Alþýðublaðið - 04.09.1934, Blaðsíða 2

JpRlÐJUDAGINN 4. sept. 1934.
ALPÝÐUBLAÐIÐ
2
HANS FALLADA.
Hvað nú —
ungi maður?
Islenzk þýðing eftir Magnús Asgeirsson.
kostj biíinin nð iglseyma því núna, pogar hún ier búin að rugla hann
alvejg í höíðiniu með sínum huggunamkuj atliotum. Hann ier jafim
vejl í’ þann vieginn iað iglieyma því, að han|n er ekk.i aiinað e!n mjög
svo venjulegur vesaliíngur, siem alvieg var búinn að venja sig aí
því, að væn,ta piess háttar hlutteknmgar af hjáilfu sinn,ar fögru
ung'i ;frúar. ipað ligigur við að honum finnist nú að hainin sé borinn
tiil mejri stórnæða. Hann s-ér borðið *mieð háju fótunum með
seðlahi öðunum háu og m örgu. petta borð er mjiðdepillinn í
tilveru hens meðan hanin vininur í bankanum á daginn. Fram
hjá því borði' verður ekki komist. Auðvitað viLI hann ekki drýgj'a
hiejgispjöll gagnvart borðinlu, þótt ekkert væri! í rauninni auð-
veldara, ef maður væri bar|a visg um að það v'æri táþ í manni
til eamars meira en að ve-iiai heiðariiagur smáborgari, siem settur
er ti'l að gæta fjár bankans. Stundarkor|n vofir hönd halns y;fi:r
seðlahrúgunum eins og haukuír yfir hænsnagarði. Fingumiir
glennast sundur ieánis og áfjáðar kliær. En hann stillir si;g, —
höndim lokast aftur. jÞví að fingur hans eru enigar ráinjfuglskLæn,
heldur mannsfingur, þaulvainir taln;'inigu, siem aldnei hafa lært
annað en að fletta seðilunum, eims ,og þieir væru hvdr öninjur)
pappírpblöð. Hann er tótiil og frómur .bankagjaidk'eri, en iengl-
iinn ráníugl.
'En ,sjá! iÞersi litili, frómi bankagjaldkeri ’hefiir komist í viinð
áttu við ungan, örlátan sjálifíboðaliða í bankanum, S'Km auðlvitáð
er sonur auðugs bankastjórai 1 fyrstu grunar engan inema himnl
skarpskygnasta áhorfanda, aö sjálfboðaliðinn hafi séð hönd gjald-'
kerans), þega,r hún var að r|ey;naj áð breyta sér í rájnskló, len í
raorgum '©rðarhléinu ikaillar hann gjíaldkeiralnjn fyrir sig og seg'ir
blátt áfiam: „Yður vantar peniinga!“ ,Þ,að tjóar ekki þótt hinn maldj
í móirnr; hann kemúr heim með troðna vasa af lúrtsfé fra syui
bankasitiórans. En þegar hajnin legigur þá á borði’ð uppgötva'r
hanin, að frúnni stendur alveg á ‘sama um pieiningana. Hún
spyr tetkkfi leinu sinni um hvar hann h,áfi fengið þá, hvað þá heldui;
meira. Hún dregur hann niður í sófanjn og er að mi'nsta koStt
giws ríflieig á ástaratlotum við hann og um moi|guninini, uiærri;
því alt of öriát: „Að þú skyldiir ioggja út í þietita, bara vegna
mín! Hvernig gaztu þietta? ÞieSsu hafði ég aldrei getað búist við
af þér!“
Hún ætlar hreint og beint að gera út af við hann með armlögj-
um sínum og líkamiiegium yndisleik. Hún kemjur hortulm næstum
til að gliþyma því, að þiestsa stu,ndina hefði hann öJiu fremur kosiðj
sæmílega máltíð en þiettia óvænta steypiflóð kvenkgrar ástúðar,
og kemur sér alls lekki að því, að ísegja henni sarmliálkann um
peningana. Hann getur bláitt áfram ekki fengið það af sér, því
.að hún elskar hann alit í eilnu aiveg óeðliliega miikið. Þeiss vegna
svarar ha;nn öllum hinum áfjáðá sputnjngum hiónnar um það,
hvernáig hafj hlaupið á Snærið hjá honum með tviræðu brosi!
