Alþýðublaðið - 03.03.1959, Blaðsíða 14

ffliigvélarnars
Flugfélag íslands.
Millilandaflug: Millilanda-'
ílugvélin Hrímfaxi fer til
Glasgow og Kaupmannahafn
ár kl. 8.30 í fyrramálið. Inn-
anlaiKÍSflug: í dag er áætiað
að íljúga til Akureyrar,
Blönduóss, Egilsstaða, Flat-
éyrar, ísafjarðar, Sauðár-
króks, Vestmannaeyja og
Þingeyrar. Á morgun er á- .
éetlað að fljúga til Akureyrar,
Húsavíkur, ísafjarðar og
Vestmannaeyja.
Paíi/Æmerican flugvél
koir til Keflavíkur í morg
ixn fré ;New York og hélt á-
fram til Norðurlandanna. —
Flugvélin er væntanleg aftur
annað kvöld og fer þaðan til
New York.
Skfplits
Bífeisskip.
Hekla er á Austfjörðum á
norðurleið. Esja fer frá Rvík
í dag vestur um land í hring-
ferð. Herðubreið er á Aust-
fjörðum. Skjaldbreið fór frá
Reykjavík í gær til Breiða-
fjarðarhafna. Þyrill er í Rvík,
Helgi Helgason fer frá Rvík
í dag til Vestmannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell fór 26. f. m. frá „
Hafnarfirði áleiðis til Gdynia
Og Odda í Noregi. Arnarfell
er i Þorlákshöfn. Jökulfell
lestar á Vestfjarðahöfnum.
Dísarfell : kemur 1 dag til
Húnaflóahafna frá Sas van
Ghent. Litlafell losar á Norð
austmiandshöfnum. Helga-
fell fór frá Gulfport 27. f. m.
áleiðis til Akureyrar. Hamra
fell fór 21. f. m. frá Batum
áleiðis til Reykjavíkur. Huba
fór 23. f. m. frá Cabo de Gata
áleiðis til íslands.
★
Júlí-Hermóðssöfnunin.
Hallgerður 200. KÁR 100.
«
__1
$kiPAUTG€R« RiKiSlNS
M.s Skjaldbreið
vesfur um, land til Akureyrar
hiim 7. þ. m.
Tgkið á móti flutningi til
Tálknafjarðar,
áætlunarhafna við
Húnaflóa og
Skagafjörð — og til
Ólafsvíkur
í dag.
Farseðlar seldir á föstudag.
Hekla
austur um land í hring-
ferð hinn 9. þ. m.
Tekið á móti flutningi til
Fáskrúðsfj arðar
Reyðarfjarðar
Eskifjarðar
Norðfjarðar
Seyðisfjarðar
;v Þórshafnar
Raufarhafnar
Kópaskers — og
Húsavíkur
á morgun og fimmtudag.
. Farseðlar seldir árdegis á
laugardag.
M.j. Heígi Helgaion
fer til Vestmannaeyja í kvöld.
Vörumóttaka f dag.
iesið Alþýðublaðið
maður með mikið hvítt hár og
tannlaus, annar var meira en
tveir metrar á hæð og hélt á
bassafiðlu. Buxur hang og
jakki voru alltof stutt.
Ég varð að fara. Ég kyssti
V á ennið og hann greip í
hönd miér um leið og ég gekk
á brott. „Gangi þér vel/1
sagði hann og augu hans skinu
eins og augu drengs, sem er
að strjúka úr skóla. „Og
þakka þér fyrir.“
„Ég sé þig seinna,“ sagði ég
og vildi hvorki sýna tilfinn-
ingar mínar né ótta. Ég sagði
við sjálfa mig: ,,Það er ekkert
að hrseðast, þetta er eins og
hver önnur máltíð í Moson
og seinna í kvöld kepiur Cse-
pege til mín og segir: „Hr.
Flemyng getur ekki fundið
meðalið sitt“. Og svo förum
við til Austurríkis, það er allt
og sumt.“
Hin voru byrjuð að borða.
Þau störðu á mig, þegar ég
kom inn og ég fann að þau
vorkenndu mér og hötuðu um
leið. Ég settist við hlið Cott-
erill, sem rak hnéð hughreyst
andi í mig. Csepege bar mér
fisk.
Erú Rhinelander hallaði sér
yfir borðið, þegar Csepege fór
fram í eldhúsið og spurði:
„Hvernig gekk?“
„Hvernig gekk hvað?“
„Heimsókn majórsins?"
„Hún gekk vel.“
„Spurði hann mikið?“
„Nei, eiginlega ekki.“
Ég heyrði frú Kretschner
endurt.aka prð mín við eigin-
mann sinn. „Við höfum rétt á
að vita hvað skeði,“ sagði
hann og ýtti út í loftið með
fingrunum.
„Það var kurteisisheim-
sókn,“ sagði ég.
Þau trúðu mér ekki.
