Morgunblaðið - 11.11.1999, Side 48

j^18 FIMMTUDAGUR 11. NÓVEMBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
KRISTJAN EINAR
ÞORVARÐARSON
4
yður til mín, svo að þér séuð einnig
þar sem ég er.“
Oddný Jóna Þorsteins-
dóttir og fjölskylda.
Þegar góðir vinir hverfa héðan af
jörð fer maður oft ósjálfrátt að
velta fyrir sér, hvað það var öðru
fremur í þeirra fari, sem eftir situr í
minningunni um viðkomandi. Þeg-
ar við hugsum þannig um vin okk-
ar, sr. Kristján Einar Þorvarðar-
_ son, sem við kveðjum í dag, kemur
ffyrst upp í hugann sú hlýja, ein-
lægni og umhyggja, sem hann æv-
inlega sýndi okkur og dætrum okk-
ar.
Hugurinn reikar aftur til ársins
1987. Hin nýja Hjallasókn hafði
verið stofnuð um vorið og þannig
vildi til, að við hjónin tókum þar
nokkurn þátt í. Fyrir hinum nýja
söfnuði lá að velja sér leiðtoga og,
eins og eðilegt er, sóttust nokkrir
eftir hlutverkinu. Okkur er sér-
staklega minnisstæður einn bjartur
sumardagur þetta ár. Fyrir utan
heimili okkar stoppaði bifreið með
U-númeri og út stigu ung hjón.
Þarna voru þau komin, sr. Kristján
Einar og Guðrún Lára, til að kynna
sig og sínar hugmyndir um framtíð-
ina, yi’ðu þau til þessa hlutverks
valin. Þessi ungu og hamingjusömu
hjón hreinlega geisluðu af lífsgleði
og áhuga og það er skemmst frá að
segja, að eftir þessa heimsókn kom
af okkar hálfu enginn annar til
greina í starfið og þarna var einnig
stofnað til vináttu, sem aldrei hefur
borið minnsta skugga á síðan.
Árin sem í hönd fóru urðu á ýms-
an hátt viðburðarík. Við minnumst
ótal góðra stunda í tengslum við
kirkjustarfið, uppbygginguna,
sóknarnefndina, kirkjukórinn,
barnastarfið, fermingarundirbún-
ing og margt fleira. Þá eru einnig
minnisstæðir atburðir af „léttara“
taginu, því sr. Kristján var einstak-
lega góður félagi og kunni svo sann-
arlega einnig að vera glaður á góðri
stund þar sem slíkt átti við. Ofar-
lega í þeirri minningu situr nóvem-
berdagur einn árið 1997 þar sem
haldið var upp á 40 ára afmæli
sóknarprestsins með óvenjulega
eftirminnilegum hætti.
Við höfðum svo sannarlega von-
ast til að fá að njóta starfskrafta og
vináttu sr. Kristjáns um langa
framtíð. Nú um eins og hálfs árs
•vskeið höfum við íylgst með baráttu
*■ nans við vágestinn illa, beðið og
vonað að mál snerust til betri vegar.
En enginn fær sín örlög flúið. Eftir
harða og aðdáunarverða baráttu
varð ekki lengur við neitt ráðið.
Komið er að kveðjustund. Við
hjónin og dætur okkar þrjár þökk-
um einstaka viðkynningu og um-
hyggju og óskum vini okkar góðrar
vegferðar á nýju tilverustigi. Guð-
rúnu Láru og bömunum þeirra,
Tómasi, Þorvarði, Kristrúnu og
Astrósu, ásamt öðmm ástvinum,
sendum við okkar hlýjustu samúð-
arkveðjur og vonum að björt og
fögur minning um kæran eigin-
mann, föður og vin megi létta þeim
byrðar morgundagsins.
'' Guð blessi minningu sr. Krist-
jáns Einars Þorvarðarsonar.
Anna og Guðmundur Jóelsson.
Kæri vinur, Kristján Einar.
