Morgunblaðið - 26.08.1999, Qupperneq 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 1999 43'
lyndur maður, og hann naut sín vel í
samvinnu við aðra, næmur á fólk og
tilfinningar þess. Hann var því frá
unga aldri eftirsóttur til margvís-
legra félagsstarfa. Páll Stefánsson
verður eftirminnilegur öllum þeim,
sem honum kynntust. Hann var lif-
andi og opinn. Hreinskiptinn. Ákafa-
maðrn-. Kröftugur athafnamaður.
Glaðsinna alvörumaður. Tilíinninga-
maður.
I einkalífinu var Páll mikill fjöl-
skyldumaður. Fyiár fjölskylduna
fannst honum hann aldrei nóg geta
gert, svo mikil var umhyggja hans
fyrir velferð sinna nánustu. Anna
kona hans skipaði sérstakan sess í
huga hans og hjarta. Hún stóð sem
klettur honum við hlið í blíðu og
stríðu allt frá æskuárum þeirra.
Vinir og samstarfsmenn Páls fóru
ekki varhluta af mannkostum hans
og hjartagæzku. Engan mann var
betra að biðja bónar en Pál. Greið-
vikni hans var engu lík. Hann var
venjulega glaðari og þakklátari
heldur en þiggjandinn, þegar honum
hafði tekizt að gera vini greiða. Pað
má eiginlega segja, að það hafi verið
greiði við hann að biðja hann við-
viks.
í dag tregum við ástríkan fjöl-
skylduföður, vin og samstai-fsmann.
Þegar frá líður mun treginn með
guðs hjálp breytast í minningaperlu,
sem ljúft verður að hugsa til. Páli
vini mínum og frænda þakka ég
langt og gott samstarf, vináttuna og
tryggðina. Ástvinum hans sendi ég
og fjölskylda mín hugheilar samúð-
arkveðjur, og við biðjum þeim guðs
blessunar.
Hörður Einarsson.
„Sumarið líður allt of fljótt" segir
í fallegu lagi sem hefur oft komið í
hugann í Blátúni 1 þetta sumarið.
Sumarið hans Páls Stefánssonar var
fjarri því liðið þegar það var búið og
hans er nú sárt saknað. í hugum
okkar nágrannanna á Álftanesi
tengdist Páll alltaf sumrinu. Hann
var fæddur um vor og það brást
ekki að skammt var liðið frá afmæl-
inu hans þegar fór að sjást til hans
og Önnu í garðinum í Blátúninu.
Þegar þau hjónin fluttu í Hafnar-
fjörð á vordögum var fyrsta spurn-
ingin hvort það væri ekki góður
garðm- í Blómvanginum og jú, svarið
var að þar væri vissulega góður
garður. Það var notaleg tilhugsun.
Ekki hvarflaði annað að manni en að
þar myndu þau Páll og Anna fá að
una sér vel saman, ekki bara í sumar
heldur mörg komandi sumur. En
sumarið leið allt of fljótt og það ber
skugga á tilveruna að Páll skuli ekki
krydda hana framar. Við kynntumst
honum fyrst í hlutverki hörkudug-
legs vinnuþjarks á meðan hann vann
sem auglýsingastjóri DV og í því
hlutverki var hann afar minnisstæð-
ur. Hann kom stundum yfir ganginn
á Síðumúla 33 á Vikuna þar sem við
þekktum best til og þandi lungun,
brosti sínu skálkslega og heillandi
brosi, kvaddi kurteislega og fór. Síð-
ar kynnumst við þeim Önnu betur
sem yndislegum nágrönnum og vin-
um. Þar bar aldrei skugga á. Við
drukkum saman kaffi af og til,
spjölluðum mikið, en samskiptin
voru alltaf þannig að enginn var að
troða öðrum um tær. Við þessar að-
stæður gat vináttan ekki annað en
dýpkað og kostir þeirra hjónanna
orðið okkur sífellt betur ljósir.
