Morgunblaðið - 27.08.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 27. ÁGÚST 1999
BENEDIKT
SIGURÐSSON
tBenedikt Sig-
urðsson fæddist
l.janúar 1926. Hann
lést á Landspítalan-
um 21. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Sigurður
Sveinsson sjómað-
ur, f. 27. júní 1883,
hann fórst með Ern-
inum frá Hafnar-
fírði 8. ágúst 1936,
og Jústa Júnía
Benediktsdóttir, f.
26. júní 1893, d. 4.
12. 1969. Systkini
hans voru: 1) Matt-
hildur, f. 26.10. 1911, d. 24.3.
1936, gift Stefáni G. Sigurðs-
syni kaupm. í Hafnarf.; 2)
Kristens Adolf Reinholdt,
kaupm. í Hafnarf., f. 22.4. 1915,
d. 21.10. 1974, kvæntur Sól-
veigu Hjálmarsdóttur; 3) Hall-
dóra Ólafía, f. 15.7. 1919, gift
Jóni E. Guðmundssyni, járnsm. í
Kletti.
Hinn 8. september 1951
kvæntist Benedikt fyrri konu
sinni, Jenny Baadsvik, f. 27.9.
1925. Foreldrar hennar voru
Júlíus Baadsvik, bátsmaður í
Þrándheimi, og kona hans,
Martha Ofelia. Benedikt og
Jenny skildu. Dætur þeirra eru:
1) Kristín Emelie, kennari, f.
6.4. 1952, sambýlism. Jens
Andrésson, þau slitu samvist-
um. Þeirra börn eru Ivar og El-
len Margrethe. 2) Elisabeth, f.
21.4 1957, kennari í Ósló, maki
Kada Driche frá Alsír. Þau eru
barnlaus. Hinn 1. janúar 1963
kvæntist Benedikt seinni konu
sjnni, Önnu Soffíu
Árnadóttur, f. 11.1.
1926 á Seyðisfirði.
Foreldrar hennar
voru Árni Frið-
björnsson, skósmið-
ur í Reykjavík, og
Anna Soffía Björns-
dóttir, klæðskeri í
Rvík. Sonur Bene-
dikts og Önnu Soff-
íu er Sigurður, f.
3.2. 1964 í Reykja-
vík, vélvirki, maki
Kristín Þorgeirs-
dóttir. Þeirra börn
eru: Þorgerður
Gyða, Benedikt Pétur og Júnía
Kristín. Synir Önnu eru Björn
Halldórssonn bílsljóri, f. 24. 11.
1953, maki Anna Birna Sigur-
björnsdóttir. Þeirra börn eru
Björn Æjgir, Árni Þór og Anna
Soffía, Arni Halldórsson fram-
kv.stj., f. 25.11. 1953, maki Val-
borg Birgisdóttir. Börn þeirra
eru Anna Soffía, Birgitta og
Árni Jóhann.
Benedikt varð stúdent úr
stærðfræðideild MR 1946. Hann
stundaði verkfræðinám við
NTH í Þrándheimi 1947-1951.
Hann var stundakennari við
Iðnskóla Hafnarfjarðar 1951-
1955, starfaði á teiknistofu Vél-
smiðjunnar Hamars hf. 1951-
1960 og hjá Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna 1960-1988. Hann
stofnaði eigið fyrirtæki, Klaka
sf., og rak það til haustsins
1998.
Útför Benedikts fer fram frá
Seltjarnarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Hann Benni er farinn frá okkur.
Þetta gerðist allt svo hratt en
þannig vildi hann nú reyndar hafa
hlutina. Benni vildi að allir hlutir
gerðust hratt og rösklega væri stað-
ið að verki. Benni var mikil félags-
vera og vildi hafa mikið að gerast í
kring um sig. Þegar ég hitti hann í
fyrsta skipti tók hann á móti mér og
spurði mig hver ég væri. Eg kynnti
mig en hann varðaði nú lítið um
hvað ég héti, hann vildi frekar vita
hverra manna ég væri. Þegar ég
sagði honum síðan að ég væri Vest-
ur-Húnvetningur, tilkynnti hann
mér að ég væri úr þeirri alljótustu
sýslu sem til væri á landinu og und-
irstrikaði hann orð sin með því að
segja að þegar hann keyrði þama í
gegn, lokaði hann augunum í Brú og
opnaði þau ekki aftur fyrr en á
Blönduósi. Svo hló hann. Þetta var
hans húmor. Hann var hrjúfur á yf-
irborðinu, en þeir sem betur þekktu
fundu fljótt að í honum bjó ljúfur
maður með hjarta úr gulli. Hann
Benni var barnabörnunum sínum
góður og laðaði hann son okkar
Benedikt nafna sinn mikið að sér.
