Morgunblaðið - 23.07.1999, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ
;42 FÖSTUDAGUR 23. JÚLÍ 1999
MINNINGAR
+
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÍÐUR JÓNSDÓTTIR
frá Halldórsstöðum
í Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir að kvöldi miðviku-
dagsins 21. júlí.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Steinunn Aðólfsdóttir, Páll Hafliðason,
Emil Aðólfsson, Margrét Árnadóttir,
Pálína H. Aðólfsdóttir, Jakob Ólafsson,
Jóna A. Aðólfsdóttir, Reynir Karlsson
og barnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HREFNA HERBERTSDÓTTIR,
áður til heimilis að Álftamýri 48,
Reykjavík,
lést á Droplaugarstöðum aðtaranótt
miðvikudagsins 21. júlí.
Herbert Árnason, Herdís Magnúsdóttir,
Ólafía Árnadóttir, Reynir Olsen,
Hertha Árnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

+
Ástkær sambýlismaður minn, faðir okkar,
fósturfaðir og sonur,
BARÐIHELGASON,
Bæjarási 11,
Bakkafirði,
lést föstudaginn 16. júlí síðastliðinn.
Jarðsungið verður frá Skeggjastaðakirkju
laugardaginn 24. júlí kl. 14.00.
Aldís Gunnlaugsdóttir,
Sigrún Alla Barðadóttir,
Sigríður Steinunn Barðadóttir,
Valgeir Helgi Barðason,
Ingibjörg Kristín Barðadóttir,
Lovísa Eva Barðadóttir,
Ingimundur Barðason,
Gunnar Hreinn Hauksson,
Gunnlaugur Jónsson,
ingibjörg Ingimundardóttir,
tengdabörn, barnabörn og aðrir aðstandendur.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
SIGURÐUR L. ÞORGEIRSSON
húsasmíðameistari
frá Helgafelli Helgafellssveit,
Hlaðhömrum Mosfellsbæ,
lést á Landspítalanum sunnudaginn 18. júlí.
Útförin fer fram frá Digraneskirkju í Kópavogi í
dag, föstudaginn 23. júlí kl. 13.30.
Hulda Þ. Ottesen,
Hrafnhildur Sigurðardóttir, Halldór Kristinsson,
Hildigunnur Sigurðardóttir, Jónas Jónsson,
Jónas Sigurðsson, Guðrún Skúladóttir,
Þráinn Sigurðsson, Hrönn Finnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
heiðruðu minningu frænku okkar,
ELÍNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Stangarholti 16,
sem andaðist mánudaginn 5. júlí sl.
Guðmundur Elíasson,
Guðrún S. Jónsdóttir,
Guðlaug Elísa Kristinsdóttir,
Guðmundur Pálsson,
Margrét Pálsdóttir,
Ingibjörg Pálsdóttir
Guðlaug Pálsdóttir,
og aðrir vandamenn.
+ Þóranna Stef-
ánsdóttir var
fædd í Hraungerði f
Grindavík 1. febrú-
ar 1929. Hún lést 15.
júlí siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Stefán Júlíus
Jónsson (1887-
1953), formaður í
Grindavík og
Sveinsína Sigurðar-
dóttir, húsfreyja og
verkakona (1904-
1977). Bræður
hennar voru Gísli, f.
1927; Þorvaldur, f.
1930 og Bjami Guðmann f.
1933; allir látnir. Systur
Þórönnu eru Jórunn, f. 1936 og
Hulda, f. 1944. Hálfsystkini sam-
feðra em Sigurður, f. 1915, d.
1967 og Kristin, f. 1916. Hálf-
bróðir sammæðra er Óli Sv.end
Styff, f. 1946. Fyrri eiginmaður
(1949) og bamsfaðir Þórönnu er
Arthúr Sveinsson, fyrmm deild-
arstjóri, frá Norðfirði, f. 19.
