Morgunblaðið - 10.10.2000, Blaðsíða 58

58 ÞRIÐJUDAGUR 10. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jón Aðalsteinn
Kjartansson
fæddist á Sauðár-
króki 10. apríl 1963.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 21. sept-
ember siðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Bakkagerð-
iskirkju í Borgarfirði
eystra 30. septem-
bcr.
Jón Aðalsteinn
Kjartansson, æsku-
vinur minn og ferm-
ingarbróðir, var borinn til grafar
frá Bakkagerðiskirkju laugardag-
inn 30. september.
Borgarfjörður kvaddi drenginn
sinn þennan fallega haustdag með
eftirminnilegum hætti þar sem sól-
in braust fram úr skýjum í miðri
athöfn og fjallasýnin fögur og
hrein blasti við. Þegar kvöldkyrrð-
in færðist svo yfir og stjörnurnar
tóku að lýsa upp himinhvolfið
fannst mér að þessi dagur hefði
verið sá fallegasti sem ég hafði
upplifað um langan tíma, mér
fannst sem að í loftinu væru falin
íkilaboð frá föllnum félaga.
Jón Aðalsteinn var einstakur fé-
agi og það var margt í fari hans
>em gerði hann að sérstökum
persónuleika, hann hafði ríka
kímnigáfu og var einkar laginn við
að sjá skoplegu hliðarnar á hlutun-
um, því kynntist ég mjög fljótlega
eftir að við settumst saman á
skólabekk á Borgarfirði. Ég minn-
ist þess nú hve Jón var oft búinn
að bjóða mér heim til sín í hádegis-
mat þegar við vorum í skólanum í
gamla daga. Hann vorkenndi mér
hvað ég bjó langt frá skólanum.
En aldrei þáði ég þau boð þar sem
ég var frekar feiminn í þá daga en
Jón kallaði þetta bara útbæjar-
þrjósku í mér.
Jón var útsjónarsamur og
skemmtilegur keppnismaður,
hvort sem hann var með bolta,
taflmenn eða spil, hann kunni líka
að taka tapi, en sú gáfa er hreint
ekki öllum gefin.
Stundirnar við skákborðið eru
mér ofarlega í huga er ég lít til
baka, þær stundir áttu svo stóran
hluta af tíma okkar á yngri árum.
Jón var sá eini af okkur jafnöldr-
unum sem hafði kosið að hafa fasta
búsetu á æskustöðvunum, þar sá
hann sína framtíð og var búinn að
koma sér vel fyrir, þegar veikindin
tóku sig upp.
Þegar ég frétti fyrst af veikind-
um Jóns hélt ég að þau væru þess
eðlis að læknavísindunum yrði auð-
velt að snúa þeim til betri vegar.
En líklega höfum við báðir gert
okkur grein fyrir í hvað stefndi
þegar við hittumst heima á Borg-
arfirði síðastliðið sumar, þá var
ekkert rætt um að taka skák eins
og svo oft áður, það var heldur
ekki talað um veikindin, aðeins
rætt um stund og stað
og síðan kvöddumst
við og reyndum báðir
að láta eins og gangur
lífsins hefði ekkert
breyst.
Jón bar ekki vanda-
mál sín á torg ann-
arra, það kom líka í
ljós skömmu eftir að
undirritaður hafði hitt
hann á æskustöðvun-
um að síðasta skákin
okkar hafði verið
tefld. Jón Aðalsteinn
mun ætíð standa mér
ljóslifandi í hugskoti
minninganna.
Ég vil votta Binnu, Bóa, og
systkinunum Adda, Þresti og
Ragnhildi mína innilegustu samúð.
Andrés Skúlason.
