Morgunblaðið - 28.08.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 28. ÁGÚST 1999 55
VILMUNDUR
INDRIÐASON
+ Vilmundur Ind-
riðason fæddist
í Efsta-Dal í Laug-
ardal 13. apríl 1916.
Hann andaðist á
Hjúkrunarhcimilinu
Lundi, Hellu 21.
ágúst síðastliðinn.
Foreidrar hans
voru Indriði Guð-
mundsson frá
Kjarnholtum, f. 15.
ágúst 1877, d. 8.
febrúar 1950, og
kona __ hans Theo-
dóra Ásmundsdóttir
frá Efsta-Dal, f. 25.
apríl 1884, d. 8. febrúar 1967.
Systkini hans: Ingvar Ásmunds-
son, f. 15. apríl 1913, d. 1986;
Magnhildur, f. 17. apríl 1914, d.
1992; Auðbergur, f. 12. apríl
1915, d. 1983; Steinunn, f. 20.
júní 1918; Guðný, f. 10. júlí
1921; Magnhildur (Huida), f. 6.
september 1924, d. 1977. Fjög-
urra ára fluttist Vilmundur að
Arnarholti með foreldrum sín-
um. Á 18. ári fór hann til Kefla-
víkur og réð sig hjá Guðmundi
Kr. Guðmundssyni og var þar
næstu tíu vertíðir, þar af níu
sem landformaður.
Hinn 22. júní árið 1945 gekk
Vilmundur að eiga Kristrúnu
Sigurfinnsdóttur frá Bergsstöð-
um, f. 3. janúar 1919. Þar
bjuggu þau til vorsins 1947, er
þau keyptu jörðina Efsta-Dal I
af foreldrum hans og fluttust
Ástkær tengdafaðir minn Vil-
mundur Indriðason, bóndi í Efsta-
Dal, er látinn. í huga mínum er
tómarúm og sár söknuður þrátt fyr-
ir að ég viti að hann var farinn að
þrá hvíldina. Þar sem ég sit og horfi
á mynd af Villa hrannast minningar
síðustu þrjátíu og tveggja ára upp.
Á þessari mynd er hann kankvís og
glettinn á svip, eins og hann var svo
oft. Þannig var það er við hittumst í
íyrsta sinn árið 1967 og hann spurði
mig um ætt og uppruna og ég
reyndist úr Reykjavík. Þá sagði
hann ,já, já alin upp á vínarbrauði
og malbiki", og vonin um að frum-
burðurinn settist að á ættaróðalinu
dofnaði eitt augnablik. Við nánari
þangað. Börn
þeirra eru: 1) Sigur-
fínnur, f. 10. maí
1947 á Bergsstöð-
um, kvæntur Mar-
gréti J. Þórarins-
dóttur. Þau búa í
Efsta-Dal. Dóttir
þeirra a) Kristrún
Sigurfinnsdóttir,
maki Guðmundur
B. Böðvarsson.
Þeirra böm Krist-
björg og Ragnar
Ingi. Fóstursonur
þeirra b) Þórarinn
Halldórsson og
hans sambýliskona Helga Dís
Hálfdánardóttir. 2) Theodór, f.
17. september 1950 í Efsta-Dal,
kvæntur Ragnheiði B. Sigurð-
ardóttur. Þau búa í Efsta-Dal.
Börn þeirra a) Sigrún Theo-
dórsdóttir, maki Bjarni Þ. Sig-
urðsson. b) Vilmundur Theo-
dórsson, sambýliskona Guðrún
E. Sigfúsdóttir, Barn þeirra
Óskar Fannar. c) Rakel Theo-
dórsdóttir. 3) Gunnar, f. 29. júlí
1953 í Efsta-Ðal, kvæntur Jónu
B. Gestsdóttur. Þau búa á Laug-
arvatni. Synir þeirra a) Gestur
Gunnarsson, sambýliskona
Elísabet B. Lárusdóttir. b) Rún-
ar Gunnarsson, unnusta Eva
Hálfdánardóttir. c) Arnar
Gunnarsson.
Útför Vilmundar fer fram frá
Skálholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
kynni reyndumst við eiga margt
sameiginlegt og hann reyndist mér
sem faðir, en minn föður missti ég
sautján ára.