----og sannfærist smátt og smátt 'um það, að hann hljóti að
hafa hug og hæfileika til anuarsl meira.-
rÞað er dásamliegt andiált, sem hann hefir, þiessi 1-eákari, sem
leikur eiginmanimnn. sÞað eir svo mannlegt. Pinnebeírg mirtnisl
þess, hvernág það var í upphafi 'myndarininar mieð áhyggjui-
svipnum, þegar það svaf á k'oddanum klukkan 25 minútur > gengin
í sjö. En núna, þ'ejgar konaú lætur í fjós aðdáuin á holnuim í
fyrsta siinn í hj-önabandi heitrira, verður það æskubjiart, fesW
Lggt og kar.lmannliegt — Meiglúliegt sóLskinsandftit. — — Æ, Jitla,
áhyggjusamLega ardlit, hér ier hinn m’ikli atburður í Iffl þínu'.
Hvað sem seiuua kann fyrir að koma, getur þú aldrei með réttu
kvartað yfir því, að þú hafiy -alt af verið Lítið, auðmíjúkt og|
vesælt. Þú hefir þó einu sinnál veriö fconungur allra andlita!
Já, nú er niaðurinn feonungur, heria haninar og fconuingujr.
— Er hann svangur? Er honum, ilt í fótunium af þvr að stainda)
þennan óratíma við fjárhirzluna í banfcainum á degi hverjiu-m?
Kaupir alt, sem hún sér og fær ágirjrid á. Maðurinn þojrir ekkii
einu sinni að gera tilraun til að stöðva hana. pað er alt of yrtdiisLegt
fyrj-r hann að vera konU-ngur, til þess að hanjn áræði að Leggja,
þá tign í nokkra hættu,
Og einn góðan veðurdag, þegar p'enmjgannir eru alveg !að þrotum
fcominir aftur, sér frúin hriug, sem hún verður þegar hiugfanigin af.
— Hún og máður hienrtar standa við borð'ið í gimsteiniabúð.
Mað'urinn veit, -að hann befir lekikij efni á að borga inlei'mn af þc|im(
blikan-di hringum, sem afgneiðsdumaðuninn Leggur á. búða.í.iorítðj
fyrir ginndariaugu konu hajns. Afgreiðslumaðuriinn sinýr balri viið
þeim hvað eftir anuað, því að hann hlef-ír líka öðirum að sinina,
og þ-á hnippir -frúirt ait í ©inju í mawn sinn: „Taktu hann 'nlúnia!"
hvíslar hún, Andlít hjenuur sin-dnar nieistium af fíkn og ákefð.
Hún er líka mifcil Ieifckona. Eðá ef til vil^ er það bana af þvr, að
hún Sjálf er fcona? „Taktu hánn,!“ siegiir andlitið. Hún >hiefir þá
Óbifanlegu trú, að maðurinn yijlji alt fyrir hartia gera, -en hann ett
ekki annað en lffilmótliegur bunkagjaidk.erí. Hanp getur það lefkika.
Hann gerir það efcki. ' i
Alt í eirtu -skiilur hún það. ,Þaö sést bl-átt áfram á hienni. Hún
segir við afgrieiðslium-aniniinrt, að hún og maður hanin'ar lætli aið'
hugsa sig um, og þ-au mUMii koma seiurta. Já, hún Lætur ekkertt
sjá á fasi!' sínu né framkomu og vill vera : hreÍMlíæktuð hefðait-
frú, jafnvel á þestsari stundu. Hún stikar, talsvert gustmikil,
út úr iyrunum, og þjónniiinn fylgirt helnni eftir mieð (bugti og
beygingum. Nokkuð -á eftir hen»i þramm-ai! eigmmaðurinin, sieiint
og þunglamalega. Nú er hanin ekki ikonungur I-eingur, heldurl
lrtiiiinótlegur bank-agjaldkeri eins og áður, sem' aldrei ge)tur fengið!
af sér -að hneyfa við aninarla) maHnici eign. Þegar þau gajniga niður
stræti-ð troðfult af fóiki — húri hnarreist, ung og stæit, þótjtiafuiUi
í isiinni frumranu fyrirlitnjngu á öi iuin b'orgaralegum lögum, en
hann hr,ukkóttur, grár og samansfcropplinn, eiintsí og hanm sjái alt;
auðnuLeysi' fr-amtíðarin-nar blasia við sér — sést það enn, að hainin
er afbu',ða-mifcill lieikari.
