Morgunblaðið - 18.11.1999, Blaðsíða 61

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 18. NÓVEMBER 1999 61
----------------------------#
+ Níelsína Guð-
mundsdóttir
fæddist í Nýjubúð í
Eyrarsveit, Grund-
arfírði 18. júlí 1916.
Hún lést í Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
11. nóvember sl.
Foreldrar Inu voru
Jensína Ingibjörg
Níelsdóttir og Guð-
mundur Guðmunds-
son frá Nýjubúð.
Systkini Inu voru
Guðmundur, Sigur-
lín, Guðrún og
Kristólína sem öll
eru látin. Uppeldisbróðir ínu er
Gísli Guðmundsson.
Árið 1943 giftist ína Jóni
Eiríkssyni frá Reykjavík, f. 3.
desember 1911, d. 3. september
1986. Foreldrar hans voru
Eiríkur Ingimagnsson og Elísa-
bet Jónsdóttir. Börn Jóns og
fnu eru: 1) Elísabet, f. 28. nóv,
1942, gift Guðmundi Inga Guð-
í dag er komið að því að kveðja
elsku ömmu í síðasta sinn á þessari
jörð, en 11. nóvember síðastliðinn
fékk hún langþráða hvíld. Það
fyrsta sem kemur upp í hugann
þegar hennar er minnst er hversu
yndisleg hún var og alltaf var tekið
vel á móti manni þegar komið var í
heimsókn á Réttó.
Það var oft mikið fjör á Réttó
þegar við hittumst þar frændsystk-
inin, sem var nokkuð oft því Réttó
var í leiðinni heim fyrir alla og oft
staldrað við í kaffi og aldrei fór
neinn svangur heim því amma
passaði upp á að við fengjum eitt-
hvað að borða. Ekki munum við til
þess að hún hafi nokkurn tímann
verið þreytt á látunum í okkur sem
hafa örugglega verið mikil. Okkur
systrum fannst kjallarinn hjá
ömmu og afa mjög spennandi og
við fórum stundum með ömmu að
þvo þvott sem var þveginn í gam-
alli vél sem þurfti að hræra í með
kústskafti og undið í þvottarullu.
Aldrei fónim við samt einar þarna
niður, það fannst okkur eitthvað
mundssyni, f. 13.
mars 1942. Þau
eiga tvö börn, Ingi-
björgu og Jón
Kristin og fjögur
barnabörn. 2) Guð-
mundur, f. 15. febr.
1944, giftur Brynju
Baldursdóttur, f.
24. des. 1946. Þau
eiga þrjú börn,
Magneu, Jónínu og
Daníel Rafn og
fjögur barnabörn
3) Ingibjörg, f. 9.
mars 1946, gift
Hilmari Helgasyni,
f. 5. ágúst 1945. Þau eiga þrjá
syni, Helga, Geir og Birgi og
eitt barnabarn. 4) Jensína, f. 9.
mars 1946. Hún á þrjár dætur,
Helenu, Jónínu og Laurie. 5)
Eiríkur, f. 8. sept. 1947.
Útför Níelsínu fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ógnvekjandi. Þegar stundunum hjá
ömmu fór fækkandi fylgdist hún
samt vel með okkur og því sem við
höfðum fyrir stafni. Hún mundi
alltaf eftir merkisdögum í lífi okkar
og ekki þurfti að segja henni þegar
langömmubörnin voru væntanleg í
heiminn því hún vissi það fyrir.
Mikið hafði hún gaman að því þeg-
ar við komum með þau í heimsókn
til hennar, þó ekki væri nema
stutta stund.
Alveg fram á síðasta dag spurði
hún um okkur og vildi fylgjast með
því sem við vorum að gera.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Ossþykirþungtað sldlja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
Elsku amma, nú vitum við að þér
líður vel og ert komin til afa og þið
munuð saman fylgjast með okkur
áfram.
Þín barnaböm,
Magnea, Jónína
og Daníel Rafn.
Guð ervinurminn,
Guð ervinurþinn,
Guðervinurallra,
allra sem hann þekkir.
(Elísabet María Rúnarsdóttir.)
Nú er elskuleg langamma okkar
dáin. Við systkinin eigum margar
góðar minningar um ömmu á
Réttó, eins og við kölluðum hana
alltaf. Þegar við vorum lítil fannst
okkur gaman að tína fífla og sóleyj-
ar í vönd og gefa henni. Það gladdi
hana alltaf jafn mikið. Hún kallaði
það alltaf fyrstu vorboðana. Amma
sagði okkur margar sögur úr sveit-
inni sinni frá því í gamla daga. Hún
kunni líka svo margar vísur. Á jóla-
föstunni kenndi hún okkur vísur
um jólaveinana og ýmsa gamla siði.
