Alþýðublaðið - 21.07.1934, Blaðsíða 2

/
LAUGARDAGINN 21. JÚLÍ „1934.
ALPÝÐUBLAÐIÐ
3
HANS FALLADA:
Hvað nú —
ungi maður?
fslenzk þýðing eftir Magnús Asgeirsson
dorfplatz, Viktonila-Luliise-platz og Prage'rplatz, og hajm athugar
alls staðar befito í görð.unum gaumgæfiilega fyrir sér. Nú er
miður marz og nærri; hviergæ búið að ganga frá fgörSum, sem
leigiiinlega stappar hneyksili raæst. Og hvaða blóm eru. svo í {>ebsum
fáu holum, sem búið er að' sá í? Nokkrar krókusplö.ntur og
.vetrarblóm; pað er alt og siulmt. Eins og það væriL nú hægt ;að
láta .sér nægja að gefa Pússier piesis háttar! Pinuebefrg" fer að
verða alvarlega óánægðar með Berlínarborg. Hann haldur pv,í
áfram göngu si'nn'i og athugar Nikolsburgerplatz og síðan út í
Hindenburgsgarð og after paðan á Fehitsieltih'ejrplatz, Olivaieh-i
platz og Savignyplatz. Atit túl -eihn.s'kis. Hve.rgi fiilmnast blóm, semi
hæfa við svo h.átíðliegt tækilSæ,ili, — ©n svo lítur ’hann alt í
einu upp fyrlir siig og tkernur auga á r'uinna mieð gulum skirj-
andi blómum. Greimar, siem ljóma eins og sólfn sjálf — en grænt
lauf sést ©kki á þiei'm; að dins gul blóm og br'úm bJö)i|kur gúein'-
anna. Hanin hugsar sig ©kki um eiitt einasta augnlabiilk — lítur eik'ki;
einu simni í kringum sijg — heldur stigur yfir g'irð'inguna, skál.mai'
um garðinn og slítur upp hei.lt knippi af f(i|aum gíullnú graJnuim.
Og án pess að molkkur verði ti! pess að áreita hann, meí!an
hann ier að pessum venknaði, og gengur með ppsen sk(>iand~j
grieinar í hömdiunum alla pesisa löngu leiið heim til sín. Það hlýtur
að standa heima, að einhver góð vættur vaiki jafnan. yfir þeím,,
sem haga sér sem vitlausasit, pví að hainn geikk fram hjá löig-
nejgluþjónum tugum samam, áður en hann komst heim t:l sín í
Gamlá-Móabít og upp stigainn í litlu íbúðina siinia. Þar setur hann
g!riei;narnar í vatmsiköinniuna og fieygir sér alveg úrvinda í rúmið
og er steimsofnaður örstundu sjð'ar,
Auðvitað hefir hann glieymt að sietja klukkuna til aá vekja sig;
en þrátt fyrir það vaknaði hann eins og ekkert hefði í sk'oa(itsitl,,
alveg í pieita svifum,, piegar hún sló sjö, og þegar kiukkan vaí
gengin tíu minútujr; í át'ta gekk ha'nn nýrakaður af stað ti'l spítal-
an.s með blómgrieinamar í höndunum, og hanin sve.iflaði peimi
dálítið fram og aí'tur, e;in,s og tii pess að fóik tæki eif;.|r ‘pei'1
meðan hann gekk eftir hiinum malbikuðu götum, sem liggja mbðal:
hin-na mörgu sjúkrastóla spftalans — og aliir hl'nir mörgu sjúku
og deyjandi mienn komu homum ekki hætishót við!
Ein hjúkrunarkoinan tók á móti honum í fæðin'gardeildijrj í.i
og fór mieð hann inin í langt og mijótt herbergi, þar sem ha: a1
fann piegar með feim'pi og ,kvíða í senn að möijg kvexnnaandliit
snéru sér að honum í einiu og virtu hann fyrir sér, en síðan
gleymdist petta alt í einu, pví að rétt fram s undan honuin l.á
Pússer, ekki í venjiulegu rúm'i, beldur á börum. Hún leit til
Sálmabókarhnejrkslið.
Eftir Símon Jóh. Agústsson.