Benni sonur okkar dvaldi mikið hjá
þeim Önnu og Benna og eins og
hann segir sjálfur voru þeir afi
bestu vinir. Þeir fóru alltaf um helg-
ar saman í sund og að skoða skipin
á höfninni og áður en Benni seldi
Klaka eyddu þeir þar helgunum í
starfi og leik. Það er erfitt að út-
skýra dauðann fyrir litlum bömum.
Sorgin og söknuðurinn er mikill hjá
okkur öllum. Við biðjum honum
allrar blessunar á nýjum leiðum.
Nú legg ég augun aftur,
Ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Kristín Þorgeirsdóttir.
Afi minn var engin venjulegur afi,
þvílíkur vinnuþjarkur sem hann
var, að frá morgni til kvölds. Oftast
snemst viðfangsefni hans um ýsu,
þorsk og færibönd. Þetta vom
fyrstu orðin sem ég lærði í kringum
afa enda var starfsvettvangur hans
alla tíð tengdur hagræðingarmálum
og framleiðslu á vinnutækjum fyrir
fiskvinnsluna. Þegar ég stálpaðist
fékk ég oft að flækjast með afa í
heimsóknir til fiskvinnslufyrirtækj-
anna á Snæfellsnesi og um Suður-
nesin. Þetta vom oftast dagsferðir.
Þá var nú oft span á honum afa mín-
um og vom hin ýmsu metin sett í
þessum ferðum og oftast slegin út í
næstu ferð, því endalaust var afi að
mæla hitt og þetta, svo sem hve
fljótur hann var á milli staða.
Elsku afi minn, þú varst mér
alltaf góður félagi og alltaf gat ég
leitað til þín með allt milli himins og
jarðai-. Endalaust tilbúinn að leið-
beina mér. Skemmtilegur var sá
tími sem ég fékk hjá þér til undir-
búnings vegna bílprófsins. En hann
stóð í tvö ár frá 15 ára aldri. Að ekki
sé nú minnst á allar þær löngu ferð-
ir sem við fómm saman þegar ég
var búinn að fá bílprófið, það vom
sko svaðilfarir í lagi. En við fömm
nú ekki fleiri slíkar.
Eftirfarandi kvæði Steins Stein-
arr setur ramma utan um hugsun
mína þegar ég velti upp minningum
um þig og hvemig mér finnst að þú
hafir verið gagnvart mér í leik og
starfi:
Að sigra heirainn er eins og að spila á spil
með spekingslegum svip og taka í nefið.
Og allt með glöðu geði
er gjarna sett að veði.
Og þótt þú tapir það gerir ekkert til,
Því það er nefnilega vitlaust gefið.
Vertu bless, elsku afi, og takk
fyrir allt.
Ivar Jensson.
Kær frændi minn, Benedikt
Bjarnarson Sigurðsson, lést á svip-
legan hátt hinn 21. ágúst. Benni,
eins og hann var ævinlega kallaður,
var staddur í afmælisveislu konu
minnar og hafði nýlokið við að
ávarpa hana er hann kenndi sér
meins, sem leiddi hann til dauða á
Landspítalanum þetta sama kvöld.
Benni var fæddur á ísafirði en flutt-
ist til Hafnarfjarðar 1928. Foreldrar
hans vom Jústa Júnía Benedikts-
dóttir og Sigurður Sveinsson, sem
fórst með Erninum frá Hafnarfirði á
síldveiðum 8. ágúst 1936. Eftir föð-
urmissinn var Benni til heimils á
Hverfisgötu 7 í Hafnarfii’ði, ásamt
móður sinni og þremur systkinum
og mági sínum Stefáni, þangað til
hann fór til náms í Noregi. Eftir að
foreldrar mínir giftust myndaðist
mikill og góður vinskapur milli móð-
m- minnar og Benna, og sérstaklega
eftir lát föður míns, Kristens, og
reyndust Benni og kona hans Anna
Soffía henni mikill styrkur og góðir
vinir. Systkini Benna em Matthild-
ur, Kristens og Halldóra. Halldóra
lifir systkini sín.