Þegar mér bárust þær fréttir að
Jón Aðalsteinn væri allur var eink-
um tvennt sem leitaði á huga
minn. Annars vegar léttir yfir því
að þrautagöngu hans í baráttu við
miskunnarlausan óvin væri lokið,
en hins vegar reiði í garð þeirra
máttarvalda sem ráða lífi og
dauða. Hvers vegna þurfti dauðinn
að velja Jón sér til föruneytis, því
ekki einhvern sem lokið hafði sínu
ævistarfi, úr hópi þeirra sem „setj-
ast við hótelgluggann og bíða“? Ég
veit að svona á ekki að hugsa, okk-
ur mönnunum er ekki ætlað að
dæma um hver skuli fara og hver
skuli eftir sitja. En ég trúi því að
þessi hugsun leiti á fleiri en mig,
þegar maðurinn með ljáinn heggur
í hóp þeirra sem eru í blóma lífsins
og oft á tíðum þykir manni hann
beita ljánum af algjöru tillitsleysi
og grimmd.
Jón Aðalsteinn háði sína loka-
baráttu af hugprýði og æðruleysi,
hann ætlaði sér að standa þennan
slag og vinna hann. En, því miður
tókst það ekki og er þar skarð fyr-
ir skildi sem hann áður stóð. Jón
Aðalsteinn eða „Aðall" eins og
hann var oftast nefndur af vinum
og sveitungum, var einn af þeim
mönnum sem gott var að hitta.
Ætíð þegar ég heimsótti mína
gömlu heimabyggð og rakst á hann
á förnum vegi mætti manni hlýtt
bros og þétt handtak. Þau vina-
bönd sem menn binda í bernsku
losna ekki svo glatt, þótt leiðir
manna liggi ekki saman daglega,
það fann ég vel þegar við hittumst.
Að kvöldi þess dags er ég frétti
lát Jóns átti ég erfitt með svefn.
Myndir frá bernsku og æsku leit-
uðu fram úr hugarfylgsnunum.
Myndir af lífsglöðum strákum sem
léku sér í fótbolta og bófaleik,
flugust á, fóru í eltingaleik, eða
alla þá leiki sem hraustir krakkar
stunduðu fyrir daga sjónvarps og
myndbandavæðingar. Myndir og
orð runnu saman og tóku á sig þá
mynd sem hér fylgir á eftir.
Þannig vil ég kveðja Jón Aðal-
stein Kjartansson. Aðstandendum
hans votta ég mína innilegustu
samúð, þau hafa misst mikið.
Langt er nú síðan að lékum við saman
lífsglaðir strákar, um fjörur og tún.
Oft sló í brýnu, en oftar var gaman
og oftast var hlátur og gleði á brún.
I brosinu þínu var birta og gleði
bjargfóst var vináttan, stöðug og trú.
„Aðall“, þá nafnbót, sem lífið þér léði
það nafn báru fáir betur en þú.
Nú ljósið er slokknað á lífskerti þínu
lokið er slagnum við illkynja mein.
En minningin lifir í hugskoti mínu
Um manninn, vin minn, Jón Aðalstein.
Farðu vel og friður sé með þinni
sál.
Þorkell Helgason.
Það er erfitt að sjá á eftir félaga
eða ástvini í blóma lífsins eins og í
tilfelli Jóns Aðalsteins. Jón kom
mér fyrir sjónir sem mikill pers-
ónuleiki, heill og sannur. Hann var
barngóður og glaðvær og okkur
sem yngri vorum var hann mikil-
vægur félagi sem við litum upp til.
Þegar upp er staðið má senni-
lega segja að kynni mín af Jóni
hafi verið mest í gegnum íþrótta-
iðkun okkar á Borgarfirði. A sumr-
in var það fótboltinn og í öllum
fríum yfir veturinn var það körfu-
bolti og blak í salnum. Jón var
skemmtilegur íþróttamaður og
baráttuglaður. Eins var áhugi hans
á enska boltanum mikill og þar var
alltaf efni í líflegar umræður hjá
okkur, enda stóð Jón þétt á bak
við sitt uppáhaldslið og ég á bak
við mitt.