Það tekur pví varla, að svana
greinarstúfn.um ha;ns Þiorsite'ins
Gíslas'o.nar í Miorgunblaðinu pann
19. p. m. Er hann órækur vottur
þess, í hviert ö.nglþveiti sálmaí-
bókarniefindarmenn eru komnir,
pví að svar Þorsteins kemur
hvergi nærri kjarna málsáns.
Reynir höfundur ekki einu sdnmi)
að hrekja í nokkru aðfinslur
mínar, hvorki ritföisun nefndaH-
ininar né illain frágang á kveriniu
í alla staði.
Þor.steinn hefur mál siitt á pví,
ao ég haf,i merkt gnein mina
„fölskum stöfum“. Hefði hann
mátt kunna málsháttdnn, að „sama
er hvaðan gott kemur“. En v-erra
er t|il pess að viita, að Þorstein'n
skuld halda orðinu „falskur" mjöig
á lofti, par sem sálmabókaf-
niefnðarmienn eru sjálfir staðnilf
að stórk'ostlegri o,g ósvífinni rit-
fölsun. En hitt vita allir, að leyfi-
legt er að rita undir dulniefnd;
enda gieta nú sálmabókarniefndar-
mienn vdtað, hvert peir eiga að
snúa sér, pvi að ég lýsi miig héir
mieð höfund grieinarininar „Leir-
gerður hdn nýja“.
Þorstednn er að reyna að bera í
bætiflákann fyrdr biskup, en
verðiur fá;tt til bjargar. Svo er að
skdlja á Þoristeimi, að biskup vor
hafd kveðjð hina léliegu sálma
þí'na í jblóma lífsins, en eigi í elii
sdnnfL. — Ójá; löngum hefir biskup
pá verið' óandríkur, og má vel
vera, að Þorsteinn fari hér með
rétt mál. En ég get ekki skilið.
að petta -sé nokkur málsbót
sálmunum. Siðan fullyrðir Þor-
stainin, að . hinir útlendu sálmar,
sem Jó,n biiskup pýðir, séu eft'ir
fiiæg 'Sálmaskáld. Ef pessir sáfm-
ar eru snildarverk á frummáfiinu,
pá ætla ég að biskup hafi reist
sér hurðiarás um öxi, er hann,
jréðst í að snúa þeim á íslenzku.
Sé ég lek'ki, að petta bæti heldur
neitt úr fyrir biskupi.
Þá 'stendur ekki i Þiorstejni að
gera grein fyriir hlutveiki og gerð
um sálmiabókarnieíndaTÍmnar. Segír
svo í grei.n hans: „Hiutverk
mefndarinnar, sem valdi sálmana
í pietta ;nýj.a safn, var, að fara yfir
pað, stam kuediT) hef&i verið af
sáljnum frá pví er eldri sálma-
bókin kom tíf,*) og velja úr því í
áldka stórt safn og nú er út
komdð.“ — Hafa pá t. d. „sálm-
*) Leturbr. hér/
hans mieð stóru, titrandi hrnsi og sagði leijns og hún væri ’lanjgt:
í burtu: „Hannes, elsku vinuriinn minin!“
Og hann laut yfir hana og lagö'i stolnu blómigreinarnar á
ábreiðuna og hvíslaði í hálfum hljóðum: „Pússer, æ elsku Pússer
mím, að ég skyldi fá pig aft;ur! Að ég skyldi pó fá að sjlá. plifg
aftur!" Og hún lyfti ha,nd,leggjunum ofurhægt; pieir voru snjó-
hvítir og litu út fyrir að viarai prieytltir og örmagna, en henrji
tekst pó að vefja pieiim jum hálsinn á honum, log hún hvíislaði:
„Nú er Dengsi pá loksiins kiominn í hieimiilnn. Það e.r dremgur,
vdiniur minn!“
Þá tólk hann 'alt í ei.nu eftjr pví, að hann var farinin að
grata, að hann hafði sífeldan ekka, mieðján hann sagði í neiði'liegum
rórni- „Af hverju hafa þiesisar kieriiingar hérnia ekki getað ,látið
þdg fá almienni.líegt rúm? Ég fier undireins' og kvarta yí'ir pess!
ari óhæfu.
