Morgunblaðið - 10.03.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 10. MARS 2000
49
—X
GUÐMUNDUR
BENEDIKTSSON
+ Guðmundur
Bencdiktsson
fæddist í Melshúsum
við Hafnarfjörð 11.
desember 1924.
Hann lést á heimili
sínu, Miðleiti 12, hinn
1. mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Benedikt Og-
mundsson, skipstjóri
í Hafnarfirði, f. 4.
október 1902, d. 21.
mars 1980, og Þór-
unn Helgadóttir, hús-
freyja í Hafnarfirði,
f. 17. september
1903, d. 3. ágúst 1965.
Hálfsystkini Guðmundar eru:
Guðrún Pálsdóttir (sammæðra),
Svavar, Guðbjörg, Fríða og Þor-
valdur (látinn) Benediktsbörn
(samfeðra).
Hinn 14. september 1951
kvæntist Guðmundur eftirlifandi
eiginkonu sinni, Elínborgu Stef-
ánsdóttur, fóstru, f. 30. september
1927. Foreldrar hennar voru Stef-
án Pálsson, húsvörður, og Anna S.
Jónsdóttir.
Börn Guðmundar og Elínborg-
ar eru: 1) Steindór, f. 17.6. 1952,
kvæntur Ingu Jónu Jónsdóttur,
börn: Guðmundur Stefán og Sig-
urður Páll. 2) Ás-
laug, f. 28.7. 1958,
gift Sigurði Thorar-
ensen, börn: Anna
Bergljót, Benedikt
og Ella Dís. 3) Þór-
unn, f. 18.5.1960. 4)
Guðrún, f. 3.11.
1961, gift Ara Egg-
ertssyni, barn: Egg-
ert.
Guðmundur lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum á
Akureyri 1944.
Hann hóf nám við
læknadeild Háskóla
íslands 1944, en gerði hlé á því
námi 1946-48 og var við nám í
Kennaraháskólanum í Kaup-
mannahöfn 1946-47. Guðmundur
lauk siðan námi í læknadeildinni
og varð cand. med. 1954. Hann
stundaði framhaldsnám í Gauta-
borg og í Cleveland, Ohio í Banda-
ríkjunum. Hann var sérfræðingur
í lyflækningum og hjartasjúkdóm-
um. Guðmundur starfaði lengst af
sem heimilislæknir í Reykjavík.
Hann hætti störfum af heilsu-
farsástæðum haustið 1991.
Útför Guðmundar fer fram frá
Digraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Faðir minn fæddist í Melshúsum
við Hafnarfjörð og ólst þar upp á ást-
ríku heimili móðurforeldra sinna,
Helga og Guðrúnar. Þetta var á
krepputímum, en afi hans var dug-
mikill útvegsbóndi og ekki minntist
pabbi þess að hafa nokkurn tíma lið-
ið skort í uppeldinu. Seinna rifjaði
hann oft upp skondin atvik og sér-
kennilega menn úr Hafnarfirði.
Honum gekk vel í skóla og braust í
því að halda áfram námi eftir Flens-
borgarskóla. Hann mun hafa notið
þeirrar aðstoðar sem Þórunn, móðir
hans, og Páll Sveinsson, stjúpfaðir
hans, gátu veitt honum, en auk þess
vann hann á sjó á sumrin til að geta
kostað námið. Hann lauk stúdents-
prófi frá Menntaskólanum á Akur-
eyri lýðveldisárið 1944. A Akureyri
tengdist hann skólafélögum sínum
vinaböndum sem aldrei slitnuðu.
Hann var við nám í læknadeild Há-
skóla íslands þegar þau mamma
giftust 1951 og vann hún fyrir þeim
þar til hann lauk námi. Eftir fram-
haldsnám í Svíþjóð og í Bandaríkjun-
um komu þau heim og bjuggu fyrst í
Hafnarfirði. 1960 fluttust þau í
Kópavog og bjuggu þar í rúman ald-
arfjórðung en fluttu loks í Miðleiti í
Reykjavík.
Pabbi var mikill fjölskyldumaður
og þótt uppeldið sjálft væri meira í
höndum mömmu, eins og algengast
var á þessum árum, bar hann ríka
umhyggju fyrir okkur systkinunum.
