Morgunblaðið - 26.08.1999, Blaðsíða 42

42 FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNiNGAR
PÁLL KR.
STEFÁNSSON
l iragði að vanda. Enginn átti von á
svo skjótri brottför. Það sáust þess
engin merki. Þvert á móti var hann
fullur af bjartsýni og starfsorku.
Góðs drengs er nú sárt saknað af
mörgum. Anna, eiginkona hans, og
börnin Guðný Olafía og Stefán hafa
misst mikið. Megi Guð veita þeim
styrk í sorginni og góðar minningar
huggun í framtíðinni.
Júlíus Vífill Ingvarsson.
Hver er bestur? Þessi orð koma
fyrst upp í huga mér þegar ótíma-
bært andlát vinar míns Páls Stefáns-
sonar barst mér til eyrna. Andlát
sem bar að með þeim hætti sem við
myndum flest kjósa ættum við eitt-
hvert val. Palli hefur verið vinur
minn frá barnæsku. Við slitum
barnsskónum á Flókagötunni og
stígvélunum á Klambratúninu, eins
og hann orðaði það gjarnan. Palli var
haldreipi mitt til margra ára og
vinnufélagi óslitið í fimmtán ár, íyrst
á Dagblaðinu Visi og síðar DV þar
sem hann var auglýsinga- og sölu-
stjóri. Auk þess unnum við að mörg-
um öórum verkefnum saman, síðast
núna í vor fyrir Hjálparstarf kii-kj-
unnar. Palli var fyrst og fremst góð-
„iir og stórhuga strákur sem ekkert
3 aumt mátti sjá. Hann var alltaf
fyrstur tO að liðsinna þeim er á
þurftu að halda. Á hvetjum degi
voru nokkur stórmál í gangi sem
Palli þurfti að bjarga og þau þoldu
enga bið í hans augum. Það var
aldrei lognmollan í kringum hann.
Skapgerð Palla var stundum ógn-
vænleg fyrir þá sem ekki til þekktu
en í augum hinna fór hann á kostum.
Þegar hlutimir gengu ekki eftir eins
og hann óskaði æddi hann stundum
um DV-húsið eins og fellibylur frá
'ieinni deildinni í aðra og skammaðist
í fólki sem á vegi hans varð en hina
stundina var hann ljúfur sem lindin
tær. Eftir slíka uppákomu settist
hann gjarnan niður og dæsti; leit síð-
an kímileitur til starfsfólksins og
sagði: „Ég er nú bestur. Spólum til
baka - taka tvö.“ Palli var ekki að-
eins glæsimenni í útliti heldur var
snyrtimennska hans aðalsmerki -
hann hvorki hrukkaðist né gránaði
með aldrinum og hélt sömu vigt frá
ungdómsárum til endadægurs. Hann
var haldinn ólæknandi sölubakteríu
og kunni þá list til hlítar. Það var oft
hrein unun að hlýða á hann tala í
síma við viðskiptavinina, stundum
fleiri en einn í einu - þá var allri flór-
unni beitt, mikið talað og mikið hleg-
ið. Boðskapurinn var alltaf hinn eini
sanni og hann seldi og seldi. Palli var
engum líkur nema sjálfum sér, þessi
góði vinur minn sem verður mér
alltaf ógleymanlegur.
Elsku Anna, Guðný og Stefán,
missir ykkar er mikill og ég vona að
guð gefi ykkur styrk til að horfa
fram veginn. Styrkurinn felst
kannski fyrst og fremst í minning-
unni um að hafa átt svo góðan mann
sem Pál Stefánsson. Palli var bestur.
Anna Agnars.
