Morgunblaðið - 07.08.1999, Blaðsíða 50

Í50 LAUGARDAGUR 7. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Vilhelm Karl
Jensen, prent-
ari, fæddist á Akur-
eyri 29. mars 1920.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri að kvöldi
1. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Kjartan ís-
fjörð Jensen, beyk-
ir, f. 6. febrúar
1880, d. 1922 í
Kaupmannahöfn,
Jensens beykis á
Eskifírði og k.h.
Þórey Steinþórs-
dóttir, f. 2. júlí 1892, frá Ein-
hamri í Hörgárdal, d. 1981 á
Akureyri, Þorsteinssonar
bónda, Einhamri. Síðari maður
Þóreyjar var Þórir Jónsson,
málarameistari á Akureyri, d.
1964. Systkini Vilhelms eru
Steinþór, kaupmaður á Akur-
eyri, f. 1919; Baldur, forstjóri í
Það hallar sumri og djarfar
fyrir nýrri öld þegar Vilhelm
tengdafaðir minn er allur eftir
þung og langvinn veikindi. Rætur
Vilhelms stóðu í umbyltingartímum
fyrri hluta þessarar aldar. Hann
bjó að lifandi sögnum um maka-
laust erfiði í þraungbýli sveitanna
og síðan eigin reynslu af sumarvist
til fjölda ára í sveit að Gafli á
Garðabæ, f. 1926;
Kolbrún, húsmóðir í
Hafnarfírði, f. 1929
og Magnús, fram-
kvæmdastjóri á
Akureyri, f. 1982.
Hinn 31. desember
1957 kvæntist Vil-
helm eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Jak-
obínu Önnu Gunnars-
dóttur, talsímaverði,
f. 22. nóvember 1923,
dóttir Gunnars Þórð-
arsonar fiskmats-
manns frá Höfða í
Höfðahverfi, f. 1. apr-
íl 1889, d. 13. október 1958 og
k.h. Kristrúnar Þorsteinsdóttur,
frá Finnastöðum sömu sveit, f.
29. nóvember 1889, d. 23. febrúar
1983. Bróðir Jakobínu var Þórð-
ur Jónas, framkvæmdastjóri á
Akureyri, f. 8. júní 1918, d. 21.
nóvember 1996. Dætur Vilhelms
og Jakobínu eru; 1) Þórey Marta,
Fljótsheiði og baráttu verkafólks
hér á Akureyri á krepputímum.
Tímar sem skópu honum skarpa og
staðfasta lífssýn. Ekkert fékk hnik-
að henni. VUhelm gat því verði
nokkuð harður í horn að taka þegar
stjórnmál bar á góma. En það var
stutt í brosið og ekki laust við að
örlaði fyrir dálítilli stríðni. Hvorug-
ur okkar gat þó látið hjá líða að
f. 2L maí 1958, bankamaður,
gift fvari Sigurharðarsyni hár-
skera og eiga þau Elvu Rún og
Vilhelm Erni. 2) Edda Kristrún,
f. 18. september 1961, þjóðfé-
lagsfræðingur, gift Ólafí Jóns-
syni dýraiækni og eiga þau
Gunnar Orra og Pétur Þorra.
Vilhelm ólst upp á Akureyri
hjá móður sinni og stjúpa, en
mörg sumur sem drengur var
hann í vist að Gafli á Fljótsheið.
Hann hóf prentnám í prent-
smiðju Björns Jónssonar á
Akureyri 1. febrúar 1936 og
lauk þar námi 1. ágúst 1940 og
vann þar alla sína starfsævi.
Hann gerðist meðeigandi prent-
smiðjunnar 1. apríl 1943 og allt
fram til 1960 er hann losaði
sinn hlut, en gerðist meðeig-
andi að nýju nokkru síðar. Síð-
ari árin rak hann einnig prent-
verk á eigin vegum. Vilhelm sat
lengi í stjórn hestamannafé-
lagsins Léttis á Akureyri og
einnig um tíma í stjórn Hrossa-
ræktarsambands Eyjaijarðar
og Suður-Þingeyjarsýslu.