Kæri vinur, Kristján Einar. Það
er stórt skarð höggvið í vinahóp
okkar. Við trúum því að einhver
tilgangur sé með öllu í lífinu. Samt
sitjum við hm'pin og spyrjum hver
sé tilgangur Guðs með því að taka
þig frá eiginkonu, bömum og vin-
um. Við fáum engin svör en verðum
— að trúa því að það sé tilgangur með
•*otímabæm fráfalli þínu. Við höfum
þekkt þig mislengi en fyrir fimm
árum áttum við því láni að fagna að
tengjast þér og Guðrúnu Lám
traustum vináttuböndum, sem
haldist hafa órofin hingað til. Frá
þeirri stundu höfum við ræktað
með okkur mjög náið og svo kær-
Jeiksríkt samband að við gátum tal-
að, hlegið, sungið, grátið og sýnt
hvort öðru skilning og traust. Það
var mikil Guðsgjöf að fá að vera
með þér í þessum hópi, því þú varst
okkur svo ómetanlegur, alltaf svo
gefandi, úrræðagóður og upplýs-
andi. Fyrir það þökkum við nú á
kveðjustundu.
Við geymun minninguna um þig í
hjörtum okkar og biðjum Guð að
styrkja Guðrúnu Lára, börnin ykk-
ar og ástvini alla.
Elsku Guðrún Lára, Guð blessi
þig, bömin ykkar og alla ástvini.
Kor. 13., 4-8.
Ámi og Ásdís,
Gísli og Þóra,
Þröstur og Hrafnhildur.
Við viljum minnast í örfáum orð-
um kærs vinar og félaga. Við
kynntumst Kristjáni Einari Þor-
varðarsyni þegar við hófum nám í
1. bekk í menntadeild Flensborgar-
skóla haustið 1974. Það kom strax í
ljós hvern mann Kristján Einar
hafði að geyma. Hann var mikill
öðlingur og hvers manns hugljúfi.
Kristján Einar var árinu eldri en
við félagar og hafði annan bakgr-
unn sem við áttum eftir að kynnast
og njóta næstu árin. Kristján Einar
var alinn upp í sveit norður í Húna-
vatnssýslu og var vanur mikilli
vinnu eins og títt er um sveitafólk.
Eins og gerist í öllum skólum
mynduðust litlir vinahópar innan
skólans. Auk okkar þriggja sem
mikið vorum saman var líka með
okkur Reinald Reinaldsson, mikill
trúmaður og námshestur sem sló
okkur öllum við með því að verða
dúx á stúdentsprófinu 1978. Rein-
ald lést mjög sviplega árið 1984 í
Þýskalandi þar sem hann hafði lok-
ið guðfræðinámi. Margt brölluðum
við saman félagamir og margar
ljúfar minningar sækja fram á
þessum tímamótum.
Kristján Einar bjó hjá Dóm
systur sinni í norðurbænum í Hafn-
arfirði á menntaskólaárunum. Vor-
um við félagar hálfgerðir heima-
lningar á þeim bæ og var ávallt gott
að koma þangað. Kristján Einar
var einn af fáum námsmönnum á
þessum tíma sem hafði bfl til um-
ráða og nutum við góðs af því.
Stundum var skroppið í bæjarferð,
farið á kaffihús og málin rædd. Oft
fór Kristján Einar norður að Sönd-
um í Miðfirði yfir veturinn til að að-
stoða foreldra sína við búskapinn.
Eitt sinn bauð hann okkur félögun-
um að koma með sér í baggatínslu
að Söndum og var það mikil upp-
lifun fyrir okkur borgarbúana að fá
að kynnast sveitastörfum og um
leið fólkinu hans. Dvöldum við þar í
nokkra daga við gott yfirlæti.
Eftir að við útskrifuðumst vorið
1978 skildu leiðir eins og gerist og
gengur en héldum við þó lengi góðu
sambandi hver við annan. Þegar
fram í sótti stofnuðum við hver um
sig heimili og fjarlægðumst við þá
hvem annan um tíma. Við vissum
þó alltaf af Kristjáni Einari og
fylgdumst með honum úr fjarlægð.
