Morgunblaðið - 28.08.1999, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 28. ÁGÚST 1999 53
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
I dag kveðjum við hinstu kveðju
kæran vin, mág og svila, Guðna
Ólafsson, sem hrifinn var á brott
svo fyrirvaralaust, langt, langt um
aldur fram.
Ekki óraði okkur fyrir því þegar
við heimsóttum Guðna og Gerði í
sumarbústaðinn þeirra aðeins viku
áður og héldum upp á afmælið hans,
að þetta yrðu okkar síðustu fundir.
Hann var glaður og hress að vanda
og ekki var hægt að merkja að neitt
væri að. Við áttum með þeim góðar
stundir þennan eftirmiðdag, eins og
ætíð er við hittumst. Pað var því
reiðarslag er við fréttum nokkrum
dögum seinna að Guðni væri allur
og erfítt að trúa því að þessi stóri og
myndarlegi maður hefði orðið að
lúta í lægra haldi fyrir manninum
með ljáinn, sem kom svo óvænt og
enginn hafði minnsta grun um að
væri á næsta leiti. Það er því óhætt
að segja að vegir Guðs séu órann-
sakanlegir.
Margs er að minnast eftir ára-
tuga kynni og eru allar minningar
um þennan góða dreng ljúfar, enda
var hann traustur vinur og alltaf
gott að leita tii hans við hinar ýmsu
aðstæður. Hann var stór og sterkur
maður, mikill að burðum, jafnt and-
lega sem líkamlega. Margar góðar
stundir áttu þeir svilar saman, bæði
á sjó og í landi. Þeir voni saman til
sjós á mb Gjafari í mörg ár. Guðni
skipstjóri og útgerðarmaður, Ragn-
ar matsveinn og bar aldrei skugga á
þeirra vináttu.
Guðni var góður heim að sækja
og var hann hrókur alls fagnaðar í
góðra vina hópi. Hann var mikill
þjóðhátíðarmaður og seint líður úr
minni þegar hann á hverri þjóðhátíð
söng „Híalagga, húalagga" með til-
þrifum og hreif alla nærstadda með,
þannig að úr varð mikið fjör og allir
sungu með Guðna af hjartans lyst.
Söknuður okkar allra er mikill, en
þó mestur hjá fjölskyldu Guðna sem
nú verður að sjá á eftir ástkærum
eiginmanni, föður, tengdaföður og
afa. Öldruð tengdamóðir hans syrg-
ir hann af öllu hjarta, en hann
reyndist henni alla tíð sem besti
sonur.
Elsku Gerður, Agnar, Svanhvít,
Sigurður Óli, Rannveig, Bjarki,
Ragnheiður Guðfinna og afabörnin
öll sem afi var svo hrifinn af. Við
biðjum þess að algóður Guð styrki
ykkur í sorginni og græði öll sár.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Guðni. Við þökkum þér
fyrir samfylgdina. Minningin um
góðan dreng lifir. Sjáumst síðar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Fríða Sigurðardóttir,
Ragnar Jóhannesson.
Ágústkvöld 1999. Gleði og glaum-
ur ríkti í þjóðhátíðartjaldinu hjá
Gerði og Guðna í Skvísusundi 15,
Herjólfsdal á nýliðinni þjóðhátíð.
„Hvað má bjóða ykkur“? Lunda?
Flatkökur? Samlokur? Kleinur?
Kaffi? Kaftein Morgan? „Segiði
til.“ Það kom enginn að tómu tjald-
inu hjá þeim hjónum. Hellt upp á
gesti og gangandi, hlegið, trallað og
spjallað. Ég sé Guðna fyrir mér þar
sem hann situr fyrir enda borðsins í
hvítu þjóðhátíðarpeysunni sinni
með derhúfu, slær sér á lær, skelli-
hlær og hnykkir höfðinu aftur í
hlátrasköllum. Stöðugur straumur
fólks inn í tjaldið enda þau hjón fá-
dæma vinsæl og skemmtileg heim
að sækja.
Ég var svo stolt í hjartanu mínu
þegar ég fylgdist með þeim hjónum,
hvað þau voru einstaklega samhent,
skemmtileg og ekki síst hvað þau
voru enn skotin hvort í öðru eftir
rúmlega 30 ára hjónaband. Það var
glimt í auga á báða bóga og ég naut
þess að vera þátttakandi þetta
kvöld í tjaldveislu þeirra.
