Morgunblaðið - 02.12.2000, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 2. DESEMBER 2000 51
MINNINGAR
um við saman Vatnsdalshringinn og
það verður ógleymanlegt. Veðrið var
svo fallegt, blankalogn og sólin skein
sínu blíðasta. Við fórum yfir öll bæj-
arnöfnin og margt fleira. Við drukk-
um nestið í skógarlundinum hjá Hofi,
svo lagðir þú þig í grasið og stelpum-
ar mínar voru að vappa í kringum þig
og þú hafðir gaman af því. t>ví næst
fórum við út að Þingeyrarkirkju þar
sem Jónas frændi hvílir og ég fylgi
þér þaðan nú. Ég veit að Jónas hefur
tekið á móti þér og ykkur líður vel
núna. Elsku afi, allar minningarnar
geymi ég í hjarta mínu. Við skulum
passa ömmu vel fyrir þig núna.
Ég vil gjarnan lítið ljóð,
látaafhendirakna.
Eftirkynniafargóð,
égalltafraun þínsakna.
Þín
Þorbjörg Eðvarðsdóttir
(Tobba).
Það er mikil eftirsjá að miklum
snillingum, þannig er það með hann
afa minn. Hann er sá mesti snillingur
og það mesta mikilmenni sem ég veit
um og ég hef ekki mikla trú á því að
annar eins finnist í bráð. Að geta
hugsað og framkvæmt eins og hann
er nokkuð sem margir dást að og enn
fleiri ættu að taka sér til fyrirmynd-
ar.
Aldrei heyrðist hann tala illa um
nokkurn einasta mann. Hann hafði
sínar skoðanh’ á flestum hlutum og
voru þær allar byggðar á vel ígrund-
uðu máli.
Afi minn hefur verið stór hluti af
lífi mínu síðan það hófst. Á fyrsta tug
ævi minnar bjó ég með afa, ömmu,
pabba, mömmu og systkinum mínum
á Helgavatni í Vatnsdal. Þar kenndi
hann mér að meta og umgangast
dýrin, sem voru líf hans og yndi, og
náttúruna af virðingu og varfærni.
Það var gott að lauma lítilli hendi í
stóra og trausta hönd afa á leið í hús-
in, að fá að sitja í „skúffunni" aftan á
dráttarvélinni hjá honum, að vita af
honum við hlið sér á Skjóna gamla
eða Glóa sínum er við fórum í útreið-
artúra. Alltaf var ég jafn örugg og
ánægð hjá afa. Á kvöldin héldum við
svo miklar veislur, bara við tvö, með
mjólk og kexi. Svo tókum við nokkr-
ar lönguvitleysur eða marías og hann
vann af mér gömul stígvél eða heilu
folöldin sem ég reyndi svo að vinna
aftur af kappi, en aldrei voru þessar
skuldir innheimtar og því er ég stór-
skuldug við hann í dag.
Einu sinni áttum við afi að fara
saman út á Blönduós til læknis.
Ferðin byrjaði vel og við lögðum fyr-
ir utan og fórum inn að bíða. Mér fór
svo eitthvað að vaxa í augum að hitta
sjálfan lækninn svo að ég hljóp út, í
hendingskasti, og fór inn í bílinn og
læsti mig inni í honum. Afi náði mér
alls ekki út þannig að hann sagði
lækninum frá lasleika mínum og kom
með nammi sem átti að lækna mig.
Svo fluttu þau amma á Blönduós,
hann kom nú samt alltaf til okkar í
störfin. Hann kom alltaf til að marka
lömbin sem hann náði svo listavel
með stafnum sínum. Eftir að við
fluttum frá Helgavatni kom hann
samt í það og ég veit að þar verður
tómlegt í vor. Þegar pabbi minn
veiktist var hann okkur ótrúleg hjálp
við bústörfin.