Hann Villi var glæsilegur maður
og hjartahlýr og ekkert var of gott
fyrir synina þrjá og fjölskyldur
þeirra. Þetta reyndi ég svo oft sjálf.
Þú varst óspar á vinnu við íbúðar-
húsið okkar Sigurfinns og fjósbygg-
inguna enda vinnuþjarkur og þús-
undþjalasmiður. Þau tvö ár sem
húsið beið og við bjuggum í Útey,
fannst þér sjálfsagt að lána öll tæki
og vélar, því fátt áttum við af því
tagi, þannig var heyjað í samvinnu
þó bæimir séu hvor í sínum enda
sveitarinnar. Að auki færðuð þið
DAGBJARTUR
HANNESSON
+ Dagbjartur
Hannesson
fæddist á Stóra-
Hálsi í Grafningi
26. febrúar 1919.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Kumbaravogi 19.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
vora Hannes Gísla-
son, f. 30.11. 1882,
d. 20.7. 1949, bóndi,
og Margrét Jó-
hannsdóttir, f. 7.2.
1888, d. 26.3. 1965,
húsfreyja, en þau
bjuggu á Stóra-Hálsi í Grafn-
ingi og ólst Dagbjartur þar
upp. Systkini Dagbjarts: Jó-
hann, f. 17.1.1910, d. 1976; Val-
gerður, f. 18.5. 1912; Hannes, f.
27.8. 1913, d. 1984; Sigríður, f.
22.5. 1915, d. 1924; Gísli, f. 11.3.
1917, d. 1972; Kjartan, f. 22.9.
1920, d. 1979; Ingólfur, f. 8.1.
1924, d. 1990; Sigurður, f. 16.6.
1926; Ársæll, f. 1.1.
1929. Hálfsystir sam-
feðra Steinunn, f.
12.7. 1900, d. 1991.
Dagbjartur var í
sambúð með Herdísi
Guðmundsdóttur, f.
3.7. 1920, frá
1953-1959 og eignuð-
ust þau eina dóttur,
Brynju, f. 25.9. 1954,
skólaritara, maki
Þorleifur Sigurðsson,
f. 18.12. 1947, bygg-
ingaverktaki. Böra:
Dagbjartur, f. 15.11.
1972, unnusta hans er
Helga Björg Þorgeirsdóttir, Þor-
leifur, f. 29.6. 1979, unnusta hans
er Anna Huld Guðmundsdóttir,
barn þeirra er Harpa Eir, f. 10.3.
1998, Agnes Elsa, f. 21.8. 1967,
fósturdóttir Brynju, maki Guð-
mundur H. Halldórsson, börn
þeirra eru Anna Kristín, f. 25.10.
1986, Arnór, f. 6.3. 1995, og Ra-
kel Tara, f. 18.4. 1999, Steinunn,
Elsku Daggi.
Mig langar í nokkrum orðum að
þakka fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér. Þegar ég rifja upp liðna
tíma með þér koma réttimar fyrst
upp í hugann, þar sem mikið gekk
oft á og margar kindur var að draga
í dilka og rýja. Þú gerðir miklar
kröfur til þín og annarra um vinnu-
semi og að hlutirnir gengju vel fyrir
sig. Þetta voru góðir tímar sem eru
mér ógleymanlegir. Þú studdir mig,
þú varst mér góður og minning þín
er mér kær.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín
Ólaffa I. Þorvaldsdóttir
(Inga Lóa).
MINNINGAR
Rúna okkur tvær kýr og þú markað-
ir þó nokkur lömb á markið hans
Sigurfinns án þess að mikið bæri á,
einnig gáfuð þið okkur tryppi og er
hryssan ættmóðir hrossanna okkar.
Þannig hafið þið hjónin ætíð hlaðið
undir okkur og hlúð að og viljað veg
okkar sem bestan. Það var svo ótal-
margt sem þú kenndir mér, fáfróðri
Reykjavíkurstelpunni. Þú varst mik-
ill skepnumaður og af guðs náð
dýralæknir, þolinmæði þín við að
segja mér til þegar við vorum tvö að
hjálpa lambám og þínar hendur voru
of stórar var ótrúleg, því í raun
varst þú mikill eldhugi og fram-
kvæmdir hlutina sjálfur og það í
hvelli. Þannig varst þú ætíð fljótur
að bregðast við þegar nágrannar
hringdu og það þurfti að hjálpa kúm
við burð, láta renna í æð á belju eða
taka hildir. Þú vissir einnig ná-
kvæmlega hvar átti að stinga holnál
ef kýr blés upp. Búmaður varstu
mikill, eitt fyrsta árið okkar í félags-
búi var mjög lélegt heyskaparsum-
ar, þú lagðir ríkt á við okkur að
spara hey frá fyi'sta gjafadegi og
velja rétt í hvern grip, enda dugðu
heyin og fénaður gekk vel fram hjá
okkur.
