Morgunblaðið - 28.08.1999, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 28. ÁGÚST 1999 51'
fleiri og fleiri. Þvílík upplifun, haf-
andi aldrei heyrt flutning lifandi
tónlistar nema í gegn um „gömlu
Gufuna", þvílík veisla fyrir augu og
eyru. Það þekkja víst flestir, að þeg-
ar samferðamenn kveðja, koma
minningarnar trítlandi, óskipulegar
og sundurlausar, sumar ljúfar, aðr-
ar sárar eins og gengur en allar
þættir í því mikla púsluspili, sem
skapar mannlegt samfélag. Þegar
ég frétti að morgni þriðjudagsins
24. ágúst að samstarfs- og sam-
ferðamaður til áratuga, Ögmundur
Eyþór Svavarsson, sem lengst af
hefur búið að Öldustíg 13 á Sauðár-
króki, hefði kvatt þetta tilverustig
kvöldið áður, þá var það þessi meira
en fjörutíu ára minning það fyrsta,
sem kom upp í hugann.
Þegar grannt er skoðað, er það
ekkert undarlegt að minnast hans
sem tónlistarunnanda og tónlistar-
manns. Tónlistin var alla tíð ríkur
þáttur í lífi Ögmundar Eyþórs. Eins
og áður sagði lék hann á píanó í
danshljómsveitum og eins var hann
undirleikari hjá kórum og söngvur-
um. Oftast og nær alltaf voru það
lög annarra sem þar voru flutt en
hann átti einnig í fórum sínum lög,
sem hann hafði sjálfur samið, þótt
hann hafi raunar alltof lítið flíkað
þeim. Vonandi hefur eitthvað af
þeim varðveist. Brauðstrit hans var
við mjólkurvinnslu og þar vann
hann sín störf, hafði komið að flest-
um verkum sem þarf að leysa af
hendi á því sviði. Síðustu starfsárin,
áður en hann varð að kveðja þann
vettvang vegna heilsubrests, vann
hann á rannsóknastofu mjólkur-
samlags KS, en þar er dýrmætasti
eiginleiki starfsmanna nákvæmni,
þolgæði og vandvirkni. Á vinnustað
var Ögmundur glaðsinna og við-
ræðugóður, hafði ríka kímnigáfu og
sagði skemmtilega frá mönnum og
atburðum. Hann var hinsvegar fast-
ur fyrir í því sem honum fannst
réttlætismál og brást hart við ef
honum fannst hallað á þá sem
minnimáttar voru.
Eins og getið er um hér að fram-
an eru nokkur ár síðan Ögmundur
varð að láta af störfum vegna
heilsubrests. Stóð hann þó vaktina
áreiðanlega meðan stætt var og
sennilega mun lengur. Síðustu miss-
erin hafa verið honum erfið og lík-
lega hefur hann verið til muna þjáð-
ari en maður gerði sér grein fyrir,
en það var ekki hans háttur að bera
slíkt á torg. Dauðastríðið heyr mað-
ur einn, það gerir enginn fyrir
mann. En því var þó víðsfjarri að
Ögmundur Svavarsson væri ein-
mana. Eiginkona hans, María Guð-
laug Pétursdóttir, var við hlið hans
til hins síðasta og vék ekki frá. Dæt-
umar, barnabömin og tengdasyn-
imir voru heldur ekki langt undan.
Þeirra er nú harmurinn, en líka
minningarnar, sem enginn tekur frá
þeim. Við Droplaug vottum þeim
öllum samúð okkar og biðjum þann
sem allri vegferð ræður að vera
þeim til halds og trausts um leið og
við þökkum Ögmundi og fjölskyldu
hans samfylgd og vináttu.
Guðbrandur Þorkell
Guðbrandsson.
Það dimmdi yfir í huga okkar
kvöldið sem fregnin barst. Ógmund-
ur var dáinn. Við hittum Ógmund
sem litlir krakkar og hann kom
alltaf fram við okkur sem sín eigin
afabörn, ætíð hlýr og góður. Svo
liðu árin. Við systkinin fórum í skóla
á Sauðárkróki og okkur vantaði litla
íbúð. Svo vel vildi til að kvisturinn
hjá Ögmundi og Mæju var laus og
við fluttum þangað haustið 1990.
