Morgunblaðið - 13.02.2000, Blaðsíða 20

20 B SUNNUDAGUR 13. FEBRÚAR 2000
MORGUNBLAÐIÐ
Það var alveg hægt að gera miðviku-
dag að sunnudegi og sunnudag að
miðvikudegi ef það hentaði betur.“
Tekur með sér góða bragðið
A Italíu kynntist Guðjón hinni
miklu matannenningu Itala og líkaði
hún stórvel. „Hér heima hafði ég
aldrei velt fyrir mér matarmenningu
sérstakiega sem slíkri. Ég hafði bara
eins og flest fólk gaman af því af og
til að fara á veitingahús og borða
góðan mat. Úti er maturinn hins veg-
ar einhvern veginn miklu inngreypt-
ari í þjóðarsálina. Hann er miklu
meiri hluti af menningunni. Það er
t.d. erfitt að tala lengi við ítala án
þess að komið sé inn á mat eða mat-
armenningu. Maður smitaðist af
þessu svona smátt og smátt. A Italíu
finnur maður hvað það er í rauninni
stórkostleg upplifun að sitja í góðum
vinahópi og borða góðan mat, hvort
sem það er í heimahúsi eða á
veitingastöðunum.
ítalir hafa þróað með sér í gegnum
aldirnar listina að borða rétt. Þeir
eru miklir matarmenn og borða mik-
ið en eru samt alls ekki feitlagið fólk.
Ég held að hluti af skýringunni sé að
þeir eru ekki sínartandi í eitthvað á
milli mála. Þeir halda sig við sínar
máltíðir, sem eru mjög heilagar. It-
ala dettur t.d. ekki í hug að fá sér
sælgæti klukkutíma fyrir máltíð því
þá er hann bara að spilla fyrir sér
þeirri upplifun sem máltíðin sjálf er.
Þegar þeir borða hins vegar þá borða
þeir vel og jafnvel margréttað.
Máltíðir á Itah'u enda yfirleitt á
espressókaffi, sem þeir kalla kaffi.
Þeir fá sér aldrei cappuccino eða
kaffi með mjólk eftir máltíð, einfald-
lega vegna þess að þeir segja að
mjólkin fari Ula í saddan maga. Þeir
halda því hins vegar fram að kaffið
eitt og sér geri meltingunni einungis
gott. I öðru lagi ef þú ert einhvers
staðar úti að borða og færð þér
mjólkurblandað kaffi á eftir máltíð
þá ertu í leiðinni að segja við gest-
gjafann - hvort sem það er veitinga-
maðurinn eða húsfreyjan, ef þú ert í
heimahúsi - að þú sért ennþá svang-
ur. Þú hafir ekki fengið nóg að borða
og þurfir mjólk í magann. Þannig að
það er bara hreinasta ókurteisi.
Ég drakk ekki kaffi áður en ég fór
til Ítalíu. Mér varð einfaldlega ekk-
ert gott af því. Mér fannst ég hins
vegar verða að prófa þetta ítalska
kaffi og fann strax að mér varð ekki
meint af því. Ég tók strax eftir því að
ef maður drekkur espressókaffi á
kvöldin eftir mat finnst manni bara
mjög þægilegt að sofna á eftir. Ef ég
hins vegar, sem ég hef gert eftir að
ég kom heim, geri það sama hér, þ.e.
fæ mér íslenskt kaffi, þá get ég átt í
mestu vandræðum með að sofna.
Espressókaffið virðist vera miklu
hollara en íslenska kaffið. Einhvers
staðar las ég að skýringin væri að
hluta til sú að vatnið í espressókönnu
fer miklu hraðar í gegnum kaffið en í
venjulegri uppáhellingu hér í Norð-
ur-Evrópu og þar af leiðandi tekur
það með sér góða bragðið en sleppir
öllum þeim eiturefnum sem eru í
kaffinu. Margir halda að espressó-
kaffið sé miklu sterkara en annað
kaffi en svo er ekki. Því miður er
sjaldgæft að maður fái gott espressó-
lagað kaffi á íslandi."
Fjölskrúðug veitinga-
húsamenning
ítalir fara mikið út að borða og
Guðjóni fannst veitingahúsamenn-
ingin á Itahu mjög fjölskrúðug.
„Veitingahúsamenningin er lagskipt,
þú getur fundið staði þar sem þú get-
ur nánast einungis fundið pizzur, eða
svokallaðai- pizzeríur. Síðan ei'u
venjuleg veitingahús sem bjóða upp
á mjög alþjóðlegan mat og síðast en
ekki síst má finna hinar svokölluðu
„trattoríur", en það eru staðir sem
þjóða upp á mjög heimilislegan mat.
A góðri trattoríu geturðu því fengið
mjög góðan ekta ítalskan mat. Borð-
in eru yfirleitt dúkuð með köflóttum
dúkum, rauðum og hvítum eða svört-
um og hvítum, og matseðillinn liggur
ekki fyrir skriflega heldur kemur
kokkurinn eða þjónninn til þín og
segir þér hvað sé á boðstólum í dag.
