Morgunblaðið - 10.03.2000, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 10. MARS 2000 51
bömin vottum ykkur og öðrum í fjöl-
skyldunni dýpstu samúð okkar.
Jón Kristleifsson.
Fréttin af andláti Bassa frænda
míns og vinar kom eins og reiðarslag,
það er skelfilegt þegar mönnum er
kippt svona fyrirvaralaust burt í
blóma lífsins og við sem þekktum
hann sitjum uppi soi’gmædd með
hugann fullan af minningum um
hann.
Við vomm jafnaldrar og ég kynnt-
ist honum þegar við vomm litlir.
Seinna er ég gekk í björgunarsveit
Ingólfs, fyrir hans tilstuðlan, kynntist
ég honum betur.
Hann hafði geysilegan áhuga á
fjallamennsku og smitaði mig af þess-
um áhuga. Við fórum í fjölmargar
ferðir saman á þessum ámm og var
Bassi alltaf hrókur aUs fagnaðar og
var í forystu þeirra yngri í sveitinni.
Hann kynntist konu við sitt hæfi
þegar Villa kom til sögunar, kraft-
mikil og dugandi eins og hann.
Ég fór utan til náms og sáumst við
frændurnir minna á þeim áram en
leiðir okkar lágu saman á ný og fómm
við oft saman á rjúpnaveiðar, einkum
upp í Sveinatungu.
Hann var alltaf duglegur að finna
upp á einhveiju skemmtilegu og
spennandi, haldinn mikilli ævintýra-
þrá.
Bassi var góður vinur og sérlega
traustur félagi í ferðum okkar, alltaf
öryggið uppmálað, jafnvel þegar syrti
í álinn.
Hann var mjög hugmyndaríkur
maður, var ávallt með áætlanir um
eitthvað nýtt þegar ég hitti hann,
gjaman tengt áhugamálum hans svo
sem ferðamennsku, lögreglunni og
veiðum.
Það var mikill missir þegar Gísli
faðir Bassa lést fyrir u.þ.b. átta ámm.
Hann var maður sem ég hafði dálæti
á og leit mikið upp til. Bassi var að
mörgu leyti líkur föður sínum og
gerði það skarð sem Gísli skildi eftir
sig bærilegra. Nú er hann Bassi allur
og skilur eftir mikinn söknuð hjá
þeim sem hann þekktu. í mínum
huga var hann ímynd karlmennsku
og heiðarleika, hafði ákveðnar skoð-
anir á ýmsu og var trúr sannfæringu
sinni.
Ég var svo heppinn að hitta hann
fyrir skömmu þegar við veiðifélag-
amir fóram í gleðskap á bóndadaginn
og áttum saman skemmtilegt kvöld,
þar sem eins og svo oft áður vora
sagðar stórar sögur af nýlegum veiði-
ferðum og fleira í þeim dúr.
Bassi var gamansamur og hafði
sérstakt lag á að segja skemmtilega
frá þannig að maður lifði sig inn í at-
burðina.
Það er hægt að hugga sig við að
hann virðist hafa gert sér grein fyrir
hve lífið getur verið stutt og var dug-
legur að gera það sem hann langaði til
og hafði unun af, og mun ég ætíð
minnast hans með miklu þakklæti og
virðingu. Blessuð sé minning hans.
Kæra Villa, Elín, Gísli, Gréta og
Systa og aðrir aðstandendur, ykkur
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Jón Jónsson.
Það er ekki hægt að grafa svona
mann ofan í jörðina. Hann sprettur
upp þegar minnst varir, hi-istir af sér
og hlær að góðum giikk. Annað eins
hefði honum nú dottið í hug.
En nú er það víst alvaran. Ein-
hvemveginn er erfitt að samsama
hörmungar föstudagskvöldsins við
Bjöm Gíslason öðravísi en sem þann
sem æðrulaus að vanda rífur upp
klessta bíla og bjargar manni og öðr-
um. Eigi má sköpum renna, nú höfðu
örlögin ákveðið viðsnúning á hlut-
verkunum. í gegn um höggið, sorgina
og missinn, má greina og vita að hann
var ekkert frekar óviðbúinn þessu en
öðra.