Eljusemi, kraftur, hlýja og hjálp-
semi var það sem einkenndi Pál
mest og helst. Garðurinn þeirra
Önnu naut þessara eiginleika og fal-
legt heimilið líka. Hlýjan sem frá
honum stafaði var ósvildn þótt hann
reyndi stundum að fela hana með
snaggaralegri framkomu. Börnin og
barnabörnin sem voru tíðir gestir
hjá þeim Páli og Önnu gátu alltaf
fundið hjá honum traust og djúpa
væntumþykju og þessir mannkostir
fóru ekki framhjá okkur nágrönnun-
um. Atriði sem sumum kunna að
þykja smá segja einnig sína sögu.
Til dæmis að varla fyrirfannst hund-
ur sem fékk eins gott atlæti og ís-
lenska tíkin hún Pollý sem fylgdi
þeim Páli og Önnu mestalla þá tíð
meðan þau voru á Álftanesinu.
Elsku Anna, við getum víst lítið
gert á svona stundu annað en að
votta þér innilega samúð okkar.
Saman hafið þið lifað súrt og sætt og
það er ekkert vafamál að þú átt
stóran þátt í að hann var sá góði
maður sem við kynntumst. Stefán,
Guðný og fjölskyldur, við vottum
ykkur líka samúð og biðjum um
styrk ykkur öllum til handa að
takast á við sorgina. Við sendum
ykkur einlægar kveðjur okkar og
barnanna okkar.
Anna og Ari.
Þegar andlátsfrétt Páls, vinar
míns og félaga um áratuga skeið,
barst fyrirvai'alaust, rifjaðist upp í
huga mér kínverskt máltæki sem
segir: „Gnægð er til af gullinu rauða
en af gráhærðum vinum ekki.“ Allt í
einu er skarð í hópi vina, sem allir
eru með gráa slikju á höfði.
Leiðir okkar Palla lágu fyrst sam-
an í skátunum fyrir margt löngu. Til
urðu sterk vináttubönd sem aldrei
bar skugga á. Páll var einstakur
maður með hjarta úr gulli. Hann
vissi ekkert stórkostlegra en að geta
lagt samferðamönnum sínum lið
þegar á þurfti að halda og sérstak-
lega var honum kært að liðsinna
þeim sem áttu um sárt að binda.
Auður hans lá í vináttutengslum við
ótrúlegan fjölda fólks um allt þjóðfé-
lagið. Páll var félagsmálamaður af
sál og líkama. Hann naut þess að
eiga samskipti við fólk - því fleiri,
því betra.
Hann hafði sterkar skoðanir á
stjórnmálum, en það truflaði aldrei
samskipti hans við fólk sem var á
öndverðum meiði í þeim efnum.
Sjálfur átti hann í erfiðleikum fram-
an af ævi, sem léku hann grátt um
tíma, en hann tók á þeim með krafti
og æðruleysi svo eftir var tekið.
Hann lét ekki þar við sitja heldur
hjálpaði fjölda fólks með sama
vandamál að fóta sig á ný.
Á undanförnum mánuðum áttum
við nokkrum sinnum löng samtöl
um lífið okkar fyrr og nú og hvað
væri framundan. Það hvíldi þungt á
Páli að vinnuveitendur hans á DV
létu hann hætta eftir áratuga fórn-
fúst starf sem auglýsingastjóri
blaðsins eða frá stofnun þess. Sárs-
aukinn í sálinni var mikill, en á yfir-
borðinu lét hann sem ekkert væri.
Hann sá björtu hliðarnar í framtíð-
inni og hlakkaði til að eiga meiri
tíma með fjölskyldu og gráhærðum
vinum sínum.
Styrkur Páls á hálli hlaupabraut
lífsins var fjölskyldan og þá sérstak-
lega eiginkonan Anna, lífsförunaut-
ur í um 40 ár og gullmolarnir hans
Guðný og Stefán, sem nú upplifa
mikla sorg.
