Morgunblaðið - 20.10.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 20. OKTOBER 2000 49
MINNINGAR
+ Ragna Kristín
Þórðardóttir
fæddist í Bolungar-
vík 11. maí 1938.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 12. októ-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þórður Hjaltason, f.
5. janúar 1904 á
Markeyri við Isa-
fjarðardjúp, d. 15.
niars 1969 í Reykja-
vík, og k.h. Kristín
Jóna Guðmundsdótt-
ir, f. 20. september
1911 á Kvíabryggju í Eyrarsveit,
Snæfellsnesi. Systkini Rögnu
voru: 1) Sigurborg, f. 10. janúar
1937, d. 19. júlí 1992. Var gift
Friðgeiri Sörlasyni, f. 16. júní
1935. Sonur þeirra er: a) Þórður
Víkingur, f. 16. nóvember 1957,
kvæntur Helgu Kristjánsdóttur,
f. 20. nóvember 1966. Dætur
þeirra eru Assa Borg, f. 9. októ-
ber 1995, og Sesselja Borg, f. 14.
apríl 1999. 2) Ásgerður, f. 29.
janúar 1940, gift Gunnari Kar-
lssyni, f. 2. desember 1940. Börn
þeirra eru: a) Guðlaug, f. 13. des-
ember 1964. b) Kristín Þórunn, f.
6. ágúst 1967, dóttir hennar er
Sonja Rún, f. 22. maí 1997. c)
Gunnar Karl, f. 19. október 1976.
í dag finnst okkur óréttlæti
heimsins takmarkalaust, enn á ný
er höggvið skarð í okkar litlu fjöl-
skyldu. Ragna er farin frá okkur
svo alltof, alltof snemma. Hugurinn
reikar til baka og minningarnar
streyma fram. Ragna var einstak-
lega gefandi manneskja og sá eig-
inleiki einkenndi allt hennar líf,
bæði í starfi og einkalífi. Þess nut-
um við systrabörn hennar í ríkum
mæli og verður aldrei frá okkur
tekið. Allt sem hún tók að sér að
gera var innt af hendi fullkomlega,
það vita þeir sem til hennar
þekktu. Alltaf boðin og búin til að
liðsinna þeim er á þurftu að halda.
Hún hafði yndi af að umgangast
smáfólkið, ekki síst litlu dömurnar
þrjár sem fæðst hafa í fjölskylduna
í seinni tíð, af þeim hafði hún
ómælda gleði og ánægju sem svo
sannarlega var gagnkvæm.
Ragna greindist með illkynja
sjúkdóm í júlí sl. Baráttan var
snörp og óvægin. Hún tók veikind-
um sínum af einstökum hetjuskap,
staðráðin í að berjast til þrautar.
Snemma var þó ljóst að sigur hefð-
ist ekki í þessari baráttu, þeim tíð-
indum var tekið með stóískri ró.
Hún þótti líka einstakur sjúklingur,
alltaf þakklát, aldrei kvartað. Á
líknardeild Landspítalans hlaut
hún þá albestu umönnun sem hægt
er að hugsa sér, og er hér með
komið á framfæri þakklæti til
starfsmanna deildarinnar sem hafa
sýnt okkur öllum í fjölskyldunni
ómælda hlýju og stuðning.
Elsku Ragna, án þín verður ekk-
ert eins og það var. En minningu
þína munum við rækta í hjörtum
okkar, hlýja og yndislega líkt og þú
varst sjálf. Við huggum okkur við
það að nú ertu laus við þjáningarn-
ar og komin til þeiiTa sem á undan
hafa farið, til föður þíns og systkina
og litla Dags Freys. Það er erfitt
að sætta sig við orðinn hlut og
söknuðurinn er mikill. Við trúum
því að meiri þörf hafi verið fyrir
krafta þína annars staðar og þökk-
um fyrir allar stundirnar sem við
nutum saman. Elsku Ina-amma,
mamma og Lauga, missi ykkar
verður ekki með orðum lýst.
Elsku Ragna, við sjáumst seinna
meir. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ég veit að þú vakir yfir litlu prins-
essunum þínum, Össu, Sesselju og
Sonju. Við hugsum stöðugt til þín.
Hvíl í friði.
Þínar
Kristín og Sonja Rún.
Elskuleg vinkona mín, Ragna
Þórðardóttir, hefur nú kvatt okkur
3) Guðmundur Birg-
ir, f. 29. maí 1942, d.
9. febrúar 1961. 4)
Guðlaug, f. 20.
ágúst 1947. Synir
hennar eru: a) Guð-
mundur Birgir, f.