Gaman er að rifja upp fjölskyldu-
ferðalög um landið og á erlendri
grundu. Einnig var oft kátt á hjalla
þegar hann og mamma tóku í spil
með okkur og á unglingsárum okkar
kenndu þau okkur brigde. Á síðari
árum færðu bamabömin honum
mikla gleði, og voru þau alltaf vel-
komin til afa og ömmu í pössun eða í
heimsókn.
Þegar ég var 12 ára dó Stefán,
móðurafi minn, og eftir það bjó Anna
amma hjá okkur í um áratug eða þar
til hún þurfti að fara á hjúkmnar-
heimili. Á þeim tíma fannst mér
þetta sjálfsagt mál og það var ekki
fyrr en löngu seinna að ég spurði
mömmu út í þetta. Þá sagði hún mér
að pabbi hefði átt fmmkvæðið að því
að amma fluttist til okkar. Sem betur
fer fóm þama saman húsrými og
hjartarými.
Pabbi var ákaflega heimakær,
ekki mjög glaðlyndur að eðlisfari en
hafði kímnigáfu og naut sín í góðra
vina hópi. Hann talaði vandað mál og
hafði áhuga á íslenskri tungu. I
nokkur ár vom þau mamma áskrif-
endur að Sinfóníutónleikum og oft
kaus hann að hlusta á góða tónlist
frekar en að horfa á sjónvarpið.
Hann fylgdist afar vel með fréttum
og var vel lesinn, íróður og minnug-
ur. Var því betra en ekki að hafa
hann í sínu liði í spurningaleikjum í
fjölskylduboðum.
Hér áður fyrr gantaðist pabbi
stundum með það að hann vildi lifa
það að sjá árið 2000. Hann náði því
takmarki en eftir áramót fór fljót-
lega að halla undan fæti og hann
andaðist á heimili þeirra mömmu
hinn 1. mars. Guð geymi og blessi
minningu hans.
Þórunn.
Tengdafaðir minn, Guðmundur
Benediktsson læknir, hefur nú kvatt
okkur og horfið á braut yfir móðuna
miklu. Mig langar með örfáum orð-
um að minnast hans og þakka honum
íyrir ómetanlega góð og dýrmæt
kynni í 25 ár.
Guðmundur tengdafaðir minn var
maður sem ég bar mikla virðingu
íyrir. Hann var ákaflega vel gefinn
og vel lesinn maður og fylgdist vel
með efnahags- og þjóðmálaumræð-
unni. Við ræddum oft atburði og mál-
efni líðandi stundar og hafði ég mjög
gaman af þeim samræðum.
Guðmundur var nákvæmur með
afbrigðum, rólegur og yfirvegaður
og gæddur þeim eiginleika sem ég
dáðist mjög að í fari hans að barma
sér aldrei eða kvarta, hvorki fyrir
sína hönd eða sinna nánustu. Jafnvel
þegar á móti blés í seinni tíð og heils-
an var farin að bila tók hann því með
stöku æðruleysi og jafnaðargeði. Án
efa var mesta gæfuspor hans að
kvænast Elínborgu tengdamóður
minni, sem var honum góður félagi
og tryggur lífsförunautur. Saman
nutu þau gleði lífsins og saman tók-
ust þau á við mótlæti. Ella annaðist
mann sinn af alúð og studdi í veikind-
um hans allt til hinstu stundar. Mikið
hefur reynt á styrk hennar og dugn-
að þessa síðustu mánuði og vikur og
fékk Guðmundur að njóta þess þá
hversu einstök kona tengdamóðir
míner.
Guðmundur var stálminnugur og
bjó yfir hafsjó af fróðleik. Hann hafði
gaman af að segja sögur af liðnum
atburðum og skemmtilegum og
skondnum persónuleikum. Bama-
bömin leituðu oft í smiðju Mumma
afa þegar þau vantaði fróðleik og
efnivið í sambandi við skólann og
námið. Alltaf var glatt á hjalla á
Hrauntunguheimilinu og síðar á
heimili þeirra Guðmundar og Ellu í
Miðleitinu þegar börn þeirra,
tengdaböm og barnabörn hittust hjá
þeim. Fjölmörg hafa matarboðin hjá
Mumma afa og Ellu ömmu verið þar
sem allir komu saman, töluðu, sögðu
frá skemmtilegum atburðum og
hlógu saman.
