Morgunblaðið - 14.10.2000, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR14,OKTÓBER 2000 ( S5
þein-a bræðra óskiptan. Þegar ég
hugðist hætta því starfi og flytja heim
var það ekki síst fyrir hvatningu frá
Sigurði sem ég stofnaði til eigin
rekstrar í Bretlandi. Af þessu sést að
ég á Sigurði mikið að þakka.
Það er margra ánægjulegra sam-
verustunda að minnast. Þar stendur
trúlega upp úr ferð sem við Margrét
fórum með þeim hjónum til York eitt
sinn er þau heimsóttu Hull. Við skoð-
uðum gamla bæinn, Vflringasafnið og
síðan vai’ stefnan sett á kirkjuna í
York sem er ein sú stærsta og merki-
legasta í Englandi. Þegar þangað var
komið stóð þar yfir allmikið skátamót
með þúsundum þátttakenda og höfðu
aðstandendur stillt sér upp í langar
raðir meðfram götunni út frá
kirkjunni og biðu þess að skátaflokk-
ai-nir gengu út úr kirkjunni. Við vor-
um orðin nokkuð göngumóð og
ákváðum því að leigja okkur hesta-
kerra til að aka frekar um bæinn.
Kerran ekur síðan inn í götuna út frá
kirkjunni og meðfram fólkinu sem
þar hafði stillt sér upp. Fólkið byrjaði
að veifa tfl okkar og Sigurður tók
strax við sér og fór að veifa á móti,
brosandi út að eyram. Þetta smá-
eykst og loks stendur hann á fætur og
veifar tfl mannfjöldans sem allur veif-
aði á móti. A meðan ég veinaði af
hlátri var Guðbjörgu ekki jafn
skemmt og sagði Sigurði að hætta
þessari vitleysu. Þá brosti hann til
hennar og sagði: „Þetta er allt í lagi,
Guðbjörg mín, hér þekkir mann eng-
inn.“ Það var nefnilega oft stutt í
strákmn.
Það var líka ánægjulegt að koma
heim til þeirra hjóna og aðdáunarvert
hversu þolinmóður Sigurður var við
drengina sína og lét það ekki trufla
sig þótt þeir væra klifrandi upp á axl-
ir á honum.
Sigurður var mikfll gæfumaður í
einkalífi. Guðbjörg hefur verið hans
stoð og stytta og aldrei frekar en
þessa síðustu og erfiðustu mánuði.
Drengirnir þeirra fjórir voru stolt
hans enda efnispiltar. Hjá þeim dvel-
ur hugur okkar og við biðjum algóðan
Guð að styrkja þau og aðra ástvini í
þeirra miklu sorg.
Blessuð sé minning Sigurðar Ein-
arssonar.
Pétur Björnsson.
Ég átti þess kost að kynnast Sig-
urði Einarssyni í byijun áttunda ára-
tugarins; þá bar svo við faðir Sigm’ðar
hafði sambandi við mig og bað um að
fara með honum til Póllands vegna
skemmda í fiskmjöli, sem var þangað
komið írá Fiskimjölsverksmiðju Ein-
ars Sigm’ðssonar í Vestmannaeyjum.
Kaupendur höfðu gert athugasemdir
varðandi ástand mjölsins. Þá var Sig-
urður rétt liðlega tvítugur að aldri og
stundaði nám í Háskóla íslands.
Þetta var einstaklega flókið verkefni
og ábyrgðarmikið enda miklir fjár-
munir í veði. Við dvöldumst í Póllandi
í um viku og kynntist ég þá alveg ein-
stökum persónulegum eiginleikum
Sigurðar, sem lýstu sér í drenglyndi
og geðprýði en þó með mikilli festu og
nákvæmni. Sigurður hafði daglega
símasamband við fóður sinn sem
hvatti okkur tfl dáða og festu í samn-
ingamálum, en þá varð mér Ijóst, að
hann hlyti vissulega að taka að sér
veigamikið hlutverk síðar meir í út-
gerð og fiskvinnslu. Eftir að samning-
um lauk efuðustum við báðir hvernig
Einar tæki niðurstöðum; en þegar
heim kom tók hann okkur fagnandi.