Snemma árs 1997 ákváðum við að
endumýja gömul kynni og bauð
Magnús okkur ásamt eiginkonum
til matarveislu. Það var ógleyman-
leg stund þegar við rifjuðum upp
menntaskólaárin og best fannst
okkur að þrátt fyrir að tæplega
tuttugu ár höfðu liðið þá hafði ekk-
ert breyst og stutt var í grínið. Við
ákváðum þá að við skyldum skipt-
ast á að halda þessi matarboð og
gekk það eftir og kynni okkar og
tengsl styrktust á ný.
Það var okkur mikið áfall þegar
Kristján Einar veiktist sumarið
1998, en héldum við þó alltaf sterkt
í vonina um bata. Við hittumst í
matarboði um miðjan október sl. og
nutum við samverastundarinnar
eins og áður en ekki hvarflaði að
okkur að þetta væri okkar síðasta
stund með Kristjáni Einari.
Við biðjum góðan Guð að vaka yf-
ir elskulegri eiginkonu Kristjáns
Einars, Guðrúnu Láru, og bömun-
um, Tómasi, Þorvarði, Kristrúnu
og Ástrósu og vottum þeim okkar
innilegustu samúð. Við geymum í
hjai’ta okkar minninguna um góðan
dreng.
Magnús Waage,
Garðar Pétursson.
Ég mætti honum íyrst í litlu
sumarhúsi sem fengið hafði um
tíma stað á lóð kirkjunnar. Þar inni
hafði hann litla skrifstofu og vinnu-
herbergi þar sem á borðum lágu
teikningar af kirkjunni sem þá var
rétt að rísa. Áhugi hans og eldmóð-
ur var mikill fyrir byggingu henn-
ar, vígsludagurinn þegar ákveðinn,
allt kapp skyldi lagt á að kirkjan
mætti rísa sem fyrst. Þar átti hið
fjölbreytta safnaðarstarf að geta
rúmast sem hann hafði markvisst
unnið að uppbyggingu að frá því
hann tók við starfi sóknarprests í
Hjallakirkju i Kópavogi.
Sr. Kristján Einar Þorvarðarson
var einstakur maður, þróttmikill og
vinnusamur sem lagði mikla
áherslu á góða skipulagningu, að
hann mætti hafa sem besta yfirsýn
yfir hið sívaxandi kirkju- og safnað-
arstarf í ungri sókn. Vinnudagarnir
voru oft langir og álagið á stundum
allt of mikið en ef haft væri á orði
hvort þetta væri ekki of mikið
vinnuálag, brosti hann aðeins við og
svaraði að svona væri þetta í
kirkjunni. Þannig var hann óþreyt-
andi í að leita nýrra leiða til að laða
og leiða fólk að kirkjunni, fjöl-
breytni og ferskleiki var þar í fýrir-
rúmi þó aldrei svo að það væri á
kostnað hefðar eða helgi kirkjunn-
ar. Að öllu skyldi vera farið rétt,
enda sr. Kristján Einar kröfuharð-
ur maður sér meðvitandi um mikil-
vægi siða og hefða hinnar fornu
kirkju sem mætir manninum þar
sem hann stendur í dag. Það voru
forréttindi fyrir mig að fá að kynn-
ast þessu öllu í Hjallasókn. Ómet-
anlegt var og það traust sem hann
sýndi mér, að ég mætti vígjast til
þjónustu við hlið hans í Hjalla-
kirkju sem þá var risin. Með honum
steig ég mín fyrstu skref sem
prestur sem ekki aðeins naut ein-
staklega góðs samstarfs við sr.
Kristján Einar og vináttu fjöl-
skyldu hans heldur gafst mér einn-
ig við það tækifæri til þess að fylgj-
ast með honum vinna. Ber þar hæst
margar eftirminnilegar stundir þar
sem hann mætti sóknarbörnum
sínum af kærleika og hlýju, tilbúinn
að hlusta og leiðbeina eftir þörfum.
Já, þar birtist mér þjónustan í sinni
bestu mynd, hjá umhyggjusömum
presti, stöðugum í trúnni sem
aldrei bar sjálfan sig á torg eða
miklaði sjálfan sig af góðu starfi.