Það er þá oftast búið til úr fersku
hráefni sem þeir hafa fengið á mark-
aðnum um morguninn. Þú getur
kannski valið á milli tveggja og
þriggja rétta. Það er mun ódýrara að
fara á þessa staði.
ítölsk fjölskylda fer yfirleitt að
minnsta kosti einu sinni í viku út að
lögfræði. Steinunn Björk Sigurðardóttir
~ hitti hann til að fræðast lítið eitt um ítalska
mennmgu.
EFTIR að stigið hefur verið inn fyrir
þröskuldinn á heimili Guðjóns er
ekki hægt að vera í nokkrum vafa um
að hann hefur tekið meira með sér
heim til íslands en sjálft námið.
íbúðin er innréttuð á mjög ítalskan
máta og í glerskáp í stofunni má sjá
fjöldann allan af matreiðslubókum á
ítölsku. ítalskar kaffikönnur og ólífu-
olíur verða svo 'á vegi manns í eldhús-
> inu. Angurvær tónlist frá Napóh Ijær
umhverfinu ennþá ítalskara yfir-
bragð og það er undir þessum tónum
sem við hefjum viðtalið. Guðjón byrj-
ar á því að rekja aðdragandann að
því að hann hélt utan til náms.
„Ég var að vinna sem lögfræðing-
ur hjá nefndasviði Alþingis í að að-
stoða við þingmálagerð en var lengi
Guðjón í einni af hjólreiðaferðum sfnum um Toskana.
búinn að velta því fyrir mér hvort ég
ætti ekki að drífa mig í framhalds-
nám, sem ég lét svo verða af haustið
1997. Námið sem ég fór í var eins árs
nám og lauk með mastersgráðu.
Skólinn er rekinn af aðildarríkjum
Evrópusambandsins og er fjöldi
nemenda frá hverju ríki í samræmi
við styrk landsins innan sambands-
ins. Það er svo samkeppni á milli
nemenda innan hvers lands um að fá
inngöngu í skólann. Þeir sem komast
að fá styrk til námsins. Ég þurfti hins
vegar að borga skólagjöld því Islend-
ingar eru ekki beinir aðilar að
Evrópusambandinu.
Námið fer nær eingöngu fram á
ensku en einhver námskeið eru jafn-
framt kennd á frönsku. Það að skól-
inn er á Ítalíu er eingöngu tilviljun.
Fjögur fög eru í boði, lögfræði, hag-
fræði, stjórnmálafræði og saga, og er
nám í þessum fögum nær eingöngu á
doktorsstigi nema í lögfræðinni, en
þar geturðu tekið mastersgráðu. Það
er dálítið sérstakt að vera í skóla sem
er í raun og veru í því að unga út
doktorum. Aður en ég fór út hafði ég
alltaf ímyndað mér að það væru yfir-
leitt aðeins örfáir í doktorsnámi í
sínu fagi en þama varstu annaðhvort
á fyrsta, öðru eða þriðja ári í dokt-
orsnámi. Það að skólinn er mjög virt-
ur var stór hluti af þeirri ákvörðun
hjá mér að sækja um í honum, en
staðsetning hans skipti mig jafn-
framt miklu máli. Aðildarríki
Evrópusambandsins reka annan
skóla í Belgíu en menning Ítalíu
heillaði mig einfaldlega meira.
Þó að námið væri talsvert stíft
lagði ég mig fram við það, um leið og
ég kom út, að kynnast landinu og
þjóðinni. Ég reyndi að skipuleggja
tímann þannig að ég gæti líka ferðast
dálítið. Ég held að fyrir flesta sem
fara svona út sé ekki síður mikilvæg-
ur hluti að vera í öðru landi, kynnast
ólíkri menningu og sjá sitt eigið land
dálítið utan frá. Það er að minnsta
kosti jafn mikilvægt ef ekki mikil-
vægari hluti en sjálft námið sem
maður fer í. Skóhnn sem ég var í var
byggður upp eins og rannsóknar-
stofnun og því var tímasókn kannski
minni en í öðrum skólum og maður
gat skipulagt námið á annan hátt.
hafði þetta í huga er hann var að velja sér
land til framhaldsnáms, en hann hélt haust-
ið 1998 til Flórens á Ítalíu í mastersnám í
Morgunblaðið/Porkell
Guðjón Rúnarsson getur á köldum íslenskum vetrardegi yljað sér við
Toskana-daga í Perlunni.
Á Etnu í júní 1998. Það lá við að maður fengi heimþrá.
í
landi
hins ljúfa
lífs
A undanförnum árum hefur heimurinn ver-
ið að opnast ungu fólki og það hefur getað
sótt í æ ríkari mæli til framandi landa í
► framhaldsnám. Margir telja þessa þróun
góða þar sem unga fólkið fái ekki aðeins
menntunina sjálfa heldur njóti land og þjóð
góðs af þeirri lífsreynslu sem það ber heim
með sér. Guðjón Rúnarsson lögfræðingur