Morgunblaðið - 29.07.2000, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM

TcTil
Sífellt fleiri íslenskir tónlistarunnendur eru
farnir að ferðast austur yfir hafíð klyfjaðir
pollagalla, gúmmískóm, nesti og tjaldræfli í
þeim erindagjörðum að eyða nokkrum dögum í
breskri sveitasælu á Glastonbury tónlistarhátíð
inni. Olafur Páll Gunnarsson er einn þeirra og
lýsir hér reynslu sinni af síðustu hátíð.
SUMARIÐ er tíminn, söng Bubbi í
upphafí áratugarins, og það er satt,
sumarið er timinn, tími tónlistarinnar
og tónlistarhátíðanna í Evrópu.
Hróarskelduhátíðina dönsku þekkja
flestir Islendingar en færri þekkja þá
hátíð sem að öðrum ólöstuðum er há-
tíð hátíðanna, GLASTONBURY!
Saga Glastonbury spannar 30 ár
, líkt og saga Hróarskeldu og er sú
'fyrmefnda töluvert nafntogaðri í
tónlistarheiminum.
Fólk gerir sér kannski ekki grein
fyrir því hvað þessar evrópsku tón-
listarhátíðir með Glastonbury
fremsta í flokki eru í rauninni mögnuð
fyrirbæri. Sumir halda t.d. að þessar
hátíðir séu bara fyrir einhveija rokk-
brjálæðinga með nafn uppáhalds
hljómsveitar sinnar húðflúrað á ennið
eða geggjuð teknófrík sem biyðja E-
töflur og dansa nótt sem nýtan dag.
En jjannig er það alls ekki.
c A hátíð sem Glastonbury kemur
alls konar fólk sem á eitt sameiginlegt
áhugamál - tónlistina. Sumir koma til
þess að reyna að njóta eins og mikils
og þeir geta af því sem í boði er en
aðrir koma til að sjá eina til tvær eftir-
lætis hljómsveitir sínar. Allir eru hins
vegar þangað komnir til að upplifa þá
stórkostlegu stemmningu sem á há-
tíðinni skapast og finna má fyrir um
Ljósmynd/Ólafur Páll
Þegar Ólafur Páll fór fyrst á
Glastonbury ætlaði hann vart að
trúa því hvernig svo fjölmenn
hátíð gat farið fram á svo frið-
saman máta.
„Bowie var bestur - lang best-
ur,“ eru lokaorð Ólafs Páls.
leið og komið
er á risastórt
hátíðarsvæð-
ið. Það var
t.a.m. ekki
amaleg upp-
lifun þegar
ég mætti á
hátíðina í ár
og heyrði
fyrstu tón-
ana berast
til eyrna frá
stærsta
sviðinu
(sem kallað
er Pýra-
mídá-svið-
ið) - dásam-
lega reggítóna The Wailers Band,
gömlu sveitarinnar hans Bobs Mar-
leys.
Olnboga fylgir afsökun
Þegar ég upplifði Glastonbury í
fyrsta sinn árið 1995, átti ég ekki til
eitt einasta orð yfír því hvflíkur friður
ríkti í loftinu - hvemig allur þessi
mannskari sem þama var komið sam-
an gat skemmt sér „saman“ heila
helgi án þess að til stórvægilegra
vandræða kæmi. Þálíkt og í ár er tal-
ið að u.þ.b. 150 þúsund manns hafi
Það ríkir sann-
kölluð karneval
stemmning á Gla-
stonbury og fjöl-
margt annað
hægt að aðhafast
þar en hlýða á
tónlist.
Macy Gray bræddi mörg hjörtun og sýndi að hún er
sannkölluð „diva“.
ár sóttu um 150 þúsund
manns Glastonbury og er
stærsti vettvangur henn-
ar kallaður Pýramída-
sviðið.
verið á hátíðarsvæðinu, sem breiðir
úr sér yfir þijár bújarðir. Hátíðin hef-
ur alla tíð verið haldin af kúabóndan-
um Michael Eavis, sem á eina þriggja
bújarðanna „Worthy Farm“ og leigir
hinar tvær.
Ég hef sótt um níu tónlistarhátíðir í
það heila en aldrei nokkurn tíma séð
neitt í lfldngu við það sem gerist á
Glastonbury
fyrir byrjendur
SKOTLAND
Hvar er
hátíðin haldin?
Glastonbury er haldin á „Worty
Farm“ í Pilton í Somerset sýslu á
Englandi, ekki langt frá þeim sögu-
fræga stað „Stonehenge" í u.þ.b.
200 kflómetra fjarlægð frá London.
Hátíðin er alltaf haldin um sum-
arsólstöður og í ár fór hún fram
dagana 23.-25. júní.
Hvemig
kemst maður?