„Það er ekkert rúm laúst enn þá,“ hvislaði Pússer. j„Ég fæj
rúm leftir e'inn eða tvo tfma.“ Hún fór líka að gráta. „Elsikuj
vánur., elsku vinur, ert þú líjka sviona voða g'Iaður yfir psssu?
Þú mátt ekki gráta; pietta er alt samian um g,arð gengið.“
„Var pað siá'rt?“ segir hainjn. „Var það voðja sárt? Hljóðáðir pú
— hljóðaðir þú lí,ka?“
,,Nú er petta alt saman búið,“ segir hún í háif'um hljóðum.
„Ég er mærri búim að gleyma pví öllu saman. En við skulum nú
samt ekki gleymia pví undir eins. Ekki alt of fljóitt; — er þa'ð
ekiki rétt hjá mér?“
Nú kemur ein hjúkruinarkionan að dyrunum og segir, að ef
hann vilji fá að sjá son sdinini, skuli hanin 'koma stúax, og , síðjaini
'fylgdi han'n he:mi Iníi í lainigt '0,g mjótt herbiergi, par sem nokkran
hjúkrunarkönur stóðu og vihíu ha;n,n fyrir sér, en hann fyriirvarð
sig ekki minstu vitund fyrjiir að hafa gmátiið og snö'kti mleira að
segja dálítið enn pá.
„Jæja, 'ungi faðir, hverndg lílzt yður pá á barnið?“ spurði gi.ld-
vaxiin hjúkrunarsystir í diigrum karlmannsrömi. En hún — sú
Ijóshærða, siem hafði lagt handlegginn svo hlýliega um axlirnar
á Pússier í gær —• sagði, !a,ð hann hiefði ekki einu ainni (Séct
5MAAUGLYSINGAR
Púkkgrjót, sprengigrjót, slétti-
sandur (pússning) til sölu. Sími
2395.
Beztu og ódýrustu sumarferðirn-
ar verða nú eins og áður frá
Vörubílastöðinni í Reykjavík, sími
1471.
Borð og Rúmstæði er til sölu
hjá Stefáni J. Bjarnarsyni, Ás-
vallagötu 59.
Kaupakona óskast, má hafa með
sér stálpað barn. • Upplýsingar í
Þingholtstræti 8, kjallaranum.
Tvö herbergi og eldhús óskast
1. október. Upplýsingar í 1974
eftir kl. 3.
Alt af gengur pað bezt
með H R EIN S skóáburð
Bezt kaup fást í verzlnn Ben. S. Þórarínssonar.
SELO filmu 6x9,
8 mynda, ú kr.
1,20.
SELO filmu 6,5 X
11,8 mynda, á kr.
1,60*
SportvöruhúsReykjavlknr
Fljótvirkur, drjúgur og
— gljáir afbragðs vel. —
ar piedrra Jónsi Þorlákssonar frá
Bægiisá (f 1819),. Stiefáns Ól-
afesonar frá Vallanesi (f 1688),
Teitis Hallssonar (f 1689) „al-
pýðuskálds" (er svo ier titlaður
í kvierihiu), ieða sum gömul bæna-
versi (siem birt eru þarna afbökuð)
verið ort siðan að eldri sálmabókiin
kom út? Nei; „hæittu nú herra!“
Gerist ,nú Þorsteiun GdsJasion ærið
ruglaöur í rdmi,nn
Þá fer ,Þorstei,nd ekfci höndug-
tega, er hanin fer að verja va,líð;
á sálmunum í kverinu. Segir
hann, að í sálmakveðskap síð-
ustu hálfrar aldarihnar sé ekkl
annað betra að finn;a. Síöan var
þeim bjsfcupnum fyrdrlagt að hafa
kverdð svona stórt, og má næriú)
lesa á milli línanna, að nefndar'-
menn haíd neyðst til að setja hnoð
síltt í Leirgierðii henni tdl iðra-
fylHi. Þieír hafi svo siem ekki veT.
