Morgunblaðið - 08.10.2000, Blaðsíða 56

56 SUNNUDAGUR 8. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
Eiga þau enn
eitthvað sam-
eiginlegt?
Hljómsveitin Todmobile var að gefa út safn-
plötu með öllum vinsælustu lögunum sínum.
Birgir Örn Steinarsson hitti þríeykið sem
myndaði upphaflegu hljómsveitina, rakti
með þeim sögu sveitarinnar, spurðist fyrir
um framhaldið og hvort það sé hollt að
hanga mikið í símanum.
Gefðu mér tíma,
gefðu mérfríð.
Eg þoli ekki síma,
égþoli ekki bið.
Þessar sönglínur raulaði Eyþór
Arnalds framkvæmdastjóri Islands-
síma ásamt hljómsveit sinni Tod-
' mobile fyrir átta árum síðan. Þetta
var á þeim tíma þegar tónar sellósins
heilluðu hann meira en tónar síma-
takkanna. En tímarnir breytast og
tónamir með og Eyþór Amalds
skellti upp úr þegar blaðamaður
minnti hann á þetta textabrot.
„I skáldskap verða ýmsar persón-
ur tíl,“ svaraði hann og hló áfram með
vinum og fyrrum samstarfsfélögum
sínum. „Það er ekki víst að Halldór
Laxnes hefði skrifað undir allar þær
persónur sem hann skapaði. Ég held
nú samt að flestir taki einhvern þátt í
því að þola ekki símann, einhvem
tímann. Tíma, síma? Ætli ég hafí
bara ekki verið að reyna að ríma?“
Upphaf Todmobile
Þegar blaðamaður leiddi þau And-
reu, Þorvald og Eyþór saman höfðu
þau fyrrnefndu ekki séð almennilega
framan í þann síðastnefnda í lengri
tíma.
„Við hittumst núna bara svona á
mannamótum, það em ekki nein fjöl-
skylduboð haldin eða neitt,“ svarar
Eyþór. „Við voram náttúralega mikl-
ar samlokur. Við Þorvaldur voram
saman í tónlistarskólanum við tón-
fræðinám þannig að þá urðum við
strax mjög nánir. Það var eiginlega
frá árinu ’87 sem við vorum saman
dag og nótt. Sérstaklega þó vorið ’88,
þá voram við að vinna saman tónverk
Morgunblaðið/Jim Smart
Todmobile-þríeykið í dag; Andrea Gylfadóttir, Eyþór Arnalds og Þorvaldur Bjarni.
fyrir Sinfóníuhljómsveitina. Þá
bjuggum við saman,“
„Og sváfum saman,“ bætti Andrea
snyrtilega inn í.
,,-Nei, við sváfum nefnilega í sitt-
hvora lagi vegna þess eins að við unn-
um á vöktum. Við áttum bara eina
tölvu og tvö tónlistarforrit. Eitt til
þess að slá inn nóturnar en hitt til
þess að sjá þær og það þurfti að
kveikja og slökkva á tölvunni á milli.
Við skrifuðum allt tónverkið fyrir
Sinfóníuna á Atari-töhu. Þetta átti
náttúralega ekki að vera hægt,“ segir
Eyþór og endui-minningin framleiðir
bros á vöram vinanna.
„Þarna vora tölvuskjölin ekki
mæld í megabitum heldur kílóbit-
um,“ bætir Þorvaldur svo við til þess
að undirstrika þá miklu vinnu sem
piltarnir lögðu á sig.
„Svo söng Andrea í öðra verki eftir
Þorvald og þannig láu leiðir okkai-
saman. Síðan þróaðist Todmobile frá
því að vera tilraunaeldhús yfír í það
að verða atvinnugrein," segir Eyþór.
Var það þá fyrir eins konar slysni
að hljómsveitin Todmobile varð til?
„Já, eiginlega en ég myndi nú
segja að Þorvaldur hafí átt talsverða
sök á þessu líka. Það að fara með
prufuupptökurnar til útgefandans og
svoleiðis,“ segir Eyþór og framkallar
aðra hlátursbylgju.
„Það var mikið af svona slysum,"
bætir Þorvaldur við. „Líka það að
þetta náði fjöldavinsældum, það var
ekki fyrirfram ákveðið og kom okkur
í opna skjöldu. Þetta gerðist þrep
fyrir þrep og á endanum var þetta
orðin atvinnugrein sem 12-14 manns
störfuðu við í 2-3 ár. Ég man eftir því
að hafa rökrætt við Eyþór á sínum
tíma hvort við ættum að halda út-
gáfutónleika eða ekki. Mér fannst
það eitthvað svo ómögulegt að þurfa
að spila á tónleikum. Ég vildi bara
gera þessa plötu og búið. Maður er
víst í öðram málum núna.“
Fyrsta lagið sem var útgefið með
sveitinni hét „Sameiginlegt“ og kom
út á tímamótasafnplötunni „Frost-
lög“ árið 1988, á stofnári sveitarinn-
ar. Seinna það ár kom svo fyrsta
breiðskífan og hét hún því hógværa
nafni „Betra en nokkuð annað“.
Fyrstu
endalokin
Fimm áram, tveimur breiðskífum,
einni tónleikaplötu og þó nokkram
útvarpssmellum seinna áttaði tríóið
sig á því að þau voru byijuð að stíga
aftur ofan í sín eigin fótspor.
„Þetta var alltaf spuming um hvað
kæmi næst,“ segir Eyþór. „Fyrst
gerðum við prufuupptökur svo gerð-
um við plötu. Því næst gerðum við
metsöluplötu og héldum sveitaböll.
Eftir það fór þetta að verða að endur-
tekningum. Svo kom ný plata og þá
vai- spurningin hversu mikið á að
endurtaka og hvað þarf að gerast til
þess að við fáum að takast á við eitt-
hvað nýtt?“
„Við ákváðum það árið ’92 að halda
áfram í eitt ár til viðbótar og eftir það
myndum við annaðhvort taka pásu

r- ^
•m. ■■*!*
•V