Eftir að við fluttum á Sauðárkrók
kom ég til þeirra ömmu um hverja
helgi og oftar vegna óvenjulegrar
skólagöngu minnar. Þá sátum við
saman og borðuðum kvöld-manda-
rinurnar sem amma færði okkur. Við
fórum með ömmu út í kaupfélag og
fórum svo upp á flugvöll svo ég gæti
æft mig að keyra. Eftir að ég flutti til
Reykjavíkur kom ekki annað til
greina en að fara eins oft og hægt var
norður. Það var bannað að keyra í
gegnum Blönduós án þess að stoppa
hjá afa og ömmu og voru margir vinir
mínir hissa á þessari reglu minni.
Einu sinni fórum við í sumarbú-
stað í Borgarfirðinum. Við afi fórum
saman í bíl og amma fór með Maroni
bróður. Afi sagði mér nafnið á hverj-
um einasta bæ og bónda á leiðinni,
jafnvel ættartölu hvers og eins, og
oft flutu nokkrar gamansögur um
viðkomandi með. Hann þekkti alla
með nafni og aðeins þurfti að nefna
bæjarnafn einhvers staðar á landinu
og þá kom hann með nafnið á bónd-
anum. Hann var ein stór náma full af
fróðleik og upplýsingum sem aldrei
þraut.
Síðasta ferðin okkar afa var svo í
sumar þegar við fórum hringinn í
Vatnsdalnum í yndislegu veðri, við
fórum svo í kirkjugarðinn á Þingeyr-
um og huguðum að leiðinu hans
pabba. Afi skemmti sér konunglega
og kvennaskarinn er honum íylgdi
einnig, en engum datt í hug að aðeins
hálfu ári seinna yrði hann lagður við
hlið sonar síns.
Það er skrítið að koma til ömmu
núna og það er enginn afi sem situr í
stólnum við sjónvarpið og segir: „Nú,
ertu komin elskan mín“, haltrar af
stað og kyssir mig innilega. Það er
undarleg tilfinning að gista hjá
ömmu og vakna ekki við það að afi er
að hita sér grautinn og fá sér slátur-
bita með. Heyra hann svo segja:
„Vertu nú sæl elskan mín, farðu nú
varlega og þakka þér fyrir allt sam-
an.“
Þetta var það síðasta sem hann
sagði við mig, fyrir mánuði. Þessa
minningu um afa mun ég geyma með
öllum hinum sem eru sprelllifandi í
kollinum á mér og ég veit að hann er
glaður að vera kominn í hvíld og ró
með honum syni sínum, sem honum
þótti svo vænt um eins og alla fjöl-
skylduna.
Hann sagði mér um daginn að ég
yrði alltaf litla stelpan hans og það
verð ég. Hann bað mig líka að passa
hana ömmu vel íyrir sig af því að ég
kynni alveg á hana og það ætla ég að
gera. Ég veit að þið pabbi hugsið vel
um okkur öll. Ég kveð þig eins og þú
kvaddir mig alltaf: Vertu sæU elskan
mín og þakka þér fyrir allt saman.
Leiddu mína litlu hendi
Ijúfi Jesúþérégsendi
bæn frá mínu bijósti sjáðu
blíðiJesúaðmérgáðu.
Þin litla stelpa,
Þorbjörg Otta.
Það var tómlegt þegar að ég gisti
síðast hjá ömmu á Blönduósi, enginn
afi til að horfa á sjónvarpið með, fara
fram á gang og horfa á fólkið úti og
spjalla við fólkið inni.
Mig langar að kveðja þig með lítilli
bæn sem mamma kenndi mér þegar
ég var lítil.
Leiddu mína litlu hendi,
(júfiJesúþérégsendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesúaðmérgáðu.
Núna ertu að fljúga á nýju, hvítu
englavængjunum þínum upp á skýið
og þar bíður pabbi eftir þér.
Jæja afi minn, nú ætla ég að segja
bless og vonandi líður þér vel á nýja
staðnum.
Kristín Helga.
Mig langar til að minnast afa á
Helgavatni með nokkrum orðum.
Það voru góðir dagar þegar haldið
var í sveitina á vorin eins snemma og
skóUnn leyfði, helst fyrr. Afi beið þol-
inmóður eftir kaupamanninum á
vegamótunum þegar rútan loksins
kom. Þegar við síðan brunuðum á
stað fram að Helgavatni á gamla
jeppanum, þá var maður sko loksins
kominn í sveitina til afa og ömmu.
