Morgunblaðið - 07.08.1999, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 7. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
ÓLAFSSON
Guðmundur
Ólafsson, bóndi
og landpóstur,
fæddist í Jónsnesi í
Helgafellssveit 15.
desember 1907.
Hann lést 24. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Kópavogskirkju 4.
ágúst.
Aldraður ágætis-
maður, Guðmundur
Olafsson frá Dröngum
á Skógarströnd, hefur
kvatt jarðlífið eftir erfiðar sjúk-
dómsþrautir síðustu ára.
Vestur á Snæfellsnesi hafði hann
og kona hans, Valborg Emilsdóttir
Ijósmóðir, staðið fyrir myndarbúi og
komið upp bömum sínum, mann-
kostafólki. Ásamt búrekstrinum tók
Guðmundur að sér, í áratugi, póst-
flutninga landleiðina milli Stykkis-
hólms og Búðardals, sem reyndi
mjög á þrek hans, á erfiðum vetrar-
ferðum, sem lengst af voru famar á
hestum, vegna vegaleysis og ófærð-
ar. Efalaust hafa mannraunimar
sem hann lent í á þeim ámm átt
stóran þátt í því, að Guðmundur, á
góðum aldri, varð að bregða búi á
Dröngum, sakir heilsubrests.
Á búskaparárum vestra vom
hjónin mjög virk í félags- og menn-
ingarmálum sveitarinnar, greiðvikin
og hjálpsöm, ekki síst við prestana á
Breiðabólstað, sem vægast sagt
bjuggu við lélegan húsakost og aðr-
ar aðstæður, síðustu árin sem
Breiðabólstaður var
sjálfstætt prestakall.
Við hjónin kynnt-
umst Guðmundi og
Valborgu á prestskap-
aráram okkar á sunn-
anverðu Snæfellsnesi,
þegar við hittumst á
Borg í Miklaholts-
hreppi, hjá skyldfólki
Guðmundar á tíma-
mótadögum.
Því varð það, þegar
ég tók þá ákvörðun að
sækjast eftir embætti
sóknarprests í nýstofn-
uðu Kársnesprestakalli
í Kópavogi, að ég leitaði fyrst eftir
stuðningi þeirra Guðmundar og
Valborgar, sem nýflutt vom á
Borgaholtsbrautina. Stuðningurinn
var ekki aðeins auðsóttur, heldur
buðu hjónin mér aðstöðu á heimili
sínu, til þess að kynna mig fyrir
væntanlegum kjósendum og átti
gestrisni og Ijúflyndi húsráðenda
drjúgan þátt í því hver úrslitin urðu
í prestkosningunum. Því er þakk-
læti okkar hjóna mikið í garð Guð-
mundar og Valborgar og urðu þau
nánir vinir okkar, sem veitt hafa
birtu og gleði inn í líf okkar og starf.
Guðmundur var einstaklega vel
gerður maður, kurteis, hlýr og upp-
örvandi í öllum samskiptum. Þrátt
fyrir það, að hann um árabil að
reyna þjáningar vegna endurtekinna
uppskurða á mjöðmum, var aldrei
æðmorð að heyra af munni hans,
heldur sinnti hann af áhuga eftirlæt-
is iðju sinni, sem var bókbandsvinna.
Hann varð við beiðni félagsstarfs
MINNINGAR
aldraðra, að leiðbeina öðram við þá
vinnu.
Það er ljúft fyrir okkur hjónin að
minnast þess drengskaparmanns
sem Guðmundur var, nú þegar þjón-
usturíkri ævi hans er lokið og biðja
honum blessunar í nýjum heimkynn-
um. Eiginkonu og ástvinum öllum
biðjum við blessunar Guðs.
Árni Pálsson.