Árin 1996-97 þegar við Vala
bjuggum á Borgarfirði hittum við
Jón reglulega og frá þeim tíma lifa
margar góðar minningar. Spjall
okkar Jóns snerist oft um ástand
mála á Borgarfirði og það hvað
mætti gera til að snúa þar vörn í
sókn. Þar var Jón á heimavelli,
enda vita þeir það sem þekktu Jón
að hann unni sinni heimabyggð
meira en margur annar og var
hann búinn að koma ár sinni þar
vel fyrir borð.
Það var sama hvar eða hvenær
maður hitti Jón, hann var jafnan
léttur í skapi og það var alltaf
gaman að hitta hann. Mér er minn-
is jtætt þegar Jón kom og heim-
sótti okkur Völu norður á Sauðár-
krók í fyrra. Hann stoppaði ekki
lengi og sennilega töluðum við ekki
um neitt merkilegt, en það breytir
því ekki að mér þótti afskaplega
vænt um að hann skyldi koma.
Það er erfitt að hugsa sér að Jón
Aðall sé farinn. Eftir stendur stórt
skarð í litlu samfélagi þar sem
hver einstaklingur er svo ótrúlega
mikilvægur. Ég veit hins vegar að
fenginni reynslu að þar snúa menn
bökum saman og horfa fram á veg-
inn.
Binnu, Bóa, Þresti, Röggu og
Adda og öðrum aðstandendum
sendum við Vala okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Jóns Aðal-
steins.
Heiðar.
JON AÐALSTEINN
KJARTANSSON
HALLDÓRA
JÓHANNESDÓTTIR
+ Halldóra Jó-
hannesdóttir
fæddist í Hvamms-
dalskoti í Saurbæjar-
hreppi í Dalasýslu 7.
ágúst 1934. Hún lést
á Vífilsstaðaspítala
8. september síðast-
liðinn og fór útfor
hennar fram frá
Fossvogskirkju 20.
september. Jarðsett
var í Hagakirkju-
garði í Holtum.
Nú þegar leiðir
skilja langar mig til
þess að minnast hér með nokkrum
orðum góðrar konu sem ég kynnt-
ist í barnæsku.
Tildrög þess að ég kynnist Hall-
dóru í Stúfholti og fjölskyldu henn-
ar voru að vorið 1981 var ég svo
heppinn að komast með Sigurgeiri
Ingimundarsyni, vinnufélaga föður
míns, í sveitina í Stúfholti. Sigur-
geir á heima í vesturbænum í Stúf-
holti.
Á þessum árum átti Sigurgeir
gamlan International Scout jeppa
og á honum fórum við austur að
Stúfholti.
Ég var það lítill og ókunnugur
fyrir austan fjall að ég spurði oft á
leiðinni hvort það væri þessi bær
sem væri Stúfholt.
Þegar við loks komum í hlaðið á
Stúfholti sagði Sigurgeir að við
skyldum heimsækja fólkið í aust-
urbænum. Það verður alltaf eftir-
minnilegt og happ mitt annars
vegar að hafa kynnst Sigurgeir og
hins vegar Halldóru og hennar
fjölskyldu í Stúfholti.
Þegar við Sigurgeir komum inn
var tekið á móti okkur sem við
konungbornir værum. Halldóra
bar fram kökur og annað góðgæti
eftir þessa löngu ferð sem var loks
á enda.
Ekki leið á löngu þar til ég
eyddi nær öllum helgum í Stúf-
holti.
Ég fór alltaf með Sigurgeiri en
gisti þá oftast hjá Halldóru og fjöl-
skyldu hennar. Þar sem áhugi
minn á vélum, tækjum og tólum
kom snemma upp þá var véla-
geymslan í Stúfholti aðalstaðurinn
í mínum huga. Þar fylgdist ég með
sonum hennar tveim, þeim Hösk-
uldi og Guðbrandi og Sturlaugi
bróður hennar föndra við bíla og
gera við hina ólíklegustu hluti.