Það verður tómlegt nú þegar jólin
nálgast að geta ekki talað við
ömmu á Réttó og sagt henni frá og
sýnt henni það sem við erum að
gera fyrir jólin. Það er okkur dýr-
mætt að hafa átt hana langömmu
og við erum þakklát fyrir allar
góðu minninarnar um hana. Við
vitum að nú er hún hjá Guði þar
sem henni líður vel og við vitum að
hún verður alltaf með okkur. Við
kveðjum hana með söknuði.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfí Jesús, í þína hönd,
sfðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Guðmundur Ingi Rúnarsson og
Elísabet María Rúnarsdóttir.
Elsku langamma, takk fyiir allt.
Nú ert þú orðin engill hjá guði.
Vertu nú yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
(S.J.)
Þínir langömmustrákar,
Hannes Ingi Jónsson og
Valdimar Kristinn Jónsson.
NÍELSÍNA
GUÐMUNDSDÓTTIR
AXEL
JÓHANNESSON
+ AxeI Jóhannes-
son fæddist á
Gunnarsstöðum í
Þistilfirði 30. aprfl
1918. Hann lést á
EIli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 11.
nóvember síðastlið-
inn. Útför Axels var
gerð frá Fossvogs-
kirkju 17. nóvember
sl.
Axel móðurbróðir
okkar er látinn.
Hann var einkar
vinnusamur maður,
verklaginn og starfaði sem smíða-
kennari að vetrum en í garðyrkju á
sumrin, hvorttveggja af miklum
áhuga. Axel var mikill hestamaður
og sinnti því áhugamáli af lífi og sál.
Öll fengum við að skoða hrossin
þeirra Boggu en hún var mikil
hestakona. Við munum eftir hesta-
skítnum sem hann kom með fær-
andi hendi á vorin, mamma var al-
veg sannfærð um að garðurinn yrði
alerlega ónýtur ef afurðirnar úr
hesthúsunum myndu ekki rata
rétta leið. Hann var mjög spaugsa-
mur og hafði endalaust gaman af að
spila með okkur, helst þannig að við
myndum ekki átta okkur á spaug-
inu fyrr en eftir á, nefndi okkur
ýmsum skrítnum nöfnum eins og
Ópallínu, Tópasínu allt eftir smekk
hvers og eins á gottinu, sem aldrei
vantaði í djúpa vasann hans frekar
en rauða tóbaksklútinn. Okkur
þótti hann karlmannlegur á velli og
sterkur, bæði andlega og líkam-
lega. Mörg atvik rifj-
ast upp, bæði úr
bemsku og nýrri.
Varla var hægt að
halda boð í ættinni
nema Axel lánaði
heimasmíðuðu kaffi-
borðin og bakkana.
Hann var ötull við
smíðarnar og eigum
við flest handunna
muni eftir hann,
laufabrauðshlemma,
bretti eða hillur.
Sigurlaug (sem
honum þótti stundum
ansi formleg) gleymir
aldrei þegar hann stríddi henni í
fermingarveislu með því að sparka
þéttingsfast í fótinn á henni undir
borði, hann lét eins og þetta væru
ósjálfráðir kippir í sér, hún hélt að
svo væri og hélt hin rólegasta
áfram að drekka kaffið sitt en
kipptist við með reglulegu millibili
því karlinn hélt áfram, með póker-
fés sem gaf auðvitað ekkert í skyn.
Hún reyndi pent að færast undan,
en hann fylgdi fast á eftir þangað til
hún fór að hlæja, þá loksins gat
hann rétt úr sér í stólnum, orðinn
þrælskakkur af að elta fótinn.
Axel og Bogga bjuggu lengi í
Barðavogi. Þangað var ávallt gott
að koma, ekki síst í laufabrauðs-
gerð. Jólaboðin þeirra gleymast
heldur ekki. Þau vom mikið fyrir að
spila bridds og áttu þau ásamt for-
eldrum okkar marga góða stund við
spilaborðið. Við munum eftir
brúðkaupi Stínu Möggu og Onda,
það var glatt á hjalla, ungu hjónin
búin að koma sér fyrir uppi á lofti.
Axel og Bogga byggðu sér myndar-
legt hús í Ystaseli og bjuggu þar
um tíma, þaðan fluttu þau í fallega
íbúð á AJlagranda, Axel dvaldist á
elliheimilinu Grund en Bogga býr á
Grandanum.
Að ferðalokum er margs að
minnast og margt að þakka. Við
systkinin á Kópavogsbraut þökkum
Áxel frænda samferðina, allar sam-
vemstundir, þrætur í góðu um allt
og ekkert, gott grín sem snerti okk-
ur öll á einhvern hátt. Við kveðjum
litríkan mann, sem átti stórt hjarta,
með söknuði, vottum Boggu og fjöl-
skyldunni allri samúð okkar og
biðjum þess að góður maður megi í
friði fara.
Aðalbjörg, Gunnlaugur
Sigurður, Hulda,
Sigurlaug og Margrét.
Formáli minn-
ingargreina
ÆSKILEGT er að minning-
argi-einum fylgi á sérblaði
upplýsingar um hvar og hve-
nær sá, sem fjallað er um, er
fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systk-
ini, maka og böm, og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram.