„Ég held að þið hljótið að vera
gengnir af vitinu, er auglýsingin
. virkilega enn ekki til! Vitið þið ekk-
ert um hvemig dagblað er gefið út,
það er ekki prentað fimm mínútum
áður en kaupandinn fær það í hend-
urnar.“ Klukkan er langt yfir alla
heiðarlega skilatíma á auglýsingum í
DV og í símanum er Palli auglýs-
ingastjóri að bjarga málunum svo að
við grænjaxlarnir í auglýsingaheim-
inum lendum ekki í súpunni. Palli
gat vissulega sagt okkur til synd-
anna - en þá áttum við það líka skil-
ið og alltaf endaði samtalið á því að
Palli sagði glettnislega: „Jæja kall-
inn, við björgum þessu. Er annars
^eitthvað að frétta?" Þá fann maður
hve einstakur Palli var, afburða fag-
maður og örugglega með allra
skemmtilegustu mönnum sem mað-
ur hittir á lífsleiðinni.
Við félagarnir, ásamt Stebba syni
Páls, vorum fyrir áratug eða svo að
feta okkar fyrstu skref í auglýsinga-
heiminum og unnum þá allir á Is-
Éensku auglýsingastofunni. Sjálfs-
traustið vantaði ekki, við héldum að
við vissum allt en komumst þó fljótt
að því að við vissum harla fátt. Þá
var ómetanlegt að geta reitt sig á
leiðsögn manns eins og Palla.
Palli var mikill fjölskyldumaður
og sérstaklega stoltur af börnunum
sínum. Þegai’ einn okkar hitti Palla í
fyrsta sinn á skrifstofunni á DV sá
hann mynd á einum veggnum af
Stefáni sigurreifum í Víkingsbún-
ingnum. Þetta var áður en Stebbi
byrjaði á Islensku en eitthvað höfð-
um við heyrt af kauða. Þegar spurt
var hvort þetta væri ekki þessi
Stebbi þá kom glampi í augun á
Palla og það sem eftir var fundai’ins
sagði hann Stebbasögur - frægðar-
sögur úr handbolta og fótbolta og
lærdómssögur frá Ameríku. Eftir
fundinn vissum við allt um Stebba
en um hvað fundurinn átti að snúast
man enginn.
Það hefur ýmislegt á dagana drifið
síðan við fyrst kynntumst Palla. Við
höfum haldið hver í sína áttina og
sjálfur hætti Palli á DV. Leiðir okkar
og Palla voru þó alltaf að krossast,
m.a. í tengslum við starf hans fyrir
Hjalparstofnun kirkjunnar.
I spilaklúbbi okkar félaganna spil-
um við hjarta af mikilli íþrótt. Éin
óskrifuð reglan í spilinu er sú að
þegar spaðagosinn er settur út þá
lætur maður ekki mínus í hann.
Enginn okkar veit hvernig þessi
regla varð til, hún þekkist hvergi í
byggðu bóli nema í okkar hópi. Þessi
óskrifaða regla lýsir kannski Palla
betur en margt annað. Það þurfti
ekki undirritaða samninga í þríriti,
miklu mikilvægara var að geta
treyst því sem sagt var. Eða eins og
Palli orðaði það sjálfur: „Það vantar
ekki fleiri jakkaföt með bindi - það
vantar alvöru menn.“ Palli var al-
vöru maður.
Stebba, móður hans og systrum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Ásmundur, Ólafur,
Þdrmundur og Þdrir.
Það eru víst rúmlega fimmtíu ár
frá því við Palli kynntumst, báðir
uppaldir á Flókagötunni, hann á
númer 45 en ég á númer 33 og hefur
vinátta okkar staðið óslitið síðan, í
gegnum þykkt og þunnt. Minning-
arnar hrannast upp og af ótölulegum
fjölda er að taka. Éitt er það þó, sem
mér fannst alltaf sérstakt og kemur
upp í hugann nú, frá uppvaxtarárum
okkar, en það var hvað fjölskylda
Palla hélt mikið saman. Þegar ein-
hver átti afmæli á númer 45 mætti
fjölskyldan þar, aldnir sem ungir, til
að samfagna. Meira að segja þegar
litla systir Palla átti afmæli, sem
okkur félögunum þótti nú ekki
merkilegt, þá mætti stórfjölskyldan í
afmælið. Okkur strákunum í götunni
var að sjálfsögðu líka boðið. Það
besta fannst mér þá við þessi afmæl-
isboð var, að þá fengum við
súkkulaðitertuna hennar Hildar,
sem er sú besta sem ég hef á ævinni
smakkað. Engum hefur enn tekist að
baka svona tertu, svo ég viti til, þótt
viðkomandi hafi fengið uppskriftina.