Síðar meir taldi ég að þar hefði Sig-
urður fengið nokkurs konar eldskím í
viðskiptamálum, en þar eru margir
kallaðir en fáir útvaldir.
Ég tel mig lánsaman að hafa
kynnst Sigurði, en margsinnis hitt-
umst við á fundum um sjávarútvegs-
mál og á fömum vegi. Á vegum Sjálf-
stæðisflokksins stýrði hann um árabil
nefnd um sjávarútvegsmál, en þá
fundi sótti ég eftir megni. Sigui’ður
stýrði málum þannig, að enginn efað-
ist um hans heilindi og drengskap,
jafnvel varðandi viðkvæmustu deflu-
mál í þeim efnum, en alþjóð er Ijóst að
sú sigling, ef svo _má að orði komast,
var ekki einföld. Ég efast reyndar um
að nokkur annar hefði getað tekið það
hlutverk að sér með sömu lipurð.
Það er mikill missir að Sigurður
hafi þurft að kveðja þennan heim á
miðjum aldri og á hátindi í atvinnulífi.
Ég taldi mig knúinn til að segja þessi
fáu orð og votta ég fjölskyldu hans og
góðvinum öllum samúð mína og hlut-
tekningu. Guð blessi minningu góðs
drengs.
Jónas Bjarnason.
Kveðja frá Framhaldsskólanum
í V estmannaeyjum
Vestmannaeyinga setti hljóða mið-
vikudaginn 4. október þegar það
fréttist um bæinn að einn af lykil-
mönnunum í okkar samfélagi, Sigurð-
ur Einarsson forstjóri ísfélagsins,
væri látinn á besta aldri. Sigurður
vann að velferð Eyjanna á mörgum
sviðum og var alls staðar vel af honum
látið. Hann hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum og fylgdi þeim eftir af festu,
en sanngirni.
Sigm’ður kom inní skólanefnd
Framhaldsskólans í Vestmannaeyj-
um vorið 1991 og tók þar við for-
mennsku mjög fljótlega. Því starfi
gegndi hann til æviloka. Hann var alla
tíð mjög vinveittur skólanum og
fylgdist grannt með því starfi sem þar
er unnið. Hann studdi okkur bæði
leynt og ljóst í viðleitni skólans til að
halda úti sem fjölbreyttustu náms-
framboði ekki síst á þeim sviðum sem
snúa að undirstöðuatvinnuvegunum.
Má best merkja það á því að mörg
undanfarin misseri lánaði hann okkur
fúslega tvo af sínum best menntuðu
starfsmönnum til að kenna greinar
sem erfitt hefúr verið að manna.
Framhaldsskólinn, bæjarstjóm, fé-
lagasamtök og atvinnulífið í Vest-
mannaeyjum sjá á bak hæfum og
duglegum félaga og vini, en mestur er
að sjálfsögðu missir fjölskyldu hans
og ástvina. Stjómendur, starfsfólk og
nemendur Framhaldsskólans senda
þeim innilegar samúðarkveðjur, um
leið og við þökkum Sigurði áratugar
samvinnu og stuðning.
Ólafur H. Sigurjónsson,
skólameistari FIV.
Þegar ég sigldi inn höfnina í Eyjum
með Herjólfi á fallegum haustdegi
miðvikudaginn 4. október komandi úr
skemmtilegri veiðiferð, blakti íslenski
fáninn í hálfa stöng um allan bæ.
Fréttirnar fékk ég skömmu síðar,
tveir vinir mínir og félagar úr Akóges
vora fallnir frá: Þeir Kristinn Pálsson
frá Þingholti og Sigurður Einarsson.
Akóges-félagar sjá nú á eftii’ tveimur
félögum sínum og munu sakna þeirra
sárt. Ég ætla að greina frá kynnum
mínum við Sigurð Einarsson í nokkr-
um orðum. Reyndar brestur mann
orð við slíkar harmafi’éttir. Sigurð hef
ég þekkt um áratugi. Hann fór
snemma að venja komur sínar til
Eyja með föður sínum Einari Sig-
m-ðssyni, þeim mikla atorkumanni.