Einn heyskapardagur íyrir löngu
er mér ljóslifandi fyrir sjónum. Það
var á tíma greiðusláttuvéla, Sigur-
finnur sló, lenti á grjóti og vélin
brotnaði. Þá var önnur sett fyrir en
þú gerðir við, þannig gekk þetta, en
fyrirhyggja þín að eiga tvær vélar
og nægilegt af varahlutum björguðu
málum.
Þú kenndir mér að skoða mjólk-
ina og huga að seltubragði ef grun-
ur var um júgurbólgu. Einnig átti
ég margar góðar stundir með þér í
smalamennskum, því ég var svo
heppin að fá að vera taglhnýtingur
þinn til margra ára, eflaust frekar
til trafala en hitt, en aldrei léstu
mig verða þess vara, heldur frædd-
ir mig um fyrri búskaparhætti og
örnefni því þau þekktir þú vel.
Venjulega fylgdi saga hverjum
stað, þannig grópaðist þetta allt
betur í huga minn. Sumar sögurnar
voru af sjálfum þér og glannaskap
þínum, eins og þegar þú stökkst yf-
ir gjána við Brúarfoss, eða þegar
þú reiðst Brúará á Grána gamla
með veturgamlan kálf á hnakknef-
inu. Þetta gera ekki aðrir en þeir
sem eru virkilega vel að manni og
afburða hestamenn, sem þú varst
svo sannarlega. Enda áttir þú ávallt
afburða gæðinga eins og t.d. Molda,
Sóta, Neista og síðast hann Blesa
sem komst hátt á þrítugsaldurinn
og öll bamabörnin fengu að ríða.
Alltaf varst þú fyrstur í fjósið á
morgnana og athugaðir hvort ein-
hver væri yxna, einnig var það ætíð
þitt síðasta verk fyrir nóttina að
sópa að kúnum og yfirlíta allt. Þessu
hélst þú alveg fram á síðasta ár eða
meðan líkamskraftar leyfðu, þó þú
værir sjálfur hættur búskap. Síð-
ustu mánuðina röltum við oft saman
út í fjós og þú potaðir í moðdraslið
með stafnum þínum og þótti lítið til
snyrtimennskunnar hjá okkm-
koma.
Elsku Villi, síðustu vikurnar er þú
dvaldir á Sjúkrahúsi Suðurlands,
farinn að heilsu, voru erfiðar. Það
sem helst hressti þig og gladdi voru
fréttir af heyskapnum og skepnun-
um, því við það dvaldi hugur þinn og
alveg fram í andlátið fylgdistu með
hvað það vai'ðaði.
Ég bið góðan Guð að taka þig í
sinn líknarfaðm og blessa þig um
alla eilífð. Hafðu þökk fyrir allt sem
þú varst mér.
Þín tengdadóttir
Margrét Þórarinsdóttir.
