Morgunblaðið - 28.08.1999, Side 54

54 LAU GARDAGUR 28. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐNI ÓLAFSSON
verður ef til vill sú eftirminnilegasta
og jafnframt sú erfiðasta sem við í
áhöfninni höfum farið. Þessi ferð
var farin tveimur dögum eftir and-
lát Guðna, er við sigldum frá Eyjum
til Þorlákshafnar á Gjafari VE til
þess að sækja hann í hans hinstu
sjóferð til Eyja.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við kveðja góðan vin sem við
munum ávallt geyma í minningunni.
Elsku Gerður, Agnar, Sigurður
Oli, Bjarki og Ragnheiður, við vott-
um ykkur okkar dýpstu samúð.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Áhöfnin á Gjafari VE 600.
Með miklum trega kveð ég nú
minn góða vin, Guðna Olafsson. Ör-
lögin geta verið grimm svo manni
finnst það þyngra en tárum taki að
minnast Guðna, því svo margs er að
minnast að maður veit ekki hvers
skal getið og hverju sleppt.
Er við hjónin kvöddum Guðna og
konu hans Gerði við sumarbústað
þeirra í Reykjaskógi eftir að hafa
gist hjá þeim og notið gestrisni
þeirra sem var þeim hjónum eigin-
leg, fyrir aðeins nokkrum dögum,
hefði mér aldrei getað dottið í hug
að þá tækjumst við í hendur í síð-
asta sinn.
Eg kynntist Guðna fyrst er við
vorum skólabræður í Stýrimanna-
skólanum í Reykjavík, hann var
maður sem maður ósjálfrátt laðað-
ist að, rólegur en samt fastur fyrir
og stóð fast á sinni meiningu.
Seinna er við vorum báðir orðnir
skipstjórar óx samstarf okkar og
um leið þróaðist með okkur traust
vinátta sem aldrei hefur borið
skugga á.
Guðni byrjaði ungur skipstjóm
og var hann fljótlega með mestu
aflamönnum og var þá sama hvaða
veiðar hann stundaði. Á nótaveiðum
fiskaði hann mun meira en meðal-
maðurinn, á netum var hann við
toppinn og á togveiðum var hann á
toppnum.
Þeim fer nú fækkandi skipstjóm-
armönnunum, sem eru jafnvígir á
öll veiðarfæri, eins og sagt er. Þar
er reyndar ekki hinum yngri um að
kenna, heldur þróun sem á sér stað
vegna sérhæfingar.
Guðni keypti ásamt Guðjóni
Rögnvaldssyni 250 tonna bát sem
hlaut það þekkta nafn Gjafar og
hafa þeir félagar gert þennan bát út
allar götur síðan 1977 og hefur
Guðni verið skipstjóri alla tíð nema
hvað Agnar sonur hans hefur leyst
hann af nú hin síðustu misseri.
Guðni var alltaf traustur og góður
vinur og gæti ég rifjað margt upp
sem staðfesti það en ég sleppi því
þar sem verkin sanna meistarann.
Elsku Gerður, böm, tengdaböm
og bamaböm, góður Guð styðji
ykkur og styrki í ykkar miklu sorg
og ykkar mikla missi.
Kæri vinur, þakka þér fyrir að
hafa verið okkur kær vinur, við
kveðjum þig með sorg í hjarta.
Steingrímur Sigurðsson og
Guðlaug Ólafsdóttir.
Við systumar Ásta Sigga og
Elísa vorum staddar í Kópavogi
þegar pabbi hringdi og sagði að
Guðni væri dáinn. Okkur brá mikið
því enginn átti von á þessu og eng-
um datt þetta einu sinni í hug. Elísa
vildi ekki trúa þessu og hún sagði að
hann væri bara að leggja sig. Við
óskuðum þess heitt en svo var ekki.