Ég man eftir unglingnum þar sem
hann var á röltinu um bryggjumar
með föður sínum. Einar tók alla tali,
þurfti að spyija mn fiskiríið, lífið og
tilveruna. Állt þetta síaðist í ungling-
inn, sem átti síðan eftir að taka við
rekstri föður síns. Ekkert kynslóðabfl
var á milli okkar Sigurðar þótt
fimmtán ár skildu á milli, áttum sama
afmælisdag, 1. nóvember. Kynni okk-
ar Sigurðar jukust eftir því sem árin
liðu. Hann flutti til Eyja og leiðir okk-
ar lágu saman á fundum í Samfrost,
sameiginlegri skrifstofu frystihús-
anna í Eyjum. Einnig voram við ná-
grannar, hann við Birkihlíð og ég á
Túngötunni. Sigurður lagði alltaf gott
til málanna, vildi ekki flana að neinu.
Aldrei heyrði ég hann tala illa um eða
hallmæla nokkrum manni. I Akóges
vorum við sessunautar til margra ára,
nú verður stóllinn hans auður þegai-
fundir hefjast í vetur og ég heyri ekki
oftar þessi vinalegu orð: „Jæja, Guð-
jón minn, sæll vertu, hvemig hefur þú
það?“ Þetta hlýlega ávarp var svo
notalegt. Fleira áttum við sameigin-
legt. Við trimmuðun saman í mörg ár,
ásamt Vilhjálmi Bjamasyni banka-
stjóra, Páli Zóphaníussyni tækni-
fræðingi, Bjama Jónassyni útvarps-
stjóra, Herði Óskarssyni fjár-
málastjóra og séra Kjartani Émi
Sigurbjörnssyni, sóknarpresti. Þótti
þetta nokkuð góð blanda í þjóðfélags-
stiganum. Hin síðari ár hefiir hópur-
inn þynnst talsvert, Vilhjálmur og
séra Kjartan fluttir burtu, ég varð að
hætta vegna veikinda, en Sigurður
trimmaði svo lengi sem hann hafi
þrek tfl. Eins og ég gat um í upphafi
var ég að koma úr veiðiferð, þegar
mér bárast tíðindin. Ég hafði hugsað
mér. að.Jíta við .hjá Sigurði og segja
honum nokkrar veiðisögur. Það er
svo margt sem ég átti ósagt við hann
Sigurð minn, sjálfsagt verður það að
bíða þess tíma er við trimmum saman
hið efra. Hjá okkur báðum var mfldll
dagur framundan, 1. nóvember, hann
að halda uppá fimmtugsafmælið sitt
og ég sextíu og fimm ára. I tflefni af-
mælis míns ætla ég að halda mál-
verkasýningu og mun ég, úr því sem
komið er tileinka hana minningu Sig-
urðar. Iþróttahreyfingin í Eyjum sér
á eftir dyggum stuðningsmanni. Sig-
urður er búinn að vera íþróttahreyf-
ingunni betri en enginn í gegnum ár-
in. Ekki verður skrifað um Sigurð
Einarsson, án þess að minnast á hana
Guðbjörgu. Hún er búin að standa
eins og klettur í því stríði, sem Sig-
urður háði síðustu misserin. Guð-
björg og Sigurður eignuðust fjóra
di-engi: Einar, Sigurð, Magnús og
Kristin. Ég hef fylgst með öllum
drengjunum fi’á fæðingu. Það tók allt-
af hver pabbastrákurinn við af öðr-
um. Nú sjá þeir á eftir góðum föður,
sem allt vfldi fyrir þá gera. Guðbjörg
mín, nú er fimmti drengurinn þinn
fallinn frá, sá sem þú deildir með gleði
og sorg í svo mörg ár. Ég veit að þú
hefur trúna, styrkinn og kraftinn,
sem þarf til að yfirstíga sorgina. Það
munu margir syrgja Sigurð Einars-
son. Guðbjörg, drengirnir mínir,
systkini og aðrii' ættingjar, Guð blessi
ykkur öll. Minningin um góðan dreng
mun ylja ykkur þegar fram líða
stundir.
Ég mun sakna vinar míns Sigurðar
Einarssonar í leik og starfi.
Guðjón Ólafsson (Gaui í
Gíslholti).
Hann Sigurður Einarsson er lát-
inn. Það var fréttin sem barst um
bæinn að morgni miðvikudagsins 4.
október sl.