EIRÍKUR
TRYGGVASON
+ Eiríkur Heiðar
Tryggvason
múrarameistari
fæddist í Reykjavík
5. desember 1944.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
10. nóvember sl. Út-
för Eiríks fór fram
frá Háteigskirkju
17. nóvember sl.
Það eru orðin rúm
30 ár síðan Birna syst-
ir mín kynnti Eirík
fyrir fjölskyldu sinni
með ástarglampa í
augunum og geislandi af hamingju.
Við höfðum fyrir heyrt þvílíkar um-
sagnir um manninn að hér hlaut að
vera á ferðinni einstakur úrvals-
maður.
Okkar löngu kynni staðfestu ótal
sinnum að svo var. Eiki mágur var
einhver traustasti maður sem við
höfum kynnst, hæglátur og með
svo góða návist að maður fylltist
öryggi og vellíðan í samvistum við
hann. Samtímis var hann spaugs-
amur og ósjaldan hreinlega loguðu
brúnu augun hans af kímni.
Bima og Eiríkur giftu sig árið
1967 og fegurri brúðhjón höfðu fáir
augum litið. Þau eignuðust írisi
rúmum tveimur ámm seinna, síðan
Tryggva ári síðar og loks Eyjólf
Róbert 1975 og fjölskyldan varð
þeim allt.
Eiríkur var mikill pabbi og svo
stoltur af krökkunum sínum að það
var unun að sjá og heyra hann tala
um þau, þannig virtist gæfan brosa
við þessum ungu hjón-
um með sín fallegu
börn. Eiríkur naut sín
sem afburða fagmaður
í múrverki og fremst-
ur meðal jafningja í
Karlakórnum Fóst-
bræðrum.
Það sem Eiríkur
tók að sér var vel gert
og Bima og börnin
blómstruðu, bara ekki
nógu lengi því Bima
systir dó árið 1990 og 5
það skarð var djúpt og
ófyllanlegt. I hönd
fóru tímar óskaplegs
sársauka, saknaðar og erfiðleika.
Eú-íkur mágur minn, þessi klettur í
mannhafinu, var við það að brotna.
Hvort tíminn græði öll sár skal ós-
agt látið en hann linar sársaukann.
Því finnst manni það enn ósann-
gjarnara en ella að loksins þegar
allt var farið að ganga vel aftur hjá
Eiríki vini mínum, nýja íbúðin til-
búin til innflutnings og framtíðin
björt þá heltekur krabbamein
þennan hrausta mann.
Með þessum góða dreng er
genginn mesti mannkostamaður
sem við höfum kynnst. Það er erfitt _
að kveðja slíka og jafnt þó að við'
vitum með fullri trúarvissu að hann
sé nú albata og hamingjusamur í
faðmi Bimu. Elsku hjartans Eiki
minn, við þökkum þér af innstu
hjartans rótum fyrir allt og allt.
Farðu í friði.
Fyrir hönd tengdafjölskyldunn-
ar,
Konráð Eyjólfsson.
KRISTJAN EINAR
ÞOR VARÐARSON
um trú, guð og kær-
leika við mig enda var
það ekki „inn“ á þeim
tíma.
En þegar ég horfi
til baka minnist ég
margs frá bæði ferm-
ingarfræðslunni og
fermingardeginum
sem var svo gaman og
sem nýtist mér enn í
dag. Ef einhver trú er
í mínu hjarta er það
honum Kristjáni að
þakka. Kæra fjöl-<’
skylda, ég samhi-ygg-
ist ykkur í ykkar sorg
og leyfi mér að tala fyrir hönd
fermingarsystkina minna líka.
Sigurbjörg Guðjóns-
dóttir (Sibba).
+ Kristján Einar
Þorvarðarson
fæddist á Hvamm-
stanga 23. nóvem-
ber 1957. Hann lést
á Landspítalanum 2.
nóvember sl. Útför
Kristjáns var gerð
frá Hjallakirkju í
Kópavogi 11. nóv-
ember sl.
Mig langar að
minnast Kristjáns í
nokkrum orðum.
Hann sá um að ferma
mig og minn árgang í
Hjallaskóla. Ái'ið 1989. Ég var eins
og flestir unglingar á mótþróa-
skeiðinu og var ekki alveg tilbúin
að leyfa ókunnum manni að tala
Stofhað 1990
Útfararþjónustan ehf.
Aðstoðum við skrif minningarrgreina
Rúnar Geirmundsson, útfararstjóri
Sími 567 9110
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
ÁraLöng reynsla.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Utfararstofa Islands
Minningargreinar
Ný þjónusta: Við höldum minningu
brottkvaddra á lofti með vefbirt-
ingu greinanna á netinu í eitt ár.
Skoðið vinsamlega vefsíðu okkar
http://www.hugvefur.is
Vefmiðstöð almennings
info@hugvefur.is
po box 1464 - 121 Reykjavík,
s. & fax 562 8033.

Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200