22. maí 1966,
kvæntur Heiðveigu
Jóhannsdóttur f. 27.
október 1969. Sonur
Guðmundar var
Dagur Freyr, f. 3.
apríl 1995, d. 8. apr-
íl 1995. b) Þórður
Hjalti, f. 14. janúar
1971, unnusta hans
er ída Braga Ómarsdóttir, f. 24.
júlí 1973.
Ragna Kristín lauk kennara-
prófi árið 1966 og starfaði sem
kennari allar götur síðan. Hún
1 lauk prófi í heyrnleysingja-
kennslu frá Statens Spesiallær-
ereskole í Noregi árið 1969 og
prófi í talkennslu frá sama skóla
árið 1991. Hún var kennari við
Heyrnleysingjaskóla íslands frá
1966-1967 og frá 1969-1977.
Hún kenndi við Bústaðaskóla frá
1977-1980. Við Öskjuhlíðarskóla
kenndi hún frá 1980 og allt til
dauðadags.
Utför Rögnu Kristínar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
samferðafólk sitt allt of snemma.
En enginn ræður för.
Við Ragna áttum það sameigin-
legt að alast báðar upp í sjávar-
þorpum á Vestfjörðum á svipuðum
tíma í skugga heimstyrjaldar. Hún
í Bolungarvík en ég á Flateyri. Þar
að auki ólumst við báðar upp á sím-
stöðvum sem í þá daga voru „mið-
stöðvar" bæjarlífsins í plássunum
okkar. Reynsluheimur okkar á
bernskuárunum var þannig mjög af
sama toga. Það var þó ekki fyrir
vestan heldur í Reykjavík sem leið-
ir okkar Rögnu lágu saman. Báðar
tilheyrðum við því sem kalla mætti
fyrstu kynslóð íslenski’a sérkenn-
ara og kynntumst þegar sér-
kennarastéttin var að hasla sér
völl, kynna sérsvið sitt útávið og
skapa starfinu faglegan grundvöll í
skólum og stofnunum. Það rifjast
upp nú að í fyrsta sinn sem ég kom
heim til Rögnu, þar sem hún bjó
með Kristínu móður sinni á Háa-
leitisbraut, var það einmitt til þess
að ræða í leshring bókina um ein-
hverfa drenginn Dibs sem var að
leita að sjálfum sér. Á þessum ár-
um starfaði Ragna í Heyrnleys-
ingjaskólanum og í Bústaðaskóla
en hún hafði þá lokið tveggja ára
sérkennaranámi í Noregi með
kennslu heyrnarskertra sem sér-
grein. Síðar fór hún aftur utan og
lauk námi sem talmeinafræðingur.
Þegar Ragna hóf störf í Öskjuhlíð-
arskóla urðu hin starfslegu kynni
okkar eðlilega meiri og nánari en
við þau bættist persónuleg vinátta
sem aldrei hefur fallið skuggi ár. Á
árunum níu sem ég nú aftur búið
vestur á Flateyri hefur í heimsókn-
um Rögnu hingað vestur bæst enn
í þann sjóð góðra minninga sem ég
á af þessari miklu öðlingskonu.
Eiginlega finnst mér að Ragna
nálgist það meira en flestir sem ég
hef kynnst um ævina að hafa verið
„vammlaus manneskja“. Hún var
svo einstaklega vönduð, mannkostir
hennar bæði margir og ekkert
venjulegir. Einhvern veginn hafði
hún lag á að sjá þá hlið á málum
sem eftir nánari athugun reyndist
vera hin „rétta“ en kannski ekki að
sama skapi sú auðveldasta eða létt-
asta. Þetta einkennir gjarnan þá
sem gera miklar kröfur - þá ekki
hvað síst til sjálfra sín og mótaði án
efa líf Rögnu að talsverðu leyti. Af
mörgum eðliskostum Rögnu sem
einkenndu persónulegt líf hennar
jafnt og starf voru líklega sterkast-
ir ósérhlífni hennar og fórnarlund
sem fjölskylda hennar og vinahóp-
ur naut góðs af; vandvirknin sem
tengdist öllu sem hún snerti á og
varð til þess að fagmennska hennar
var ævinlega í hæsta gæðaflokki.
Og hæfileiki hennar að setja sig í
annarra spor og geta líka á góðri
stund séð hið spaugilega við ýmis-
legt í amstri daganna.
