Morgunblaðið - 22.08.1999, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 22. ÁGÚST 1999 43
HEDVIG ARNDÍS
BLÖNDAL
+ Hedvig Arndís
Blöndal fæddist
í Reykjavík 7. sept-
ember 1924. Hún
lést á heimili sínu,
Leifsgötu 30,
Reylqavík, að
morgni 16. ágúst.
Foreldrar hennar
voru Hedvig
Dorothea, f. Bar-
tels, fædd 20. maí
1885, d. 12. maí
1968, og Ole Peter
Blöndal, póstritari í
Reykjavík, f. 27.
september 1878, d.
8. aprfl 1931. Systkini Hedvig-
ar Arndfsar eru: 1) Ingólfur,
læknir í Danmörku f. 21. júlí
1912, d. 20. aprfl 1984, kvænt-
ur Ragnhild Blöndal, sem er
látin. Þau eignuðust þrjú börn.
2) Hjálmar, hagsýslustjóri í
Reykjavík, f. 25. júlí 1915, d.
20. nóvember 1971, kvæntur
Ragnheiði I. Blöndal. Þau eiga
eina dóttur. 3) Anna Guðrún,
verslunarmaður í Reykjavík, f.
18. maí 1917, d. 5. febrúar
1983. Hún var ógift
og barnlaus. 4)
Ingibjörg María,
húsmóðir í Bret-
landi, f. 10. nóvem-
ber 1926, gift Alan
Stenning. Þau eiga
fjögur börn. Upp-
eldisbróðir þeirra
er Ágúst Ingi Sig-
urðsson, húsgagna-
smiður í Reykjavík,
f. 13. desember
1939, kvæntur Sig-
rúnu Oskarsdóttur.
Þau eiga tvö börn.
Hedvig Arndís
ólst upp í Reykjavík, stundaði
nám í Kvennaskólanum í
Reykjavík, dvaldist tvö ár í
Frakklandi við frönskunám.
Hún starfaði hjá Innkaupastofn-
un Reykjavíkur og sem lækna-
ritari á geðdeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur þar til hún lét af
störfum.
títför Hedvigar Arndísar
verður gerð frá Fossvogskirkju
á morgun, 23. ágúst, og hefst
athöfnin klukkan 15.
Það er komið að kveðjustund.
Elskuleg frænka mín, Hedvig Am-
dís Blöndal eða Dísa eins og við
kölluðum hana, er látin. Þennan
dag sem Dísa lést vorum við fjöl-
skylda hennar saman komin á
heimili hennar við Leifsgötu. Sólin
skein og fallegi bakgarðurinn
hennar, sem hún hafði lagt svo
mikla rækt við, skartaði sínu feg-
ursta.
Það er ánægjulegt að líta yfir
farinn veg þótt söknuðurinn sé
mikill. Dísa var einstök manneskja
í alla staði. Hún var sannur vinur
allra sem hana þekktu og átti enga
óvini. Heimili hennar var bæði hlý-
legt og myndarlegt enda naut Dísa
þess að taka á móti gestum og fast-
ir liðir voru veislur á páskadag og
jóladag auk afmælis hennar. Og
alltaf voru allir velkomnir heim til
Dísu. Ég var svo lánsamur að geta
leitað þangað þegar ég vildi og oft-
ar en einu sinni og tvisvar dvaldi
ég dag og nótt hjá Dísu í nokkra
daga. Hún tók á móti mér með op-
inn faðminn og sá um mig eins og
henni einni var lagið. Þegar fjöl-
skylda mín flutti á Leifsgötuna var
stutt að fara og við bræðurnir fór-
um oft í heimsókn og gæddum okk-
ur á veitingum og spjölluðum um
heima og geima. Dísa var meira en
afasystir okkar. Hún var okkur
sem amma og verður það ávallt í
huga okkar.
Áhuginn og lífsgleðin skein úr
andliti hennar þegar hún talaði við
okkur. Hún sagði sögur, ræddi um
fjölskylduna og liðna tíma. Allt
saman þannig að hver sá sem
heyrði, hlustaði með fullri athygli.
Mér þótti alltaf vænt um þegar
hún sagði mér frá Hjálmari afa
mínum sem ég fékk aldrei að kynn-
ast en þau voru miklir vinir. Síð-
ustu dagarnir voru erfiðir. Öll fjöl-
skyldan var saman komin á heimil-
inu á Leifsgötunni. Dísa fann að við
vorum öll hjá henni, dag og nótt.