Til moldar hefur verið borinn
öðlingsmaðurinn Guðmundur Ólafs-
son frá Dröngum. Kynni mín af
Guðmundi byrjuðu strax í æsku
þegar hann kom í heimsóknir með
sinni glæsilegu konu á sitt bemsku-
heimili að Borg, ég smá polli fékk
stroku á rauða kollinn og upp-
örvandi orð, mikið ertu orðinn stór,
vinur minn. Svona vingjamleg orð
fylgdu Guðmundi alla tíð, man
aldrei að hafa heyrt frá honum
styggðaryrði til nokkurs manns og
ekki vom stóryrði né sjálfsvorkunn
þótt veikindi væm til staðar og þau
erfið. Búskap stunduðu þau hjón
Valborg og Guðmundur á stórbýl-
inu að Dröngum á Skógarströnd um
árabil og síðustu árin þar í félagi við
dótturina Emmu og tengdasoninn
Jón. En heilsan bilaði og ekki var
lengur hægt að stunda þá erfiðis-
vinnu sem fylgir búskap til sveita og
var nú söðlað um og flutt á Borgar-
holtsbrautina í Kópavogi og búið
þar yndislegt heimili og enn vora
það Emma og Jón sem fluttu þang-
að til þeirra nú síðustu ár og gerðu
þeim hjónum það kleift að geta ver-
ið saman að mestu fram að því síð-
asta þrátt fyrir mikil veikindi Guð-
mundar. Það var alltaf jafn notalegt
að koma á Borgarholtsbrautina,
sérstök tilfinning að sitja við hlið
gamla mannsins og halda í hönd
hans og spjalla saman og þiggja
veitingar Valborgar, oft heitar
pönnukökur sem fram voru bornar
með slíkri alúð sem var og er henn-
ar. Það er dásamlegt þegar slíkar
manneskjur veljast saman á lífsleið-
inni. Ekki skildi Guðmundur svo við
Dranga að eiga ekki reit til að geta
heimsótt og em öll börnin þar með
sinn reit og sumarhús og vom
margar ferðir farnar þangað ár
hvert þótt í hjólastól væri.
Bókband lærði Guðmundur eftir
að í Kópavoginn kom og var hand-
bragð hans slíkt að aðdáun vakti og
varð strax mjög eftirsóttur bók-
bindari. Það er alltaf erfitt að
kveðja góðan samferðamann, vin og
frænda en lífshlaupið er þannig að
við háan aldur em flestir sáttir við
guð og menn og tilbúnir að söðla um
og það var Guðmundur og veit ég að
vel verður tekið á móti honum.
Elsku Valborg, ég veit að söknuð-
ur þinn er mikill og ykkar elskulegu
bama en ykkar sterka trú veitir
ykkur allan þann styrk sem þarf á
þessari stundu. Við Oddbjörg send-
um ykkur okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Megi algóður Guð styrkja ykkur
og blessa.
Karl Ásgrímsson.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Guðmundur Ólafsson, bóndi frá
Dröngum á Skógarströnd, er allur.
Það er happ ungu fólki að fá að
umgangast og njóta handleiðslu
höfðingja. Göfuglyndi og æðraleysi
var Guðmundi í blóð borið. Það
geislaði af manninum traust og
virðulegt fas. Viðhorf hans til
manna og málefna var einstakt. í
nokkur sumur, eða þar til Guð-
mundur og fjölskylda hans bragðu
búi var ég svo lánsamur að vera til
sumardvalar hjá Guðmundi og Val-
borgu sem liðléttingur á Dröngum,
þar sem þau bjuggu tvíbýli ásamt
dóttur sinni og tengdasyni.
Það er margs að minnast frá
dvölinni að Dröngum. Snyrti-
mennsku og búhyggindum var við-
bragðið, skussaskapur var Guð-
mundi ekki að skapi. Þrátt fyrir
þrálát veikindi á þessum áram stóð
bóndinn í stafni. Það sem hægt er
að gera í dag draga menn ekki til
morguns var hugsunin þá. Fyrir
nokkram árum fór ég með fjöl-
skyldu mína í gömlu sumarhagana
og setti niður tjald og við skoðuðum
okkur um. „Nú er hún Snorrabúð
stekkur." En á kvöldgöngu hittum
við Emmu og Jón og var okkur boð-
ið til bústaðar fjölskyldunnar í
reitnum sem haldið var eftir þegar
jörðin var seld en þar hefur risið lít-
ið hverfi sumarhúsa í eigu fjölskyld-
unnar. Þar var sem fyrr ekki í kot
vísað og vel á móti tekið.
