Morgunblaðið - 08.10.2000, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ
40 SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 2000
4
MINNINGAR
+
Ástkær sonur minn,
STEFÁN GUÐMUNDUR VIGFÚSSON,
Kópavogsbraut 5,
sem lést á heimili sínu fimmtudaginn 28. sept-
ember, verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
mánudaginn 9. október kl. 10.30.
Jóhanna Stefánsdóttir
frá Haga.
+
Ástkær faðir okkar, eiginmaður, sonur, bróðir,
afi, tengdasonur, tengdafaðir og systrasonur,
LUIS GONZÁLEZ MARTÍNEZ,
C/Borneo, 28
Salamanca,
Spáni,
lést á Spáni fimmtudaginn 8. júní.
Minningarathöfn verður haldin í Dómkirkjunni
föstudaginn 13. október kl. 21.00.
Maribel González Sigurjóns,
Nanna Luisa González Sigurjóns,
Steingerður Sigurjónsdóttir,
Carmen Martínez, Karl Guðmundsson,
Maria Luisa González Martínez, Soffía Lára Karlsdóttir,
Héðinn Gunnarsson, Sigríður Helga Karlsdóttir,
Adrian Héðinsson González
og systkinabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og virðingu við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
ÁSTU HANNESDÓTTUR
kennara,
Hjallabrekku 13,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks líknardeildar
Landspítalans.
Hannes Hólmsteinn Gissurarson,
Salvör Kristjana Gissurardóttir, Magnús Gíslason,
Kristinn Dagur Gissurarson,
Guðrún Stella Gissurardóttir, Jóhann Hannibalsson,
Ásta Lilja, Ásta Björg, Kristín Helga,
Magnea Gná og Þorsteina Þöll.
+
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður okkar og tengdaföður,
GÍSLA TEITSSONAR
fyrrv. framkvæmdastjóra,
Bauganesi 28.
Þóra Stefánsdóttir,
Stefán Gíslason,
Anna Þóra Gísladóttir, Örn Arnarson.
+
Innilegustu þakkir færum við öllum sem auð-
sýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug vegna
andláts og útfarar móður okkar og ömmu,
ÖNNU JÓNSDÓTTUR,
Miklubraut 30,
Reykjavík.
Jón Rafn Sigurjónsson,
Sigríður Sigurjónsdóttir,
Anna Sigurborg Ólafsdóttir,
Ingi Rafn Ólafsson,
Sigurjón Ólafsson,
Nathalía D. Halldórsdóttir.
+
Kærar þakkir fyrir samúð og hlýhug við fráfall
og útför bróður okkar,
KONRÁÐS BERGÞÓRSSONAR,
Nökkvavogi 1.
Systkini hins látna.
—
+ Stefán Guð-
mundur Vigfús-
son fæddist á Sel-
fossi 16. júlí 1954.
Hann lést á sambýli
C, Landspítalanum í
Kópavogi 28. sept-
ember síðastliðinn.
Hann var sonur hjón-
anna Jóhönnu Stef-
ánsdóttur, f. 27.8.
1919 og Vigfúsar
Guðmundssonar, f.
16.9. 1903, d. 22.11.
1990. Alsystir Stef-
áns var Guðmunda, f.
1955. Hálfbræður
Stefáns samfeðra voru Eggert, f.
1932; Guðni, f. 1934, d. 1992; Þór,
f. 1936; Jón, f. 1938, d. 1995 og
Öm, f. 1941.
Stefán fór ungur að heiman og
bjó lengst af á Landspítalanum í
Kópavogi og starfaði á vinnustof-
umjiar.
Utför Stefáns fer fram frá
Kópavogskirkju mánudaginn 9.
október og hefst athöfnin klukkan
10.30.
Elsku Stefán, þú varst sannarlega
sólargeislinn í lífi okkar. Það var allt-
af gaman að mæta í vinnuna þegar
þú komst hlaupandi á móti manni,
kysstir og knúsaðir, skellihlæjandi
og dróst mann upp tröppurnar og
inní herbergi. Þar var tónlistin sett í
botn og axlaböndin dregin úr skúff-
unni. Oft hlóstu og hljópst í burtu.
