Morgunblaðið - 16.07.1999, Blaðsíða 38

j^8 FÖSTUDAGUR 16. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
JOHANNA MAGNEA
SIGURÐARDÓTTIR
+ Jóhanna
Magnea Sigurð-
ardóttir fæddist í
Reykjavík 4. febrú-
ar 1911. Hún lést á
Landakoti 29. janú-
ar 1997 og fór útfor
hennar fram frá
kirkju Ffladelf-
íusafnaðarins 7.
febrúar 1997.
Nú er hún Maja okk-
ar farin til hinnar
himnesku Jerúsalem.
Jerúsalem með háu perluhliðin.
Og heiðan jaspfamúr og gullin torg
þar heilög Guðs böm hljóta þráða friðinn.
Og hylla lambið Guðs í fagurri borg.
(Hörpustrengir, kór nr. 505.)
I desember 1966 var ég hjá Svövu
föðursystur minni á Reyðarfirði.
Faðir minn var að koma að sækja
mig því við ætluðum til Reykjavík-
ur. Faðir minn fékk bílfar út að
Hellisheiði eystri. Hann gekk yfir
heiðina og var mjög mikill snjór á
heiðinni. Ferðin gekk því mjög
seint. Kristinn Jónsson (sem nú er
■^látinn) frá Eskifirði beið hinum
megin við heiðina. Hann var byrjað-
ur að óttast um föður minn loksins
þegar hann birtist. Móðir mín var á
Landspítalanum. Hún var að jafna
sig eftir erfiða skurðaðgerð sem var
framkvæmd í Danmörku um haust-
ið. Læknirinn hennar sagði pabba
að þetta gæti farið á hvom veginn
sem væri. Hún mætti samt fara
heim með okkur til Vopnafjarðar
með ýmsum skilyrðum. Eitt af skil-
yrðunum var að faðir minn átti að fá
konu til að annast heimilið. Við
'pabbi vorum einn daginn að koma
frá Hvítasunnukirkjunni þegar við
mættum Hafliða Guðjónssyni á
Laugaveginum. Faðir minn spurði
Hafliða hvort hann vissi um konu
sem gæti komið tO Vopnafjarðar og
hugsað um heimOið. Hafliði vísaði
okkur á Magneu í Meðalholti. Við
fórum þangað og hittum Maju. Fað-
ir minn bar upp erindið og þá sagði
Maja: „Þetta er það næsta sem ég á
að gera.“ Maja sagði okkur að hún
hefði verið austur í Flóa. Þar annað-
ist hún heimdi fyrir konu sem
dvaldi í Reykjavík hjá syni sínum
sem var með hvítblæði. Þegar sonur
hennar dó þurfti Maja ekki að
dvelja lengur á heimilinu. Eftir út-
för sonarins sat hún
ein úti í bfl og beið eftir
fólkinu sem hún ætlaði
með tfl Reykjavíkur.
Þá sagði hún við Drott-
in: „Jæja, Drottinn
minn, nú er ég búin
hér, hvað er næst?“
Þremur dögum seinna
birtumst við pabbi í
stofunni hjá Maju. í
byrjun janúar 1967 fór-
um við tfl Vopnafjarð-
ar, pabbi, mamma, Ma-
ja og ég með Vorinu
hans Bjöms Pálssonar.
Það var heiðskírt og
einstaklega fallegt vetrarveður
þegar við svifum lengstu leið yfir
landið. Pabbi gleymdi að segja Ma-
ju að hann ætti tvíburabróður.
Fyrsti dagurinn á Vopnafirði var
því svolítið skrýtinn, húsbóndinn á
heimilinu var alltaf að skipta um
föt. Annaðhvort var hann spari-
klæddur eða í vinnufötum. Á
Vopnafirði var Maja hjá okkur í sex
og hálfan vetur. Hún annaðist
heimflið okkar og sá um sunnu-
dagaskólastarfið. Mikið fannst okk-
ur krökkunum gaman í sunnudaga-
skólanum hjá Maju.
Við fórum öll til himins,
við eigum stefnumót
við hann sem heitir Jesús,
við teQum ekki hót.
Hann mun okkur leiða
inn í himminsdýrðarsal.
Við förum öll tfl himins.
Já, það er okkar val.
Til Jerúsalem borgar
við höldum öll í hóp.
Og höfín siglum yfír
sem faðir okkar skóp.
Báturinn er náðin
og Jesús skipstjórinn.
Blóðið það er fáninn
og þú ert farþeginn.
(J.M.S.)