Það era rúmir þrír áratugir síðan
handleiðslu bóndans á Dröngum
lauk og yfir tveir áratugir síðan við
hittumst síðast. Lengi býr að fyrstu
gerð. Ég tel að fátt hafi mér orðið
happadrýgra á lífsleiðinni en að fá
notið samvista og leiðsagnar bónd-
ans á Dröngum og hans fólks þó þar
væri stuttur stans á lífsleiðinni. Ég
vii með þessum línum færa mína
þökk til höfðingjans á Dröngum og
tii Valborgar fyrir handieiðslu
þeirra. Ættingjum og vinum Guð-
mundar votta ég samúð mína.
Ólafur Elisson.
BIRNA ANNA
SIGVALDADÓTTIR
tBirna Anna Sig-
valdadóttir
fæddist í Hafnar-
firði 21. september
1925. Hún lést á
sjúkrahúsi í Banda-
ríkjunum 16. júlí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Fossvogskirkju
4. ágúst.
Bima mágkona mín
var á sínum yngri áram
með glæsilegri stúlkum
og bar með sér kven-
legan þokka. Þann þokka bar hún
með sér til síðasta dags. Á vinnustað
hennar var lengi talað um glæsileik
hennar, frábæra samviskusemi og
vandvirkni.
Þegar ég kvaddi Birnu í byrjun
júlí geislaði hún af gleði og tilhlökk-
un því hún var á leið til Bandaríkj-
anna til að heimsækja þau böm sín
sem þar era búsett og ekki síst ný-
fædda dótturdóttur sína. Þessi ferð
á fomar slóðir átti að vera löng, vara
í þrjá mánuði, en nú er Ijóst að ferð-
in verður lengri en nokkur sá fyrir.
Birna var elst sex systkina og var
hún tæplega 13 ára þegar Sigrún,
eiginkona mín, fæddist. Birna var
full ábyrgðartilfinningar eins og títt
er um elstu systkini. Hún hafði ótví-
ræða forystu í systkinahópnum og
bar ávallt heill og velferð systkina
sinna fyrir brjósti.
Skömmu eftir að elsta barn
hennar, Bjöm Ragnar, fæddist fór
Ragnar, eiginmaður hennar, vestur
til Vancouver í Canada til fram-
haldsnáms í læknisfræði. Á þeim
áram var ekki völ á námslánum svo
námsmenn urðu að treysta á eigin
atvinnutekjur og stuðning foreldra
eða fjölskyldu þegar lagt var út í
langt háskólanám. Ekki vora mögu-
leikar á að Birna og drengurinn
færa með og sátu þau eftir heima.
Það var ekki fyrr en um tveimur ár-
um seinna sem Birna fór vestur um
haf til fundar við Ragnar en dreng-
urinn varð eftir hjá foreldrum
hennar. Það skal enginn segja mér
að þessi aðskilnaður
hafi ekki tekið mikið á
unga móður og það
urðu því miklir fagnað-
arfundir er systir
Ragnars fór með
Björn til þeirra tveim-
ur árum síðar.
Dvölin í Bandaríkj-
unum varð lengri en
upphaflega hafði verið
fyrirhugað og það var
ekki fyrr en 1960 sem
þau fluttu heim til Is-
lands að nýju. Hér
bjuggu þau sér glæsi-
legt heimili og var gest-
risni og höfðingskapur þeirra hjóna
orðlagður. Þegar við Sigrún gengum
í hjúskap á árinu 1964, var ekki við
annað komið en að þau legðu heimili
sitt undir veglega móttöku. Bima
var víðlesin og fjölfróð og lét m.a.
vel að standa fyrir glæsilegum veisl-
um enda fróðari um leyndardóma
matargerðarlistarinnar en algengt
er.