Útför Vilhelms hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
ræða stjórnmál en oftar ræddum
við aðra hluti. Ilestar voru okkar
sameiginlega áhugamál og þar fóru
skoðanir okkar vel saman. Til fjölda
ára hélt Vilhelm líka kindur og því
bættust tímafrekar tómstundir oft
við langan vinnudag, en stússið í
kringum skepnumar og heyskapur
var honum mikil lífsfylling. Manni
varð hlýtt í návist Vilhelms, hann
var þannig gerður. Dagfarsprúður
heimilisfaðir og afi sem var svo
mjög elskur að afabömunum. Frá
fyrstu stundu leið mér í húsi Vil-
helms og Jakobínu eins og í föður-
húsi.
Síðustu árin vom Vilhelm erfið,
en hann bar sig vel. Hann bjó yfir
miklum lífsvilja og seiglu. Hann
þurfti mikla hjúkran heima sem
tengdamóðir annaðist. Þá er hér
þökkuð sú góða aðstoð sem þau
fengu frá heimahjúkruninni og eins
hlýja og góða umönnun á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu og Kristnesspít-
ala.
I minningunni um Vilhelm situr
mynd af manni sem var gott að eiga
að. Hann var hlýr og vænn maður.
Það er búið að stækka við hrossin í
beitarhólfinu og taka strauminn af
rafmagnsgirðingunni, þetta sumar-
ið. Þannig vildi hann hafa það.
Ólafur Jónsson.
Elsku afi minn er dáinn. Afi sem
oft hafði verið svo veikur en alltaf
komist áfram á sínum sterka vilja
og þrautseigju. En þrátt fyrir allt
gat hann ekki ráðið við það óum-
flýjanlega; það getur heldur eng-
inn, jafnvel ekki sá sem er eins
sterkur og afi Villi.
Við afí gerðum margt skemmti-
legt saman og þeim stundum
gleymi ég aldrei. Oft fórum við á
Land Rovemum upp í hesthús eða
að gera við girðingar og þá gleymdi
maður sko aldeilis stund og stað.
Þegar kom svo að því að ég fór að
fara með á hestbak var það afi sem
teymdi og passaði stelpuna sína og
VILHELM KARL
JENSEN
MIKIL áhersla er lögð á, að
handrit séu vel frá gengin, vél-
rituð eða tölvusett. Sé handrit
tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Það
eykur öryggi í textameðferð og
kemur í veg fyrir tvíverknað.
Þá er enn fremur unnt að senda
greinamar í símbréfi (569 1115)
og í tölvupósti (minning@mbl.-
is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi.
Auðveldust er móttaka svo-
kallaðra ASCII skráa sem í
daglegu tali em nefndar DOS-
textaskrár. Þá em ritvinnslu-
kerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úr-
vinnslu.
Um hvem látinn einstakling
birtist ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar grein-
ar um sama einstakling tak-
markast við eina örk, A-4, mið-
að við meðallínubil og hæfilega
línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skímarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
t
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjðri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
+ Jónína Þórðar-
dóttir, dvalar-
heimilinu Hjalla-
túni, Vík í Mýrdal,
fæddist í Hæðar-
garði hinn 3. júní
1911. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur hinn 24. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórður Þorláksson,
f. 22.2. 1880, d.
17.11. 1968 og Ingi-
björg Tómasdóttir,
f. 10.6.1891, d. 7.10.
1937. Systur Jónínu
eru Steinunn Þórðardóttir, f.
1.11. 1912, d. 20.9. 1984, Mar-
grét Þórðardóttir, f. 7.1. 1916
og Sigríður Þórðardóttir, f.
18.1. 1923. Jónína giftist Matth-
íasi Einarssyni, húsasmíða-
meistara frá Þórisholti í Mýr-
dal, f. 24.5. 1904, d. 3.1. 1999,
árið 1935. Börn þeirra eru: 1)
Nú kveðjum við elskulega ömmu
okkar. Við trúum því að nú séu hún
og afi saman enn á ný. Ekki varð
viðskilnaður þeirra langur því ein-
ungis hálft ár er liðið síðan afi
kvaddi. Þrátt fyrir vissu okkar fyrir
því að líðan ömmu sé betri en hún
var síðustu ævimánuðina þá er
sorgin og söknuðurinn alltaf til
staðar. Við systkinin emm ævinlega
þakklát fyrir stundimar sem við
áttum með ömmu í gegnum árin.