Með Páli er genginn góður og
gegnheill drengur. Minning hans lif-
ir í hugum allra þein-a sem þekktu
hann. Guð gefi Önnu, Guðnýju, Stef-
áni og aldraðri móður styrk á sorg-
arstundu.
Við Áslaug þökkum Palla vináttu
og andlega samfylgd um krákustíga
lífsins.
Áslaug og Jón Hákon
Magnússon.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum Páls Kr. Stefánssonar sem ég
aldrei fékk þó tækifæri til að kynn-
ast að ráði. Þrátt íyrir mín stuttu
kynni af Páli dylst mér ekki að hann
var góður maður sem bar með sér
hlýju og einlægni.
Á slíkum stundum sem þessari
finnur maður hversu við mennirnir
megum okkar lítils gagnvart æðri
máttarvöldum og orðin okkar eru fá-
tækleg. Tíminn einn getur unnið á
sorginni sem hverfur aldrei alveg en
getur þó breyst í söknuð.
Elsku Anna, Stefán, Guðný, Kári,
Hjördís, Anna María og Guðni. Þið
hafið nú misst einstakan eiginmann,
föður og afa. Ég votta ykkur mína
dýpstu samúð en minningin um ljúf-
an mann mun lifa.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Rósa Guðrún.
• Fleirí minningargreinar um Pál
Kr. Stefánsson bíða birtingar og
miinu birtast iblaðinu næstu daga.
+ Rósa Björns-
dóttir fæddist í
Felli í Breiðdal 21.
júní 1922. Hún lést
á Landakoti 13.
ágúst síðastliðinn.
Hún var dóttir Guð-
laugar Helgu Þor-
grímsdóttur, f.
1886, d. 1961 og
Árna Björns Guð-
mundssonar, f.
1885, d. 1924.
Systkini Rósu
voru Emil, f. 1915,
Þórhalla, f. 1917,
Ragnar, f. 1918,
Guðmundur, f. 1920, Birna, f.
1924, og eini eftirlifandi bróðir-
inn er Arni, f. 1927.
Rósa giftist Kristjáni Sigurðs-
syni 1950. Þau skildu 1980.
Börn þeirra eru: 1) Drífa, gift
Ólafí Einarssyni. Þeirra börn
eru Fannar, kærasta hans er
Margrét Sigtryggsdóttir, Björt
og Eldur. 2) Fjalar, giftur Sig-
rúnu Ólafsdóttur. Þeirra börn
eru Heba og Högni. 3) Freyja,
hennar maður er Hilmar Gunn-
arsson. Þeirra börn eru Jón
Gunnar, Bylgja, Darri og Jara.
4) Harpa, gift Hannesi Peter-
I dag kveð ég hinstu kveðju Rósu
Bjömsdóttur tengdamóður mína. Á
þessari stundu er mér efst í huga
þakklæti fyrir allt sem hún gerði
fyrir mig og bömin mín.
Ég minnist konu sem var glæsi-
leg, fíngerð og ungleg. Rósa var
hæglát, lítillát og tilgerðarlaus. Hún
var oft seintekin en sannur vinur
þeirra sem hún tók ástfóstri við.
Heiðarleiki, trygglyndi og gjafmildi
vora hennar aðalsmerki. Rósa var
húsleg og lagði alltaf metnað sinn í
að halda fallegt heimili. Hún var
vinnusöm, hafði ótrúlega orku og
var alltaf að. Hún var mikil fjöl-
skyldumanneskja og vora bömin
henni allt.
Rósa hélt fast í gamla siði og dáð-
ist ég oft að henni þegar hún safnaði
saman fjölskyldunni og við skáram
út laufabrauð. Oft var það gert eftir
langan vinnudag og að loknum mat
sem hún reiddi fram fyrir allan hóp-
inn.
