Morgunblaðið - 15.08.2000, Side 46
46 ÞRIÐJUDAGUR 15. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
A
t
Móðir mín, amma okkar og langamma,
KRISTBJÖRG JÓHANNESDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Áskirkju, miðvikudaginn
16. ágústkl. 13.30.
Agnes Jóhannesdóttir,
Svava Hrafnkelsdóttir,
Jóhanna Hrafnkelsdóttir, Guðbjartur Þórarinsson,
Helena Kristbjörg Hrafnkelsdóttir, Valtýr Helgi Diego
og barnabörn.
t
Okkar elskulega,
GUÐRÚN PÁLSDÓTTIR
söngkennari frá Hrísey,
andaðist á heimili sínu, Lönguhlíð 3, Reykja-
vík, föstudaginn 11. ágúst sl.
Laufey Sigurðardóttir, Þorsteinn frá Hamri,
Guðrún Theódóra Sigurðardóttir, Lan Shui,
Steinunn Ólína Þorsteinsdóttir, Ágúst Hilmisson
og fjölskyldur.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
ÞORBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Hátúni 37,
Reykjavík,
andaðist sunnudaginn 13. ágúst á Land-
spítalanum í Fossvogi.
Þórarinn Gíslason,
Inga Lísa Middleton, Michael Rose
Sunneva Margot Middleton Rose.
t
Móðir okkar,
ERLA GUÐMUNDSDÓTTIR,
andaðist á Sjúkrahúsi Keflavíkur laugardaginn 12. ágúst.
Útförin auglýst síðar.
Vilborg Gunnarsdóttir,
Björk Gunnarsdóttir,
Dagmar Gunnarsdóttir,
Gunnar Gunnarsson,
Máría Kamal Gordonsdóttir.
t
Faðir okkar og tengdafaðir,
JÓHANNES ÓLI GUÐMUNDSSON
gullsmiður,
Ásvallagötu 35,
lést sunnudaginn 13. ágúst.
Aðalheiður Jóhannesdóttir,
Svanhildur Jóhannesdóttir,
Valur Jóhannesson,
Sigrún Pétursdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÚLÍUS INGIBERGSSON,
Glaðheimum 12,
Reykjavík,
lést á heimili sínu föstudaginn 11. ágúst
síðastliðinn.
Jarðaförin fer fram frá Bústaðakirkju föstu-
daginn 18. ágúst kl. 13.30
Elma Jónsdóttir,
Fanney Júlíusdóttir, Erlendur Magnússon,
Júlíus R. Júlíusson, Anna María Hjartardóttir,
Magnús Bergsson,
Elma Björk Júlíusdóttir,
Júlíus Örn Júlíusson,
Fanney Júlíusdóttir.
ÞÓRDÍS JÓNA
G UÐJÓNSDÓTTIR
+ Þórdís Jóna
Guðjónsdóttir
fæddist á Gíslabala,
Arneshreppi 20. nóv-
ember 1913. Hún lést
á Sjúkrahúsinu í
Hólmavík lO.júlísíð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Guðjón
Steindór Guðmunds-
son og Guðrún Sig-
urborg Jónsdóttir.
Þórdís átti tvær syst-
ur, Guðmundu Krist-
veigu, sem nú er lát-
in, og Steinunni
Jönu, sem Iifir systur
sínar.
Fyrri maður Þórdísar var
Magnús Sveinbjörn Guðbrands-
son frá Veiðileysu, f. 15. maí
1886, d. 15. apríl 1944. Börn
þeirra eru. 1) Halla Krístinna, f.
10.10. 1932, d. 22.7. 1988, eftir-
lifandi eiginmaður hennar er
Guðjón Þorleifsson, þau eignuð-
ust fimm börn. 2) Guðrún Ágústa,
f. 12.9. 1934, eiginmaður hennar
var Guðfinnur Þórólfsson, d. 1.1.
1981, þau eignuðust sex börn. 3)
Sigursteinn, f. 28.9. 1938, ók-
væntur og barnlaus. 4) Lýður, f.
1.5. 1940. Fyrri eig-
inkona Rósbjörg
Þorfinnsdóttir og
áttu þau tvær dæt-
ur. Þau slitu sam-
vistir. Sambýliskona
er Rut Valdimars-
dóttir, þau eru barn-
laus. Áður átti hann
dóttur með Vigdísi
Bergsdóttur. 5) Sig-
ríður Anna, f. 18.2.
1943. Hennar maður
var Sigurður Þor-
steinsson. Þau eign-
uðust fjögur börn en
tvö þeirra dóu ung.
Þau slitu samvistir. 6) Sveinbjörn,
f. 15.10. 1944. Kona hans er Ingi-
björg Skúladóttir og eiga þau tvö
börn.
Seinni eiginmaður Þórdísar
var Guðjón Jónsson, Litlu-Ávík, f.
22.4.
1906, d. 5.9. 1978. Börn þeirra
eru: 1) Drengur fæddur andvana.
2) Jón Guðbjörn, f. 14.9. 1952.
Sambýliskona hans var Magnea
Guðleif Guðjónsdóttir, d. 28.1.
1999. Þau voru barnlaus.
