Morgunblaðið - 25.07.1999, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 25. JÚLÍ 1999 37
MINNINGAR
honum nóg um. Enda er ég ekki frá
því að þegar mest var hafi þetta
kostað hann of mikla orku.
I gegnum árin kynnti ég marga
vini mína og félaga fyrir Agnari og í
mörgum tilfella hitti ég þá skömmu
síðar með honum og urðu þeir með
tímanum hluti af vina- og kunn-
ingjaflóru hans eftir það. Einn
þeirra talaði alltaf um hann sem
„manninn á fjallinu“.
Margir kynntust í gegnum Agnar
enda þekkti hann svo marga að í
raun miðlaði hann vinskap. Algengt
var þegar maður kom á Leifsgötuna
að einhver væri þar að leita ráða hjá
honum en hann var greiðvikinn og
alltaf tilbúinn að hlusta á menn og
hjálpa þeim að meta ólíklegustu mál
eða ráðagerðir. Klippimyndimar
hans á ýmsum stigum framleiðsl-
unnar á veggjum og gólfi, tölvan í
gangi, tónlist á fóninum, teilmur í
lofti.
Hann þýddi mikið eins og áður
sagði og sneri m.a. íslenskum kveð-
skap yfir á þýsku eða ensku, og öf-
ugt auk þess að skrifa talsvert sjálf-
ur og taka þátt í tónlistarsköpun
sem söngvari og textaflytjandi og
kom satt að segja talsvert á óvart á
því sviði. Klippimyndir Agnars eru
margar alveg frábærar og hverjum
öðrum en Agga hefði dottið í hug að
kaupa heilan lager af úreltum
almanökum og nýta síðan hráefnið í
þessar yndislegu brosmyndir.
Aggi var lipur í kotru, góður
bridsspilari og hættulegur í skák.
Við vorum með veiðifélag um hríð
nokkrir vinir en Agnar hafði unun
af útiveru og tók sig vel út með
stöngina á lofti.
Það var alltaf stutt í kímnina hjá
. Agga og sjálfur var hann á stundum
eins og klipptur útúr grínbók. Eg
efa stórlega að nokkurs staðar í
Reykjavík hafi jafnmargir einstak-
lingar hlegið sig máttlausa jafnoft
og á heimili Agnars. Þannig vil ég
muna hann Agga: Kátan og hress-
an, umkringdan vinum og eitraðan
af smitandi húmor.
Agnar annaðist aldraða foreldra
sína seinni árin og faðir hans, sem
hann starfaði jafnframt með til
margra ára, lést fyrir nokkrum ár-
um. Hann sinnti móður sinni af mik-
illi slúð ur.s húr. dó fyri' á þessu úri.
Eftir stóð hann, einstæðingur á
krossgötum að leggja drög að nýj-
um kafla lífs síns, engan veginn af
baki dottinn.
Agnar var bamlaus og því er frá-
fall hans svo endanlegt, búið að
klippa á þráðinn.
Hallvarður E. Þórsson.
Nú er vinur minn Agnar Agnars-
son látinn. Það er til marks um
kaldhæðni örlaganna að þvílíkt Ijúf-
menni eins og Aggi var skuli skilja
við með þeim hætti sem raun bar
vitni. Þau ríflega tuttugu ár sem ég
var þeirrar gæfu aðnjótandi að
þeklga Agnar heyrði ég aldrei
styggðaryrði af vörum hans í garð
nokkurs manns. Aggi var maður
friðar og velvildar og nær frávika-
laust í góðu skapi hvað sem á bját-
aði.
Aggi var vinamargur og var oft
margt um manninn á heimili hans
enda góður heim að sækja. Þar var
jafnan setið á rökstólum um ólíkleg-
ustu málefni enda gestgjafinn af-
burða vel lesinn og svo fluggreindur
að stundum mátti maður hafa sig
allan við að fylgja honum eftir. Þá
er Agga þótti umræðan vera orðin
helst til of alvörugefin var stutt í
kímnina. Þegar forræðishyggja rík-
isvaldsins var til dæmis eitt sinn að
umtalsefni spurði Aggi: „Ef ríkis-
stjómin treystir ekki fólkinu, hvers
vegna leysir hún þá ekki fólkið upp
og kýs sér nýtt fólk?“ Þannig var
honum einum lagið að sjá broslegu
hliðar tilverunnar enda leið öllum
vel í návist hans Agga. Þvílíkur
■ öðlingur sem hann var. Fyrir mér
var Aggi ekki aðeins góður og
‘traustur vinur heldur fræðari og
dcennimaður því hann var, eins og
þeir sem þekktu hann best, vita,
-óþrjótandi uppspretta hugmynda
og þekkingar.
