Morgunblaðið - 09.08.2000, Blaðsíða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 9. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Faðir okkar, afi og langafi,
JÓN SIGURÐSSON
skipstjóri,
áður til heimilis
í Byggðarenda 19, Reykjavík,
lést sunnudaginn 6. ágúst.
Sigurður Jónsson, Brynja Ingimundardóttir,
Pétur Jónsson, Ingibjörg Sigurðardóttir,
Sæunn Sigurðardóttir
og börnin.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda
faðir og afi,
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON,
Furugerði 1,
Reykjavík,
áður til heimilis í Hvassaleiti 16,
lést á Landspítalanum við Hringbraut mánu'
daginn 31. júlí sl.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki deildar 14E fyrir umönnun og hlýju.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Petrea S. Guðmundsson,
Pétur Karl Guðmundsson,
Kristín Guðmundsdóttir, Rudolf Ólafsson,
Guðrún Marfa Guðmundsdóttir, Haukur Harðarson,
Ellý K. J. Guðmundsdóttir, Magnús Karl Magnússon
og barnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓHANNES SIGFÚSSON,
Engihjalla 1,
Kópavogi,
lést mánudaginn 7. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristín Sigurðardóttir,
Sigríður V. Jóhannesdóttir, Stefán Baldursson,
Sigfús Jóhannesson, Guðbjörg Árnadóttir,
Sigurlaug J. Jóhannesdóttir, Sigurður Þ. Karlsson,
Sigurður G. Jóhannesson, Yvonne Williams,
Sigþór Ö. Jóhannesson, Gíslína G. Hinriksdóttir,
Sigrún Ósk Jóhannesdóttir, Ólafur Kr. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÖF INGVARSDÓTTIR,
Miklubraut 54,
Reykjavík,
andaðist á Landakotsspítala mánudaginn
7. ágúst.
Jarðarförín tilkynnt síðar.
Sigríður Valdimarsdóttir,
Eyþóra Valdimarsdóttir, Magnús V. Pétursson,
Ólöf Flygenring,
Valdimar Örn Flygenring
Kristín Magnúsdóttir,
Jóhanna B. Magnúsdóttir,
Valdimar P. Magnússon,
og barnarbarnabörn.
+
Móðir mín, amma okkar og langamma,
KRISTBJÖRG JÓHANNESDÓTTIR,
lést á Hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnudaginn
6. ágúst.
Agnes Jóhannesdóttir,
Svava Hrafnkelsdóttir,
Jóhanna Hrafnkelsdóttir, Guðbjartur Þórarinsson,
Helena Kristbjörg Hrafnkelsdóttir, Valtýr Helgi Diego
og barnabörn.
JÓHANNA
OGMUNDSDOTTIR
+ Jóhanna Ög-
mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
31. maí 1945. Hún
lést á Landspítalan-
um - háskólasjúkra-
húsi í Fossvogi 2.
ágúst síðastliðinn.
Faðir hennar er Ög-
mundur Kristófers-
son fyrrverandi hús-
vörður við
Þjóðleikhúsið, f. 14.8.
1907, frá Stóradal
undir Vestur-Eyja-
fjöllum. Móðir henn-
ar var Þórdís Guð-
jónsdóttir, húsmóðir, f. 8.12.1912,
d. 26.11. 1973 frá Litlu-Háeyri,
Eyrarbakka.
Systir hennar er Auðbjörg Ög-
mundsdóttir, f. 23.5. 1948, maki
hennar Sigfús Guðmundsson, f.
31.12. 1945, börn þeirra Þórdís, f.
21.2. 1975, maki hennar Jökull
Þór Ægisson, f. 7.6.
1976, og Ögmundur,
f.21.7.1978.
Jóhanna lauk
stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í
Reykjavík vorið
1966 og kennara-
prófí frá Kennara-
skóla fslands vorið
1967. Hún ^ hóf
kennslu við Árbæj-
arskóla í Reykjavík
um haustið 1967 og
starfaði þar til
dauðadags. Jóhanna
var meðlimur í
Söngsveitinni Fflharmóníu í 25 ár
og gegndi þar trúnaðarstörfum
og var þar gjaldkeri til fjölda ára.
Einnig var hún í Kirkjukór Árbæj-
arkirkju.