Þar var gott að vera. Ófá voru
skiptin sem okkur var boðið niður í
köldmat og spjallað um allt mögu-
legt, hlegið og gert að gamni sínu
en Ögmundur var alltaf glettinn og
gat séð bjartar hliðar á nær öllu.
Oft spilaði hann nokkur lög á píanó-
ið en tónlistin átti huga hans allan.
Hann hafði góða nærveru og hans
er sárt saknað.
Elsku Mæja. Við sendum þér og
fjölskyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi góður Guð
styrkja ykkur öll. Við þökkum Ög-
mundi fyrir allt.
Dómhildur og Pálmi Þór.
INGVAR
FRIÐRIKSSON
+ Ingvar Friðriks-
son fæddist í
Blöndugerði í Hró-
arstungu 17.
1911. Hann lést á
sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 11.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Friðrik Jóns-
son af Úthéraði, f.
11. maí 1880, d. 2.
nóvember 1916, og
Sigurborg Þor-
steinsdóttir frá
Þrándarstöðum, f.
12. febrúar 1879, d.
24. júlí 1915. Ingvar var
næstyngstur af sex systkinum,
sem öll eru látin. Þau voru
Magnús, f. 25. ágúst 1904, d. 2.
ágúst 1937; Soffía Karólína, f.
31. desember 1906, d. 9. ágúst
1945; Gunnar, f. 24. september
1908, d. 23. ágúst 1967; Þór-
anna, f. 17. október 1909, d. 1.
nóvember 1965; Herdís, f. 5.
apríl 1913, d. 27. maí 1989.
Ingvar kvæntist hinn 21. des-
ember 1943 Önnu Björgu Sig-
urðardóttur frá Miðhúsum (þá í
Eiðaþinghá) f. 11. janúar 1915,
d. 10. september 1979. Foreldr-
ar hennar voru Sigurður Stein-
dórsson frá Miðhúsum, f. 3.
ágúst 1884, d. 11. júlí
1957, og Guðný Sig-
urveig Jónsdóttir frá
Finnsstöðum í Eiða-
þinghá, f. 18. nóvem-
ber 1893, d. 6. des-
ember 1963. Börn
Ingvars og Önnu
Bjargar eru fimm, en
fyrir átti Anna Björg
son, Sigurð Stein-
dórsson, f. 10. janúar
1939. Börn Ingvars
og Önnu Bjargar eru:
1) Karólína Sigur-
borg, f. 25. febrúar
1945, m. Alfreð
Steinar Rafnsson, f. 14. mars
1944. Synir þeirra eru Rafn Val-
ur, f. 13. febrúar 1975, og Ingvar
Sigurður, f. 29. nóvember 1976.
2) Guðný Valgerður, f. 16. febrú-
ar 1946, m. Gunnar Andrésson, f.
9. janúar 1939. Þau slitu samvist-
ir. Börn þeirra eru Ágústa Eir, f.
12. júní 1967, m. Stefán B. Stef-
ánsson, f. 19. september 1948,
Anna Guðný, f. 6. desember
1969, m. Sævar Ástmundsson, f.
20. febrúar 1961, synir þeirra
eru Ástþór Ingi og Gunnþór
Tumi, Gunnar Valur, f. 1. júlí
1971, m. Elma Finnbogadóttir, f.
10. febrúar 1975. 3) Friðrik, f. 7.
apríl 1947, m. Sigurbjörg Ásta
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu’ og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Elsku afi, mig langar að minnast
þín í nokkrum orðum. Þegar ég
hugsa um þig rifjast upp margt
sem gott er að minnast. Það var
fastur punktur í tilverunni að fara
austur í Steinholt á sumrin og
dvöldum við þar oft lengi í einu.
Líklega er fyrsta minningin um þig
tengd álestrinum á mælinum undir
Eyvindarárbrú. Ég man að stund-
um fékk ég að fara með þér á
Landrovernum til að líta á mælinn
og það var ævintýri út af fyrir sig.