Komið er að kveðjustund og ýms-
ar minningar frá liðinni tíð koma
upp í hugann. Fyrst og fremst þökk-
um við frændsystkinin fyrir þau for-
réttindi að hafa fengið að alast upp á
hlaðinu í Efstadal í svo nánu sam-
býli við afa og ömmu. Við skoppuð-
um í kringum afa við vinnu sína og
þannig sýndi hann okkur elju og
vinnulag, lét okkur syngja og send-
ast fyrir sig. Við fengum m.a. að
fylgjast með þegar afi smíðaði skeif-
urnar við opinn eld í skúrnum og
brýndi Ijáinn á hverfisteininum. At-
lotin sýndi hann okkur með því að
rétta að okkur tálgaða skoppara-
kringlu úr tvinnakefli eða svan úr
ýsubeini. Hagleikssmíðar afa komu
víða fram þótt hógværðin einkenndi
hann alltaf og má nefna tóbaks-
bauka úr homum sem hann smíðaði
á efri árum. Afi var mikill dýravinur
og glöggur á skepnur. Hann var
duglegur að segja okkur til varðandi
umgengni við skepnurnar og krafð-
ist skilyrðislausrar nærgætni við
þær. Natni og alla sína ljúfmennsku
lagði hann í búskapinn og eru sér-
lega minnisstæðar stundir með afa í
lambhúsinu við að hjálpa gimbur að
bera eða kvígu í fjósinu. Þá sáum við
dýralæknishendur af drottins náð að
störfum. Afi átti marga góða hesta
og hafði gott auga fyrir þeim. Hann
var mikill reiðmaður og hafði alla tíð
yndi af hestum. I okkar tíð var einn
hestur þó óijúfanlegur minningunni
um afa og það var hann Blesi. Á
honum lærðu öll barnabömin helstu
þætti hestamennskunnar og þarna
rölti hann fram og til baka, upp og
niður hlaðið, hringi í kringum skúr-
inn með okkur krakkana á bakinu. r
Það var líka mikill spenningur sem
fylgdi því þegar kom að réttardegin-
um að fylgjast með safninu ofan af
Álfhól og oftar en ekki reiddi afi
mann þaðan með sér niður í Efsta-
dalsréttir. Afi var mjög vinnusamur
maður, kappsamur og féll aldrei
verk úr hendi. í heyskapnum á
sumrin var hann yfirleitt síðastur
inn í matarhlé og fyrstur út aftur
allt fram á áttræðisaldm-inn. Afi var
mikill grallari og launstríðinn. Hann
atti oft kappi í leik við okkur krakk-
ana og vinnumennina í aflraunum,
bæði í krók og armlyftum. Eitt sinn
hvöttum við krakkarnir 16 ára gaml-
an vinnumann sem nýkominn var til
starfa að keppa við afa. Hann taldi
að það yrði nú lítið mál að vinna
þennan gamla mann. En viti menn,
hann varð að játa sig sigraðan í að
vega sig upp í armlyftum fyrir afa,
þá nálægt sjötugu. Eftir að feður
okkar tóku við búskapnum er afi tók
að reskjast hélt hann samt áfram að
sækja kýmar á sumrin og gefa kálf-
unum. Þessum störfum sinnti hann
þangað til fyrir rúmu ári síðan.
Núna seinni árin bar hugurinn hann
áfram, yfirleitt mun hraðar en lík-
aminn réði við. Nú allra síðast þegar
dró verulega af afa kom berlega í r.
Ijós hve hugleikin börnin voru hon-
um og sóttist hann þá sérstaklega í
bamabarnabörnin, nokkuð sem
gladdi okkur og minnti okkur á okk-
ar eigin stundir með honum.
Loks er dagsins önn á enda, kæri
afi, og þú leggst þreyttur til hvílu.
Það var þér mikil raun þegar líkam-
inn hætti að ráða við verkefnin sem
hugurinn krafðist af þér. Þú átt víst
ekki eftir að bjóða okkur í krók eða
gauka framar að okkur þykku rúg-
brauði með sméri. Við yljum okkur
við minningamar og það huggar í
okkur að vita að þú ert hvfldinni feg-
inn. Við þökkum þér ómetanlega
samveru og víst verður tómlegt
skotið á bekknum í eldhúsinu ykkar
ömmu þar sem þið hafið alltaf verið
órjúfanleg heild. Elsku afi, hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Elsku amma, þinn missir er mest-
ur og Guð styrki þig á þessum tím-
um og í framtíð allri.
Rakel, Vilmundur, Sigrún, Þór-
arinn, Kristrún, makar og böra.
f. 21.12. 1971, maki Ingólfur
Kolbeinsson, börn þeirra eru,
Gunnar Elvar, f. 16.1. 1992, d.
19.6. 1992, Sonja Björk, f. 6.5.
1994 og Bryiya Maren, f. 23.3.
1999.
Dagbjartur ólst upp á Stóra-
Hálsi og gekk í farskóla eins og
þá tíðkaðist. Hann var vetrar-
maður á ýmsum stöðum, þ.á m.
á Skálholti og Sólheimum, og
var á nokkrum vertíðum frá Gr-
indavík. Hann hóf búskap i
Stíflisdal í Þingvallasveit og bjó
þar frá 1946-1948. Siðan bjó
hann á tílfljótsvatni í Grafningi
frá 1948-1957 en stundaði
áfram búskap þar til 1958.