I Vestmannaeyjum vai’ þetta sorg-
ardagur því annar velmetinn maður,
Kristinn Pálsson útgerðarmaður, lést
einnig þennan sama morgun.
Þótt andlát Sigurðar hafi ef til vill
ekki komið á óvart stendur fjölskylda
hans„ og raunar bæjarbúar allir,
frami fyrir þeirri sorglegu staðreynd
að hann er allur og hans mun ekki
lengur njóta við sem ástríks fjöl-
skylduföður né sem aðaldrifkrafts
samfélagsins í Vestmannaeyjum.
Þó að okkur finnist ævi Sigurðar
allt of stutt skfldi hann eftir sig djúp
varanleg spor í atvinnuuppbyggingu í
Vestmannaeyjum eftir gos og kom
miklu í verk.
Ég held að enginn vildi hugsa þá
hugsun til enda hvað hefði orðið ef
Sigurður hefði ekki haldið heim til
Eyja eftir gos og hafist handa við
uppbyggingu Hraðfrystistöðvar
Vestmannaeyja og reist íyrirtækið úr
rústum eyðileggingarinnar. En ef-
laust hefði Sigurður sem ungur mað-
ur getað tekið sér margt annað fyir
hendur á þeim tímapunkti lífsins.
Leiðir okkar Sigurðar lágu saman
að mestu í gegnum bæjarmálastarf
Sjálfstæðisflokksins í Vestmannaeyj-
um í nokkur kjörtímabil. Það er óhætt
að segja að í því starfi sem og öðram
störfum, sem Sigurður leysti af hendi,
hafi enginn meðalmaður verið á ferð.
Það var ótrúlegt hvað maðurinn kom
miklu í verk, enda gengu samstarfs-
fundii’nir út á að fólk héldi sig við efn-
ið og afgreiddi málin, en eyddi ekki
tímanum í óþarfa spjall.
Hluti af starfi kjörinna bæjarfull-
trúa er að vera viðstaddir hinar ýmsu
samkomur í bæjarfélaginu.
í því efni brást Sigurður ekki
skyldum sínum frekar en öðram og
var þá gjaman með syni sína með sér.
Þegar sjálfstæðismenn í Vest-
mannaeyjum festu kaup á húsi sínu
Ásgarði við Heimagötu var Sigurður
helsti hvatamaðui- þess að Sjálfstæð-
isflokkurinn eignaðist eigin aðstöðu
fyir starfsemi sína og lagði mikla
vinnu í að svo gæti orðið.
Enda er óhætt að segja að sú góða
aðstaða sem skapaðist hafi skilað góð-
um árangri fyrii’ flokksstarfið í Eyj-
um.
Um tíma unnum við saman í hús-
stjórn Ásgarðs. Sigurði var það mfldð
kappsmál að fjárreiður og öll um-
gengni í húsinu væra í góðu lagi.
Með þessum kveðjuorðum hef ég
minnast á fá af þeim fjölmörgu störf-
um sem Sigurður kom nálægt utan
síns aðalstarfs sem forstjóri Isfélags
Vestmannaeyja.
Það var sama hvar Sigurður ,Jagði
hönd á plóginn“, það var það ætíð með
sömu ljúfmennskunni, samviskusem-
inni og ósérhlífninni.
Sigurður kynntist mörgu fólki í
störfum sínum og er mér nær að
halda að hann hafi tekið ástfóstri við
allt sitt samferðafólk Að leiðarlokum
vil ég þakka fyrir það samstarf sem
ég átti með Sigurði Einarssyni, ég vil
einnig þakka traust og uppörvun sem
hann sýndi mér í mínum störfum.
Við, ég og fjölskylda mín, sendum
Guðbjörgu, sonunum og fjölskyldum
þem’a hjóna innilegar samúðarkveðj-
ur.
Megi Guð gefa ykkur öllum styrk
og trú í sorginni.
Unnur Tómasdóttir.
Þegai’ ég sit hér og læt hugann
reika verður hugur minn skyndilega
tómur mér finnst ég lítfls megnugur
og í raun hefur allt réttlæti snúið við
mér baki. Að ég skuli sitja og skrifa
minningargrein um vin minn Sigurð
Einarsson er næsta kaldranaleg stað-
reynd, ég hef ekki möguleika fremur
en aðrir að útskýra hvernig forgangs-
röðun Himnaföðurins fer fram, en eitt
er víst að ekki geta menn fundið neina
sanngimi.