Allt var unnið Guði til dýrðar og
kirkjunni til vegsemdar.
Þrátt fyrir oft langan vinnudag
virtist sr. Kristján alltaf hafa tíma
til þess að leiðbeina sínum unga
presti, uppörva og styrkja. Það
veganesti sem ég fékk í Hjalla-
kirkju hefur reynst mér ómetan-
lega dýrmætt sem og þau áhrif sem
hann hafði á þjónustu mína. Get ég
nú aðeins þakkað það allt með því
að reyna að halda á lofti því merki
sem hann bar, merki Krists í
kirkjunni. Hún hefur nú misst sinn
góða trúa þjón langt um aldur
fram. Hann átti enn mikið eftir að
miðla og boða mönnum um Guðs
blessun og dýrð himinsins, þá dýrð
sem hann hefur nú sjálfur fengið að
líta.
Við Baldur Gautur biðjum algóð-
an Guð að vaka yfir og styðja Guð-
rúnu Láru og börn þeirra. Blessuð
sé minning míns kæra vinar.
Bryndís Malla Elídóttir.
„Mínir vinir fara fjöld, feigðin
þessa heimtar köld.“ (Bólu-Hjálm-
ar.)
Séra Kristján Einar Þorvarðar-
son, sóknarprestur í Hjallasókn í
Kópavogi, andaðist 2. nóv. sl. And-
lát hans kom ekki á óvart, því að
Kristján Einar hafði lengi glímt við
óvæginn sjúkdóm sem svo marga
leggur að velli nú á dögum.
Kristján Einar hafði í öllu sínu
veikindastríði sýnt slíkt æðruleysi,
kjark og karlmennsku, að fátítt er.
Hann ræddi um veikindi sín með
bros á vör og kvaðst ferðbúinn, síð-
ast þegar við hittumst. Trúarstyrk-
ur hans var mikill, en áhyggjur all-
ar beindust að eiginkonu hans,
Guðrúnu Lára Magnúsdóttur, og
börnunum Tómasi, Þorvarði, Krist-
rúnu og Ástrós og þeirra framtíð.
Er nú harmur þeirra og söknuður
meiri en orð fá lýst.
Sr. Kristján Einar var sonur
hjónanna Þorvarðar Júlíussonar,
bónda á Söndum í Miðfirði, og Sig-
rúnar Kristínar Jónsdóttur. Sand-
ar í Miðfirði, Vestur-Húnavatns-
sýslu, eru þekkt stórbýli frá fornu
fari. Þar hafa löngum búið bænda-
höfðingjar, en þekktastur er líklega
Jón Skúlason, sem frægur var fyrir
það á áranum 1897-1899, að hjálpa
bændum úr tveimur hreppum um
hey, svo að þeir komu öllum sínum
skepnum fram, en átti þó allmiklar
fymingar eftir. En ofangreindur
harðindakafli er með þeim verstu
er sagnir herma. Slík vildarjörð er
Sandar, en heyskapur þeirra tíma
útheimti óhemju vinnu stórs hóps
vinnufólks. Foreldrar Kristjáns
Einars bjuggu rausnarbúi á Sönd-
um um langt skeið. Börnin voru
mörg og verkefnin óendanleg.
Kristján Einar lærði því ungur að
taka til hendi og öðlaðist mikinn
áhuga á landbúnaði. Að afloknu
stúdentsprófi árið 1978 tók hann
búfræðipróf frá Bændaskólanum á
Hvanneyri 1979. En hann ætlaði
sér ungur það hlutverk að verða
sveitaprestur og hóf því nám við
guðfræðideild Háskóla Islands,
sem hann lauk 1986, og vígðist það
sama ár til að gegna prestsþjón-
ustu. Heimahagamir toguðu stöð-
ugt í hann og reistu þau hjónin lítið
sumarhús í landi Sanda, skömmu
eftir að jörðin var seld, en þá var
tekin undan spilda fyrir sumarhús-
ið. Kristján Einar var ávallt sonur
sveitarinnar, átti hesta og naut úti-
veru. Góðar stundir átti hann oft
við veiðar í vötnunum á Arnar-
vatnsheiði í hópi vina.