Hún þegir, en rsiðiirt sýiðjajr f henni; húrn gengur mefð fýlusvip og
h-atar — en- sfcyndiliega bneytiir hún tiL og iætlar að reýná við
hann einu s'inni enin. Þau sitjal mini í íburðarmiklu veikn|ga<húsí
og borða dýrindlis knásir fynir si'ðustu skildingana. Hún bl-ojssífij
upp aftur -af ástúð og ynd!iisl|eiik( og kveikir LÍka í honum, þangaið
tól h-ún se.g'ir allit í leáuu: „Á mo-rgun geri-r þú það aftur — fyrirí
mig!“ Þá er lains og hún steypi honum niður J hlyldýpi vonþ
lausrar, lamandi angistair.
Hvernig fier svo? Ja, hvernig -æ-tti annað eins eigiinLega að farta-
Sjálfboðaliiðinn er engirtn, auCkýfingur, .síðíur, enl svo. Hann nieitar,
— hann segist alils lekk-i gieta| haldið því áfram áð lálna, eða öTIlu
heldur gefa gjalidikeiianum, vini sírtum, peninga. .En gj-aldkeriaí-i
vesaLingurinn er svo Birtgláður, að peningarnirl eru nú :ekki ictngur
efst í \* |uga hans, bleldur hiitt, að geta trúað eánhverjum fyrir
þrenlgin1gum sámum. H'inn lit-li, órteyndi heili hans getur blátt áfram
ekki áfborið þetta leánn Lelngur. pi&sig vegna segir hanrt vini sínum,
hvers viegna sér liggi á peningium, og hvað konan síjn haldi umf
sig. Sj-álíb-oðaliðinn hlær og það- kemur girrtdarjglamp-i í augUrj
á honum. Rétt á eftir kemuirr thanin aftur, ril gjaidkerans og
fær hortum stóran vöindul af seðlium og siegir um : l-eið eins og
í gamni', síhlæjandi: „jÞú veirfður að kynna mig fyrir konuinni
þinni!“ :
Og þietta fer alveg ieáins oig það hlaut að fara: Frúin og sjálf-
boðal-iðinn hittast. Hjóin og eiinrt maður til. — Sjiáifhoða'Iiiöiiinin
vörður ástfanginn -af koniu yilniar sifnjs, en hún vill ihvioiriki híeyra
han:n iné sjá. MáðuriiWn he|n|n|ar ei( henini alt og jeitt, gjaldfcera'rin,
þiassi hnausti, hulgdjarfi konungur, sem lætiuri sér ekkert í aug--;
um vaxa vegna heninar og er orðirtn æfilntýr|a(lhetj4u í lifl hlennar.
SjálfboðaMðino verð|ur afbrýðissamur. Er það ekki mannliegt, úr
því að hann veát hver-niig í öMu liggur?
Enn einu sinni sátja þau samán l/ið borð á mæturknæpu,
hann og hún, og meðian þaú eru eLn, að eáins stundarkorn, segir
ha'nn hiemni alt eins og þáð ier u-m imánin hjeninar og pe'rtliu'gana.
Þetta er p-á alt saman lekkert) æfintýri, heidur, baria '.hveirsdags-
lag saga um piemngalián. jÞegar maóur hennár kemur aftur )að
borðánu, h-læja þau bæðá upp í opið geiðið á hortum, einfcum
þó hún. Hlátur henrtiar er ósvífniLsLegur og fullur af ^áikaldri
Hún bliátt áfram ritrár af þijá/ eft;ir að fullnægja 'hinni minstu
ósk hans. Nú er það hún, siem hleypur úr stofunni franf í eid-
húsi-ð og úr eldhúsin'u inn í stofuna. Úr því að hjan|n befir árætt
þetta hennar vegna, er það hann, sem er könungufti í húsinu, o-g,
hún hugsar ekki um iannað en að þjóha hloinum með aúðmýkt
og undjrgefní.