Á fimmtudagskvöldum voru svo
samverustundir með Maju. Þá vor-
um við að föndra. Maja sagði okkur
sögur úr Biblíunni og við sungum
mikið. Eitt fimmtudagskvöldið var
mikil veisla. Maja var uppi í eldhúsi
að búa til kakó. Þá sagði ég stelpun-
um að Maja ætti afmæli. Þegar hún
svo bar pottinn niður stigann byrj-
uðum við stelpurnar að syngja af-
mælissönginn. „Hún á afmæli hún
Maja, hún er sextug í dag.“ Þetta
t
Ástkær sonur okkar og bróðir,
BJÖRN BJÖRNSSON,
til heimilis í Tindaseli 1,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju í dag,
föstudaginn 16. júlí.
Athöfnin hefst klukkan 10.30.
Þórunn Inga Jónatansdóttir, Björn Jónasson,
Jón Þór,
Jóhanna Kristín.
+
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
UNNUR SIGURÐARDÓTTIR,
Bakkahlíð 29,
Akureyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Seli aðfaranótt þriðju-
dagsins 13. júlí.
Jarðsungið verður frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 19. júlí kl. 13.30.
Ingigerður Guðmundsdóttir,
Sigurður Gunnarsson,
Lára Gunnarsdóttir,
Axel Gunnarsson,
Birgir Gunnarsson,
Gunnar Eðvaldsson,
Elín Anna Guðmundsdóttir,
Ágúst Jón Aðalgeirsson,
Gunnhildur Liiy Magnúsdóttir,
Guðrún Huld Gunnarsdóttir
og barnabörn.
MINNINGAR
kom Maju svo gjörsamlega á óvart
því hún var margbúin að segja mér
að ég mætti alls ekki segja frá því að
hún ætti afmæli. En ég lofaði aldrei
að þegja yfir þessu. Maja sagði að
þetta hefði verið skemmtilegasti af-
mælisdagur sem hún hefði átt.
Frá húsinu okkar sést vel út á sjó-
inn. Dag einn var svolítil gola og
Maja var að horfa á bátinn hans
Tóta föðurbróður míns sem hét
Fluga. Þá varð þessi vísa til:
Ef ég væri orðin lítO Fluga
og léki mér á öldutoppunum
þótt eg ei tú annars mætti duga
að hoppa í skarðið á hafnargarðinum.
(J.M.G.S.)
Maja hét Jóhanna Magnea Guð-
munda. Ein jólin datt PaOa bróður
mínum í hug að skrifa á jólapakkan:
Til Guðmundu. Þegar pabbi las á
pakkann spurði hann: „Hver er
það?“ Þá hló Maja dátt.
Á sumrin starfaði Maja á Görð-
um í Önundarfirði. Þar var barna-
heimili sem Hvítasunnusöfnuður-
inn starfrækti. Ég fór með henni í
þrjú skipti. Maja var ráðskona þar.
Eitt sumarið bað sænsk kona, Ra-
kel, hana um að skipta um starf.
Rakel vildi verða ráðskona og Maja
átti að sjá um barnastarfið. Maju
fannst þetta afleit tillaga. Rakel
gekk á eftir Maju þangað til hún
samþykkti að reyna. Seinna sagði
Maja mér að þetta hefði verið
undirbúið af Guði því þegar við
komum til Vopnafjarðar þetta
haust voru Sigmundur Einarsson
og Margrét kona hans að flytja á
Selfoss. Þá gat Maja tekið við
sunnudagsskólanum með glæsi-
brag, búin að fá undirbúning um
sumarið vestur á fjörðum. Á Görð-
um voru samverustundir á morgn-
ana. Þá var okkur sagt frá Jesú og
okkur var kennt að biðja til hans.
Einn daginn ætluðum við að fara í
ferðalag ef veðrið væri gott. Um
morguninn fórum við á samveru-
stund. Veðrið var ekki nógu gott.
Það var þoka og svolítill úði. Við
sungum kröftuglega himneska
sólskin og síðan báðum við Jesú
að gefa gott veður. Þá bað einn
sonarsonur Maju á þessa leið:
„Taktu þokuna í burtu, maður.“
Við fengum bænasvar og fórum í
ferðalagið. Þegar Maja var hjá
okkur var hún oft slæm í baki og
var líka með slæm fótasár. Ég skil
ekki enn í dag hvernig hún
þraukaði. Hún var sívinnandi. Oft
lengst fram á nætur. Nágrannar
okkar spurði hana: „Hvenær sef-
urðu eiginlega?"
Eftir veru sína á Vopnafirði var
hún hjá Einari og Beverly á Bama-
heimilinu Hjalteyri við Eyjafjörð.