Benni gekk í Barnaskóla Hafnar-
fjarðar og síðan í Flensborgarskól-
ann, þaðan í Menntaskólann í
Reykjavík. Síðan lá leiðin til Þránd-
heims í Noregi þar sem hann stund-
aði nám. í Noregi kynntist Benni
fyrri konu sinni, Jennýju, og átti
með henni dætumar Kristínu og
Elísabetu. Seinni kona Benna er
Anna Soffía og eiga þau saman son-
inn Sigurð. Eftir dvölina í Noregi
kom Benni heim til íslands og hóf
störf í vélsmiðjunni Hamri þar sem
hann starfaði um árabil og var jafn-
framt stundakennari við Iðnskóla
Hafnarfjarðar til 1956. Árið 1960 hóf
hann störf hjá Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna. Hann stofnaði síðan
Vélsmiðjuna Klaka í Kópavogi, sem
hann seldi nýverið.
Benni var mikill Haukamaður og
spilaði hann handbolta með félaginu
sem markmaðm- um árabil.
Benni hafði mjög fastar og
ákveðnar skoðanir á hlutunum, en
samt á réttlátan hátt oftast nær.
Gaman er að minnast þess, að þegar
ég hafði nýverið fengið bílpróf og
var að aka þeim á milli húsa ömmu
minni og móður Benna sagði gamla
konan: „Heyrðu, Benni, ég held
bara að hann Hilmar keyri miklu
betur en þú.“ Þessu var Benni nú
alls ekki sammála, því hann taldi sig
vera einn besta ökumann þessa
lands og minntist Benni þessa atviks
oft í gegnum árin.
Benni átti milrinn þátt í því að ég
eignaðist harmoniku og kenndi hann
mér fyrstu tónana á nikkuna. Benni
hafði mikinn áhuga á því að fjöl-
skyldutengsl héldust og spurði mig
stundum hvort ekki færi að styttast
í næsta partí. Hann hafði mjög gam-
an af að koma þar sem fjölskyldan
hittist og hafði frá mörgu að segja.
Hann hafði góða frásagnarhæfileika
og var yfirleitt hrókur alls fagnaðar.
Þegar ég hafði kynnst konu minni
Sigrúnu og við ákveðið að gifta okk-
ur kom enginn annar til greina sem
svaramaður minn en Benni.
Þegar ég ætlaði að kynna Sigrúnu
fyrir Benna kom í ljós að þau höfðu
þekkst í áraraðir því Sigrún er ætt-
uð frá Súgandafirði, en þar starfaði
Benni um tíma á vegum Sölumið-
stöðvarinnar, og þekkti Benni henn-
ar fólk ágætlega.
Benni reyndist mér einstaklega
vel á erfíðum stundum í lífi mínu hér
á árum áður, að ógleymdri Önnu
konu hans, og er ég afskaplega
þakklátur þeim hjónum fyrir þá að-
stoð sem þau veittu mér.
Ein af síðustu setningum Benna í
þessu lífi voru síðustu orðin í ávarp-
inu til Sigrúnar sem voru: „Enginn
veit sína ævina fyrr en öll er - sem
betur fer.“
Að lokum viljum við Sigrún þakka
Benedikt samfylgdina í gegnum lífið
og sendum við Önnu Soffíu konu
hans, börnum þeirra og öðrum að-
standendum innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hilmar Kristensson,
Sigrún Halldórsdóttir.
Benni, móðurbróðir minn, varð
bráðkvaddur sl. laugardag og má
segja að dauðdaginn hafi gerst með
sama írafárinu og einkenndi allt
hans líf. Það var aldrei lognmolla í
kringum þennan uppáhalds frænda
minn sem mér fannst mjög ólíkur
okkur hinum. Auk þess var skop-
skyn hans meira en í meðallagi -
mikið ósköp gat maðurinn verið
fyndinn. Á sínum yngri árum var
hann ekkert feiminn við að segja
okkur frá stjórnmálaskoðunum sín-
um og á kosningadögum „smalaði"
hann fyrir flokkinn á blöðru-skódan-
um sínum skreyttum spjöldum sem
á stóð X-G. Hann taldi reglur, boð
og bönn aðeins vera sett til þess að
angra fólk. Eg hlýt að viðurkenna að
starfsmönnum í hinum ýmsu stofn-
unum hefur oft verið vorkunn því
hann var ötull við að þrasa í annars
saklausu fólki sem þurfti að fram-
fylgja settum reglum. Hann bauð
okkur fjölskyldunni í sunnudagsbílt-
úra þegar ég var barn og ég man að
einu sinnu ókum við að skilti þar
sem á stóð: „Þessi vegur er ófær
fólksbílum." Benedikt reifst um hríð
við skiltið, blótaði þeim sem væru
með þennan bjánaskap og vissu ekki
að fólksbílarnir í dag væru allh' eins
konar jeppalíki. Það hefði aldrei
hvarflað að honum að snúa við enda
gaf hann í. Til að byrja með gekk
allt vel en svo fór að syrta í álinn og
að lokum þurftu farþegarnir að fara
út, ganga á undan og tína í burt allt
stórgrýti sem lá í vegómyndinni.