Eftir 10 ára dvöl á íslandi fluttu
þau að nýju til Bandaríkjanna og
bjuggu þar til ársins 1993 er Ragnar
lét af störfum og þau komu að nýju
heim til íslands. Var það ánægjuefni
að endurnýja kynnin þótt þau hafi
vissulega aldrei rofnað, því við hjón-
in höfðum tvívegis dvalið hjá þeim
um skeið og notið gestrisni þeirra.
Þótt þau hafi búið sér fallegt heimili
hér að nýju var hugurinn þó alltaf
bundinn við dvölina vestan hafs og
ekki síst börnin og barnabömin er
þar bjuggu og urðu ferðimar vestur
um haf tíðar.
Sjaldnast eram við búin undir
skyndilegt fráfall nákominna ætt-
ingja eða vina nema sem eðlilegt
framhald af langvarandi veikindum.
Því var ekki til að dreifa hér. Birna
hafði reyndar lengi þjáðst mikið
vegna aðgerðar sem hún gekkst
undir fyrir mörgum áram en það var
nokkuð sem fáir vissu enda var það
ekki í eðli hennar að flíka veikind-
um.
Á skilnaðarstund þakka ég fyrir
elskuleg kynni og allar minningarn-
ar sem Bima skilur eftir og sendi
Ragnari, börnum og barnabörnum
innilegustu samúðarkveðjur.
Krislján Torfason.
Elskuleg vinkona mín og bekkjar-
systir í fjögur ár úr Kvennaskólan-
um í Rvík, Birna Sigvaldadóttir, lést
í New Hampshire í Bandaríkjunum
16. júlí síðastliðinn. Mér var mjög
bragðið þegar ég frétti að hún hefði
fengið heilablóðfall, því aðeins
nokkrir dagar vora liðnir síðan við
töluðum síðast saman. Við höfðum
ætlað að hittast bekkjarsysturnar,
sem síðan breyttist og var Birna þá
hress og kát og á leiðinni með sínum
manni til Boston að hitta dóttur
þeirra hjóna og að sjá nýfædda dótt-
urdóttur sem þau höfðu ekki séð og
ég heyrði að tilhlakkið var mikið.
Akveðið var að við mundum hittast
þegar þau kæmu aftur heim í októ-
ber. Við Birna voram lengur saman í
skóla en bara í Kvennaskólanum,
því ári síðar hófum við nám í Hús-
mæðraskóla Reykjavíkur.
Mér var alltaf ákaflega hlýtt til
Bimu, þótti vænt um hana. Við töl-
uðum oft mikið saman, því við áttum
samleið úr og í skóla. Hún var mild
stúlka, blíð og hlý og ákaflega heil.
Þetta var á þeim áram þegar mikið
var lesið, líka fyrir utan skólabæk-
urnar, alls konar bókmenntir. Ein-
hverju sinni var ég að dást að því við
hana hve hún kæmist yfir mikið les-
efni og heyrði þá að hún hafði tamið
sér hraðlestur þegar svo bar undir
og fannst mér þetta alveg frábært af
þessari rólegu, brosmildu stúlku að
skella sér bara í hraðlestur, þegar
það hentaði betur. Við ræddum
þetta heilmikið fram og til baka,
þetta var alveg þrælgóð lausn.
Birna og maður hennar Ragnar
Karlsson geðlæknir hafa búið mest-
an hluta ævinnar í Bandaríkjunum
þar sem Ragnar starfaði þar, má
segja alla tíð utan smá tíma í
Kanada. Bima og Ragnar eignuðust
þrjú mannvænleg börn sem öll era
vel af Guði gerð.
Það var meiningin að við bekkjar-
systurnar hittumst næst í október,
þegar Bima yrði komin heim aftur.
Ég veit að við munum allar sakna
hennar og sendum við ástvinum
hennar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ég bið henni Guðs blessunar.
Guðnín Elísabet Halldérsdéttir.