Utför Jóhönnu fer fram frá
Langholtskirkju f dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hjartkær frænka mín og vinkona
Jóhanna Ögmundsdóttir er látin að-
eins 55 ára. Eftir hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm hefm- hún fengið
hvíldina.
Hanna fæddist á Ránargötu 7 þar
sem foreldrar hennar hófu búskap,
en þegar hún var á öðru ári fluttu þau
í Þjóðleikhúsið, sem þá átti að fara að
taka til starfa en þar hafði Ögmundur
faðir hennar fengið starf sem hús-
vörður.
Hann gegndi því starfi til ársins
1983. Hanna bjó í Þjóðleikhúsinu
fram á fullorðinsár, eða þar til hún
flutti á Háaleitisbrautina.
Það hefur vafalítið verið mjög sér-
stakt að alast upp í Þjóðleikhúsinu.
Leikvangur bernskunnar var Safn-
hústúnið. Farið var með dúkkudót,
teppi og nesti út á tún. Nú er þar risið
Dómhúsið, en þar áður voru þar bíla-
stæði Þjóðleikhússins.
Amarhóllinn var leikvangur
vetrarleikja. Þá voru sleðar dregnir
fram og við renndum okkur niður að
Kalkofnsvegi. Á björtu júníkvöldi var
tekið þátt í hátíðahöldum 17. júní á
Amarhólnum. Leikfélagamir bjuggu
við Hverfisgötu, Lindargötu,
Sölvhólsgötu og í Arnarhváli. Krakk-
arnir gengu í Miðbæjarskólann.
Þótt umhverfi Þjóðleikhússins
væri ekki bamvænt hafði það sterka
mótun í uppvextinum að alast upp í
þessu musteri menningarinnar. Öft
og iðulega var skroppið „upp í hús“ til
þess að fylgjast með starfsemi leik-
ara og uppsetningu leiksýninga. Við
frændfólkið nutum þess líka að vera
oft boðin á leiksýningar. Á Þorláks-
messu var gjarnan generalprafa á
jólaleikriti Þjóðleikhússins, þá var
passað upp á að vera búin með jóla-
undirbúninginn. Á annan í jólum var
jólaboð stórfjölskyldunnar heima hjá
Hönnu og mér er það ógleymanlegt
þegar við frænkurnar fylgdumst með
prúðbúnum leikhúsgestum koma til
frumsýningarinnar, síðan fómm við
inn í geymslu til þess að hlusta á
glefsur úr verkinu en þangað barst
ómurinn ofan frá sviðinu, og tókum
við gjaman undir aríumar í óperun-
um eins og aríu næturdrottningar-
innar úr Töfraflautunni.
Það hefur haft ómetanlegt uppeld-
isgildi að fá innsýn í verk ólíkra höf-
unda að ógleymdum óperum og óper-
ettum sem var árviss viðburður í tíð
Guðlaugs Rósinkrans Þjóðleikhús-
stjóra. Ahugi Hönnu frænku minnar
á tónlist hefur eflaust vaknað fyrir
þessi áhrif. Hennar aðaláhugamál
var tónlistin og átti hún gott plötu-
safn. Hún söng um árabil með Söng-
sveitinni Fílharmoníu og í kirkjukór
Árbæjarkirkju. Hún lærði ung á
blokkflautu og píanó.
Unglingsárin liðu hjá í námi, leik
og starfi. Hún fór í Menntaskólann í
Reykjavík og á sumrin vann hún í
Samvinnubankanum. Eðlilega var
mjög gestkvæmt á heimili sem er í
miðbænum, enda voru allir velkomn-
ir og húsráðendur gestrisnir. En þeg-
ar kom að lærdómi og próflestri var
oft mjög ónæðissamt og stundum
vora næturgestir, þá var gott að geta
farið til Dóra móðursystur sinnar til
að lesa. Þær vora alla tíð mjög sam-
rýndar. Og voru þær systur Jóhanna
og Auðbjörg eins og dætur hennar.
Við frænkm-nar, Hanna og Auja,
fengum líkt uppeldi og voram nánast
eins og systur enda systkinadætur.