Utför Þórdísar fór fram frá Ár-
neskirkju íÁrneshreppi 19. júlí.
Elsku amma mín, nú er komið að
kveðjustund. Ekki veit ég mikið um
hennar ættir enda eru aðrir sem vita
meira um það, en ég veit þó að hún er
fædd 20. nóvember 1913. Hún flyst í
Litlu-Ávík, hvaða ár veit ég ekki. Eg
man ekki eftir að hafa séð hana ömmu
mína fyrr en ég fór sem smástrákur í
sveitina til hennar. Ég man hvað mér
þótti þú ung af ömmu að vera. Ég átti
nefnilega ömmu í Reykjavík sem var
töluvert eldri en amma í sveitinni.
Það voru ákveðin forréttindi að fá að
fara í sveitina til ömmu á þessum ár-
um, í kringum 1964 ef ég man rétt. Þá
var ekki rafmagn eða nein nútíma-
þægindi í sveitinni, þetta var svolítið
spennandi fyrir gutta eins og mig að
fá að skoða heiminn frá annarri hlið
en ég átti að venjast. Svo ekki sé
minnst á allan matinn sem var allur
heimalagaður hvað sem hann hét.
Hún amma mín þurfti laga allan mat
sjálf því ekki fór hún út í búð til að
kaupa inn, nei, hún amma mín þurfti
að gera allt sjálf, og ekki nóg með
það, hún var svo vinnandi úti við líka,
maður skilur það betur í dag hvað
hún var mikill vinnuhestur. Hún
amma var mjög skapstór en hún var
líka réttlát og það var alltaf stutt í
hlátur hjá henni, en hún var líka dul á
sínar tilfmningar. Það var ekki fyrr
en allra síðustu árin sem að ég náði að
opna hana þannig að hún sagði mér
frá uppvexti sínum, það var reglulega
gaman að hlusta á þegar hún var að
segja sögur frá þeim frá þeim tíma,
en svona er nú þetta að tímarnir
breytast og mannfólkið með. Elsku
amma mín, betri ömmu gat ég ekki
átt. Nú er komið að kveðjustund. Ég
vona að þú sért ánægð hjá guði þínum
nú, ég vona að sért komin til guðs og
sért búin að hitta hana mömmu sem
dó fyrir nokkrum árum. Elsku amma
mín, ég verð á leið til útlanda þegar
útförin fer fram, ég vona að þú fyrir-
gefir mér það, ég veit að þú gerir það.
Góði guð, taktu vel á móti henni
ömmu minni.
Ég og mín fjölskylda vottum öllum
okkar dýpstu samúð.
Rafn A. Guðjónsson.
Elsku amma mín.
Ég og Anna viljum þakka þér fyrir
allar þær góðu stundir sem við áttum
með þér.
Amma mín, ég var bara eins árs
þegar ég kom fyrst til þín og síðan hef
ég verið tengdur Ströndunum. Fá
eru þau ár sem ég hef ekki komið
norður og ljúft er mér að minnast
þegar ég gat hjálpað Sveina og Ingu
sem bjuggu í Norðurfirði meðan
heilsa Sveinbjamar leyfði, en sá góði
sonur þinn veiktist og varð að bregða
búi þess vegna. Þegar þú varst 84 ára
komst þú til okkar Önnu í öllum þín-
um fallegu fötum, sem var þitt vöru-
merki. Það var vissulega erfitt þegar
fregnin barst okkur um að dóttir okk-
ar Jóna hefði látist af slysförum að-
eins 17 ára, en þú hafðir samt sem áð-
ur kvatt tvö af þínum bömum og tvo
eiginmenn. Minningamar hrannast
upp hjá mér, enda var ég hjá ykkur
frá því ég var gutti. Það má segja að
Siggi frændi hafi alið mig upp, enda
er þar einn besti maður sem hægt er
að hugsa sér sem uppalanda ásamt
þér og ekki má gleyma Gauja bónda,
sem var góður maður. í dag standa
eftir átthagafjötrar sem ég er hreyk-
inn af.
Við sendum samúðarkveðjur til
allra nánustu ættingja.
Hinsta kveðja,
Heimir og Anna og Qölskyldur.
Elsku Dísa mín, núna ertu farin frá
okkur eftir langa sjúkrahúslegu og
ert eflaust hvíldinni fegin. Þú ert ör-
ugglega búin að hitta hana Höllu
dóttur þína, sem var tengdamóðir
mín, sem dó langt um aldur fram. Og
þið hlægið báðar dátt er ég viss um,
því þið höfðuð svo gott skap og vorað
svo hreinar og beinar. Ég held að ég
sé að ala upp eina slíka dóttur eða það
vona ég, það er hún Hrafnhildur mín.
Svo er það hann Þorlákur minn sem
er búin að spyrja mikið um hana
ömmu Dísu. Hvert hún hafi farið, það
er erfitt að útskýra fyrir litlum fjög-
urra ára snáða. En hann er búinn að
biðja guð og ömmu að passa þig,
+
Fósturmóðir mín, tengdamóðir, amma, langamma og systir,
ÓLAFÍA S. JÓNSDÓTTIR
frá Breiðholti,
Seljabraut 64,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut mánudaginn 14. ágúst.