Á aldarfjórðungi fer margt á milli
manna. Ekki vai’ aðeins um það að
ræða að vinnan væri vettvangur okk-
ar, heldur einnig laxveiðar, ráðstefn-
ur, ferðalög með og án Guggu og
Öddu, alltaf gilti sama lögmálið hjá
Sigurði, drengskapur og einstakur
heiðarlefld.
Ég hef mörgum kynnst á lífsleið-
inn, en engum, sem hafði það lag að
segja sína meiningu, þótt hún gengi
þvert á manns eigin, að maður varð
bara sáttur og ánægður.
Ef ég ætti að skrifa allt sem kemur
í hugann um samskipti og samstarf
okkai' Sigga þá yrði það ritverk í
a.m.k 3 bindum, en mikill hluti þess
ritverks var bara okkar á milli og fer
með okkur í gröfina.
Ein lítil saga sem lýsir Sigga vel.
Við voram að koma úr Haffjarðará,
og mikið hafði gengið á í þjóðmálun-
um sem snerti Utvegsbankann -
mönnum var mikið niðri fyrir, SIS
hafði gert tilboð í bankann. Þá sagði
Siggi „þetta er nú Ijóta klúðrið Halli,
við skulum ekkert vera að tala saman,
það getur líka verið gott að þegja
saman“.
Annað hefur verið fyrir alla, oft
hefur verið á vörum okkar félaganna
og það var alltaf gaman að rifja upp
hin spaugilegu atvik sem gátu komið
upp, einkum og sér í lagi þegar þeir
bræður Ágúst og Siggi áttu í hlut og
vora keyrandi saman - ef þeir vora
saman á bíl þá vai’ð klúður.
En eins og allt þá lýkur góðum
stundum og ferðalögum og alvaran
tekur við. Siggi hefur farið í sitt síð-
asta ferðalag, góðir dagar að baki og
alvaran er tekin við, líf án Sigga er
úrskurðurinn.
Siggi minn, mikið þakka ég þér fyr-
ir samferðina, þó æskilegt hefði verið
að hún yrði lengri þá er það huggun
harmi gegn, að það era gæðin en ekki
magnið sem vegur ætíð þyngst á vog-
arskálinni. Við hjónin þökkum ykkm-
Guggu fyrir allar þær stundir sem við
höfum átt saman heima og að heiman,
þær minningar lifa, þú lifir meðal
okkar þó farinn sért af yfirborðinu.
Ef hægt er að segja að einhver hafi
verið ánægðm’ með lífsförunaut, þá er
það alveg víst að „formaðurinn“ naut
hins fullkomna trausts þíns og gagn-
kvæmt.
Allir sem kynntust þér muna þig
sem trúfastan, heiðarlegan, æðra-
lausan samferðafélaga, far þú í friði
og megi Guð vera með þér á þinni
framhaldsferð svo og að hann haldi
verndarhendi yfir öllum sem þér
þóttu kærastir.
Gugga mín, og augasteinar föður
ykkar, Einar, Sigurður, Magnús og
Kristinn, ykkar missir er sárastur, en
verum þess minnug að eftir lifir minn-
ing um einstakan mann sem skflur
eftir sig ríka og djúpa minningu í
hjörtum svo margra. Við þökkum öll
fyrir að hafa fengið að vera samferða-
menn Sigurðar Einarssonar.
Haraldur Haraldsson.
Nú þegar komið er að kveðjustund
og Sigurður Einarsson er kvaddur
hinstu kveðju er margs að minnast.
Sigurður var einstaklega bamgóður
maður því fengu synir okkar Emmu
að kynnast, Kjartan jafnaldri Sigurð-
ar litla eins Siggi Einars sagði svo oft
og Hlynur sem er með Kristni í bekk.