Þar með hófst eltingarleikurinn um
íbúðina. Mikið afskaplega varstu
stríðinn. Það skein úr augunum
grallaraskapurinn. Það var eins og
lítill púki byggi í þér. Skrokkurinn
iðaði af stríðni og augun glömpuðu.
Hvað get ég gert næst? spurðu þau.
Stefán þú hafðir yndislegt bros,
þegar þú brostir var eins og sólin
skini. Annars varstu með kvik augu
að leita að einhverjum uppátækjum.
Þú þráðir endalaust að vera veik-
ur. Þér var illt í fætinum, höfðinu,
maganum og hálsinum, allt á sama
tíma, auk þess sem þú varst með
tannpínu og hlustaverk. En þú mátt-
ir ekki heyra talað um lækni eða spít-
ala. Þú barðist hetjulega þegar þú
áttir að hitta lækni. En þegar þú
fékkst kaffibolla eftir á þá varstu
búinn að gleyma raunum þínum.
Við munum aldrei gleyma tilfærsl-
unum yfir veðurfréttunum. Það var
sama hvað var spáð, alltaf fussað-
irðu. Sömuleiðis fannst þér allur
matur vondur, nema það sem þú eld-
aðir sjálfur. Það aftraði þér samt
ekki frá að taka hraustlega til matar
þíns. Þú varst mikill matmaður, gegn
þínum vilja. Það var ósjaldan sem við
komum að þér hálfum inni í skáp að
næla þér í aukabita. Ekki fannst þér
það verra ef það var kaka eða kex. Þú
varst alltaf ánægður að fara í vinn-
una og komst alltaf ánægður heim.
Það þýddi þó ekki að þú hafir verið
duglegur. Yfirleitt fórstu með því
hugarfari að klípa í stelpurnar. Þvi-
líkur kvennabósi. Þú gerðir allt til að
heilla hitt kynið upp úr skónum og
tókst það oft.
Þú varst mikið samkvæmisljón.
Maður hélt varla í við þig. Þú varðst
að heilsa og dansa við alla. Það var
ekki möguleiki að fá þig til að vera
kyrr eina sekúndu. Þú iðaðir allur af
krafti. Það skipti þig höfuðmáli að
vera fínn, snyrtilegur og lykta vel.
Þótt það hafi þýtt að þú skiptir um
föt fjórum sinnum yfir daginn. Þú
varðst að vera í skyrtu og með bindi.
Þegar bindið var komið á hljópstu
um allt til að sýna öllum hvað þú
værir nú orðinn fínn.
Blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið gleymdu ei mér.
Væri ég fleygur fugl,
flygiégtilþín.
Svomínasálunú,
sigraða hefur þú.
Engumégunnamá,
öclrum en þér.
Leggjum svo kinn við kinn,
komdu með faðminn þinn.
Hátt yfir hálsinn minn,
höndþínabreið.
Svomínasálunú,
sigraðahefurþú.
Engum ég una má,
Öðrum en þér.
(Þýsk þjóðvísa.)
Yndislegi Stefán
okkar. Við vonum að þú
sért á stað þar sem þú
ert alltaf fínn og þar
sem er nóg af stelpum
til að klípa í. Við erum
ævinlega þakklátar fyr-
ir að hafa kynnst þér,
besti vinur okkar. Þú átt stóran stað í
hjarta okkar alla tíð, og þurftir ekki
að hafa mikið fyrir því.
Þínar
Elín og Oddrún.
Prakkari, stríðnipúki, þverhaus,
ærslabelgur eru allt orð sem koma
upp í hugann nú þegar ég hugsa til
vinar míns Stefáns Vigfússonar eða
Stebba eins og hann var alltaf kallað-
ur. Við Stebbi höfum verið nágrann-
ar og vinir í ein 12 ár. Stebbi hafði
ríka kímnigáfu og engan veit ég sem
hló eins innilega og hann. Þegar best
lét hló hann svo að hann þurfti að
leggjast niður. Þrátt fynr að vera
kominn á fimmtugsaldur hafði hann
enn gaman af strákapörum og
stríðni, enda má segja að Stebbi hafi
varðveitt strákinn í sjálfum sér,
meira að segja í útliti og hreyfingum
(alltaf hljóp hann til vinnu). Stebbi
gat líka verið greiðvikinn og eru þeir
ófáir kassarnir og pokarnir er hann
hjálpaði mér að bera í gegnum tíðina.