Við vomm nýbúnar að vera með
mömmu, pabba, Guðna, Gerði og
Tessý í Landmannalaugum. Við er-
um mjög þakklátar fyrir að hafa
fengið að vera með Guðna þennan
skemmtilega dag. Elísa var líka
alltaf að tala um þegar hún vár í
pössun hjá Guðna og Gerði og sagði
við mig að hún ætlaði alltaf að fá að
vera hjá ykkur þegar mamma og
pabbi fæm eitthvað því henni
fannst það svo gaman. Við systum-
ar emm báðar búnar að þekkja þig
síðan við vomm pínkulitlar og þeg-
ar pabbi fór með okkur á bryggj-
umar vildum við alltaf fara í heim-
sókn í Gjafar og fá að sitja í skip-
stjórastólnum. En núna getum við
ekki lengur heimsótt þig í bátinn,
en við munum alltaf eiga góðar og
skemmtilegar minningar um þig og
við voram heppnar að fá að kynnast
þér.
Elsku Gerður, Agnar, Siggi Óli,
Bjarki, Ragnheiður og fjölskylda,
guð hjálpi ykkur í sorginni og verði
með ykkur um ókomna framtíð.
Ásta Sigga og Eh'sa.
Eg vil í örfáum orðum minnast
Guðna Ólafssonar, fyrrverandi
MINNINGAR
tengdafóður míns, sem er látinn
langt um aldur fram. Guðni reynd-
ist mér og dætmm mínum ávallt
vel. Þau ár er ég var búsett í Eyjum
kom Guðni iðulega í heimsókn til
okkar þegar hann var í landi. Sér-
staklega þótti honum vænt um að
hitta Söru Rut, barnabam sitt, og
fara með hana í bíltúr til að gefa
kindunum sínum brauð, þótti Söm
það mjög gaman. Mér er minnis-
stætt hve brosmildur og hlýr maður
Guðni var enda vel liðinn af öllum
sem til hans þekktu.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Pinn kærleikur í verki var gjðf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn ast
þér
(Ingibj. Sig.)
Elsku Gerður og fjölskylda, miss-
ir ykkar er mikill en minningin um
góðan mann er geymd í hjörtum
ykkar. Guð veiti ykkur styrk á þess-
um erfiðu tímum.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Vilborg Erla Valdimarsdóttir.
Enn emm við minnt á hverful-
leikann í henni veröld. Guðni vinur
okkar og samstarfsmaður er dáinn
nánast fyrirvaralaust. Við emm
lömuð og skiljum ekki tilganginn.
Þar sem ég sit og læt hugann reika
þessa andvökunótt, er það þó hugg-
un að eiga ljúfar minningar um góð-
an vin. Lífið virðist stundum ein-
tómar tilviljanir og „ef‘-in era ansi
mörg. Ef við Gaui hefðum ekki boð-
ið Guðna og Gerði á ball hér forðum
og svo í heimboð á eftir hefði
kannski ekki orðið neitt samstarf.
En einmitt í heimboðinu kom Guðni
með þá hugmynd hvort við ættum
nú ekki að kaupa bát og byrja út-
gerð. Eg minnist þess að Gaui hafi
tekið þessu meira í gríni en alvöra.
Daginn eftir hringdi Guðni og vildi
fá að vita hvort hugur fylgdi máli.
„Jú, var það ekki ákveðið?“ var
svarið. Síðan em liðin 22 ár. Það
kom fljótt í ljós hvaða mannkosti
Guðni hafði til að bera. Hann var
alltaf hress og kátur og fór aldrei í
manngreinarálit. Hann var ákveð-
inn og fylginn sér og harðduglegur
sjómaður. Þessir kostir nýttust hon-
um vel í skipstjórastarfinu og það
var aldrei slegið af. Stundum fannst
manni nóg um kappið í honum en
hugurinn var bara svo mikill. Út-
gerðin efldist og dafnaði og þó oft
hafi gefið á bátinn og skipst á skin
og skúrir þá hefur það styrkt sam-
starfíð enn frekar. Það er mikið
þakkarefni hvað samstarfið með
þeim hjónum Guðna og Gerði hefur
gengið vel fyrir sig. Gaui sagði alltaf
að Guðni væri eins og klettur sem
stæði fast með honum hvað sem á
gengi. Ég vona að þar hafi ekki hall-
ast á. Guðni var hamingjusamur
maður. Hann var svo heppinn að
eignast hana Gerði sína sem reynd-
ist honum traustur lífsfömnautur
og þau eignuðust fjögur myndarleg
böm. Agnar, fmmburðurinn, fetar í
fótspor föður síns og afa og hefur
verið skipstjóri og stýrimaður á
Gjafari síðan hann lauk Stýri-
mannaskóla. Hann hefur skipstjór-
ann greinilega í genunum og hefur
verið farsæll og dugmikill í starfi.
