Morgunblaðið - 31.08.1999, Blaðsíða 52

52 ÞRIÐJUDAGUR 31. ÁGÚST 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
RAGNAR
SIGURÐSSON
+ Ragnar Sig-
urðsson læknir
fæddist á Ljósa-
vatni í S-Þingeyjar-
sýslu 17. apríl 1916.
Hann lést á Land-
spítalanum 24.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigurð-
ur Guðmundsson,
prestur og síðar
ritari hjá Verslun-
arráði Islands, f.
25. júlf 1876, d. 12.
febrúar 1940, og
Dóróthea Bóthildur
Clausen Proppé, húsfreyja, f.
30. ágúst 1883, d. 4. júní 1964.
Systur Ragnars voru Inga og
Ása, sem báðar létust í æsku.
Ragnar kvæntist 10. júní 1943
Kristrúnu Níelsdóttur, hús-
freyju, f. 7. júní 1920, d. 20 nóv-
ember 1994. Foreldrar hennar
voru Níels Kristmannsson, út-
gerðarmaður á Akranesi, f. 21.
febrúar 1892, d. 5. október
1971, og Margrét Jónsdóttir
húsfreyja, f. 15. febrúar 1891, d.
9. febrúar 1956. Börn Ragnars
og Kristrúnar eru 1) Sigurður
Ragnarsson, sálfræðingur, f. 31.
mars 1944, maki Inga Stefáns-
dóttir, sálfræðingur, f. 21. febr-
úar 1955. Börn Sigurðar eru
Kristrún, Ragnar Ágúst, látinn
1989, Funi, Dagur,
Logi og Máni. 2)
Ása Helga Ragnars-
dóttir, leikari og
kennari, f. 25. októ-
ber 1949, maki Karl
Gunnarsson, ph.d.
sjávarljffræðingur.
Börn Ásu eru Níels
og Trausti. 3)
Andrés Ragnars-
son, sálfræðingur, f.
7. maí 1954, maki
Ingibjörg Hinriks-
dóttir, læknir. Börn
Andrésar eru Þor-
steinn Örn, Huldar
Örn, Birta Dögg og Margrét.
Barnabarnabörn Ragnars eru
sjö.
Ragnar lauk stúdentsprófí frá
MR 1935 og læknaprófi frá HÍ
1943. Eftir embættispróf starf-
aði hann sem héraðslæknir og
árið 1945 hóf hann sérnám í
orku- og endurhæfingarlækn-
ingum við Karolinska sjúkrahús-
ið í Stokkhólmi. Frá 1948 fram
til ársins 1989 var hann sjálf-
stætt starfandi sérfræðingur í
Reykjavík. Hann átti um árabil
sæti í sljórn félags orku- og end-
urhæfingarlækna og var kjörinn
heiðursfélagi þar árið 1994.
_ Utför Ragnars fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Hann pabbi er genginn hjá garði
eftir iangt og farsælt líf. Með honum
er fallinn einn af þessum litríku og
stóru höfðingjum samtímans sem
þorðu og gátu skilið eftir sig sértæk
merki hvar sem þeir komu. Lágvax-
inn og keikur í spori vegna óbilandi
ótrúar á það að eiga eigin bfl. Klædd-
ur í litrík glæsiföt og veifaði mont-
priki með silfurhnúð. Viðmótið opið
og hlýtt og stuttu síðar var tekið vel í
nefið. Orðin voru sposk og svolítið
hæðin. Fagurfræðileg nálgun að mat
og drykk og einlægt þakklæti fyrir
allar gjafimar sem Guð gaf honum
daglega. Einhvers staðar í nálægð-
inni er svo frábær vinahópur sem
haldið hefur saman lungann af
mannsævi. Þegar hann var farinn hjá
endurómaði persónuleikinn lengi,
lengi.
Mamma og pabbi sem elskuðu
hvort annað í gegn um heilt líf og
miklu lengur en það. Ástin og kær-
leikurinn sem við systkinin vorum al-
in upp í. Á eftir kærleikanum komu
dyggðir eins og samheldni, trygg-
lyndi og bræðraþel - en af þessum
dyggðum var kærleikurinn fremstur.
