Morgunblaðið - 14.10.2000, Blaðsíða 84

84 LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 2000
MORGUNBLAÐIÐ
FÓLK í FRÉTTUM
The Flaming Lips leika á stórtónleikum lceland Airwaves-tónlistarhátíðarinnar á laugardaginn kemur
The Flaming Lips skipa: Wayne Coyne, Michael Ivins og Steven Drozd.
Heppnir að hafa
aðdráttarafl
Hinn 19. október næstkomandi hefst hér á
* landi tónlistarhátíðin Iceland Airwaves.
Ein þeirra hljómsveita sem ætla að heim-
sækja okkur er bandaríska nýbylgjusveitin
____The Flaming Lips. Birgir Orn___
____Steinarsson hringdi í söngvara_
sveitarinnar, Wayne Coyne, sem gat
varla beðið þess að koma hingað.
s
G HRÆÐIST ekki þögn-
ina í almennum skilningi
orðsins," sagði Wayne
Coyne, söngvari og for-
sprakki hljómsveitarinnar The
Flaming Lips, þegar blaðamaður bað
hann um að staðfesta orðróm þess
efnis sem hann hafði heyrt. „Ég
hræðist hana í ýktum heimspekileg-
um skilningi, aðallega vegna þess að
sú veröld sem ég hrærist í er full
hljóða. Ég skapa tónlist, og leik mér
mikið með hljóð. Ég sagði þetta fyrst
vegna þess hve hrifinn ég er af hljóð-
heiminum almennt. Hve skelfileg til-
veran yrði ef ég myndi allt í einu
verða heymarlaus. Þetta er ekkert
—/ivenjulegt, ég held að það sé fullt af
fólki sem myndi líða eins ef það færi
að velta þessu jafnmikið fyrir sér og
ég.“ Hljómsveitin ykkar er nú orðin
hundgömul, erþað ekki, varhún ekki
stofnuð árið 1983? „Jú, það er alveg
rétt.“ Ég held að íslendingar hafi
ekki fengið að kynnast ykkur fyrr en
fyrir um fjórum árum þegar lagið
„She Don’t Use Jelly“ varð vinsælt.
„Já, er það? Ég hef í rauninni
aldrei vitað hvort það lag hafði ein-
hver áhrif annarsstaðar en hér í
Bandaríkjunum, Bretlandi og Japan.
Maður vissi aldrei hvort fólk heyrði
lagið annarsstaðar í heiminum. En
það er gott að vita að þið þekkið það.“
Já, já, það var talsvert spilað á fram-
sæknari útvarpsstöðvunum á sínum
tíma. Fólk á örugglega eftir að
syngja með því þegar þið spilið það á
Áirwaves-tónleikunum.
„Við spilum þetta lag á hveiju
kvöldi. Margir halda að við séum
orðnir dauðleiðir á því, sérstaklega
af því það varð vinsælt, en svo er
ekki. Okkur hefur alltaf líkað vel við
það og við urðum afar fegnir þegar
það varð svona „pínu-slagari“ um
heiminn. Við myndum alls ekki viija
henda því af tönleikadagskránni okk-
ar.“ Var það slys að lagið varð vin-
sælt? „Tja, ég held að lag geti aldrei
orðið vinsælt af algjörri slysni. Aug-
ljóslega reynir fólk mikið til þess að
plötur þeirra hljóti einhvers konar
velgengni. Ég held að það sé erfiðara
fyrir okkur en margar aðrar hljóm-
sveitir. Platan hafði verið í umferð í
eitt og hálft ár og það var ekki fyrr
en þá sem lagið byrjaði að virka. Ætli
það hafi ekki verið þess vegna sem
fólk varð undrandi á því að það varð
vinsælt. En þegar þú kafar ofan í það
af hverju „slagarar" verða „slagar-
ar“ eða af hveiju sum lög verða það
ekki er þetta afskaplega eðlilegt. Ég
held að ef The Flaming Lips munu
eiga vinsæl lög á popptónlist-
arstöðvum hljóti það alltaf að verða
einskonar slys. Ekki vegna þess að
við séum viljandi að reyna að vera
eitthvað öðruvísi, ég held að við eig-
um bara erfiðara með að gera tónlist
sem fjöldinn getur náð sambandi við.