Þegar ekki var verið í vélageymsl-
unni var nóg að gera úti við horn-
sílaveiðar, leika við hundinn eða
reka beljurnar. Þegar inn var
komið á kvöldin eftir afrek dagsins
var ávallt tryggt að Halldóra sæi
til þess að allir fengju vel að borða
af góðum mat og liði alltaf sem
best. Ég man enn í dag eftir því
þegar ég var nýkominn úr Stúf-
holti og sagði móður minni að
kartöflumúsin hennar ætti ekki að
vera svona á bragðið, hún Halldóra
í Stúfholti gerði miklu betri
kartöflumús. Ekki
nóg með það heldur
krafðist ég að breyt-
ingar yrðu gerðar á
matseldinni heima!
Ég er ekki viss um að
ég hafi verið uppá-
haldserfinginn þá vik-
una en í mínum huga
var maturinn bara
miklu betri í sveitinni.
Halldóra fékk mig
matvandan Reykvík-
inginn til þess að
borða ólíklegustu
þjóðlega rétti og
þykja þeir ágætir. Það
má fullyrða að manni væri tekið
sem afa- og ömmubarni í Stúfholti,
góðmennska og væntumþykja til
allra barna var svo greinileg í fari
Halldóru. Þegar ég eignaðist sjálf-
ur son hafði hún mikla ánægju af
því að fá okkur feðgana í heim-
sókn. Halldóra var þá orðin sjúkl-
ingur en sonur minn hændist strax
að henni og fjölskyldu hennar.
Ég man sérstaklega eftir því
þegar við feðgar fórum eitt sinn
sem oftar austur í heimsókn. Gutt-
inn var þá á þriðja ári og lenti í
minniháttar áflogum við heimilis-
köttinn, kötturinn hafði betur og
kom sonur minn særður eftir „bar-
dagann“ hágrátandi og sagði að
„ljónið" hefði ráðist á sig.
Ég óttaðist að nú myndi ganga
illa að fá barnið til að vilja fara
aðra ferð austur að Stúfholti en
það reyndist ekki vera.
Viðmót fólksins í báðum bæjum í
Stúfholti við alla er þannig að syni
mínum leið vel þarna eins og öllum
öðrum. Hann var strax til í aðra
ferð næst þegar tækifæri gafst.
Þegar við feðgar fórum næst aust-
ur sagðist sá litli bara ætla að
passa sig á ljóninu. Reyndar var
þessi heimilisköttur verulega stór
og glæsilegur þannig að skiljanlegt
var að barninu þætti hann sem
ljón ásýndum. í Stúfholti er hugs-
að vel um köttinn eins og öll önnur
dýr þar á bæ, allar skepnur vel
hirtar.
Það er hverjum manni ljóst sem
kemur að Stúfholti að þarna býr
fólk sem hugsar vel um alla hluti,
vélar og hús eru í tryggu viðhaldi
og öll umgegni hin snyrtilegasta.
Þegar veikindi Halldóru fóru að
hamla hreyfigetu hennar byggði
þessi samheldna fjölskylda nýtt
hús á einni hæð sem hentaði betur.
Einnig var gamall sendibíll gerður
upp og útbúinn fyrir hreyfihaml-
aða svo hún gæti lifað sem eðlileg-
ustu lífi áfram. Þar sannaðist að
hún hafði alið af sér fyrirmyndar
börn sem hika ekki við að fram-
kvæma hlutina fagmannlega þegar
þörf er á.
Ég vona að Guð gefi Kjartani og
börnum hennar styrk og trú í
þessari raun.
Guð blessi minningu Halldóru
Jóhannesardóttur.
Bjarni Þorgilsson.
GUÐJÓNINGI
S VERRISSON
skíðadeild Armanns þar sem við vor-
um samferða í mörg ár. Vinskapur
myndaðist sem haldist hefur síðan þó
að stundum hafi liðið langt á milli
funda. Eitt einkenni slíkra tengsla úr
íþróttunum er einmitt að þau haldast
sterk, m.a. vegna þess að í þjálfun og
keppni skýrast oft ýmsir persónueig-
inleikar sem veitir þeim sem sam-
ferða eru dýpri þekkingu og skilning
á einstaklingnum.