Pabbi var ekki gallalaus, en einhvem
veginn er það svo að þeir gallar sem
íþyngdu mér mest á yngri árum eru
einmitt sú flóra sérkenna sem ég
raða vandlega í minningarkistuna
mína um pabba minn og geymi með
hlýju, ást og mikilli virðingu. Eftir
stendur tómleiki, söknuður og sér-
kennileg tilfinning umkomuleysis
sem blandast þakklæti og stolti yfir
að hafa átt slíkan föður.
Andrés Ragnarsson.
Elsku pabbi.
Kveðja í orðum getur auðvitað
ekki orðið nema veikburða tilraun til
að setja niður á blað eitthvað sem
nær langt út yfir öll orð. Veikburða
tilraun - kannski gerð mest sjálfum
mér til hugarhægðar - í togstreitu
ólíkra tilfínninga, þar sem sársauk-
inn og gleðin renna saman í eitt. Þar
sem sorg, þakklæti og ást fléttast
saman í órofa vef tilfinningalitrófs
þessara stunda. Þessara daga þegar
ég kveð þig til þess heims þar sem
ástvinir hafa beðið þín - og þar sem
þið munuð saman undirbúa komu
okkar hinna í fjölskyldunni þegar
stundin rennur upp. Þú og mamma -
stundum er _það eins og eitt hugtak
fyrir mér. I sambandi ykkar fólst
a.m.k. öll sú uppskrift sem ég kann
að ást. Samheldnin og virðingin sem
birtist í svo óteljandi myndum. Þið
sem sátuð saman í stofunni á kvöldin
og töluðuð endalaust um alia heima
og geima. Ég sat stundum og
undraðist að ykkur skyldi aldrei
skorta umræðuefni í öll þau rúmlega
50 ár sem hjónaband ykkar varði.
Myndin af ykkur að „spássera" hönd
í hönd um götur Laugarnessins - eða
uppi á Skaga. Þessi reffilegu og
flottu hjón sem ég sem strákur var
(og er reyndar enn) rígmontinn af að
eiga fyrir pabba og mömmu. Um-
hyggju og ást fengum við börnin
ykkar ómælda þar sem manngildis-
hugtök voru ávallt efst á blaði. Sam-
an töluðuð þið við okkur um mikil-
vægi heiðarleikans, réttsýninnar,
umhyggjunnar, samheldninnar og
ástarinnar. I mörgu voruð þið lík í
öðru svo ólík. En einnig í því gátum
við af ykkur lært - og væri reyndar
vel ef heimur allur kynni eins vel
einmitt það, að virða ólíkar hliðar
annarra og gefa þeim það rými er til
þarf til að einstaklingurinn vaxi.
Hvað varstu svo meir, pabbi minn?
Glæsimenni, kannski stundum svolít-
ill spjátrungur, gleðimaður, rausnar-
legur og örlátur. Heiðblár sjálfstæð-
ismaður og Reykvíkingur sem stoltur
var af borg sinni. Ættfaðir og jöfur
fjölskyldunnar sem þér þótti svo
vænt um. Afi á Sporðó, sem var eng-
um líkur og átti alltaf fílakaramellur í
skápnum. Breyskur maður - mann-
kosta maður og umfram allt maður
sem var örlátur á ást og væntum-
þykju.
Vonandi eru haldnar veislur þar
sem þú ert nú, pabbi minn - og ég
vona að ég drýgi ekki mikla synd
með því að óska þess að gott þætti
mér ef þú kæmist stöku sinnum í eð-
alviskí.
Far í friði, elsku pabbi, - við sjá-
umst síðar.
Sigurður Ragnarsson.
Þakklæti er orðið sem kemur upp í
hugann þegar við hugsum um þig.
Þakklæti og virðing fyrir þér sem
persónu. Þú áttir til ómælda ást okk-
ur til handa. Talaðir gjarnan um
kærleikann; að við ættum að varð-
veita kærleikann og passa upp á fjöl-
skylduböndin. Þú lagðir línurnar og
kenndir okkur að meta það sem
skiptir máli í lífinu. Börnunum okkar
varstu líka góður. Sýndir þeim áhuga
og vildir fá að fylgjast með sigrum
þeirra og sorgum. Hvert eitt þeirra
ber í brjósti sér lræ væntumþykju,
sem þú sáðir og hlúðir að alla þína
daga. Þau finna sárt til núna, en það
gera þau vegna þess að þau elska og
hafa verið elskuð. Þegar við hugsum
til þín minnumst við kímni þinnar og
stríðninnar. Það var alltaf gaman að
vera með þér, spjalla og gleðjast -
takk fyrir það. Söknuður okkar er
sár og orð 'fá aldrei lýst öllum þeim
tilfinningum sem við gjarnan vildum
deila með þér núna. Orlæti þitt og
ástúð gagnvart okkur mun fylgja
okkur áfram og kunnum við þér
dýpsta þakklæti fyrir.