Hún lést að heimili sínu eins og
hún hafði viljað enda var hún
heimakær. Þennan fallega dag
skein sólin allan daginn og mitt síð-
asta verk var að keyra fram hjá
fallega húsinu hennar meðan sólin
settist bak við fjöllin og minnti mig
á að þessi dagur var hennar. Hún
var komin til foreldra sinna og
systkina, Ingólfs, Hjálmars og
Ónnu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Hvíl í friði, elsku Dísa.
Hjálmar Blöndal.
Kæra skólasystir.
Okkar kynni hófust í fyrsta bekk
Kvennaskólans haustið 1938. Ég
fluttist með íslenskum foreldrum
mínum frá Baltimore til íslands ár-
ið 1935. Ég var í tímakennslu vet-
urinn 1935-1936 hjá Svövu Þor-
steinsdóttur til að ná tökum á ís-
lenska málinu; lesa, skrifa og í
aukatímum á kvöldin í sögu og
landafræði. Næsta ár innskrifaðist
ég í æfingadeild Kennaraháskólans
tólf ára árið 1936-1937. í þriðja
skólann innritaðist ég í þrettán ára
bekk Skerjafjarðarskólans
1937-1938. Að lokum var umsókn
mín í Kvennaskólann viðurkennd
haustið 1938. Ég er ekki að skrifa
ævisögu mína en einungis að gera
grein fyrir hversu dýrmætt það var
að vera loksins komin í höfn því
þar kynntist ég skólasystrum sem
ég hef enn mikið samband við.
Þarna eignaðist ég vinkonu sem
varð „eilífur vinui’“ því þegar mað-
ur er 13 ára þá er þetta mikið mál.
Þar sem Dísa (en því nafni gekk
hún undir hjá skólasystrum) sat á
næsta bekk fyrir framan mig í
fyi-sta bekk í „Kvennó" og aftur í
öðrum bekk urðum við óaðskiljan-
legar vinkonur. Það æxlaðist
þannig að ég fór oft niður á Sóleyj-
argötu, heimili Dísu, nálægt
Kvennó. Við lærðum saman og
smátt og smátt varð ég nokkurs
konar meðlimur fjölskyldunnar.
Ég átti heima í Skerjafirði og sam-
gangur milli þessara heimila var
mikill. Ég gæti lýst mörgum stund-
um og lífsreynslu en það er ekki í
takt við huga Dísu en ég minnist
Dísu sem minnar bestu vinkonu
fyrr og síðar, við vonim eins og
systur.
Á efri árum náðum við t.d. að
fara í þriggja vikna ferð til Italíu.
Það var ógleymanleg ferð. Dísa var
geysilega víðlesin og mikil mála-
kunnáttumanneskja. Hún átti kost
á að stunda nám í Frakklandi í
nokkur ár og kunni þess vegna
frönsku, kynntist einnig rússnesku,
fær í ensku og dönsku svo að hún
bjargaði okkur á Italíu, „ekkert
mál“. Sú ferð er ógleymanleg og
rifjuðum við oft upp þá ævintýra-
ferð þar sem við ferðuðumst frá
norðausturskaganum til Róma-
borgar. Stönsuðum í Flórens og
ferðuðumst með lest til Assisi.
Tókum svo lest áfram meðfram
allri austurströndinni. Síðan stöns-
uðum við í Piza á leiðinni aftur
heim til bæjarins Petre Ligure. Ég
ætla ekki að orðlengja þetta, það er
ekki í anda Dísu, en hjá því verður
ekki komist þegar rætt er um Hed-
vig Arndísi Blöndal. Að minnast
þess hversu mjög hún var rík af
börnum, fósturbörnum, systkina-
börnum og frændsystkinum. Hve
hún naut lífsins til fullnustu í ást-
ríku umhverfi þar sem haldið var
upp á afmæli, jól og páska með
hinni hefðbundnu íslensku gest-
risni. Hennar list að halda utan um
fjölskylduna gleymist aldrei. Ég
kveð þig að sinni með þakklæti fyr-
ir sextíu ára vináttu og tryggð.
Guðrún Marteinsson O’Leary.