Það koma á sárri kveðjustund í
hugann ótal augnablik sem geymd
eru í sjóði góðu minninganna um
Rögnu: Ragna að segja okkur vin-
konunum gamansögur af æskuslóð-
um vestur í Bolungarvík svo ósegj-
anlega skemmtilegar, svo lifandi og
fullar af húmor að manni fannst
sögupersónurnar og atvikin þeim
tengd væru að gerast í raunveru-
leikanum. Ragna að „giánast" eins
og henni einni var lagið hvort sem
það var í berjamó, í ótalmörgum
bæjarferðum okkar, einkum eftir
að ég fór vestur eða við önnur
tækifæri. Ragna að bjarga mér
þegar ég hafði reist mér hurðarás
um öxl í einhverju efni og lét þá
ekki klaufaskap minn ergja sig
heldur í mesta lagi verða tilefni
smástríðni sem hún vissi að ég
þoldi.
Á starfsárum mínum sem skóla-
stjóri Öskjuhlíðarskóla þurfti ég oft
að leiða gesti um skólann og stund-
um án fyrirvara eins og gengur.
Voru þá oft góð ráð dýr. En alltaf
gat ég reitt mig á að stofa Rögnu
væri rétt eins og sýnidæmi um
hvernig kennslustofur ættu að
vera. Þar eins og „angaði" allt af
fagmennsku: Alltaf var stofan fal-
leg; alltaf snyrtileg; alltaf full af
merkjum um að þar færi fram
metnaðarfullt starf; alltaf skólanum
okkar til sóma. Ragna var ákaflega
góður kennari. Hún hafði slíkt lag
á að ná til barna að ekki er nema
fáum gefið. Og námsgögnin sem
hún bjó í hendur nemenda sinna
báru bæði sterkt vitni um kunnáttu
á sviði sérkennslu og þekkingar á
þörfum nemendanna sem nutu leið-
sagnar hennar. Mætti starf Rögnu
vera okkur íslenskum sérkennurum
fyrirmynd. Aðrar betri er varla
unnt að finna.
Oft sagði ég við Rögnu þegar
hún hafði gert mér greiða sem eng-
inn möguleiki var að endurgjalda
að ég myndi náttúrulega fá tæki-
færi til að launa henni síðar - ef
ekki í þessu lífi þá í því næsta. Nú
eru vonirnar um að geta launað
henni í þessu lífi brostnar en þakk-
lætið fyrir allt sem hún gerði fyrir
mig, börn mín og barnabörn er
meira en fátækleg orð fá lýst.
Minningin um Rögnu er svo
björt og styrkur hennar á þessu
síðasta sumri, síðustu ævidagana,
svo einstakur að það hlýtur að
verða okkur hinum, sem enn eigum
eftir að berjast eitthvað lengur í
þessum harða heimi, tilefni íhugun-
ar og þá fyrst og fremst hvatning
til að láta ekki hugfallast þótt
stundum blási á móti.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég til Kristínar, móður Rögnu, til
systra hennar, systrabarna og ann-
arra aðstandenda.
Jóhanna G. Kristjáns-
dóttir, Flateyri.
Stundum verður maður þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast mann-
eskju sem er gædd slíkum mann-
kostum að maður sjálfur verður að-
eins betri af því af eiga vináttu
hennar. Þannig manneskja var
Adda frænka eins og yngsta fólkið í
fjölskyldu okkar kallaði hana.
Ragna var kona sem átti fáa sína
jafningja. Hún á að baki gæfuríka
starfsævi sem hún varði allri til að
hjálpa okkar minnstu bræðrum og
systrum. Fyrst kenndi hún heyrn-
arskertum börnum við Heyi’nleys-
ingjaskólann en síðar fjölfötluðum
börnum við Öskjuhlíðarskólann.
Hag skjólstæðinga sinna bar hún
ríkulega fyrir brjósti enda elskaði
hún börnin sín rétt eins og þau
hana. Börn og ævi Rögnu eru
samtvinnuð þannig að ekki verður
á milli skilið. Alla ævi notaði hún
krafta sína í þeirra þágu. Henni
varð sjálfri ekki barna auðið en það
skipti engu máli, milli Rögnu og
barna myndaðist vinátta, ást og
traust. Fyrst áttum við systrabörn
hennar því láni að fagna að eiga
hana að vini og þegar við sjálf eign-
uðust börn nutu þau sömu ástar og
umhyggju. Vakin og sofin bar hún
hag barnanna okkar fyrii brjósti
og 'hefði öllu fórnað fyrir velferð
þeirra. Meira að segja á sínum
dánarbeði þegar ógurlegar kvalir
steðjuðu að gat Ragna gleymt stað
og stund í návist þeirra. Þá var
sem birti yfir ásjónu hennar og hún
varð um stund heilbrigð á ný. Það
mun aldrei líða okkur hjónum úr
minni þegar við sögðum eldri dótt-
ur okkar fimm ára frá því að Adda
frænka væri dáin. Skelfing, sorg og
óstöðvandi grátur greip barnið yfir
missi sínum. Sorg okkar er einnig
blandin eigingirni sökum þess að
börnin hafa misst einn sinn besta
og traustasta vin og skjól í lífsins
amstri.