Þín tengdabörn,
Inga, Ingibjörg og Karl.
Elsku afi minn.
Mig langar til að kveðja þig með
því að skrifa þér, fyrir mig og Huldar
bróðiu- minn, þakka þér hvað þú
varst góður og skemmtilegur afi. Það
var svo gaman þegar þú bankaðir í
tóbaksdolluna þína og leyfðir okkur
að gera það líka, svo átti að segja „er
einhver heima?“ en þá sagðir þú
alltaf ,já?“ og það var dvergurinn í
dollunni. Þú varst alltaf svo góður
þegar við komum til þin, það var
kanski laugardagur og þú sagðir
„viltu ekki fá nammi?“ og þá leist þú
á mömmu eða pabba og þau sögðu
, já, pínulítið" en þú komst með alveg
fulla skál af nammi og við gátum ekki
einu sinni klárað helminginn. Við
munum sakna þín, elsku besti afi
okkar.
Birta Dögg og Huldar Orn.
Það er með söknuði og þakklæti að
ég minnist elskulegs fyrrverandi
tengdaföður míns til 15 ára, vinar og
afa bai-na minna. Hann kallaði mig
alltaf stelpuna sína, studdi mig og
styrkti á námsárum mínum erlendis
og gegnum lífsins gleði og erfiðleika.
Ljúfar minningar, væntumþykja og
hlýja fylla hugann, stundir með hans
létta skapi og góðu kímnigáfu, vafin
töiuverðri stríðni, sem hrók alls fagn-
aðar og meistara í lífsins lystisemd-
um. Yndislegar minnigar.
Það er erfitt að hugsa til Ragnars
án þess að minnast Rúnu heitinnar,
sem lést 1994, því þau voru svo sam-
rýnd. Það ríkti svo mikil hlýja og
kærleikur á milli þeirra, að haldast í
hendui- og gefa hvort öðru hlýjar
strokur var þeirra aðalsmerki sem
yljaði öllum um hjartaræturnar.
Hvernig þau hlúðu að mér þegar ég
var námsmaður erlendis, óvæntir
flugmiðai- heim í pósti og gjafir af
engu tilefni.
Að loknu námi bjuggum við í níu ár
undir sama þaki í mikilli sátt og sam-
lyndi á Sporðó, þar sem jólarjúpurn-
ar voru borðaðar uppi og pakkarnir
teknir upp niðri, þar sem bömin mín,
Huldar og Birta, komu í heiminn.
Kynni okkar víkkuðu mína lífsýn á
það góða og fallega. Ég þakka fyrir
þann kærleik sem þið sýnduð mér og
börnum mínum.
Elskulegi Ragnar minn, þakka þér
fyrir allt sem þú hefur veitt mér og
gefið.
Hvíl í friði í faðmi þeirra sem hafa
beðið þín.
Alltaf stelpan þín,
Inga B. Ámadóttir.
Elsku hjartans pabbi minn.
Mikið á ég eftir að sakna hinna
daglegu símtala okkar sem alltaf
hófust á sömu orðunum hjá þér:
„Hvað segir litla dúkkan mín í dag?
Var gaman í skólanum?" Þó að litla
dúkkan þín væri fjörutíu og níu ára,
breytti það engu, ég var alltaf litla
stelpan þín. Þegar þú spurðir „var
gaman í skólanum?“ þá þýddi það
hvernig mér hefði gengið að kenna
nemendum mínum þann daginn.
Alltaf varst þú jafnáhugasamur um
það hvemig mér vegnaði í lífinu. Það
voru forréttindi að eiga þig fyrir föð-
ur og fyrir það er ég óendanlega
þakklát.
Þú kenndir mér svo margt, pabbi.