Þegar Bassi er kvaddur. er margra
að minnast. Margra Bassa, sem
margir minnast, fyrir margt. Hugar-
flug og staðfestu, þijósku og lagni,
áræði og aðgæslu, kæraleysi og fyrir-
hyggju, sldpulag og óreiðu, orku og
afslöppun, ögrun og hlýju.
Við munum Bassa vin og tryggða-
tröll, náttúrabarn, hjálparhellu, hug-
myndabrann, úri’æðabanka. Ævin-
týramanninn Bassa sem var sjálfum
sér trúr, hispurslaus, heill, hræddist
ekkert, sótti að hættum og sigraði
þær, vissi upp á hár hvar mörkin
lágu. Karlmennið Bassa sem tók
gjarnan á breiðar herðamar eins og á
hann varð borið, styrkurinn með ólík-
indum, en vissi að hverjum degi næg-
ir sín þjáning og hvarf allt í einu upp á
íjöll með byssuna.
Já, Bassi var slakt efni í potta-
plöntu. Hann átti hlutabréf í Móður
Náttúra og hún í honum. Hann fædd-
ist með hom, vissi það vel og heflaði
tU með sjálfsaga og aðdáunarverðri
ástundun. En homin hurfu ekki fyrir
því.
Ef svo bar undir spratt fram bar-
dagaljónið Bassi og hafði þá jafnan
sigur.
Dags daglega þó lempaði sátta-
semjarinn Bassi af þolinmæði og kom
ekki í hug að hætta hvemig sem gaf.
Lagaði sig að breytingum með hug-
sjónimar óbugaðar, markmiðin á sín-
um stað. Reri svolítið í mönnum,
leiddi yfirveguð rök fyrir skynsam-
legri framtíðarsýn.
Og skemmtanastjórinn Bassi fagn-
aði öllum í óþvingaðar veislur sínar og
gleðskap, veitti öllum af stór-
mennsku, veitti öUum af sjálfum sér.
Þeir sem næga hafa kraftana,
þurfa ekki að sýna þá. Þeir sem hafa
bakgrann eins og Bassi og annan eins
reynslubanka frá svörtustu tU björt-
ustu hliða mannlífsins þurfa ekki að
flíka því. Það var bara þama allt í
stóram djúpum branni, og úr honum
veitt ef þurfti án mannamunar eða
málalenginga.
Allt þetta og miklu meira mótaði
stóran mann og margbrotinn, ómiss-
andi vin í raun fyrir mig sjálfan þrátt
fyiir alltof skömm kynni. 20 ára ást
þeirra Villu, konu með slíka krafta í
kögglum að geta meira en haldið í við
Bassa, verður ekki lýst. Missir Villu
og bamanna fæst ekki bættur - Bassi
verður fyrir víst ekki endurgerður í
bráð. En að hafa átt slíkan mann að
lífsföranaut og foður meðan varði, að
eiga í sjóði jafn mikið líf sem þeirra
tvíeina líf var, er meira en mörgum
hlotnast á langri ævi.
Með innilegri þökk fyrir góðar
gjafir góðs drengs.
Ari Amórsson.
Enn einu sinni var lagt af stað sem
frumheiji, brautryðjandi og forystu-
maður, en engan óraði fyrir að þetta
yrði hans síðasta ferð, enda svo ósköp
venjuleg, að minnsta kosti miðað við
allt sem á undan var gengið.
Lögreglumaðurinn, víkingasveit-
armaðurinn, björgunarsveitarmaður-
inn, ferðafrömuðurinn og ævintýra-
maðurinn Bassi, sem tilbúinn var að
takast á við hvað sem var fyrstur allra
og síðan að leiðbeina okkur hinum, er
nú farinn sína síðustu ferð.