Aggi vai- þó öðrum fremur elsku-
legur, hlýr, nærgætinn og gefandi
persóna. Aggi var skjól í vitskertri
veröld og bjargvættur. Þegar mér
var þungt fyrir hjarta leitaði ég td
Agga sem skynjaði strax hvemig
ástatt var. Hann var ekki ræðinn á
þeim stundum. Huggun hans fólst í
vinarþeli nærvemnnar, kyrrðinni,
þögninni sem fylgdi návist hans
þegar hann vissi að harmur var í
brjósti. Þá var hellt upp á te af kost-
gæfni Zen-meistarans. „Morð er
hægt að fyrirgefa, en ókurteisi við
tedrykkju aldrei,“ sagði hann.
Agnar benti oft á nýjar leiðir til
að leysa vandann og tókst að sefa
sárin þegar allt var um seinan.
Hann var einstakur mannvinur og
fráfall hans meiri missir en orð fá
lýst.
Guðmundur Sigurfreyr
Jónasson.
í ársbyrjun 1981 urðu tímamót í
fimm ára kunningsskap okkar Agn-
ars Wilhelms, er við stofnuðum við
þriðja mann fyrirtækið Máttur hf.
Aggi var þá þaulreyndur heildsali
eftir margra ára rekstur heildsölu
með föður sínum, Agnari K. Hreins-
syni. Þeir feðgar vom eftirminnileg-
ir og margar góðar minningar
tengdar Hafnarhúsinu. Og ekki
færri frá Máttartímanum. Viðskipti
við þýzk fyrirtæki hentuðu Agnari
vel. Mest fór fyrir Grandos kaffivið-
skiptum Máttar en öðm sinnt eftir
efnum. Agnar lagði áherzlu á ný
viðskipti og við reyndum t.d. fyrir
okkur í fiskútflutningi sem var
erfitt á tímum útflutningshafta og
fákeppni. Minningamar streyma.
Agnar var með stórar áætlanir og á
undan sinni samtíð. Agnar fer til
Flórída að kaupa rafmagnsbílinn og
við ökum um miðbæinn þegar við
leystum hann út. Agnar brosmildur
þegar Máttur fær umboðið fyrir
Rothschild-vínin. Aggi að veita
hraðnám í viðskiptum og aðstoða
ýmsa að stíga fyrstu skrefin á verzl-
unarbrautinni. „Máttur hinna
mörgu,“ sagði Aggi.
Gamlar veiðiferðir koma upp í
hugann. Oftast var farið eitthvað
stutt, en stundum lengri ferðir eins
og upp í Veiðivötn. Þá var Agnar í
essinu sínu. Dásamlegi kaststíllinn
sem veitti viðstöddum nýjan skiln-
Ír.CT £ íhráíti*™ Ocr hn lítiA fíalroríicf
a UUíU‘i.», o f,v **v*v ÍIOXIHWXOI
kom það ekki að sök, aðalatriðið var
að veiðifélagið var samankomið og
allir skemmtu sér vel. Eitt sinn vor-
um við Agnar í London og hann
snéri sér að betlara og spurði hvort
hann tæki harðfisk í stað aura.
„Þessi þarf ekki neitt, hann vill ekki
fiskinn," sagði Aggi brosandi. Agn-
ar var fagmaður í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur. Kjarninn var að
það litla var jafn merkilegt og víð-
áttur geimsins. Mér er Agnar minn-
isstæður þegar hann var að skera í
klippimyndimar sínar. Einbeitingin
algjör eins og alltaf þegar þörf var
á, svo límdi hann allt saman og út-
koman var myndir sem margir vildu
eiga. En fyrst og fremst mun ég
minnast Agnars fyrir að hann var
vinur vina sinna og hvers manns
hugljúfi.
Orlagasteinninn sorfinn/máttar-
stólpi horfinn.
Með brest í brjósti en bros á vör
yfir minningunni um góðan dreng
og algjöran snilling, kveð ég Agnar
vin minn.