BJÖRG ANDREA
MA GNÚSDÓTTIR
+ Björg Andrea
Magnúsdéttir
fæddist í Hafnar-
nesi við Fáskrúðs-
fjörð 22. janúar
1911. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Eir 25. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru María
Sigurðardéttir og
Magnús Guðmunds-
son. Föður sinn
missti hún ársgöm-
ul og var þá tekin í
féstur hjá vinafélki
foreldra sinna, sem
bjö á Gvendarnesi við Fá-
skrúðsQörð, og élst hún þar
upp.
Eldri systur Bjargar voru:
Margrét, Jóhanna og Sigurlaug.
Hálfsystkini hennar, og yngri,
voru: Þérunn og Ragnar. Öll
Tengdamóðir mín Björg Andrea
Magnúsdóttir verður borin til
grafar í dag og langar mig til að
minnast hennar með nokkram orð-
um.
Kynni okkar hófust fyrir rúmum
fjórum áratugum þegar ég fór með
kærasta mínum austur á Fá-
skrúðsfjörð og hann kynnti mig
fyrir foreldram sínum. Þetta var í
júnímánuði 1958 og daginn eftir
komuna austur opinberuðum við
trúlofun okkar.
Ári síðar kom Björg suður til
Reykjavíkur til að halda frumburði
okkar, nöfnu sinni, undir skírn.
Gott samband myndaðist fljótt á
milli mín og tengdaforeldranna og
oft höfum við síðan gist í Gerði
með börnin okkar og tengdafor-
eldrarnir jafnan heimsótt okkur
þegar þau áttu erindi suður á land.
Þau heimsóttu okkur þegar eigin-
maður minn var við nám í Banda-
ríkjunum og var gaman að sjá hve
þessi íslenska alþýðukona, sem
vön var óblíðri veðráttu heima á
Fróni, naut þess að vera samvist-
um við barnabörnin í blíðviðrinu
fyrir vestan.
látin. Hinn 10. júní
1934 giftist Björg
Jens Lúðvíkssyni, f.
29.9. 1910. Hann
lést 23.4. 1969. Þau
eignuðust þijá syni:
1) Róbert Dan, f.
1935. Kona hans er
Kristbjörg M. Stef-
ánsdóttir og eiga
þau fjögur börn og
eru barnabörnin sjö
og sex á lífi. 2)
Kristmann Dan, f.
1937, dó af slysför-
um 1941. 3) Krist-
mann Dan, f. 1942,
d. 1988. Kona hans var Elsa
Hjaltadóttir. Eignuðust þau
fjóra syni, og eru þrír á lífí. Þau
eiga eitt barnabarn.
Útför Bjargar fer fram frá
Fáskrúðsfj arðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Eiginmann sinn missti hún 1969
en hélt þó ótrauð áfram að vinna
þrátt fyrir minnkandi úthald.
Árið 1987 þurfti hún að gangast
undir hjartaaðgerð, sem fram-
kvæmd var á sjúkrahúsi í London,
og var ég henni til fulltingis í
þeirri ferð.
Björg bjó í húsi sínu meðan
heilsan leyfði en fluttist á dvalar-
heimilið Uppsali í júlí 1994. Eftir
sjúki-ahúsvist í Neskaupstað sum-
arið 1997 átti hún ekki afturkvæmt
á dvalarheimilið sökum heilsu-
brests og fékk hún þá vistun á
hjúkrunarheimilinu Eir í Reykja-
vík.
Björg var sterk kona sem ekki
lét bugast þrátt fyrir mörg áföll á
lífsleiðinni. Hún var hljóðlát, lét
lítið á sér bera og bar ekki tilfinn-
ingar sínar á torg. Hún var hjálp-
fús og lét þarfir annarra ganga
fyrir sínum eigin.
Jarðvist tengdamóður minnar er
lokið og ég er ríkari eftir okkar
kynni. Að lokum þakka ég sam-
fylgdina. Far þú í friði. Guð blessi
minningu þína.
Kristbjörg M. Stefánsdóttir.