Síðan var hún hjá Laugu og Ása á
Siglufirði. Dag einn á Siglufirði sat
hún og var að stoppa í sokka. Þá
heyrði hún rödd Drottins: „Ég mun
yngja þig upp sem örninn.“ (Sálmur
103:5). Maja sagði Laugu hvað
Drottinn sagði við hana og spurði:
„Hvar stendur þetta í Biblíunni?"
Daginn eftir gerðist þetta aftur. Þá
sagði Drottinn við hana: „Og sár þín
gróa bráðlega." (Jesaja 58:8).
Nokkrum dögum seinna voru sárin
gróin. Maja fékk aldrei aftur fótasár.
Þegar sárin hennar voru gróin vai-
hún beðin um að starfa í Hlaðgerðar-
koti í Mosfellssveit og síðan í Kot-
múla í Fljótshlíð. Þá var hún aftur
byrjuð að starfa meðal barna. Böm-
in vom hennar líf og yndi.
Ég var átta ára þegar ég og faðir
minn komum til Maju. Ég var undr-
andi að hún vildi strax koma með
okkur til Vopnafjarðar. Nú í dag skil
ég þetta mikiu betur. Guð vissi að
fjölskylda mín var í neyð. Hann var
búinn að undirbúa Maju áður en við
knúðum dyra hjá henni. í Biblíunni
stendur: ,Aður en þeir kalla mun ég
svara, og áður en þeir hafa orðinu
sleppt, mun ég bænheyra.“ (Jesaja
65:24). Þannig var þetta í þessu til-
viki. Maja vildi vera til þjónustu
reiðubúin fyrir Drottin. Það hafði
oft fórnir í för með sér. Hún yfirgaf
fólkið sitt til að hjálpa okkur. Hún
var hjá okkur þegar mamma fór í
hinsta sinn frá Vopnafirði. Það var í
desember 1967. Ég kveið fyrir jól-
unum því það vantaði mömmu. Maja
sem fór ekki að hitta fjölskyldu sína
um jóHn lagði sig aOa íram. JóUn
komu og allt gekk mjög vel miðað
við aðstæður. Svona var Maju best
lýst. Hún var aUtaf að hjálpa og
gleðja aðra. Ég fór til Reykjavíkur í
lok nóvember 1996. Ég hringdi í
Maju, enginn svaraði. Þá hringdi ég
í tengdadóttur hennar. Hún sagði
mér að Maja væri á sjúkrahúsi. Ég
fór til hennar og sá hvert stefndi.
Mikið var ég þakklát að fá tækifæri
til að kveðja Maju. Ég vil þakka fjöl-
skyldu hennar fyrir að lána okkur
Maju þegar erfiðleikar og sorg voru
á heimilinu okkar. Maja söng oft:
„Ég er hamingjubam, ég á
himneskan arf.“ (Hörpustrengir
513.) Nú er hún svo sannarlega
hamingjubarn. Hún var trúföst
Drottni sínum allt til enda.
Blessuð sé minning hennar.
Rósa Aðalsteinsdóttir,
Ási, Vopnafirði.
ÁSTA GUÐBJÖRG
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Ásta Guðbjörg
Guðmundsdóttir
fæddist 18.12. 1915
í Vestmannaeyjum.
Útför hennar fór
fram frá Fossvog-
skapellu 13. júlí síð-
astliðinn.
Nú hringir hún ekki
lengur og segir: „Er það
frúin? Sæl þetta er ung-
frúin." Ásta var gaman-
söm og skemmtOeg. Við
fórum stundum í bfltúra
saman t.d. til ÞingvaUa,
sem henni fannst faUeg-
asti og merkilegasti staður á Islandi.
I þessum bflferðum fór hún gjaman
með ljóð, ættjarðarljóð eftir ýmsa
höfunda og einnig vísur í léttum dúr.
Já, hún kunni mfldð af ljóðum og
sagði mér að móðir sín hefði verið af-
ar ljóðelsk og kennt sér þau í eldhús-
inu þeima í Vestmannaeyjum.
Ásta var mjög mikil handavinnu-
kona og ber heimili hennar þess
vitni svo um munar. Þar er hvert
listaverkið af öðm eftir hana. Ásta
var mjög gjafmild. Hún valdi gjafir
af kostgæfni handa hverjum ein-
stökum, hvort sem um bam eða fuU-
orðinn var að ræða. Sjálf vildi hún
ekki halda upp á afmæli sitt og af-
þakkaði gjafir. Sælla er að gefa en
þiggja.
Ásta var mikill Ust-
unnandi og naut Usta í
ríkum mæli. Tónlistin
var æðst Usta að henn-
ar mati og fiðlan falleg-
asta hljóðfærið. Hún
var með fasta áskrift á
tónleika Sinfóníuhljóm-
sveitar Islands og vant-
aði þar mjög sjaldan.