Meðal gesta voru fyrrum og nú-
verandi skipsfélagar Guðna, og ljóst
var að mikla virðingu báru þeir fyr-
ir skipstjóra sínum og félaga. Mér
fannst ég vaxa við það eitt að hann
væri giftur frænku minni. Þetta
kvöld hefði víst engan grunað að
þar færi helsjúkur maður og tæpum
þrem vikum seinna yrði hann allur.
Gerður og Guðni byrjuðu ung að
árum að vera saman og eins og
gengur varði Guðni drjúgum tíma í
föðurhúsum Gerðar „til að halda sér
við efnið“ eins og hann svaraði
langafa mínum þegar sá gamli
spurði af hverju hann legði það á sig
að koma alla leið frá Heiðabæ og
niður á Þrúðvang hvernig sem viðr-
aði. Ég var þá lítil stelpa og bjó hjá
afa og ömmu og fannst mjög spenn-
andi að skoppa niður þrjár hæðir og
kíkja inní herbergið til Gerðar
frænku og Guðna, fá að skríða uppí
og oma mér á tánum. Svona eftir á
að hyggja veit ég ekki alveg hversu
vinsælar þessar heimsóknir mínar
voru, en ég sótti mikið til þeirra
sem barn og geri raunar enn sem
fullorðin kona. Þau hófu síðan bú-
skap og reistu einbýlishús á Gerðis-
braut 10, sem hvarf eins og mörg
önnur hús undir öskulag 1973. En
sem betur fer voru Gerður og Guðni
með fyrri skipunum heim á ný og
bjuggu nú í næstu götu við okkar
fjölskyldu. Átti ég nú kost á því að
fylgjast með þeim Agnari, Sigurði
Óla og Bjarka vaxa úr grasi og
verða að fulltíða mönnum svo og
sólargeislanum hans pabba síns,
henni Ragnheiði Guðfinnu. Öll era
þau sérlega traust og efnilegt fólk
sem Guðni var mjög stoltur af.
Enn er ágústnótt og lífskafla
Guðna er lokið. En lífið heldur
áfram og bjartar minningar era til
að lýsa upp myrkrið sem skall svona
fyrirvaralaust á.
Ég kýs að muna Guðna Ólafsson
eins og hann var þegar ég hitti hann
síðast, glaðan og glæsilegan þar
sem hann slær sér á lær og skelli-
hlær. Ég bið góðan Guð að hugga
og varðveita Gerði frænku mína,
Agnar, Sigurð Óla, Bjarka, Ragn-
heiði Guðfinnu, tengdadætur og afa-
böm. Ég kveð góðan dreng og bið
honum blessunar í nýjum heim-
kynnum.
Ragnheiður Anna Georgsdóttir.
Rétt eins og þess er vænst að
Heimaklettur standi á sínum stað
um aldur og ævi, býst maður við því
að þeir sem næstir manni standa
verði þar um ókomna tíð.
En allt er í heiminum hverfult.
Eins og hendi sé veifað, horfinn,
dáinn, harmafregn. Það er svo sárt
að kveðja þá sem eru hjartanu kær-
ir. En í gegnum kuldann sem nístir
hjartað berast hlýir straumar minn-
inganna, því þær era svo bjartar.
Stór maður með allt umlykjandi
nærvera og traustan, hlýjan faðm,
óvenjulega sterkt segulmagn á litlar
manneskjur. Blik í auga, bros á vör.
Gáskafull glettni. Hógvær hlýja.
Höfðinu hallað aftur og hlegið dátt.
Aldrei lagt illt til nokkurs manns í
okkar eyru.
Þræðir þeirra á Brim og okkar
hafa verið samofnir lengur en minn-
ið nær. Þær mörgu, ánægjulegu
samverastundir sem við áttum sam-
an, fjölskyldumar, geymast á góð-
um stað í minningahólfínu. Þær
munu ylja okkur um ókomna tíð og
oftar en ekki laða fram bros.
Á stundum sem þessum verður
okkur ljósara en ella að njóta ber
stundarinnar, því enginn veit sinn
vitjunartíma.
Við kveðjum kæran frænda í
þeirri fullvissu að honum líði vel þar
sem hann er nú og fylgist glaður og
stoltur með sínu fólki. Guð gefi
þeim styrk sem eftir lifa.
Linda Kristín, Ómar, Tapja
Björk og Rakel Ýr.