Ég á eftir að sakna þess að hann
komi ekki lengur í heimsókn og kaffi.
Ég veit að það gildir líka um aðra
vini hans á Kópavogsbraut 5b.
Ég sendi samúðarkveðjur til ætt-
ingja Stefáns og sérstakar samúðar-
kveðjur til heimilis- og starfsfólks á
Sambýli C.
Magnús Björgvinsson (Maggi B.)
Hinn 28. september lést vinur
minn Stefán Guðmundur Vigfússon,
aðeins 46 ára gamall. Við Stefán
kynntumst fyrir rúmum sjö árum er
ég fór að vinna á heimili hans í Kópa-
vogi.
Stefán kynnist mörgum á ferli sín-
um, hann var búsettur á heimilis-
deild fyrir fatlaða í Kópavogi og
margir starfsmenn komu þar við og
unnu margir hverjir í eitt til tvö ár,
sumir skemur og aðrir lengur. Stef-
án hafði gaman að kynnast mörgum
en jafnframt fannst honum sárt að
horfa á eftir vinum sínum þegar þeir
hættu.
Lífshlaup Stefáns var háð þeim
takmörkunum sem fötlun hans setti
honum og þeim takmörkunum sem
þjónusta við fatlaða setur. Þrátt fyrir
það kunni Stefán að njóta lífsins og
var nautnamaður í eðli sínu. Kaffi-
húsaferðir voru honum að skapi en
alltaf lá honum á, vildi ekki sitja
lengi, heldur halda áfram og gera
eitthvað, nánast ofvirkur á stundum.
Vinnuglaður var Stefán með ein-
dæmum og fór alltaf brosandi til
vinnu sinnar, fannst honum miður ef
ekki voru nóg verkefni að hans mati
eða hlutir gengu ekki nógu hratt fyr-
ir sig. Duglegur að taka til hendinni
heima en ekki alltaf eins vandvirkur.
Stefáni fannst ekki gaman að dvelja
of lengi við hvert verk. Allt átti að
ganga hratt fyrir sig.
Margar eru minningar eftir sjö
ára samleið, minnist ég fyrst og
fremst gönguferðanna sem við fór-
um oft bara tveir saman. Skemmti-
legast var að ganga á dimmum vetr-
arkvöldum og stundum litum við inn
hjá vinum okkar á deild 1. Það fannst
Stefáni skemmtilegt, ekki síst þegar
við ákváðum að segja ekki frá því
heima.
Þegar við vorum einir saman tók
Stefán oft í hönd mér og leit í augu
mín og sagði svo margt í þögulli tján-
ingu. Tjáning Stefáns var sérstök, fá
töluð orð og einhver kunnátta í tákn-
máli en oftast sögðu augun það sem
tungan og táknin náðu ekki að tjá.
Augun sem oft ljómuðu af gleði. Stef-
án leit líka oft á mann biðjandi aug-
um og var þá erfitt að neita honum
um nokkurn hlut. Við Stefán vorum
ekki alltaf sammála og gat það verið
erfitt þegar tveir ákveðnir tókust á,
en aldrei varpaði það skugga á vin-
áttuna og alltaf gátum við kvaðst
sáttir.
Stefáni fannst gaman að mann-
fögnuðum og heimsóknum og sat
sjaldan heima ef skemmtun var í
boði. Oft kíkti hann líka í heimsókn í
íbúð B þar sem fyrrum sambýlingar
hans búa og vinir starfa. I þeim
heimsóknum var mikið hlegið enda
Stefáni lagið að heilla fólk með bros-
inu og léttu lundinni og smitaði það
út frá sér.