Og nú er hún dáin. Illvígur sjúk-
dómur hefur að velli lagt enn eitt
fórnarlambið. Við sem lifum stönd-
um eftir hnípin og hörmum missi
okkar. Efasemdir sækja á hugann
og biturð yfir að svona fór. Við get-
um þó huggað okkur við að allt lífið
er í raun undirbúningur fyrir dauð-
ann. Við eigum að breyta rétt í lif-
anda lífi og þá verður dauðinn okk-
ur léttbær. Ragna lifði
kærleiksríku lífi og fékk miklu
góðu áorkað. Hundruð einstaklinga
fengu tækifæri og nýja von, þökk
sé henni. Fjölskyldu sinni og vinum
var hún einstök hjálparhella og
enginn var betri vinur í raun. Hún
gaf miklu meira en hún þáði og við
trúum því að nú þiggi hún laun erf-
iðisins hjá hinum hæsta höfuðsmið.
Guð blessi minningu hennar.
Assa Borg, Sesselja
Borg, Helga og Þórður
Víkingur.
Ég sakna þín, ég syrgi farinn vin,
í sálu þinni fann ég dýpsta hljóminn,
er hóf sig yfir heimsins dægurglys.
Á horfna tímans horfi ég endurskin,
ég heyri ennþá glaða, þýða róminn,
frá hreinni sál með hárra vona ris.
(Steinn Steinarr.)
Leiðir okkar Rögnu lágu fyrst
saman fyrir þrjátíu og sex árum
þegar ég hóf nám við Kennaraskóla
Islands. Við náðum strax svo vel
saman, kannski vegna þess að við
vorum báðar að vestan og báðar
vorum við með þeim elstu í bekkn-
um okkar. Með okkur tókst góð
vinátta. Hún hefur varað æ síðan
og aldrei neinn skuggi fallið á.
Ragna var gull af manni. Hún var
gædd öllum þeim bestu eiginleikum
sem prýða góða og trausta mann-
eskju.
Ragna átti mjög gott með nám
og sinnti því af samvisku- og elju-
semi og árangurinn lét heldur ekki
á sér standa. Hún var alltaf með
glæsilegasta vitnisburðinn og sama
hver námsgreinin var. Hún gaf sig
alla í það sem hún var að gera
hverju sinni. Hún sýndi mikla ná-
kvæmni í öllum sínum verkum og
mátti aldrei vamm sitt vita. Árin
okkar í KI voru einstaklega
ánægjuleg og átti Ragna ekki hvað
síst þátt í því að gera þau ógleym-
anleg. Við rifjuðum það oft upp
þegar við áttum að undirbúa okkur
fyrir próf í hjálp í viðlögum í skól-
anum. Eins og alltaf varð undir-
búningurinn að vera sem allra
bestur. Nú brugðum við á það ráð
að útvega okkur „sjúkling“ og fyrir
valinu varð mannsefnið mitt. Hann
var síðan vafinn og meðhöndlaður
eftir öllum forskinftum kennslubók-
arinnar. Já, það var mikið hlegið og
gert að gamni sínu þá kvöldstund-
ina á Bergstaðastrætinu.
Ragna hafði til að bera alla þá
eiginleika sem prýða góðan kenn-
ara. Hún hafði fengið bestu eigin-
leika kennarans í vöggugjöf og
hæfni til að þroska þá allt sitt líf.
Hún var þolinmóð, skilningsrík,
ákveðin, fræðandi, skipulögð og
einstaklega næm á mannlegt eðli.
Snemma á starfsferlinum menntaði
hún sig sérstaklega í talkennslu og
kenndi lengst af í Öskjuhlíðarskól-
anum við mjög góðan orðstír. Sl.
haust gat hún ekki hafið kennslu
vegna þess að þá hafði hinn illvígi
sjúkdómur heltekið hana. Þótti
henni það mjög miður að geta ekki
komist í skólann, þótt ekki væri
nema til að hitta stutta stund sam-
starfsfólkið og nemendur sem hún
bar svo mikla umhyggju fjTÍr.
Nokkru eftir að við útskrifuð-
umst úr KI ákváðum við „stelpurn-
ar í bekknum“ að koma saman einu
sinni í mánuði um vetrartímann og
núna síðustu árin höfum við einnig.
hist að sumri til. Þessar samveru-
stundir hafa veitt okkur mikla gleði
og ánægju og óhætt er að segja að
hópurinn hafi styrkst og bundist
enn tryggari böndum síðustu árin.