Ég man líka eftir þér í fjósinu. Þar
gekk allt sinn vanagang því þú
varst vanafastur og vissar reglur
giltu í fjósinu. Þú sast alltaf á
gömlum trékolli við mjaltirnar og
fannst okkur krökkunum því ekk-
ert smá fyndið þegar búið var að
uppgötva nýja tækni í fjósinu. Þú
birtist einn daginn með gorm aftan
á þér sem stóð út í loftið eins og
skott, en svo þegar þú settist var
gormurinn nokkurs konar stóll. Ég
held reyndar að þú hafir ekki notað
þennan gorm oft heldur skipt aftur
yfir í gamla trékollinn. Ég man
líka, afi, eftir því þegar ég varð ein
eftir í Steinholti og átti að sofa í
herberginu hans Hauks. Ég var
svo myrkfælin að þegar ég átti að
fara að sofa, grenjaði ég yfir því að
þurfa að vera ein í herberginu.
Þegar þú heyrðir svo í mér óhljóðin
komstu og bauðst mér rúmið henn-
ar ömmu. Þar svaf ég svo á meðan
ég var í Steinholti og þótti mikið
vænt um. Ég man líka eftir spaugi-
legu atviki sem gerðist þegar Ásta
og Friðrik fóru til Rússlands. Elfar
og Kitta voru fengin til að passa
okkur krakkana og hjálpa þér við
búskapinn. Við krakkarnir vorum
búnir að suða lengi í Kittu, hvort
hún vildi ekki elda handa okkur
kjúkling og krydda hann vel. Hún
gerði það síðan og vorum við
hæstánægð, en ég man þegar þú
smakkaðir á kjúklingnum. Okkur
fannst hárin á þér rísa og þú varðst
eldrauður. Þetta fannst þér ekki
mikið varið í og vildir frekar fá
þennan hefðbundna mat. Oft komst
þú suður á land í heimsókn til okk-
ar. Þegar þú varst í heimsókn flýtti
maður sér alltaf heim úr skólanum
því þú varst iðinn við að spila við
okkur og oft var farið í heimsóknir
þangað sem maður fór aldrei í ann-
an tíma.
Þegar ég sé þig fyrir mér man ég
hvað mér fannst þú virðulegur og
ábyrgðarfullur þegar þú sast við
skrifborðið þitt, annaðhvort að lesa
eða skrifa. Þú skrifaðir líka svo vel
og jólakortin sem þú sendir mér
voru alltaf löng. Þú eyddir auðsjá-
anlega góðum tíma í að skrifa hverj-
um og einum því það fylgdu alltaf
fréttir með. Ég man síðasta bíltúr-
inn sem við fórum, afi. Þá fórum við
upp í Fjallsel og löbbuðum upp í
grafreitinn. Þú varst ákveðinn í að
komast alla leið þótt við þyrftum að
fara yfir læk og hvað eina og sýndi
það best hve ákveðinn þú varst og
engin uppgjöf kom til greina.
En við deyjum víst öll og þú
kvaddir þennan heim 11. ágúst sl.
Ég var á leiðinni til þín en náði ekki
að hitta þig. Ég veit að þú varst orð-
inn þreyttur og allra síst hefðir þú
viljað vera ósjálfbjarga og alveg
upp á aðra kominn. Ég hef þá trú að
amma hafi tekið á móti þér og þér
líði vel. Kærar þakkii-, afi minn, fyr-
ir allar stundimar sem ég átti með
þér og fyrir allt sem þú kenndir mér
og sonum mínum.
Elsku mamma, Friðrik, Kaja,
Haukur, Gunnhildur og fjölskyldur
ykkar, guð veri með ykkur.
Anna Guðný.
Elsku afi, mig langar að minnast
þín með nokkrum orðum. Ekki
óraði mig fyrir því þegar þú heim-
sóttir mig í lok júní, að þetta yrði
þín síðasta ferð suður til Reykjavík-
ur. Þá varstu hress og varst að tala
um hvenær þú kæmir aftur. En
enginn veit hvenær kallið kemur.