„Mamma, sko!“ sagði ame-
ríski drengurinn. Allir litu að
eldhúsinu. Sígaunarnir komu
inn skjalfandi og neru saman
höndunum. Þeir tóku ofan hatt
ana og heilsuðu okkur, settu
þá síðan á höfuðið aftur og
læddust að ofninum. Gamli
maðurinn fór að stilla cimhal-
om, sem stóð í horninu. Hinir
stóðu þétt saman og neru sam-
an höndunum.
„Hvað er þetta?“ spurði
Cotterill, þegar Csepege kom
aftur inn.
„Sígauinarnir“, sagði hann
og yppti öxlum. „Trés miklir
hæfileikar. Pyrirliðinn er Laj-
os Rácz, þrítugasti. „Þegar fyr
irliðinn heyrði nafn sitt tók
hann aftur ofan. Hann var
bólugrafinn, ungur maður, —
áugnveikur og með olíuborið
hár. „Majorinn bað um þá“,
sagði Csepege.
Hann leit upp og hnipraði
sig saman eins og hann ætti
von á höggi. Surov kom inn
með miklum látum ásamt liðs-
foringjum sínum. ,,Csepege!“
kallaði hann. „Vodkát! rögtön!
Hann hafði óéðlilega hátt er
hann gekk fyrir mönnum sín-
um að þeirra borðsenda. Hann
henti sér niður í stólinn og leit
á okkur blóðhlaupnum augun-
um. Csepege gekk til hans
með flösku af Vodka og þrjú
glös. Hann beygði sig og hvísl
aði einlhverju að Surov. Sur-
ov leit við og sá Sígaunana,
fyrirliði þeirra tók feimnis-
lega ofan. „Muzika!“ kallaði
Surov óþolinmóður og þeir
hófu að'leika hratt lag.
Surov leit ekki við okkur,
hann talaði við félaga sína,
þar til matur var á b orð bor-
inn fyrir hann. Hljómilistin
varð hraðari og ástríðuiþrungn
ari og hann byrjaði að smell>a

Sagan 16
GEORGE
TABORI:
andi, frú Ashton. Þrátt fyrir
það, sem þér hafið heyrt er
dráttarvél ekki það eina, sem
Rússi hefur álhuga fyrir. Það
er tími fyrir hljómlist, Það
er alltaf tími fyrir hljómlisfc
og við setjumst niður og hlust
um og við erum hrygg en
þannig er maður ánægðastur.
„Hann lyifti glasinu, „Skál
fyrir hljómlist! Fyrir alls. kon
ar hljómlist!“
Við höfðum öll heyrt um
þann vana þeirra að skála
fyrir öllu hugsanlegu og við
vissum ekki, hvað gera skyldi,
fyrr en Cotterill tók upp glas
sitt og Csepege hellti það
fullt. Cotterill sagði þurrmælt
ur: „Skál fyrir hljómlist“.
Síðan drakk hann út. Hin
gerðu slíkt hið sama.
Surov horfði á okkur
drekka og það var djöfullegur
glampi í augum hans. Hann
sló í auðan stól með svipunni
og gekk snögglega að hljóm-
sveitinni og reif fiðluna af
ÚT
fingrunum ,-eftir hlj ómfallinu.
Snögglega hætti hann og leit
á okkur eins og hann hefðx
aidrei séð okkur fyrr.
„Leiðist ykkur sígauna-
hljómlist?“
Enginn. svaraði.
„Það var leitt,“ svaraði Sur
ov. „Ég bað um þá ykkar
vegna, En það eru ekki allir
hrifnir af hljómlist, hver mað
ur sinn smekk. Kannski finnst
ykkur hvorki staður né stund
fyrir hljómlist?“ hann starðl
á frú Kretschmer.
Hún hætti að tyggja. „Mér
finnst þetta mjög skemmti-
legt,“ mótmælti hún.
„Það er hægt að senda þá
brott, ef þið viljið“, sagði Sur-
ov æstur. „Það eru að vísu
fjöldinn allur af skrítnum laga
setningum hér, en hvergi er
skipað að dást að sígauna-
hljómhst. Élég volt! Kuss!“ —
hann kallaði þetta til hljóm-
sveitarinnar og þeir hættu að
leika.
„Ég elska sígaunahljómlist“
— sagði frú Rhinelander.
„Er það svo?“ sagði. Surov
og hallaði sér fram til að sjá
hana betur. „Það gleður mig
mjög. En við erum ef til-viíl
í minnihluta, við megum ekki :
ónáða hin“.
Cotterill vildi konia í veg
fyrir frekari orðaskipti og
sagði með töfrandi hrosi: —
„Það skiptir engu máli hvað
okkur finnst, kæri majór. —
Hugsunarsemi yðar er það
eina, sem. mláli skiptir. Ég er
viss um, að hin taka undir
þakkir þær, sem ég flyt yður
fyrir tíllitssemi yðar“.
„Gott. Go,tt“, sagði Surov.
„Zene“ kallaði hann til hljóm
sveitarinnar.
Hann smellti fingrunum og
ihljómsiveitin hóf að leika á ný.
