Morgunblaðið - 20.10.2000, Blaðsíða 56

MORGUNBLAÐIÐ
56 FÖSTUDAGUR 20. OKTÓBER 2000
:,?____-________
MINNINGAR
ARI
JÓNSSON
+ Ari Jónsson
fæddist á Fagur-
hólsmýri í Oræfum 1.
maí 1921. Hann lést á
öldrunardeild Land-
spítalans á Landakoti
14. október síðastlið-
inn. Hann var elsta
barn Jóns Jónssonar
bónda á Fagurhóls-
mýri, f. 8.2. 1886, d.
4.3. 1976, og eigin-
konu hans Guðnýjar
Aradóttur, f. 2.7.
1891, d. 15.11. 1976.
Systkini Ara eru:
Guðrún, f. 12.7. 1922,
gift Gunnari Jónssyni sem er lát-
inn og eignuðust þau einn son;
Guðjón, f. 21.5. 1924; Jóhanna
Þuríður, f. 12.12. 1925, gift And-
rési Valberg og eiga þau þrjú
börn; Sigþrúður, f. 29.12. 1929, d.
14.6. 1999, gift Marteini Winkler
og eiga þau þrjár dætur; Sigur-
geir, f. 24.5. 1932, kvæntur Guð-
mundu Jónsdóttur og eiga þau
þrjú börn; Gústaf Albert, f. 24.12.
1933, d. 29.11.1954, og Sigríður, f.
21.8. 1936, gift Sigurjóni Jónssyni
og eiga þau þijú börn. Eftirlifandi
>systkini búa í Reykjavík nema Sig-
urgeir sem er bóndi á Fagurhóls-
mýri.
Ari kvæntist 1952 Sigríði Guð-
mundsdóttur frá Borgarhöfn í
Suðursveit, f. 9.8. 1929. Foreldrar
hennar voru Guðmundur Jónsson,
f. 29.11. 1899, d. 19.2. 1988, og Jó-
hanna Kristín Jónsdóttir, f. 17.1.
1891, d. 4.12. 1948.
Ari og Sigríður
stunduðu búskap á
Fagurhólsmýri og
Borgarhöfn til 1959
en áttu eftir það sitt
heimili á Langholts-
vegi í Reykjavík. þau
eignuðust fjóra syni
sem eru: 1) Jón
Guðni, f. 8.4. 1952,
vélstjóri, kvæntur
Aðalheiði Ósk Sig-
fúsdóttur, böm Ari f.
2.3. 1984 og Adam f.
11.5. 1986. 2) Guð-
mundur Jóhann, f.
18.2. 1954, líffræðingur, kvæntur
Önnu Hólmfríði Yates, börn Vala
Sigríður f. 14.5. 1983, og Rögn-
valdur og Ari Hlynur f. 23.10.
1985. 3) Aðalgeir, f. 22.4.1957, líf-
fræðingur, kvæntur Margréti Þor-
björjgu Þorsteinsdóttir, börn Pét-
ur Olafur f. 5.7. 1984, Ari Hálfdán
f. 13.5.1988 og Þorsteinn Hjalti, f.
20.4 1991.4) Einar Sigurbergur, f.
20.2.1970, guðfræðingur.
Á búskaparárum sínum vann
Ari einnig við vöruafgreiðslu á
flugvellinum á Fagurhólsmýri auk
deildarstjórastarfs fyrir Kaupfé-
lagið. í Reykjavík starfaði Ari í
Ingólfsapóteki, Burstagerðinni,
og um tíma við hitaveitulagnir og
ýmsa byggingarvinnu en frá 1970
sem afgreiðslustjóri hjá Mjólkur-
félagi Reykjavíkur.
Utför Ara fer fram frá Lang-
holtskirkju i dag klukkan 13.30.
Orð geta engan veginn lýst því
sem fer um hug manns þegar svona
stendur á. En mig langar til að deila
einhverju af minningum mínum um
föður minn með öðrum sem þótti
vænt um hann.
Ég hef engum kynnst sem var
eins hjálpsamur og gefandi og faðir
minn, og sem fór eins vel með það
sem honum var fengið í hendur.