Heimsóknimar til ömmu og afa í
Vík em okkur ógleymanlegar en
Ingibjörg Guðríður,
f. 27.2. 1938, flug-
freyja, býr með
Matthíasi B. Sveins-
syni. 2) Einar, f.
12.5. 1944, loft-
skeytamaður,
kvæntur Halldóru
Svanbjörnsdóttur.
Börn þeirra eru:
Guðný Jóna, Svan-
björn, Matthías og
Einar Freyr. 3) Kol-
brún, f. 8.11. 1948,
verslunarmaður,
gift Birni Sæmunds-
syni. Synir þeirra
eru: Matthías Jón, Sæmundur
(látinn) og Ingi Már. Barna-
börnin eru orðin 10.
Jóna og Matthías bjuggu á
Víkurbraut 20, Nausthamri,
mestallan sinn búskap.
títför Jónu verður frá Víkur-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
alltaf var tekið á móti okkur með út-
breiddan faðminn og kærleiksbrosi.
Alltaf sá amma tO þess að vel færi
um gesti sem komu, þrátt fyrir að
hún hafi verið á áram áður í fullri
vinnu á hótelinu í Vík sem var stein-
snar frá heimilinu hennar þá kom
hún og galdraði fram mat og kaffi-
hlaðborð stundvíslega.
Segja má að minningin um hlaðin
veisluborð sé órjúfanlega tengd við
ömmu, kökumar sem hún virtist
eiga á lager inni í búri, svo sem lag-
kökumar og formkökur af öllum
gerðum, vora bomar á borð jafn-
harðan og gesti bar að garði. Hún
eldaði oft fyrir okkur lunda og salt-
aðan fýl sem við lærðum snemma
vel að meta. En það var eins með
matinn sem kökurnar að þetta var
allt saman hið mesta góðgæti. Við
minnumst líka skemmtilegra að-
ferða ömmu við að koma í okkur
minna spennandi mat. Hún lét okk-
ur oft vita fyrir mat að í eftirmat
væri bara hafragrautur og ekkert
þýddi að spara pláss fyrir eitthvað
meira spennandi en það. Við voram
hins vegar fljót að finna út að hafra-
grautur hjá ömmu þýddi ís og
ávextir, og alltaf átti amma meiri ís
í frystinum sama hvað við gátum í
okkur látið.
Við minnumst þess einnig hversu
gaman amma og afi höfðu af því að
fara í bíltúra um sveitina en þau
áttu sjálf aldrei bfl. Því var iðulega
notað tækifærið þegar gesti bar að
garði á slíkum farartækjum að farið
var í bíltúra og stundum með kaffi-
brúsa og smurbrauð í farteskinu.
Ekið var um Reynishverfið, Dyr-
hólaey, sandana og víðar um heima-
hagana sem vora þeim mjög kærir.
Minnumst við sérstaklega ferðar
með ömmu á æskuslóðir hennar í
nágrenni Kirkjubæjarklausturs á
níræðisafmæli afa. Á slíkum stund-
um erum við minnt á að elskuleg
amma okkar átti sér líf í meira en
fimmtíu ár áður en við barnabömin
komum til sögunnar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Guðný Jóna, Svanbjöm,
Matthías og Einar Freyr.
Látin er Jónína Þórðardóttir, Vík
í Mýrdal. Sú var tíðin að ég var dag-
legur gestur í húsi hennar. Ingi-
björg, dóttir hennar, var vinkona
mín á þeim áram sem við voram að
vaxa frá bemsku til unglingsára. Þá
var Jóna £ blóma lífsins, fríð kona,
dökk yfirlitum, móðir þriggja
mannvænlegra bama. Hún var eig-
inkona Matthíasar Einarssonar tré-
smíðameistara, völundarsmiðsins
sem reist hafði kirkjur og skóla í
Skilafrestur
minningargreina
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útranninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
JONINA
ÞÓRÐARDÓTTIR
fram á síðasta dag gaf hann mér
góð ráð í sambandi við hestana okk-
ar og ég veit að þau munu koma að
góðum notum. En það var ekki
bara „fyrir ofan bæ“ sem við
skemmtum okkur, því það var líka
alltaf gaman að koma í heimsókn til
ömmu og afa. Þegar afi var með
prentvélarnar 1 bílskúrnum í Beyki-
lundinum fór ég oft þangað til að
teikna myndir og horfa á afa vinna,
stundum reyndi ég líka að hjálpa til
og afi var alltaf þakklátur. Núna
eru það allar góðu minningamar
sem ég á og mun aldrei gleyma sem
hjálpa mér og styrkja í sorginni,
því söknuðurinn er mikill. Eg bið
Guð að passa afa og þakka honum
um leið fyrir þær stundir sem ég
fékk með honum.