Kæra Hildur, ég og fjölskylda mín
vottum þér og fjölskyldu þinni okk-
ar dýpstu samúð, við sonarmissinn.
Gunnar Örn.
Stúkubróðir okkar Páll Stefáns-
son er fallinn í valinn langt fyrir ald-
ur fram.
Páll var einn þeirra sem unnu að
stofnun Oddfellowstúkunnar nr. 21
Þorlákur helgi í Hafnarfirði, sem
stofnuð var 20. apríl 1996. Hann
hafði áður verið í stúkunni Skúli fó-
geti í Reykjavík.
Allmargir fundir voru haldnir til
undirbúnings stofnun stúkunnar og
tengdust menn sterkum böndum í
hinni nánu samvinnu og samstöðu
sem myndaðist á þessum undirbún-
ingstíma og ekki síður í framhaldinu
þegar stigin voru fyrstu skrefin í
starfi stúkunnar.
Páll tók virkan þátt í þessu undir-
búningsstarfi. Hann vakti athygli á
sér fyrir þægilegt viðmót, hlýleika
og hjálpfýsi. Hann var glaðvær og
góður félagi.
Páll er hinn fysti meðal okkar
bræðra í hinni ungu stúku sem fell-
ur frá. Genginn er góður drengur
sem verður sárt saknað.
Við bræður í Þorláki helga send-
um Önnu og fjölskyldunni allri okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. st. nr. 21 Þorlákur helgi,
Vilhjálmur Vilhjálmsson.
Elsku Palli, óstyrk er höndin og
dapurt er hjartað, erfitt að skilja til-
gang lífsins. Ótal minningar birtast,
ferðirnar norður, Flórída, allar
veislur, allt dásamlegar stundir, en
duga skammt á þessari miklu sorg-
arstundu.
Mágur er orð sem ég gat aldrei
notað um þig, þú varst sá eini Palli,
vinur meira þó sem bróðir, alltaf til
staðar, hjálpfús, gi’eiðvikinn, máttir
aldrei aumt sjá, án þess að leggja
lið.
Aldrei varstu nefndur án Önnu
systur svo samhent voruð þið og
samstiga í öllu. Heimilið var ykkur
allt og börnin aldrei langt undan,
ekkert var eins verðmætt, ekkert
skipti meira máli en að vera saman.
Ég held að heimili ykkar sé það
fallegasta og hlýjasta sem ég kom á,
alltaf bæði að bera fram kræsingar
sem elsku Anna mín útbjó af mikilli
snilld pg þú óspar að hrósa henni
fyrir. Ást og virðing ykkar óx með
hverju ári enda umfram allt bestu
vinir.
Afmælisdagur Önnu minnar kom
daginn eftir andlát þitt, dapur og
grár en þú varst alltaf búinn að
hugsa fyrir öllu, gjöfin innpökkuð á
borðinu með dásamlegu korti þar
sem þú tjáðir henni ást þína á „þinn
hátt“.
Enn og aftur er höggvið skarð í
þessa „litlu fjölskyldu" sem hefur
alltaf staðið þétt saman er á móti
blæs, en núna verður erfitt að hemja
segl er stafninn er farinn en ég veit
að þú verður ekki fjarri, gefur okkur
styrk, vinur minn.
Þung verða sporin hennar Önnu
minnar að kveðja þig, elsku Palli, en
ég bið góðan guð að styrkja hana,
Guðnýju og Stefán, Kára tengdason
sem var þér svo kær og barnabörnin
í þeirra miklu sorg.
Jóhanna (Lilla).
Nú var þungt höggið og hann
Palli, fyrrverandi nágranni okkar og
ætíð vinur, tekinn úr hringiðunni.