Sigurður Óli sem er næstur í röð-
inni var með pabba sínum á sjó frá
15 ára aldri og með námi sínu, en
hann er vélfræðingur. Hann býr
með fjölskyldu sinni í Reykjavík.
Bjarki kemur næstur. Hann hefur
fengið sjómannsblóðið í arf og er að
byija nám við III. stig Stýrimanna-
skólans í Reykjavík. Hann hefur
einnig stundað sjóinn með föður
sínum og bróður síðan hann var
unglingur. Ragnheiður er yngst og
býr nú í foreldrahúsum. Hún er
nemandi við Framhaldsskólann í
Vestmannaeyjum. Ég man eins og
það hafi gerst í gær þegar Guðni
hringdi og lét okkur vita að þau
hjónin hefðu eignast dóttur. Hvað
hann var stoltur. Ragnheiður var
augasteinn hans og yndi, elskuleg
og falleg stúlka. Minningamar em
ótal margar og verða ekki frá okkur
teknar. Efst í huga er þakklæti fyr-
ir samfylgdina bæði í starfi og leik.
Það er sálmur sem tengist sterkt
minningunni um Guðna. Þetta er
þriðja versið.
0, faðir, gjör mig ljúflingslag,
sem lífgar hug og sál
og vekur sól og sumardag,
en svæfir storm og bál.
(M. Joch.)
Ég bið að góður guð leiði fjöl-
skyldu Guðna í sorginni og okkur
öllum sem þótti vænt um hann.
Ragnheiður Einarsdóttir.
Sú staðreynd að ég sit hér og
skrifa um þig minningargrein er
ótrúlegri en orð fá lýst, en þetta er
eitt af því sem þessi jarðvist okkar
býður upp á og við sem eftir lifum
verðum að sætta okkur við. Margs
er að minnast um góðan dreng.
Þú varst hetjan okkar, stór, þrek-
inn og myndarlegur svo af bar. Eitt
er víst að ef ætti að lýsa þér að
hætti fornmanna þá ætti sú lýsing
við um þann sem fríðastur var og
fremstur fór.
Ég man fyrst eftir þér þegar þú
varst að koma að heimsækja okkur
á Víðivelli þar sem móðir mín og
systir þín var húsmóðirin. Ekki
komstu gangandi eins og aðrir
menn, á fótunum, þú varst kátur og
hress að vanda og notaðir meira
hendumar en fætuma til að ganga á
á þessu tímabili, að því er mér sýnd-
ist. Um leið og hvarflaði að mér:
Skyldi hann ekki finna til í höndun-
um undan hvassri mölinni á göt-
unni? Þú varst íþróttamaður af
Guðs náð eins og þið bræðurnir all-
ir. Þegar þú varst markvörður fyrir
ÍBV komstu stundum til systur
þinnar, eftir fótboltaleild á malar-
vellinum, allur meira og minna
krambúleraður eftir ómjúkar lend-
ingar á vellinum og oft vom þetta
stór svöðusár. Þú varst spurður
hvort ekki þyrfti að binda um þetta
en svarið var nei, vegna þess að þú
kunnir ekki að hlífa þér í þessu
frekar en öðru sem þú tókst þér fyr-
ir hendur á lífsleiðinni. Aldrei sá
maður að þú fyndir til, nei, það var
ekki í þínum anda að bera það á
torg hvort sem var á sál eða líkama.