ið að trana pví fram! Verð ég að
siegja, áð biskup og nefndannenn
edga illan herra yfir sér, ef þeir
fiáfia í sdnum óvilja orðiið að fyl.Iia
kverið með leirbuIM. Lætur Þ'or-
stöinm miikið af „sálma“-kun,náttu
básk'ups, og má nærri geta um
dómgneiinid hans um trúarljóð. —
Þó verð ég að segja, að ég vildi
hieldur eiga 70 beztu sálmiana,
sem- í safhitnu eru, sér í bók, e:n
á víð og dreif innan um hlægi-
legt huil, sem víðast hvar ber á
sér yfírskin guðhræðslunnar en
afniedtar heninar krafti. Loks gæiti
ég bent sálmabóikarniefndarmönn-
u:m á góð kvæðd og kvæðabnot,
sem ættu betur lneima í pessu
safini iem kveðskapur sjálfra pieirra,
t. d. ýmislegt eftjr Síefán frá
Hvítadal.
Enin seigir Þorsteinin, að engum
igeti blaindasit 'hugur um, að or-
söikiim tiiil „framkomu" gredn.dr
máininiar sé fyrst og 'frem'sit beipt
gegn bi'skupi. Þietta er með öllu
rangur áburður, enda lítdl á-
stæða til að æt’la, að bisfcup vor
kynni 'sdig svo illa, að jafn fáskift-
ámn maðiur og ég, sem aldnei hefi
jlient í iM'dieitan, eigi honum heiipt-
i'r að gjalda. En pví veittist ég' að
bii'skupi, að ætla máttd að hamn
hafi miest látið til sín táka i
niefnddinni, enda var hanih fori-
maðiur bennar og pví miest á-
byr|gur piess, sem aflaga fier í
bókinni. Annars pigg ég engan
niefndarmann undan skömmilnhi
Enn slær út í fyrir Þorstejni,
er hamn fer að rugla pólitiik Al-
þýðiuflokksdns inn í petta m,ál.
Hneyksli það, er sálmabók pessi;
veldur, er fyrst og friemst mmS-
hngai'fineijkdi, en ekki pólitískt
hineyksli, enda er Leirgerður hin
mieiri drjúgum höfð að 'háði og
spiotti af mönnum í öllum,
stjórjnmáláfliokkum. Mintist ég
hvergi á pólltiík í grein mi-nni,
og varðar mefndarmienn alls enigu
um sfcoðanir mínar á stjórn-
máliu’m.
Loks er þiess að geta, að ÞoT-
steánn vítiir mig, er ávítti hæffega
vdímmbröigð nefindarmanna, fyrir
óikurteisliegt orðbragð, pó mieð
mdklu óíkurteisliegri og ósæmi-
legri io:rð;um en ég við hafði í
greim minni. Segir hann, mieð ó-
geðslegu lorðalagi, að var.la mumi
möininium pykjá mikið til komá,
að sjá asnaspörk greínarhöfundar
á Iieiðá Helga Hálfdanarsonar. —
Því býst ég ekki við ,enda er
pví ekki til að dreifa. En Þor-
steinn má frómt úr flokki tala,
pví að niefndiarmenn sjálfir, en ekki
ég, hafa sýnt minningu Helga
óvirðiihg, ler pieir haía gcfið út í
kverá'niu marga sálma eftir hann,
sem verða að teljast algerliegá
ófæriir til birtinigar og því hverjj.
um höfundd til ófrægðar, hvort
sem hanin er lífs eða liðinn. Má
og gera ráð' fyrir, að höfiunidur'
hiafðd aldnei birt suma þessasálma
sjálfur, a. m. k. ekki ei;ns og
peir eru prentaöjr í bókmni.
Sést pað pví miður enn á rit-
hætti Þiorsteins sálmaskálds, að
hvorfci hefir lellin, æfiLong sikrífi-
finska né alúðilega rækt starf hans
vjð útigáfiu kversiins kent bonum
að stilla orðbragði síjná í hóf —
jafnvel ekki pá, er hanm læzt hafa
dæmin fyrir augunum um pað, að
„til pess séu vítiin að varast þau“.
Ef til vill skrifa ég síðar ræ.ki-
iegar um petta mál.
20. júlí.
Símon Jóh. Ágústsson.
/