Honum var það í blóð borið að rétta
hjálparhönd, og vafalaust hefur það
átt sinn þátt í því, að hann var elstur
í stórum systkinahópi og mörg hafa
verið heimilisverkin. Þær sögur sem
ég hef heyrt um verkefni sem hann
hafði með höndum sem barn og
unglingur benda til að honum hafí
frá upphafi verið treyst fyrir nánast
hvaða verkefnum sem var, svo sem
að sækja ljósmóður langa bæjarleið
einn síns liðs ellefu ára gamall og að
taka þátt í róðrum og uppskipun úr
strandferðaskipi 16 ára, sá eini und-
ir tvítugu. Við þessi skilyrði og með
þessa hjálpsemi innbyggða var ekki
þess að vænta að hann yrði lang-
dvölum í burtu við skólanám, eins og
aðrir gekk hann í sveitaskólann um
fjögurra ára skeið efth- tíu ára aldur,
en síðan hélt hann áfram að hjálpa
til heima fyrir. Ekki hefur vantað
námsgáfurnar, því þegar ég vai' á
barnsaldri og fékk eitthvað að róta í
skrifborðinu hans fann ég einkunna-
spjöld sem öll fjögur gáfu vel yfir 9 í
meðaleinkunn. Við þetta veganesti
bætti hann allt sitt líf með ýmsum
hætti, því hann geymdi það vel sem
hann fékk í hendur við lestur eða út-
varpshlustun. Mágur minn hefur
aldrei þreyst á að dást að ensku-
kunnáttu hans, eftir aðeins eins árs
nám fyrir mannsaldri.
A unglingsárum kynntist pabbi
hugsjónum samvinnu og bindindis,
og fylgdi þeim æ síðan. Hann tók
ríkan þátt í störfum Ungmennafé-
lagsins undir dyggri leiðsögn
frænda síns, Palla á Mýrinni, sem
pabbi leit eiginlega á eins og stóra
bróður. Á meðal þeirra verka sem
ég veit að pabbi lagði drjúgt af
mörkum við á árunum um og eftir
tvítugt var að reisa ný bæjarhús að
neðri bænum á Fagurhólsmýri.
Einnig bjó hann suma veturna á
þessum árum í Reykjavík og vann
þá ýmis störf. Hann vaknaði alla tíð
fyrir klukkan sjö alla daga vikunnar,
og það reyndi á það í fyrsta skiptið á
þessum árum. Þegar hann réð sig í
vinnu í fyrsta skiptið festi hann kaup
á gamaldags vekjaraklukku, en þeg-
ar hann fór að sofa hafði hann
áhyggjur af því að hávaðinn mundi
vekja þetta ágæta fólk sem hann bjó
hjá. Svo fór þó að hann vaknaði rétt
á undan klukkunni, og sá siður hélst.
Vorið 1951 urðu mikil þáttaskil í
lífi pabba, því þá flutti mamma til
hans og þau hófu búskap. Börnin
komu eitt af öðru, og það var í nógu
að snúast. Eftir fimm ár og tvö börn
flutti fjölskyldan til afa í Borgarhöfn
1956. Þar hófst aftur búskapur og að
ári liðnu bættist enn einn strákur í
hópinn. Frá þessum árum á ég
margar kærar minningar sem tengj-
ast pabba. Fyrsta minningin er ein-
föld, spor í snjónum, og ég með
höndina lóðrétt upp í loftið, lófinn
týndur í miklu stærri hendi. Þau
áttu eftir að verða mörg skiptin sem
ég var leiddur úti, mér er sérstak-
lega minnisstætt vorkvöldið þegar
ég sá vofuna - pabbi varð var við að í
mér var beygur og ég vildi ekki
halda áfram, og þá brá hann á það
ráð að senda mig einan til að ganga
að hinu óþekkta og finna út að þetta
var gömul úlpa sem blakti í golunni.
Þannig kenndi hann mér að það á að
ganga beint að vandamálum þótt
stór virðist í fjarlægðinni. Þau voru
einföld, mörg ráðin sem brugðið var
á, til dæmis fann hann fyrir mig
homið á sænginni eitt kvöldið þegar
ég átti bágt með svefn og lét mig
halda í það, og það gerði ég síðan
mest af minni bernsku þar sem eng-
inn var bangsinn á heimilinu. Pabbi
lét okkur Nonna oft og einatt fylgja
sér í búverkunum, og sérstaklega
man ég daginn sem hann byrjaði að
kenna Nonna stafina í tilefni þess að
hann færi nú að komast á skólaald-
ur. Fyrsta skólastundin var haldin
undir berum himni og með prik og
moldarbarð sem verkfæri. Er ekki
að orðlengja það, að við bræðurnir
eigum allir lestrarkunnáttu okkar að
þakka þeirri alúð sem pabbi sýndi
okkur allt frá upphafi. Hann studdi
líka vel við þá kunnáttu, var óþreyt-
andi að sækja bækur á bókasafn
sveitarinnar og lesa með og styðja
við. Hann hafði einstakt lag á að
leiðbeina, og notaði orð eins og
„finnst þér ekki...“ eða „viltu
kannski...“, var óspar á hugmyndir
en gaf jafnframt til kynna að ferð-
inni réði maður sjálfur. Undir slíkri
leiðsögn verða öll verk skemmtileg.