Gran hef ég um að stundum hafi
það verið meira en þú vildir vera
láta. Eins og þú varst íþróttamaður
af Guðs náð varstu sjómaður og
fiskimaður. Þar eins og annars stað-
ar var ósérhlífnin næstum tak-
markalaus. Megninu af ævinni
eyddir þú á sjó, fyrst sem háseti,
síðan stýrimaður og loks útgerðar-
maður og skipstjóri á eigin skipi,
Gjafari VE.
Það þarf ekki að orðlengja um
kosti þína sem sjómaður, þeir voru
einfaldlega óviðjafnanlegir, það vita
allir sem þekkja aðra eins kempu.
Það væri að æra óstöðugan að telja
upp alla kosti þína og allir beram
við okkar galla, stóra og smáa, en
nú er erfitt að koma auga á gallana,
eins hrein og bein og sál þín er. Við
sem eftir lifum hefðum viljað njóta
þess að hafa þig lengur enda berðu
ekki háan aldur en kannski er það
bara eigingimi. Ef til vill hefur al-
mættið vantað sterkan mann og
ákveðinn til að fara í erfiðan túr fyr-
ir sig.
Það gat gustað um þig eins og
hafið í illviðraham og þú hafðir ör-
ugglega ástæður til þess, þú ætlað-
ist til þess sama af öðrum og sjálf-
um þér, það þurfti aðeins að vinna
verkin án barlóms. En ef einhver
átti í erfiðleikum nálægt þér kom
þessi nærgætni og hjálpsami dreng-
ur fram í þér og þú áttir óbilandi
styrk.
Þegar faðir minn dó var ég á sjó
með þér. Ég fékk fréttimar
snemma um morgun og fór inn í
klefa til þín til að segja þér slæmar
fréttir. Þú varðst yfir þig hissa og
sagðir: Þetta er einhver misskiln-
ingur, hann Eddi, það getur ekki
verið!
Enn ótrúlegra er þetta nú þar
sem þig vantaði tólf ár til að ná
sama aldri og hann. Þú taldir ekki
eftir þér að fara með mig í land fyr-
ir austan og fljúga með mér heim,
það var ómetanlegur styrkur í því.
Það var einkennilegt en eins og
þú sagðir var eins og það ætti ekki
+
Ástkaer eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SESSELJA GUÐFINNSDÓTTIR,
Borg, Njarðvík,
Borgarfirði eystra,
lést á Landspítalanum, deild 14G, föstudaginn 27. ágúst.
Útförin auglýst síðar.
Sigurður Bóasson,
Jón Helgason, Kristjana Björnsdóttir,
Björg Sigurðardóttir, Páll Haraldsson,
Jakob Sigurðsson, Margrét B. Hjarðar,
Jóhann Sigurðsson
og barnabörn.
+
Elskulegur sonur minn, bróðir okkar og
mágur,
KJARTAN ÓSKARSSON
offsetprentari,
Hamraborg 26,
er lést á heimili sínu mánudaginn 23. ágúst,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánu-
daginn 30. ágúst kl. 10.30 f.h.
Lára L. Loftsdóttir,
Guðmunda Hjördís Óskarsdótta'r, Hilmar Kristjánsson,
Sólveig Margrét Óskarsdóttir,
Ólafur Kr. Óskarsson, Unnur R. Hauksdóttir,
Anna Edda Gíslad. (Óskarsd.), Birgir W. Steinþórsson,
Sigrún Óskarsdóttir, Skæringur Georgsson,
Guðríður Ósk Óskarsdóttir,
systkinabörn og aðrir vandamenn.
að ganga upp að ég væri með þér á
sjó, því í túrnum á undan, sem var
fjóram mánuðum áður og fyrsti túr-
inn, handleggsbrotnaði ég illa og þú
þurftir að fara í land með mig, en
þetta var erfiðleikatímabil á margan
hátt, mér er ekki gmnlaust um að
þú hafir skynjað það og viljað hjálpa
til meðal annars með því að hliðra
til í áhöfninni þinni til að koma mér
fyrir.