Hann sló rytmoskt á gervifót
sinn með svipunni og leit til
mín. ,,Það er eitthvað sér-
stætt við þjóðlega hljómlist,“
sagði hann. Hann var eins og
hæðinn kennarl að ávarpa
bekk af nemendum. „Það er
eins og allsstaðar, í Kína og
Kongó, í Chicago og Moskvu,
það er alltaf eins ef maður að-
eins veit á hvað hlusta skal.
Það -er ,maður, se-m grætur-í
myrkrinu og ef hlustað er vel
er hægt að heyra hvers vegna
hann grætur. Þér eruð undr-
fyrirliðanum. Þegar hann
kom til baka hélt hann á.fiðl-
unni eins og gítar og með ann
an fótinn upp á auðum stól,
söng hann:
„Kok tzvetqk douchistii
Aromat rasnosit —“
Csepege hló ánægjulega og
fyllti glösin.
„Tak Bokal penistii
Vas vsyeh vipit prosit
Vipiem mi za —“
Gsepege leit á frú Rhine-
lander: „Hvert er fornafn yð-
af?" Hún starði úteygð á Su-
rov. „Margie“, sagði hún
vandræðaleg.
Hann.lauk við ljóðlínuna og
söng:
Vipiem mi za Margie
Margie doroguin —“
Csepege hneigði sig og rétti
henni glasið.
Allir hlógu. „Hvað á ég að
gera?“ spurði hún full ör-
væntingar.
„Þetta var rússnesk
drykkjuvísa11, útskýrði Cse-
pege.
„Svona, mamma“, sagði
litía dóttir hennar. „Hvað
heldurðu að þú eigir að gera?
Drekka úr glasinu11.
Hún tók glasið feimnisléga
og hóf að drekka, í fyrstu
hægt en með vaxandi hraða.
Augu hennar skinu, er hún
tqk glasið frá vörunum og
hún leit á okkur. „Er allt í
lagi?“ spurði hr. Rhinelander
áhvegjufullur, en hún hristi
hárið eins og ung stúlka og
henti glasinu út í horn eins
og hún hlýtur að hafa séð í
kvikmvnd. Glasið brotnaði
með klukknahlióm.
„Húrra“, kallaði Surov.
„Þér vitið. hvað gera skal. En
það er hægt að gera þetta á
annan hátt!“ Hann tæmdi
glasið. bráut það á borðinu og
byriaði að tyggja brotin með
miklum hávaða. Frú Kretsch-
mer æpti.
„Þa'ð er engin ástæða til
hræðslu, frú mín, þetta er
gott fyrir meltinguna“, sagði
Surov og tuggði glerið, brot-
in stóðu út úr munni hans og
blóð rann niður hökuna. Frú
Kretschmer gróf andlitið í
höndum manns síns. Ég reis
ósjálfrátt á fætur.
Hann gleypti brotin, þurrk-
aði sér um munninn og sagði
brosandi við mig: „Þetta er
allt í bezta lagi.“ Ég settist
niður. Það var haldið áfram
að skála og Csepege gekk með
fram borðinu og hellti í glös-
in. Surov tók unn fiðluna til
að Ijúka við drvkkjusönginn
og í þetta sinn söng hann fyr-
ir mig.
„Vipiem mi za —“
Ég sagði: „Díana“.
„Ég veit“, sagði hann og
Csenege hellti í glas mitt.
„Vipiem mi za Diana,
Diana doroguin“.
Surov söng og brosti eins
og kornungur maður. Drykkj-
an og.söngurinn og hljómlist-
in voru eins og frá framandi
stað og stundu. Ég minntist
lítillar setuhðsborgar í sögu
eftir Turgenev, þar sem voru
konur í krínolínum og gas-
Ijós og hestvagnar og ástar-
sorg í endirnum.
„A poka ne vipiem,
Ne naliem druguyi!"
22.
Gauksklukkan í ganginum
sagði átta sinnum tí-tí.
Ég hrökk við eins pg ég
væri þrædd við að missa af
lest. ,Ég inundi eftir því, sem
gera skyldi. Ég leit í augu Cs-
epege og hann denlaði augun-
um hughreystandi til mín.
Allt í einu varð ég vör við,
hve allir voru háværir, andlit
Cqtterill var óeðlilega rautt
og Rússarnir sungu við sinn
enda borðsins og samferða-
fólik mitt við hinn.
Kapteinninn sparkaði fót-
unum upp á við í rykkjóttum
kazachook, hann másaði eins
og eimlest, en hann hægði
aldrei á sér. Einhver kallaði:
„Csárdás!“ Csepege kallaði
um leið og hann hellti í glös-
in: „Frægur ungverskur
dans!“ Hann virtist vei'a
drukkinn og ég varð áhyggju-
fiíil. Það var svo mikið undir
honum komið og þarna var
fiMHHlAUIH — Dísa, hefurðu séð nýja lindar«
OKARRIKRIk pennan minn ? .... .. J.
14 3. marz 1959 — Alþýðublaðið