Við gerum allt sjálfir, við erum ekki
með stóran hóp af útsetjurum sem
vinna með okkur. Við viljum það ekki
og þar af leiðandi erum við fastir í
okkar eigin heimi og maður veit
aldrei hvort almenningur getur
tengt sig við það eða ekki.“
Sjálfsfórn fyrir hugsjón
Hefur nýjasta breiðskífan ykkar,
The Soft Bulletin,ekki átt mestri vei-
gengni að fagna af öllum ykkar plöt-
um?
„Ég held að smáskífan „She Don’t
Use Jelly“ hafi nú selst betur en allar
smáskífurnar af nýju plötunni. En á
heildina litið hefur þessi nýja plata
hlotið bestu móttökumar, bestu
dómana og haft djupstæðustu áhrifin
á fólk hingað til. Astæðuna veit eng-
inn. A vissan hátt finnst okkur við
vera heppnir að tónlist okkar skuli
yfir höfuð hafa aðdráttarafl á annað
fólk. Þetta hefur bara verið frábært.“
Lagið „Race for the Price“ hefur
verið spilað töluvert héma í útvarpi.
„Frábært, það eru nefnilega svo
margir sem hafa bara heyrt lagið
„She Don’t Use Jelly“ og halda þess
vegna að við séum einhver grín-
hljómsveit. Ég er alveg sammála því
að það lag sé dálítið spaugilegt en
„Race for the Price“ er það aftur á
móti ekki. Þess vegna er ég glaður
yfir því að fólk þekki mismunandi
hliðar á hljómsveitinni áður en við
komum. Það er bara mjög gott.“
Um hvað fjallar þetta lag, „Race
for the Price“?
„Ætli það sé ekki í grundvallarat-
riðum um það að reyna að nálgast
hluti sem eru utan seilingar. Að vita
að það takmark sem maður setur sér
sé hugsanlega of hátt en reyna samt.
Ég held að á vettvangi vísinda þar
sem það að setja sér slík takmörk
þykir afar stórmannlegt leynist oft
mun sjálfselskari ástæður vísinda-
mannanna. Margir þeirra fórna
kannski í leiðinni miklu af sjálfum
sér, frelsi sínu og persónuleika sín-
um til þess að vinna við eitthvað sem
þeim finnst vera mikilvægara en þeir
sjálfir. Textinn fjallar um vísinda-
menn sem áttu konur og böm en
fórnuðu lífi sínu tO þess að koma í
veg fyrir eitthvað ægilegt sem
hlustandinn fær í rauninni aldrei að
vita hvað var. Þetta fjallar því um
það að fóma sér fyrir einhveija hug-
sjón.“
„Við vildum gera tónlist sem
myndi tortíma sjálfri sér“
Ég hef heyrt af undarlegri útgáfu
sem kom frá ykkur á undan nýju
plötunni. Petta var fjórföld plata sem
hét Zaireeka, og þú þurftir að spila
allar plötumar samtímis til þess að
heyra lögin í fullri mynd. Getur þú
skýrt þetta eitthvað frekar út fyrir
okkur?
„Þú lýstir þessu nokkuð rétt. Hver
og einn diskur innihélt tónlist sem
var þess eðlis að þegar þú spilaðir
hann á sama tíma og einhvern af hin-
um þremur, eða alla saman, sam-
ræmdist tónlistin. Stundum myndast
nýir taktar eða spennandi árekstrar
hljóða. Þú getur hlustað á hvern og
einn sér, eða tvo, þijá og ef þú ert
virkilega metnaðarfullur og átt vini
sem em til í að koma með ferðaspil-
arana sína í heimsókn getur þú hlust-
að á alla fjóra í einu. Það er ekki eins
og lögin séu aðeins heil ef þú hlustar
á alla fjóra diskana saman heldur var
þetta einungis önnur leið til þess að
koma tónum saman. Við fengum
þessa hugmynd þegar við prófuðum
að hlusta á þrjár endurhljóðblandað-
ar útgáfur af sama laginu í einu til
þess að athuga hvernig það myndi
hljóma. Við urðum stórhrifnir af því
sem við heyrðum. Hvernig takturinn
kom og fór, og hvemig þetta datt
stundum alveg hvað ofan í annað.