Sundferðirnar, ísbíltúrar og svo ferð-
imar á skrifstofu Sigurðar á efstu
hæð Isfélagsins. Sigurður var ein-
stakur maður og best er honum lýst
sem faðmlagi eða sólarlagi, manni
sem veitir ástúð með brosi eða vin-
semd. Einstakur því hann stjómaðist
af rödd hjarta síns og hafði í huga
hjörtu annarra. Strákamir dáðu hann
og það var gott að eiga hann að með
góð ráð. Og þegar sagt er um ein-
hvern að hann sé einstakur þá á það
við um þá sem era dáðir og dýrmætir
og skarð þeirra verður aldrei fyllt. Við
í Odda og Vídófjöldskyldan vfljum
þakka fyrir samfylgdina og biðjum
góðan guð að leiða fjölskylduna á,
Birkihlíð 17 í þeirra miklu sorg og
missi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt. Ein-
stakur er orðið sem best lýsir þér.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Knn kærleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gæfa var það öllum er fengu að
kynnastþér.
(Ingibjörg Sig.)
Ólafur Lárusson, Odda,
Vestmannaeyjum.
Góður fjölskyldufaðir, merkur at-
hafnamaður og góðm- félagi, Sigurður
Einarsson, er fallinn frá, langt um
aldur fram.
Við Sigurður kynntumst lítfllega
þegar við vorum í Háskólanum, _en
leiðir okkar lágu síðan saman í SÍF,
þar sem hann var kjörinn í stjóm árið
1976.
Sigurður var strax snemma á þrí-
tugsaldri orðinn virkur í útgerð og
fískvinnslu.
Á þessum árum vora saltfiskvið-
skipti með talsvert öðra sniði en nú er
og langstærsti markaður fyrir ís-_.
lenskan saltfisk var í Portúgal, þar
sem stórt og þunglamalegt ríkisfyrir-
tæki sá um öll innkaup.
Það tók stundum á taugarnar að
liggja þar við vikum saman og jafnvel
oft á ári til að ná samningum til árs í
senn. Sigurður fór með mér í margar
þessar ferðir ásamt þáverandi stjóm-
arformönnum SÍF og fleiri eftir at-
vikum. Hæfileikar Sigurðar til að
skilja aukaatriði frá aðalatriðum
komu fljótt í ljós og hann var slyngur
og útsjónarsamur samningamaður og
umfram allt fylginn sér. Það fór ekki
framhjá neinum, að þar fór býsna
traustur kaupsýslumaður, þó ungur
væri að árum.
I öllum þeim mörgu ferðum, sem
við fóram saman á SIF-áram okkar
beggja, náðum við að kynnast vel og
mér fannst ég fá að skyggnast tals-
vert undir svolitla skel, sem ekki var
ýkja þykk og skynja góðan og hlýjan
dreng og uppátækjasaman og hlátur-
mildan ferðafélaga. Ég á margar dýr-
mætai’ minningai’ frá þessum og síð-
ari kynnum okkar.
Kæra Guðbjörg. Þú og synimir
ykkar fjórir hafið misst góðan fjöl-
skylduföður, sem bar svo mikla um-
hyggju fyrir ykkur öllum og vildi
helst ekki vera langdvölum fjarri ykk-
ur. Ég hef fáum heimakærari mönn-
um kynnst um dagana og sem talaði
með meiri hlýju og kærleik um eigin-
konu sína og böm og heimilið sem
heild. Sorg ykkar er djúp og sár og
söknuður vina og íjölskyldu mikill, en
yndisleg minningin lifir.
Vestmannaeyjar hafa misst ein-
lægan Eyjamann, sem frá unga aldri
hefur staðið íyrir miklum atvinnu-
rekstri í byggðarlaginu og vann auk
þess mikið og fómfúst starf fyrir
sveitarfélagið. Hann skilur eftir sig
djúp spor, sem ekki verða afmáð.
Þjóðin hefur misst mikilhæfan at-
hafnamann, sem átti margt eftir
ógert, en sem líka hafði komið svo
miklu í verk og skilui’ eftir sig mikla
uppbyggingu sem minnisvarða.
En Drottinn hefur kallað til liðs við
sig sterkan og einlægan liðsmann til
starfa á æðri sviðum.
Kæra Guðbjörg.
Megi trúin á góðan Guð hjálpa ykk-
ur öllum að takast á við sorg ykkar og
söknuð á erfiðum tímum og færa ykk-
SJÁNÆSTU SÍÐU