Okkur vora oft geftn eins leikíong og
föt. Mæður okkar vora myndarlegar
saumakonur og á þessum tímum þeg-
ar lítið fékkst fyrst eftir stríð bæði af
efnum og tilbúnum fatnaði saumuðu
þær stundum fót á okkur upp úr flík-
um af sér.
Mjög náið samband var alla tíð
milli fjölskyldna okkar. Foreldrar
okkar byggðu sér á 6. áratugnum
sumarbústaði uppi á Vatnsenda. For-
eldrar Hönnu dvöldu þar sumarlangt
með dætur sínar litlar í kyrrð og ró
frá ys og þys miðbæjarins. Við höfum
haldið áfram að eiga þar athvarf og
njóta þar friðsældar á sólbjörtum
dögum frá erli dagsins. Það hefur því
verið mjög tómlegt þar í sumar.
Hanna hefur erft alla þá góðu kosti
sem prýddu foreldra hennar. Hún
var vel greind og átti gott með að
læra. Hún var einstaklega traust og
áreiðanleg, greiðvikin og hjálpleg,
myndarleg húsmóðir og höfðingi
heim að sækja. Hún mat fjölskyldu-
bönd mikils og var sterkur hlekkur
fjölskyldunnar. Hún var einkar hlýr
og sterkur persónuleiki sem auðvelt
var að líta upp til. Enda var hún góð
fyrirmynd allra þeirra barna og ungl-
inga sem hún hefur kennt í Árbæjar-
skóla sl. 33 ár. Hennar líf var mjög
farsælt og gjöfult. Það er krefjandi að
vera kennari. Hún mat alla þá sem
hún umgekkst mikils og vildi hag
sinna sem best. Nutu systurbömin
umhyggju hennar og ástúðar eins og
þau væra hennar eigin. Hennar er
því sárt saknað af ástvinum, vinum og
frændfólki.
Það var ekki einungis að við vær-
um samrýndar í æsku heldur völdum
við okkur sama starfsvettvang. Eftir
nám í MR og Kennaraskólanum völd-
um við báðar kennsluna að ævistarfi.
Samræður okkai- snerast því oft um
uppeldis- og skólamál. Hanna hafði
yndi af að ferðast, einkum erlendis,
og ekki síst til sólarlanda. Við fóram í
nokkrar ferðir saman og kom þá ber-
lega í ljós hvað hún var fróð um land
og þjóð og bar gott skynbragð á allt.
Hún hafði líka næmt auga fyrir feg-
urðinni í lífinu. Hún var einstaklega
smekkleg og alla tíð svo vel klædd að
af bar.
Það er táknrænt fyrir Hönnu mína
að kveðja á heitasta tíma ársins. Nú
hefur hún ekki bara „skroppið upp“
heldur er hún komin upp til Guðs síns
í hæstu hæðir.
Eg votta Ögmundi, Auju og fjöl-
skyldu hennar mína dýpstu samúð og
megi Guð veita þeim styrk í sorg
sinni.
Bára Bryiyólfsdóttir.
Það rigndi þennan dag. Veðrið var
milt en regnið féll lóðrétt niður og
blómin lutu höfði eins og þau væru
döpur. Við lutum líka höfði, urðum
hljóð og sorgin fyllti hugi okkar og
hjörtu þegar við heyrðum af andláti
Jóhönnu frænku minnar. Þó svo að
innst í hjarta mínu vissi ég að hverju
stefndi vildi ég halda í vonina. Vonina
um að henni tækist að sigra í glím-
unni við þennan hræðilega sjúkdóm
sem leggur svo marga að velli fyrir
aldur fram. Það er þó huggun í því að
nú þarf hún ekki að þjást lengur.
Það er svo margt sem sækir á hug-
ann þegar sest er niður að skrifa
þessi orð, margar góðar minningar
sem streyma að.