Okkur langaði til þess að skapa tón-
list sem gerði ráð fyrir þessari hlust-
unaraðferð í stað þess að slíkt mynd-
aðist einungis fyrir slysni. Við vildum
gera tónlist sem myndi tortíma
sjálfri sér og auka við sjálfa sig til
skiptis. Þannig að við gengum í það
verk að taka upp plötu sem ekki væri
hægt að spila á einum hljómflutn-
ingstækjum. Þetta átti að verða svo
magnþrungið samansafn hljóða að
það þyrfti þrenn til fern hljómflutn-
ingstæki. Þetta skapaði fyrir okkur
nýja möguleika á að hafa aukið pláss
fyrir hljóð án þess að mynda einung-
is þykkan hávaðavegg. Auk þess hef-
ur hlustandinn líka vald tO þess að
velja hvemig hann vill heyra lögin.“
ísland séð frá skýjunum
Alltaf þegar ég sé tónleikamyndir
afykkurertu alblóðugurá þeim.
„Ég veit það (hlær). Þetta er nú
ekki alvörublóð. Ég byrjaði að nota
það þegar við vomm á tónleikaferða-
lagi með Mercury Rev um Bretland.
Það er lag á nýju plötunni sem heitir
„The Spark That Bled“. Textinn í því
lagi fjallar m.a. um það að fá skot í
hausinn án þess að taka eftir því. Ég
fékk því þá hugmynd að hella blóði á
hausinn á mér því fólk kann svo vel
að meta svoleiðis. „Sjáðu, söngvarinn
fékk högg á höfuðið en hann heldur
samt áfram að syngja þrátt fyrir að
honum blæði.“ Það kom mér því ekk-
ert á óvart eftir það að alltaf þegar
það birtust tónleikamyndir af okkur
væra þær af mér alblóðugum. Fólk
var farið að trúa því að ég hefði eitt-
hvert sár á höfðinu sem opnaðist sí-
fellt við áreynsluna að syngja. Þetta
er bara eitt af þessum sviðsatriðum
sem virðast hafa mikil áhrif á áhorf-
andann. Þetta er svona svipað og að
kveikja í sér á sviði, þú færð alltaf
einhver viðbrögð. Ég byrjaði upphaf-
lega að gera þetta því mér leið oft
uppi á sviði eins og ég væri of var um
sjálfan mig. Ég stend bara og syng.
Ég dansa ekki, klæði mig ekki und-
arlega. Ég spilaði upphaflega mikið á
gítarinn með lögunum en núna syng
ég kannski eingöngu. Svo mér fannst
ég þurfa að gera eitthvað meira og
þess vegna fór ég að bæta svona litl-
um hlutum við sviðsframkomuna. Ég
er með smábrúðuleikhús, ata mig aU-
an út í blóði og svo kasta ég hlutum
út í áhorfendaskarann. Ahorfend-
urnir taka þessu alltaf rosalega vel,
þannig að þegar mér dettur eitthvað
í hug framkvæmi ég það bara. Ég
held það sé mjög auðvelt að líta á
þetta hamsleysi sem tilgerð. Ég veit
ekki af hverju, en að sjá einhvern út-
ataðan í blóði mun sennilega alltaf
verða heillandi. Hvort sem það er
gott eða slæmt er mjög erfitt að
horfa ekki á þetta.“
Svona að lokum, eruð þið orðnir
spenntir fyrir því að koma hingað?
„Já, við erum það. Mig hefur lang-
að að koma tO Islands í mjög langan
tíma. Ég held að ég hafi örugglega
flogið framhjá og séð landið frá sjón-
ai'homi skýjanna svona fimm til sex
sinnum. Séð hraun, fjöll og aUan
snjóinn. Síðan hefur maður frétt
mikið af landinu með því að fylgjast
með Björk. Það virðist vera sem
Reykjavík sé einn af óviðjafnanleg-
ustu stöðunum í heiminum og við
getum eiginlega ekki beðið.“