Ég kynntist Guðna þegar ég réð
mig á Bjamarey VE í maí 1973. Það
ár var mjög viðburðaríkt að ekki sé
meira sagt þegar við hröktumst úr
Eyjum vegna eldgossins. Sama ár
bjargaðist ég úr skipstrandi við Gr-
indavík er Gjafar VE 300 fór upp í
kletta en lánið í óláni var að fá að
kynnast félaga mínum, Guðna.
Hann var þá orðinn skipstjóri á
glænýju skipi, Bjarnarey VÉ 501,
og réð mig sem vélstjóra um borð.
Rafn Kristjánsson, skipstjórinn á
Gjafari, hafði hrósað Guðna og lét
þau orð falla að hann væri besti
stýrimaðurinn í flotanum. Ég vissi
ekki þá hve nátengdir við ættum
eftir að verða.
Að fjórum áram liðnum afréðum
við að fara saman í útgerð. Við stóð-
um ekki vel að vígi en lögðum á okk-
ur ferð til að skoða báta. Við þurft-
um að verða okkur úti um lán til að
borga ferðina, flengdumst um land-
ið en enduðum á að kaupa bát í Þor-
lákshöfn, Gjafar VE 600. í dag ger-
um við einnig út Guðrúnu VE og
Pétursey VE. Oft höfum við þurft
að sigla krappan sjó í útgerðarmál-
um. Við hveija raun efldist Guðni
og ég sá æ betur hver öðlingur hann
var. Hann var eins og klettur, harð-
duglegur og áræðinn. Á sl. vetri var
hann mikill hvatamaður þess að
stofna félag um túnfiskveiðar. Ekki
entist honum samt aldur til að sjá
drauminn rætast en nú er hafin
smíði á túnfiskveiðiskipinu. Guðni
var ekki aðeins þægilegur meðeig-
andi í útgerð heldur eignaðist ég
hinn besta fjölskylduvin. Ferðir
okkar lágu æ meira saman og aldrei
bar skugga á samskiptin. Við fóram
hjónaferðir bæði utan- sem innan-
lands og sennilega verður mér síð-
asta ferðin okkar saman eftirminni-
legust. Þá lá leiðin í Landmanna-
laugar. Við hjónin vorum að koma
okkur fyrir á tjaldsvæðinu í Þjórs-
ártúni. Þá birtast þau óvænt Guðni
og Gerður. Við segjum þeim frá
ferðaáætlun okkar og þau slá til,
enda vora þau aðeins í bíltúr frá
sumarbústaðnum í Biskupstungum.
Guðni var frekar mæðinn og hafði
hægt um sig. Að leiðarlokum var
ætlunin að skoða Þjóðveldisbæinn
að Stöng og hafði Guðni ekki áhuga
á að skoða bæinn þar sem honum
leið orðið illa. Leið hans lá aftur í
sumarbústaðinn þar sem veikindin
ágerðust og leiddu hann til dauða.
Ekki óraði mig að nú væri komið að
leiðarlokum í félagi okkar Guðna.
Ég vil þakka fyrir góðan dreng og
votta samúð. Megi Guð styrkja okk-
ur í erfiðri þraut.
Þakka fyrir samstarfið og vinátt-
una, kæri vinur.
Guðjón Rögnvaldsson.
Sumri er tekið að halla. Rökkrið
teygir anga sína lengra inn á lendur
dagsins og senn litar haustið gróð-
urinn yndislegum litum, sem nátt-
úran ein ræður yfir. Þá berst fregn-
in um andlát Guðna Ólafssonar,
skipstjóra og útgerðarmanns frá
Vestmannaeyjum. Þegar slík tíðindi
berast er staldrað við og hugurinn
látinn reika aftur í tímann.
Ég minnist æskuáranna í Vest-
mannaeyjum er ég dvaldi þar hluta
úr sumri í nokkur ár hjá vinafólki
foreldra minna. Borgarbamið lærði
þá ný viðhorf í útgerðarbænum, þar
sem lífið snerist um útgerð, afla-
brögð og fiskvinnslu. Við sem af
mölinni komum fundum glöggt að
hetjurnar í Eyjum vora aðrar en við
höfðum tileinkað okkur í höfuðborg-
inni. Þarna vora hetjumar skip-
stjóramir á fiskibátunum, sem sóttu
afla úr sjó og kappið var mikið.