Sigl heill, Agnarius, til stjömunn-
ar sem var þér svo hugleikin undan-
farið. Þar er þér ætlað mikið hlut-
verk. Það veit ég.
Guðmundur Böðvarsson.
Formáli minn-
ingargreina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær
sá, sem fjallað er um, er fædd-
ur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka
og börn, skólagöngu og störf
og loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
OTTAR
GUÐMUNDSSON
+ Óttar Guð-
mundsson var
fæddur þann 16.
nóvember árið 1920,
hann var því 79 ára
gamall er hann lést
á Landakoti þann
18. júlí síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Vilhelm-
ínu Guðrúnar Jóns-
dóttur og Guðmund-
ar Sveinbjarnarson-
ar bónda að Forna-
seli í Mýrasýslu.
Þeim hjónunum
varð tveggja barna
auðið, systir Óttars var Þórdís,
f. 24.2. 1919, d. 13.4. 1989.
Óttar ólst upp hjá foreldrum
sínum að Fornaseli í Mýrasýslu
til ársins 1935 en það ár flutti
fjölskyldan í Borgarnes. Óttar
Við upphaf starfs eldri borgara í
Grafarvogssókn kom til liðs við
söfnuðinn góður hópur manna,
karla og kvenna, sem hafa haft góð
áhrif á allt safnaðarstarf í kirkju-
sókninni og þá ekki síst mótaði
starfið fyrir sinn eigin aldurshóp.
Einn úr þessum ágæta hópi var
hann Óttar Guðmundsson. Við sem
störfuðum með hópnum, komumst
fljótt að því að hann Óttar var
óvenjulegur maður um margt.
Hann hafði sérstakar skoðanir um
menn og málefni, og var óhræddur
að halda þeim fram, þó ávallt á ein-
staklega kurteislegan og viðfelldinn
hátt.
Hann var vel lesinn og vitnaði oft
í stórskáldin og vönduð ljóðagerð
var honum hugleikin.
Síðustu orðin hans til mín, rúm-
um sólahring áður en hann kvaddi,
var ljóð um prest sem er gott skáld
sem fyrir nokkrum misserum gerð-
ist þingmaður.
I kirkjustarfinu var skemmtilegt
að kynnast honum og fylgjast með.
Avallt kom hann í kirkjuna kl. 13
þann uág sem stai'f eiári borgara
átti að fara fram. Það hófst hálftíma
síðar. Vildi hann þá gjarnan aðstoða
ef þess var þörf, og eftir helgistund-
ina var hann ávallt reiðubúinn að
hjálpa við allan frágang. I þessu
starfi tengdist Óttar kirkjunni
sterkari og sterkari böndum. Tók
hann þátt í guðsþjónustu sunnu-
dagsins, og allur framgangur kirkj-
unnar í sókninni og víða í heimi var
honum hugleikinn. Ósjaldan í sam-
verustundum eldri borgaranna
ræddi hann um kirkjuna og boðun
hennar í heiminum. Sjálfur var
hann „sigldur" eins og það var nefnt
í gamla daga, ferðaðist víða og
starfaði um nokkurt skeið erlendis,
m.a. í Tékkóslóvakíu og í Svíþjóð.
Þar starfaði hann við iðngrein sína
sem var múrverk, en hann lauk
sveinsprófi í þeirri grein frá Iðn-
skólanum í Reykjavík árið 1959.
Honum var því afar kært að
fylgjast með því hin síðustu misseri
þegar múrarameistarar lögðu hönd
á plóginn og klæddu kirkjuna hans
granítsteini frá Spáni. Sjálfur ætl-
aði hann að vera viðstaddur þegar
fyrsti steinninn yrði settur utan á
kirkjuna. Höfðinglega gjöf afhenti
stundaði nám í far-
skóla í sinni sveit og
unglingaskóla sótti
hann í Borgarnesi.
Sveinsprófi í múr-
araiðn lauk hann
frá Iðnskólanum ár-
ið 1959. Meistari
hans var Páll Ólafs-
son.
Auk þess að vinna
við iðngrein sína,
múrverkið, sótti
Óttar sjóinn. Var
hann um tíma á Eld-
borginni sem var
gerð út frá Borgar-
nesi. Hin síðari ár starfaði hann
sem birgðavörður á Hótel Sögu
og var næturvörður í Islands-
banka.
títför hans fór fram í kyrrþey
23. júlí frá Fossvogskapellu.
hann kirkjunni sinni sem notuð
skyldi til að klæða Grafarvogskirkju
veglegum búningi. Hér er þakkað
fyrir þann stórhug í verki.