ágúst 1926. Þau skildu árið
1970. Foreldrar Arthúrs vom
Herborg Guðmundsdóttir, hús-
freyja og Sveinn Sveinsson, sjó-
maður. Seinni maður
Þórönnu (1982) var
Friðrik Vilhjálmsson,
f. 2. janúar 1921, d.
27. febrúar 1999;
netagerðarmeistari
og framkvæmdasljóri
í Neskaupstað. For-
eldrar Friðriks vom
Vilhjálmur Stefáns-
son, útvegsbóndi, og
Kristín Árnadóttir,
húsfreyja. Börn
Þórönnu eru: 1) Rún-
ar Ármann, f. 19. nóv-
ember 1947, maki:
Rannveig Óladóttir.
Þeirra böm em: Óli Krisfján,
Brynja og Sveinn Eiríkur. Óli Kri-
stján er kvæntur Ester Þorsteins-
dóttur og eiga þau tvö börn, Þor-
stein Gretti og Rannveigu. 2)
Bryiya, f. 3. ágúst 1949. 3) Rut, f.
17. desember 1956, fráskilin og á
þrjú böm; þau em: Tmls Pétur,
Tanja og Tinna Therese
Nordberg. 4) Pétur Friðrik, f. 23.
mars 1959, hans dóttir er Anna
Dís; sambýliskona: Martina
Pötzsch. 5) Stefán Júlíus, f. 1. maí
1960.
Þóranna bjó í Reykjavfk frá
árinu 1947. Hún flutti austur á
Norðfjörð árið 1982 og bjó þar á
meðan heilsa Friðriks ieyfði.
Eftir það bjuggu þau að mestu á
heimili sínu í Reykjavík. Þór-
anna lauk skyldunámi í Grinda-
vík og fór ung að heiman að
vinna fyrir sér. Hún gekk á
kvöldskóla í Hafnarfirði
1944-45 og þar í bæ kynntist
hún fyrst verslunarstörfum sem
hún stundaði síðar á ýmsum
stöðum. Þá rak hún verslunina
Gjafaval í Reykjavík 1968-70.
Hún starfaði sem aðstoðarmað-
ur á Kleppsspitala 1971-1974 og
lauk sjúkraliðanámi frá Land-
spítala árið 1975. Árið 1980
bætti hún við sig endurmennt-
unarnámi í Sjúkraliðaskóla ís-
lands. Hún var sjúkraliði á
Landspítalanum 1975-1982, og
eftir það við Fjórðungssjúkra-
húsið í Neskaupstað 1982-1989.
Tímabundið vann hún á Land-
spítala 1990 og 1991 og á hjúkr-
unarheimilinu Skjóli i Reykjavík
1992. Þóranna var trúnaðar-
maður Sóknar á Kleppsspítaia
og í stjórn þess félags. Þá var
hún einnig um tima trúnaðar-
maður á Landspitala. Hún átti
sæti í varasljórn Sjúkraliðafé-
lags íslands og í stjóm Félags
sjúkraliða í Neskaupstað.
Utför Þórönnu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
ÞORANNA
STEFÁNSDÓTTIR
Ég sá Þórönnu Stefánsdóttur
fyrst fyrir þremur áratugum. Ég var
feimin stelpa að koma austan af landi
og hún kom með syni sínum að taka
á móti mér á Reykjavíkurflugvelli.
Þarna birtist kona sem allir tóku eft-
ir, glæsileg, með fallegt rautt hár og
geislandi bros og mér fannst hún svo
ótrúlega ung.
Kynslóðabil er lengra hjá mínu
fólki. Svipaður aldursmunur var á
Þórönnu og elsta syni hennar og á
mér og elstu systur minni. Þess
vegna fannst mér eins og Rúnar Ár-
mann væri þarna kominn með systur
sinni. En þessi unga kona átti eftir
að reynast mér traust og góð
tengdamóðir. Hún lét sér ávallt annt
um hag fjölskyldunnar og var afar
umhyggjusöm við barnabömin sín
og hafði mikinn áhuga á að allt gengi
vel sem þau tóku sér fyrir hendur.