Börn jafnt sem fuÚorðnir fylgdust
með af áhuga hvemig bátamir öfl-
uðu og aflahæstu skipstjóramir í
vertíðarlok vora sannkallaðir kóng-
ar og hylltir sem slíkir.
Hugurinn leitar í þessar minning-
ar, því fyrir mér hefur Guðni Ólafs-
son alltaf verið einn af þessum
kóngum, sem ég hef borið mikia
virðingu fyrir sem skipstjóra og út-
gerðarmanni. Hann var farsæll á
sjó og famaðist ákaflega vel í glímu
sinni við Ægi konung og skilað
miklum afla á land. I starfi mínu í
veiðarfæraþjónustu kynntist ég
Guðna sem ákaflega framsýnum út-
gerðarmanni og skipstjómanda,
sem hafði einnig ríka löngun og þörf
til að fylgja tækninni fast eftir og
reyna nýja hluti hvenær sem færi
gafst. Hann gerði sér grein fyrir því
að breytingar eru undirstaða fram-
fara og naut trausts þeirra, sem fólu
honum tilraunaverkefni í veiðarfær-
um.
Frásögn hans af tilraunum og
nýjungum var gagnrýnin og ná-
kvæm og mikið mark tekið á því,
sem hann lét frá sér fara. Það mátti
alltaf læra mikið af því sem Guðni
lagði til málanna. Nú síðast fyrir
tveimur áram var hann framkvöðull
í Vestmannaeyjum að því að reyna
nýja gerð af botnvörpu frá Hamp-
iðjunni, sem byggð var upp og
hönnuð með nýrri tækni og úr nýj-
um efnum, sem mikið hafa komið
við sögu síðan. Guðni var áræðinn
og ákveðinn í því að þetta verkefni
skyldi takast og svo fór að nýja
botnvarpan sló í gegn og margir
fylgdu í kjölfarið í Eyjum. Fyrir
þetta og margt annað eram við
Hampiðjumenn þakklátir.
Það var afar ljúft að umgangast
Guðna utan hins daglega amsturs
og vinnu. Hann var hress og
skemmtilegur, mjög viðræðugóður
og höfðingi í lund. Hann naut sín vel
í fjölmenni og á ferðalögum. Fyrir
tæplega ári fóram við Ingibjörg í
mjög skemmtilega ferð til Mið-Evr-
ópu með kátum Vestmannaeyingum
frá Sæhamri/Nethamri, þar sem
Guðni var einn af eigendum. Þar
naut Guðni sín til fullnustu, er við
heimsóttum yndislegan Móseldal,
uppskerahátíðir og þýzka vínakra.
Þá fann ég líka hver gæfumaður
hann var í einkalífi sínu, er ég sá og
upplifði hve náin og hamingjusöm
Gerður og hann voru og áttu bama-
láni að fagna. Það leyndi sér ekki
hve styrkur þeirra var mikill og
gott var á milli þeirra. Góður dreng-
ur er genginn. Við Ingibjörg vottum
Gerði og fjölskyldunni samúð okk-
ar.
Blessuð sé minning Guðna Ólafs-
sonar.
Öm Þorláksson.
Brosið hans Guðna gat svo auð-
veldlega breytt dimmu í dagsljós,
glettnin í brosinu, glampinn í aug-
unum hans þegar sá gállinn var á
honum. Ekkert stóðst þá töfra. En
ljúfmennið Guðni Ólafsson var líka
harðjaxl og þá minnti hann á suð-
vestanbrimið eins og það fer harð-
ast um Suðureyjarsundið. En það
er ekki oft sem boðamir era uppi og
fyrst og fremst var Guðni í Heiðar-
bæ frábær drengur og félagi, hisp-
urslaus, sanngjam, ráðagóður,
skemmtilegur og áræðinn. Það
leyndi sér ekki á unglingsáranum
keppnisskapið sem bjó í honum
þegar hann varði mark IBV um ára-
bil með eftirminnilegum tilþrifum.
Það var skemmtilegt að spila með
honum. Eins og klettur stóð hann
upp úr boðaföllunum með léttleika
og öryggi í fararbroddi. Það kom
reyndar ekki á óvart. Ættgengir
eiginleikar, þekktir hjá hans fólki.
Hversdagsslagurinn tók snemma
fullan tíma þessa atorkusama ein-
staklings, sjómennskan með öllum
sínum tilþrifum, og þar var Guðni
enginn meðalmaður frekar en í öðra
sem hann tók sér fyrir hendur.
