Morgunblaðið - 13.02.2000, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 13. FEBRÚAR 2000 B 21
!
;
i
Algengt var að sjá eftirlaunakarlana á Sikiley eyða deginum á torgum
við spjall og spil.
Horft yfír fjörðinn hjá Portofíno á ítölsku rívíerunni, tekið í jantíar að
loknum ritgerðarskilum.
Á fískmarkaði í Palermo á Sikiley í morgunsárið.
borða á trattoríu. Hver fjölskylda á
sér þá sinn sérstaka eða uppáhalds
veitingastað. Fjölskyldan fer öll sam-
an, mamman, pabbinn, börnin, afinn
og amman. Þá er ekkert verið að hafa
áhyggjur af því hvað hlutirnir kosta
heldur pantar hver það sem hann
langar í. Þama á fólk góða stund
saman jafnvel í svona tvo tíma. Menn
eru líka fyrir löngu orðnir góðkunn-
ingjar eiganda staðarins. Svo borgar
heimilisfaðirinn reikninginn og allir
eru ánægðir.
ítalir fara jafnframt mjög mikið út
að borða morgunverð. Þeir eiga sér
þá sinn sérstaka morgunverðarbar
sem þeir fara alltaf á og fá sér café,
cappuecino eða café latte og sæta-
brauð. Fyrst fannst mér mjög skrýt-
ið að borða sætabrauð á morgnana
en svo vandist maður því og fannst
loksins ekkert eðlilegra. Þeir sem
vinna á skrifstofum, t.d. lögfræðing-
ar, fara í jakkafötin og skutlast með
stresstöskurnar upp á vespurnar á
leið í vinnu. Þeir koma síðan við á sín-
um uppáhaldsbar og grípa með sér
kaffibollann og sætabrauðið, eiga
kannski fimm mínútna spjall við fé-
lagana, sem eru fastagestir á barn-
Táknræn mynd frá fátækra-
hverfum Naptílí, en Naptílí-liðið
var þá nýfallið tír efstu deild.
um, áður en þeir þjóta af stað til
vinnu. Þetta er örstutt en hefur samt
ákveðið félagslegt gildi.“
Stolt ítölsk veitingahtísamadonna.
Bannað að taka myndir
í þorpi Guðföðurins
Guðjón ferðaðist mikið um Ítalíu
og hann hafði meira gaman af því að
heimsækja staði þar sem lítið var um
ferðamenn. Á þessum ferðalögum
fann hann ótrúlega staði þar sem
varla nokkur ferðamaður hafði kom-
ið. „Ég ferðaðist bæði með lestum og
bílum en þegar tók að vora uppgötv-
aði ég hvað það getur verið dásam-
legt að hjóla um sveitimar. Maður
upplifir menninguna til hins ýtrasta.
Eg hjólaði um Toscanahérað í kring-
um Flórens. Maður kemst ágætlega
hratt yfir á hjólinu en upplifunin er
allt öðruvísi en að vera í bíl, maður
sér betur og heyrir og finnur lyktina
líka.
Fyrst fór maður í styttri ferðir en
svo voru þær farnar að verða hátt í
100 kílómetrar. Maður fann ekkert
íyrir því í sjálfu sér vegna þess að
upplifunin var svo stórkostleg. Svo
stoppaði ég inni í litlu bæjunum og
þar voru brunnar þar sem maður gat
birgt sig upp af vatni, sem er mikil-
vægt þegar maður er að hjóla. Komið
við í ísbúðinni í bænum til að fá sér ís,
safnað orku og horft á mannlífið en
þess á milli bara hjólað um hémðin í
Toscana. Landslagið var náttúrulega
alveg eins og klippt út úr málverki.
Ég kom á marga staði sem fáir
ferðamenn koma tál. Staði sem fólk
hefur kannski ekki uppgötvað ennþá.
í Napólíflóanum eru t.d. þijár eyjar,
Caprí er þeirra frægust. Hún er
mjög falleg en hins vegar verður þar
varla þverfótað fyrir ferðamönnum.
Hinar eyjamar em ekki síður falleg-
ar en ekki eins þekktar. Þær eru
Ischia, sem mun færri ferðamenn
koma til en Caprí. Þriðja eyjan er svo
Proscito og em sárafáir ferðamenn
sem leggja leið sína þangað. Hún er í
dag meðal annars þekkt fyrir það að
á henni var óskarsverðlaunamyndin
Póstmaðurinn eða „II postino“ tekin
upp. Hún hefur þennan sjarma sem
skilar sér ágætlega í myndinni.