Óttar fetaði veginn um lífsins
braut, gjaman einn. Hann vildi ekki
að fyrir sér yrði haft í lifanda lífi.
Vildi bjarga sér sjálfur, og hafði
fastmótaðar skoðanir á því hvemig
ætti að lifa lífinu. Þar voru til staðar
sérstaklega heilbrigðar skoðanir.
Frænka hans hún Guðrún Hú-
bertsdóttir var honum kær. Hún
reyndist honum vel á lífsins braut.
Hún og fjölskylda hennar að Mið-
görðum í Kolbeinsstaðahreppi vom
honum hugleikin.
Fyrir nokkrum missemm veiktist
Óttar. Var hann þeirrar skoðunar
að fá að heyja lífsbaráttuna, síðasta
spölinn sem framundan var, einn og
óstuddur.
Sem betur fer, eftir samninga--*
gerð, leyfði hann að aðstoð yrði
veitt, og honum yrði hjálpað við það
að gera ævikvöldið fagurt.
Eftir stutta sjúkrahúsvist eignað-
ist hann sitt heimili að Landakoti
hvar hann naut dvalarinnar afar vel.
Fyrir alla umönnun þar er þakkað
af einlægni. Sjálfur nefndi hann við
mig um leið og hann greindi mér frá
því að kveðjustundin ætti að fara
fram í kyrrþey, að henni Valgerði
Gísladóttur sem mótaði starf eldri
borgara í Grafarvogi og stjórnar nú
starfi eldri borgara í Reykjavíkur-
prófastsdæmum, yrðu færðar þakk-
ir. Segja má að hún hafi borið Óttar
á örmum sínum eftir að hann veikt-
ist alvarlega, í íbúð sinni að Frosta-
fold fyrir nokkmm missemm.
Henni er og þakkað af heilum hug.
Guði sé þökk að slík hjálp er veitt
og að til er fólk sem veitir slíka
hjálp.
Gagnvart lokaþætti lífsins sem
blasti við nú á hásumri, var Óttar
óhræddur, hann vissi að, og kunni
vel orð stórskáldsins er segja:
Af eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf sem svo stutt og stoþult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Guð blessi minninguna fögm og
ljúfu um Óttar Guðmundsson. Hóp-
ur eldri borgara í Grafarvogssöfn-
uði og starfsfólk biðja fyrir kveðjur
og þakka blessunarríka samfylgd.
Vigfús Þór Árnason.
HENRIK
LUND
v-
+ Henrik Lund
fæddist á ís-
landi 5. mars 1902.
Hann lést í Dan-
mörku 2. júlí síðast-
liðinn. títför hans
fór fram 9. júlí í
Nakskov á Lálandi.
Höfðingi er fallinn
frá. Henrik var fjöl-
skylduvinur í mörg
herrans ár. Hann var
skemmtilegur og
kurteis maður, kom-
inn aftur úr 19. öldinni. Hann bjó í
fallegu og hrömuðu húsi á Lálandi
fullu af kóngulóarvef, fúkkalykt og
yndislegri stemmningu.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fyigi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Henrik kom á
hverju sumri í heim-
sókn til íslands og
srerði okkur bann
mikla heiður að búa
hjá okkur. Það var
æðislegt að koma
heim úr þunglyndri
unglingavinnunni,
setjást með Henrik í
spjall og drekka
púrivín. Já, það mátti
þessi gamli maður
hafa á samviskunni að
hann kenndi mér að -C
drekka og reykja
vindla á fermingaraldrinum. En að
sjálfsögðu með „kúltúr“ og „stæl“,
eins og hans var von og vísa.
Henrik var skemmtilegur,
glæsilegur, hlýr og með húmorinn
í lagi. Nú situr hann í fífilbrekku á
himnum og sumblar með Jónasi
Hallgrímssyni.
Guð blessi minningu þessa
átrúnaðargoðs míns.
Ragnar Kjartansson.
; . LEGSTEINAR
i >’s- I'a fik«*á « rifem^ þtíjj ; Komið og skoðið í sýningarsal okkar eða fáið sendan myndalista
MOSAIK
Hainarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími: 587 1960, fox: 587 1986