Svo þegar stigið var út úr bílnum á
hlaðinu komu hundamir Kappi og
Snodda á móti mér, dinglandi rófun-
um vingjarlega og gott ef gamli kött-
urinn með gúmmíeyrun var ekki að
sniglast þarna líka.
I nógu var að snúast við búskap-
inn, og það var gaman að fylgja afa
eftir við útistörfin. Stundum gaf
hann sér tíma til að leggjast niður í
skjólsæla laut og kenna mér að
þekkja fuglana, og hlusta á lækinn
hjala, eða við skriðum inn í hlöðuna í
rigningartíð og hlustuðum á rigning-
una bylja á þakinu ánægðir með þau
strá sem búið var að bjarga undir
þak. Alltaf voru umræðuefnin hjá
okkur næg og hann opnaði augu mín
fyrir svo mörgu sem ég hefði ekki
vilja fara á mis við. Hjá honum var ég
svo sannarlega í skóla lífsins og að
því mun ég búa alla tíð.
Afi hafði gaman að segja sögur, og
kunni frá mörgu að segja. Oft sagði
hann söguna af því þegar hann leyfði
mér að keyra jeppann í fyrsta skipti,
þá aðeins sex ára. Jeppinn lullaði í
fyrsta gír og lága drifinu eftir eng-
inu. Leiðin lá fram hjá ömmu sem
stóð þar við rakstur. Eg var að sjálf-
sögðu mjög upptekinn af akstrinum
og keyrði fram hjá án þess að líta til
hægri eða vinstri. Eftir ökuferðina
sagði ég henni að ég héfði verið að
hugsa um að vinka, en ekki haft tíma.
Seinna meir þegar jeppinn var
ekki lengur notaður til daglegs brúks
og orðinn hrörlegur, fórum við afi
stundum smá rúnt á honum til að
lyfta okkur á kreik. Afi sneri þann
gamla í gang með sveifinni og þótti
mér það mikil og merkileg athöfn.
Ég keyrði oftast þó aldurinn væri
kannski í lægri mörkum. Þetta gekk'
stórslysalaust nema í eitt sinn endaði
ökuferðin á girðingarstaur. Það var
vont fyrir stoltið, en afi hughreysti
mig og sagði að ég hefði tekið beygj-
una vel, en gleymt að rétta hann af.
Þetta fannst mér strax betra.
í kaupstaðarferðum og sunnu-
dagsbíltúrum var kóngabrjóstsykur-
inn í hanskahólfinu ómissandi. „Viltu
kóng frændi?" sagði afi, og að sjálf-
sögðu var svarið alltaf já. Síðan nut-
um við brjóstsykursins og hann sagði
okkur nöfnin á bæjunum sem við ók-
um hjá, og oftast hvað fólkið hét sem
bjó þar því hann var ættfróður og
stálminnugur. Stundum bauð hann
okkur krökkunum í nefið, og þó að
það væri bara þefað af glasinu vildi
stundum brjótast út hnerri þótt mik-
ið væri reynt að halda honum niðri,
því það þóttu lélegir tóbakskarlar
sem hnerruðu eftir trakteringuna.
En haustið kom alltaf fyrr en
varði, og sumarið í sveitinni var á
enda. Ég hélt heim með trega, en
með margar bjartar minningar.
Þannig líður mér núna þegar ég kveð
hann afa minn. Skömmu áður en afi
veiktist og var lagður inn á sjúkrahús
í byijun september, heimsóttum við
hann og ömmu á Blönduós, og minnti
það mig á liðna daga þegar hann sett-
ist með rúmlega árs gamlann snáð-
ann minn í fanginu og sagði „Jæja
frændi, eins og hann hafði sagt svo
oft við mig.“
Guð geymi þig afi og veiti ömmu
styrk í sorg sinni
Hallgrimur Lárusson.