Einum litríkum þræði er nú færra í
jarðlífsteppinu. Ekki er unnt að
kveðja hann Palla án þess að minn-
ast skemmtilegra samskipta okkar á
Álftanesinu. Palli var sívinnandi
bæði fyrir sjálfan sig og fjölskyldu
sína svo og alla þá er til hans leituðu
- og þeir voru ekki fáir. Lifandi er
minningin um hann í símanum að
hjálpa einhverjum eða að skipu-
leggja, ætíð að hugsa um annarra
hag um leið og sinn eigin. Ánægð-
astur var hann ef hann gat unnið að
tveimur eða fleiri hlutum samtímis.
Palli var hinn sanni verkamaður í
víngarði Drottins og ekki ónýtt að
vera samverkamður hans um hríð.
Við gleymum ekki þegar Palli vipp-
aði sér inn úr dyrunum og sagðist
þurfa að halda fund, - ekki seinna
en á stundinni. Þá var vissara að
laga sterkt kaffi. Á einum slíkum
fundi stofnaði hann „Steypufélagið",
samlag okkar nágrannanna í Blátúni
1 og 2 og Heimatúni 1, um öll okkar
verkfæri stór og smá, þ.m.t. hjólbör-
ur, garðsláttuvélar, garðáhöld,
skóflur, haka og - sandinn hans Ara.
Á einu sumri steypti Steypufélagið
eina bílskúrsplötu, eitt bílskúrsþak
og stéttir við tvö hús, auk ýmissa
smærri verkefna. Steypufélagið var
víðsýnt í verkefnavali eins og bygg-
ing tveggja frægra skjólveggja
sanna. Við gleymum heldur ekki
morgnunum þegar Palli kom yfir á
morgunsloppnum með kaffikrúsina í
annarri hendi, sígarettuna í hinni og
með tíkina Pollý töltandi á eftir sér.
Þá líða seint úr minni kvöldgöng-
urnar með Palla og Pollý um Álfta-
nesið, þar sem öll heimsins (já, ekki
bara landsins) mál voru gaumgæfð -
og steinum sparkað af malbikinu um
leið. Palli var nefnilega alltaf að taka
til, bæði í eiginlegri og óeiginlegri
merkingu. Slíkan mann er gott að
muna og þakkarvert að hafa átt
hann að vini. Stuðningur hans var
ávallt vís, hver sem lífsverkefnin
voru. Nú hefur hann Palli gengið frá
hjólbörunum í síðasta sinn. Það var
alltof, alltof snemmt. Þeir eru ekki
sviknir sem njóta atorku eldhugans
héðan í frá. Við hin söknum hans
ákaflega, en gleðjumst um leið yfir
innihaldsrfkum minningum um sam-
skiptin við hann.
Góðum vinum og frændfólki, fjöl-
skyldu Palla, vottum við djúpa sam-
úð. Veri Palli kært kvaddm- með
ómældum þökkum.
Hjálmar og Guðný Anna.
Snöggt fráfall Páls Stefánssonar
vekur upp fjölda minninga frá langri
samferð, minninga sem ljúft er að
minnast og munu varðveitast áfram.
Leiðir okkai’ Palla lágu fyrst saman
fyrir tæpum fjórum áratugum, upp
frá því vissum við hvor af öðrum, en
samstarf sem þróaðist í áranna rás í
mikla og góða vináttu hófst þegar
síðdegisblöðin tvö, Dagblaðið og
Vísir sameinuðust á haustdögum
1981 og Palli varð auglýsingastjóri
þessa nýja sameinaða blaðs. Á þess-
um árum sem gengu í garð eftir
sameininguna gekk oft mikið á og
drífa þurfti hluti í gegn á stuttum
tíma. Við slíkar aðstæður var enginn
betri en Palli, hann hafði sitt lag á
hlutunum, fékk menn til samstarfs
með einum hætti eða öðrum, og eng-
inn var heldur ánægðari þegar allt
komst í höfn á tilsettum tíma. Það
gekk oft mikið á, Palli vildi gjarnan
fara vel yfir hlutina, en allir skildu
sáttir að lokum. Þetta voru tímar
mikilla umbreytinga, tölvutæknin
gekk í garð með sínum breytingum,
en Palli lét sig það litlu skipta og
hélt sínu striki óháð þessum breyt-
ingum, sérstæðir minnismiðarnir
voru alltaf á sínum stað. Hann setti
sitt traust á samferðamennina hvað
varðaði þessa nýju tækni, fylgdist
vel með hvað hún hafði upp á að
bjóða og var ávallt stoltur af því
þegar vel tókst til.