Harðsækin aflakló, í forystu fyrir
sínum mönnum, en þó alltaf jafningi
þeirra og félagi. Þá sjaldan að
þyngdi í skapi hjá Guðna var nóg að
blómarósin hans, hún Gerður, kæmi
inn í myndina. Þá varð söngur í
lofti, sólin hló og brosin þeirra
beggja mættust eins og þeim einum
var lagið.
Góða nótt, góða nótt
gamanið líður fijótt.
Brosin þín bíða mín,
segir í Eyjakvæðinu góða sem
boðar fyrirheit um endurfundi. Af-
komendur þeirra búa yfir kostum
beggja. Það léttir harminn sem
kveðinn er að þessum góða dreng
sem kallaður hefur verið brott svo
langt fyrir aldur fram.
Það hriktir í skerjum og björgum
við þann hramm sem svo óvænt féll
á glæsilegan dugnaðarfork í blóma
lífsins. En eigi má sköpum renna.
Lífið heldur sínu striki og enginn
veit hvar kommumar koma eða
punktarnir í lífsins melodí. Guðni
Ólafsson var hljómmikill maður á
svo margan hátt, verðmætur og eft-
irminnilegar og hans verður sárt
saknað. Megi góður Guð hlúa að
ástvinum og styrkja þá með þeirri
baráttugleði sem var Guðna sjálfum
svo eiginleg og brosinu, sem enginn
gleymir, sem eignaðist það að vini.
Skrifað á siglingu sunnan ítah'u
25. ágúst 1999.
Árni Johnsen.
Með fáum orðum viljum við í
áhöfninni á Gjafari minnast Guðna
Ólafssonar skipstjóra.
Ekki grunaði okkur strákana í
áhöfninni að Guðni væri svona al-
varlega veikur þegar okkur var tjáð
að hann hefði verið lagður inn á
sjúkrahús uppi á landi vegna
skyndilegra veikinda. Vorum við að
landa ágætis afla í Eyjum þegar
okkur barst þessi fregn.
Eftir löndun var sest inn í borðsal
og voru þessi tíðindi að sjálfsögðu
rædd. Það hlyti að vera eitthvað
mikið að fyrst Guðni var lagstur inn
á sjúkrahús. Því ekki var hann van-
ur að láta á því bera þótt eitthvað
amaði að honum.
Vora menn þess fullvissir að hann
myndi vinna á þessum veikindum
eins og öðru. Hann var með hraust-
ari mönnum og í okkar huga fannst
okkur ekkert geta bitið á hann.
En þessi veikindi vora mun alvar-
legri en okkur granaði, því seinna
þennan sama dag var Guðni allur.
Fyrir okkur strákana var þetta
ekki bara að missa góðan skip-
stjóra, heldur líka það að missa okk-
ar besta vin og félaga. Það era fáir
menn sem bera hag skipsfélaganna
fyrir brjósti eins og Guðni gerði.
Ef eitthvað bjátaði á, hvort sem
það vora veikindi heima fyrir eða
hvað sem var, gátum við ávallt leit-
að til Guðna og var hann ávallt
reiðubúinn að hjálpa mönnum og
gera okkur það sem auðveldast að
leysa þau vandamál sem upp komu.
Erfitt er að hugsa sér það að við
eigum aldrei eftir að fara annan túr
með Guðna. Heyra skondnar at-
hugasemdir þar sem öllu var slegið
upp í grín og líka ákveðnar skoðanir
hans á ýmsum málefnum sem vora
efst á baugi í borðsalnum í það og
það skiptið. Að vera í plássi með
Guðna var talið mjög gott pláss, þar
sem hann var með aflasælustu skip-
stjóranum.
Oft var sótt í misjöfnum veðram,
róið í brælu, en aldrei það slæmu að
mönnum stafaði hætta af. Því alltaf
vissi Guðni hvar mörkin vora, enda
varð aldrei slys um borð í Gjafari
vegna þessa.
Mikil vinna fylgdi því oft og tíðum
að vera í plássi með Guðna á Gjaf-
ari, því þegar mikið fiskast þá fylgir
því alltaf mikil vinna. Við eigum all-
ir skemmtilegar minningar úr þeim
fjölmörgu sjóferðum þar sem skipið
var fyllt á örfáum dögum og jafnvel
á innan við sólarhring. En síðasta
sjóferðin sem við sigldum saman
SJÁ NÆSTU SÍÐU
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 • Sími 581 3300