Og peningarnir liggja á borðinu. Þáð ner ©ins og þeir hafii
gleymst og len-ginn hirði um þá.
„Sérðu hvað liann finnur til sirt þarna sem hiann liggur?“ segiú
Pinn-eberg og er mikið niðri fyriir.
„Vesalingurinn,“ segir Púsisier. „Þetta getur aldrei ^farið vei!
Skyldi honum nú iíða vel í raun og veru? Heldur þú, að hannj
sé annars efcki voðalega hræddur, þótt hamn lát,i ekkert á því
Þér ernð viss nm að fara rétt,
þegar þér farið inn til okkar til að kaupa handsápu, því við höfum
langmespúrval.
Palmolive,
Baðsápa
Mjólkursápa
Liciton
Fjöldi teg.
Skólasápa
3 stk., kr. 1,65
frá 0,50—1,15
— 0,55—0,75
— 0,50—0,75
— 0,25—0,45
— 0,10—0,15
bera?“
Jachmann ræsfcir sig og strýkur fingrunum' fljótlega yfir augnaí-
liokin. „Hann er ágætisleikari, þessi Fran'z; Schluter," siagir haninl.
Auðvitað fer eftjr því, sem Pússer segir. Þ'Otta getur cjrki fariið
vel till lengdar. Peningarnir eru að vísu trl; þeim eir auð!vi;t;a‘ó icfck/
hægt að gLeyma til iengdar, OigT hvaða ástæða Væri h1ka til þess?
Það er meira tíl af þie-iim, þar sem hinir voru fengnír, hugs,c<r
írúin. Nú kaupir hún og kaupiir, eins og húin aatti lífið að ieysa.
mraHð/iÐ
G. /KULA/0N.
AU/TUR/TRÆri 1?
Einhleypur maður í fastri stöðu
óskar eftir einu til tveimur her-
bergjum i Hafnarfirði. Uppl. í
síma 2374>l. 4—7.
Góð stúlka óskast í vist. Berg-
þórugötu 41.
Tal~ og
framsagnar-kensla
mín er byrjuð.
Sími 2348.
Haraldur Björnsson
TrúlofsmarhrðBiiaá*
ait af fyriiliggjandi
HaPaldnr Hagan.
Sími 3890. — Austurstræti.
Amatðrar!
Framköllun, kopiering og
stækkanir, fallegar og end-
ingargóðar myndir fáið
pið á Ljósmyndastofu
S'onrðar GnAmnndssooar
Lækjargötu'2. Sími 1980.
Heitar blóðmér.
KLEIN,
Baldursgötu 14. Sími 3073.
65 anra
kosta ágætar rafmagnsperur 15 —
25 — 40 og 60 watt hjá okkur.
Vasaljós með batteríi 1,00
Batterí einstök 0,35
Vasaijósaperur 0,15
Rakvélar í nikkelkassa 1,50
Tannburstar í hulstri 0,50
Htrraveski, leður 3,00
Dömutöskur, leður 6,50
Do. ýmsar teg. 4,00
Sjálfblekurtgar 14 karat. 5,00
Do. með glerpenna. 1,50
Litarkassar fyrir börn 0,25
Vaskaföt emailleruð 1,00
Borðhnífar ryðfriir 0,75
Matskeiðar ryðfriar 0,75
Matgafflar ryðfriir| 0,75
Teskeiðar ryðfríar 0,25
Kaffistell 6 manna^ 10,00
Do. 12 manna 16,00
Ávaxtastell 6 manna 3,75
Do. 12 manna 6,75
Sykursett 1,00
Reykelsið, pakkinn 0,50
HJinarsson & Bjðrnsson,
Bezt kaup fást í verzliui Ben. S. Þórarinssonar.
Bankastræti 12.