Við Jóhanna voram systradætur
og vora þær Þórdís og móðir mín Sig-
ríður mjög samrýndar systur. Þórdís
bjó ásamt eiginmanni sínum Ög-
mundi í Þjóðleikhúsinu þar sem hann
var húsvörður. Þegar farið var í
bæinn í búðir komum við mamma
alltaf við hjá Dísu og fjölskyldu og
þar var ekki í kot vísað, kaffi og með-
læti í hvert sinn og oftast voram við
ekki einu gestirnir. Stundum var mér
líka boðið upp á skoðunarferð undir
svið, en að fá að fara baksviðs í Þjóð-
leikhúsinu yar ævintýri líkast fyrir
litla stúlku. Eg var þó nokkram áram
yngri en þær systur Jóhanna og Auð-
björg og leit mjög upp til þeirra og
óskaði þess oft að þær væru systur
mínar. Þær vora svo fallegar og fínar
þessar frænkur mínar í Þjóðleikhús-
inu. Var varla hægt að gera upp á
milli þeiixa því þær systur vora alltaf
mjög nánar. Hanna var sú eldri. Þeg-
ar ég fæddist vora þær á besta bam-
fóstraaldri svo að ég varð ákjósanlegt
fómarlamb enda var móðirin útivinn-
andi íþróttakennari. Hanna skiptist
því á við aðra frænku okkar, Bára, að
passa undirritaða og gekk víst ágæt-
lega. Lítið man ég eftir þessari ljúfu
tíð, en þegar ég stækkaði og hárið
síkkaði var ég notuð sem hárgreiðslu-
módel. Það sem þær Hanna og Auja
gátu verið að dedúa við hárið á mér í
öllum helstu fjölskylduboðum. Man
ég sérstaklega eftir einu jólaboði þai'
sem ég fékk margar hárgreiðslur.
Hönnu þótti hárið samt ansi erfitt
viðureignar, þungt og slétt, og vildi
uppgreiðslan ekki tolla lengi í einu.
Trúlega hefur Hanna á þessum árum
verið í MR eða Kennaraskólanum og
þegar ég skoða myndir frá þessum
tíma sé ég að hárið á henni er túberað
og fötin flott samkvæmt þeirri tísku
sem þá var. Það var líka eitt af henn-
ar aðalsmerkjum að vera alltaf vel til
fara og fylgast með tískunni. Hanna
var glæsileg kona og vel gerð. Hún
hafði til að bera höfðingslund for-
eldra sinna og góðar gáfur. Hún var
ákveðin í fasi og létt í lund. Hún var
traustur vinur vina sinna og gaf fjöl-
skyldu sinni mikið. Henni var margt
til lista lagt, hún var ágætlega hand-
lagin þótt hún nýtti sér þá gáfu lítið
nú á seinni áram. Söngrödd hafði hún
góða og söng í nokkrum kóram hér í
borg. Söngsveitin Fílharmónía hefur
þó mest notið krafta hennar og man
ég að oft var mikið að gera hjá Hönnu
í kringum tónleika kórsins þegar hún
var í stjórn hans. Henni tókst alltaf
að draga lata frænku sína á tónleik-
ana og henni til heiðurs mun ég halda
áfram að sæly'a jólafriðinn á tónleika
Fílharmóníu.
Fyrir nokknjm áram voram við
Hanna óvænt samtímis á sólarströnd
í Portúgal. Við nutum þess að tala
saman í sólinni og fóram saman út að
borða en allra mest dekraði hún samt
við bömin mín. Það þurfti ekki annað
en nefna ís, þá var Hanna búin að
bjóða upp á hann. Þetta er ekki einu
gæðin sem frá henni komu. Alltaf
hefur hún sýnt þeim áhuga og hjálp-
að og glatt.
Systurbörnum sínum þeim Þórdísi
og Ógmundi hefur hún verið sem
önnur móðir. Þau eiga um sárt að
binda nú, sem og faðir hennar aldrað-
ur er dvelur á Hrafnistu.
Hanna kenndi alla sína tíð við Ár-
bæjarskólann í Reykjavík og var
ákaflega farsæll kennari. Við rædd-
um oft saman um þetta erfiða en gjöf-
ula starf okkar og hvort við ættum nú
ekki að fara að hætta þessu streði og
fara að gera eitthvað annað. Aldrei
varð nú af því. Hanna hélt áfram að
kenna, jafnvel þó að hún væri hel-
sjúk. Skil ég enn ekki hversu lengi
hún þraukaði við kennslu í vor.
Minning hennar mun lifa áfram í
hugum þeirra bama sem hún kenndi,
vinum hennar og fjölskyldu alM.
Elsku Ögmundur, Auja, Sigfús,
Dísa og Ömmi, góðar minningar era
sem myndir sem lýsa upp skamm-