Elsku langafi, takk fyrir allar Ijúfu
stundirnar sem við áttum saman, þú
kenndir og fræddir okkur um svo
margt og þá sérstaklega um dýrin
sem þú vissir allt um. Það var líkíj
sérstaklega gaman að fara alla
Vatnsdalshringina með þér því þá
sagðir þú okkur svo margt um sveit-
ina þína. Við eigum þér margt að
þakka sem nýtist okkur í framtíðinni.
Þínar langafastelpur,
Helga Dis, Lára Lind og
EddaSól.
+ Þorbjörg Hölm-
fríður Björns-
dóttir fæddist á
Kollafossi í Miðfirði
5. september 1917.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurnesja í
Keflavík 24. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Björn
Guðumundsson,
bóndi á Reynhólum,
f. 23. febrúar 1885,
d. 24. mars 1985 og
Ingibjörg Jónsdótt-
ir frá Huppahlíð, f.
9. desember 1891, d. 4. júní 1974.
Systkini Hólmfríðar eru: 1) Jó-
hanna, f. 1919. 2) Guðmundur, f.
1920. 3) Jón Björgfvin, f. 1925, d.
2000. 4) Ólöf , f. 1926. 5) Jóhann-
es, f. 1930. 6) EIís, f. 1932.
Hólmfríður var í
sambúð með Bene-
dikt Axel Rútssyni, f.
1910, d. 1948. Börn
þeirra eru; 1) Björn
Ingibergur, f. 1937,
d. 2000, átti hann
einn son. 2) Kristín
Rut Hafdís, f. 1943 á
hún þrjár dætur og
fjögur barnabörn.
Hólmfríður giftist
Sveinbirni Berents-
syni frá Krókskoti í
Sandgerði, f. 2. febr-
úar 1920, d. 6. febr-
úar 1989. Foreldrar
hans voru Berent Magnússon, f.
26. desember 1889, d. 5. október
1985 og Kristín Þorsteinsdóttir,
f. 23. maí 1888, d. 15. júní 1967.
Börn Sveinbjörns og Hólmfríðar
eru; 1) Stúlka, f. 1945, d. 1945. 2)
Þorbjörg, f. 1946, maki Helgi
Björnsson, eiga þau fimm börn.
3) Bjarni, f. 1947 á hann þijú
börn og fjögur barnabörn. 4) Að-
alheiður, f. 1948 á hún tvær dæt-
ur. 5) Berent, f. 1950, maki
Guðný Jóhannsdóttir, eiga þau
fjögur börn og tvö barnabörn. 6)
Sveinbjörn, f. 1952, d. 1960. 7)
Gunnlaugur, f. 1954 á hann einn
son. 8) Ingibjörg, f. 1956 á hún
tvo syni. 9) Kristín, f. 1956.
Hólmfriður ólst upp f Miðfirði
og vann þar ýmis sveitastörf.
Hún flutti til Reykjavíkur og
vann þar ýmis vinnukonustörf
uns hún flutti til Sandgerðis árið
1945. Hólmfríður og Sveinbjörn
bjuggu allan sinn búskap í Sand-
gerði. Hún starfaði i frystihúsum
hjá Rafn hf. og hjá Jóni Erlings-
syni hf. í 23 ár. Hún var félagi í
Kvenfélaginu Hvöt, Verkalýðs-
og sjómannafélagi Sandgerðis og
í Leikfélagi Sandgerðis og lék
hún m.a. i nokkrum kvikmyndum
Hrafns Gunnlaugssonar.
Útför Hólmfríðar fer fram frá
Safnaðarheimilinu í Sandgerði f
dag og hefst athöfnin klukkan
14. Jarðsett verður í Hvalsnes-
kirkjugarði.
ÞORBJÖRG
HÓLMFRÍÐUR
BJÖRNSDÓTTIR
Mig langar að minnast systur
minnar, Fríðu eins og hún var alltaf
kölluð. Hún var elst af okkur systk-
inunum sem voru sjö alls og önnur af
þeim sem kveðja þennan heim.