Þegar Þóra vinkona okkar Stefáns
hætti, saknaði Stefán hennar mikið.
Hans hlutskipti var oft að sjá á eftir
fólki sem hann hafði bundist vináttu-
böndum og geta ekkert að gert.
Skyndilega kveður Stefán og fer
og skilur okkur eftir og við getum
ekkert að gert nema yljað okkar við
minningar um geislandi bros og
leiftrandi augu.
Sendi vinum og fjölskyldu Stefáns
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Þóroddur.
Elsku Stebbi.
A lífsleiðinni kemur það íýrir að
maður kynnist einhverjum, sem hef-
ur svo mikil áhrif á mann, að heims-
mynd manns breytist. Þú hafðir slík
áhrif á mig.
Þú fórst kannski ekki mörgum
orðum um hlutina. Þau voru reyndar
mun fæn-i en hjá flestum sem ég hef
kynnst, en í mínum augum komst þú
samt þínu oftast nær mun skýrar á
framfæri en fólk gerir flest. Þú
veigraðir þér nú ekki við að láta í ljós
ef þér mislíkaði eitthvað, og að sama
skapi fengu gleði og gott skap aukna
merkingu með þér.
Þegar ég sit og skrifa þessar línur
þá hellast yfir mig minningar um
þær góðu stundir sem við höfum átt
saman. Þar stendm- þjóðhátíðin á
Þingvöllum einna hæst, og þrátt fyr-
ir hvað ég er leið núna, þá kallar það
strax fram bros hjá mér eins og svo
margar góðar minningar um þig. Við
áttum alveg skínandi dag, og hann
varð fyrir mér alveg sérstaklega há-
tíðlegur vegna þess að þú varst með.
Þú smitaðir fólkið í kringum okkur
með hátíðarskapinu þínu, þar sem þú
heilsaðir og hlóst að þjóðhöfðingjum,
innlendum sem erlendum. Hláturinn
og brosið þitt var svo smitandi, að
fólk gat ekki stillt sig um að brosa og
taka þátt í gleði þinni.
Þannig var þessu líka farið með
mig, ég komst bara alls ekki hjá því
að fara í hátíðarskap nálægt þér,
þegar sá gállinn var á þér, enda
varðstu fljótt ómissandi partur af jól-
unum hjá mér og fjölskyldu minni.
Það voru líka einföldustu hlutir, sem
fengu nýja vídd í nálægð við þig, eins
og að hella uppá og drekka kaffibolla
með þér. En nú hef ég búið í útlönd-
um í tvö ár og ekki haft þig hjá mér
yfir hátíðarnar, boðið þér í kaffi eða
getað leyft börnunum mínum að
kynnast þessu ekta hátíðarskapi,
sem bara þú gast boðið upp á. Ég
verð að hugga mig við að við gátum
hitt þig í sumar þegar við komum í
heimsókn til íslands. Það voru miklir
fagnaðarfundir. Nú er ég svo þakklát
fyrir þá stund sem við fengum saman
þá, til að þú fengir að vita að ég hefði
svo sannarlega ekki gleymt þér. Þá
plönuðum við að þú kæmir oft og
mörgum sinnum í heimsókn til okkar
þegar ég flytti heim aftur, og að ég
myndi senda þér myndirnar sem við
létum taka af okkur þennan sólríka
sunnudag. En nú verður sá draumur
aldrei að veruleika.
Þú ert dáinn, elsku stutti vinurinn
minn, og ég á eftir að sakna þess svo
mikið að fá ekki að hitta þig aftur. Þú
varðst að fastri stærð í lífi mínu fljót-
lega eftir að ég kynntist þér, og þú
heldur áfram að vera það þótt við
hittumst ekki meir. Þú átt alltaf eftir
að lifa í minningunni hjá mér sem
þessi skapstóri hreinskilni káti
sjarmör sem þú varst. Ég var lánsöm
að kynnast manni eins og þér.
Þln vinkona,
STEFÁN GUÐMUND-
UR VIGFÚSSON
Unnur Mjöll.