Þú kynntist henni Gerði þinni á
því tímabili þegar þú vai-st mark-
vörður í IBV. Þið vorað mjög sam-
heldin og fallegt par og þið eignuð-
ust fjögur efnileg börn. Við viljum
biðja Guð að vaka yfir fjölskyldunni
og styrkja í þeirri miklu sorg sem
nú steðjar að.
Við systkini mín og móðir viljum
þakka þér alla þá nærgætni og um-
hyggju sem þú sýndir á erfiðum
tímum.
Enn heggur dauðinn að óvörum
stórt skarð, hetjur falla frá, það
verður vandfyllt upp í þá tómleika-
kennd sem grípur um sig og það er
eins og allt í einu vanti helminginn
af veröldinni.
Stýr mínu fari heilu heim
í höfn á friðarlandi.
Þar mig í þinni gæslu geym
ó, Guð minn, allsvaldandi.
(V. Briem.)
Minningin um einstakan dreng-
skaparmann lifir, megi algóður Guð
varðveita hann að eilífu.
Gunnar M. Eggertsson og
íjölskylda.
Það var hringt í Sigurð Óla rétt
fyrir keppni föstudaginn 20. ágúst
síðastliðinn. Guðni pabbi hans hafði
verið fluttur á sjúkrahúsið daginn
áður og öll börnin vom nú beðin að
koma eins fljótt og þau gætu. Hann
lést síðan nokkmm mínútum áður
en Siggi Óli kom á staðinn. Siggi og
Guðni höfðu keypt seglskútuna Ör
saman eftir að hafa heillast af sigl-
ingaíþróttinni. Eftir að hafa keppt
dálítið saman á skútunni kynntumst
við Guðna. Þá vomm við að keppa i
Títan-þríkeppninni, siglingakeppni
frá Reykjavík til Vestmannaeyja.
„Hvað segir dýptarmælirinn, strák-
ar?“ heyrðist kallað neðan úr bátn-
um. „Fjórir metrar," svöraðum við.
„Fínt, þá eram við á réttum stað,“
svaraði kallinn. Við vorum á bull-
andi siglingu undir fullum seglum í
hávaðaroki fyrir utan Sandgerði og
voram að fara yfir grynningarnar
þar fyrir utan. Seinna fréttum við
að enginn um borð í björgunarskip-
inu sem var við hliðina á okkur,
hálfri mílu utar, hefði vitað af okk-
ur. Engum þeirra datt í hug að líta í
þessa átt, enginn færi nær landi en
þeir. Kallinn vissi hins vegar upp á
hár hvað hann var að gera og svona
navigeraði hann okkur alla leiðina,
stystu og fljótlegustu leið. Hann
vissi alltaf hvar við fengjum vind,
hvert straumamir myndu bera okk-
ur og yfírleitt allt sem skipti máli.
Það fór líka svo að við unnum þessa
keppni með glæsibrag, ekki síst
honum að þakka. Nú í sumar tókst
honum síðan að láta drauminn ræt-
ast. Drauminn sem við flest beram
með okkur, að sigla á skútu í kring-
um landið. Þetta var þriðja tilraun
hans en veðrið hafði stöðvað hann í
fyrri skiptin. Þegar við komum til
Eyja á þjóðhátíð í sumar var hann
eins og við höfum alltaf hitt hann,
lífsglaður og hress. Okkur varð því
nokkuð um þegar við fréttum af
stuttri spítalalegu kappans. En
þetta virtist svo sem lýsandi fyrir
flest sem hann tekur sér fyrir hend-
ur, að drífa hlutina af. Það féll frá
góður kappi sem okkur er söknuður
af, við flytjum ástvinum Guðna
Ólafssonar okkar samúðarkveðjur,
við vitum að hans er sárt saknað.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveimersérgóðangetur.
(Ur Hávamálum)
Baldvin Björgvinsson, Emil
Pétursson, Þórarinn Jóhanns
son, Arnþór Ragnarsson og
fjölskyldur.