Þetta varð væntanlega fyrsta fólks-
bifreiðin sem ók þessa leið.
Benedikt var aðeins tíu ára gam-
all þegar heimilisfaðirinn drukknaði.
Þetta áfall þjappaði fjölskyldunni
saman enda voru móðursystkini mín
samheldin og gátu aldrei neitað
hvert öðru um neitt sem máli skipti.
Þetta gilti í raun líka um samband
þeirra við okkur systkinabörnin.
Það reyndist vandi að misnota ekki
þessa aðstöðu og íhugun í hvert sinn
sem erfiðleikar báru að höndum
hvort knýja ætti að dyrum og biðja
um aðstoð. Ef leitað var til Bene-
dikts og borið upp erindið var eins
og hann hlustaði ekki, hann talaði
um allt milli himins og jarðar, teikn-
aði allt upp sem talað var um (það
var kækur hjá honum) og svo sagði
hann brandara. Maður kvaddi og
bjóst ekki við að heyra aftur írá
honum en viti menn, þannig enduðu
ekki málin, þau voru komin í góðar
hendur og Benedikt gerði allt hvað
hann gat.
Farinn er góður og skemmtilegur
drengur sem á þakkir skilið fyrir
alla þá ræktarsemi sem hann sýndi
fjölskyldu minni og stóð við hlið
hennar sterkur og traustur í blíðu
og stríðu. Guð blessi og styrki þá
sem eftir lifa og sakna hans sárt.
Sigríður J. Jónsdóttir.
Vinur minn og skólabróðir,
Benni, fæddist og ólst upp í Hafnar-
firði. Á þeim árum var Hafnarfjörð-
ur mikill útgerðarbær og þar gerðu
bæði erlendir og innlendir menn að-
allega út togara. Þegar tímar liðu
fram jókst hins vegar útgerð línu-
báta en togurunum fækkaði. Mikil
fiskverkun fylgdi í kjölfarið og var
hún aðallega skreiðar- og saltfisk-
verkun til að byrja með en síðan
frysting, þegar kom fram að lokum
Qórða áratugarins. Flestir Hafnfirð-
ingar tengdust því fiskverkun á einn
eða annan hátt. Benni tók þátt í
þessari þróun og var það afar eðli-
legt. Hann starfaði við sjávarútveg
mestan hluta ævinnar, þótt ekki
væri það með beinum hætti.
Við kynntumst fyrst þegar við
hófum að leika handknattleik hjá
íþróttafélaginu Haukum í Hafnar-
fii-ði snemma á heimsstyrjaldarár-
unum síðari. Árið 1942 bættist svo
Halldór Arinbjarnar læknir í hóp-
inn, en hann hafði þá flust til bæjar-
ins. Við urðum síðar skólabræður í
MR og vinátta okkar hélst alla tíð.
Benni var alltaf markvörður liðsins
hjá Haukum og stóð sig afar vel.
Hann var ótrúlega fimur og óttaðist
ekkert en þeir eiginleikar eru góð-
um markverði nauðsynlegir. Tel ég
okkur hafa átt stóran þátt í vel-
gengni Hauka þessi árin þrátt fyrir
erfið skilyrði. Þjálfararnir voru þó
góðir, þeir Hallsteinn Hinriksson og
Garðar S. Gíslason.
Benni gekk í Flensborgarskóla að
loknu barnaskólanámi og síðan tók
hann próf upp í þriðja bekk MR og
varð stúdent þaðan árið 1946. Þá
skildu leiðir um hríð er hann hélt til
náms við háskólann í Þrándheimi,
en þai’ nam hann vélaverkfræði.
Hann dvaldist í Noregi næstu fimm
árin, en hóf eftir það störf á teikni-
stofu vélsmiðjunnar Hamars og
starfaði þar til ársins 1962, en þá var
hann ráðinn til Sölumiðstöðvar
hraðfrystihúsanna og hannaði búnað
sem nýttist fiskvinnslufyrirtækjum
af ýmsu tagi. Hann vai- einnig ráð-
gjafi þeirra í ýmsum málum, sem
tengdust fiskvinnslunni. Samhliða
þessu stofnaði hann Áliðjuna sf.,
ásamt fleirum, en það fyrirtæki
framleiddi búnað og tæki fyrir fisk-
vinnslu- og slátm'hús. Árið 1965fc
seldi hann síðan hlut sinn í því fyrir-
tæki og stofnaði þá iðnaðarsmiðjuna
Klaka sf., ásamt fjölskyldu sinni, og
það fyrirtæki sérhæfði sig einnig í
fiskvinnslubúnaði. Það var blómlegt
og starfaði hann þar allt til þess að
hann dró sig í hlé á síðasta ári.