Þar kom að foreldrar okkar
ákváðu að flytja til Reykjavíkur og
ég veit að þar áttu stóran þátt
draumar þeirra um góðar framtíðar-
horfur okkar bræðranna í námi. Allt
var frá upphafi hugsað út frá börn-
unum. Hér syðra vann hann m.a. hjá
Ingólfsapóteki og síðan um margra
ára hríð hjá Burstagerðinni. Þegar
ég var unglingur vann hann ýmis
störf við byggingarvinnu og við
Nonni áttum báðir því láni að fagna
að hefja slík störf undir handleiðslu
hans. Þess njótum við báðir, hann
var mjög röskur og starfsamur og
hafði jákvæða afstöðu til vinnunnar.
Meðal annars kenndi hann okkur að
láta aldrei koma að okkur sitjandi,
hvíld var einungis leyfð í viðurvist
verkstjóra. Honum féll aldrei verk
úr hendi og ljóst var að honum gekk
mjög vel að tileinka sér það sem
vinnan kenndi honum, því á þessum
árum fór hann að byggja parhús við
Langholtsveg 177, og vann þar öll
verk sjálfur með aðstoð okkar
bræðranna og góðra frænda, ein-
ungis erfiðustu verk við smíðar og
raflagnir þurftu aðstoð fagmanna.
Við fluttum um áramótin 1968-9, en
ekki var leiðin löng því fram að
þessu höfðum við búið eilítið innar
við sömu götu (nr. 184). Ári síðar
bættist yngsti sonurinn í hópinn.
Sama ár hóf pabbi störf hjá Mjólk-
urfélagi Reykjavíkur sem af-
greiðslustjóri, og gegndi því starfi
síðan allt til ársloka 1995, er hann
fór á eftirlaun. Ég veit að hann naut
þar mikils trausts og eins þekki ég
það orðspor sem af honum fór á
ýmsum öðrum vinnustöðum þar sem
ég vann mín sumarstörf, því ég gat
hvarvetna gengið að vinnu þar sem
fréttist um faðernið, og sums staðar
var stungið upp á að ég athugaði
hvort bræður mína vantaði ekki
vinnu líka. Ég hef sömuleiðis orðið
var við að pabbi var í miklum metum
meðal þeirra sem komu til hans að
GUÐRÚN
ÞÓRARINSDÓTTIR
+ Guðrún Þórar-
insdóttir fæddist
í Reykjavík 22. febr-
úar 1906. Hún lést
12. október síðastlið-
inn. Hún var dóttir
. Jijónanna Þórarins B.
Þorlákssonar, list-
málara og kaup-
manns í Reykjavík,
og Sigríðar Snæ-
bjamardóttur. Systk-
ini hennar voru
Dóra, f. 1904, gift
Gesti Pálssyni leik-
ara, og Björn, f. 1914,
lengi starfsmaður
Skattstofunnar í Reykjavík. Þau
eru bæði látin.
Guðrún lauk gagnfræðaprófi
frá Menntaskólanum í Reykjavík
árið 1923. Hún giftist 15.6. 1935
Sigurjóni Guðjóns-
syni, sem síðar varð
prófastur í Saurbæ á
Ilvalfjarðarströnd, f.
16.9. 1901, d. 17.7.
1995. Kjörsonur
þeirra er Hrafnkell,
starfsmaður Skelj-
ungs, f. 5.12. 1939,
kona hans er Unnur
Jónasdóttir húsmóð-
ir og börn þeirra
eru: Siguijón Ragn-
ar, f. 1963, Guð-
mundur, f. 1965,
Rúnar Þór, f. 1966,
Fanney Dóra, f.
1967, og Guðrún, f. 1972. Lang-
ömmubömin em átta.
Útfór Guðrúnar verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Minningar okkar um hana ömmu
epu margar og góðar. Þegar við
krakkamir vorum á róló í Hlíðunum
var amma vön að koma við annað
slagið á rólóvellinum með tópaspakka
í veskinu sínu, við stukkum af stað
þegar við sáum hana og kölluðum:
,Ámma, amma.“ Fljótlega voru allir
krakkamir á róló famir að kalla:
„Þama kemur amma.“ Já, hún varð
amma okkar allra á róló.