Ég vil þakka þér Fríða fyrir allar
ánægjulegu samverustundirnar og
hvað það var gott að vera hjá þér og
einnig vil ég þakka þér fyrir allt sem
þú kenndir mér. Við höfðum nú
meira samband eftir að ég flutti suð-
ur og töluðum þá oftast saman í síma
á hverju kvöldi. Þá sagðir þú mér
brandara og vísur sem þú samdir
þegar að þú varst í fiskvinnslunni í
Sandgerði. Oft var nú glatt hjá okk-
ur og þú varst mjög létt og gaman-
söm og hafðir alltaf spaugsyrði á
vörum. Þú varst mjög hjálpsöm og
varst alltaf tilbúin að hjálpa öllum
sem minna máttu sín og voru fátæk-
ir. Þú varst hörkudugleg og vannst
alla tíð mikið, áttir ellefu böm en
misstir eitt þriggja vikna og ert búin
að missa þijú í heildina og eigin-
manninn líka. Þú varst alltaf svo
dugleg að vinna í garðinum þínum og
hafðir mjög gaman af blómum og að
vera úti í náttúrunni að vinna, það
var öll þín hugsun að vinna, þér féll
aldrei verk úr hendi og þér fannst þú
eiga eftir að gera svo mikið þegar að
þú veiktist. En þegar kallið kemur
kaupir sér engin frí.
Ég veit að nú líður þér vel og ert
búin að hitta manninn þinn og bömin
þrjú.
Ég votta aðstandendum mína inni-
legustu samúð.
Ég bið guð að gæta þín, ég gleymi
aldrei þér.
Farþúífriði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allL
(V. Briem.)
Þín systir,
Ólöf Bjömsdóttir (Olla).
JOHANNA KRISTIN
HELGADÓTTIR
+ Jóhanna Kristín
Helgadóttir
fæddist í Vestmanna-
eyjum 9. október
1915. Hún lést 7.
október síðastiiðinn
og fór útför hennar
fram frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 14. október.
Ég veit, minn ljúfur lifír
lausnarinn himnum á,
hann ræður öllu yfír,
einn heitir Jesús sá,
sigrarinn dauðans sanni
sjálfur á krossi dó
og mér svo aumum manni
eilíft líf víst til bjó.
(H.P.)
Nú ertu farin yfir móðuna miklu,
Jóhanna okkar, og komin til fundar
við frelsara þinn, Drottin Jesú
Krist.
Þín er sárt saknað, en vonin um
að hittast síðar í himnasal Drottins
yljar okkar um hjartarætur.
Margar góðar minningar eigum
við hjónin frá árunum í Vest-
mannaeyjum.
Það hafði lengi verið hefð fyrir
að halda lundaveislu í heimili
mömmu og var þá nánustu skyld-
mennum í Eyjum boðið.
Þú varst ætíð jákvæð og ráða-
góð.
Mikið var gott að eiga þig að
þegar við vorum með fyrsta bamið
okkar í Eyjum.
Amma var tilbúin að passa Rut
okkar, svo ég kæmist út að vinna,
hún bjó hjá okkur og létti undir.
Seinni árin þegar mamma var
komin á Hrafnistu í
Hafnarfriði hafði húií
ánægju af að koma á
heimili okkar hér í
Hafnarfirði. Meðan
hún var nógu hress
kom hún stöku sinnum
með okkur í Hvíta-
sunnukirkjuna Fíla-
delfíu.Hún hafði tekið
á móti Jesú Kristi sem
sínum persónulega
frelsara og gert hann
að leiðtoga lífs síns.
í veikindunum sín-
um núna í haust ósk-
aði hún oft að Guð
tæki hana til sín, í dýrðina þar sem
kvöl og þjáning þekktist ekki. Hún
var sátt við Guð og menn.
Amma, núna hefur ósk þín ræst.
Minningin um góða konu lifir,
sjáumst síðar.
Þóra, Sigurjón og böm.
Blómabuð iri
Öap'ðs Kom
v/ Possvo0ski»*kjuc|a^
Síwi: 554 0500

GARÐH EIMAR
ULÓMABÚD • STEKKJaKBAKKA t>
£ SÍMI 540 3320