Snemma árs 1987 ákváðu kirkju-
yfirvöld að skipta Digranessöfnuði.
Var það framkvæmt þannig að
Hjallasókn var afmörkuð frá
Digranessókn til austurs og þannig
var myndaður söfnuður með rúm-
lega 4 þúsund sóknarbörnum. Kjör
sóknarprests fór síðan fram undir
yfirstjórn Ólafs Skúlasonar, þá
dómprófasts Reykjavíkurprófasts-
dæmis. Kristján Einar hlaut þá
kosningu, en kosið var samkvæmt
nýjum lögum. Hann var síðan skip-
aður sóknarprestur í Hjallasókn
frá 1.8. 1987 að telja. Undirritaður
hafði skömmu áður verið kosinn
fonnaður sóknarnefndar. Hófst nú
samstarf okkar og sóknamefndar-
innar allrar. Þessi samvinna okkar
Kristjáns Einars stóð í rúm átta ár
og er það sérstakt ánægjuefni að
nefna það hér og nú, að það reynd-
ist farsælt og vandræðalaust. Oft
eru mörkin milli hlutverks sóknar-
prests og sóknamefndar óljós og
kjörin til ágreinings. En verkefnin
kölluðu. Skipta þurfti eignum og
hefja starfið. Presturinn fékk að-
stöðu fyrir embætti sitt í timbur-
húsi, sem notað var til kennslu að
hluta og tengdist Digranesskóla.
Ólafur Skúlason dómprófastur
vígði síðan messuheimili í félags-
heimili Digranesskóla. Skólastjóri
Digranesskóla, Sveinn Jóhannsson,
reyndist söfnuðinum ákaflega vel í
þessum málum öllum. Síðan hófst
undirbúningur að byggingu Hjalla-
kirkju og fjármögnun hennar. Við
þessi skilyrði hóf sr. Kristján Einar
starfið og þraukaði, án þess að
kvarta, við þessar aðstæður í sex
ár, eða þar til feginsdagur okkar
allra í söfnuðinum rann upp, páska-
dagur 1993, er Ólafur Skúlason
biskup vígði Hjallakirkju. Geta má
þess, að Ólafur Skúlason biskup
hafði helgað byggingarlóðina á
hvítasunnudag, 19. maí 1991, og dr.
Sigurbjörn Einarsson biskup tekið
fyrstu skóflustunguna, ásamt því
að flytja blessunarorð. Skylt er að
geta þess, að prestshjónin, sr.
Kristján Éinar og Guðrún Lára,
áttu stærstan þáttinn í því hve vel
tókst til um uppbyggingu kirkjunn-
ar og safnaðarstarfs í nýrri sókn.
Þar stóðu þau hjónin svo sannar-
lega á miðjum akrinum, eins og
kirkjunnar menn kalla það oft, að
vinna að málefnum kristni og
kirkju. Nefna ber í þessu samhengi
mikið og gott starf þeirra Jónínu
Júlíusdóttur og Karls M. Kristjáns-
sonar, hvað varðaði fjármál
kirkjunnar. En starfið sjálft í söfn-
uðinum er meginatriðið, en ekki hið
ytra borð. Kirkjuhúsið og safnaðar-
heimilið er þó sú umgerð sem flest
byggist á í kirkjulegu starfi.
Hinn látni sóknarprestur vann
prestsverk sín með mikilli alúð.
Hann lagði sig mjög fram við öll
störf í þágu embættisins. Oft er
álagið á sóknarprestum nær óbæri-
legt. Vandamál sóknarbarnanna
eru, eins og allir vita, af ýmsu tagi.
Flest mannleg mein og vandi nú-
tímans vilja stundum hellast yfir.
Þá reynir á sóknarprestinn og
styrk hans. Sr. Kristján Einar var
sterkur líkamlega og andlega.