Það er lítið mál að fara á Gla-
stonbury. Þegar til Heathrow flug-
vallar í London er komið tekur
maður lest beint til bæjarins Castle
Cary sem er rétt hjá þeim stað þar
sem hátíðin fer fram. Lestirnar
ganga á u.þ.b. hálftíma fresti og frá
Castle Cary eru fríar rútur á svæð-
ið. Þegar þangað er komið er ekk-
ert annað að gera en afhenda mið-
ann sinn og fara að leita að
tjaldstæði.
Hvað á að
hafa meðferðis?
í raun á maður að hafa meðferðis
eins lítið og hægt er en þó myndi ég
alls ekki skilja stígvél og regnföt
eftir heima. Svo er það tjald og lítill
svefnpoki, sólgleraugu, sólhattur,
sólarvöm, stuttbuxur, einar venju-
legar (þægilegar) buxur, vindjakki,
ein þokkalega hlý peysa, rassagar-
dínur, sokkar, tveir stuttermabolir
er alveg nóg, nokkur pund fyrir
mat og drykk, umburðarlyndi og
gott skap.
Hvernig á maður að haga sér?
Maður á að líta í kringum sig og
haga sér eins og allir hinir - VEL!
Er hægt að hringja heim?
Það eru almenningssímar á
svæðinu en getur tekið dálítinn
tíma að komast að, biðröðin er nær
stöðug og löng.
Farsímar virka auðvitað á Gla-
stonbury en álagið er mikið þannig
að það getur verið erfitt að ná sam-
bandi. SMS skdlaboðin eru besta
samskiptaleiðin.
Hvernig eru klósettin?
Klósettin eru ekkert sérstaklega
spennandi, en hvenær urðu kló-
settferðir spennandi?
En sturturnar?
Sturtumar eru litlu skárri en
klósettin. Það er líka eins með
sturtumar og klósettin; maður
bara gerir það sem maður þarf að
gera og fer svo og gerir eitthvað
annað.
Hvernig er maturinn?
Maturinn er allskyns og flestir
ættu að geta fundið eitthvað við sitt
hæfi, hvort sem þeir em grænmet-
isætur eða hræ-ætur. Mér pers-
ónulega finnst enskur matur ekki
mjög lystaukandi.
BRETLAND
WALES
London
0Glastonbury ©
SOMERSET
Er þetta bara
ekki sukk og svínarí?
Glastonbury er eins mikið sukk
og svínarí og hver kærir sig um.
Hún er í raun dáhtið einsog lítið
samfélag þar sem einstakhngurinn
er látinn í friði ef hann er til friðs,
og það ríkir mikill friður á hátíð-
inni. Þar breytist í það minnsta
enginn úr presti í róna.
Hvað kostar?
í ár kostaði miðinn 89 pund sem
em tæpar 12.000 kr.
Hverjir fara á hátíðina?
Allskonar fólk. Pönkarar, rokk-
arar, teknófrík, hippar, afar og
ömmur, pabbar og mömmur, börn,
unglingar, bankastarfsmenn,
hjúkrunakonur, gítareigendur,
verðandi rokkstjörnur og bara hin-
ir og þessir - allskonar fólk.
næstum hveiju einasta sveitaballi á
íslandi. Aldrei nokkm sinni hef ég
horft upp á ofurölvi og ælandi gesti.
Aldrei hef ég séð fólk ónáða hvort
annað eða grípa til handalögmála og
hefðbundinna láta. Það er ekkert
dauðatjald eins og á flestum íslensk-
um útihátíðum, ekkert um nauðganir
og fólk er ekki að míga yfir næsta
tjald eða skemma það á einhvem hátt.
Lyldlorðið á Glastonbury er umburð-
arlyndi gagnvart náunganum og ef
einhverjum verður það á að reka oln-
bogan í mann fylgir afsökunarbeiðni
umsvifalaust með og þá skiptir engu
hvort viðkomandi htur út eins og
prestur eða róni. Þess vegna var ég
dáhtinn tíma að átta mig á því hvað
var að gerast þegar ég upplifði hátíð-
ina í fyrsta sinn því þaðan sem ég kem
hefur þurft htið annað en nett og
óviljandi olnbogaskot til að koma af
stað almennum barsmíðum þar sem
fólk hópast að og segir: ,Áfram
Siggi!“ eða „Áfram Gummi“ og
„Leyfum þeim að afgreiða þetta eins
og Menn!“ Ég er á því að nú vaxi úr
grasi fyrsta kynslóð Islendinga sem
„kann“ að skemmta sér án þess að allt
verði kolvitlaust þegar fleiri en fjórir
koma saman og getur meira en verið
að það megi að stórum hluta þakka
því að í dag þykir orðið jafn sjálfsagt
fyrir unglinga að fara á erlenda tón-
listarhátíð og að fermast.