Þú kenndir mér að fá sem mesta
gleði út úr lífinu. „Vertu ekki að
ergja þig yfir smáhlutum, það tekur
því ekki,“ sagðir þú oft. Þetta lærð-
um við systkinin fljótt og höfum
reynt að lifa eftir því. Þú kenndir
mér stundvísi, aldrei kom ég mínútu
of seint í skóla. Þú kenndir mér að
elska, með því að vera mér heillandi
fyrirmynd, en ást ykkar mömmu var
svo fallega tær og hrein.
Nú ert þú komin til elskunnar
þinnar hennar mömmu og ég orðin
foreldralaus. Takk fyrir allt
vegarnestið sem þú gafst mér og
ljúfu stundimar sem við áttum
saman.
Ása Helga.
ANNA
SIGURÐARDÓTTIR
+ Anna Sigurðar-
dóttir fæddist á
Ongulsstöðum í
Eyjafjarðarsveit 9.
nóvember 1910.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
á Akureyri 14.
ágúst síðastliðinn.
Arið 1912 flyst hún
með foreldrum sín-
um að Syðra-Hóli í
Eyjafjarðarsveit.
Foreldrar hennar
voru Emilía Bald-
vinsdóttir og Sig-
urður Sigurgeirs-
son. Systkini Onnu eru Sigur-
geir, f. 10. október 1908, lát-
inn; Snorri, f. 21. febrúar
1913; Ragnar, f. 27. júní 1916;
Baldur, f. 1. júní 1919; Iátinn.
Hinn 28. október 1934 gift-
ist Anna Sveini Braga Brynj-
ólfssyni, f. 14. nóvember 1913
á Sandhólum í Eyjafjarðar-
sveit, d. 12. júlí 1969. Foreldr-
ar hans voru Jakobína Þor-
björg Ágústsdóttir og
Amma í Norró eins og við köll-
uðum hana alltaf var afar stolt og
hreinskilin kona sem ávallt lét
okkur vita hvað henni fannst um
hlutina. Stundum fannst okkur
hún ganga of langt en þegar við
fórum að hugsa um það sem hún
hafði sagt var mikið til í því. Við
erum fimm systkinin og eigum
margar góðar minningar um hana.
Eina minningu eigum við sameig-
inlega með langömmubörnum
hennar og það er hversu spenn-
andi það var sem barn að koma til
ömmu í Norró því hún bauð alltaf
upp á allskyns góðgæti. Handa-
vinna var henni kær og eigum við
öll fallega gripi eftir hana sem eru
okkur enn dýrmætari núna. Það
eru ekki margir sem eru svo
lánsamir að eiga ömmu eins lengi
og við og erum við mjög þakklát
fyrir að hafa fengið að hafa hana
svona lengi meðal okkar, en það er
samt bæði sárt og erfitt að horfast
í augu við það að það er engin
amma í Norró lengur. Það verða
skrítin jól næst því að það var
alltaf viss stemmning að koma við
hjá ömmu á Þorláksmessu eða á
aðfangadagsmorgni og færa henni
pakka. Það er ekki auðvelt að setj-
ast niður og ætla að skrifa fáein
orð um einhvern sem skilur eftir
sig eins langa og breiða slóð af
minningum og hún amma okkar
gerði.
Elsku amma, við kveðjum þig
með trega en við vitum að þér líð-
ur vel þar sem þú ert núna og
minning þín lifir áfram í hjörtum
okkar.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfír velferð barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarhjörtu.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda, sem
gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum - eins og þú.
í augum þínum sá ég fegri sýnir
en sólhvít orð og tónar geta lýst, -
svo miklir voru móðurdraumar þínir,
þó marga þeirra hafi frostið níst.
Sem hetja barst þú harmana og sárin,
huggaðir aðra - brostir gegnum tárin,
viðkvæm í lund, en viljasterk.
Þau bregða um þig ljóma, liðnu árin.
Nú lofa þig - þín eigin verk.
(D. Stef.)
Sveinn Ævar, Eiður, Matthildur,
Anna, Tinna og fjölskyldur.