Eitt það skemmtilegasta sem við
ömmubömin gerðum var að fá að
gista hjá ömmu og afa í Eskó, þar var
stjanað við okkur og við frædd um
heima og geima.
Þegar við hugsum til baka og reyn-
um að finna eitthvað eitt sem lýsir
ömmu best er það þegar við voram á
heimilissýningunni í Laugardal. Þar
var margt að skoða og sjá. En hún
amma beið alltaf spennt eftir því að
komast í tívoh'tækin með okkur.
Hver getur státað að því að hafa átt
rúmlega 70 ára gamla ömmu sem
s'Kemmti sér konunglega í tívolítækj-
unum og þá sérstaklega ballerínunni
þar sem hatturinn hennar fauk af
henni og héldum við að hún mundi
aldrei hætta að hlæja.
Desembermánuður þótti okkur
krökkunum vera sérstaklega spenn-
andi mánuður, amma var dugleg að
fara með okkur öll á Laugaveginn að
kíkja á jólasveinana í gluggunum og
var svo endað í kakó og rjómatertu á
Hressingarskálanum.
Amma fylgdist alla tíð mjög vel
með tískunni og er okkur mjög minn-
isstæð setning hennar sem við heyrð-
um oft: „Er þetta móðins?" Einnig
spurði hún mikið um nútímatækni og
tól, t.d. tölvur, video og pizzur, en það
var ánægjuleg stund hjá henni og afa
þegar við færðum þeim eina pizzu í
kvöldmat.
Það er endalaust hægt að finna
góðar minningar um hana ömmu. Við
gátum alltaf leitað ráða hjá henni um
hvað sem var. Einhvemveginn átti
hún alltaf svör við öllu.
Amma hafði fallegt bros sem hún
sparaði ekki, og ótrúlega smitandi
hlátur sem við fengum oft að heyra,
hún gat hresst alla við ef þeir þurftu á
því að halda og hún hafði sko húmor-
inn í lagi. Amma eyddi sínum síðustu
æviáram á elliheimilinu Grand, hún
var alltaf mjög frísk nema undir það
síðasta og hjálpaði það okkur mikið að
fá að sitja hjá henni síðasta daginn
sem hún lifði og halda í hendur henn-
ar og sjá hvað það ríkti mikil ró og
friður yfir henni.
Elsku amma, við viljum þakka þér
íyrir aliar þær yndislegu stundir sem
við höfum átt með þér. Minningin um
þig mun ávallt lifa í hjarta okkar.
Fanney Dóra, Guðrún,
Siguijón Ragnar, Guð-
mundur og Rúnar Þór.
Langamma okkar er dáin og það er
sorglegt. Langamma er komin upp til
Guðs.
Á 17. júní fljúga margar blöðrur
upp til himna og stundum okkar en
það er alit í lagi af því að langafi fær
þær til sín. Næsta 17. júní getur lang-
amma hjálpað afa að taka á móti
blöðranum okkai' og þá eiga þau sam-
anfulltafblöðrum.
Bless bless langamma,
Danfeia Rut og Ásdis.
Elskuleg móðursystir okkar, Guð-
rún Þórarinsdóttir, eða Gauja eins og
hún var kölluð af vinum og ættingj-
um, er látin í hárri elli, 94 ára að aldri.
Hún var af sterkum stofni komin og
bar með sér sterk ættareinkenni for-
feðra sinna hvað skynsemi og greind
snerti.
í Saurbæ á Hvalfjarðarströnd
helgaði hún stærstan hluta ævi sinnar
störfum manns síns, séra Siguijóns
Guðjónssonar, sem var prestur þar
um 30 ára skeið. Þar var hún manni
sínum stoð og stytta á löngu prests-
þjónustuskeiði. Séra Siguijón lést 94
ára að aldri fyrir fimm áram. Saur-
bær er í sögu landsins og í hugum
þjóðarinnar nátengdur séra Hall-
grími Péturssyni, sálmaskáldinu
fræga. Gauja var kona yfirlætislaus í
allri framkomu, vann störf sín í kyrr-
þey. Hún var þægileg í viðmóti með
sinni glaðværð, sagði skemmtilega frá
og var minnug á alla atburði í nútíð og
fortíð.