Benni var vel látinn af öllum þeim
sem hann starfaði hjá. Hann var
traustur og úrræðagóður og leysti
ýmis erfið vandamál, sem upp komu.
Það var gott að leita til hans og
sjálfur reyndi ég það oftar en einu
sinni þegar þurfti að finna lausnir á
snúnum verkefnum sem ég átti við5--
að glíma á heimili mínu.
Benni var tæplega meðalmaður á
hæð, þrekinn og rauðhærður, með
leiftrandi augu og stórt bros. Hann
var manna kátastur og góður dreng-
ur. Stundum var hann bráðlátur og
ef til vill um of, en það kom aldrei að
sök. Þótt samskipti mín við hann
hafi verið stopul, var hann mikill
vinur okkar hjónanna, Ölmu og mín.
Við Alma sendum Önnu, konu hans,
börnum og stjúpbörnum okkar inni-
legust samúðarkveðjur og biðjum
Guð að blessa þau.
Bjarni Bjarnason.
Það er eftirsjá að honum Benna í*'
Klaka. Nú þegar hann er fallinn frá
flæða minningamar fram úr
fylgsnum hugans. Svo margbreyti-
legar og margar að hægt væri að
skrifa heila bók. Það var gæfa að fá
að kynnast honum sem vini og
starfsfélaga í hart nær 30 ár.
Eg kynntist honum þegar ég hóf
störf hjá Sölumiðstöð hraðfrysti-
húsanna árið 1971 og þau kynni og
vinskapur lifðu frá þeim tíma. Þær
eru ófáar stundirnar sem lifa í
minningunni frá því í gamla daga,'<
hvort heldur í SH eða úr Klaka þar
sem margur fiskvinnslubúnaðurinn
leit dagsins ljós og smíðað var alla
daga vikunnar, jafnt á kvöldin sem
um helgar. Benni hafði skoðanir á
mörgu og óþrjótandi vilji hans og
hugmyndaauðgi voru gnægtabrunn-
ur sem margir nutu. Hann lifði og
hrærðist í þjónustu við fiskvinnslu
og hraðfrystiiðnaðinn og var
stöðugt að leita að nýjum og betri
lausnum á hinum ýmsu vandamál-
um greinarinnar. Engin lausn var
endanleg. Það var alltaf hægt að
gera betur og leysa hin ýmsu
vandamál vinnslunnar á betri og
einfaldari hátt. Eins og oft vill
verða, í rannsóknum og þróun bún-V
aðar og véla, er margt verkið unnið
fyrir gýg. Það stóð ekki Benna fyrir
þrifum. Hann hélt stöðugt áfram.
Benni var trúr vinum sínum og
bóngóður. Til hans var alltaf hægt
að leita með hin ýmsu vandamál
mannlífsins og bónlatur var hann
ekki. Enda eignaðist hann marga
trygga vini í lífi og starfi. Ég á hon-
um margt gott að þakka frá liðnum
árum sem varðveitist í minningunni
um hann.
Þrátt fyrir að hann var alls ekki
heilsuhraustur síðustu áratugina,
voru starfsorkan og viljinn meiri en
hjá öðrum sem ég hef kynnst á lífs-
leiðinni. Því var það reiðarslag fyrir
Benna þegar hann veiktist alvar-'
lega fyrh' nokkrum árum og missti
þar með starfsorku sína og þrek.
Það varð eitthvað að láta undan
hinni takmarkalausu ósérhlífni og
starfsvilja. En þrátt fyrir alvarleg
veikindi hélt hann ótrauður áfram
að starfa, þó að aðstæður breyttust
og hægt hefði á lífstaktinum.
Þannig mætti hann á sinn gamla
vinnustað, sem hann hélt tryggð
við, þrátt fyrir að hann hafði selt
hann frá sér til traustra aðila, sem
báru sannan vinarhug til Benna og
nutu nærveru hans, hugmynda-^r
auðgi og krafta til síðasta dags.
Ég veit að ég tala fyrir hönd
margs samferðafólks hans í lífi og
starfi, þegar ég þakka honum allt
það sem hann hafði að gefa af
gnægtabnmni sínum, þekkingu og
góðmennsku. Ég votta Önnu og
bömum þeirra beggja mína dýpstu-
samúð í söknuði þeirra. ’
Bjarni Ehasson