Við Rósa gerðum margt saman í
gegnum árin. Hún heimsótti okkur
til Kaupmannahafnar og Banda-
ríkjanna og eins ferðuðumst við
saman um Evrópu, með tjald og
prímus í farteskinu. Öll árin sem
við bjuggum erlendis skrifaði hún
okkur í hverri viku, þar á ég fjár-
sjóð góðan því öll bréfin hef ég
geymt.
Jólin verða aldrei söm, þar lék
Rósa stórt hlutverk í lífi mínu. Við
voram saman á aðfangadagskvöld
alveg síðan við kynntumst og mér
fannst alltaf að hátíðin gengi í garð
þegar Rósa birtist í dyrunum. Þá
ríkti svo mikil ró og friður og kvöld-
ið varð hátíðlegt og heilagt.
Óskabömin okkar Heba og Högni
kveðja ömmu sína í dag með sorg í
hjarta. Þau fengu góðan en allt of
stuttan tíma með henni.
Hvíl þú í friði, elsku Rósa mín.
Sigrún Ólafsdóttir.
sen. Þeirra dætur
eru Katla og Hera.
Rósa ólst að
mestu leyti upp í
Felli hjá móður
sinni og föðurafa.
Þó var hún hjá móð-
ursystur sinni á Fá-
skrúðsfirði frá
þriggja til tíu ára
aldurs.
22 ára fór hún í
Húsmæðraskólann
á Laugum og að
loknu námi þar
vann hún þjónustu-
störf m.a. í Reykja-
vík og á Laugarvatni. Hún gifti
sig og helgaði sig mestmegins
uppeldi og umönnun fjölskyldu
sinnar. Auk þess vann hún ýmis
störf. Hún var t.d. húsmóðir á
Meðferðarheimilinu í Breiðuvík
einn vetur og annaðist tíma-
bundið börn á vegum Félags-
málastofnunar Reykjavíkur.
Eftir 1970 vann hún ýmis verzl-
unarstörf, lengst af í verzlun-
inni Hamborg.
títför Rósu fer fram í Óháðu
kirkjunni í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Elsku Rósa amma, eins og við
kölluðum þig. Ég bið Guð að geyma
þig, nú ert þú horfin okkur, en kom-
in á góðan stað og líður vonandi vel
þar. Ég kynntist þér þegar ég kom
á Torfastaði, þú tókst mjög hlýlega
á móti mér er við hittumst í fyrsta
skipti eins og öllum sem lögðu leið
sína þangað, hvort sem í heimsókn
eða í vera. Þú varst alltaf svo hlý og
góð við mig, svo hrein og bein í öllu
sem þú gerðir.
Ég var stundum svolítið erfið við
þig en samt gastu verið þolinmóð og
góð við mig og hina krakkana. Þeg-
ar við áttum „eldhús“ eins og við
kölluðum það þá komstu og hjálpað-
ir okkur, hvort sem var við matseld
eða uppvask. Þú gafst mér mörg
góð ráð í sambandi við heimili og
starf. Þegar þú og Bíbí amma voruð
komnar saman var alltaf gaman hjá
okkur. Öllum leið vel. En það er
svolítið erfitt að koma hugsunum og
minningum á blað en ég minnist þín
með hlýhug og þakklæti.
Ég votta börnum þínum, mökum
þeirra og börnum, mína dýpstu
samúð.
Berglind Leifsdóttir og fjölsk.
Rósa var gáfuð og góð kona. Hún
var mildl vinkona okkar og minning-
in um hana mun ávallt lifa í hjörtum
okkar. Við þökkum trausta vináttu,
tryggð og hjálp. Guð geymi þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Fjölskyldu Rósu og öllum að-
standendum hennar sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðný og Björn.