Af yfirvegun og af miklu öryggi var
hver ferð skipufögð. þeim sem þátt
tóku leið vel í návist Bassa sem tók
tillit til allra samferðarmanna, hvort
sem þar fóru afreksmenn eða venju-
legir ferðalangar. Sanngimi, réttlæti
og hreinskilni vora honum í blóð bor-
in. Hann vann sér traust allra sem
með honum störfuðu.
Slíkan leiðtoga er sjaldgæft að
finna.
Við sem eftir stöndum eram ringl-
uð og spyijandi.
Missir ferðaþjónustunnar af shk-
um brautryðjanda, samstarfsmanni
og góðum félaga er óskaplega sár.
Sárastur er þó missir Vilborgar og
barnanna, sem tóku jafnmikinn þátt í
öllu hans starfi, svo engu máli skipti
hvort við stjómvölinn væri Villa eða
Bassi.
Við lútum höfði fyrir almættinu,
sem við skiljum ekki stundum, og
Villa og bömin eiga samúð okkar
allra. Minning Bassa mun lifa í hjört-
um okkar um ókomna tíð.
Arngrúnur Hermannsson.
Það var fostudagskvöldið 25. febr-
úar að Bjöm Ægir, vinnufélagi okkar
til margra ára, færði mér þær sorgar-
fréttir að þú værir látinn. Ég trúði
þessu ekki og spurði mig spurninga
eins og hvar, hvernig og hversvegna?
Þetta gat ekki verið rétt. Innst inni
afneitaði ég þessari staðreynd. Það
var ekki fyrr en daginn eftir, er ég
fékk að sjá þig í kapellunni á Land-
spítalanum í Fossvogi, að ég áttaði
mig til fulls á því að ég hafði misst
einn besta vin minn. Það var ró og
friður yfir þér. Það að sjá þig bæði á
sjúkrahúsinu og í kistulagningunni
hjálpaði mér mikið við að kveðja þig.
Okkur gekk vel að vinna saman. Þú
tókst á málum af öryggi og yfirvegun.
Maður gat alltaf reitt sig á þig í öllum
málum. A tímabili lentum við saman í
nokkram mjög erfiðum verkefnum
sem reyndu bæði líkamlega og and-
lega á okkur. Að hafa þig sér við hlið í
þeim var ómetanlegur styrkur og
batt okkar vináttu traustum böndum.
Alltaf var stutt í galsann og sást þú
oft spaugilegar hliðar á alvöru lífsins,
sem nauðsynlegt er í starfi lögreglu-
manns. Margar stundfr ókum við
saman á lögreglubifhjólum og nutum
þess báðir út í ystu æsar. Sérstaklega
er mér minnisstætt þegar Hvalfjarð-
argöngin vora í byggingu. Þá fengum
við leyfi verktakans til þess að keyra
fyrstir bifhjólum ofan í göngin. Vor-
um við bæði stoltir og skítugir þegar
upp var komið og ætluðum aldeilis að
segja bömum og bamabörnum frá
þessu ævintýri.
Skotveiðin átti hug okkar allan á
haustin og þá aðallega rjúpnaveiðin
sem við stunduðum mikið saman, og
þá sérstaklega síðasta haust. Þar
varst þú á heimavelli og varst óspar á
að gefa mér góð ráð, sem ég mun
aldrei gleyma. í íslenskri náttúra
naust þú þín best og hafðir oft á orði
hvað við væram heppnir að hafa
þennan lífsstíl. Mjög minnisstæð er
veiðiferð sem við fórum í byrjun
hausts. Veðrið lék við okkur og nátt-
úran skartaði sínu fegursta. Hvíldum
við okkur á göngunni og lögðumst í
mosagræna laut. Sagðfr þú þá að við
væram kóngar og að ríkið okkar væri
náttúran. Þannig ætla ég að minnast
þín, kæri vinur, sem kóngsins í ríki
þínu, náttúranni. A kvöldin eftir vel
heppnaða veiðidaga ræddum við oft
um lífið og tilverana. Þú hafðir oft á
orði að ég yrði að láta verða af því að
gifta mig. Nú þegar dagurinn er
ákveðinn þykir okkur Hörpu mjög
sárt að þú getir ekki notið dagsins
með okkur. Við vitum að þú fylgist
með okkur enda varstu ekki vanur að
missa af góðum veislum.