Eitt helsta vandamáhð sem fylgir
því að vera á hátíð eins og Glastonbu-
ry er að þurfa að velja og hafna. Frá
því dagskráin hefst á morgnana og
fram á kvöld er maður í eintómum
vandræðum því á meðan maður sér
uppáhaldshljómsveitina spila á einu
sviðinu missir maður af þremur öðr-
um hstamönnum sem maður ætlaði
alls ekki að missa af. Sviðin eru sjö
talsins fyrir utan alls konar aðra hluti
sem eru í gangi, t.d. brúðuleikhús,
uppistand, leiksýningar af ýmsu tagi,
bíó og fleira sem aht of langt mál væri
að tejja upp.
Bowie átti svæðið
Það var margt góðra listamanna á
hátíðinni í ár. Meðal helstu aðdráttar-
afla Glastonbury í ár má nefna hljóm-
sveitir og listamenn eins og Live,
Cypress Hih, Bloodhound Gang,
Macy Gray, Travis og síðast en ekki
síst gamla kameljónið David Bowie.
Að vanda var úrvalið mikið og fjöl-
breytt, með öðrum orðum eitthvað
fyrir alla, rokk, teknó, drum and bass
og hvað þær nú allar heita þessar
dans-stefnur, reggí, jass, þjóðlaga-
tónlist, sveitatónhst, sálartónhst,
popptónlist - allt frá Willie Nelson og
Ladysmith Black Mambazo til Chem-
ical Brothers og Nine Inch
Nails.
Sá sem kom, sá og sigraði á
Glastonbury í ár var hins veg-
ar Bowie karlinn. Studdur
frábærri hljómsveit gerði
hann það sem hann sagði fyrir
nokkrum árum að hann
myndi aldrei gera aftur, flutti
safh allra sinna helstu slag-
ara!
Það var mikil eftirvænting
og gleði í loftinu þegar hann
steig á Pýramídasviðið síðast-
ur allra á sunnudagskvöldinu
og þegar fyrstu tónar lagsins
„Wild Is The Wind“ hófu sig
til flugs ætlaði aht vitlaust að
verða. í kjölfarið fylgdi hver
slagarinn á fætur öðrum; „Heroes“,
„Life On Mars“, „Starman", „AU The
Young Dudes“, „Ashes To Ashes“,
„Changes“, „Ziggy Stardust", „Und-
er Pressure" og meira að segja „Let’s
Dance“ sem kom eftir kröftugt upp-
klapp. Bowie var tvo tíma á sviðinu -
einhveija þá stystu en jafnframt
skemmtilegustu tvo tíma sem ég hef
upplifað.
Veðrið skiptir öllu
Á Glastonbury hef ég bæði verið í
himnaríki og helvíti - sem veltur að
mestu leyti á veðrinu.
Arin 1997 og 1998 rigndi heil ósköp
dagana og vikumar á undan sem
gerði að verkum að hátíðarsvæðið var
orðið ein risastór drullufor - og það
áður en hátíðin hófst formlega. Að
fenginni reynslu var undirritaður því
við öllu búinn og hafði meðferðis
gúmmístígvél og pollagalla. Til allrar
hamingju reyndust þessir fylgishlutir
ónauðsynlegir að þessu sinni því veð-
urguðimir voru hliðhollir hátíðar-
gestum. Útlitið var þó ekkert sérlega
bjart í fyrstu því að á fimmtudeginum
rigndi sem hellt væri úr fötu en bless-
unarlega var allt orðið skraufþurrt á
föstudeginum.
Tónlistin reis hæst
Sem ávallt fyrr gerðist margt
óvænt sem kryddaði hátíðina og gerði
bragðmeiri. Úng kona hljóp nakin
upp á svið hjá Happy Mondays og
Tommy Lee tók áskomn Bloodhound
Gang og sýndi fólkinu rismikinn
„ELVISINN". En vitanlega var það
þó sjálf tónlistin sem reis hæst og er
þar af heilmörgu að taka. Macy Gray
sýndi það og sannaði að hún er alvöru
„díva“. Embrace sýndi aftur á móti að
þeir MacNamara-bræður em gjör-
samlega glataðir á tónleikum. Eitt af
nýju þöndunum, Coldplay, vakti upp
miklar vonir, Counting Crowes var
með eitthvert væl í einn og hálfan
tíma, Live náði upp góðu flugi, Moby
heillaði fólk upp úr skónum eins og
Death In Vegas, Ocean Colour Scene,
Pet Shop Boys, Fatboy Slim, Willie
Nelson og reyndar margir fleiri. Mu-
se verður sífellt betri, Flaming Lips
líka, en Bowie var bestur - lang best-
ur!
Höfundur er dagskrár-
gerðarmaður á Rás 2