Þegar við látum hugann reika til
æskuáranna stendur ávallt upp úr
sumardvöl okkar systkinanna í Saur-
bæ. Þar fengum við að kynnast
sveitalífinu í orðsins íyllstu merkingu
þar sem séra Siguijón var einnig mik-
ill bóndi og bjó þar fullu búi. Þar tók-
um við systkinin fullan þátt í öllum al-
gengum sveitastörfum svo sem
heyskapnum þar sem allir tóku þátt
og allt starfið leitt af presti sjálfum
ásamt prestsfrúnni. Þetta vora
skemmtileg sumur þar sem líf og fjör
ríkti. Alltaf var Gauja í góðu skapi og
mátti oft heyra dillandi hlátur hennar
við hin margvíslegu störf.
Eftir að séra Sigurjón hætti prests-
skap fluttu þau til Reykjavíkur þar
sem Gauja var fædd og uppalin. Þau
keyptu sér íbúð í Eskihlíð og undu sér
vel þar. Bæði vora þau mjög heilsu-
hraust alla sína ævi. Þau stunduðu
mikið göngur, lásu mikið og fylgdust
mjög með öllu fréttnæmu sem var að
gerast bæði heima og erlendis. Einn-
ig ferðuðust þau mildð á seinni áram.
Gauja var ákaflega jákvæð kona og
þakklát íyrir allt sem fyrir hana var
gert. Hún var andlega hress til hins
síðasta.
Síðustu árin dvaldi Gauja á elli-
heimilinu Grand þar sem hún naut
frábærrar umönnunar sem hún var
sérstaklega þakklát fyrir.
Hún naut í ríkum mæli ástríki'ar
umhyggju Hrafnkels, sonar síns, og
Unnar, konu hans, og barna þeirra og
barnabama sem vora henni mjög
kær.
Við þökkum Gauju frænku fyrir
allt það sem hún var okkur og óskum
henni guðs blessunar.
Svana og Eva.
Guðrún Þórarinsdóttir frænka mín
eða Guja frænka eins og við kölluðum
hana andaðist hinn 12. október sl. 94
ára að aldri. Mér er ljúft að minnast
hennar þar sem mikil vinátta var með
henni og systurbörnum hennar og af-
komendum þeirra.
Það er margs að minnast og fyrst
koma í hugann heimsóknir mínar sem
lítil stúlka í Saurbæ á Hvalfjarðar-
strönd en þar var Guja prestsfra um
langt skeið. Hún skilaði því hlutverki
með miklum ágætum eins og öðra því
sem hún tók sér fyrir hendur. Ég
minnist heimsókna á heimili þeirra
hjóna hér í Reykjavík og var maðm-
ávallt margs fróðari eftir þær heim-
sóknir. Hún las iðulega upp fyrir okk-
ur úr dagbókum sínum frá ferðaiög-
um sínum eða las upp ræður sem hún
hafði flutt.
Guja var vel gefin og hafði hlotið
góða menntun, þótt hugur hennar
stæði til að mennta sig enn frekar.
Hún var fróðleiksfús, listfeng og hafði
góða frásagnargáfu svo unun var á að
hlýða. Ósjaldan var leitað til Guju um
liðna atburði, sem öðram vora
gleymdir, og brást það vart að hið
glögga og óskeikula minni hennar
hafði svör á reiðum höndum. Af kynn-
um við suma af samferðamönnum í
lífinu verður maður örlítið „stærri" og
sannanlega „stækkaði" Guja sam-
ferðamenn sína.
Við fjölskyldan hennar áttum ynd-
islegan dag með henni á níræðisaf-
mæli hennar, og sat hún í faðmi fjöl-
skyldunnar sátt við guð og menn og
var glaðvær og áhugasöm eins og
ávallt.
Ég vil votta Hrafnkeli syni hennar,
Unni tengdadóttur og bamabörnum
samúð fjölskyldu minnar en þau
sýndu henni mikla umhyggju og
ástúð allt til síðustu stundar.
Megi góður guð geyma og varð-
veita Guju frænku.
Dóra Guðrún.
Snemma sumars árið 1917 lagði ell-
efu ára Reykjavíkurhnáta land undir
fót með föður sínum. Ferðinni var
heitið austur að Laugarvatni þar sem
ætlunin var að dveljast fram á haust.
Sumar eftir sumar hafði Þórarinn B.
Þorláksson ferðast um byggðir og
óbyggðir á hestbaki með trönur,
léreft og liti til þess að kalla fram feg-