Það var mjög gaman að ferðast um
Sikiley en þar má finna mörg þorp
þar sem lífið er bara í allt öðmm takti
en annars staðar. Ef ég væri læknir
og væri að gefa einhveijum lyfseðil
upp á afslöppun myndi ég mun frek-
ar skrifa upp á viku- eða mánaðar-
dvöl í slíku þorpi en að senda fólk á
rándýrar heilsustöðvar.
Þegar ég var að ferðast um Sikiley
með félögum mínum var staldrað við
í þorpi sem kennt er við söguna um
Guðföðurinn eftir Mario Puzo og
heitir Corleone. Þar voram við nán-
ast spurðir að því, af lögreglu staðar-
ins, hvað við værum að þvælast
þarna og það var bannað að taka
myndir. Kannski hafa þeir verið
orðnir eitthvað hvekktir á þeirri
Imynd sem bókin hefur skapað
staðnum. Við komum síðan við í litlu
þorpi sem ekki er getið í neinni
ferðahandbók. Við fómm inn á bæj-
arkrána og fengum okkur kaffi.
Gömlu mennimir í þorpinu sátu fyrir
utan og vom að spila á spil og tala
saman. Okkur var tekið opnum örm-
um og ég hugsaði með mér að þangað
langaði mig til að koma aftur og eyða
kannski nokkmm vikum í afslöppun,
bara til að hlaða batteríin.“
Þar sem torgin eru elliheimili
Guðjón tók eftir því að mikil virð-
ing er borin fyrir eldra fólki og það
virðist eiga ágætt ævikvöld á Italíu.
ítalir fara fyrr á eftirlaun en íslend-
ingar, það er meðal annars vegna
þess að atvinnuleysi er mikið á Italíu,
sérstaklega á Suður-Ítalíu, og það
þarf að skapa pláss fyrir unga fólkið.
Það var stórkostlegt að sjá á Sikiley
gömlu mennina sitjandi úti á þessum
stóm torgum, kannski tugum eða
hundmðum saman. Það era aðallega
karlmennirnir sem sitja úti, konum-
ar em meira heima að sjá um matinn
og annað slíkt. Þeir sitja þama,
spjalla saman og láta daginn líða. Svo
fara þeir elstu heim svona upp úr
klukkan sex, sjö á kvöldin en þeir
yngri, sem em svona um fimmtugt
eða sextugt, sitja lengur fram eftir
kvöldi. Það er að mörgu leyti þægi-
legra að eldast á Ítalíu en á íslandi
því það er mikil virðing borin fyrir
þessu fólki. Það finnur ekki fyrir því
að það sé fyrir. ítalir leggja áherslu á
að þú sért á meðal þeirra og inni á
heimilunum sem allra lengst. Maður
tekur líka eftir því að ungt fólk ber
mikla virðingu fyrir eldra fólki.“
Guðjóni fannst mjög gaman að
kynnast vínmenningu Itala, en hún
er gjörólík þeirri hér heima. „ítalir
drekka mikið rauðvín með mat en yf-
irleitt bara með mat. ítölsk rauðvín
era yfírleitt mildari en t.d. spænsk og
frönsk rauðvín. Þeir leggja áherslu á
að þau renni ljúft ofan í þig með mál-
tíðinni en séu ekki að yfirspila mat-
inn. Mér fannst áberandi að ég _sá
sárasjaldan eða aldrei drakkinn ít-
ala. I miðborg Flórens sá ég t.d.
aldrei dmkkið ungt fólk með bjórf-
lösku í hendi, ráfandi um strætin.
Hins vegar sá ég svolítið sem
myndi aldrei koma fyrir hér heima á
fostudagskvöldi. Frá miðnætti til
klukkan tvö og þrjú á nóttunni hittist
unga fólkið um og upp úr tvítugu í ís-
búðinni og fékk sér ís, uppáklætt, og
spjallaði saman langt fram á nótt, á
meðan unga fólkið hér heima er á
bömnum. Það má jafnframt taka það
fram að ítalir búa til þann besta ís
sem ég hef smakkað.“
r
>