Okkur langar með fáeinum orð-
um að minnast vinkonu okkar,
hennar Rósu. Það eru forréttindi að
hafa fengið að kynnast konu eins og
henni, hún var góð, falleg, um-f
hyggjusöm og síðast en ekki síst
ákaflega skemmtileg. Þegar við
vinkonurnar fermdumst fengum við
að gjöf ferð til Flórída. Ferðafélag-
amir okkar vora langamma, afi,
amma og vinkona hennar, hún
Rósa. Þó svo að aldursmunurinn
hafi verið mikill á okkur ferðalöng-
unum þá gleymdist hann fljótt í öll-
um skemmtilegu uppátækjunum
sem við áttum með Rósu, það var
hvorki að sjá né heyra að það væru
heilar tvær kynslóðir á milli okkar,
hún gaf okkur ekkert eftir í því að
njóta ferðarinnar tO hins ýtrasta.
Við eigum margar okkar skemmti-
legustu æskuminningar frá þessum
tíma, og það sem okkur fannst svo
dýrmætt var það að Rósa kom
alltaf fram við okkur sem jafningja
sína og vinkonur.
Kæra fjölskylda og aðrir aðstand-
endur, missir ykkar er mikOl. Við
sendum ykkur okkar innOegustu
samúðarkveðjur.
Elsku Rósa, hvfldu í friði.
Hildur Guðný og
Margrét Högna.
Þegar fólk er komið á besta aldur
hefur það hitt margt fólk á lífsleið- c
inni. Sumir bindast sterkum vináttu-
böndum og svo var um okkur fjórar,
Rósu og okkur þrjár sem kveðjum
hana hér með nokkram orðum. Við
hittumst allar á Reykjalundi á síð-
astliðnum vetri. Allar voram við í
endurhæfmgu, hver á sinn hátt, og
þessi sameiginlega lífsreynsla
tengdi okkur nánum böndum.
Margt gerðum við okkur tfl gam-
ans á deOd B, sem við kölluðum oft
heOabOuðu deOdina okkar á mflli.
Ein stjórnaði sætaskipan við sjón-
varpið, önnur skenkti kaffi, sú'*
þriðja stjórnaði ökuferðum á „kvik-
indinu" og sú fjórða uppfræddi hin-
ar um lífið og tflverana. Eitt við-
fangsefnið sem við glímdum við, og
vakti óblandna skemmtun, var að
reyna að muna hvenær hver okkar
hafði komið á deOdina. Gekk það
heldur brösuglega, en þegar við
höfðum skrifað það niður á blað,
sem varðveitt var á öraggum stað,
velktumst við ekki lengur í vafa. Að
sjálfsögðu mundum við það, en það
var bara skráð á blað til öryggis.
Hápunkti náði samveran þó þegar
ein okkar útskrifaðist með pomp og
pragt með útskriftarhúfu og tfl-
heyrandi myndatökum.
Við vinkonur Rósu voram svo ’
ánægðar fyrir hennar hönd þegar
hún flutti í nýju glæsilegu íbúðina
sína og hugsuðum okkur gott tO
glóðarinnar hvað heimsóknir varð-
aði. Þær urðu því miður allt of fáar,
því hún veiktist á ný og átti ekki aft-
urkvæmt heim. Nú eigum við ekki
lengur samleið en hlýjar þakkir era
okkur í huga fyrir allar skemmti-
legu samverastundimar, stundimar
ógleymanlegu sem bundu okkur
ævarandi tryggðarböndum þennan
stutta tíma sem við voram saman.
Við kveðjum þig elsku vinkona.
Bömum Rósu, tengdabörnum og
bamabömum sendum við okkar
innOegustu samúðarkveðjur.
Guðrún Sigurðarddttir,
Kolbrún Gunnarsdóttir,
Sigríður Gísladóttir.
ROSA
BJÖRNSDÓTTIR
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Otsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
L* E Cæ S E I N
I rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða úr
íslenskum og erlendum steintegundum
Verið velkomin til okkar eða
hafið samband og fáið myndalist;
IB S.HELGASON HF
ISTEINSMIÐ JA|
'SijÖ ~efc
V c fc ■
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410.