Ymsir fastir liðir urðu til eins og
laxaveisla á sumrin og ekki síst upp-
haf jólanna þegar við komum öll
saman hjá tengdaforeldrum mínum
klukkan sex á Þorláksmessu. For-
rétturinn var síldin sem tengda-
mamma útbjó af sinni einstöku snilld
og síðan heitt hangikjötið og salt-
kjöt. Alveg sérstök veisla að allra
mati sem enginn lét sig vanta í,
hvorki ungir né þeir eldri. Guðmund-
ur var á þessum stundum hrókur alls
fagnaðar í þeim hópi sem ég veit að
var honum kærastur af öllu.
Guðmundur starfaði sem heimilis-
læknir í Reykjavík og Kópavogi um
árabil.
Hann var heimilislæknir okkar
allt frá því við fluttumst heim frá Sví-
þjóð og þar til hann lét af starfi fyrir
nokkrum árum. Það er skoðun mín
að Guðmundur hafi verið einstaklega
góður og fær læknir með mikla fag-
lega þekkingu. Hann var öruggur í
greiningu og maður treysti honum
vel.
Fyrir mig hefur það verið dýr-
mætt og ómetanlegt að eiga Guð-
mund og hans góðu konu Elínborgu
að þau 25 ár sem liðin eru síðan ég
íyrst kom inn á heimili þeirra. Þau
hafa staðið á bak við fjölskyldu mína,
fylgst með okkur og glaðst með okk-
ur á góðum stundum. Börnunum
mínum hafa Mummi afi og Ella
amma einnig verið dýrmæt. Fyrir
allt þetta er ég þakklát. Ég mun
geyma minninguna um Guðmund
tengdaföður minn vel. Ég bið guð að
geyma tengdamóður mína Ellu og
veita henni styrk og heilsu í framtíð-
inni.
Inga Jóna Jónsdóttir.
Kæri tengdapabbi, mig langai- að
minnast þín í nokkrum orðum.
Ég vil byrja á því að segja að það
var mikið lán fyrir mig að kynnast
Ásu dóttur ykkar Ellu fyrir rúmum
tuttugu árum.
En svo hratt flýgur stund að mér
finnst örstutt síðan að ég fann fyrst
þitt þétta og ákveðna handtak. Þeg-
ar ég tók nú síðast í hönd þína var
handtakið e.t.v. ekki jafn þétt, enda
mátt tekið að þverra, en það var
hlýtt.
Minningar þær sem ég geymi
helstar um þig eru hversu annt þér
var um börn þín, tengdabörn og
barnabörn. Þú vissir alltaf allt hvað
var að gerast hjá okkur, jafnt í sorg
og gleði, en ekki efa ég að Ella hafi
nú átt einhvern þátt í að uppfræða
þig um það.
í mínum huga varst þú ákaflega
þægilegur í viðmóti, viðlesinn, fróður
og minnugur með eindæmum. Mér
munu seint líða úr minni þær fjöl-
mörgu Þorláksmessuveislur sem
haldnar voru í ykkar hýbýlum þar
sem hefðir voru í hávegum hafðar og
frásagnagleði þín naut sín til fulln-
ustu. Þama kom öll fjölskyldan sam-
an og rifjaði upp gamlar og nýjar sög-
ur, sem stundum voru reyndar end-
ursagðar, en voru ekki verri fyrir það.
Ekki veit ég hvernig okkur Ásu
hefði vegnað í lífinu hefðum við ekki
notið þess mikla stuðnings sem þið
hjónin hafið alla tíð veitt okkur. Þann
stuðning vil ég nú þakka um leið og
ég lofa því að við munum annast vel
um þína yndislegu eiginkonu,
tengdamóður mína, Elínborgu Stef-
ánsdóttur.
Nú er erfitt ár að baki, hönd þín
orðin köld, og komið að kveðjustund.
Guð blessi þig Guðmundur Bene-
diktsson.
Þinn tengdasonur
Sigurður Thorarensen.