Elva Rún.
Nú er afi minn farinn til himna
og ég sakna hans sárt. Á morgn-
ana þegar ég vakna hugsa ég um
þig. Þú varst og ert besti afi sem
að maður getur ímyndað sér því þó
þú værir veikur hafðir þú alltaf
tíma fyrir mig og þegar ég horfði á
sjónvarpið komst þú og talaðir við
strákinn hans afa og varst alltaf
góður við mig. Þegar ég var lítill
fórst þú með mig í bíltúr og gafst
mér opalmola sem við kölluðum
hestamola. Þó að þú sért farinn
mun ég ávallt muna allt það góða
sem við gerðum saman. Nú mun
ég líka reyna að leggja mig fram í
öllu svo þú verðir stoltur af mér
uppi á himnum, elsku besti afi
minn.
Vilhelm Emir.
Skaftafellssýslu og víðar og var
lengi yfirmaður trésmíðaverkstæðis
Kaupfélags Skaftfellinga í Vík.
Þetta vora góð og áhyggjulaus ár í
lífi okkar vinkvennanna, sumrin
löng þar sem skiptust á sólskin,
suddarigning, einstaka austan óveð-
ur, hópleikir á kvöldin, göngur suð-
ur að sjó, söngur og danslögin í út-
varpinu á laugardagskvöldum.
Heimili Jónu og Matthíasar var
með einhverjum óskýranlegum
hætti miðstöð og samkomustaður
margra þeirra sem áttu leið fram og
aftur um þorpið, aðallega þó úr
næsta nágrenni. Fólk sem leit inn,
sat og spjallaði í eldhúsinu stutta
stund, drakk kaffibolla og var svo
farið að sinna sínu. Kom svo
kannski aftur seinna um daginn,
sagði fréttir, leitaði ráða eða bara
hvíldi lúin bein nokkra stund. Öllum
var tekið af sömu sjálfsögðu hvers-
dagslegu alúð sem ekki gerir
mannamun. Jóna hafði góða kímni-
gáfu og því var oft glatt í kringum
hana en hún var jafnframt orðvör
og nærgætin í garð annarra. Á full-
orðinsárum skynja ég að ýmsir sem
sátu í eldhúsinu hennar leituðu
þangað sálusorgunar og hollra ráða
þegar lífið reyndist flókið. í þessu
húsi átti ég annað heimili uppvaxt-
arárin í Vík þar tO fjölskylda mín
flutti til Reykjavíkur árið 1952.
Árin liðu og bömin þrjú uxu úr
grasi. Jóna fór þá að vinna utan
heimilisins og starfaði lengst af á
hótelinu í Vík. Heimilið breyttist þó
lítið. Þar var áfram athvarf vina og
kunningja, allt var hreint og snyrti-
legt, allt á sínum stað, viðmótið
óbreytt, umhyggja og greiðasemi
svo sjálfsögð að ekki var um slíkt
rætt. Þangað kom ég með manninn
minn og börnin hvert sinn sem leið-
in lá austur í Vík, engin ferð var
fullkomin nema litið væri við hjá
Jónu Matt.
Síðustu árin dvöldu þau frjónin á
dvalarheimili aldraðra í Vík. Þar
kvaddi ég þau síðasta sinni á liðnu
hausti. Matthías var þá farinn að
kröftum og Jjóst að hverju stefndi.
En Jóna var sjálfri sér lík þrátt fyr-
ir árin. Við spjölluðum saman um
gamla daga og hún sýndi mér
myndir af afkomendum þeirra
hjóna, fallegu og glæsilegu fólki.
I dag kveð ég Jónu með virðingu
og þökk fyrir vináttuna og allar
góðu minningamar frá liðnum ár-
um. Ingibjörgu, Einari, Kolbrúnu
og fjölskyldum þeirra sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur.
Margrét Jénsdóttir.