Ég minnist þeirra daga þegar ég,
sem lítið barn, dvaldi hjá þér í
sveitinni. Við fjölskyldan komum
yfirleitt austur á hverju sumri og
þá var nú margt brallað. Ég man
sérstaklega að þú fórst alltaf mjög
snemma á fætur á morgnana og
þitt fyrsta verk hvem dag var að
elda þér hafragraut og borða hann
áður en morgunverkin hófust. Þeg-
ar við börnin vöknuðum var alltaf
til nógur grautur handa öllum og
hafragrautinn hans afa borðuðum
við með bestu lyst þó við vildum
hann ekki annars staðar. Ég man
líka vel eftir fjósaferðunum þegar
ég var lítil. Alltaf mátti ég koma
með þér í fjósið og þrátt fyrir sjón-
skerðingu mína mátti ég fara og
gera hvað sem ég vildi svo fremi að
ég væri góð við kýrnar. Og þú
kenndir mér að bera virðingu fyrir
dýrunum og þykja sérstaklega
vænt um kýrnar. Þær urðu líka sér-
Guðmundsdóttir, f. 23. septem-
ber 1949. Synir þeirra eru
Ingvar, f. 21. júní 1971, m.
Fanney Ingibjörg Bóasdóttir, f.
18. aprfl 1971, börn þeirra eru
Anton Brynjar og Ingibjörg
Ásta, Guðmundur, f. 9. júní
1973, og Björgvin Steinar, f. 31.
júlí 1979. 4) Haukur, f. 21. febr-
úar 1949, m. Aðalheiður Sigur-
lín Óskarsdóttir, f. 2. júlí 1941.
5) Anna Gunnhildur, f. 12. janú-
ar 1953, m. Þráinn Skarphéð-
insson, f. 25. september 1937.
Börn þeirra eru Ingunn Anna,
f. 24. september 1971, Skarp-
héðinn, f. 2. september 1972, og
Hanna Gyða, f. 28. júlí 1973, m.
Valgeir Bryiyar Hreiðarsson, f.
25. september 1965. Þau slitu
samvistir. Börn þeirra eru Jak-
ob Þráinn og Embla Líf.
Ingvar stundaði nám við AI-
þýðuskólann á Eiðum tvo vetur.
Hann vann við bústörf hjá ýms-
um þar til hann stofnaði sitt eig-
ið nýbýli, Steinholt, árið 1947.
Þar bjó hann með blandaðan
búskap til ársins 1971, en eftir
það bjó hann í félagi með Frið-
riki syni sinum. Hann hætti bú-
skap vegna aldurs árið 1991.
Ingvar gegndi ýmsum trúnað-
arstörfum um ævina, m.a. var
hann ijallskila- og réttarstjóri
til margra ára og formaður
Nautgriparæktarfélags Fljóts-
dalshéraðs.
Útför Ingvars fer fram frá
Egilsstaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
stakir vinir mínir og ég lærði nöfn
þeirra allra. Þú varst mikill dýra-
vinur og ég man sérstaklega eftir
hundunum í Steinholti og hvað þeir
voru hændir að þér. Vegna fötlunar
minnar gat ég ekki gert margt af
því sem önnur böm geta, en þú
varst þér alltaf meðvitandi um þau
takmörk sem mér eru sett. Þú
leiddir mig alltaf þegar ég ekki
rataði sjálf og það þurfti aldrei að
nefna það. Þú vissir hvert ég komst
hjálparlaust og hvert ekki. Þú
kenndir mér það sem ég sá ekki, en
langaði að læra, t.d. hvemig maður
þvær kúnum fyrir mjaltir og bindur
þær á básana. Þegar ég svo hafði
komist upp á lag með þessi verk
mátti ég aðstoða þig við þau og
hafði mikið gaman af. Þú varst mik-
ill mannþekkjari og ég minnist þess
aldrei að ég hafi þurft að útskýra
fyrir þér hver takmörk mín væru.
Þú krafðist aldrei of mikils eða of-
verndaðir mig nokkurn tíma vegna
fötlunarinnar.