Hann var hreppsljóri frá
1953-1958 og meðhjálpari við
kirkjuna. Hann keypti jörðina
Gljúfurárholt í Ölfusi og bjó þar
frá 1957-1997 er hann fór á
hjúkrunarheimilið í Kumbara-
vogi. Einnig stundaði hann bú-
skap á jörðinni Hlíð í Grafningi,
sem hann hafði á leigu frá árinu
1963-1975.
títför Dagbjarts fer fram frá
Hveragerðiskirly'u í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður í Kotstrandar-
kirkjugarði.
Síminn hringir kl. 8 um morgun-
inn og mér dettur í hug að nú sé
ekki verið að færa mér góðar fréttir,
sem og reynist vera. Mamma var í
símanum og sagði að Dagbjartur
væri dáinn.
Þær konur sem voru honum hvað
kærastar: Biynja dóttir hans, Inga
Lóa systir og Inga mamma mín voru
hjá honum síðasta kvöldið hans í
þessu lífi.
Mann setur hljóðan þó að hann
hafi verið orðinn veikur og ekkert
annað sem blasti við. Minningamar
rifjast upp.
Ég kynntist Dagbjarti íyrst þegar
mamma var hjá honum um nokkurt
skeið í inniverkum í Gljúfurárholti.
Þá myndaðist vinskapur á milli
þeirra og okkur systkinanna sem
varði alla tíð. Dagbjartur var alveg
sérstakur maður, svo hlýr og ráða-
góður og gott að tala við hann um
ýmsa hluti. Honum þótti að vísu
gaman að þræta svolítið og var ekki
alltaf sammála, en það var allt í
góðu. Hann gaf sér tíma til að
hlusta.
Það var auðséð að það hafði verið
stórbú hjá honum. Allar byggingar
báru þess merki, þó hann hafi verið
að smáminnka við sig búið. Ég fékk
leyfi hjá honum til þess að girða fyr-
ir nokkra hesta sem ég átti. Þegar
ég var að biðja um það, lét hann mig
hafa fyrir því að væla það út, því
hann var stríðinn og hafði gaman af,
en svo var það auðsótt mál eins og
alltaf þegar til hans var leitað, bæði
fyrir okkur systkinin og mömmu.
Ég man hvað honum þótti gaman að
fylgjast með þegar ég eða við syst-
urnar komum og fórum á hestbak.
Þá var venja að koma við og fá kaffi.
Þá spurði Dagbjartur yfirleitt
fyrst hvað væri að frétta af mömmu
og hvort það væri ekki allt í lagi hjá
henni og hvemig Ingu Lóu systur
gengi í skólanum eða vinnunni.
Hann var alltaf að hugsa um aðra
og kvartaði ekki þótt hann væri oft
lélegur til heilsunnar. Dagbjartur
var þannig maður að hann bætti
hverja stund. Þetta eru þær minn-
ingar sem mér detta helst í hug á
þessari stundu.
Dagbjartur, ég vildi að ég væri að
heilsa en ekki að kveðja í hinsta •
sinn. Við systkinin og mamma þökk-
um allan þann kærleika, hjálpsemi
og væntumþykju sem þú sýndir
okkur. Við vottum Kristjáni í
Gljúfurárholti, Brynju og fjölskyldu
samúð okkar.
Guðfínna Þorvaldsdóttir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Á þessari stundu er margt sem
kemur upp í hugann. Ofarlega í
huga mínum er tregi og söknuður
vegna liðinna stunda en efst i huga
mínum er þó þakklæti. Þakklæti fyr-
ir að hafa kynnst þessum einstaka
manni, fyrir að hafa notið góð-
mennsku hans og hjálpsemi. Ég
minnist hans fyrir heiðarleika,
hjálpsemi, dugnað og vinnusemi. Ég
minnist ákafans þegar mikið var að
gera, ég minnist þess hve bóngóður
hann var. Ég minnist áhugans sem
hann hafði á lífi fólks og fénaðar í
kringum sig. Með þessum Mnum vil f(
ég kveðja Dagbjart og þakka honum
samfylgdina. j- í
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þokk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kristján Karl Gunnarsson.