I persónulegum kynnum okkar er
það hins vegar fjölskyldumaðurinn
sem skilur eftir sig enn ljúfari
minningar. Palli var stoltur af fjöl-
skyldunni, Önnu sinni, börnunum
Guðnýju og Stebba og ekki síst
barnabörnunum. Við sem stóðum
næst honum fylgdumst sífellt með
því hvað fjölskyldan var að gera,
uppvexti barnabarnanna og tókum
þátt í gleði hans yfir velgengni
þeirra. Það var líka sérlega ánægju-
legt að heimsækja þau Palla og
Önnu, bæði í Blátúnið og eins á
Blómvanginn, þar sem Palli sýndi
okkur stoltur fyrir nokkrum vikum
hvað þau voru búin að skapa sér
hlýlegt umhverfi.
Þegar Palli kaus að flytja sig um
set fyrir tveimur árum og hefja störf
á nýjum vettvangi þá lagði hann
kapp á að halda vináttu og samvinnu
okkar áfram. Það voru mörg mál
skoðuð og leyst, ýmist með símtöl-
um eð heimsóknum og síðasta ár
leið varla sá dagur að við ræddum
ekki saman, stundum til að leysa
mál sem þoldu enga bið, en í annan
tíma bara til að spjalla. Síðustu dag-
amir í samferð okkar Palla eru ofar-
lega í minningunni. Við vorum um
það bil að ljúka góðu samstarfsverk-
efni, sem hafði tekið drjúgan tíma,
og settumst niður yfir hádegisverði.
Þar var farið út um víðan völl,
framundan vora ný verkefni sem
hann sá fram á að myndi verða gam-
an að kljást við, en mestum tíma
eyddi hann í að lýsa væntanlegri
helgarferð sem framundan var með
fjölskyldunni norður í land, en þar
ætlaði hann að verja tímanum við
veiðar og slökun með fjölskyldunni.
Næsta dag hittumst við tvisvar, því
Palli vildi fara enn betur yfir það að
engir endar væru lausir í þessu
verkefni okkar áður en hann færi
heim til að undirbúa ferðina norður,
sem skyldi farin daginn eftir. Síð-
asta samtalið áttum við í síma þenn-
an sama dag þegar hann var kominn
heim, en þá sagðist hann ætla að
gera allt klári fyrir ferðina. Þessi
ferð var aldrei farin, en í staðinn fór
hann í aðra ferð, ferðina löngu sem
við eigum ekki afturkvæmt úr, og
það allt of snemma.
Við fráfall Palla höfum við öll sem
þekktum hann misst mikið, en mest-
ur er missirinn fyrir fjölskylduna.
Við Birna sendum Önnu, Stebba og
Guðnýju og fjölskyldum þeirra hug-
heilar samúðarkveðjur og varðveit-
um saman minningar um góðan
dreng.
Jóhannes Reykdal.
Það var fyrir 20 árum sem ég
kynntist Páli Stefánssyni, og fannsj.