Hvemig á að lýsa því sem er og
sem á alltaf að vera? Sem er svo
sjálfsagður hluti af tilverunni að
manni dettur aldrei í hug að á því
kunni að verða endir. Þannig var
með Dísu. Hún var einfaldlega
hluti af eilífðinni. Barnagælan Dísa
var mér sem barni eins og önnur
amma. Unglingaþekkjarinn Dísa
var mér eins og önnur mamma.
Listakonan Dísa var mér sem full-
orðinni manneskju sem systir og
vinkona. Og barnagælan Dísa var
sonum mínum eins og önnur
amma, - og mamma. Veislumar
hjá Dísu vom alkunnar. Á afmælis-
daginn hennar kom alltaf stór hóp-
ur gesta og borðið svignaði undan
veitingunum. Jólaboðin vora ein-
stök sem og páskaboðin. Hvernig
er hægt að hugsa sér tilverana án
þessa?
Maður kom aldrei að tómum kof-
anum hjá Dísu. Hvort sem málið
snerist um garðrækt eða sauma-
skap, ferðalög eða heimspeki og
trúmál. Dísa las mikið og ferðaðist.
Hún hafði óþrjótandi áhuga á
menningu og siðum þjóða. Hún
lærði tungumál, las ensku, þýsku
og frönsku, grísku og ítölsku, rúss-
nesku og arabísku að ógleymdri
dönskunni. Bókaskápur Dísu ber
áhugamálum hennar glöggt vitni.
Þar má finna fagurbókmenntir og
trúmál, sagnfræði og ferðabækur
og mikið dálæti hafði hún á skrif-
um Woodhouse um hinn ómetan-
lega Jeeves. Síðustu árin þjáðist
Dísa af erfiðum sjúkdómi. Því hefði
enginn trúað sem ekki vissi. Aldrei
kveinkaði hún sér né lét aðra finna
að hún væri veik. Hún ferðaðist
síðustu árin, m.a. með nöfnu sinni
til Marokkó, uppáhaldslands síns,
og með okkur fjölskyldunni til
Flórída í fyrra. Hún var eins og
unglamb í sundlauginni og naut
hitans og vatnsins. Hún hafði á orði
að hún gæti vel hugsað sér aðra
slíka ferð, þó líklega frekar til
Marokkó...
En ekkert varir að eilífu. Dísa
greindist með nýjan sjúkdóm og
ekki varð við neitt ráðið. Tómleik-
inn við fráfall Dísu er mikill. Dag-
legu símtölin. Heimsóknirnar. Eft-
ir sitja minningamar. Fjársjóður
minninga.
Vinminn
vil ég því ei gráta,
vefhannhelgriást
Eitt sinn
almættið mun láta
öllum batna, er þjást
Egfinn
aftur lán, sem brást.
Döpur er dánarkveðjan,
en dýrðlegt verður að sjást
(Eiríkur Einarsson)
Blessuð sé minning hennar.
Kristín Blöndal.
KRISTINN
VILHJÁLMSSON
+ Kristinn Vil-
hjálmsson fædd-
ist í Ólafsfirði 30.
nóvember 1933.
Hann Iést á sjúkra-
húsinu á Akureyri
hinn 9. ágúst síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Ólafs-
fjarðarkirkju 17.
ágúst.
Við ókum burt frá
gröfinni, enginn sagði
neitt og undarleg var
gangan heim í hlaðið,
því fjallið hans og bær-
inn og allt var orðið breytt. Þó auðn-
in væri mest þar sem kistan hafði
staðið. (D.S.)
Það era mikil þáttaskil í lífi
manns þegar andlát náins ættingja
ber að, þótt það hafi ekki átt að
koma á óvart. Þú varst búinn að
berjast eins og hetja í nokkra mán-
uði en varðst að láta undan. Það var
ótrúlegt þrek sem þú hafðir fram á
síðustu stundu. Við systumar og
mennirnir okkar voram svo lánsöm
að fá að halda utan um þig þegar þú
kvaddir, en það var ólýsanleg stund.
Ég þakka hjúkranarfólkinu alla
hlýjuna og umhyggjuna en við fund-
um svo vel hvað þú hafðir verið í
góðum höndum.
Það er svo margt sem kemur upp í
hugann, að vera langyngst af
systkinunum voru viss forréttindi.
Allt sem þið gerðuð fyrir mig, en það
var líka erfitt þegai’ þið Viddi bróðir
fórað á vertíð strax eftir áramót.