Ég minnist þess er ég kom fyrst
til Önnu og Sveins í Norðurgötu 10
á Akureyri, sumarið sólríka 1939,
aðeins 10 ára að aldri, ráðin sem
barnfóstra. Þá voru börnin tvö og
seinna urðu þau fleiri. Ég passaði
Brynjólfur Sveins-
son. Börn Onnu og
Sveins eru: 1) Kol-
brún, f. 24. janúar
1935, maki Stefán
Haukur Jakobsson,
þau eiga fimm
börn. 2) Kristín, f.
10. október 1938,
maki Júlíus Björg-
vinsson, þau eiga
fimm börn. 3)
Brynjólfur Viðar,
f. 17. apríl 1941,
látinn 10. apríl
1963. 4) Emilía
Sigríður, f. 19.
október 1943, maki Finnur S.
Kjartansson. Emilía á þrjú
börn. 5) Árný Petra, f. 5. nóv-
ember 1950, maki Gunnar Th.
Gunnarsson, þau eiga fjögur
börn. 6) Baldvin Þröstur, f. 29.
janúar 1953, hann á tvö börn.
Barnabarnabörnin eru orðin
28.
Anna verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kollu fimm ára og Stínu á í'yrsta
ári. Seinna fæddist Viðar sem var
það barn sem ég fóstraði lengst,
yndislegur drengur sem lést í
blóma lífsins rúmlega tvítugur.
Hjá Önnu lærði ég flest það sem
ég kann í húshaldi og það var á við
að fara í húsmæðraskóla. Iðjusam-
ari konu hef ég ekki þekkt, hún
hafði vald á öllum gömlum hefðum í
húshaldi, allt lék í höndum hennar,
hvort sem verið var að baka, steikja
eða sjóða, allt var gert af miklum
myndarskap og vel skipulagt.
Þvottadagarnir eru mér minnis-
stæðir með hvítan blaktandi þvott-
inn á snúrunum og frágangurinn
eftir því. Þvotturinn var helst
þurrkaður úti og ekki sama hvernig
hann var hengdur upp, allt var það
eftir kúnstarinnar reglum. Það var
togað og teygt, rúllað og straujað
þar til allt var komið slétt og fínt og
viðgert inn í skápa og skúffur. Tím-
inn nýttist vel hjá Önnu minni og til
fleiri ára vann hún með heimilinu
að vélprjóni og prjónaði þá fyrir
fólk alls kyns flíkur. Um nokkurn
tíma lifðu þau hjónin af þessum
prjónaskap, Sveinn prjónaði og
Anna setti saman.
Þau Anna og Sveinn fluttu að
Hafnarstræti 39 1940 og þar var ég
hjá þeim í tvö sumur og einn vetur
og á margar góðar minningar það-
an. Sveinn keyrði leigubíl á þessum
tíma og fékk oft ferðir til Reykja-
víkur og færði þá fjölskyldunni
eitthvað fallegt sem ég naut líka
góðs af, en ferðir til Reykjavíkur á
þeim tíma jöfnuðust á við utan-
landsferðir síðar. Hjá þeim Önnu
og Sveini var alltaf opið hús í Hafn-
arstræti og gátu sveitungar hennar
og skyldfólk framan úr sveit alltaf
komið þar við og þegið góðgerðir,
hvort heldur það var á leið í eða úr
kaupstað því ekki var mikið um
kaffihús og skyndibitastaði í þá
daga. Anna var söngelsk kona og
unni bæði einsöng og kórsöng og
fór mikið á konserta, en bræður
hennar voru góðir söngmenn og
söngfólk allt í kringum þá sem tók
þátt í kórstarfi. Þá tíðkaðist að
haldin voru böll hjá kórunum sem
þau Anna og Sveinn sóttu ásamt
vinafólki sínu. Það var gaman að
vera barn og fylgjast með þvl þeg-
ar Anna var að búa sig á böllin og
dáðist ég mikið af fallegu ballkjól-
unum hennar og öðru skarti.
Anna reyndist mér góður leið-
beinandi og með henni er horfin
manneskja sem var mér hin besta
fyrirmynd í hvívetna. Hún hélt vin-
áttu við mig til síðasta dags og fyr-
ir það vil ég þakka. Afkomendum
hennar óska ég velfarnaðar um
ókomna tíð. Minning um góða konu
lifír, minningin um Ónnu Sigurðar-
dóttur frá Syðra-Hóli.
Eyja.