Nú er einn hlekkurinn brostinn.
Ein úr hópnum er horfin yfir móð-
una miklu. Nú verður ekki lengur
hoppað upp í bílinn hennar Rögnu
og ekið í Fjörðinn, út á Nes, upp á
Skaga eða til Keflavíkur í sauma-
klúbbinn okkar. Ökuferðh-nar sjálf-
ar voru einnig svo uppbyggjandi og
skemmtilegar. Við skiptumst á
fréttum af fjölskyldunni og höfðum
frá mörgu að segja og leituðum
ráða hvor hjá annarri ef þess þurfti
með.
Hin síðari árin fórum við stelp-
urnar árlega að Flúðum okkur til
hressingar og heilsubótar. Þetta
voru ógleymanlegar ferðir, mikið
hlegið, borðað og rabbað um lands-
ins gagn og nauðsynjar. Ragna átti
sinn þátt í því að gera þessar ferðir
skemmtilegar með kímnigáfu sinni
og frásagnargleði. Ekki má nú
heldur gleyma ferðinni okkar til
Glasgow fyrir tveimur árum. Hún
var sérlega vel heppnuð. Okkur
þótti það bara töluvert þrekvirki að
komast út fyrir landsteinana eftir
rúmlega þrjátíu ára klúbbastarf^
semi hér heima. Ferðin tókst svo
vel að strax var farið að safna í þá
næstu. Ragna var hinn frábæri
ferðafélagi. Nú verður hennar sárt
saknað. Enginn ræður sínum næt-
urstað. Kallið kemur þegar minnst
varir.
Heilsteypt og einstök kona kveð-
ur þetta jarðlíf langt fyrir aldur
fram. Ragna skilur þó eftir einstak-
ar minningar sem aldrei verða frá
þeim teknar er kynntust henni.
Hún gaf samferðafólki sínu ómet-
anlegar andlegar gjafir með nær-
veru sinni. .Þetta getum við í
saumaklúbbnum, bekkjarsystur
hennar úr KI, svo sannarlega stað-
fest og fyrir það erum við allar
þakklátar. Við vottum móður henn-
ar, systrum og fjölskyldum þeirra
og öðrum ástvinum, okkar dýpstu
samúð og biðjum þeim blessunar.
Það gerir Grétar minn líka.
Gengin er göfug og hugrökk
kona. Hafi Ragna þökk fyrir allt og
allt. Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Andrewsdóttir.
Ragna Þórðardóttir hóf kennslu
við Óskjuhlíðarskóla haustið 1980.
Áður kenndi Ragna við Heyrnleys-
ingjaskólann, en í framhaldsnámi Y
Noregi lærði hún kennslu heyrnar-
lausra barna. Þekking og reynsla
Rögnu nýttist vel í skólastarfinu í
Öskjuhlíðarskóla. Fyrstu árin
sinnti Ragna bekkjarkennslu og
var hún jafnvíg á kennslu yngstu
barnanna sem þeirra elstu. Um
þriggja ára skeið gegndi hún starfi
yfirkennara við skólann. Ragna
hafði ekki látið staðar numið í að
afla sér frekari menntunar og árið
1990 fór hún aftur til Noregs og
lærði talkennslu. Að námi loknu
kom Ragna aftur til starfa við
Öskjuhlíðarskóla og sinnti þaðan í
frá talkennslu, auk þess að veita
kennurum annarra skóla kennslu-
fræðilega ráðgjöf, sem hún hafði
reyndar gert um árabil.
Skóli er ekki bara hús. Skóli er
samfélag og hver og einn skóli á
sína sérstöku menningu sem bygg-
ist á viðhorfum, þekkingu og
reynslu og jafnvel sameiginlegri
lífssýn þeirra sem þar starfa.
Ragna var mikill fagmaður sem
sinnti störfum sínum af kostgæfni.
Hún var skemmtilegur samstarfs-
maður og félagi. Okkur sem störf-
uðum með henni og nemendum og
foreldrum þeirra gaf hún mikið.
Með þekkingu sinni, reynslu og við-
horfum lagði hún sannarlega sitt af
mörkum til skólasamfélagsins.
Við kveðjum Rögnu með söknuði
og þakklæti fyrir samfylgdina.
Móður Rögnu, systrum og ástvin-
um öllum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Einar Hólm Ólafsson
skólastjóri. f
RAGNA KRISTIN
ÞÓRÐARDÓTTIR