Grétar Samúelsson, Þóra Þórisdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn,
Helga Thorarensen.
þangað til hann hittir þig seinna. Svo
era það Guðjón og Oddur Smári sem
fengu að kynnast þér betur því þeir
era töluvert eldri. Bæði hérna hjá
okkur og í Litlu-Ávík sem við komum
eins oft og við gátum, því þar fundum
við fyrir svo miklum frið og ró og vor-
um ávallt velkomin til þín og hans
Sigga sem ávallt var þér svo kær.
Elsku Dísa mín, megi guð vera með
þér. Við kveðjum þig með söknuði.
Og sendum börnum þínum og öðram
ástvinum og þér, Rabbi minn, samúð-
arkveðjur.
Anna María og böm.
Borgarbarnið ég kom fyrst til bú-
jarðarinnar Litlu-Ávíkur sumarið
1976, sex ára gamall. Bær hitaður
með rekavið og olíu. Bær með ljósa-
vél sem rafveitu.
Bær með síma sem virkaði eins og
allur hreppurinn væri alltaf á stóram
símafundi. Bær þar enn var slegið
töluvert með orf og ljá. Bær með
þrjár kýr. Bær sem Dísa gerði lifandi.
Það varð fljótlega mitt hlutverk að
ná í kýmar. Én þar sem ég hef aldrei
verið morgunhress reyndist Dísu
stundum ofraun að vekja mig og sótti
hún þá kýmar sjálf. Það fannst mér
hræðilegt og mikil skömm að láta
konu þá um sjötugt ná í kýmar. Það
var heldur ekki til siðs að nota vekj-
araklukku.
Vekjaraklukkur vora neyðarúr-
ræði. Notað aðeins í þeim tOfellum
þegar þurfti að vakna á mínútunni
eitthvað. Það kom þó aldrei til að ég
heyrði í vekjaraklukku þau níu sumur
sem ég dvaldi í Litlu-Ávík. Dísa var
alltaf vöknuð á undan henni og kom
það í veg fyrir ofnotkun hennar.
Það varð einnig fljótlega mitt hlut-
verk að vera handlangari Sigga.
„Járnkarl" sagði Siggi og ég fór að
ná í járnkarl. „Rörtöng" sagði Siggi
og ég fór að ná í rörtöng. Stundum
var um skamman veg að fara og
stundum þurfti að fara í næstu úti-
hús. Dísa kom oft til að athuga hvað
við væram að bralla og segja okkur
að koma að borða. Þegar hún var hjá
okkur og Siggi sagði ,járnkarl“ stökk
hún til og náði í járnkarl. Mér fannst
ansi neyðarlegt að gömul kona væri
fyrri til en ég. Það var því mikill pers-
ónulegur sigur fyrir mig, ellefu ára
gamlan, þegar viðbragðsflýtir minn
var alltaf orðinn meiri en hennar, hún
þá 68 ára.
Dísa taldi það vera hlutverk
kvenna að sjá um heimili. Fannst
undarlegar þessar konur sem vildu
helst vinna úti. Kynjahlutverkin vora
fast mótuð í huga hennar og öðravísi
skipan mála myndi valda óþarfa óró-
leika. Henni fannst þó gaman að
vinna úti og fátt eins gaman og að
raka á fallegum sumardegi.
Mér fannst haustin vera sá tími
sem henni líkaði verst við. Þá var hún
oft ein meðan daginn stytti. Henni
fannst sumrin allt of stutt og hefði al-
veg getað hugsað sér að lengja þau í
báða enda. Oft hugsaði hún með hálf-
gerðri öfund um sveitina undir Eyja-
fjöllum. Þar byija menn að slá í júní
en í Litlu-Ávík var oft ekki byrjað
fyrr en í byijun ágúst. Og oft var
byrjað þó grasið gæti sprottið meir.
Það varð að gera til þess að ná því í
hús áður en vetur konungur gengi í
garð. Á kvöldin þegar minna var að
gera sagði hún mér stundum frá þeim
aðstæðum sem hún ólst upp við.
Henni fannst ferming í dag afturför
frá því sem var.
Nú fara allir með trúarjátninguna í
kór en þegar hún fermdist þurfti hún
að læra kverið utanbókar og fara með
ein. En þar með lauk líka hennar
skólavist. Hún ólst upp á tímum sem
prestar tóku þátt í menntun. Tímum
þar sem sóknarböm hlustuðu á
presta. Tímum þar sem kirkjan var
bæði valdameiri og virðingai-meiri en
hún er í dag. Tímum þar sem fólk bjó
við guðsótta.
Hún talaði líka oft um hungrið.
Hversu nauðsynlegt það væri að
safna og eiga til mögra áranna, því
þau kæmu, það væri eins víst og að
eftir sumri kemur haust. En sem bet-
ur fer hafa þau ekki komið í minni tíð.
Ekki enn að minnsta kosti. Það hafa
komið efnahagslægðir en ekki harð-
indi.
Með von um að nú búir þú við ljós
og hita.
Ólafur St. Amarsson.