
in vann hann aðallega við þingfest-
ingu mála og mætti hann í síðasta
skipti í réttarsal í þeim tilgangi
snemmsumars 1994, þá 82 ára að
aldri.
Afi var mannblendinn en hóg-
vær og hægur þegar hann fór út á
meðal manna og hann hafði gaman
af því að vera glaður á góðri stund.
Afi Jóhann er sá sem kveikti
áhuga minn á sagnfræði, ekki með
því að segja frá í tíma og ótíma,
heldur með því að spyrja, hlusta
og svara spurningum. Hann var
fræðasjór um ýmis málefni, þó sér-
staklega sagnfræði, ættfræði og ís-
lenska þjóðhætti. Bernskuslóðirn-
ar í Melasveit voru honum alla tíð
hugleiknar og efa ég að margir
hafi staðið honum á sporði í hér-
aðssögu Borgarfjarðar. Hann leit
þó á sig sem Reykvíking, enda bjó
hann hér bróðurpart ævinnar,
lærði í Reykjavík og stundaði sína
vinnu og var fróður um sögu borg-
arinnar.
Síðustu sex vikurnar dvaldist afi
Jóhann á Hjúkrunurheimilinu
Skógarbæ og naut hann þar frá-
bærrar umönnunar og læknis-
hjálpar sem gerði þessa vikur létt-
bærari bæði fyrir hann og okkur
aðstandendur. Er mér því bæði
ljúft og skylt að þakka starfsfólki
Hólabæjar og Jóni Eyjólfi Jóns-
syni lækni fyrir veitta umönnun.
Að leiðarlokum kemur fjöldinn
allur af minningum um afa upp á
yfirborðið og ég finn hversu mikið
ég sakna hans. En þá sé ég hann
fyrir mér þar sem hann stendur á
skyrtunni, brosandi og segir:
„Bara að taka lýsi og tala dönsku,
Ari minn.“ Og merkilegt nokk,
mér líður strax ofurlítið betur.
Ari Karlsson.