Þegar ég eltist fór heimsóknum í
sveitina fækkandi eins og gengur,
en alltaf varst þú með hugann við
okkur bamabörnin þín. Þegar ég
útskrifaðist sem stúdent, varst þú
ákveðinn í að koma suður og gerðir
það, þótt þú vissir ekki um útskrift-
ina fyrr en með dags fyrirvara.
Þannig varstu, fylgdist alltaf
grannt með barnabörnunum og
hvað þau höfðu fyrir stafni. Síðustu
árin komstu oftar en áður til
Reykjavíkur til að leita læknis. Þá
komstu alltaf í heimsókn til mín í
Hamrahlíðina. Ég man sérstaklega
eftir hlýjum og björtum sólskins-
degi í fyrrasumar. Þá fórst þú í
skoðun á Landspítalann og eftii’U|
það fómm við og fengum okkur
kaffi úti í sólinni áður en þú fórst
svo í flug austur á land. Yndislegur
dagur.
Þú varst nákvæmur og vildir hafa
hlutina í fóstum skorðum, en þó
varstu líka opinn fyrir nýjungum.
Ég man hvað ég varð hissa þegar
ég frétti, fyrir nokkmm ámm, að afí
hefði fengið sér geislaspilara og
væri farinn að hlusta á geisladiska.
Þar með eignuðumst við sameigin-
legt áhugamál og eftir það ræddum
við oft um tónlist og tónlistarmenn.
Elsku afi, nú ertu farinn til ömmu
og ég trúi því að ykkur líði vel sam-
an. Við sem eftir emm, eigum um
ykkur margar dýnnætar minning-
ar.
Guð geymi ykkur og blessi.
Kom, huggari, mig hugga þú,
kom, hönd, og bind um sárin,
kom, dögg, og svala sálu nú,
kom, sól, og þerra tárin,
kom, hjartans heilsulind,
kom, heilög fyrirmynd,
kom, ljós, og lýstu mér,
kom, líf, er ævin þver,
kom, eilífð, bak við árin.
(Þýð. V. Briem.)
Ágústa Gunnarsdóttir.
Kær fjölskylduvinur, Ingvar í
Steinholti, er nú kvaddur með virkt-
um og þakklæti. Þau hjón, Ingvar
og Anna Björg, föðursystir mín,
leyfðu mér að vera í sveit tvo sum-
arparta sem barn. Eitthvað fékk ég
sparihlið af sveitabúskap því aðal-
lega fólst dvölin í leikjum okkar
frændsystkina. Man ég þó einstaka
skylduverk svo sem að klóra belju
sem Ingvar eignaði mér og hét
Grýla. ■*»
Ingvar bjó á miklum breytinga-
tímum hvað varðar ytri umgjörð bú-
skaparhátta. Sveitasumrin mín á
miðjum sjötta áratugnum kröfðust
þess að við sæktum hestana þegar
farið var að slá, en seinast sá ég
torfinu flett af túninu og selt. Stóra
fjósið átti líka eftir að hýsa grislinga
og risastóran gölt. Annað breyttist
ekkert í tímans rás. Alltaf var jafn
gott að hitta Ingvar. Myndarskapur
innan dyi-a var verk Önnu Bjargar
meðan hún lifði og Steinholt í þjóð-
braut. Þar var ekki hægt að fara hjá
garði og alltaf tekið vel á móti okk-
ur. Ingvar var lánsamur og var
heima í Steinholti fram undir það
allra síðasta í skjóli sinnar góðu fjöl-
skyldu.
Ingvari lá gott orð til samferða-
manna sinna og var vinafastur.
Margar góðar sögur urðu til um
vinnu Ingvars og Jóns fóður míns á
þeirra ungu dögum og enn lifa orð-
tæki úr þeirra samveru. í fasi voru
þeir óhkir; Ingvar hægur, en fór
sínu fram. Það er ég viss um að þeir
pabbi hittast aftur hinum megin og
„fara bara mýrina".
Birna Jónsdóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- óg minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undii’ greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverkn-
að. Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem i daglegu tali
eru nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og
Wordperfect einnig auðveld í úmnnslu.