Guðmundur Benediktsson, læknir
er látinn rúmlega 75 ára að aldri. Við
fráfall hans rifjast upp minningar úr
Hafnarfirði, en þar var Guðmundur
fæddur og uppalinn.Við vorum leik-
félagar í Hafnarfirði kreppuáranna.
Hann var ári eldri og hafði forystu í
leikjum. Við lögðum vegi fyiir smá-
bílana, sem við drógum á eftir okkur.
Þar kom strax fram einn af hans
sterku eðlisþáttum, vandvirkni og
nákvæmni. Guðmundur vildi aldrei
kasta höndunum til neins. Allt skyldi
vandað eins og kostur var. Við unn-
um saman í íshúsinu þótt við værum
ekki háir í loftinu. Þá kom annar eðl-
isþáttur hans í ljós, sem var sam-
viskusemin. Því sem honum var
trúað fyrir leysti hann af hendi eins
og best varð á kosið. Leiksvæðið var
suðurbærinn með fjöru og smábáta-
útgerð eins og í öðrum þorpum.
Guðmundur var sonur Benedikts
Ögmunssonar, skipstjóra í Hafnar-
firði, eða Benna á Maí eins og hann
var jafnan kallaður. Hann var mikill
fiskimaður, varkár, farsæll og vel
látinn alla sína löngu skipstjóratíð.
Benedikt var sonur Ögmundar Sig-
urðssonar, skólastjóra í Flensborg.
Móðir Guðmundar var Þórunn
Helgadóttir. Hún giftist síðar Páli
Sveinssyni, yfirkennara við Barna-
skólann í Hafnarfirði.
Guðmundur var alinn upp syðst í
Hafnarfirði hjá móðurafa sínum og
ömmu, Helga Guðmundssyni í Mels-
húsum og konu hans Guðrúnu Þór-
arinsdóttur. Helgi var sjómaður og
bóndi og átti marga bræður í Hafn-
arfirði er nefndir voru Hellubræður.
Allir miklir dugnaðar menn. Guðrún
amma hans var ættuð frá Fomaseli á
Mýrum, skyld sr. Bjarna á Siglufirði.
Guðmundur var ágætum gáfum
gæddur. Hann hafði námsgáfur í
besta lagi, stundaði nám sitt af alúð
og hlaut jafnan háar einkunnir.
Hann var í hópi vaskra námsmanna í
Flensborgarskóla, sem fóru norður
og tóku gagnfræðapróf við Mennta-
skólann á Akureyri og náðu allir
framhaldseinkunn upp í mennta-
deild. Einn af þeim var Guðlaugur
heitinn Þorvaldsson, ríkissáttasemj-
ari, einn af hans nánustu vinum. Þeir
luku stúdentsprófi 1944 og Guð-
mundur innritaðist í læknisfræði,
strangt nám og fjárfrekt. Það var
fyrir tíma námslána og erfitt að fjár-
magna langt nám. Hann fór ungur að
afla fjár til framhaldsnáms. I hafnar-
vinnu varð hann fyrir slysi í baki,
sem virtist í fyrstu ekki vera alvar-
legt. Síðar á ævinni olli það honum
vaxandi þjáningu. Þrátt íyrir marg-
ar tilraunir til lækninga tókst ekki að
bæta það. Hann bar sitt ok með mik-
illi stillingu og urðu fáir varir við.
Vegna fjárskorts gerði hann hlé á
náminu. Brá hann á það ráð að ger-
ast kennari við Flensborgarskóla.
Dvaldi hann einn vetur í Kaup-
mannahöfn við Kennaraháskólann
þar, til að búa sig undir starfið. Hann
var þó ósáttur við að hætta við lækn-
isfræðina og tók til við námið á ný.
Hann hafði mikinn viljastyrk og
læknaprófi lauk hann 1954 með 1.
einkunn. Eftir kandídatsárið fór
hann til Gautaborgar í framhalds-
nám og síðar til Cleveland í Banda-
ríkjunum. Sérfræðingur í lyflækn-
ingum og hjartasjúkdómum varð
hann 1959. Hann hóf störf sem heim-
ilislæknir með læknastofu í Reykja-
vík árið 1959 og starfaði við það með-
an heilsan leyfði. Hann var
vandvirkur læknir og vel látinn af
sjúklingum.