mér strax mikið til hans koma. Á
þessum tíma urðum við Stebbi son-
ur hans miklir vinir og er óhætt að
segja að foreldrar Stebba, þau Palli
og Anna, hafi haft mikil áhrif á líí
mitt upp frá því. Palli var mjög dug-
legur að fylgja okkur á leiki okkar
bæði í handbolta og fótbolta, og var
mjög gott að hafa hann á hliðarlín-
unni, enda var hann óspar á hrósið
og mjög montinn af okkur strákun-
um þegar vel gekk. Samband
Stebba við foreldra sína var mikið
og gott þannig að við eyddum mikl-
um tíma með þeim og var það mjög
skemmtilegur tími. Við töluðum oft
um að fara að „snudda" með Palla
og þá var um að ræða þrif á bflum,
hjálpa til í garðinum á Álftanesinu
eða bara að slapga af og glápa á
góða vídeómynd. Ég minnist einnig
ferðalaga til útlanda þar sem Palli
sá um að allt væri klárt eins og
venjulega. Að sjálfsögðu gekk á
ýmsu á unglingsárunum og þá gat
stundum hvinið vel í Palla enda mik-
ill skapmaður á ferð. • Þetta voru
samt engin stórmál og við hlýddum
yfirleitt tilmælum hans enda kunni
hann að halda aga og við bárum
mikla virðingu fyrir honum. Hann
vildi alltaf vera með í ráðum og hafa
góða yfirsýn yfir þá hluti sem voru á
dagskrá hverju sinni. Það var ótrú-
lega gott að leita ráða hjá honum og
það var venjulega gengið strax í
málin og oft lagði hann mikið á sig
til að hlutirnir gengju upp. Þarna
mætti nefna kaup á bflum, redda
sumarvinnu, og fleira í þeim dúr.
Hann þekkti ótrúlega mildð af fólki,
og oft var það þannig að þegar við
félagarnir vorum að skipuleggja
eitthvað og það gekk eitthvað stirð-
lega, þá var oft sagt: „Tölum við
Palla Stefáns og athugum hvað hann
getur gert í málinu.“ Hann var mjög
ákveðinn og hafði unun af að leysa
málin fyrir okkur og ég man varla
eftir því að eitthvað væri ekki hægt.
Viðkvæðið var oftast: „Verið rólegir
smátíma, strákar, við reddum
þessu," og skömmu síðar var málið i
höfn. Með Páli Stefánssyni er geng-
inn maður sem hafði mikil áhrif á
mitt líf. Hann reyndist mér ákaflega
vel og var heimili þeirra Önnu mitt
annað heimili í mörg ár og á ég mjög
hlýjar og góðar minningar frá Álfta-
nesinu. Ég minnist hans með mikl-
um söknuði og þakklæti, því þarna
fór mikill og góðui’ fjölskyldumaður
með sterkan karakter sem kenndi
mér margt í uppvexti mínum. Elsku
Anna, Stebbi, Guðný og þið öll. Ég
og fjölskylda mín sendum ykkur
djúpar samúðarkveðjur við þennan
mikla missi og biðjum guð að blessa
minningu hans.
Ásgeir Sveinsson.
Lengstan hluta starfsævi sinnar
stundaði Páll Stefánsson viðskipti
með einum eða öðrum hætti. Sá
starfsvettvangur var eðlilegt val í
hans augum í ljósi verzlunarmennt;
unar, uppeldis og fjölskyldusögu. I
viðskiptum var það grundvallarsjón-
ai-mið hans, að báðir aðilar yrðu að
hafa af þeim hag. Hann lagði sig
fram um það, að sá, sem við hann
átti viðskipti, nyti góðs af og vildi
því eiga við hann viðskipti áfram.
Upplag hans var þeirrar gerðar, að
hann hefði aldrei getað tileinkað sér
vinnubrögð hins harðdræga og ein-
sýna kaupsýslumanns. Ef vandamál
komu upp í viðskiptunum, vai’ hann
ekki í rónni fyrr en úr hafði verið
leyst með fullum sáttum. Þarf því
engan að undra, að í hópi traustustu
vina hans voru margir þeir, sem
hann hafði lengi átt viðskipti við.
Ekki var þetta þó af því, að hann
héldi ekki fram þeim hagsmunum,
sem hann sjálfur vann fyrir, það
gerði hann af heilindum og dugnaði,
en um leið af fullri sanngirni gagn-
vart gagnaðilanum.
Félagsstörf voru annað svið, sem
Páll helgaði starfskrafta sína. Þau
voru honum ekki síður eðlileg en
viðskipti. Hann var óvenjufélags-