Hann hafði með námi verið lög-
reglumaður í Reykjavík og bjó að
þeirri reynslu. Hann þekkti þjóðfé-
lagið. Stærstur var hann sem sálu-
sorgari. Hann lagði mikla rækt við
þann þátt starfsins, að sinna heimil-
um sem orðið höfðu fyrir áföllum,
ýmiskonar válegum atburðum og
fleiru af þeim toga. Við ræddum oft
um þjóðfélagsmál og vorum sam-
mála um það, að búa þyrfti betur að
heimilum þessa lands, homsteinum
þjóðfélagsins. Lagfæra þyrfti
margt í skattalögum og löggjöf um
félagsmál ýmiskonar, efla þyrfti
forvarnarstarf í áfengis- og eitur-
málum, vernda þyrfti böm og ung-
menni, veita þeim andlegt uppeldi
til að styrkja þau gagnvart söluæði
nútímans, þar sem allt er falt.
Hefja þyrfti hin góðu, gömlu upp-
eldisgildi til virðingar.
Sr. Kristján Einar Þorvarðarson
er fallinn frá. Það er skylda okkar
sem eftir stöndum, að hefja merkið
á loft og vinna að þeim góðu má-
lefnum sem hann lagði lið. Þannig
heiðrum við best minningu hans.
Við Rannveig sendum Guðrúnu
Láru, bömum og öllum ættingjum
innilegar samúðarkveðjur, með
þökk fyrir það, að hafa átt sr. Krist-
ján Einar Þorvarðarson að vini.
Hilmar Björgvinsson.
Við ótímabært fráfall Kristjáns
Einars, vinar okkar, leitar margt á
hugann. Hvers vegna er hann hrif-
inn á brott í blóma lífsins, frá konu
og bömum. Hann sem hafði svo
margt að gefa. Allar era minning-
arnar á sama veg; drenglyndi og
kærleikur.
Upphaf kynna okkar var að
Reykjaskóla í Hrútafirði á árunum
’72-’74. Þar bjuggum við hvor sín-
um megin við ganginn á heimavist-
inni og kynntumst því nokkuð. Það
leyndi sér ekki að þar fór kátur og
skemmtilegur drengur sem hafði
hugmyndaflugið í lagi. Svo skilja
leiðir og menn fara í ýmsar áttir.
Sumir hittast aftur en aðrir ekki.
Endurfundir okkar voru með
þeim hætti að okkur hjónum fædd-
ist sonur sem þurfti að skíra. Höfð-
um við þá samband við Kristján og
var málið auðsótt. Að þeirri athöfn
lokinni barst það í tal að við værum
ógift og varð að ráði að bæta úr því
með hans hjálp. Hugmyndir okkar
voru hinsvegar ekki þær einföld-
ustu því við vildum giftast á heima-
velli, það er að segja að Árnesi í
Strandasýslu. Ekki þótti Kristjáni
neitt því til fyrirstöðu og sagði að
það væri nú ekki mikið mál að
skreppa norður á Strandir, þetta
gæti bara orðið fjölskylduferð. Það
var síðan ákveðið að athöfnin færi
fram um sumarið. Okkur er það
mjög minnisstætt þegar bláa Lad-
an renndi upp að sumarbústaðnum
okkar þar nyrðra og út úr bflnum
komu ungu prestshjónin skælbros-
andi ásamt Tómasi. Og þarna í
Strandaþokunni kynnti Kristján
Guðrúnu Láru fyrir okkur og frá
þeirri stundu hafa þau verið góðir
vinir okkar. Þau stoppuðu hjá okk-
ur í þrjá daga og gerðu þessa helgi
ógleymanlega öllum sem þar voru.
Kristján var mikill fjölskyldu-
maður og bar fertugsafmælið hans
þess glöggt vitni, þar sem öll fjöl-
skyldan tók þátt í fallegri athöfn.
Kristján vann nokkur prestsverk
fyrir fjölskyldur okkar og voru þau
einkar vel og fallega unnin enda
hafði hann góða nærvera hvort sem
var í gleði eða sorg. Glæsileiki og
fallega talað mál vai- meðal þess