Á námsárunum kvæntist Guð-
mundur Elínborgu Stefánsdóttur,
frænku minni. Það var mikið heilla-
spor. Hann var afburða vel giftur,
kunni enda mjög vel að meta það og
hafði oft orð á því. Þau stofnuðu
heimili á Selvogsgötu í Hafnarfirði
og bjuggu þar þangað til að Guð-
mudur lauk námi. Síðar fluttu þau í
Kópavog og bjuggu þar lengst af
starfsævinnar. Þau eignuðust 4
mannvænleg böm sem em: Steind-
ór, verkfræðingur, doktor frá
Tækniháskólanum í Lundi í Svíþjóð,
Áslaug, sjúkraþjálfari frá Háskóla
Islands, Þórunn, söngvari og kenn-
ari, doktor frá Indiana Unuversity í
Blooomington og Guðrún, sjúkra-
þjálfari frá Háskóla Islands.
Guðmundur var hávaxinn og sam-
svaraði sér vel, fríður sýnum og bar
sterka persónu. Hann var mjög vin-
fastur og traustur félagi.
Við voram spilafélagar í yfir ijöra-
tíu ár. Hann var glöggur spilamaður,
spilaði jafnan af alvöru þótt spilafé-
lagar væra sumir lítt kunnandi.
Að lokum ber að þakka órofa vin-
áttu, sem aldrei bar skugga á. Ég
sendi Ellu, frænku minni, og börnum
og bamabörnum hugheilar samúðar-
kveðjur.
Páll Flygenring.
Við Guðmundur Benediktsson
voram bekkjarfélagar í Menntaskól-
anum á Akureyri og síðan urðum við
að nokkra leyti samferða í lækna-
námi. í MA kom hann úr Flensborg-
arskóla ásamt þremur öðram piltum
til að þreyta gagnfræðapróf og vinna
sér rétt til setu í 4. bekk.
Upp frá því voram við samvistum í
þeim ágæta skóla og nutum hand- 4
leiðslu góðra kennara. Öll mennta-
skólaárin leigði Guðmundur með
nokkrum Flensborgarfélaga sinna
herbergi á bóndabæ í útjaðri Akur-
eyrar. Af þeim sökum varð þeim fé-
lögum ekki tíðföralt í bæjarsollinn
og erfitt um vik til þátttöku í götu-
rápi á rökkvuðum síðkvöldum þar
sem ævintýra var von á hverju götu-
horni, en gerðust þó of sjaldan. Sam-
skiptin við þá félaga vora því ekki
mikil utan skólatíma en þó öllu meiri
en við fangana í heimavistinni. Þeir
vesalingar voru lokaðir inni bak við
lás og slá eftir kl. 10 á kvöldin og
máttu sig ekki hreyfa. Þó fengum við
bæjarbúar fregnir af því annað slag-
ið að þar innan dyra væri ýmislegt
braukað og brallað en lögðum lítt
trúnað á afrek í þá vera.
Guðmundur stundaði skólann af
kostgæfni, var góður námsmaður og
tók góð próf. Læknisstarfið rækti
hann af mikilli samviskusemi og alúð
sem sjúklingar hans kunnu vel að
meta. Mörg síðustu árin átti hann við
veikindi að stríða sem voru honum
fjötur um fót og gerðu hann óvinnu-
færan um alllangt skeið. Við bekkj-
arsystkinin hittumst öðra hvora þó
fulllangt liði stundum á milli en
ávallt var Guðmundur glaður og reif-
ur við slík tækifæri og naut augna-#,
bliksins.
Af áralöngum en stopulum kynn-
um mínum af Guðmundi þóttist ég
þar ætíð skynja vandaðan og traust-
an mann.
Bekkjarsystkinin úr MA senda
honum kveðju að leiðarlokum og
hugsa hlýtt til Elínborgar konu hans
og annarra ástvina.
Víkingur Heiðar Arndrsson.
Skilafrestur
minningar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útfór er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. I mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útranninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró-og greiðslukortaþjónusta
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Svenir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/-