Gjafir færði hún af mikilli rausn og
vildi vera viss um að hún hefði valið
vel og að viðtakendurnir væru
ánægðir með það sem þeir fengu. Á
það skorti heldur aldrei. Þau kunnu
ekki síður vel að meta það þegar þau
fengu að vera hjá ömmu sinni og
Friðriki austur á Norðfirði. Lan-
gömmubörnin tvö urðu henni ekki
síður hjartfólgin. I veikindum sínum
síðustu vikur spurðist hún alltaf fyrir
um hvernig öllum hópnum liði og
gladdist ekki síst yfir fréttum af
framförum litla fólksins. Það var
einmitt líkt Þórönnu að hugsa meira
um aðra en sjálfa sig. í starfi sínu
sem sjúkraliði nutu hennar bestu
kostir sín vel.
Fljótlega eftir að Þóranna var orð-
in einstæð móðir fór hún að vinna á
Kleppsspítala. Umönnunarstarfið
átti vel við hana og af miklum dugn-
aði réðst hún í að fara í sjúkraliða-
nám. Marga hef ég heyrt dásama
hversu gott hafi verið að láta hana
hjúkra sér, hvað hún var nærgætin
og góð en jafnframt glaðleg og upp-
örvandi. Þessi reynsla kom sér vel
þegar Friðrik veiktist og missti mátt
og mál að miklu leyti. Þau höfðu þá
átt saman góð ár og Friðrik, sem var
einstakt Ijúfmenni, bar hana á hönd-
um sér. Þegar alvarleg veikindi hans
bar að höndum annaðist hún hann
heima af natni og þrautseigju. Síð-
ustu mánuðina sem hann lifði dvaldi
hann á Hrafnistu í Reykjavík en
Þóranna var mikið hjá honum. Þegar
leið að lokum var hún hjá honum
daglega, hjúkraði honum og létti síð-
ustu stundirnar eftir megni. Sjálf var
hún þá orðin veik en leitaði sér ekki
læknishjálpar fyrr en Friðrik var all-
ur, þrátt fyrir áhyggjur og áskoranir
barna sinna, fjölskyldu og vina. Hún
vildi standa við hlið Friðriks til hins
síðasta og sagði mér seinna að hún
hefði nú allan tímann haldið að sjálf
færi hún að lagast hvað úr hverju.
Svona var Þóranna, bjartsýn þrátt
fyrir erfiðleika. Fyrst og fremst vildi
hún leysa vel af hendi hvaðeina sem
henni var trúað fyrir. Hún gafst ekki
upp og hún tók af æðruleysi því sem
að höndum bar. Við sem eftir lifum
verðum að reyna að læra af hennar
fordæmi. Öll óskuðum við henni og
okkur þess heitast að hún fengi að
ná heilsu á ný svo hún gæti notið lífs-
ins og verið hjá okkur um mörg
ókomin ár. Hún varð sjötug í febrúar
og ennþá fannst mér hún vera ung.
Þrátt fyrir erfiðleika og veikindi hélt
hún áfram að bera sig vel og hafði
fas ungrar stúlku. Þannig mun ég
minnast hennar.
Ég kveð tengdamóður mína með
söknuði og innilegu þakklæti fyrir
samfylgdina. Guð blessi minningu
hennar.
Rannveig.
Það eru ávallt tíðindi í fjölskyldum
þegar nýr meðlimur bætist í fjöl-
skylduna. Þannig var ég spenntur að
hitta konuna sem kom inn í líf foður-
bróður míns, Friðriks Vilhjálmsson-
ar, netagerðarmeistara í Neskaup-
stað. Friðrik var orðinn rúmlega
sextugur þegar hann hitti ástina
sína, hana Önnu, sem heitir reyndar
Þóranna. Tveir föðurbræður mínir
voru giftir Önnum þannig að nafnið
lofaði góðu.