Fjölskyldur okkar tengdust vin-
áttuböndum og áttum við margar
góðar stundfr saman. Sérstaklega
minnumst við skemmtilegs spila-
kvölds í Sælunesi og jólaferðar í
Sveinatungu í desember.
Greiðvikinn varstu með eindæm-
um. Það var sama hvert verkefni var,
alltaf var hægt að hringja í þig. Hvort
sem flytja þurfti til húsgögn heima
fyrir, þvottavél eða sófa á milli lands-
hluta. Aldrei sagðirðu nei. Þið og Villa
vorað einstaklega hamingjusöm og
samrýnd hjón og margar frábærai’
minningar lifa í hjörtum okkar um
samverana með ykkur. Missir Villu
og bamanna er mikill.
Kalliðerkomið,
kominernústundin,
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininnsinnlátna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Villa, Elín, Gísli, Gréta, Elín,
Finnur, Laufey og aðrir aðstandend-
ur. Við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Minningin um
sannan vin og félaga mun lifa með
okkur alla ævi.
Árni Friðleifsson,
Harpa Víðisdóttir.
Að sitja og skrifa minningargein
um góðan vin í blóma lífsins er sárt.
Vin sem þrátt fyrir að hafa hrint ótal
hugmyndum í framkvæmd lumaði á
mörgum framsæknum hugmyndum
sem biðu þess að vera hleypt af stokk-
unum. Bassi var hvergi nærri búinn.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GISSUR GUÐMUNDSSON
frá Súgandafirði,
síðast til heimilis
á Skjólbraut 1,
Kópavogi,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudaginn
8. mars.
Jarðarförin auglýst síðar.
Halldóra Gissurardóttir,
Þorbjörn Gissurarson,
Guðmundur Gissurarson,
Herdís Gissurardóttir,
Elín Gissurardóttir,
Sesselja G. Halle,
Sigríður Gissurardóttir,
Jóhanna Gissurardóttir,
Óskar Helstad,
Dagrún Kristjánsdóttir,
Hildur Ottesen,
Júlíus Arnórsson,
Barði Theodórsson,
Alf Halle,
Páll Bjarnason,
Már Hinriksson
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN ÁRNASON
skólastjóri,
Skeiðarvogi 125,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudaginn
8. mars.
Þórhildur Halldórsdóttir,
Halldór Jónsson, Dagmar Vala Hjörleifsdóttir,
Guðbjörg Jónsdóttir, Trausti Leifsson,
afabörn og langafabarn.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
VALGERÐUR EYJÓLFSDÓTTIR
sjúkraliði,
Kaplaskjólsvegi 61,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Víðinesi fimmtu-
daginn 9. mars.
Jón E. Guðmundsson,
Eyjólfur G. Jónsson, Inga Jóna Sigurðardóttir,
Siguriaug Jónsdóttir, Helgi Sævar Helgason,
Marta Jónsdóttir, Guðmundur A. Grétarsson
og barnabörn.
t
Faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR JÓNSSON,
Fífuhvammi 25,
Kópavogi,
andaðist sunnudaginn 26. febrúar.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Kumbaravogs.
Guðrún S. Sigurðardóttir
og fjölskylda.
t
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát og útför föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
BENEDIKTS VALGEIRSSONAR,
Árnesi II,
Árneshreppi.
Guð blessi ykkur öll.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum hjartanlega samúð og vinarhug
vegna andláts og útfarar
HULDU KRISTÍNAR ÞORVALDSDÓTTUR,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður til heimilis
á Laufásvegi 12,
Stykkishólmi.
Aðstendendur.