Þegar Ingi nálgaðist fullorðinsár
tók hann skíðaíþróttina mjög alvar-
lega. Hann iagði mikið á sig, bæði við
undirbúningsæfingar á haustin og
æfingar á vetuma. Það var því ekki
að undra að hann næði góðum tökum
á greininni enda var hann framar-
lega í flokki á landsvísu meðan hann
æfði og keppti. Fyrir utan augljósa
hæfileika og metnað sem hann hafði
á þessu sviði þá var hann ákaflega
þægilegur og skemmtilegur í um-
gengni. Hann var gæddur þeim mik-
ilvæga kosti keppnismannsins að
geta bæði látið tilfinningar sínar í
Ijós ef svo bar undir en einnig haft
stjóm á þeim þegar þannig áraði.
Ingi hafði líka metnað í prentfag-
inu sem hann lærði. Afi hans Guðjón
hefur eflaust veitt honum íyrstu inn-
sýn í prentiðnaðinn í Litlaprenti og
lagt honum línumar um framhaldið.
Ingi fékk líka snemma ábyrgðarhlut-
verk í ísafoldarprentsmiðju þar sem
hann lærði og vann á sínum yngri ár-
um. Oft heimsótti ég hann í vinnuna
og fylgdist með honum milli þess sem
hann ræddi við mig um skíðamál.
Þótt ég þekki ekkert til prentfagsins
fór það ekki á milli mála að hann var
vel að sér í greininni, samstarfsmenn
hans treystu honum vel og vinnusemi
Inga var einstök. Vinnusemin og
verklagnin komu líka vel í ljós þegar
hann byggði húsið sitt í Mýrarásnum
af myndarskap og smekkvísi.
Síðustu samverustundir okkar
Inga voru um páskana þar sem hann
var að jafna sig á sjúkrahúsi eftir síð-
ustu skurðaðgerð. Þó að heilsan væri
ekkert alltof góð voru samt rifjuð
upp ýmis atvik frá liðnum tímum.
Skíðatæknin var að sjálfsögðu krufin
til mergjar og árangur keppenda á
nýafstöðnu skíðalandsmóti skil-
greindur. Eins og alltaf hafði Ingi
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
grunnt var á glettninni og léttleikan-
um sem ætíð hefur einkennt lundar-
far hans. Við rifjuðum upp sameigin-
legan reynsluheim okkar frá Noregi,
þó að á mismunandi tíma hafi verið,
og fórum vítt og breitt um Noregs
ríki í huganum. Hann talaði líka með
stolti um börnin sín en með greini-
legum saknaðartón. Ég held að við
höfum báðir skynjað andrúmsloftið
og stöðuna svipað og nutum því sam-
verunnar vel. Þessar fáu stundir gáfu
mér mikið því við þannig aðstæður er
maður svo rækilega minntur á hverf-
ulleikann og það sem skiptir máli í
lífinu.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég til ættingja og megi góð minning
styrkja ykkur í sorginni.
Tómas Jónsson.
tGuðjón Ingi
Sverrisson
prentari fæddist í
Reykjavík 14. októ-
ber 1953. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 24.
september síðastlið-
inn og fór útfór hans
fram frá Árbæjar-
kirkju 2. október.
Ég vil með þessum
orðum kveðja vin minn
til margra ára Guðjón
Inga Sverrisson. Þeir
sem þekktu Inga vel og
fylgdust með sjúkdómsraunum hans
vissu innra með sér að hverju stefndi
og hann dró heldur enga dul á það.
Samt er alltaf erfitt að
meðtaka dauðann og
skilja réttlæti heimsins
við svona aðstæður.
Ingi var alinn upp í
mikilli skíðafjölskyldu
sem hafði sína rótfestu
við Álfhólsveginn og
Bjamhólastíginn í
Kópavoginum. Móð-
urbræðurnir Sigurður
og Georg lögðu sinn
skerf af mörkum til
þess að beina honum
inn á skíðabrautina og
Áslaug frænka hans
var honum samstiga í
þessu ferli.
Tengsl mín við Inga hófust einnig í
gegnum þessa skíðafjölskyldu og