Friðrik og Þóranna gengu í hjóna-
band haustið 1982 og hófu þau bú-
skap í húsi Friðriks, sem beið eftir
húsmóðurixmi, í Neskaupstað. Þór-
anna hóf fljótlega störf á Sjúkrahús-
inu í Neskaupstað og tók þátt í lífi og
starfi Friðriks. Saman áttu þau góðan
áratug. Þau ferðuðust víða, innan
lands sem utan. Friðrik, sem ekki
hafði verið heilsuhraustur, gekkst
undir skurðaðgerðir og í kjölfar
skurðaðgerðar lamaðist hann og
missti málið. Nú varð Þóranna meira
en eiginkona því reynsla hennar sem
sjúkraliði kom að góðum notum þeg-
ar Friðrik varð öðrum háður allt þar
til hann lést í febrúar í vetur. Þá tók
hennar veikindastíð við. Þóranna var
veikari en nokkum óraði fyrir. Síst
grunaði mig að ég ætti eftir að standa
yfir moldum þessarar lifsglöðu konu
nú á miðju sumri. Ég sagði í minning-
argrein um frænda minn í vetur, að
ég er forsjóninni þakklátur fyrir að
Friðrik skuli hafa hitt hana Þórönnu
sína. Það endurtek ég nú.
Ég og dætur mínar höfðum alltaf
ómælda ánægju af að heilsa upp á
Þórönnu og Friðrik enda þótt að-
stæður Friðriks væru daprar. Ég er
líka þakklátur fyrir að hafa kynnst
jákvæðni hennar og styrk á erfiðum
tíma. Ég votta börnum hennar og
fjölskyldum þeirra samúð. Megi þau
varðveita minningu um góða konu.
Ég kveð Þórönnu með virðingu og
söknuði. Far þú vel, frændkona. Guð
geymi Þórönnu Stefánsdóttur.
Vilhjálmur Bjamason.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vmirnir kveðja.
Vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stn'ð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarlmoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Það er svo margt sem rifjast upp
þegar við minnumst Þórönnu Stef-
ánsdóttur. Hún var yndisleg per-
sóna. Við vorum nágrannar í mörg
ár. Fyrst var hún vinkona móður
okkar, þó að aldursmunurinn væri
mikill. Hún var að byrja að búa,
komin með tvö börn, Rúnar og
Brynju, en við vom fjögur systkinin.
I janúar 1954 deyr móðir okkar
og faðir okkar var að vinna úti á
landi og komst ekki heim fyrr en
daginn eftir að hún dó. Þá tóku Þór-
anna og Arthúr okkur heim til sín,
hlúðu að okkur og hugguðu. Þetta
var ómetanlegt, og þegar maður
hugsar til baka, þá var hún ekki
nema 25 ára þegar þetta gerist.
Hún varð mikil vinkona okkar
eldri systranna. Alltaf gátum við
leitað til hennar með öll okkar
vandamál og hún hjálpaði okkur að
leysa úr þeim.
Hún bjó í litlu húsi við Þrastar-
götuna, en þar var samt nóg pláss
fyrir alla. Þær vom ófáar máltíðirn-
ar, sem við fengum hjá henni, þegar
faðir okkar var að vinna úti á landi.
Hún var mikil húsmóðir og góð móð-
ir.
Við fluttum úr borginni, en það
var alltaf komið til Þórönnu, er við
vorum á ferðinni. Þá var mikið talað
og hlegið. Hún sleppti aldrei af okk-
ur hendinni, heldur fylgdist með
okkur öllum alla tíð, bæði í gleði og
sorg. Það er erfitt að skilja að þessi
trausta og sterka kona skuli nú vera
látin.
Við sendum börnum hennar, Rún-
ari, Brynju, Rut, Pétri og Stefáni, og
fjölskyldum þeirra, okkar dýpstu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
blessa þau.
Við þökkum þér samfylgdina,
elsku Þóranna, og kærleikann, sem
þú sýndir okkur. Þín mun verða sárt
saknað.
Guð blessi þig.
Guðrún og Ámý Jónsdætur.