Hún las sér til um
helstu tónskáldin og
var fróð í þeim efnum.
Einnig hafði hún fasta
áskrift á leiksýningar
Þjóðleikhússins og Mk-
aði henni þær oftast af-
ar vel. Hún bar virðingu fyrir allri
list og vandaði sig þegar hún fór á
vit listagyðjunnar. Hún fór í sín fín-
ustu föt og lagaði sig vel til.
Ásta dáði móður sína og var minn-
ingin um hana bæði falleg og sterk.
Hún átti góða samheldna fjölskyldu
að, bróður, mágkonu og bræðraböm
auk systrabarna í Noregi og Sví-
þjóð. Hún var þakklát þessu góða
fólki og mat það mikils. Ég votta
þeim samúð mína.
Nú er hún farin á vit móður sinn-
ar sem tekur á móti henni með op-
inn faðm. Þakka þér kærlega fyrir
samvemna, Ásta.
Þín vinkona,
Anna Þóra Þorláksdóttir.
SVEINBJÖRN ANTON
JÓNSSON
+ Sveinbjörn Ant,-
on Jónsson
fæddist í Hlíðar-
haga, Saurbæjar-
hreppi í Eyjafirði
26. júní 1925. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Fjórðungs-
sjúkrahússins á
Ákureyri 29. júní
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sveinína Sig-
urlaug Sveinbjörns-
dóttir, f. 21.3. 1892,
d. 2.12. 1978 og Jón
Bjarnason, f. 11.11.
1899, d. 21.4. 1942. Sveinbjörn
á einn bróður, Bjarna Jónsson,
f. 28.11. 1927.
17. desember 1948 kvæntist
Sveinbjörn eftirlifandi eigin-
konu sinni, Erlu Einarsdóttur,
f. 17.12. 1927 og eignuðust þau
sex böm. 1) Jón, f. 27.2. 1949,
maki er Heiða Grétarsdóttir, f.
14.11. 1952. Börn þeirra era
Elísabet, f. 1971, Heiðdís, f.
1973 og Sveinbjörn, f. 1980. 2)
Einar, f. 10.5. 1950, maki er
Þórey Sveinsdóttir, f. 1.9. 1951,
börn þeirra eru Heiðar, f. 1971,
Erla, f. 1976, sonur hennar er
Kristófer Einar, f.
1998, Björk, f.
1980. 3) Sigurlaug,
f. 4.6. 1951, maki er
Sverrir Sveinsson,
f. 14.3. 1949, börn
þeirra eru Svein-
björn, f. 1969 og
Berglind Elva, f.
1979. 4) Sveinbjörn,
f. 8.12. 1953, dóttir
hans er Birgitta
Ósk, f. 1987. 5) Elsa
Birna, f. 3.7. 1955,
fyrrverandi maki
er Sigurður Th.
Guðmundsson, f.
9.11. 1957, böra þeirra eru
Hrafnhildur, f. 1975 og fris, f.
1981. 6) Bjarni, f. 18.2. 1963,
maki Halla Kr. Halldórsdóttir,
f. 4.6. 1967, böra þeirra eru
Björg, f. 1987, Birkir, f. 1988 og
Kristófer Atli, f. 1995.
Sveinbjörn starfaði lengst af
sem leigubifreiðastjóri og frá
1978 sem framkvæmdastjóri
Bifreiðastöðvar Oddeyrar á
Akureyri þar til hann lét af
störfum.
títför Sveinbjarnar fór fram
frá Akureyrarkirkju 6. júlí síð-
astliðinn.
Elsku afi minn.
„Ertu komin, heOUn mín?“ Þessi
litla setning hefur hljómað í huga
mínum undanfama daga, er ég hef
hugsað tfl þín. Þessi litla setning
gladdi alltaf mitt litla hjarta er þú
tókst á móti mér í Steinahlíðinni.
Aldrei hefði mér dottið í hug að í
maí síðastliðnum yrði það í seinasta
skipti að þú tækir á móti mér með
þessum orðum. En nú er ég komin
til Italíu og fór eftir öllum þeim
góðu ráðum er þú gafst mér og allt
gekk vel.
Elsku afi, ég gæti skrifað enda-
laust um allar þær góðu minningar
er ég á um þig, en kýs heldur að
geyma þær í hjarta mínu enda best
varðveittar þar.
Ég held að í mínum orðaforða sé
hvergi að finna svo stór orð sem
lýsa því hversu vænt mér þótti um
þig, afi minn, þannig að ég læt
þetta duga þangað tO við hittumst
aftur. Bið ég góðan guð að vaka yfir
ömmu.
Þín ávallt,
Hrafnhiidur.