Mikdð sem ég saknaði ykkai’, en svo
komu vertíðariok og þið
komuð heim, alltaf með
einhvem glaðning. Þú
gast verið snöggur upp
en svo var það búið,
ekki margmáll um til-
finningar þínar en með
gullhjarta. Þið bræð-
umir byggðuð ykkur
saman hús þar sem þið
eignuðust ykkar fjöl-
skyldur og vorað þið
lengst af saman til sjós
og lands. Við systurnar
höfum búið á suðvest-
urhominu, Anna í
Keflavík og ég í Borg-
arnesi. Öll sumur höfum við farið í
heimsókn á Ólafsfjörð. Mikið sem
krakkarnir okkar voru hreyknir af
þessum sterku og stóra frændum
sínum sem vora að koma af sjónum.
Það var dálítið sérstakt að Nonni
móðurbróðir okkar frá Siglufirði var
á sömu stofu og þú á sjúkrahúsinu á
Akureyri en hann andaðist á Siglu-
firði 5. ágúst. Það varð stutt á milli
ykkar frændanna.
Elsku bróðir, vertu kært kvaddur,
guð styrki eiginkonu þína og böm,
tengdadóttur, mömmu okkar, Óskar
frænda, Vidda og Lóu sem ég veit
að sakna þín sárt.
Nú opnar fangið fóstran góða
og faðmai’ þreytta barnið sitt,
hún býr þar hlýtt um brjóstið móða
og blessar lokað augað þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var
þótt brosin glöðu sofi þar.
(Þ.E.)
Svanlaug Vilhjálmsdóttir.
KRISTJAN G. H.
KJARTANSSON
+ Kristján Georg Halldórsson
Kjartansson fæddist í
Reykjavík 22. júní 1934. Hann
lést á gjörgæsludeild Sjúkra-
húss Reykjavíkur 30. júlí síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavik 6.
ágúst.
Oft er ekki getið þegar vel er
gert. Fyrir mörgum áram kynntist
ég Kristjáni vegna áhuga hans á
fjarskiptatækni og öllu gömlu og
nýju þar að lútandi. Leiðir okkar
lágu saman, ég sem áhuga- og at-
vinnumaður í radíótækni og hann
sem þessi mikli áhugamaður og
eigandi ógrynnis tækja sem þurfti
að breyta og bæta eftir hans ósk-
um.
Hann var einnig mikill áhuga-
maður um allt sem sneri að flugi.
Þannig þróaðist að mikil breyting
átti sér stað eftir 1982 með fjar-
skiptabúnað farartækja á landi.
Skipta vai’ð öllum bílatalstöðvum
af AM-kerfi yfir í SSB-mótaðar tal-
stöðvar. Þessar nýju SSB-talstöðv-
ar voru mjög dýrar og erfitt fyrir
t.d. björgunarsveitir að fjámagna
þessa breytingu. Burðarstöðvar
höfðu verið notaðar í gamla kerfinu
en í nýja kerfinu vora ekki fram-
leiddar stöðvar nema fyrir her og
kostuðu bílverð hvert stykki.
Kristján var stórhuga maður og
átti vini víða. Hann lét sig ekki
muna um að nýta sambönd sín er-
lendis í þágu annarra. Frá
kanadíska hernum og Canadia
Marconi útvegaði hann til landsins
2 burðarstöðvar og gaf Flugbjörg-
unarsveitinni í Reykjavík og brúaði ^
þar með það bil sem myndaðist áv
sviði fjarskipta fyrir leitarflokk til
fjalla. Síðar hafa önnur tæki á öðr-
um tíðnisviðum leyst þessi af
hólmi. Fyrir þessa höfðinglegu gjöf
og annað sem hann gerði fyrir okk-
ur vil ég, fyrir hönd Flugbjörgun-
arsveitarinnar í Reykjavík, koma á
framfæri þakklæti og um leið óska
fjölskyldu hans alls hins besta um
ókomna framtíð.
Sigurður Harðarson,
rafeindavirki og félagi í
Flugbjörgunarsveitinni
í Reykjavík.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina
inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-
4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undii’ greinunum.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Auð-
veldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.

A R Sy,
OSWALDS
simi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRÍNGINN
ADAI.Sl'R’T'TI íB* 101 RUVKJAVIK
| Dtirit) . .ÓLiJur
f IJKKlSTUVlNNUSl'OrA I
EYVINDAR ÁRNASONAR 3